Without reason or rhyme...
Η Ελλάδα με την Δανία έχουν ελάχιστα κοινά. Η μία ιστορική επαφή των
δύο χωρών ήταν όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού δεν μας άρεσε ο Όθωνας,
μας έφεραν τον Γεώργιο Ά για βασιλιά, του οίκου των
Σλέσβιχ-Χόλσταιν-Σόντερμπουργκ–Γκλύξμπουργκ , συνολικού κλάδου του Οίκου
του Ολδεμβούργου, κανακάρη του τότε βασιλιά της Δανίας.
Η δεύτερη ήταν χρόνια μετά, αφού βέβαια εκδιώχθηκε ο δις-δις-δισεγγονος του προαναφερθέντος, όταν, στα τέλη της μεταπολίτευσης, ο έταιρος ηγεμόνας, ο ΓΑΠ, μας έταξε να μας μετατρέψει στη “Δανία του Νότου”.
Κατά την ατάκα στον (συμφώνως με την ελληνοκεντρική παράδοση του κράτους) Αμλέτο του Σακεσπίρου, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Ταιριάζει άψογα με την Ελλάδα, αν και δεν είμαστε πλέον βασίλειο και
όπως αποδείξαμε λίγο πιο πάνω, ελάχιστη σχέση έχουμε με την Δανιμαρκία.
Παρόλα αυτά, όντος κάτι πολύ σάπιο περιφέρεται στην χώρα, σαν το
φάντασμα του πατρός Αμλέτου στο κάστρο Έλσινορ. Δεν έχει συγκεκριμένο όνομα και δεν έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Πρόκειται μάλλον για μια γενική σαπίλα, κάτι σαν ομίχλη, που
εμφανίζεται παντού και πουθενά. Φαίνεται και δεν φαίνεται και όνομα δεν
έχει. Η τουλάχιστον, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια συγκεκριμένη λέξη
για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται και που, στα χρόνια
του μνημονίου, τείνει να γίνει κανόνας. Κι όμως, αυτή η σαπίλα υπάρχει.
Υπάρχει σε κάθε συζήτηση για τους “τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Υπάρχει σε αυτούς που βγάζουν το μένος τους και απαιτούν απολύσεις, χωρίς ποτέ να σκέφτονται ότι δημόσιος υπάλληλος δεν σημαίνει ένας τύπος σε μια καρέκλα, αλλά σημαίνει ένας γιατρός απλήρωτος να χτυπάει 14ωρα σε νοσοκομεία, ένας πυροσβέστης που καίγεται σε μια (τυχαία;) δασική πυρκαγιά, ένας εναερίτης της ΔΕΙ που ακροβατεί σε κολώνες, ένας δάσκαλος που έπλασε μαζί τους το κάθε τους παιδί.
Υπάρχει σε κάθε διαπληκτισμό για τις “μαϊμού συντάξεις” και για τα μεγάλα επιδόματα, χωρίς ποτέ σε αυτές τις συζητήσεις να εμφανίζονται οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, το Mall, τα χαρισμένα χρήματα σε τράπεζες, τα δίς των Σκουριών, τα πεταμένα λεφτά σε δρόμους και διόδια, την περιουσία της Εκκλησίας.
Υπάρχει στον καθένα που θέλει απολύσεις γιατί απολύθηκε και αυτός, βρίζει τις καθαρίστριες γιατί “και εμάς μας διώξανε αλλά δεν πήγαμε να καταλάβουμε κανένα υπουργείο” αντί να πάει και αυτός να καταλάβει κανένα υπουργείο, υπαρχεί σε αυτούς που φτιάχνονται με το ξύλο στους δρόμους και τα πάνοπλα ΜΑΤ γιατί “επιτέλους λίγη τάξη σε αυτή την χώρα”, σε αυτούς που συμπεριφέρονται σαν κοτζαμπάσηδες σε έναν άνεργο που ζητά λεφτά στο Μετρό ή σε έναν άστεγο σε μια γωνιά και σαν δούλοι στους τουρίστες και τον βουλευτή της περιοχής.
Υπάρχει σε αυτούς που “δεν είμαι ρατσιστής αλλά….”, που ξεχνούν ή επιλέγουν να ξεχνούν ότι η ζωή ενός Πακιστανού μετανάστη έχει την ίδια αξία με αυτή ενός Γερμανού τουρίστα, που δεν στεναχωριούνται και δεν οργίζονται με την κατάντια στο Φαληράκι αλλά με τον σκουρόχρωμο που ψάχνει στα σκουπίδια. Υπάρχει σε όσους κάνουν τον διαχωρισμό νόμιμοι και παράνομοι και σε όσους υπολογίζουν κόστη και ζημιές από τον καθένα.
Υπάρχει σε αυτούς που διαμορφώνουν γνώμη επειδή “ το είπε η τηλεόραση”, εσχάτως επειδή “το διάβασα στο ίντερνετ”. Σε αυτούς που αραδιάζουν τα νούμερα που τους αράδιασε ο χ δημοσιογράφος, σε αυτούς που χαρακτηρίζουν πατριώτη όποιον κρατά σημαία, χριστιανό όποιον φορά σταυρό, διαβασμένο όποιον πετάει ένα αρχαιοπρεπές (συχνά ανύπαρκτο ή ακατανόητο) τσιτάτο, κύριο όποιον φοράει κοστούμι. Υπάρχει σε αυτούς που τους αρκεί μια ταμπέλα για να ξεγράψουν κόσμο, όποια και αν είναι αυτή, ασχέτως του υποβάθρου ή της βαρύτητας της ίδιας της ταμπέλας: αναρχικός, τουρκόσπορος, εβραίος, ανθέλληνας, φυλακισμένος, άθεος, λεσβία ή οτιδήποτε δεν κολλάει στο καλούπι.
Υπάρχει σε αυτούς που μετράνε τα πάντα σε λεφτά, που δεν έχουν πρόβλημα να “αξιοποιηθούν” παραλίες, δάση, βουνά, κτήρια, μουσεία, προστατευόμενες εκτάσεις, οτιδήποτε τέλος πάντων για ένα απροσδιόριστο “κέρδος”. Υπάρχει σε αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πεί δημόσιος χώρος, ελεύθερη πρόσβαση, κοινή ιδιοκτησία, περιβάλλον, σε αυτούς που αν κάτι δεν “παράγει” με στεγνούς, μετρήσιμους, υλικούς όρους, δεν υπάρχει, είναι βάρος, είναι άχρηστο.
Υπάρχει σε αυτούς που ικανοποιούνται με μισθό 300 ευρώ γιατί “είναι καλύτερα από το τίποτα”, σε αυτούς που εμπέδωσαν ότι είναι τεμπέληδες και ότι μαζί τα φάγανε, σε αυτούς που θέλουν το ξεπούλημα των πάντων γιατί φαντάζονται ότι κάθε τι το ιδιωτικό είναι παραγωγικό και ότι ο ανταγωνισμός λειτουργεί, σε αυτούς που θέλουν να γίνουν (αυτό που στο μυαλό τους νομίζουν ότι είναι η) Αγγλία, Ελβετία, Αμερική, σε αυτούς που μιλούν με δέος για τις αγορές και τους επενδυτές.
Υπάρχει στους δογματικούς, τους πιστούς των απόλυτων αιώνιων αληθειών, τους τελειωμένους οπαδούς οποιασδήποτε θρησκείας και “θρησκείας”· κόμματα, ομάδες, ιδεολογίες, απόψεις. Υπάρχει στους ακολουθητές και τους παρατρεχάμενους, υπάρχει σε αυτούς που δηλώνουν δεξιοί επειδή η οικογένεια τους είναι δεξιά. Υπάρχει και σε αυτούς που δηλώνουν αριστεροί επειδή η οικογένεια τους είναι αριστερή. Υπάρχει στην μόνιμη υποχρέωση του καθενός να δηλώνει κάτι, να είναι μια ομάδα ή ένα κόμμα και να το στηρίζει είτε απόλυτα είτε καθόλου.
Υπάρχει σε αυτούς που βγήκαν στους δρόμους μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν την πρόκριση στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει σε αυτούς που δεν τους νοιάζει αν το πέναλντι με την Ακτή Ελεφαντοστού ήταν όντως πέναλντι, αρκεί που περάσαμε. Υπάρχει ακόμα περισσότερο σε αυτούς που η φάση ήταν πέναλντι και όποιος λέει το αντίθετο είναι ανθέλληνας. Υπάρχει αυτή η σαπίλα, τερματισμένη, σε αυτούς που νοιώθουν πιο περήφανοι αν το πέναλντι είναι όντως πέτσινο, γιατί κατ’ αυτούς, το να καταφέρεις κάτι με την αξία σου είναι καλό, αλλά το να καταφέρεις κάτι με την κουτοπονηριά σου είναι μαγκιά, σε κάνει ανώτερο απο τους άλλους, τους χαζούς.
Όλα αυτά δεν συμπυκνώνονται κάπως και σίγουρα θα μπορούσαν να προστεθούν άλλα τόσα και άλλα τόσα. Δεν είναι ένα φαινόμενο, δεν είναι μια συμπεριφορά. Είναι σίγουρα το αποτέλεσμα δεκαετιών και το υπόλοιπο της μαθηματικής πράξης “χρήματα στο πορτοφόλι σύν μεγάλο αυτοκίνητο συν εξοχικό συν μπουζούκια συν η παρτάρα μου μείον την παιδεία και την κριτική σκέψη». Μια μεγάλη πλυμμύρα, όταν τα νερά κατακαθήσουν κάπως, αφήνει πίσω της ένα παχύ στρώμα λάσπης, αυτό που κατέβασαν τα νερά, το οποίο καλύπτει τα πάντα, ισοπεδώνει τα πάντα και τα ομογενοποιεί. Το βασίλειο είναι όντως σάπιο· ήταν πάντα σάπιο. Απλά είμαστε στο σημείο που τα νερά τραβιούνται σιγά σιγά και η σαπίλα μένει μόνη της στην επιφάνεια, να καλύψει τα πάντα. Από την άλλη πάλι, έχουμε τη ΒΙΟΜΕ, τις Σκουριές, τα κοινωνικά ιατρεία, τις συνελεύσεις γειτονιών, τις συλλογικότητες, τα αυτοοργανωμένα φροντιστήρια, τους συναιτερισμούς και πολλά άλλα που θα έρθουν, θυμίζοντας πρώτα και κύρια ότι η σαπίλα μπορεί να επικρατεί, αλλά δεν είναι για πάντα. Σίγουρα.
Η δεύτερη ήταν χρόνια μετά, αφού βέβαια εκδιώχθηκε ο δις-δις-δισεγγονος του προαναφερθέντος, όταν, στα τέλη της μεταπολίτευσης, ο έταιρος ηγεμόνας, ο ΓΑΠ, μας έταξε να μας μετατρέψει στη “Δανία του Νότου”.
Κατά την ατάκα στον (συμφώνως με την ελληνοκεντρική παράδοση του κράτους) Αμλέτο του Σακεσπίρου, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Ταιριάζει άψογα με την Ελλάδα, αν και δεν είμαστε πλέον βασίλειο και
όπως αποδείξαμε λίγο πιο πάνω, ελάχιστη σχέση έχουμε με την Δανιμαρκία.
Παρόλα αυτά, όντος κάτι πολύ σάπιο περιφέρεται στην χώρα, σαν το
φάντασμα του πατρός Αμλέτου στο κάστρο Έλσινορ. Δεν έχει συγκεκριμένο όνομα και δεν έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Πρόκειται μάλλον για μια γενική σαπίλα, κάτι σαν ομίχλη, που
εμφανίζεται παντού και πουθενά. Φαίνεται και δεν φαίνεται και όνομα δεν
έχει. Η τουλάχιστον, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια συγκεκριμένη λέξη
για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται και που, στα χρόνια
του μνημονίου, τείνει να γίνει κανόνας. Κι όμως, αυτή η σαπίλα υπάρχει.Υπάρχει σε κάθε συζήτηση για τους “τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Υπάρχει σε αυτούς που βγάζουν το μένος τους και απαιτούν απολύσεις, χωρίς ποτέ να σκέφτονται ότι δημόσιος υπάλληλος δεν σημαίνει ένας τύπος σε μια καρέκλα, αλλά σημαίνει ένας γιατρός απλήρωτος να χτυπάει 14ωρα σε νοσοκομεία, ένας πυροσβέστης που καίγεται σε μια (τυχαία;) δασική πυρκαγιά, ένας εναερίτης της ΔΕΙ που ακροβατεί σε κολώνες, ένας δάσκαλος που έπλασε μαζί τους το κάθε τους παιδί.
Υπάρχει σε κάθε διαπληκτισμό για τις “μαϊμού συντάξεις” και για τα μεγάλα επιδόματα, χωρίς ποτέ σε αυτές τις συζητήσεις να εμφανίζονται οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, το Mall, τα χαρισμένα χρήματα σε τράπεζες, τα δίς των Σκουριών, τα πεταμένα λεφτά σε δρόμους και διόδια, την περιουσία της Εκκλησίας.
Υπάρχει στον καθένα που θέλει απολύσεις γιατί απολύθηκε και αυτός, βρίζει τις καθαρίστριες γιατί “και εμάς μας διώξανε αλλά δεν πήγαμε να καταλάβουμε κανένα υπουργείο” αντί να πάει και αυτός να καταλάβει κανένα υπουργείο, υπαρχεί σε αυτούς που φτιάχνονται με το ξύλο στους δρόμους και τα πάνοπλα ΜΑΤ γιατί “επιτέλους λίγη τάξη σε αυτή την χώρα”, σε αυτούς που συμπεριφέρονται σαν κοτζαμπάσηδες σε έναν άνεργο που ζητά λεφτά στο Μετρό ή σε έναν άστεγο σε μια γωνιά και σαν δούλοι στους τουρίστες και τον βουλευτή της περιοχής.
Υπάρχει σε αυτούς που “δεν είμαι ρατσιστής αλλά….”, που ξεχνούν ή επιλέγουν να ξεχνούν ότι η ζωή ενός Πακιστανού μετανάστη έχει την ίδια αξία με αυτή ενός Γερμανού τουρίστα, που δεν στεναχωριούνται και δεν οργίζονται με την κατάντια στο Φαληράκι αλλά με τον σκουρόχρωμο που ψάχνει στα σκουπίδια. Υπάρχει σε όσους κάνουν τον διαχωρισμό νόμιμοι και παράνομοι και σε όσους υπολογίζουν κόστη και ζημιές από τον καθένα.
Υπάρχει σε αυτούς που διαμορφώνουν γνώμη επειδή “ το είπε η τηλεόραση”, εσχάτως επειδή “το διάβασα στο ίντερνετ”. Σε αυτούς που αραδιάζουν τα νούμερα που τους αράδιασε ο χ δημοσιογράφος, σε αυτούς που χαρακτηρίζουν πατριώτη όποιον κρατά σημαία, χριστιανό όποιον φορά σταυρό, διαβασμένο όποιον πετάει ένα αρχαιοπρεπές (συχνά ανύπαρκτο ή ακατανόητο) τσιτάτο, κύριο όποιον φοράει κοστούμι. Υπάρχει σε αυτούς που τους αρκεί μια ταμπέλα για να ξεγράψουν κόσμο, όποια και αν είναι αυτή, ασχέτως του υποβάθρου ή της βαρύτητας της ίδιας της ταμπέλας: αναρχικός, τουρκόσπορος, εβραίος, ανθέλληνας, φυλακισμένος, άθεος, λεσβία ή οτιδήποτε δεν κολλάει στο καλούπι.
Υπάρχει σε αυτούς που μετράνε τα πάντα σε λεφτά, που δεν έχουν πρόβλημα να “αξιοποιηθούν” παραλίες, δάση, βουνά, κτήρια, μουσεία, προστατευόμενες εκτάσεις, οτιδήποτε τέλος πάντων για ένα απροσδιόριστο “κέρδος”. Υπάρχει σε αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πεί δημόσιος χώρος, ελεύθερη πρόσβαση, κοινή ιδιοκτησία, περιβάλλον, σε αυτούς που αν κάτι δεν “παράγει” με στεγνούς, μετρήσιμους, υλικούς όρους, δεν υπάρχει, είναι βάρος, είναι άχρηστο.
Υπάρχει σε αυτούς που ικανοποιούνται με μισθό 300 ευρώ γιατί “είναι καλύτερα από το τίποτα”, σε αυτούς που εμπέδωσαν ότι είναι τεμπέληδες και ότι μαζί τα φάγανε, σε αυτούς που θέλουν το ξεπούλημα των πάντων γιατί φαντάζονται ότι κάθε τι το ιδιωτικό είναι παραγωγικό και ότι ο ανταγωνισμός λειτουργεί, σε αυτούς που θέλουν να γίνουν (αυτό που στο μυαλό τους νομίζουν ότι είναι η) Αγγλία, Ελβετία, Αμερική, σε αυτούς που μιλούν με δέος για τις αγορές και τους επενδυτές.
Υπάρχει στους δογματικούς, τους πιστούς των απόλυτων αιώνιων αληθειών, τους τελειωμένους οπαδούς οποιασδήποτε θρησκείας και “θρησκείας”· κόμματα, ομάδες, ιδεολογίες, απόψεις. Υπάρχει στους ακολουθητές και τους παρατρεχάμενους, υπάρχει σε αυτούς που δηλώνουν δεξιοί επειδή η οικογένεια τους είναι δεξιά. Υπάρχει και σε αυτούς που δηλώνουν αριστεροί επειδή η οικογένεια τους είναι αριστερή. Υπάρχει στην μόνιμη υποχρέωση του καθενός να δηλώνει κάτι, να είναι μια ομάδα ή ένα κόμμα και να το στηρίζει είτε απόλυτα είτε καθόλου.
Υπάρχει σε αυτούς που βγήκαν στους δρόμους μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν την πρόκριση στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει σε αυτούς που δεν τους νοιάζει αν το πέναλντι με την Ακτή Ελεφαντοστού ήταν όντως πέναλντι, αρκεί που περάσαμε. Υπάρχει ακόμα περισσότερο σε αυτούς που η φάση ήταν πέναλντι και όποιος λέει το αντίθετο είναι ανθέλληνας. Υπάρχει αυτή η σαπίλα, τερματισμένη, σε αυτούς που νοιώθουν πιο περήφανοι αν το πέναλντι είναι όντως πέτσινο, γιατί κατ’ αυτούς, το να καταφέρεις κάτι με την αξία σου είναι καλό, αλλά το να καταφέρεις κάτι με την κουτοπονηριά σου είναι μαγκιά, σε κάνει ανώτερο απο τους άλλους, τους χαζούς.
Όλα αυτά δεν συμπυκνώνονται κάπως και σίγουρα θα μπορούσαν να προστεθούν άλλα τόσα και άλλα τόσα. Δεν είναι ένα φαινόμενο, δεν είναι μια συμπεριφορά. Είναι σίγουρα το αποτέλεσμα δεκαετιών και το υπόλοιπο της μαθηματικής πράξης “χρήματα στο πορτοφόλι σύν μεγάλο αυτοκίνητο συν εξοχικό συν μπουζούκια συν η παρτάρα μου μείον την παιδεία και την κριτική σκέψη». Μια μεγάλη πλυμμύρα, όταν τα νερά κατακαθήσουν κάπως, αφήνει πίσω της ένα παχύ στρώμα λάσπης, αυτό που κατέβασαν τα νερά, το οποίο καλύπτει τα πάντα, ισοπεδώνει τα πάντα και τα ομογενοποιεί. Το βασίλειο είναι όντως σάπιο· ήταν πάντα σάπιο. Απλά είμαστε στο σημείο που τα νερά τραβιούνται σιγά σιγά και η σαπίλα μένει μόνη της στην επιφάνεια, να καλύψει τα πάντα. Από την άλλη πάλι, έχουμε τη ΒΙΟΜΕ, τις Σκουριές, τα κοινωνικά ιατρεία, τις συνελεύσεις γειτονιών, τις συλλογικότητες, τα αυτοοργανωμένα φροντιστήρια, τους συναιτερισμούς και πολλά άλλα που θα έρθουν, θυμίζοντας πρώτα και κύρια ότι η σαπίλα μπορεί να επικρατεί, αλλά δεν είναι για πάντα. Σίγουρα.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου