Περί πολιτικής σταθερότητας...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Αν σε μια χώρα οι νόμοι «κοιμούνται» ή «ξυπνούν» κυριολεκτικώς επειδή κάθε φορά «έτσι γουστάρει» ο πρωθυπουργός και η κατ' εικόνα και ομοίωσή του ακροδεξιά δράκα που τον περιτριγυρίζει, τότε πράγματι αυτή η χώρα έχει κυβερνητική σταθερότητα;
Αν σε μια χώρα ο θεμελιώδης Συντακτικός της Νόμος έχει γίνει κουρελόχαρτο στα χέρια στρεβλωμένων θεσμών και θεσμίσεων, όπως επίσης και ξέφραγο αμπέλι όπου αλωνίζουν παραθεσμικοί, εξωθεσμικοί και απολύτως ανέλεγκτοι παράγοντες, τότε όντως πιστεύουμε ότι αυτή η χώρα έχει κυβερνητική και κατ' επέκταση πολιτική σταθερότητα; Αν σε μια χώρα η δικαστική εξουσία δρα με τρόπο ευεπίφορο προς τα κελεύσματα της εκτελεστικής εξουσίας, με αποτελέσματα δύστροπα για την ουσιαστική λειτουργία του πολιτεύματος, τότε αυτή η χώρα είναι πρόθυμη για λειτουργικό κράτος δικαίου που αποτελεί την απόλυτη προϋπόθεση πολιτικής σταθερότητας; Αν σε μια χώρα ο κάθε ναζί μέλος εγκληματικής οργάνωσης συναγελάζεται -σε καθεστώς «κρυπτείας» εις βάρος ανθρώπινων πλασμάτων- με ανώτατο εξ απορρήτων σύμβουλο και υπόρρητο alter ego του πρωθυπουργού, τότε αυτή η χώρα διαθέτει πολιτική σταθερότητα που τόσο δοξάζεται ως περίπου μεταφυσική επιθυμία της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών σε διάφορες πρετεντέρειες (και άλλες) «παραγγελιές» δημοσκοπήσεων;
Αυτή την πολιτική σταθερότητα εννοούν οι Έλληνες πολίτες; Τη σταθερότητα που επιτρέπει, ας πούμε, στον πρόεδρο της Βουλής και ανώτατο πολιτειακό παράγοντα να μαγκίζει εις βάρος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιποιώντας στον εαυτό του μια βαριά αυθορμησιακή γενναιότητα, την ίδια στιγμή που διαρκώς ξεχνάει αυτή την ίδια γενναιότητα στις τσέπες του φαρδυκάβαλου παντελονιού του, όταν χωρίς τσιμουδιά εισάγει μια ψήφιση πολυνομοσχεδίου με διαδικασίες κοινοβουλευτικού δευτερολέπτου συζήτησης τη στιγμή που θα χρειάζονταν «αιώνες» συζητήσεων και αντιπαρατιθέμενων απόψεων.

Το κίνημα Γκιουλέν, ένα τουρκικό αίνιγμα....

Karancigil Ali, σε μεταφραση Βασιλη Παπακριβοπουλου, απο monde diplomatique.gr...

 

Ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έχει εμπλακεί σε πλήθος σκανδάλων διαφθοράς, επιδείνωσε ακόμα περισσότερο την πτώση της δημοτικότητάς του προωθώντας ένα νόμο για τον έλεγχο του διαδικτύου, απόλυτα αντίθετο με την ελευθερία της ενημέρωσης. Επιπλέον, η θέση του καθίσταται ακόμα δυσχερέστερη από το γεγονός ότι έχει χάσει έναν ιδιαίτερα σημαντικό σύμμαχο : τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ιδρυτή ενός κινήματος που αντλεί την έμπνευσή του από τον σουφισμό και ασκεί επιρροή που υπερβαίνει τα σύνορα της χώρας.

Τα μέλη του το αποκαλούν Χιζμέτ (Hizmet, « Υπηρεσία »), τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης Κεμάτ (Cemaat, « Κοινότητα »). Το κίνημα Γκιουλέν (Gülen) αποτελεί μια ευρύτατη και ισχυρή κοινωνική ομάδα με θρησκευτική βάση, η οποία ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1970 από τον Φετουλάχ Γκιουλέν, έναν σημαντικό μυστικιστή διανοητή, ο οποίος ακολουθεί την παράδοση του σουφισμού [1] και κατοικεί σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είναι αναγνωρισμένος. Το 2008, η αμερικανική επιθεώρηση Foreign Policy τον συμπεριέλαβε στους « διανοούμενους με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως ».

Στην Τουρκία, η κοινή γνώμη είναι διχασμένη όσον αφορά τη φύση και τους στόχους του κινήματος. Οι οπαδοί του το δοξάζουν όσο οι αντίπαλοί του το δαιμονοποιούν. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι λειτουργεί εξαιρετικά διακριτικά, πράγμα που ενδέχεται να αποτελεί εκούσια επιλογή ή να οφείλεται επίσης και σε άλλους παράγοντες. Από τη στιγμή της ίδρυσής του, βρέθηκε αντιμέτωπο με την καταστολή του κεμαλικού κράτους και ιδιαίτερα του στρατού. Για να αποφύγει τη φυλακή, ο Γκιουλέν υποχρεώθηκε, το 1999, να εγκατασταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξάλλου, το κίνημα αποτελείται από ένα σύνολο αποκεντρωμένων και υπερεθνικών δικτύων, δίχως ιεραρχική δομή. Αυτό που συνδέει κι εμπνέει τα μέλη του, είναι η σκέψη του Γκιουλέν, όπως αυτή εκφράζεται στα βιβλία του και στις σπάνιες δημόσιες δηλώσεις ή εμφανίσεις του. Οι οπαδοί του παρομοιάζονται συχνά με τους Ιησουίτες (με τους οποίους διατηρούν εξαιρετικά καλές σχέσεις), αλλά και με τους προτεστάντες ιεραπόστολους, με το Opus Dei, ακόμα και με τους μασόνους.

Πρόκειται, άραγε, μονάχα για έναν κοινωνικό φορέα ; Μπορεί, άραγε, να ενταχθεί το κίνημα Γκιουλέν στην « ιδιωτικοκοινωνική θρησκεία » (civil religion), τον όρο που επινόησε και χρησιμοποιεί η αμερικανική κοινωνιολογία για να υποδηλώσει τα κινήματα με θρησκευτική βάση, τα οποία αφιερώνονται σε κοσμικές δραστηριότητες στους κόλπους της κοινωνίας [2] ; Ή μήπως έχει κρυφούς σκοπούς ; Αν και δεν ασκεί άμεσες πολιτικές δραστηριότητες, λόγω της ισχύος του και των οικονομικών μέσων που διαθέτει διατηρεί μια υπαρκτή επιρροή, κυρίως όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του.

Μια πιο ατομικιστική κοινωνία

Ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, του οποίου ο Γκιουλέν υπήρξε σύμμαχος την περίοδο 2002-2011, εκμεταλλεύτηκε δίχως ενδοιασμό την επιρροή του κινήματος : χρησιμοποίησε τους δικαστικούς και τους αστυνομικούς που ανήκουν στο κίνημα του Γκιουλέν, για να βάλει τέλος στην κηδεμονία του στρατού πάνω στην πολιτική ζωή. Βέβαια, στη συνέχεια, όταν τον Δεκέμβριο του 2013 ξέσπασε η κρίση, κατηγόρησε το κίνημα ότι έχει διαβρώσει την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με αυτές τις κατηγορίες, ορισμένα από τα γκιουλενικά δίκτυα ρίχτηκαν στη μάχη, με κίνδυνο να βλάψουν την εικόνα του αρχηγού τους, η οποία είναι επικεντρωμένη στην πνευματικότητα. Τα δύο επεισόδια αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξουσίας που διαθέτει η οργάνωση. Αφού συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην εκδίωξη από το προσκήνιο του ιστορικού της αντιπάλου, του στρατού, στη συνέχεια αποσταθεροποίησε τον ισχυρό άνδρα που κυβερνάει τη χώρα, τον Ερντογάν : οι δικαστικοί που πρόσκεινται στην οργάνωση είναι εκείνοι που άσκησαν τις διώξεις για διαφθορά στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας.

Όμως, το κίνημα πραγματοποίησε παρέμβαση και στον δημόσιο διάλογο για τη δημοκρατία στην Τουρκία και ιδιαίτερα στο ζήτημα του νέου Συντάγματος. Αντίθετα με τον Ερντογάν, που επιθυμεί την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος στο οποίο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διαδραματίζει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο, ελπίζοντας ότι θα εκλεγεί σε αυτό το αξίωμα στις εκλογές του Ιουλίου 2014, ο Γκιουλέν έχει μεν ταχθεί υπέρ της διατήρησης του υπάρχοντος κοινοβουλευτικού καθεστώτος, αλλά με ενίσχυση και αυστηροποίηση της διάκρισης των εξουσιών.

Σύμφωνα με ορισμένες πρόσφατες εκτιμήσεις, το κίνημα, το οποίο δίνει προτεραιότητα στην εκπαίδευση –« πρώτα το σχολείο, μετά το τζαμί », όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο Γκιουλέν- διαθέτει 2.000 εκπαιδευτικά ιδρύματα (κυρίως λύκεια υψηλού επιπέδου) σε 140 χώρες. Οργανώνει πλατφόρμες, όπως η « πλατφόρμα του Παρισιού », η οποία προτείνει συναντήσεις και συζητήσεις αφιερωμένες στον διάλογο ανάμεσα στις θρησκείες και στους πολιτισμούς ή στα κοινωνικά ζητήματα (απασχόληση, διακρίσεις, φτώχεια), ενώ αναπτύσσει και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Οι οικονομικοί πόροι του ανέρχονται, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στα 50 δισεκατομμύρια δολάρια. Ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων προέρχεται από τη « νέα ισλαμική αστική τάξη » [3], τους συντηρητικούς και θεοσεβούμενους επιχειρηματίες της Ανατολίας [4]. Από τη δεκαετία του 1980 έχουν αποκτήσει σημαντική ισχύ και εκτιμούν τον σύγχρονο χαρακτήρα των ιδεών του Γκιουλέν, ο οποίος προτείνει τον συνδυασμό της μουσουλμανικής ηθικής και της οικονομίας της αγοράς με ένα Ισλάμ ανοιχτό στον κόσμο και στο πνεύμα των καιρών [5]. Το δόγμα του αποσκοπεί στη συμφιλίωση της αυστηρής τήρησης των θρησκευτικών κανόνων με την εκκοσμικευμένη κοινωνική δράση [6], ενώ ταυτόχρονα αντιτίθεται στη συγχώνευση αυτών των δύο, αντίθετα απ’ ότι προτείνει το πολιτικό Ισλάμ.

Είτε πρόκειται για την τουρκική κοινωνία, είτε για την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία ή τα Βαλκάνια, η σκέψη αυτή ασκεί μεγάλη επιρροή στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, οι οποίοι επιθυμούν ένα Ισλάμ συμφιλιωμένο με τη νεωτερικότητα. Διαδίδεται δε από τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στο κίνημα : τη Zaman (« Καιροί »), τη μεγαλύτερη ημερήσια εφημερίδα της Τουρκίας με ένα εκατομμύριο αντίτυπα και αγγλική έκδοση (Today’s Zaman), αλλά και γαλλική έκδοση στο διαδίκτυο (Zaman France), καθώς επίσης και ιστοσελίδες σε πολλές γλώσσες και τηλεοπτικά κανάλια, όπως το Samanyolou (« Γαλαξίας »). Εξάλλου, τα υπερεθνικά δίκτυα του Γκιουλέν αποτελούν σημαντικό ατού για την τουρκική διπλωματία και τις εξαγωγές της χώρας.

Δεδομένου ότι η σκέψη του αποκλείει την ανάμειξη του πολιτικού και του θρησκευτικού στοιχείου, δεν παρέκλινε ποτέ από την υπεράσπιση της δημοκρατίας, ούτε από την αδιαπραγμάτευτη αντίθεσή του με το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ και την ιδεολογία του περί « εθνικού οράματος » (milli görüs), δηλαδή της σύνθεσης ενός Ισλάμ που δίνει έμφαση στο τελετουργικό της θρησκείας και είναι στενά συνδεδεμένο με το τουρκικό κράτος και τον τουρκικό εθνικισμό, της οποίας εμπνευστής υπήρξε ο Νεσμετίν Ερμπακάν, πρωθυπουργός την περίοδο 1996-1997. Ωστόσο, η σκέψη του Γκιουλέν δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από έναν « τουρκισμό », ο οποίος οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι το μήνυμά του εμπνέεται από τον τουρκικό σουφισμό. Έτσι, παρά το γεγονός ότι τάσσεται υπέρ της ειρήνης, το κίνημα Γκιουλέν αντιμετώπισε με μεγάλη επιφυλακτικότητα την αναγγελία του Ερντογάν για έναρξη διαπραγματεύσεων με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, τον ιστορικό ηγέτη των Κούρδων της Τουρκίας [7].

Μεταξύ 2002 και 2011, ο Γκιουλέν υποστήριξε την κυβέρνηση του Κόμματος της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης (ΑΚΡ), επειδή οι ηγέτες του, παρά το γεγονός ότι προέρχονται από το πολιτικό Ισλάμ, παρουσιάζονταν ως « συντηρητικοί-δημοκράτες » : ο πολιτικός αυτός ορισμός ταίριαζε με το όραμα του Γκιουλέν. Επιπλέον, στο καταστατικό του ΑΚΡ δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο Ισλάμ. Η συνεργασία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πολύ ισχυρούς φορείς –τον πολιτικό και τον κοινωνικό- διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην αλλαγή της χώρας και στην άνοδο της οικονομικής και της διπλωματικής ισχύος της. Μαζί, κατόρθωσαν να εκδιώξουν τον στρατό από την εξουσία. Ωστόσο, μετά το 2010, ο Γκιουλέν άρχισε να ασκεί κριτική στις επιλογές του Ερντογάν, τόσο όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας, όσο και τις διπλωματικές. Αμφισβήτησε κυρίως την ολοένα σφοδρότερη ρητορική του Ερντογάν εναντίον του Ισραήλ. Απομακρύνθηκε δε ακόμα περισσότερο, μετά την αυταρχική και έντονα ισλαμική στροφή στην οποία προέβη το 2011 ο Τούρκος πρωθυπουργός. Έτσι, οι σχέσεις τους εντάθηκαν, για να οδηγηθούν τελικά σε ρήξη, στα τέλη του 2013.

Μπορεί, άραγε, ένα θρησκευτικό κίνημα να μετατραπεί σε φορέα της νεωτερικότητας ; Για τους Τούρκους που θεωρούν ότι η νεωτερικότητα και ο εκσυγχρονισμός δεν μπορεί παρά να έχουν δημοκρατικό και ουδετερόθρησκο, κοσμικό χαρακτήρα που θα εμπνέεται από το γαλλικό παράδειγμα, παρόμοια υπόθεση θεωρείται βλακώδης. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συμβαίνει, καθώς η τουρκική κοινωνία έχει υποστεί βαθύτατες αλλαγές. Η μεσαία τάξη έχει δυναμώσει και αποτελεί πλέον την πλειονότητα. Επιπλέον, στην Ανατολία –παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να παραμένει συντηρητική- παρατηρούνται βαθύτατες, δομικές αλλαγές. Η τουρκική κοινωνία γίνεται πιο ατομικιστική –ακόμα και στη σχέση της με το Ισλάμ- και πιο κοσμική, όπως αποδείχθηκε και από τον « τουρκικό Μάη του ‘68 » όπως αποκλήθηκαν οι διαδηλώσεις του Μαΐου-Ιουνίου 2013 στην Κωνσταντινούπολη και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις. Η αυταρχική κεμαλική νεωτερικότητα είχε αποτύχει να ενσωματώσει τους συντηρητικούς και θρησκόληπτους πληθυσμούς της Ανατολίας, ενώ αυτή τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες της ανάδυσης μιας νεωτερικότητας « από τα κάτω », η οποία περιλαμβάνει και κοινωνικά στρώματα τα οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση.

Πνευματικότητα με ανθρωπισμό

Οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν τη δεκαετία του ’80 από τον Τουργούτ Οζάλ -τον σημαντικότερο Τούρκο πολιτικό μετά τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ- προσέδωσαν δυναμισμό σε ολόκληρη τη χώρα. Ωστόσο, στο εξής, στην Ανατολία, ο συντηρητισμός και η σχέση της μεσαίας τάξης και των επιχειρηματιών με το Ισλάμ αλλάζουν κάτω από την επιρροή του ορθολογισμού που είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι επιπτώσεις του οικονομικού και κοινωνικού ορθολογισμού θα οδηγήσουν στη σταδιακή υποχώρηση του ατομικού και συλλογικού συντηρητισμού. Και το κίνημα Γκιουλέν αποτελεί έναν από τους βασικούς φορείς αυτών των αλλαγών.

Μπορούμε να κατανοήσουμε τον εκσυγχρονισμό και τις αλλαγές που επήλθαν στη σχέση με το Ισλάμ εξετάζοντάς την από τη σκοπιά της κοινωνιολογίας των θρησκειών του Μαξ Βέμπερ [8]. Πράγματι, το έργο του Γερμανού κοινωνιολόγου που κατέδειξε ότι οι κοινωνικές διαδικασίες είναι εκείνες που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο για τις κατευθύνσεις στις οποίες θα στραφούν οι θεσμοί, τα δόγματα και τα θρησκευτικά σύμβολα, επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις που παρατηρήθηκαν στην τουρκική κοινωνία.

Στο επίπεδο της πνευματικότητας και της διανόησης, ο Γκιουλέν εμφανίζεται ως ο κληρονόμος του Σαΐντ Νουρσί (1876-1960), του ιδρυτή της αδελφότητας σούφι Nurcu. Ερμήνευσε και επικαιροποίησε τη διδασκαλία του Νουρσί για τη σημασία που έχουν οι σχέσεις ανάμεσα στο Ισλάμ και στη νεωτερικότητα (δηλαδή τον ορθό λόγο και την επιστήμη). Σε αυτήν τη διαδικασία, ενσωμάτωσε επίσης τη δημοκρατική διάσταση, καθώς και μια εντονότερη παρέμβαση στους κόλπους της κοινωνίας, κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης [9]. Ο Σερίφ Μαρντίν, ένας κοινωνιολόγος που ασχολήθηκε πολύ νωρίς με τον Νουρσί, ανέλυσε σε ένα βιβλίο του [10] το βάθος και την πρωτοτυπία της σκέψης του, την εποχή που το έργο του μυστικιστή ήταν παραγνωρισμένο και ο ίδιος θεωρούνταν από το κράτος και τις ελίτ των αστικών κέντρων φανατικός και επικίνδυνος αντιδραστικός. Ο Μαρντίν απέδειξε ότι η σκέψη του περιλάμβανε μια διάσταση που εντασσόταν σε αυτό που αποκάλεσε « προσωπισμό », ο οποίος ενθάρρυνε τον ατομικισμό των πιστών. Υπογράμμισε επίσης τη διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στις δύο αντιλήψεις για το Ισλάμ : η πρώτη δογματική και επικεντρωμένη στην πάση θυσία τήρηση της νομιμότητας, στηριζόταν στον « λαό των χαντίθ » [11]. Αντίθετα, εκείνη που προωθούσαν οι μυστικιστές σούφι, όπως ο Νουρσί και ο Γκιουλέν, έδινε προτεραιότητα στην πνευματικότητα και ενσάρκωνε την ανθρωπιστική πλευρά της θρησκείας.

Το κίνημα Γκιουλέν αποτελεί άραγε έναν κίνδυνο ή ένα ατού για τη δημοκρατία και την τουρκική κοινωνία ; Όσον καιρό θα διατηρείται η επιρροή της σκέψης και της προσωπικότητας του Γκιουλέν, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι θα ισχύσει η δεύτερη υπόθεση. Αντίθετα, ο θάνατος του εβδομηντάχρονου ηγέτη του κινήματος με την εύθραυστη υγεία ενδέχεται να αλλάξει την κατάσταση. Στους κόλπους της τουρκικής κοινωνίας δεν υπάρχει αριστερό κοινωνικό κίνημα, το οποίο να είναι τόσο ισχυρό ώστε να αποτελέσει αντίβαρο στους γκιουλενιστές, όπως εξάλλου δεν υπάρχει αριστερό κόμμα σε θέση να αμφισβητήσει την ηγεμονία του ΑΚΡ ή του κινήματος Γκιουλέν στη μετά τον ιδρυτή του εποχή, το οποίο ενδεχομένως θα επιχειρήσει τότε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην πολιτική σκηνή.

Notes

[1] Helen Rose Ebaugh, « The Gülen Movement : A Sociological Analysis of a Civic Movement Rooted in Moderate Islam », Springer, Ντόρντρεχτ, 2010.

[2] Robert N. Bellah, « La religion civile aux Etats-Unis », Le Débat, n°30, Παρίσι, 1984.

[3] « Les calvinistes islamiques : changement et conservatisme en Anatolie centrale », European Stability Initiative, Βερολίνο-Κωνσταντινούπολη, 2005.

[4] Βλέπε Wendy Kristianasen, « Activisme patronal », Le Monde Diplomatique, Μάιος 2011.

[5] Dileck Yankaya, « La Nouvelle bourgeoisie islamique : le modèle turc », Presses Universitaires de France (PUF), Παρίσι, 2013.

[6] Louis-Marie Bureau, « La Pensée de Fethullah Gülen. Aux sources de l’“islamisme modéré” », L’Harmattan, Παρίσι, 2012.

[7] βλέπε Vicken Cheterian, « Chance historique pour les kurdes », Le Μonde diplomatique, Μάιος 2013.

[8] Μαξ Βέμπερ, « Κοινωνιολογία των θρησκειών », Gallimard, συλ. « Tel », Παρίσι, 2006.

[9] Erkan Toguslu (υπό τη διεύθυνσή του), « Société civile, démocratie et islam perspectives du mouvement Gülen », L’Harmattan, Παρίσι, 2012.

[10] Sarif Mardin, « Religion and Social change in Modern Turkey : The Case of Bediüzzaman Said Nursi », State University of New York Press, συλλογή « SUNY Series in Near Eastern Studies », Όλμπανι, 1989.

[11] Τα χαντίθ είναι τα λόγια που φέρεται να έχει πει ο προφήτης Μωάμεθ και οι κυριότεροι σύντροφοί του.

Ο φαύλος κύκλος του αποπληθωρισμού...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Εν όψει των επικείμενων πολλαπλών εκλογών, κυβερνητική οδηγία καλεί τους πολίτες να αφήσουν την κατάθλιψη και να χαίρονται, επισείοντας την απειλή, σε αντίθετη περίπτωση, να χαρακτηρίζονται «αντεθνικοί». Οπως περίπου, τηρουμένων των αναλογιών, στη Βόρεια Κορέα, η ποσότητα δακρύων τη στιγμή του θανάτου του ιστορικού ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ το 2011, συνιστούσε τεκμήριο εθνικοφροσύνης, με την απειλή κυρώσεων στην αντίθετη περίπτωση.

«Εχουμε γυρίσει το καράβι της οικονομίας και εφέτος αρχίζει η ανάκαμψη», διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός... «Είμαστε σε μόνιμη σύγκρουση με το λαϊκισμό, εμείς δεν μιλάμε μικροκομματικά. Βγάζουμε την Ελλάδα από την κρίση, ανοίγουμε δρόμο για στέρεη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη... Αποτρέψαμε την έξοδο από το ευρώ, βγάλαμε πλεόνασμα, βγήκαμε στις αγορές, μειώνουμε την ανεργία, εξασφαλίζουμε τη βιωσιμότητα του χρέους... Οσοι μας αμφισβητούν και αντιτίθενται στις επιλογές μας, οδηγούν τη χώρα σε περιπέτειες».
Παρά τους πανηγυρισμούς για εσωτερική κατανάλωση και τα διεθνή συγχαρητήρια, μέχρι σήμερα ουδείς έλαβε στα σοβαρά τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις. Ακόμη και αν τα επικαλούμενα στοιχεία θεωρηθούν πραγματικά, ουδείς από τους διαβεβαιούμενους στόχους εξασφαλίζεται. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι αποκαθίσταται η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας από τις αγορές, αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι έτσι εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα είτε της χώρας είτε του χρέους. Ενόσω για την αναχρηματοδότησή του η χώρα αναλαμβάνει κόστος δανεισμού 2,5 φορές υψηλότερο από εκείνο του ήδη συσσωρευμένου χρέους, η βιωσιμότητά του όχι μόνον δεν εξασφαλίζεται, αλλά αντίθετα επιδεινώνεται. Κι ακόμη, ενόσω το επιτόκιο δανεισμού παραμένει πολλαπλάσια υπέρτερο του ρυθμού μεταβολής του εθνικού εισοδήματος, αυτό συνεπάγεται πρόσθετες θυσίες και περικοπές του βιοτικού επιπέδου της χώρας, προκειμένου να καλύπτονται μελλοντικές «μαύρες τρύπες».

Παιδεία, υγεία, δουλειά και Αξιοπρέπεια...

απο το Alter Thess...

Μου αρέσει που πολλοί και πολλές έχουν αρχίσει να κάνουν σχέδια για το Μετά, βλέπω στα μάτια τους τη δουλειά που θα γίνει για να ισοπεδώσουμε τα καθίκια στις 25 Μαΐου και για να τα κρατήσουμε κάτω, ισοπεδωμένα, από τις 26 του μήνα. Έχουμε αρχίσει, πάλι, να συνεννοούμαστε, να καταλαβαινόμαστε,
να τελειώνω εγώ αυτό που λέω και πριν να τελειώσω να αρχίζεις εσύ στον ίδιο το ρυθμό και κάπως έτσι όλοι και όλες θα πείσουμε τουλάχιστον ακόμα έναν, από έναν, εκατοντάδες χιλιάδες καλούς ανθρώπους, που ακόμα δεν έχουν πειστεί για το τι πρέπει να συμβεί στις 25 Μαΐου. Δεν είναι δύσκολο να συμβεί, δεν υπάρχει ούτε ένας καλός άνθρωπος που δεν θέλει να σταματήσει το ποδοπάτημα της Αξιοπρέπειας των ανυπεράσπιστων. Ούτε ένας! Όμως αυτό δεν φτάνει και στο έχω ξανά γράψει, η Αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή, αν και για αρκετούς φτάνει, αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν τι πάει να πει εναλλακτικό σχέδιο για το κοινό καλό.
Αλλά δεν φτάνει. Εδώ που φτάσαμε τα πάντα πρέπει να σπάσουν σε τάλιρα. Εναλλακτικό σχέδιο για το κοινό καλό σημαίνει πως μαζί με το σταμάτημα του ποδοπατήματος της  Αξιοπρέπειας των ανυπεράσπιστων, καθώς δηλαδή η ζωή θα αρχίζει να χάνει τη γεύση από τα σκατά και θα αποκτά γεύση από γιορτή, θα αλλάξουν τα πράγματα στην παιδεία και στην υγεία, σε πρώτη φάση θα επουλωθούν οι πληγές που άφησε αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, και οι προηγούμενες, και σε δεύτερη θα περάσουμε σε μία νέα εποχή. Αυτό οι πολλοί καλοί άνθρωποι το θέλουν και θα παλέψουν μαζί με μία καλή/αριστερή διακυβέρνηση για να συμβεί. Το μεγάλο στοίχημα έχει να κάνει με τις θέσεις εργασίας, με τις δουλειές, με το πώς θα μειωθεί η ανεργία, με το πώς καλοί άνθρωποι που σήμερα δεν έχουν καθόλου εισόδημα αύριο θα έχουν κάνοντας κάτι. Υπάρχουν σχέδια, αν βγούνε από τα χαρτιά, αν τρέξουν, αν βρουν βοήθεια στην πρώτη, στη δεύτερη, στην εκατοστή δυσκολία, τότε θα σου ευχηθώ καλή ανάσταση.
Ο alterthess ιανός

Τα χελιδόνια να γυρνούν κι εγώ να μη γυρίζω...

Ακροβάτης...

 

- Το βλέπεις αυτό;

-Αφού δεν καθαρίζουμε εδώ και χρόνια μωρέ, τι περιμένεις;

-Δεν είναι αυτό βρωμιά, αυτό αν το καθαρίσεις, μεγάλη γρουσουζιά  θα έρθει..

-Μα τί είναι αυτό επιτέλους;

-Πού να το ξέρεις κι εσύ; Είναι φωλιά. Χειροποίητη φωλιά χελιδονιού, φτιαγμένη κλαδί κλαδί.

-Αλήθεια; Και είναι γρουσουζιά να τη χαλάς; Μα πώς να μην το κάνεις αν δεν ξέρεις τι είναι;

- Είναι. Και υπάρχει λόγος γι αυτό. Τον ξέρεις;

-Πού να τον ξέρω;

-Κάτσε να σου πω λοιπόν.

Λένε λοιπόν ότι τα χελιδόνια είναι από τα πιο παλιά πλάσματα αυτού του κόσμου. Έχουν δει πολλά με τα μάτια τους και αν είχαν ανθρώπινη λαλιά, θα είχαν πολλά να πουν. Υπάρχουν όμως και πολλές ιστορίες, οι πιο πολλές από τις οποίες ξεχάστηκαν, που κράτησαν οι άνθρωποι στη θύμισή τους γι αυτά. Η πιο γνωστή είναι η εξής:

Κάποτε τα χελιδόνια ήταν πιο πολλά και οι άνθρωποι πιο γνωστικοί,  τόσο ώστε να γνωρίζουν όλα τα πετούμενα, τα πατούμενα, τα πλεούμενα, τα ριζωμένα, τα μυστικά και τα φανερά.

Ήταν άνοιξη. Τα παιδιά έβγαιναν έξω σε δρόμους και πλατείες για να παίξουν. Ένα από αυτά  ωστόσο, που δεν ήταν και πολύ μεγάλο και δεν του άρεσε να  παίζει και να τρώει, ανέβαινε μόνο  στα πιο ψηλά σημεία, σε κλαδιά, ταράτσες και σκεπές, σε λόφους και μπαλκόνια, όπου μπορούσε να φτάσει, και καθόταν εκεί με τις ώρες και παρατηρούσε.

Κοίταζε μία κάτω τη ζωή των ανθρώπων και τα άλλα παιδιά που έπαιζαν, μία πάνω τον ουρανό, τα σύννεφα, τον καιρό, τα πετούμενα και τη ζωή τους. Τις πιο πολλές ώρες κοιτούσε ψηλά.

Αν και μικρό, ήξερε να αναγνωρίζει κάθε τι που πετούσε.

Μαθήματα μαύρης προπαγάνδας...

του Ανδρεα Νεφελουδη, απο το Tvxs...

Παρακολούθησα τη Μεγάλη Δευτέρα την εκπομπή του Πρετεντέρη στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ για την αξιολόγηση ως ανθρώπων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του Σαμαρά, από μια ομάδα,
αξιόλογων στην πλειοψηφία τους, καλεσμένων από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Στη διάρκεια της εκπομπής κατάλαβα γιατί ο Πρετεντέρης είναι ο πρύτανης της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας και της μαύρης προπαγάνδας. Ήταν σαφές ότι ο «δημοσιογράφος» ήθελε να απευθυνθεί σε εκείνη την κατηγορία των πολιτών που στα λόγια δεν είναι με την δεξιά, αλλά δεν τους αρέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Καταρχήν δεν ήταν τυχαία η επιλογή των προσώπων. Ο «δημοσιογράφος» απέφυγε να καλέσει κάποιον καλλιτέχνη που ήξερε ότι μπορεί να έχει καλή γνώμη για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η ασχέτως αντιδεξιά στα λόγια, αλλά ακραία συντηρητική στις απόψεις της, γνωστή συγγραφέας διηγημάτων της νέας εποχής Βίπερ και Άρλεκιν, κα Τριανταφύλλου, ο γνωστός για την κομματική προτίμηση του προς το ΠΑΣΟΚ κος Φασουλής, η δημοσιογράφος κα Διαμαντάκου, μέλος της κε της ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά της μειοψηφίας που πρόσκειται στην κίνηση των 58, ο συντηρητικών απόψεων ηθοποιός κος Χαλκιάς και άλλοι. Λίγο πολύ όλοι θεώρησαν τον Σαμαρά ως σωτήρα της χώρας, τον Μπαλτάκο ως κακή παρένθεση και την Χρυσή Αυγή ως ακραίο, παρένθετο, προϊόν μιας λαϊκίστικης ερμηνείας της κρίσης. Τόσο απλά, τόσο ξεδιάντροπα.

Η παγκόσμια λογοτεχνία πενθεί τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες...

Απο την Αυγη...

"Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη" συνήθιζε να λέει. Όμως εκατομμύρια αναγνώστες του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχουν έναν και μόνο λόγο να κλαίνε σήμερα. Ο νομπελίστας Κολομβιανός συγγραφέας έφυγε από τη ζωή. Έχουν όμως και πολλούς λόγους να χαμογελούν. Άφησε έργο πολύτιμο πίσω του, με κορυφαίο το εμβληματικό "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" στο οποίο  ξετυλίγοντας το έπος των Μπουενδία που ζουν στην πόλη - ουτοπία του Μακόντο, φιλοτέχνησε την "τοιχογραφία" μιας εποχής και τη μοίρα ενός λαού. Αφηγήθηκε τη συχνά βίαιη ιστορία της πατρίδας του της Κολομβίας, αλλά και της Λατινικής Αμερικής και τελικά της ανθρωπότητας ολόκληρης.

Σαρανταεπτά χρόνια μετά την έκδοση του εμβληματικού "Εκατό χρόνια μοναξιά" και 32 μετά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έκλεισε τα μάτια. Χτυπημένος από τον καρκίνο στους λεμφαδένες, τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου "Οι Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" (2004) ζούσε αποτραβηγμένος.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γεννήθηκε το 1927 στην Αρακατάκα, ένα παραλιακό χωριό της Κολομβίας, όπου μεγάλωσε κοντά στους παππούδες του από τη μεριά της μητέρας του.
Το 1947 άρχισε στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά τις σπουδές του στα νομικά και τις πολιτικές επιστήμες και τον ίδιο χρόνο η εφημερίδα Ελ Εσπεκταδόρ δημοσίευσε το πρώτο διήγημά του με τίτλο Η Τρίτη Παραίτηση.

Η Αποτυχία του Χριστιανισμού...

της Έμμα Γκόλντμαν, barikat.gr...

Ο Φρειδερίκος Νίτσε και ο Μαξ Στίρνερ έδωσαν απανωτά κτυπήματα στους πυλώνες του Χριστιανισμού, επειδή είδαν σε αυτόν μια βλαβερή δουλική ηθική, την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν δύναμη και προσωπικότητα.

Όντως, ο Νίτσε, εναντιώθηκε στην δουλική ηθική που ενυπάρχει στον Χριστιανισμό, διεκδικώντας μια υψηλή ηθική των ολίγων. Εγώ παίρνω το θάρρος να αποσαφηνίσω ότι αυτή η υψηλή ηθική δεν είχε τίποτα να κάνει με τη χυδαιότητα της υψηλής κοινωνικής θέσης, της κάστας ή του πλούτου. Ο Νίτσε μάλλον εννοούσε την μεγαλειότητα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, την μεγαλειότητα του ανθρώπου που τον βοηθά να ξεπεράσει παλαιές παραδόσεις και ξεθωριασμένες αξίες, ώστε να μάθει να γίνεται ο δημιουργός καινούργιων και πανέμορφων αγαθών.

Τόσο ο Νίτσε όσο και ο Στίρνερ έβλεπαν στον Χριστιανισμό έναν οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει το ανθρώπινο είδος, το τσάκισμα κάθε θέλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει. Έβλεπαν και σε κάθε κίνημα χτισμένο στην χριστιανική ηθική μια προσπάθεια όχι για την χειραφέτηση από την δουλεία, αλλά για την διαιώνιση της. Συνεπώς αντιτάχθηκαν με ένταση και μένος σε όλα αυτά.
Παρά το ότι δεν συμφωνώ ή τουλάχιστον δεν συμφωνώ απολύτως με τους συγκεκριμένους εικονοκλάστες, πιστεύω όμως όπως και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι όντως θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση δούλων, με άλλα λόγια στην διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας που βιώνουμε έως και σήμερα.

Δεν τους χρειάζεται ούτε μια μέρα παραπάνω...

my pillow book...

Όταν μιλάμε για τις τράπεζες, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η μεγάλη ληστεία στον δημόσιο πλούτο της χώρας ξεκίνησε πριν δυο καλοκαίρια με την απόφαση εκποίησης της Αγροτικής Τράπεζας αντί πινακίου φακής μέσα σε ένα σαββατοκύριακο.

 

Έτσι, μαζί με την Αγροτική τράπεζα, αγόρασε ο νέος ιδιοκτήτης και τις υποθήκεςγια το μεγαλύτερο μέρος της μεταποιητικής βάσης που διαθέτει η χώρα για την πρωτογενή μας παραγωγή. Είδαμε τα προεόρτια από πέρσι: φαινόμενα όπως αυτό της Δωδώνης, σηματοδότησαν την πορεία της απορρύθμισης και του ξεπουλήματος που βιώνουμε ετούτες τις σκοτεινές μέρες…

 

Είναι μικρής σημασίας το γεγονός ότι μαζί με την Αγροτική Τράπεζα, χάθηκαν και μερικά εκατομμύρια που είχαν εκχωρηθεί δανεικά στα κόμματα –αποκόμματα πλέον- των Ολετήρων που μας κυβερνούν, παρόλο που γίνεται μεγάλος θόρυβος επί τούτου. Μεγάλης σημασίας είναι οι υποθήκες της αγροτικής γης που κουβαλά η Αγροτική Τράπεζα στα σεντούκια της και για τις οποίες κανείς δεν μας έχει πει τίποτα για την τύχη τους, με αποτέλεσμα επενδύσεις δισεκατομμυρίων πληρωμένες με δημόσιο χρήμα να λιμνάζουν και αποθήκες, συσκευαστήρια, εγκαταστάσεις, να σαπίζουν.

 

Ότι θα πωλούσαν τις τράπεζες οι οποίες μας έχουν μέχρι σήμερα κοστίσει τα μαλλιά της κεφαλής μας για να τις «σώσομε», δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αφού ήταν στο πρόγραμμα.

 

τα παπούτσια του Πάσχα (πάλιωσαν)...

a/man/called/…

 
Δεν θυμάμαι πόσο παλιό είναι, αρκετά πάντως, έξη χρόνια, εφτά, οκτώ…περυσινά και προπέρσινα ξινά τσουρέκια. Συνήθειο μου ‘γινε να την ανεβάζω αυτή τη μελούρα τέτοιες μέρες, ένας ο Τζεφιρέλι στο γυαλί κι ένα αυτό.
Το βγάζω απ’ την κλεισούρα του, μαντάρω μερικές ξηλωμένες λέξεις, ράβω κανένα κουμπί που χάσκει έτοιμο να αποδημήσει, ξαναπιάνω στη θέση της τη φόδρα που ψυχορραγεί, μα δεν χωράω πια μέσα στο τζάρτζαλο. Άλλαξα νούμερο, άλλαξα συνήθειες, άλλαξα χάπια. Αλλά η μυρωδιά των ημερών, κι ας μην έμεινε ούτε μισή αυλή εν ζωή στη γειτονιά, δεν λέει να φύγει.

 ♫

Άπιστος...

απο το Jungle - Report...

Άπιστος (επιθ.) Στη Νέα Υόρκη, έτσι ονομάζεται αυτός που δεν είναι Χριστιανός. Στην Κωνσταντινούπολη, αυτός που είναι.

Πρόκειται για ένα είδος παλιοτόμαρου εντελώς ανίκανου να σεβαστεί κι απόλυτα μίζερου για να συνδεθεί με εκκλησίες, πάπες, ιερείς, κανόνες, μοναχούς, μουλάδες, μάγους του Βουντού, πρεσβύτερους, ιεροφάντες, αρχιερείς, αφρικανούς μάγους, αβάδες, μοναχές, ιεραπόστολους, κηρύγματα, ιεροδιάκονους, καλόγερους, χατζήδες, αρχιμανδρίτες, μουεζίνηδες, βραχμάνους, θεραπευτές, εξομολογητές, καρδινάλιους, πατέρες, αρχιεπισκόπους, κανονικάτα, προσκυνητές, προφήτες, ιμάμηδες, κλήρους, επιτρόπους, εφημέριους, επισκόπους, ηγουμένους, καθηγουμένους, ιεροκήρυκες, στρατιωτικούς ιερείς, ηγούμενες, βαϊοφόρους, υπεφημέριους, πατριάρχες, βουδιστές, αναχωρητές, άπορους, γραφές, πρεσβυτέρια, επισκοπές, πρωτοπρεσβύτερους, αγροτικούς ιερείς, Αμπντάλ, πωλητές ψαλμών, αρχιδιάκονους, ιεράρχες, μεθοδιστές, αξιωματούχους, εκκλησιαστικά συμβούλια, Σιχ, θεολόγους, δοκίμους, νομοδιδασκάλους, γκουρού, πρωτοψάλτες, εκκλησιάρχες, φακίρηδες, νεωκόρους, αιδεσιμότατους, διαφωτιστές, κοινοβιάτες, ισόβιους εφημέριους, σχολικούς ιερείς, μουτζάδες, αναγνώστες, βικάριους, πάστορες, ραβίνους, ουλεμάδες, λάμα, ιεροφύλακες, καντηλανάφτες, δερβίσηδες, επιτηρητές εκκλησιών, γερόντισσες, τοποτηρητές, παπαδάκια, ιερά καθήκοντα, σούφιδες, μουφτήδες και ταρατατζούμ-τζουμ-τζουμ.

(Ambrose Gwynnett Bierce, Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου)

Βρίζουν γιατί χάνουν... και χάνονται...

του Κλεαρχου Τσαουσιδη, απο την Αυγη...

Όσο πλησιάζει η μέρα των ευρωεκλογών το κυβερνητικό επιτελείο επιστρατεύει όλα τα ρετάλια της πολιτικής -και όχι μόνο- για να βρίσουν, να λοιδορήσουν, να απειλήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα, τα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς εν γένει. Έτσι, τα ρετάλια γίνονται ρεμάλια.

Αποθησαυρίζω ρήσεις θλιβερού επιπέδου μόνον από τις τελευταίες μέρες:
«Μουρλοί» οι αριστεροί κατά τον πιο αξιολύπητο υπουργό της κυβέρνησης*, που σκίζεται να αποδείξει στ' αφεντικά ότι ο Μπαλτάκος δεν φτουράει μία μπροστά του.
- «Αγράμματος» ο Αλέξης Τσίπρας για την περίπου έφηβη, Σώτη Τριανταφύλλου. Αλήθεια, μιας και της είναι οικεία η επιμέλεια κειμένων, ας συγκρίνει τα λεγόμενα του Τσίπρα με αυτά του εκλεκτού της Αντώνη Σαμαρά. Εξ όσων η ίδια έχει δηλώσει, δεν ανήκει πια στους 58, ούτε στη ΔΗΜ.ΑΡ., άρα κάπου εκεί στα σκούρα μπλου ή στα μαύρα θα σιτίζεται πλέον (πνευματικά πάντα). Πάντως, τα ελληνικούλια της στον προφορικό λόγο είναι στενοχωρημένα.
- «Τσόλια»** οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ κατά το υπέρβαρο κουρέλι του ΠΑΣΟΚ, που κάνει σαν τη χήρα μόλις βρει μικρόφωνο μπροστά του. Δηλώνει από τη μια ότι θα ψηφίσει Σαμαρά και καλεί από την άλλη τα κόμματα που φκιασιδώνονται σαν Κεντροαριστερά να διαλυθούν για να ενωθούν σε ένα νέο σχήμα στο μέλλον. Οφθαλμοφανής η πάσα στο ακροδεξιό σύστημα, μπας και τσιμπήσει στις επικείμενες εκλογές κάτι από ό,τι απέμεινε σε ΠΑΣΟΚ, Ελιά, ΔΗΜ.ΑΡ. Το μόνο που του μένει να πει πια είναι ότι η... Αριστερά πούλησε τον Οτσαλάν. Αυτός ήταν «αλλού», όπως πάντα.

Το λιμάνι στα σαλόνια

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τις ύβρεις που σε τακτά χρονικά διαστήματα εξεμούν οι Γ. Μουρούτης, Φ. Κρανιδιώτης και οι λοιποί στενοί συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά, τότε έχουμε μια λιμανίσια ατμόσφαιρα που απάδει σε οξιζεναρισμένες της τρίτης ηλικίας και σε «σικ» κατοίκους των βορείων προαστίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης...

Κατανυκτική αγριότητα...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Επειδή ουδέν κάκιστον αμιγές καλού, ας εκβιάσουμε εαυτόν να δει το δράμα θετικά. Ευτυχώς, λοιπόν, που ήταν Μεγάλη Τετάρτη κι έτσι το κλίμα της κατάνυξης, που θρυλείται ότι κυριαρχεί στη χώρα μεγαλοβδομαδιάτικα, επηρέασε και την Τούμπα. Μια ωραία γαλήνη (σχεδόν εκ χόρτου) επικράτησε στις κερκίδες,
ενώ στο χορτάρι οι παίκτες συναγωνίστηκαν ευγενώς στο παραδοσιακό άθλημα του σταυροκοπήματος, μ’ αυτόν τον μοναδικό ελληνικό τρόπο, όπου η δεξιά και τα δάχτυλά της με τη βιαστικότατη, σχεδόν ενοχική κίνησή τους είναι σαν να πλέκουν.

Βεγγαλικά, κροτίδες και καπνογόνα, από τα απαγορευμένα βέβαια (μόνο αν νομιμοποιηθούν και χορηγούνται εφεξής δωρεάν από το κράτος είναι πιθανό να τελειώσει η μόδα τους), εκτοξεύτηκαν κατά χιλιάδες στους ουρανούς. Για να συναντήσουν το Ματωμένο Φεγγάρι. Με την αφειδή ρίψη τους πιστοποιήθηκε ότι τελικά έχουμε τον τρόπο να τα φέρνουμε βόλτα και «να κάνουμε τη διαφορά» ακόμα και όταν ζοριζόμαστε οικονομικά. Επιβεβαιώθηκε επίσης πως οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι πανέτοιμοι για την Ανάσταση. Και αν όχι πνευματικά, τουλάχιστον επιχειρησιακά: με τέτοια προμήθεια βεγγαλικών, όλο και κάποια θα περίσσεψαν για την ενιαύσια επιχείρηση με τον κωδικό «εκρηκτική υποδοχή του Αγίου Φωτός».

Ευτυχώς επίσης που το υψηλού επιπέδου παιχνίδι προβλήθηκε από συνδρομητικό κανάλι και όχι από την κομματικοκρατική Δ.Τ. ή κάποιον από τους ιδιωτικούς διαύλους. Ετσι το ευ αγωνίζεσθαι στην ελληνική εκδοχή του, δηλαδή τη μοναδική πλανητικώς αυθεντική (δοθέντος ότι ημείς η κοιτίς και η πατρίς κάθε ωραίου, μεγάλου και αληθινού), το απόλαυσαν μόνο οι συνδρομητές και οι καφετεριόβιοι.

Οι στρατιές των εσταυρωμένων και ο δημοκρατικός ελιτισμός...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Κανείς δεν αναφέρεται στους 200.000 νέους Ελληνες, στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο, μπορεί και πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα, η χώρα τους, δεν τους αναγνωρίζει. Ξένοι εδώ, ξένοι και στην πατρίδα των γονιών τους. Ανέστιοι, απάτριδες, ζωές χωρίς ύπαρξη στο φως, αόρατοι.

Και από την άλλη, οι αδιαφανείς, τα υπερ-εγώ, οι κύριοι όλος ο κόσμος, οι κανίβαλοι του φωτός και του χρόνου, οι μανιακοί του χώρου και του χρήματος, οι ληστοβαρόνοι, οι πολιτικοί της «μαύρης πολιτικής» και μαζί τους οι πωλητές της ελπίδας, συσκευασμένης σε λέξεις συμπάθειας, αλληλεγγύης μόνο για... Ελληνες και χριστιανούς, καθώς και ο «δημοκρατικός ελιτισμός» μιας ορισμένης αριστοκρατικής κεντροαριστεράς που εκβάλλει σε ποτάμια και ελαιώνες!
Μιλώ για την αυτοπροσδιοριζόμενη ως αριστερά που δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Και τούτο γιατί θεωρεί ότι ο λαός ως πολιτικό σώμα είναι «ανώριμος» ή «απείθαρχος»! Γι' αυτό δηλώνει πως τα δημοψηφίσματα είναι λάθος, πως το πλήθος πρέπει να αντικαθίσταται από έναν «φωτισμένο ηγέτη»!
Αυτός ο πολιτικός λόγος ανήκει στην παράδοση της ευρωπαϊκής αριστοκρατικής αριστεράς και εκλαμβάνει τον αποκλεισμένο, τον απόκληρο, τον άνεργο, το φτωχό, το μετανάστη, το νέο χωρίς χαρτιά ως θύμα αλλά συγχρόνως και ως θύτη. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα» (Ζενέ). Γι' αυτό ένας που έζησε στο Παρίσι θα μπορούσε να πει «Μαζί τα φάγαμε». Μόνο ένας που έζησε χωρίς ποτέ να δουλέψει, ή που δεν βίωσε ποτέ την ανεργία και την ανέχεια μπορεί να χαρακτηρίσει την αγανάκτηση των απόκληρων ως... φασισμό.

Ανώμαλη προσγείωση από Economist...

απο το Newzup.net...

Η έξοδος των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας στις αγορές θα αποδεικτεί «φούσκα», σύμφωνα με το οικονομικό περιοδικό

«Φούσκα» χαρακτηρίζει το ράλι των ομολόγων της ευρωπεριφερειας ο Economist, καθώς όπως υποστηρίζει, οι οικονομίες του Νότου βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που δείχνουν οι αποδόσεις των ομολόγων.

«Οι επενδυτές επιδεικνύουν αξιοσημείωτο ενθουσιασμό το τελευταίο διάστημα για τα ομόλογα της ευρωπεριφέρειας που κάποτε απέφευγαν», αναφέρει χαρακτηριστικά παραπέμποντας μάλιστα στην περίπτωση της Ελλάδας.

Όπως επισημαίνει: «Δύο μόλις χρόνια από τότε που η Ελλάδα πραγματοποίησε την μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στην ιστορία επιβάλλοντας σημαντικές ζημιές στους ιδιώτες κατόχους ελληνικών τίτλων, η χώρα κατάφερε να αντλήσει 3 δισ. ευρώ μέσω 5ετούς ομολόγου με την απόδοση να υποχωρεί κάτω από το 5% και την έκδοση να υπερκαλύπτεται 7 φορές. Στις 15 Απριλίου η απόδοση των δεκαετών ιταλικών ομολόγων υποχώρησε στο 3,11%, σημειώνοντας ιστορικό χαμηλό.

Προφανώς δημοψήφισμα...

απο το Alter Thess...

Ανησύχησαν οι υποστηριχτές της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς γιατί, ίσως όχι με τον πλέον δόκιμο τρόπο, άνοιξε ξανά η δημόσια συζήτηση για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος ώστε να αποφασίσει ο ελληνικός λαός το αν θα συνεχιστεί το πρόγραμμα της φτωχοποίησης του.
Ξαναθυμήθηκαν οι υποστηριχτές της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς τι είχε συμβεί το Νοέμβριο του 2011,
όταν από το μυαλό του Παπανδρέου πέρασε η ιδέα για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος – χωρίς πάντως ποτέ να ξεκαθαριστεί σε τι θα λέγαμε «ναι» ή «όχι» - και τις σφαλιάρες που έπεσαν τότε από τον Σαρκοζί, την Μέρκελ, τους τραπεζίτες, τους εκδότες και φυσικά τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά. Και όπως τότε, έτσι και τώρα, τα καθίκια λένε πως το μόνο δημοψήφισμα που μπορεί να πραγματοποιηθεί είναι αυτό για το ευρώ, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ χωρίς να συνεχιστεί – ούτε κουβέντα βέβαια για την επούλωση της καταστροφής – το πρόγραμμα της φτωχοποίησης των πολλών καλών ανθρώπων.
Αυτό που με δυσκολεύει σε αυτή την ιστορία είναι η αμηχανία με την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον αυτά που βγαίνουν στις τηλεοράσεις, αντιμετωπίζουν το θέμα του δημοψηφίσματος και ότι στις σχετικές ερωτήσεις απαντούν με μία σχετική επιφυλακτικότητα για το τι θα συμβεί με τη ζώνη του ευρώ.
Για το δημοψήφισμα: Το δημοψήφισμα, το πρώτο, θα γίνει στις 25 Μαϊου, τελεία και παύλα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ το κερδίσει – κερδίσει δηλαδή και τα δύο ψηφοδέλτια του κόμματος της Ενωμένης Δεξιάς – τότε το δημοψηφισματικό «ΟΧΙ» στην αυταρχική λιτότητα θα κουνήσει τα θεμέλια και τις πλάκες στις πλατείες σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο, θα κάνει τα καθίκια να κλάσουν μέντες και θα συντονίσει τους χτύπους στις καρδιές όλων των καλών, με ή χωρίς αυταπάτες για το πόσα μπορεί να πετύχει μία αριστερή διακυβέρνηση, ανθρώπων παντού. Στις 25 Μαϊου προφανώς και θα γίνει δημοψήφισμα και εννοείται πως πρέπει να το σηκώσουμε στις πλάτες μας.
Ο alterthess ιανός

Από τη Ριζούπολη στην Τούμπα...

απο το left.gr...

Χτες στην Τούμπα δεν παίχτηκε μπάλα. Όχι, το χτεσινό ματς δεν ήταν από αυτά που παίζεται μπάλα και ξύλο ή από εκείνα που βλέπουμε λίγη μπάλα και πολύ ξύλο. Χτες στην Τούμπα αποθεώθηκε η καφρίλα, η βία και ο οπαδισμός.
Ξύλο, βροχή φωτοβολίδων, ψάρια στον πάγκο του Ολυμπιακού. Το ρατσιστικό κερασάκι στην τούρτα ήταν η μπανάνα που πέταξε κάποιος γίγας στον Σαλίνο –ο εν λόγω γίγας μάλλον θεωρεί εαυτόν μια μεγάλη στιγμή στην αλυσίδα της Εξέλιξης (φευ!)…
Δύσκολα θα μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς ότι τα χτεσινά γεγονότα αποτελούν ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς και για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αφού συμμετείχαν σε αυτά χιλιάδες άνθρωποι. Το μείζον όμως ζήτημα είναι ότι τα επεισόδια της Τούμπας δεν συνιστούν την εξαίρεση που αμαυρώνει τον κανόνα. Αντιθέτως, είναι μέρος του κανόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο εν Ελλάδι ποδοσφαιρικός κανόνας είναι ότι για να κάνεις πρωταθλητισμό δεν χρειάζεται να φτιάξεις μια καλή ομάδα. Πιο σημαντικό είναι να έχεις τα «κονέ» με τη διαιτησία. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να χρηματοδοτείς τον οπαδικό Τύπο για να φτιάχνεις κλίμα και να πυροδοτείς την ένταση. Αλλά το πλέον σημαντικό είναι να συντηρείς ένα στρατό αφιονισμένων οπαδών ο οποίος μπορεί να επιβάλει στο γήπεδο ότι το δίκαιο του πιο καλού μπαλαδόρου  θα καμφθεί από το «δίκαιο» της πιο βίαιης εξέδρας. Πάνω σε αυτό το «δίκαιο» της οπαδικής επιβολής θεμελιώνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο, με τις ομάδες εναλλάσσονται στους ρόλους των θυτών και των θυμάτων. Τα χτεσινά θύματα της Τούμπας ήταν οι παλαιοί θύτες της Ριζούπολης.
Με αφορμή τα χτεσινά, όπως και κάθε φορά που έχουμε επεισόδια στα γήπεδα, περίσσεψαν τα κροκοδείλια δάκρυα των κάθε λογής ιθυνόντων. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! Καταγγέλλουν  τα επεισόδια οι ίδιοι ακριβώς που ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι ανέχονται το καρκίνωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου για να αντλούν κομματικά οφέλη· οι ίδιοι ακριβώς που ως παράγοντες των ΠΑΕ συντηρούν τους οπαδικούς στρατούς για να τους κινητοποιούν όποτε παραστεί η ανάγκη· οι ίδιοι ακριβώς που ως αθλητικοί δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια των ΠΑΕ δημιουργούν την εικόνα ότι τα ντέρμπι δεν είναι ματς αλλά πολεμικές αναμετρήσεις.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Είναι ώριμο αίτημα των καιρών να αλλάξουν τα πράγματα, είναι επείγον να σπάσει το αμαρτωλό κύκλωμα που καθορίζει την πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκετό ξύλο είδαμε, ώρα να δούμε και λίγη μπάλα.

Οι αναλώσιμοι, οι διορθωτές και η εξυγίανση...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μέτρα «λιτότητας» ή «εξυγείανσης» (sic); Ιδού η απορία. Ή αλλιώς, ό,τι για εμάς αποτελεί σκληρή δοκιμασία, για την κυρία Μέρκελ και τους συν αυτή είναι απλώς το αναγκαίο πέρασμα από την κοιλάδα των δακρύων που οδηγεί στις πύλες του Παραδείσου και στην «κανονικότητα». Οπως λένε και οι προτεστάντες, «ο πόνος λυτρώνει» και, φυσικά, εξαγνίζει.

Πέρα από το κιτς της ανορθογραφίας του διορθωτικού τηλεγραφήματος του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ), που αφορούσε τις δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου στη χώρα μας, η ουσία παραμένει ίδια: Για κάθε (αυταρχική) εξουσία η αντίσταση της κοινωνίας και η άρνησή της να συμμορφωθεί «προς τας υποδείξεις» εκλαμβάνεται ως ένδειξη ασθένειας, για να μην πούμε χρόνιας παθογένειας. Οι πλείστες όσες αναφορές του δικτάτορα Παπαδόπουλου περί «ασθενούς που θα τοποθετηθεί επί της χειρουργικής κλίνης», οι οποίες, ως γνωστόν, κατέληξαν στον επταετή «γύψο», είναι απλώς ενδεικτικές. Σήμερα οι φωστήρες των αγορών και οι ειδικοί της «εξυγίανσης» μιλάνε για την Ελλάδα και τη «δοσολογία του φαρμάκου» που της έχει χορηγηθεί, έστω και εάν, σύμφωνα με τους «αντιρρησίες», αυτό έχει μετατραπεί σε φαρμάκι.
Αυτό το φαρμάκι εντέλλονται να το χρυσώσουν και να το χορηγήσουν στον «ασθενή» τα κρατικά, αλλά και τα «φίλια» κανάλια ενημέρωσης, με κάθε τρόπο και μέσο. Και εάν δεν υπάρξει συμμόρφωση; Επιστρατεύονται παρεμβάσεις, νουθεσίες, απειλές, αλλά και «διορθώσεις». Και μάλιστα «αυτοδιορθώσεις», αφού την παρέμβαση τη χρεώνονται οι ίδιοι οι συντάκτες, όπως συνέβη, σύμφωνα με καταγγελία της ίδιας, και στην περίπτωση της ανταποκρίτριας του ΑΠΕ στο Βερολίνο.
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ έκλεισε την ΕΡΤ επικαλούμενη το αμαρτωλό παρελθόν της, στο οποίο πρωταγωνιστής ήταν επί δεκαετίες ο ίδιος ο δικομματισμός. Οσοι προΐστανται σήμερα στο ΑΠΕ, διορισμένοι-εκλεκτοί των κυβερνήσεων, ας σκεφτούν ότι αύριο ίσως βρεθούν οι ίδιοι «στον τάκο», με ανάλογες κατηγορίες. Γιατί υπάρχει και η κατηγορία των ανακυκλούμενων και αναλώσιμων, αλλά και «χρήσιμων …», κατά τη γνωστή έκφραση.

Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Δυο φίλοι συναντώνται τυχαία, μετά από πολλά χρόνια. «Τι κάνεις, πώς τα πας;». «Τα πάω πολύ καλά, έχω γίνει εκατομμυριούχος». «Και πώς τα κατάφερες;». «Πουλάω αυγά, μυριάδες αυγά». «Τι ιδιαίτερο έχουν τα αυγά σου;» «Είναι πολύ φτηνά. Τα αγοράζω δέκα λεπτά το ένα και το πουλάω πέντε. Χαμός γίνεται, σου λέω». «Καλά και πώς έγινες εκατομμυριούχος πουλώντας αυγά μισοτιμής;» «Είναι πολύ απλό. Πριν αρχίσω να πουλάω αυγά, ήμουνα δισεκατομμυριούχος».

Βγαλμένο μέσα από τη ζωή είναι το ανέκδοτο. Ταιριάζει γάντι στην κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου, που αγόρασε 1,25 ευρώ τις μετοχές της Eurobank με τα λεφτά που πήρε από τους δανειστές, με τα δικά μας λεφτά δηλαδή, που έγιναν Δημόσιο χρέος και θα τα πληρώνουμε για γενεές δεκατέσσερις, και μετά τις πούλησε για 30 λεπτά του ευρώ. Μηδέν και τριάντα, ούτε καν 0,43 που είναι η εξευτελιστική τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία της μετοχής.
Όπου αλλού συνέβη κάτι παρόμοιο, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στην Ιρλανδία, το Δημόσιο πούλησε τις μετοχές των χρεοκοπημένων τραπεζών σε τιμή υψηλότερη από την τιμή της αγοράς. Οι κουτόφραγκοι έβγαλαν κέρδος από τη διάσωση των τραπεζών, εμείς οι ελληναράδες πουλάμε την Eurobank στο 24% της τιμής εξαγοράς, τουτέστιν με χασούρα 76%. Ακολουθεί και η πώληση των κρατικών μετοχών της Εθνικής Τράπεζας με έκπτωση 25%-35% από την αρχική τιμή εξαγοράς, οπότε η συνολική απώλεια από Εθνική και Γιούρομπανκ θα αγγίξει τα 10 δισ. ευρώ.
Δέκα δισεκατομμύρια ευρώ χάρισμα στους ιδιώτες. Αυτό ήταν το μέγα ζητούμενο του πολυνομοσχεδίου, κρύφτηκε όμως πίσω από τη φασαρία για το γάλα. Γι' αυτό κατατέθηκε πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα, γι' αυτό αντέδρασε λυσσωδώς ο Βενιζέλος. Ολόκληρο σόου στήθηκε στη Βουλή, για να μην γίνει συζήτηση και αντιληφθούν οι πολίτες το μέγεθος του σκανδάλου. Να μην μάθουν για τη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, να μην μάθουν καν ότι η κυβέρνηση έσπευσε να αμνηστεύσει προκαταβολικά τα μέλη του Δ.Σ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Λες και η ευθύνη ανήκει στους τεχνοκράτες που εκτελούν τις εντολές και όχι στους κυβερνώντες που δίνουν τις εντολές.
Δύο σκάνδαλα μέσα σε λίγες ημέρες. Πρώτα οι τράπεζες, μετά η έξοδος στις αγορές, η προεκλογική φιέστα του Σαμαρά, που μας στοίχισε 500 εκατομμύρια ευρώ. Και πες ότι τα 500 καταπίνονται. Εκείνο που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι η υπαγωγή του ομολόγου σε αγγλικό δίκαιο -γεγονός πρωτοφανές για χώρα της Ευρωζώνης-, που σημαίνει ότι οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ και της Γερμανίας, αλλά και τα κερδοσκοπικά funds που συμμετείχαν στη δημοπρασία, θα μπορούν να βγάλουν στο σφυρί την κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους στο ακέραιο.
Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Στουρνάρα. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά.

Η «έξοδος» στις αγορές: πολιτική υψηλού ρίσκου με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα...

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Η πιο θετική εντύπωση που δημιουργείται από την «πετυχημένη» έξοδο στις αγορές αφορά στο νέο «αξιόχρεο» προφίλ του ελληνικού δημοσίου και στη δυνατότητα ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις του χρηματοπιστωτικού και μη χρηματοπιστωτικού τομέα να μπορούν να ανακεφαλαιοποιηθούν και να αντλήσουν, από ομολογιακά δάνεια, φθηνότερο από πριν «ρευστό» και κεφάλαια κίνησης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή η οικονομική πραγματικότητα βαδίζει άλλον δρόμο; 

 

Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τον τομέα των μεγάλων επιχειρήσεων για να δούμε τι είναι αυτό που συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει στο αμέσως επόμενο διάστημα. Φαίνεται πως μέσα στο τρίμηνο που ήδη διανύουμε μπορεί να απορροφηθούν από τις «αγορές» πάνω από 10 δις € και θα πρόκειται για αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και συνάψεις ομολογιακών δανείων των τεσσάρων συστημικών τραπεζών αλλά και δυο τριών ακόμα μεγάλων επιχειρήσεων του ενεργειακού και κατασκευαστικού τομέα. Θα ακολουθήσει μια διευθέτηση των χρεών, κυρίως μεγάλων και πάλι επιχειρήσεων, από τον ανακεφαλαιοποιούμενο τραπεζικό τομέα με βασικές μεθόδους τη μετοχοποίηση των δανείων και την μετατροπή των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων τους σε μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις (μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες, ενδιάμεσες ύλες, ιχθυοκαλλιέργειες κλπ είναι οι άμεσα ωφελούμενοι). 

 

Γερμανικό think tank: Η Ελλάδα εξαθλιώνεται, καμία αισιοδοξία από την έξοδο στις αγορές...

απο το Left.gr...

Η πολιτική των δανειστών έθεσε εκτός ισχύος τις δυνάμεις της αγοράς στην Ελλάδα, προειδοποιεί το γερμανικό think tank CEP, παραπέμποντας στη μείωση των επενδύσεων και την άνοδο του δείκτη κατανάλωσης.

Με αφορμή την πρόσφατη έξοδο της Ελλάδας στις κεφαλαιαγορές το Κέντρο για την Ευρωπαϊκή Πολιτική, CEP, που εδρεύει στο Φράιμπουργκ επανέρχεται στην κριτική του όσον αφορά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας για να υποστηρίξει ότι η πρόσφατη έκδοση κρατικών ομολόγων πενταετούς διάρκειας που διασφάλισε στην ελληνική κυβέρνηση 3 δισ. ευρώ δεν συνιστά απόδειξη προόδου. «Η διάθεση των ομολόγων δεν οφείλεται στις επιτυχείς μεταρρυθμίσεις, αλλά στο γεγονός ότι οι χρηματοπιστωτικές και νομισματικές παρεμβάσεις των περασμένων ετών έθεσαν εκτός ισχύος τις δυνάμεις της αγοράς», αναφέρουν οι επιστήμονες του CEP, σε μια επικαιροποιημένη εκδοχή μελέτης τους, που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο.
Οι επενδύσεις υποχωρούν, ενώ ο δείκτης κατανάλωσης υπερβαίνει το 100%
Η πρόσφατη έξοδος της Ελλάδας στις αγορές δεν δικαιολογεί καμία αισιοδοξία, αναφέρουν οι συντελεστές της μελέτης. «Η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας και η δημοσιονομική κατάσταση δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος κατάφερε να διαθέσει τα ομόλογά του με επιτόκιο χαμηλότερο του 5%», αναφέρεται στην επικαιροποιημένη μελέτη του Κέντρου, το οποίο δεν διακρίνει καμία ένδειξη βελτίωσης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας στο ορατό μέλλον. Όπως επισημαίνεται, οι επενδύσεις υποχωρούν από το 2011 και το 2013 η μείωση τους έφτασε το 10,7% του ΑΕΠ.

Ο νηστικός δείπνος...

Ουδεν Σχολιον...  

  Το blog ζητάει να το συγχωρήσετε για την παραφθορά στον τίτλο του κατανυκτικού Μυστικού Δείπνου,
     ..αλλά η ντροπή είναι όλη εκείνων που έχουν οδηγήσει τον λαό (ή τουλάχιστον αδικαιολόγητα μεγάλο κομμάτι του) σε εικόνες σαν κι αυτή της φωτογραφίας.


Είναι οι ίδιοι που αυτές τις μέρες θα κατακλύσουν τις οθόνες των τηλεοράσεων με την τάχα ευσεβή και ταπεινή παρουσία τους σε κάποια εκκλησία,
     ..με λόγια ''μεστά'' και γεμάτα νόημα για το πνεύμα της εορτής της Ανάστασης!
     Οι θεομπαίχτες! Οι καννίβαλοι!
     Είναι οι ίδιοι που κατάντησαν τις άγιες αυτές μέρες να είναι για τους έλληνες όχι μέρες χαράς, γιορτής, προσδοκίας..
     ..αλλά ημέρες άγχους, θλίψης, μελαγχολίας, και εσωστρέφειας.

     Είναι οι ίδιοι που θα βγουν στην Βαρβάκειο αγορά να κομπάσουν για το πόσο φθηνό(;) θα είναι δήθεν φέτος το πασχαλινό τραπέζι,      ..παραβλέποντας την φτώχεια που δημιούργησαν και που προκαλεί την αδυναμία ικανοποίησης όχι εορταστικών, αλλά ούτε και των καθημερινών ''τραπεζιών''.

Αχ αυτή η μιζέρια, «αχ αυτά τα φαντάσματα!»...

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ*, απο την ελευθεροτυπια...

Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ του συρμού και μάλιστα κατά τρόπο βαρετό -όπως σε κάθε περίπτωση οποιουδήποτε λόγου ή πράγματος που επαναλαμβάνεται ad nauseam- η πολύ κακόσημη λέξη «μιζέρια», μια ξενόφερτη λέξη που στα ελληνικά -όχι πάντα με ακρίβεια- αποδίδεται ως «κακομοιριά».

Η περί ης ο λόγος λέξη έχει συνωνυμοποιηθεί και απόλυτα συνταυτισθεί με τη λέξη «Ελλάδα». Ποιος το προκάλεσε αυτό; Ποιοι κυβερνούσαν τόσα χρόνια; Εγώ πάντως το βρήκα! Για όλη αυτή τη διαχρονική κακοδαιμονία φταίει η επάρατος Αριστερά (που δεν κυβέρνησε ποτέ, βέβαια).
Η «μιζέρια» του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη και μικρόψυχη αφού χαλάει με την κακία της όλο το κλίμα αποχαυνωτικής ευφορίας που τόσο έχει ο λαός ανάγκη για να «ξεδώσει» μαθαίνοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια για το μενού που απόλαυσε η Α(ν)γκελα Μέρκελ και άπαξ άπαντες οι «μερκελιστές» -όπως θα το έθετε, όχι τόσο εύστοχα, ο Τσίπρας- με την κατηγορηματική της άρνηση να φάει το επιδόρπιο αφού νηστεύει γερμανικά με κατσικίσιο κρέας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται διαρρήδην να συμπανηγυρίσει τις «θριάμβους» της δικομματικής κυβέρνησης. Θριαμβευτική έξοδος στις αγορές, αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση δεν την πιάνεις πουθενά γιατί δεν ικανοποιείται με τίποτα. Είναι μίζερη και επιδεικνύει πρωτοφανή μικρότητα αντί να εκφράζει την απέραντη ευγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση που θέλει να κερδίσει τις εθνικές εκλογές -ας μην βιαζόμαστε όμως για το πότε θα διεξαχθούν, καθότι «όποιος βιάζεται σκοντάφτει»- ώστε να συνεχίσει το λαοπρόβλητο έργο της μέχρι τελικής πτώσης του ελληνικού λαού. Αντί να χαίρεται η αντιπολίτευση που μας δανείζουν με μόλις 5% -οι αγορές πλέον και όχι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, με τις επιτηρήσεις τους, τις απειλές τους αν δεν ψηφίσουμε όπως πρέπει- άρχισε σαν αδιόρθωτος νοσταλγός της τρόικα(ς) να μνημονεύει τα χαμηλά επιτόκια, τα κάτω των 2%.

Η Ευρώπη και η δύναμη των αδυνάτων...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων..

Και, καθώς συνεχίζεται ο θόρυβος περί ευρωεκλογών, σκέφτομαι: Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Αυτήν που περιορίζεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση του ενιαίου ή μη νομίσματος ή την άλλη: Αυτή που, ένας από τους μεγάλους οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης, ο στρατηγός Ντε Γκολ, έλεγε ότι εκτείνεται από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια, περιλαμβάνοντας τη Ρωσία και άλλες χώρες, που συμπληρώνουν γεωγραφικά και πολιτισμικά την ήπειρό μας, αν και έχουν θεωρηθεί από τον Χάντινγκτον και άλλους ο αντίποδάς της;

Ο εμφύλιος σπαραγμός στην Ουκρανία σήμερα είναι μαζί το σύμβολο και η άγρια πραγματικότητα την διαίρεσης για την οποία μιλώ: Από τη μια η Δυτική Ευρώπη με τον εκσυγχρονισμό της, που όμως συχνά λειτουργεί εκτός τόπου και χρόνου υπέρ των ισχυρών και σε βάρος των ανθρώπων και των κοινωνιών. Από την άλλη η Ανατολική, με τα υπαρκτά προβλήματά της, κατάλοιπα υποτίθεται του «ασιατικού τρόπου παραγωγής», που ονομάστηκε έτσι για να καλύψει την «ανωμαλία» της. «Ανωμαλία» διττή, αφού αυτή η δεύτερη Ευρώπη τυχαίνει να έχει μια διαφορετική πολιτική ιστορία, διαφορετικό –στον βαθμό που θρησκεύεται– δόγμα και, τέλος, το κυριότερο, διαφορετική διεθνή πολιτική.
Εχει περάσει καιρός από τότε που πίστευα ότι τα όνειρα του Γκέτε και άλλων για μια ενωμένη Ευρώπη του πολιτισμού, θα μπορούσαν να βγουν αληθινά ή πως, ακόμα και αν αυτό γινόταν, θα αρκούσαν για να μεταφραστούν σε πολιτική πραγματικότητα. Ξέρω πως η τέχνη, ο πολιτισμός δεν αρκούν για να εξανθρωπίσουν τους ανθρώπους. Αλλά δεν έχω πάψει να πιστεύω ότι η τέχνη και ο πολιτισμός χαράζουν έναν ορίζοντα, ένα όραμα προς το οποίο επώδυνα, με λάθη, παρακάμψεις, οπισθοδρομήσεις, οι ανθρώπινες κοινωνίες αγωνίζονται να βαδίσουν.

Ο μόνος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ...

του Γιωργου Κυριτση, απο την Αυγη...

Στις επερχόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκτασιν η δημοκρατική προοπτική των πραγμάτων του τόπου μας έχουν να αντιπαλέψουν έναν μεγάλο αντίπαλο. Ο αντίπαλος αυτός δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, η Ελιά, το Ποτάμι, ή κάποιος όροφος της δεξιάς πολυκατοικίας, αλλά η άγνοια, η αποχή και η αποστράτευση.

Κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιπέτειας οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ επιχειρούν συστηματικά να αποθαρρύνουν τον κόσμο από την ενασχόληση με τα κοινά, προσπαθούν να πείσουν πως οι εκλογές είναι περίπου "χάσιμο χρόνου" και "χρήματα για πέταμα" και ότι "δεν αλλάζει τίποτε".
Αυτό το "δεν αλλάζει τίποτε", που αποτελεί τη μεταφορά στο επίπεδο της εκλογικής διαδικασίας του αντιπολιτικού αφορισμού "όλοι ίδιοι είναι", είναι εύκολο να αντικρουστεί εάν αναλογιστεί κανείς ότι η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, η παρουσία του λαού στους δρόμους, έριξε δύο μνημονιακές κυβερνήσεις. Και μαζί διέλυσε τα κόμματα που πανίσχυρα κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 και ανάγκασε το σύστημα να καταναλώνει εφεδρείες του συστήματος, με αποτέλεσμα το πολιτικό προσωπικό του αστισμού να παρουσιάζει πια την εικόνα θιάσου επιθεωρήσεως που βλέπουμε σήμερα.
Η κυβέρνηση και τα κανάλια της διαπλοκής επιχειρούν σήμερα να κερδίσουν ακόμη και από την ίδια τους την απαξίωση. Η αποχή από τις εκλογές φαντάζει ως σανίδα προσωρινής σωτηρίας ή διάσωσης των προσχημάτων. Μέχρι συνταγματική κατοχύρωση για εξάντληση της τετραετίας προωθούν διάφοροι κύκλοι, χωρίς όμως αυτό να αποτρέπει τα αστικά κόμματα από το να γίνονται χαρτοπόλεμος ή να αναζητούν σωτηρία προσφεύγοντας στο "πολιτικό άρθρο 99" για αλλαγή ονόματος.

Η Ελλάδα, πετράδι του γερμανικού στέμματος...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο τον δρομο της Αριστερας...

Προεκλογική περιοδεία Μέρκελ στην ελληνική αποικία της με υποσχέσεις για στήριξη της «επιτυχούς λιτότητας» και για εφαρμογή μοντέλου Ανατολικής Γερμανίας.

«Αν υπάρχει πραγματική διάθεση να καταδικαστεί η σημερινή τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο της πόλης, όσοι υπερασπίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς πρέπει να τις ακυρώσουν (σ.σ. τις διαδηλώσεις για την επίσκεψη Μέρκελ). Αλλιώς θα εγκριθεί μαζικά και πανηγυρικά το σημερινό τρομερό περιστατικό».

Αυτό έγραφε προχθές στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος συντάκτης της εφημερίδας (Δ. Ψυχογιός), ως αντίδραση στη βομβιστική επίθεση. Θέση ακραία ακόμη και για τα δεδομένα μιας καθεστωτικής εφημερίδας, αλλά χαρακτηριστική ενός υπερβάλλοντος ζήλου στα όρια της υστερίας με τον οποίο το πολυάνθρωπο σύστημα ενημέρωσης λειτούργησε ως στρατός προπαγάνδας στο σόου της «αλλαγής σελίδας».
Από την Τετάρτη, οπότε ανακοινώθηκε η «συμβολική» έξοδος της χώρας στις αγορές, μέχρι χθες, οπότε ήρθε η Γερμανίδα καγκελάριος στην Αθήνα για να προσθέσει την Ελλάδα στο πετράδι του αυτοκρατορικού της στέμματος, ο συντονισμός εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ στην προβολή του νεκραναστημένου ελληνικού success story ήταν εντυπωσιακός. Ελάχιστες οι αποκλίσεις, χαμηλόφωνες οι κριτικές υποσημειώσεις.
«Επιτυχής λιτότητα»
Η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε για περίπου 8 ώρες στην Αθήνα, αλλά δεν είπε και δεν έκανε τίποτα πέρα από τα αναμενόμενα. Μίλησε σε ομάδες νέων και μεσαίων επιχειρηματιών με αυστηρά ελεγχόμενη σύνθεση, συμφώνησε με την κυβέρνηση στη δημιουργία του προαναγγελθέντος Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου με «μαγιά» 100 εκατ. ευρώ και, κυρίως, έδρεψε τις δάφνες της επιτυχίας της: η Ελλάδα, μετά την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία, είναι το ύστατο επιχείρημα υπέρ της αποτελεσματικότητας της ακραίας λιτότητας που επέβαλε παραδειγματικά στις μνημονιακές χώρες.

Ελλάς , Ευρώπη , Ζαγοράκης …

Τα κουρελια τραγουδαμε ... ακομα...

Τα ονόματα του ευρωψηφοδελτίου της Ν.Δ. παρουσίασε ο Αντώνης Σαμαράς σε σεμνή τελετή. Με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός , ο Αντώνης Σαμαράς εκθείασε τα επιτεύγματα τα οποία δεν τα θεωρεί δικά του αλλά του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό ο Αντώνης Σαμαράς καλεί τους Έλληνες να ψηφίσουν Ν.Δ. στις ευρωεκλογές ώστε τα επιτεύγματα να μην έχουν τελειωμό.

Επίσης ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε ότι ο ίδιος επιθυμεί να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια αλλά για να βγεις από κάπου θα πρέπει πρώτα να μπεις . Γι’ αυτό μπήκαμε στο μνημόνιο, και μάλιστα δύο φορές για σιγουριά, ώστε να μπορέσουμε στη συνέχεια να βγούμε. Αλλιώς πως θα βγαίναμε ;

 

Μάλιστα ο Αντώνης Σαμαράς διευκρίνισε ότι δεν τρέφεται με μνημόνια αλλά με κανονικό φαί όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι οπότε δεν έχει κανένα προσωπικό συμφέρον να υπογράφει μνημόνια. Δεν το κάνει για τον εαυτό του , αλλά για τους φουκαράδες τους έλληνες. Άλλωστε αν δεν υπήρχαν μνημόνια δεν θα υπήρχε πρωτογενές πλεόνασμα, ούτε κοινωνικό μέρισμα, ούτε επιστροφή στις αγορές. Και τότε πως θα σωζόμασταν;

 

Αριστερή κυβέρνηση και ριζοσπαστική πολιτική...

Του Κωστα Λαπαβιτσα...

Το κύριο πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι να χαράξει πορεία που θα τη βγάλει από την καταστροφή των τεσσάρων τελευταίων ετών, αναπληρώνοντας τις απώλειες εισοδήματος και ενισχύοντας τα λαϊκά και εργατικά στρώματα. Για να γίνει αυτό είναι ανάγκη να λυθούν επιτακτικά προβλήματα όπως:

 

•  Το τεράστιο δημόσιο χρέος σε δημόσιους δανειστές του εξωτερικού 

•  Η πρωτοφανής συρρίκνωση της παραγωγής

•  Τα γιγαντιαία μεγέθη της ανεργίας

•  Η κατάρρευση του εισοδήματος και η συνεχής πτώση της κατανάλωσης

•  Η περικοπή μισθών και συντάξεων στο όριο της επιβίωσης

•  Η αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας 

•  Η εκτίναξη της φορολογίας

•  Η απαξίωση της ακίνητης περιουσίας

•  Η διάλυση του κρατικού μηχανισμού

•  Το έλλειμμα δημοκρατίας 

•  Η απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας

•  Η έλλειψη αυτοπεποίθησης των λαϊκών στρωμάτων  

 

Οι κυβερνώντες είναι παντελώς ανίκανοι να το κάνουν, όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη ‘έξοδος στις αγορές’; Σπατάλησαν εκατοντάδες εκατομμυρίων  δανειζόμενοι 3δις με υψηλό επιτόκιο, μόνο και μόνο για να λένε προεκλογικά “σκίζουμε τα Μνημόνια”,  χωρίς καμία “τεχνική” βεβαιότητα ότι η έκδοση πενταετών ομολόγων θα μειώσει τα επιτόκια του βραχυπρόθεσμου δανεισμού.

 

Ανισότητα και παιδεία...

Cogito ergo sum...

Η ανταπόκριση των αγορών στην οικονομία των ΗΠΑ επιτυγχάνεται αντί υψηλού κοινωνικού κόστους. Αυτό συμβαίνει επειδή η οικονομία τους έχει το εξής χαρακτηριστικό: υπάρχει μια σημαντικά μεγαλύτερη ανισοκατανομή στα εισοδήματα -με τις πολλαπλές συνέπειές της- απ' ότι στην Γερμανία ή στην Ιαπωνία. Η διαρκώς αυξανόμενη ανισοκατανομή τού εισοδήματος από τα μέσα τής δεκαετίας τού '70 και οι συνέπειές της έχουν αναλυθεί και τεκμηριωθεί εκτεταμένα. Το 1997, ο Άλαν Γκρήνσπαν (σ.σ.: τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED), σε μια κατάθεσή του στο κονγκρέσσο, είχε δηλώσει ότι "όπως ξέρουμε και όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, υπάρχει μια εκρηκτική αύξηση των εισοδηματικών διαφορών, η οποία οφείλεται κυρίως στην τεχνολογία και στην παιδεία. Όλη αυτή η ανισοκατανομή χαρακτηρίζει το σύστημά μας μέχρι την βάση του. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία με κάνει να νοιώθω άβολα. (Kozo Yamamura & Wolfgang Streeck, "The end of diversity?", Cornell University, 2003, σελίδα 133).


Σ' εκείνη την κατάθεσή του, ο Γκρήνσπαν υπογράμμισε ότι συνεχώς αυξάνεται η διαφορά στα εισοδήματα των πτυχιούχων ανωτάτων σχολών και αυτών που απλώς τελείωσαν το λύκειο αλλά και των τελευταίων με εκείνους που περιορίστηκαν στην βασική εκπαίδευση. Αυτό είναι που τον κάνει να νοιώθει "άβολα" και με αυτή την διαπίστωση συμφωνούν ο Γιαμαμούρα με τον Στρέεκ.

Τί θέλουν να πουν με όλα τούτα οι ποιητές-επιστήμονες; Προφανώς, για την φτώχεια ενός μεγάλου τμήματος του λαού φταίει ο ίδιος ο λαός που είτε έμεινε αμόρφωτος είτε δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις. Υπ' αυτή την έννοια, αν πάρουμε τα πράγματα από την ανάποδη, απενοχοποιείται η απόκτηση μεγάλου πλούτου εφ' όσον έρχεται ως αποτέλεσμα μιας υψηλής μόρφωσης, συνεπώς οι προνομιούχοι δεν έχουν να ντρέπονται για τίποτε.

Ευάγγελος Βενιζέλος: το κατώτατο στάδιο της σοσιαλδημοκρατίας;

του Ευκλειδη Τσακαλωτου, απο την Αυγη...

«Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η Ελλάδα να ξαναμπεί στην αγορά, να τοποθετηθεί στη θέση που της αρμόζει από τις αγορές, οι οποίες αντιλαμβάνονται πολλές φορές καλύτερα τα πράγματα απ' ό,τι διάφοροι τεχνοκράτες ή απ' ό,τι και οι πολιτικοί και θεσμικοί μας εταίροι. Είναι πάρα πολύ μεγάλο, αν θέλετε, ατού στα χέρια της Ελλάδας να έχει τη θετική ανταπόκριση της αγοράς».
Ευ. Βενιζέλος

Ο επιβλέπων καθηγητής του διδακτορικού μου, ο Πολωνός Βλοντζίμιερζ Μπρους, που μαζί με τον Ούγγρο Γιάνος Κόρναϊ και τον Τσέχο Ότα Σικ αποτέλεσαν τους κορυφαίους στοχαστές για τη μεταρρύθμιση του σοβιετικού μοντέλου οικονομικού σχεδιασμού, είχε ένα ξερό κεντροευρωπαϊκό χιούμορ. Μας έλεγε ότι οι πολωνοεβραίοι είχαν ένα ρητό: όταν ψάχνεις τον πάτο, όταν φτάσεις στο κατώτερο κελάρι ή καταφύγιο και επιτέλους ηρεμείς ότι τα πράγματα δεν μπορούν πια να πάνε χειρότερα, τότε είναι που ακούς ένα τοκ-τοκ κάτω από το πάτωμα! Το ξαναθυμήθηκα ακούγοντας τους επαίνους για τις αγορές που έκανε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μετά από μια "σύντομη αλλά περιεκτική συζήτηση" με την κ. Μέρκελ.
Έχω γράψει πολλές φορές για τη γραμμική οπισθοχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας μετά τον δέκατο ένατο αιώνα. Από την επανάσταση πέρασε στον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω μεταρρυθμίσεων. Και μετέπειτα από την υποστήριξη της πλήρους απασχόλησης και του κοινωνικού κράτους πέρασε στην υποστήριξη των βασικών πυλώνων του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά πάτο, από ό,τι φαίνεται, δεν πιάσαμε.
Ο κ. Βενιζέλος, με τις δηλώσεις του για την υπεροχή των αγορών, καταφέρνει με δύο μόνο προτάσεις να αναιρέσει και τα δύο συστατικά της σοσιαλδημοκρατίας - την κοινωνία και τη δημοκρατία. Υπάρχουν πιο κεντρώοι υποστηρικτές του νεοφιλελεύθερου προτάγματος που εμπνέονται από τον τεχνοκρατισμό και γι' αυτό υποστηρίζουν τις ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, τις ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, ακόμα και τα Μνημόνια. Αλλά κατά τον κ. Βενιζέλο οι αγορές ξέρουν καλύτερα και από "διάφορους τεχνοκράτες".

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Οι Μεγάλες Αγορές και η Μεγάλη Εβδομάδα...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Αν η περασμένη εβδομάδα χαρακτηρίστηκε από την έξοδο της χώρας στις Αγορές, η Μεγάλη που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εθιμική έξοδο των κατοίκων της χώρας, νηστευόντων (εκ πίστεως ή εξ ανάγκης) και μη, στις προεόρτιες αγορές. Πολλές και σοβαρές οι διαφορές ανάμεσα στις δύο εξόδους. Οι ίδιες που χωρίζουν τις φαντασμαγορικά ηγεμονικές Αγορές των Μητροπόλεων από την ταπεινή αγορά της γειτονιάς μας.

Ενώ τώρα η κίνηση προς τις λαϊκές και τα κρεοπωλεία γίνεται σιωπηρά ή με κοφτά δισύλλαβα γκρίνιας, μία εβδομάδα πριν, ο θόρυβος υπήρξε πολύς και πανηγυρικός. Περίπου στον τόνο τού «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» ή του «εν τυμπάνω και χορώ, εν χορδαίς και οργάνω» των Ψαλμών. Με αποκορύφωμα τη σωτηριώδη έλευση της κ. Μέρκελ, προς τιμήν της οποίας διαλύθηκε η πρωτεύουσα. Για τον φόβο των Ιουδαίων, διαδηλωτών και λοιπών; Παραδόξως, ναι. Το «παραδόξως» τίθεται εδώ επειδή, σύμφωνα με τα κυβερνητικά λεγόμενα, η Γερμανίδα καγκελάριος ερχόταν σαν (αρχ)Αγκελα καλών ειδήσεων. Για να δώσει τούτη τη φορά, και όχι για να λάβει. Οπότε η φυσική, αυθόρμητη υποδοχή προβλεπόταν πάνδημη, μετά βαΐων και άνευ κλάδων κακώς εννοουμένων. Και ήρθε η καγκελάριος. Και πράγματι έδωσε: ευχές και λεκτική συμπόνια. Και όντως δεν έλαβε τίποτα – μόνο διαβεβαιώσεις για τη σεβαστική τήρηση ενός προγράμματος που αυτή το εννοεί και το επιβάλλει ως πρόγραμμα λιτότητας (και δη τιμωρητικής), εμείς δε το μεταφράζουμε «πρόγραμμα εξυγίανσης», για να γλυκάνουμε τουλάχιστον την ακοή μας.

«Αγιες μέρες που είναι», πολλοί θα βρουν δανεικά για να βγουν στα σούπερ μάρκετ, αλλά χρόνο μονάχα ο ψιλικατζής σου σού δανείζει, σαν γνώριμος· ο χρόνος αυτός όμως έχει όριο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι και τα ΜΜΕ...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το  Red NoteBook...

Ακόμα κι αν απευθύνονται σε περισσότερους απ΄ ό,τι τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και οι άνθρωποί τους δεν είναι η Φωνή της Κοινωνίας. Είναι επιχειρήσεις που κάνουν πολιτική στο όνομα της Χώρας και του Πολίτη γενικώς, στην πραγματικότητα όμως εκλαϊκεύοντας την πολιτική του κράτους χάριν των ιδιοκτητών τους.

 

Αν μέχρι σήμερα συγκροτούσαν από κοινού το πιο “πολιτικοποιημένο” τμήμα της Αγοράς, το Ποτάμι εγκαινιάζει την εποχή που τα ίδια τα μέσα κάνουν πια πολιτική με την πιο κυριολεκτική σημασία του όρου. Την ίδια στιγμή, και παρά το μελάνι που έχει χυθεί για το πόσο “διαφέρει από τα άλλα”, στην πραγματικότητα το δημιούργημα του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είναι παρά συνδυασμός όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που τα ΜΜΕ (δηλαδή οι ιδιοκτήτες τους) επιζητούσαν, και ως ένα βαθμό επέβαλαν στα σημερινά κόμματα ήδη από τη δεκαετία του ΄90.

 

Ποτάμι και ΣΥΡΙΖΑ, από αυτή τη σκοπιά, αποτελούν δυο ακραίες τάσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή:

 

* Το Ποτάμι αυτοτοποθετείται “πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς”, κυρίως όμως πολύ πέραν της Αριστεράς, ακριβώς όπως τα περισσότερα κόμματα από την Ακροδεξιά ως το Κέντρο, ενώ συρρικνώνεται δραματικά οτιδήποτε ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, είναι “της ριζοσπαστικής Αριστεράς” και τα μέλη του αυτοτοποθετούνται στις ακραίες τιμές της κλίμακας Αριστερά/Δεξιά.

Παρένθεση η υπόθεση Μπαλτάκου για τους Έλληνες νοικοκυραίους...

Δημήτρης Ζακχαίος, απο το UnFollow...

Άραγε πώς να αισθάνονται όλοι όσοι δηλώνουν μέχρι τελευταίας ρανίδας φιλοευρωπαϊστές όταν διαβάζουν στο Spiegel ρεπορτάζ που τιτλοφορείται «Οι ακροδεξιοί φίλοι της ΝΔ»; Ασφαλώς και το ζήτημα δεν εντοπίζεται στις εντυπώσεις και το «τι θα πει ο κόσμος», αλλά παραμένει πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ.

Το βίντεο Μπαλτάκου, είτε το προσπερνάμε με μια απλοϊκή παραδοχή «εντάξει τα ξέραμε», είτε μας προβληματίζει ουσιαστικά, είναι πολύ σημαντικό από κάθε άποψη. Αν όχι για τους δίαυλους επικοινωνίας ΝΔ και Χρυσής Αυγής, αν όχι για τις λεπτομέρειες που καταδεικνύουν τον πελατειακό τρόπο με τον οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί το δημόσιο σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα των μνημονίων, σίγουρα για το πόσο διαδεδομένη και τελικά λογική είναι η διαφθορά στο επίπεδο της πολιτικής και των συζητήσεων των πολιτικών. «Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ένα σκάνδαλο πλήττει τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, καθώς καταλογίζεται σε ορισμένους από τους πιο στενούς του συνεργάτες ότι είχαν υπερβολικά στενές σχέσεις με νεοναζί και το δεξιό κόμμα Χρυσή Αυγή», αναφέρεται στο ρεπορτάζ που τιτλοφορείται «Οι ακροδεξιοί φίλοι της ΝΔ». Και το δημοσίευμα συνεχίζει: «Όμως και άλλοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού διατηρούν στενές επαφές με τους δεξιούς. Ορισμένοι συνεργάζονται με ακροδεξιούς και εθνικιστές στο διαβόητο “Δίκτυο 21”. Άλλους τους καταδιώκει το πολιτικό τους παρελθόν: ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης ήταν μέχρι το 2012 βουλευτής του δεξιού εθνικιστικού κόμματος ΛΑΟΣ και φέρεται να έχει εκδώσει παλιότερα εθνικιστικά και αντισημιτικά κείμενα. Τα ποσοστά της ΝΔ πέφτουν: σε δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές βρίσκεται πίσω από την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ».

Η επόμενη έξοδος...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*,  απο την Ελευθεροτυπια...

Η κυβέρνηση Σαμαρά κατευθύνεται ολοταχώς στην επόμενη έξοδο. Οχι στις αγορές. Σε αυτήν που οδηγεί μακριά από την εξουσία. Η επίσπευση του δανεισμού της χώρας, που ήταν προγραμματισμένος για μετά το Πάσχα, ως έσχατο προεκλογικό πυροτέχνημα, δείχνει ότι ο πρωθυπουργός το έχει συνειδητοποιήσει.

Εδωσε τα ρέστα του, μαζί με την επίσκεψη της Ηγερίας του, καγκελαρίου Μέρκελ, σε μιαν απελπισμένη απόπειρα να καλύψει επικοινωνιακά όχι τόσο το «ατύχημα» Μπαλτάκου όσο την καθίζηση της πραγματικής οικονομίας: οι ληξιπρόθεσμες οφειλές έχουν απογειωθεί, ενώ για πέμπτο συνεχή μήνα οι εξαγωγές μας είναι σε ελεύθερη πτώση, μολονότι ήδη το 2013 ήταν χειρότερη χρονιά στον τομέα αυτό από το 2012.
Ο τελευταίος δείκτης δείχνει ποια είναι η αλήθεια ως προς τη βελτίωση των μεγεθών του εμπορικού ισοζυγίου, που διαφημίζει ο κύριος Στουρνάρας: δεν οφείλεται στην ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά στη φτώχεια μας. Δεν έγινε εξωστρεφής η οικονομία μας, παρά την εκτεταμένη εσωτερική υποτίμηση και την καταβαράθρωση του μισθολογικού κόστους (τι περίφημος ευφημισμός για να περιγράψει κανείς την καθίζηση κατά 37% της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών!). Απλώς μειώθηκαν δραματικά οι εισαγωγές, γιατί δεν μπορούμε πια να πληρώνουμε τα εισαγόμενα προϊόντα.
Για το λόγο αυτό η σοβαρή «Die Zeit», σχολιάζοντας την πρόσφατη έξοδο στις αγορές, έγραφε για προσπάθεια αποπροσανατολισμού από την πραγματική οικονομία, ενώ η εξίσου σοβαρή «Frakfurter Algemeiner Zeitung» μάς ειρωνευόταν και από πάνω, λέγοντας ότι θα πρέπει να έχουμε λεφτά για ξόδεμα, για να δανειζόμαστε με τέτοια επιτόκια. Για τον ίδιο λόγο τα επιτόκια πήραν ξανά την ανηφόρα: ήδη από την επόμενη μέρα το περί ου ο λόγος πενταετές ομολογιακό δάνειο διαπραγματευόταν στο 5,13%, σε σχέση με το 4,95% της εγγραφής και πάνω από το ψυχολογικό όριο του 5%, ενώ το δεκαετές στο 6,24%.
Μα, θα πει κανείς, δεν αποτελούν και αυτά ακόμη τα επιτόκια αναγνώριση της σχετικής σταθεροποίησης της χώρας, σε σχέση με τα θηριώδη σπρεντς του 2012; Και όμως όχι.

Η εφιαλτική αμφιβολία των φιλελεύθερων...

Του Κώ­στα Βερ­γό­που­λου, απο την Εποχη...

Ο  ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ
Την πέ­τρα που τά­ρα­ξε τα νε­ρά στις συ­ζη­τή­σεις για το μέλ­λον του κα­πι­τα­λι­σμού, δεν την έ­ρι­ξε κά­ποιος ε­γνω­σμέ­νος αμ­φι­σβη­τίας, αλ­λά έ­νας α­πό τους πιο φλο­γε­ρούς υ­πε­ρα­σπι­στές τού συ­στή­μα­τος: ο Λό­ρε­νς Σά­με­ρς.
Πρώην πρό­ε­δρος του Χά­βαρ­ντ, πα­σί­γνω­στος α­πό το πά­θος του για την τρα­πε­ζι­κή α­πορ­ρύθ­μι­ση, ό­ταν κα­τεί­χε τη θέ­ση τού υ­πουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών στη δεύ­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Κλί­ντον (1999-2001).
Μέ­χρι που ο­ρί­στη­κε α­πό τον Μπά­ρακ Ομπά­μα διευ­θυ­ντής του Εθνι­κού Οι­κο­νο­μι­κού Συμ­βου­λίου των Η­ΠΑ, θέ­ση που δια­τή­ρη­σε ως το 2010, πρό­σφε­ρε τις συμ­βου­λές του στον κό­σμο της οι­κο­νο­μίας (έ­να κερ­δο­σκο­πι­κό fund του εί­χε χο­ρη­γή­σει 5,2 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια με­τα­ξύ 2008 και 2009), κυ­ρίως μέ­σω κα­λο­πλη­ρω­μέ­νων (μέ­χρι και με 135.000 δο­λά­ρια) δια­λέ­ξεων. Γι’ αυ­τό κα­νείς δεν πε­ρί­με­νε ό­τι θα προ­κα­λέ­σει τό­ση  αμ­φι­σβή­τη­ση και τα­ρα­χή.
Η πέ­τρα έ­πε­σε στη διάρ­κεια της ε­τή­σιας Διά­σκε­ψης  του ΔΝΤ στην Ουά­σι­γκτον, στις 7 και 8 Νο­εμ­βρίου 2013. Μή­πως ο κα­πι­τα­λι­σμός ο ί­διος έ­χει αιχ­μα­λω­τι­σθεί  στην πα­γί­δα της «αιώ­νιας στα­σι­μό­τη­τας», α­να­ρω­τή­θη­κε ο φί­λος των τρα­πε­ζι­τών. «Εδώ και τέσ­σε­ρα χρό­νια κα­τορ­θώ­σα­με να α­πο­τρέ­ψου­με  τον χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό πα­νι­κό, ε­κτα­μιεύ­τη­κε χρή­μα με βά­ση έ­να σχέ­διο δια­σώ­σεων, η α­γο­ρά της τρα­πε­ζι­κής πί­στης ε­ξυ­γιάν­θη­κε (…) Ωστό­σο, ο ρυθ­μός α­νό­δου της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας δεν με­τα­βλή­θη­κε και οι­κο­νο­μι­κή με­γέ­θυν­ση πα­ρέ­μει­νε ι­σχνή». Ο Σά­με­ρς συ­νέ­χι­σε τον συλ­λο­γι­σμό του α­πό τους «Φάϊναν­σιαλ Τάι­μς»: δια­πι­στώ­νει ό­τι, με την πρα­κτι­κή των σχε­δόν μη­δε­νι­κών ε­πι­το­κίων, η κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα των Η­ΠΑ δεν έ­χει πλέ­ον  πε­ρι­θώ­ριο συ­μπλη­ρω­μα­τι­κών ε­λιγ­μών, ώ­στε να δώ­σει νέα ώ­θη­ση στην οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και υ­πο­βάλ­λει το ε­ρώ­τη­μα μή­πως  οι φού­σκες α­πο­τε­λούν  το α­να­γκαίο κα­κό  της οι­κο­νο­μι­κής με­γέ­θυν­σης.

Ο Αλτουσέρ, το ΕΑΜ και ο ΣΥΡΙΖΑ: μια αστάθμητη συνάντηση...

του Σταυρου Παναγιωτιδη, απο τα Ενθεματα...

Ποιες είναι οι συνθήκες που ευνοούν σήμερα την προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς; Θα έλεγα, μεταξύ άλλων, δύο που αφορούν το ίδιο το υποκείμενο της, τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, ότι δεν είναι κομμάτι των βασικών σχέσεων εξουσίας και των πελατειακών δικτύων, με την ευρύτερη έννοια, που όριζαν ως τώρα τις πολιτικές αποφάσεις.
Άρα, δεν έχει βεβαρυμμένο πολιτικό «ποινικό μητρώο», αλλά κυρίως δεν έχει τις αντίστοιχες δεσμεύσεις. Δεύτερον, ότι καλείται να κυβερνήσει μέσα σε ένα πεδίο πολύ μεγάλης κρίσης της ιδεολογικής ηγεμονίας των αντιπάλων του, που με κατάλληλες κινήσεις και πρακτικές μπορεί να ρευστοποιηθεί τόσο πολύ που να εδραιώσει στοιχεία μιας νέας ιδεολογικής ηγεμονίας πολύ πιο γρήγορα από όσο φανταζόμαστε.

Όλα αυτά θυμίζουν, τηρουμένων των πολλών αναλογιών, τις συνθήκες ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας, υπό τις οποίες το ΚΚΕ ανέλαβε με το ΕΑΜ την πρωτοβουλία της Αντίστασης και της οικοδόμησης νέων σχέσεων εξουσίας και καθημερινότητας στις περιοχές που απελευθέρωνε. Για να το πούμε αλλιώς, τις συνθήκες μέσα στις οποίες η Αριστεράμε τις πρακτικές της έδωσε τον αγώνα για τα μυαλά των ανθρώπων.

Ο Αλτουσέρ και ο Ηγεμόνας του Μακιαβιέλι

Μας παραπέμπουν μάλιστα σε αυτό που πολύ ωραία μας λέει ο Αλτουσέρ μιλώντας για τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι:

«Το πιο εκπληκτικό με τον Μακιαβέλι, στη θεωρία του για τον Νέο Ηγεμόνα που οφείλει να θεμελιώσει τη Νέα Ηγεμονία, είναι ότι αυτός ο νέος άνθρωπος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος του τίποτε, χωρίς παρελθόν, χωρίς τίτλους και φορτία, ένας ανώνυμος, μόνος και γυμνός (δηλαδή στην πραγματικότητα ελεύθερος, χωρίς προκαθορισμούς που θα βάραιναν επάνω του και θα μπορούσαν να παρακωλύσουν την ελεύθερη άσκηση της αρετής του).

Η εκδίκηση είναι πιάτο που σερβίρεται κρύο...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο και κυρίως τη στιγμή που επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά. Απ’ αυτή την άποψη, η κίνηση της Χρυσής Αυγής ήταν καλά ζυγισμένη. Εκδηλώθηκε τη στιγμή που -με την αμέριστη πάντα βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ- η κυβέρνηση καλλιεργούσε με σχετική επιτυχία την εντύπωση ότι η οικονομία εισέρχεται σε τροχιά σταθεροποίησης και ότι σε λίγο το μνημόνιο θα είναι παρελθόν.
Το βίντεο του Κασιδιάρη ανέτρεψε το πολιτικό κλίμα, έφερε τον πρωθυπουργό σε εξαιρετικά δυσχερή θέση και όξυνε τις ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις.

Ο Μάιος είναι κρίσιμη καμπή και για την κυβέρνηση και για τον Σαμαρά. Δεν του αρκεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τα πάει πολύ καλά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Παραλλήλως, έχει ζωτική ανάγκη η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ. στις ευρωκάλπες να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη.

Για να το επιτύχει στηρίζεται στην υποστήριξη του ευρωιερατείου. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Στις εκλογές του 2012, το μόνο που δεν έκαναν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ήταν να κολλήσουν προεκλογικές αφίσες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ! Τώρα, αυτόν τον σκοπό υπηρετούν τα καλά λόγια που ακούστηκαν στο Γιούρογκρουπ, η επικείμενη επίσκεψη Μέρκελ, ο περιορισμένος δανεισμός από τις αγορές και οι αναμενόμενες ρητορικές υποσχέσεις για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Μία μικρή διαφορά στις ευρωεκλογές θα απέτρεπε τάσεις εσωκομματικής αμφισβήτησης του Σαμαρά και θα του άφηνε περιθώρια κινήσεων. Ολα δείχνουν ότι το χαμηλό εκλογικό ποσοστό της «Ελιάς» θα δρομολογήσει διαλυτικές τάσεις στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό, όμως, δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ανατροπή της κυβέρνησης.

Ο Τσέχοφ στη Νιγρίτα...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

Μιλώντας για τους χιλιάδες κατάδικους, εξόριστους στο ρωσικό νησί Σαχαλίνη, στην Άπω Ανατολή, ο Τσέχοφ γράφει: «Τους οδηγήσαμε εκεί αλυσοδεμένους, τους διαφθείραμε [...] βοηθήσαμε να πληθύνουν οι εγκληματίες και όλα αυτά τα κακουργήματα τ’ αποδίδαμε στους δεσμοφύλακες με τις κόκκινες μύτες. Μα [...] δε φταίνε οι δεσμοφύλακες, φταίμε όλοι μας, κι όμως μια δεκάρα δε δίνουμε [...] Και η πολυθρύλητη δεκαετία του ’60 τίποτα δεν έκανε για τους αρρώστους και τους φυλακισμένους, παραβιάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πιο σπουδαία υποθήκη του χριστιανικού πολιτισμού. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι για τους ασθενείς κάτι γίνεται, αλλά για τους φυλακισμένους τίποτα απολύτως» (Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Περισσότερη ελευθερία: Ο Τσέχωφ, σελ. 159).

 

Το 1890 ο 30χρονος Τσέχοφ, πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, εγκαταλείπει τη ρωσική πρωτεύουσα και, με την ιδιότητα του γιατρού, ταξιδεύει στην καρδιά του σκότους, σε ένα νησί-τόπο εξορίας. Επίσημος στόχος, η απογραφή των ασθενειών και η σύνταξη μιας επιστημονικής διατριβής. Αληθινός στόχος, «να φύγει, να ξεφύγει απ’ όλα αυτά», δηλαδή την κανονική, τακτοποιημένη ζωή. Δεν πήγε εκεί σαν καλός Σαμαρείτης για να βοηθήσει ή για να καταγγείλει την κτηνωδία του τσαρισμού. Πήγε για ν’ αλλάξει ο ίδιος. Και μετά την επιστροφή του στη Μόσχα, γράφει σε ένα φίλο του: «Τι λαπάς θα ήμουνα αν έμενα στο σπίτι».

      Στην Ελλάδα του 2014 έχουμε πολλές μικρές Σαχαλίνες. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι «για τους ασθενείς κάτι γίνεται»: τα δημόσια νοσοκομεία μας «σαχαλινοποιούνται». Όσο για τα βασανιστήρια, για το συλλογικό έγκλημα της Νιγρίτας, δεν φταίνε μόνο οι αγριεμένοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, αλλά φταίμε όλοι μας και κυρίως αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που τους στηρίζουν, εμείς που δεν μπορούμε να τους ανατρέψουμε.

      Μετά τη Σαχαλίνη ο Τσέχοφ δεν έγραψε διηγήματα για κατάδικους (μόνο ένα). Όμως αυτό το κολασμένο νησί τον σφράγισε, άλλαξε το βλέμμα με το οποίο έβλεπε τους ανθρώπους και τον κόσμο.

      Κι εμείς παραμένουμε λαπάδες, καθώς ανεχόμαστε το Κακό ή μάλλον καθώς έχουμε αναθέσει την καταπολέμησή του σε λίγους ευαίσθητους ακτιβιστές, σε λίγους θαρραλέους επιστήμονες, σε λίγους σπλαχνικούς γραφιάδες και κοιτάζουμε μόνο «τους δεσμοφύλακες με την κόκκινη μύτη».

 

(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 13.4.2014)