Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο πρωθυπουργός είναι πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, του οποίου τα μέλη διορίζει ο ίδιος. Πρωθυπουργός και υπουργικό συμβούλιο αναλαμβάνουν -και απολαμβάνουν- την πολιτική ευθύνη διοίκησης της χώρας.

Ο πρωθυπουργός διαθέτει θεσμοθετημένο πολιτικό γραφείο με διευθυντή και μέλη που επίσης διορίζει ο ίδιος. Το γραφείο αυτό υποτίθεται πως απαρτίζεται από εξειδικευμένους συμβούλους χωρίς πολιτική ευθύνη. Έργο τους είναι να παρέχουν γνώσεις, πληροφορίες, εκτιμήσεις κ.λπ. στον τομέα της αρμοδιότητάς τους προκειμένου ο πρωθυπουργός να ασκεί μετά λόγου γνώσεως τον κεντρικό του ρόλο. Η δομή της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής εξουσίας είναι περίπου αυτή.
Η ανάγκη να παταχθεί η παραδοσιακή συντεχνία των αυτόνομων κομματαρχών ώθησε τα κόμματα που παρήγαγαν μέχρι σήμερα πρωθυπουργούς να θεσπίσουν καταστατικό, όργανα, θητείες κ.λπ. Όμως, κατά γενικό κανόνα, αυτά μένουν νεκρό γράμμα. Τα πάντα εξαρτώνται από τον (όχι ακόμα την) Αρχηγό που έχει εκλέξει, δίκην δημοψηφίσματος, ένα απροσδιόριστο πλήθος "μελών" και "φίλων" παρέχοντάς του εν λευκώ εξουσιοδότηση να πράττει κατά το δοκούν. Για το συμφέρον της "παράταξης" και το καλό της χώρας.
Ο Αρχηγός ενός τέτοιου κόμματος δεν διαθέτει θεσμοθετημένο πολιτικό γραφείο. Τον ρόλο αναπληρώνει ένα άμορφο και αδιαφανές "περιβάλλον". Εκεί ο Αρχηγός εντάσσει προσωρινούς ή μόνιμους ευνοούμενους των οποίων την ταυτότητα, τη διάρκεια συμμετοχής, τον βαθμό επιρροής κ.λπ. μπορούν να ανακαλύψουν μόνο διεισδυτικοί δημοσιογράφοι. Όποιος επιλέγεται αισθάνεται τον αυτοθαυμασμό του να διογκώνεται ενώ όποιος αποβάλλεται υφίσταται ισχυρό ναρκισσιστικό πλήγμα.
Ρόλος του "περιβάλλοντος" είναι να προστατεύει τον Αρχηγό, να διαχέει τις επιθυμίες του, να μετρά την πίστη των στελεχών, να συμβουλεύει για τα περαιτέρω. Και βεβαίως να μεσολαβεί γνωριμίες, αιτήματα, όρους στήριξης, μορφές δοσοληψίας κ.λπ. ώστε μόνος ο Αρχηγός να αποτιμά τα ρεάλια και να τα διαχειρίζεται κατά βούληση. Πάντα για το συμφέρον της "παράταξης" και το καλό της χώρας. Η δομή είναι πλαδαρή γιατί μόνον έτσι εδραιώνεται η αρχηγική υπερβατικότητα.

Τα αριστερά κόμματα διαθέτουν μεν σφιχτή οργανωτική δομή, αλλά δεν χαρακτηρίζονται από εκείνη. Εδώ η δομή υπάρχει για να υπηρετεί στόχους που υπερβαίνουν άτομα, συγκυρίες, ιεραρχίες, φιλοδοξίες. Τα αριστερά κόμματα συνιστούν εστίες που συγκεντρώνουν σαν σε σπίτι συντρόφους και συντρόφισσες που διαπνέονται από κοινές αξίες και κοινά ιδανικά, εστίες που μορφοποιούν τον στόχο καθιστώντας τον πολιτικά μαχητό μέσα από τις εκφράσεις της συλλογικής ανιδιοτέλειας. Πρόκειται για εστίες μόνιμα ανοιχτές σε ιδέες, ανθρώπους και κριτική, εστίες-ορμητήρια προς την κοινωνία, εστίες των οποίων η δομή αποσκοπεί απλώς στο να εξυπηρετεί τη σύνθεση ιδεών και την κατάκτηση ενιαίας βούλησης μέσω δημοκρατίας.
Σε κάθε βαθμίδα, τα εκλεγμένα όργανα ενός αριστερού κόμματος επιτελούν σύνθετο έργο και απολαμβάνουν υψηλό κύρος. Οι αρμοδιότητες είναι σαφώς προσδιορισμένες, χωρίς επικαλύψεις ή διφορούμενα. Η παράκαμψη ή βραχυκύκλωση οργάνων είναι καταστατικά αδιανόητη. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η διαμόρφωση κοινών αντιλήψεων ή εκτιμήσεων κατοχυρώνονται πλήρως, υπό τον όρο ότι δεν συγκροτούνται έτσι παράπλευροι μηχανισμοί ισχύος. Ο σεβασμός στα όργανα και στις αποφάσεις τους οφείλει να παραμένει αδιατάρακτος.
Εξιδανικεύσεις; Ίσως. Αλλά και πράγματα εφικτά αν όλες και όλοι καταθέσουν στο κοινό ταμείο τον οβολό του αυτοθαυμασμού τους. Ή τουλάχιστον μέρος του.