Το Αέναο Ψεύδος....

Ουδεν Σχολιον...

Το στοίχημα δεν είναι αν θα γίνει, αλλά πότε;

Πότε και ποιά τάξη εργαζομένων θα τραβήξει το σκοινί μέχρι να σπάσει και να γκρεμίσει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Σήμερα που προαναγγέλλονται πάλι αυξήσεις στα διόδια κατά 60%(μήπως χάσουν οι εθνικοί εργολάβοι), που θεσπίζονται κι άλλες ποινές, επί παλαιών ποινών, μόνον ποινές..
     ..που 20 δικογραφίες κατά πολιτικών( Παπακωνσταντίνου, ΓΑΠ, κλπ), που έχει διαβιβάσει ο Άρειος Πάγος στην παρούσα Βουλή, μουχλιάζουν στα συρτάρια του προέδρου του Κοινοβουλίου..

     Κι ενώ ο ίδιος ο Πάπας, το προπύργιο αυτό του συντηρητισμού και της παγκοσμιοποίησης, καταγγέλλει την ''τυραννία της θεοποιημένης αγοράς'', και κηρύττει  ''Οχι σε μια οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας των εισοδημάτων'', ''Οχι στη θεοποίηση του χρήματος'', ''Οχι στο χρήμα που κυβερνά αντί να υπηρετεί'' και ''΄Οχι στην κοινωνική ανισότητα που προκαλεί βία''..

     Εδώ, η τρόικα απαιτεί πλήρη απελευθέρωση πλειστηριασμών για να επιστρέψει!..
     ..για να επιστρέψει σε έναν ''διάλογο'' στημένο, ψεύτικο, παραπλανητικό, με τ' ανδρείκελα της Εθνικής προδοσίας, για να διαπραγματευτεί την τελική καταρράκωση ενός λαού, και την κλοπή του Εθνικού του πλούτου!

Η ζωή στο χακί. Θητεία στην εποχή της κρίσης...

από ένα «κωλοφάνταρο», barikat.gr...

Διάγω τη θητεία μου ως πιστός και φιλότιμος φαντάρος στα ΚΈΠΒ Θήβας, αναμένοντας καρτερικά το τέλος της βασικής εκπαίδευσης στο στρώσιμο κρεβατιού, στην άντληση απόλαυσης από το ψυχαναγκασμό του γόπινγκ και στην εκτέλεση των βασικών παραγγελμάτων.
Το ΚΕΠΒ Θήβας διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα στρατόπεδα καθώς ανταποκρινόμενο στο πνεύμα των χαλεπών καιρών μας, προχώρησε στη ιδιωτικοποίηση των ΚΨΜ (Κέντρων Ψυχαγωγίας Μονάδας).
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία έχει πιλοτικό χαρακτήρα και ενδέχεται σε δεύτερο χρόνο να γενικευτεί και στα υπόλοιπα στρατόπεδα.
Οι άμεσες συνέπειες της ανάληψης του ΚΨΜ από τους Αφούς Κομπατσιάρη μετά την έναρξη της 2013ΣΤ ΕΣΣΟ είναι η πλήρης απαλοιφή της εικόνας του ΚΨΜ που λειτουργεί από τους φαντάρους για τους φαντάρους και ο φραπές κόστιζε 0.55 συν το νεράκι. Το μόνο που έμεινε να παραπέμπει στους παλιούς καλούς καιρούς είναι οι κιτρινισμένοι τιμοκατάλογοι αναρτημένοι δίπλα στο «Μακεδονία Ξακουστή» και στον ύμνο του πυροβολικού (Πυ-ρο-βολικο ισχύς δια της γνώσεως).
Στη θέση του κοτσάρεται μια ιδιωτική εταιρία και ξαφνικά η τιμή του φραπέ εκτινάσσεται στο 1.40 και πλέον πασάρεται από κακοπληρωμένες πωλήτριες που πίσω από τα υποχρεωτικά χαμόγελα, για να έχουν και με κάτι να καβλαντίζουν τα φαντάρια, κρύβουν τη σκληρή πραγματικότητα της εξουθενωτικής εργασίας που χρειάζεται για να εξυπηρετηθούν οι ατέρμονες ουρές 2000 νεοσυλλέκτων. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από την εισαγωγή του νεοελληνικού νεοτερισμού του «φρεντοεσπρέσο».
Qui Bono?
Ποιος κερδίζει λοιπόν από τη συγκεκριμένη κατάσταση; Πρώτα απ’ όλους οι Αφοί Κομπατσιάρη που καταλαμβάνουν άλλο ένα δημόσιο χώρο μετά την επιβολή τους στα τραίνα του ΟΣΕ. Και η μπίζνα εδώ είναι και μεγάλη, και μονοπωλιακή. Δυο χιλιάδες φαντάροι που μένουν για 25-30 μέρες στο κέντρο επί έξι ΕΣΣΟ το χρόνο, συγκροτούν μια διόλου ευκαταφρόνητη αγορά αποκλειστικής εκμετάλλευσης.
Με πρόχειρους υπολογισμούς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο μέσος φαντάρος αφήνει ένα τάλιρο κάθε μέρα, μη συνυπολογίζοντας τα έξοδα για τα τσιγάρα ως το αναγκαίο συμπλήρωμα στη διδασκαλία της καρτερικότητας, που αποτελεί θεσμοθετημένο στόχο της εκπαίδευσης με βάση τον 20/17.
Ο φαντάρος στα ΚΕΠ άλλωστε.. πάντα περιμένει. Περιμένει για να φάει, περιμένει τον επόμενο γύρο ανιαρών εκπαιδεύσεων, περιμένει τον κάθε καραβανά που αρέσκεται να στήνει τα φαντάρια για ώρες, και όσο περιμένει βαριέται και καπνίζει.
Ας επιστρέψουμε όμως στο πεντάευρο. Το πεντάευρο σπάει σε ένα καφέ (1.40 - 1.80), ένα σάντουιτς ( 2 ) η κάποια σφολιάτα (1.20 - 2), κανά γλυκό για να παν κάτω οι πίκρες της θητείας (1 - 2) και κανά δυο νεράκια (0.35 έκαστο).
Δεν υπονοούμε πως όλοι οι φαντάροι τρέφονται με σάντουιτς και ζαμπονοτυρόπιτες. Από την άλλη, ακόμα και οι πιο οικονομικώς σκεπτόμενοι φαντάροι πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από την ρουτίνα του καθημερινού πρωινού αποτελούμενη από απεριόριστο ψωμί, μαργαρίνη, ένα μέλι με εναλλαγή το γάλα ή το τσάι. Δίπλα στη ρουτίνα του πρωινού έρχεται να προστεθεί το χάος του βραδινού με διατροφικά παρανοϊκές επιλογές, όπως το απερίγραπτο «pizza night» της Τρίτης που αποτελείται από κατεψυγμένη pizza, πουρέ, τηγανιτές πατάτες και όπως πάντα ψωμί.
Το πράμα είναι απλό, εν καιρώ κρίσης ο στρατός κάνει περικοπές και μας ταΐζει φτηνούς υδατάνθρακες. Η μόνιμη επωδός άλλωστε των στελεχών είναι η αντιστροφή της ρήσης της Αντουανέτας, αν πεινάτε φάτε ψωμί, που παράγεται άλλωστε φτηνά και on-site από την δωρεάν εργασία των φαντάρων.
Αν ξεφύγουμε λίγο από την νοητική χαλάρωση που επιβάλλει η στρατίλα και κάνουμε μερικούς πολλαπλασιασμούς καταλήγουμε στο εξής: 5 χ 25 χ 2000 = 250.000.
Σε ένα χρόνο έχουμε 6 σειρές άρα καταλήγουμε σε ένα ετήσιο τζίρο 1.5 εκατομμυρίων ευρώ ( άντε να το αφήσουμε στο 1 γιατί όλες οι ΕΣΣΟ δεν είναι ισάριθμες) οπού δεν συνυπολογίζουμε τα κέρδη από τα τσιγάρα. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι οι Αφοί Κομπατσιάρη έχουν και μια καθετοποιημένη παραγωγή για να βγάζουν μαζικά τις κατεψυγμένες κοτοκροκέτες τους, τα ποσοστά κέρδους φαρδαίνουν εντυπωσιακά.
Η λαγουδότρυπα όμως πάει ακόμα πιο βαθειά. Η επιλογή της ιδιωτικοποίησης των ΚΨΜ είναι παράλογη από κάθε πλευρά, και αυξάνει τις τιμές αλλά και δημιουργεί τεράστιες ουρές, καθώς τα δυο ιδιωτικά κυλικία δυσκολεύονται εξαιρετικά να εξυπηρετήσουν ένα ολόκληρο ΚΕΠ.
Το προηγούμενο μοντέλο των ΚΨΜ διατηρούσε τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα καθώς δεν στόχευε αποκλειστικά στην κερδοφορία, με μοναδική παραφωνία καναν αετονύχη- παλιοσειρά που θα έβαζε χέρι στο ταμείο ή θα εκμεταλλεύονταν την άγνοια των «πουστόνεων» για τις αληθινές τιμές του ΚΨΜ. Επιπλέον η κάθε μοίρα διατηρούσε δικό της ΚΨΜ απαλείφοντας έτσι το ζήτημα των ουρών.
Το «προβλεπέ γιοτόφονο» μου δυστυχώς δεν μου δίνει πρόσβαση στο ίντερνετ ώστε να μπορούσα να αλιεύσω το μέγεθος των μισθωμάτων που αποδίδουν οι Αφοι Κομπατσιάροι στο Ε.Σ, αλλά μέσω του λογικού αποκλεισμού καταλήγουμε στο εξής:
Ο Ε.Σ χρηματοδοτεί μέρος τον εξόδων της υποχρεωτικής θητείας μέσα από τα έξοδα φαντάρων. Η πιο κραυγαλέα απόδειξη ήταν η απαγόρευση της εισαγωγής καφέ σε σκόνη εντός του στρατοπέδου, με τη δικαιολογία πως θα μας φάν τα ποντίκια (τα φαντάρια βέβαια γράψαν τη συγκεκριμένη διαταγή στις σκελέες τους).
Δηλαδή η σοφοτάτη ακρο-δεξιο-νεοφιλελέ κυβέρνηση μας, έρχεται να προσθέσει δίπλα στα έξοδα για την αγορά των παρελκόμενων της θητείας άλλα 100 με 250 ευρώ μόνο για το μήνα της βασικής εκπαίδευσης.
Εδώ χρειάζεται μια παρένθεση, στο κέντρο μένεις για 25 μέρες, 30 άμα είσαι εξ’ αναβολής. Ο Ε.Σ στη προσπάθεια του να κάνει περικοπές και να προετοιμάσει τους φαντάρους για την λιτότητα του μετώπου υπολογίζει ότι ο φαντάρος μπορεί να τη βγάλει με δυο μπλουζάκια, δυο ζευγάρια κάλτσες και δυο χιτώνια καθώς το τρίτο οφείλει να το κρατήσει καθαρό για την ορκωμοσία, δεδομένου ότι δεν έχει πρόσβαση σε πλυντήριο.
Στην τρέχουσα ΕΣΣΟ δεν μοιράστηκαν παντόφλες παρά μόνο όταν έγινε θέμα στον έξω κόσμο. Οι καραβανάδες άνοιξαν τις αποθήκες και με αγχώδεις ρυθμούς μοίραζαν της παντόφλες της "EYROBALKANHKI", τρείς μέρες μετά μοίρασαν και τα κολόμβια (στο παράλληλο σύμπαν του στρατού μέχρι και τα πουλόβερ πρέπει να χουν διαφορετική ονομασία).
Ο μη γνωρίζων την κατάσταση υγιεινής στα ελληνικά στρατόπεδα δεν μπορεί να κατανοήσει το πόσα ρίσκα ενέχει το να μπεις με γυμνό πόδι, χτυπημένο από τα άρβυλα, στα λουτρά, όπου μέρος, των φαντάρων στα πλαίσια μελετημένων ψυχολογικών αντιδράσεων τραβάει και κανά χέσιμο εκεί που πλένεται.
Και μιάς που πιάσαμε και το ζήτημα της υγιεινής ας μιλήσουμε και για αυτή τη πονεμένη ιστορία. Οι θάλαμοι και τα λουτρά καθαρίζονται καθημερινά δυο φορές, μια πριν την πρωινή επιθεώρηση και μια το απόγευμα. Δεδομένου ότι τα μπάνια επιθεωρούνται και τα υπολείμματα σκατοπατημασιών είναι επαρκέστατος λόγος για να «σημάνουν οι καμπάνες», οι φαντάροι δίνουν τα δυνατά τους για να φαίνονται τα μπάνια καθαρά.
Το «φαίνονται» είναι η λέξη κλειδί και το πρώτο μεγάλο μάθημα που παίρνεις στο στρατό. Στο στρατό μετράει πάντα το φαίνεσθαι. Από τη πρώτη στιγμή που εντάσσεσαι σε αυτό το μεγάλο ΙΚΑ που λέγεται Ε.Σ, σου μαθαίνουν ότι αν είσαι γυαλισμένος, ξυρισμένος, κομβιωμένος, φέρεις τη σκέπη με το εθνόσημο (το τζόκευ) σε κάθε εξωτερικό χώρο και χαιρετάς όποιον φέρει κάτι στο γιακά, όλα θα πάνε καλά.
Το φαίνεσθαι στις τουαλέτες δεν ακουμπάει την έννοια της απολύμανσης καθώς τα μικρόβια, εκ κατασκευής, είναι μικρά και διαφεύγουν της επιθεώρησης. Η τεράστια γραφειοκρατία που απαιτείται για να αγοραστούν δυο σφουγγαρίστρες και να υπάρχει μια σταθερή ροη χλωρίνης, έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται τραγελαφικές καταστάσεις.
Ο παραλογισμός όμως χτυπάει κόκκινο στη περίπτωση του νευραλγικόύ πόστου της λάντζας όπου στη προσπάθεια να περιοριστεί η χρήση υγρού σαπουνιού πλέον μοιράζεται σαπουνόνερο σε μπουκάλια...
Για το τέλος κράτησα και το πιο ζουμερό πολιτικό κομμάτι.. τα στελέχη. Υπάρχουν διάφορες κάστες στελεχών. Από τους τουρκοφάγους άντρακλες με RAYBAN, τους δυσκοίλιους υπερ-προβλεπόμενους, τους φιλικούς με τα φαντάρια και τους καλοξυρισμένους ευθυτενείς ακριβοδίκαιους που, ασχέτως της κατηγορίας, όμως υπάρχει μια κεντρική γραμμή που διαγράφεται ξεκάθαρα.

Στο στρατό της κρίσης του 2013 και των ελλιπών πόρων για τους φαντάρους και όχι για τα οπλικά συστήματα η μόνιμη κυνική ρήση είναι η εξής:
 «Εμείς δεν είμαστε εδώ για να σας φτιάξουμε, ο στρατός δεν θα προσαρμοστεί στις ανάγκες σας. Εάν δεν προσαρμοστείτε τότε το Ι5 σας και το Μπούλο Άρμ».
Η συγκεκριμένη παπαριά συμπληρώνεται πάντα με την περιβόητη μη προσβολή της προσωπικότητας. Ότι δηλαδή ακόμα και αν για τον ΕΣ άφησες την υπόσταση σου ως πολίτης στη πύλη μαζί με την αστυνομική ταυτότητα, έχεις το δικαίωμα να μη εκτελέσεις ή τουλάχιστον να βγεις παραπονούμενος, αν νιώθεις ότι προσβάλλεται η προσωπικότητα σου.
Τα όρια αυτού του πράματος οφείλουν να είναι και τα όρια της στρατιωτικής βιοπολιτικής.
Γιατί το να καθαρίζεις χέστρες χωρίς γάντια είναι προσβολή.
Γιατί το να περιμένεις 45 λεπτά στο ψιλόβροχο για να φας μακαρόνια με «γκοτζίλα» είναι προσβολή.
Γιατί το να κανείς ντουζ με σακούλες στα πόδια, επειδή σου παν (αφού μπήκες) ότι δεν θα πάρεις παντόφλες είναι προσβολή.
Γιατί το να δέχεσαι λεκτική βία από τον κάθε τεστοστερονάτο σφίχτη που ο ΕΣ του φόρεσε ένα μπερέ και τον έκανε όργανο, είναι προσβολή.
Γιατί το να χεις κάθε μέρα καραβανάδες να επικαλούνται το κομμουνιστικότατο, κατά τα άλλα, «ή όλοι ή κανείς» ενώ κάθονται σούζα στις απαιτήσεις του κάθε βύσματος είναι προσβολή.
Γιατί, γιατί, γιατί ....
Όπως και στον πόλεμο έτσι και η πολιτική είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Ακόμη και αν τα στελέχη, στη πρώτη εμφάνιση παραπονούμενων, διατρανώνουν πως εδώ δεν είναι αμφιθέατρο, εμείς τα στρατευμένα νιάτα (sic) πρέπει να επιβάλλουμε το ανάποδο. Είτε δια τις απειθαρχίας μας όπου αυτή είναι εφικτή, είτε μέσω της εμμονής μας στην τήρηση του κανονισμού. Από τη μία ή από την άλλη να μην ξεχνάμε ποτέ ότι είμαστε πολίτες στα χακί.

ΥΓ1: Αποτελεί εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα η εισαγωγή γυναικών στην ιεραρχία. Άτομα τα οποία δεν δέχτηκαν ποτέ λόγο από γυναίκα, τώρα καλούνται να σφουγγαρίζουν με πολύ διασκεδαστικά αποτελέσματα.
ΥΓ2. Επειδή κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεις καλύτερα μόνο εν την απουσία τους, θα ήθελα να κλείσω αυτό το κείμενο με την εξής παρατήρηση: Η πειθαρχία που δείχνει μια συλλογικότητα όταν στέκεται με γυμνά χέρια απέναντι στην καταστολή είναι κλάσης ανώτερη, από ότι θα πετύχουν ποτέ οι καραβανάδες. Ίσως επειδή πηγάζει από κάτι πολύ πιο αυθεντικό από τα εθνικά ιδανικά.

Μια χαρά είναι τα γενόσημα - εκτός αν είσαι ρατσιστής

του Στρατου Σαφιολεα, απο toportal...

O καυγάς για τα Γενόσημα Φάρμακα στην Ελλάδα κρύβει μια ασύλληπτη προσπάθεια κερδοσκοπίας και πλουτισμού γνωστών και συγκεκριμένων συμφερόντων.
Πάει καιρός που σερβίρεται από «δημοσιογράφους» και «ειδικούς» ένα εύπεπτο παραμύθι με πράουντ-του-μπι γκρίκ φαρμακοβιομήχανους, σκοτεινούς Εβραίους (Οβριούς) πράκτορες, μπάσκετ και ίσως λίγο ποδόσφαιρο, όλα φυσικά σύμφωνα με το γνωστό σχέδιο της αιμοδιψούς Τρόικας να σκοτώσει τον Ελληνικό λαό.

Μαζί τα φάγαμε τα προηγούμενα παραμύθια. Καλό είναι να μη φάμε και αυτό. Ένα τεράστιο πάρτυ πλουτισμού εις βάρος των ασθενών και των οικογενειών τους, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και όλων εμάς των φορολογούμενων κρατούσε για χρόνια τώρα. Κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει με την Τρόικα (γιατί αυτή είναι η αλήθεια που δεν βολεύει ούτε τα κόμματα που κυβέρνησαν τόσα χρόνια) το πάρτυ αυτό τελειώνει. Όμως τα συμφέροντα που χάνουν τον εύκολο πλουτισμό αντιδρούν, και η αντίδρασή τους δε γνωρίζει φρένο: χονδροϊδή ψέμματα, κατατρομοκράτηση των ασθενών, και ωμός χρυσαυγίτικος ρατσισμός (θα εξηγήσω πιο κάτω) επιστρατεύονται. Εμείς που πιστεύουμε ότι είμαστε εξυπνότεροι από τους κυβερνώντες καλό είναι να κάνουμε μια στοιχειώδη έρευνα. Όλα είναι ένα “google search” μακριά και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός.

Ζούνε σε άλλο κόσμο...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει πάθει ψυχικό «τραλαλά». Τα μάτια των ανθρώπων στον δρόμο είναι αγριεμένα. Η κατάθλιψη φανερώνεται κι όταν ξανοίγεται ένα γέλιο. Εχει καταντήσει κοινωνική επιδημία η ανασφάλεια. Η απογοήτευση κάποιους συνανθρώπους μας, γύρω στις τρεις χιλιάδες λογαριάζονται, τους έσπρωξε στην αυτοκτονία. Ολες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από την οικονομική κρίση, που δέρνει τον καθέναν και όλους μαζί. Πολλοί από αγανάκτηση έχουν οδηγηθεί στην κομματική και πολιτική απραξία και, το χειρότερο, ένας σεβαστός αριθμός ψήφισε για τιμωρία μια εγκληματική νεοναζιστική συμμορία, στο όνομα μιας γενικευμένης απαξίωσης, χωρίς την επίγνωση πως αυτή η επιλογή στρέφεται εναντίον τους.

Ο θυμός και η οργή έγιναν κακοί σύμβουλοι και ενισχύουν την πίστη πως όλοι το ίδιο είναι, κι αν δεν είναι θα γίνουν. Υποτίθεται πως αυτή η κατάσταση του φόβου και των τρομοκρατικών εκβιαστικών διλημμάτων των συγκυβερνόντων βολεύει, καθότι περνούν τα μνημονιακά μέτρα των τροϊκανών δανειστών μας. Δεν λογαριάζουν όμως τους αστάθμητους παράγοντες. Το τσουνάμι των αντιδράσεων, το φθινόπωρο -δήλωσαν με σκωπτικό τρόπο και ικανοποίηση- δεν ξέσπασε διαψεύδοντας την αντιπολίτευση.

Οι συνθήκες όμως γίνονται χειρότερες και το 2014, με τον προϋπολογισμό, με τη φορολογία, με τις απολύσεις, με τις διαθεσιμότητες και τις κινητικότητες και με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και με τα πανεπιστήμια να μη λειτουργούν και με την υγεία να ψυχορραγεί και να συρρικνώνεται διά των συγχωνεύσεων των δημόσιων νοσοκομείων προετοιμάζουν το έδαφος, και είναι απορίας άξιον πως δεν το συνειδητοποιούν και δεν το λογαριάζουν, προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο γαντζωμένοι στη διακυβέρνηση.

Η τεράστια μικρή αγγελία...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

«Καμαριέρα ζητείται από ξενοδοχείο για εθελοντική εργασία, παρέχεται διαμονή, σίτιση». Η εργασιακή κόλαση δεν αποκαλύπτεται σε όλη την έκτασή της μόνο με τη δημοσιευμένη αγγελία που αφορά την καμαριέρα στο ξενοδοχείο της Αίγινας. Ούτε το εξοργιστικό βρίσκεται μόνο στην ίδια τη δημοσίευσή της ή στο ότι Ελληνες επιχειρηματίες ανακτούν τον εργασιακό μεσαίωνα.

Το εξοργιστικό είναι κυρίως το ότι έχει διαμορφωθεί ένα ακροατήριο στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί μια τέτοιου τύπου πρόσκληση. Ενα αποφασισμένο και οριακό ακροατήριο ενδιαφερομένων, που κοιμάται σε παγκάκι ή χρωστάει άπειρα νοίκια και ψάχνει τρόπους απεμπλοκής, ή που μένει σε κάποιο συγγενή και που ο ύπνος και η διατροφή ανάγονται σε κρίσιμα και δυσεύρετα ζητούμενα, μια μορφή έσχατης αυτάρκειας. Η αγγελία απευθύνεται όμως και σ' ένα δεύτερο ακροατήριο. Αυτό που κάνει τη δημοσίευση αποδεκτή ηθικά. Εκείνο το ακροατήριο μιας μέτριας ευστάθειας, μέτριας ισορροπίας, μέτριας ευαισθησίας και μέτριας αδιαφορίας.
Η ένταξη σε ένα σύστημα ψευδοκανονικότητας, η ψευδαίσθηση εργασίας ίσα ίσα ως κοινωνικό άλλοθι και ως μέσο εξασφάλισης των ελαχίστων, είναι πλέον ένα συνηθισμένο παράδειγμα κοινωνικής εφαρμογής. Πολλοί εκλιπαρούν για μερική εργασία σε σουπερμάρκετ με 200 ευρώ, είναι έτοιμοι για όλα, ίσως και με λιγότερα. Ο εργασιακός πάτος είναι διπλός. Από τη μια, σε εργαλειακό επίπεδο, δημιουργεί άνισους όρους επιχειρηματικού ανταγωνισμού (αφού εκμηδενίζεται το κόστος εργασίας), από την άλλη δημιουργεί ένα μαλακό πεδίο παραδοχών.
Ενας αφανισμένος, κατεστραμμένος πλάνης, που δέχεται ως ευεργεσία την απλή στέγη και την τροφή, αλλάζει ριζικά τους διεκδικητικούς κώδικες. Αυτή την αλλαγή προς τα κάτω ούτε η μεσαία κοινωνία την έχει αντιληφθεί ούτε οι συνδικαλιστικές τεχνοτροπίες. Οτιδήποτε κάνει τον εργαζόμενο πολύτιμο στην παραγωγική διαδικασία, οποιοδήποτε προσόν, οποιαδήποτε μορφή εργασιακής ταυτότητας χαμηλής ή μέσης ειδίκευσης, είναι άκυρα. Πληθωρισμός διαθεσίμων. Οποιοσδήποτε μπορεί να εξαφανιστεί από το χάρτη, αφού μπορεί να βρεθεί ο ακόμη φτηνότερος και προθυμότερος αντικαταστάτης του.

Ποιό το πρόβλημα ρε κοσμάκη;

noumero11...

Αμέτρητες είναι οι φορές που έχω αναρωτηθεί και το έχω εκφράσει στις θαυμάσιες συζητήσεις μεταξύ των πολιτισμένων ανθρώπων,το εξής απλό. Γιατί οι άνθρωποι και κυρίως οι Έλληνες έχουν την αυτοκαταστροφική τάση να δημιουργούν φασαριόζικα προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον εξαιρετικό ορθολογιστή Θάνο Τζήμερο.

Προς τι ακριβώς όλος αυτός ο ντόρος γύρω από μια αγγελία εθελοντικής εργασίας (ο ξενοδόχος δεν είναι πρωτοπόρος σε αυτό το θέμα) που αναζητά από την αγορά το κατάλληλο εμπόρευμα(αγορά είναι ,εμπορεύματα πουλιούνται και αγοράζονται).

Ποιο είναι ακριβώς το έγκλημα που διέπραξε ο ξενοδόχος; Ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια δύσκολη φάση της επιχειρηματικής του σταδιοδρομίας και χρειάζεται βοήθεια. Έτσι ακριβώς είναι η ζωή. Κάποιος προσφέρει εργασία και κάποιος την αποδέχεται, ή ψάχνει αλλού άμα δεν του αρέσει. Άλλωστε στον καπιταλισμό, η εργασία είναι δευτερεύων ζήτημα επιβίωσης , ενώ  με την επίσημη ανεργία πάνω από το 30% είναι πανεύκολο να διαλέξεις εργοδότη(ναι εσύ τον διαλέγεις).

Έχει αναρωτηθεί κάποιος από τους λαϊκιστές της σοβιετίας πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εργάζονται για ένα πιάτο φαγητό(εντάξει και αυτό το πιάτο μη φανταστείτε τίποτα γκουρμεδιές); Γιατί ο Ελληνας να αποτελέσει εξαίρεση;Στον έξω κόσμο εκμεταλλεύονται ακόμα και παιδάκια για χίλιες δυο ανάγκες·από ολοήμερη εργασία σε ορυχεία μέχρι πειραματόζωα για το καλό της επιστήμης,είτε ζωντανά είτε νεκρά κατάλληλα προς εξαγωγή οργάνων, η εθελοντική εργασία είναι το θέμα μας;

Εκτός των άλλων μέσα σε όλη αυτή την λαϊκίστικη οργή, κανένας δεν αναρωτήθηκε τα τυχερά που μπορεί να του προκύψουν από μια και μόνο αγγελία.

Μπορεί ο ξενοδόχος να έχει καμιά σέξι κόρη ή κανένα καυλιάρικο τεκνό για στεφάνωμα . Μπορεί ο ίδιος του να ψάχνει νύφη ή γαμπρό. Μπορεί επίσης να έχει αχαλίνωτες σεξουαλικές ορέξεις, οπότε το τερπνόν μετά του ωφελίμου για τον τυχερό υπάλληλο.

Σπάζοντας μια συμφωνία, λόγω άγχους και εξάντλησης...

του Νίκου Καρανίκα...

H γη είναι δικιά μας γιατί την απολαμβάνουμε και την φροντίζουμε εθελούσια, με την συμμετοχή μας στους κόλπους της και στα αγαθά της.  Δίχως την μετατροπή της σε κάτι πεπερασμένο από την αγοραία αντίληψη γι αυτήν, μπορούμε να σχεδιάσουμε την ζωή πολιτισμένα. Πολιτισμένα σημαίνει δημιουργική συμφωνία μεταξύ μας. Οι συμφωνίες όμως αν δεν βολεύουν και τις δυο πλευρές αρκούν για να αναθεωρηθούν ή να σπάσουν.

Κάπως έτσι είναι και οι συμφωνίες κυριών. Ή, για να μιλήσω πολιτικά, η συμφωνία που έκλεισε ένα πλειοψηφικό κομμάτι του εκλογικού σώματος πέρυσι τέτοιο καιρό, τείνει να ξεφτιλίσει το ίδιο το σώμα αλλά όχι όλο το σώμα. Η συμφωνία που έκλεισε με την κυβέρνηση, είχε να κάνει με το αίσθημα της σιγουριάς για την μη καταστροφή των πόρων ζωής και μάλιστα στα βασικά όπως υγεία, τροφή, ζωτική αναπαραγωγή και ασφάλεια για την χρεωμένη στέγη.

Σήμερα ένα χρόνο μετά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κάποιο από τα δύο μέρη έχει προσβληθεί και κάποιο έχει κέρδη, έχει ωφεληθεί εις βάρος του άλλου.

Ένα χρόνο μετά, μπορούμε να κρίνουμε διαβάζοντας τις ίδιες τις κρατικές επιτροπές να μιλάνε για θανάτους από αυτοκτονίες, για θανάτους από στέρηση νοσηλείας, για την εξαθλίωση της υπαίθρου όπου φτάσαμε στο επίπεδο του ’50 δίχως υπηρεσίες και οργανισμούς, με ακριβά κόμιστρα για την μεταφορά, για μια βεβαίωση.

Η εξάντληση είναι ένα ακόμα όπλο για την δημιουργία του πειθαρχημένου σώματος. Έχει εξαντληθεί η κοινωνία με το δύσκολο καθημερινό αγώνα για αναπαραγωγή, επιβίωση, για ζωή. Αυτό το αίσθημα είναι αποτέλεσμα της αγωνίας για το αύριο και είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που σχεδιάζουν και ακολουθούν οι κυβερνώντες. Δεν είναι από κανέναν θεό σταλμένη αυτη η πολιτική. Έχει την πίεση κοινωνικών ομάδων που υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια και δόγμα την ιδέα και την πολιτική των εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, την αγοραία αντίληψη του ιδιώτη, τον εαυτό τους.

Το δημόσιο χρέος και ο ελληνικός καπιταλισμός...

Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...

Μια από τις θεμελιώδεις διαχωριστικές των πολιτικών δυνάμεων αφορά το ζήτημα της προέλευσης του δημόσιου χρέους. Γιατί, προφανώς, η άποψη σχετικά με αυτό καθορίζει και τις προτάσεις διεξόδου.
Σε ό,τι αφορά τις καθεστωτικές δυνάμεις, η βασική γραμμή υπήρξε –και παραμένει- πως τόσο για το δημόσιο χρέος, όσο και για όλα τα κακά της μοίρας μας, εν τέλει, την κύρια ευθύνη έχει το μεγάλο και σπάταλο ελληνικό κράτος. Το γεγονός πως πρόκειται για το δικό τους καπιταλιστικό κράτος, γι’ αυτό που έφτιαξαν και διατήρησαν οι ίδιοι σε όλη τη νεοελληνική ιστορία, μπορεί να κάνει λίγο… γκροτέσκα την «ανάλυση», αλλά αυτή, θα σου πουν, είναι αισθητική κρίση, όχι πολιτική. Ως προς την πολιτική, οι καθεστωτικοί –με όλη τη συντριπτική επικοινωνιακή δύναμη πυρός των ΜΜΕ μαζί τους- ισχυρίζονται πως, όσο κι αν αμάρτησαν στο παρελθόν, τώρα είναι έτοιμοι, αναγνωρίζοντας το σφάλμα, να προβούν σε όλες τις απαιτούμενες «διορθώσεις». Θα συρρικνώσουν μέχρις εξαφανίσεως το κράτος και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Αντίστοιχα, ένα σημαντικό μέρος των αριστερών και ευρύτερα αντιμνημονιακών  δυνάμεων βρίσκει πως η έκρηξη του δημοσίου χρέους οφείλεται κατά βάση στη δράση διεθνών τοκογλύφων, που, με σχεδιασμένο και συστηματικό τρόπο, αξιοποίησαν τη συνέργεια σε βαθμό δοσιλογισμού των εγχώριων ελίτ, ώστε να διαμορφώσουν για τη «χώρα» τη μοίρα μια αποικίας χρέους. Σε αυτές τις προσεγγίσεις κυριαρχεί ένας πατριωτικός, αντιιμπεριαλιστικός τόνος, εξού και η πληθωρική αναφορά στη χώρα –ή και στην πατρίδα- και η μηδενική αντίστοιχη στον ελληνικό καπιταλισμό. Γι’ αυτό και η λύση του δράματος φαίνεται εύλογα συνδεδεμένη πρωταρχικά με μια σύγκρουση που ως βασικό υποκείμενο έχει τη χώρα, η οποία έτσι, με οδηγό μια κυβέρνηση σωτηρίας, θα διεκδικήσει την εθνική κυριαρχία, όρο εκ των ων ουκ άνευ για τη διέξοδο.

Το Δίδαγμα των Καννών...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ...

Τρία είναι κατά τη γνώμη μου τα σημεία που προκύπτουν από όσα αποκαλύπτει ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο στο επίμαχό βιβλίο του-«Το Δίλημμα»-για το παρασκήνιο της περίφημης συνόδου των Καννών,

όταν ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «απειλούσε» με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το ευρώ- σε ανάλογες αποκαλύψεις είχε προβεί πρόσφατα  με την έκδοση βιβλίου και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν.

Πρώτον: Τα όσα περιγράφει στο απόσπασμα το οποίο προδημοσίευσε το πρακτορείο «Ρόιτερ»,  στο οποίο φέρεται ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί να πατά σε έξαλλη κατάσταση στην καρέκλα του και να είναι έτοιμος να ανέβει στο τραπέζι, φωνάζοντας στον Έλληνα πρωθυπουργό «You are a f…ing psycho-Είσαι ένας γ…μενος ψυχοπαθής», είναι η μεγαλύτερη ίσως απομυθοποίηση της σημερινής Ευρώπης(ή ΕΕ αν προτιμάτε).

 Πρωθυπουργός απευθύνεται σε πρωθυπουργό σε μία υποτίθεται ένωση «ισότιμων κρατών» και εκλεγμένων δημοκρατικά ηγετών, με γ...σταυρίδια, που θυμίζουν ελληνικό… καφενείο. Παράλληλα οι ηγέτες της «ισότιμης» κατά τα άλλα αυτής ένωσης, μαγειρεύουν το πώς θα ξεφορτωθούν τους ηγέτες της Ελλάδας και της Ιταλίας και θα φορέσουν τους «τεχνοκράτες» Παπαδήμο και Μόντι, οι οποίοι υποτίθεται ως άνθρωποι πάνω από τα πολιτικά πάθη θα συνέβαλλαν στην εκτόνωση της κρίσης-τι κρίμα που ο διορισμός Μόντι στην κυβέρνηση της Ιταλίας, γοήτευσε με τη «σύνεσή» του παλιούς ριζοσπάστες αρθρογράφους(βλέπε δεύτερο απεργιακό φύλλο των απεργών της Ελευθεροτυπίας «Οι Εργαζόμενοι»)*.

Χειρότεροι οι γερμανοτσολιάδες...

απο την Ελευθεροτυπια...

Οι συνεχείς νομοθετικές αλλαγές έχουν οδηγήσει τη χώρα σ' έναν πρωτοφανή εργασιακό μεσαίωνα το τελευταίο διάστημα. Η εγχώρια πολιτική τάξη εγκαλεί μονίμως την τρόικα ως ηθικό αυτουργό και υποκινητή αυτών των νομικών εκτρωμάτων. Ομως, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Ο επίτροπος της Ε.Ε. Ολι Ρεν, απαντώντας σε ερώτηση του Ελληνα ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, ξεκαθάρισε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο εργασιακός μεσαίωνας είναι αποτέλεσμα του εγχώριου κεφαλαίου και όχι απαίτηση της τρόικας. Είναι κάτι που η «Ε» έχει επισημάνει εδώ και δύο χρόνια.

 Enet,gr Ανεξάρτητα από τις μύχιες προθέσεις του Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος επιχείρησε να κρύψει όσο μπορεί τις δικές του ευθύνες για τον εφιάλτη που ζουν καθημερινά όχι μόνον όσοι καταφέρνουν να έχουν δουλειά, αλλά και οι άνεργοι αυτής της χώρας, η δήλωσή του έχει μεγάλη δόση αλήθειας.
Γιατί, ουκ ολίγες φορές μέχρι σήμερα, πίσω από την τρόικα έχουν κρυφτεί ποικίλα ελληνικά εργοδοτικά συμφέροντα για να πασάρουν ως απαίτηση των δανειστών δικές τους επιδιώξεις. Στο παρελθόν πολλοί είχαν «φωτογραφίσει» τέτοια συμφέροντα άλλοτε στον τουριστικό κλάδο, άλλοτε στον ΣΕΒ και άλλοτε στις τράπεζες. Πρόσφατα, με άρθρο της στην «Ε» η πρώην υπουργός Λ. Κατσέλη.
Αφορμή για την όλη συζήτηση στάθηκε ένα ακραίο περιστατικό εργοδοτικής ακρότητας ενός ξενοδόχου της Αίγινας, που με αγγελία του ζητούσε να προσλάβει καμαριέρες με αντιμίσθιο ένα πιάτο φαΐ και την παροχή στέγης! Η περίπτωση αυτή -όσο κι αν κάποιοι τη χαρακτηρίζουν υπερβολή και εξαίρεση- σκιαγραφεί την άκρατη επιθυμία των εργοδοτών για υπερεκμετάλλευση της εργασίας με κάθε τρόπο.

Υγειονομικές Βόμβες Εκδιδόμενες στις Εφημερίδες μας!

απο το Ιστολογιο του Σπυρου Δερβενιωτη...
Μπορεί να περάσανε μέρες απο τη δημοσίευση, αλλά είναι κρίμα να περάσει ασχολίαστο και απαρατήρητο.
Ο Πρετεντέρης δεν έχει γίνει τυχαία άνθρωπος-ορόσημο της Καθεστωτικής Διαμεσολαβιτικής Δημοσιογραφίας. Άνθρωπος που παρακαθόταν στους επίσημους “πρωινούς καφέδες” της κυβέρνησης Σημίτη και δεν ένιωθε πού είναι το περίεργο, ο άνθρωπος που δε δίστασε να παραδεχτεί οτι κατάπινε ειδήσεις επειδή δε συνέφερε την κυβέρνηση (πόσο πιό ο αντιορισμός της Δημοσιογραφίας;), και τέλος, ο άνθρωπος που δεν κοίταζε καν τι βιβλία υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία γύρω απ΄τα φρεσκοτυπωμένα δικά του, με αποτέλεσμα να είναι ο τελευταίος Έλληνας που πληροφορήθηκε τι είναι η Χρυσή Αυγή, ήταν και ο καταλληλότερος άνθρωπος για να γράψει χωρίς ίχνος ντροπής, ειρωνείας ή έστω αίσθησης του κατάπτυστου, οτι στη Δημοσιογραφία ή θα είσαι Πόρνη Πολυτελείας Συμφερόντων, ή μην την κάνεις. Διαβάστε (με εστίαση στις τελευταίες παραγράφους) το κείμενο του βραβευμένου με βραβείο Μπότση γραφιά εδώ...

Αύξηση προσφοράς, μηδενισμός ζήτησης...

του κ. Νικου Ξυδακη...
H μελέτη αξιολόγησης ανταγωνιστικότητας που παρουσίασε προχθές ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία περιέχει μια γενική εκτίμηση της ελληνικής οικονομίας, και συγκεκριμένες συστάσεις, 329 τον αριθμό, προς την κυβέρνηση για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Η μελέτη συντάχθηκε επι πληρωμή, κατόπιν παραγγελίας του ελληνικού υπουργείου Ανάπτυξης, μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός κ. Κ. Χατζηδάκης υποσχέθηκε ότι θα εφαρμόσει πάραυτα το 80% των συστάσεων. Από την πλευρά του, ο Μεξικανός επικεφαλής του ΟΟΣΑ υποσχέθηκε ότι και μόνο οι 66 σημαντικότερες αλλαγές να εφαρμοστούν, από τις συνολικά 329, θα προκύψει όφελος 5,2 δισ. ευρώ, περίπου 2,5% του ΑΕΠ.
Ενόψει του νομοθετικού-μεταρρυθμιστικού πυρετού που αναμένεται να βάλει την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι ο κ. Γκουρία στις μακροοικονομικές προβλέψεις είναι μάλλον συγκρατημένος· δεν συμμερίζεται ούτε τις προβλέψεις της τρόικας ούτε τις προβλέψεις του υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα. Οι εκτιμήσεις του, τόσο για τη βραχυπρόθεσμη ύφεση όσο και για το μέγεθος του χρέους, έως το 2020, αφίστανται ουσιωδώς· και μάλιστα στο καλό σενάριό του, κάνει πολλές ευνοϊκές παραδοχές, οι οποίες αν δεν εκπληρωθούν, το σενάριο αυτομάτως μεταπίπτει στη ζώνη του λυκόφωτος. Ακόμη όμως και στο καλό σενάριο, ο κ. Γκουρία τονίζει ότι οποιαδήποτε επιπλέον λιτότητα «θα αυξήσει τον κοινωνικό και πολιτικό κίνδυνο, ενώ θα επιφέρει αρνητικές συνέπειες στη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει ήδη επιτευχθεί». Παράλληλα, για τη βιωσιμότητα του χρέους, κάνει μια παραδοχή και μια ευχή: αφενός, δέχεται ότι η ευρωζώνη θα δώσει χρονική επιμήκυνση και χαμηλότερα επιτόκια, αφετέρου, εύχεται «δεν πρέπει να φύγει από το τραπέζι και το ενδεχόμενο ‘κουρέματος’ του επίσημου τομέα» («Κ», 28.11.2013).

Τα γερμανικά πλεονάσματα...

Του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...

Πριν τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ενώ εμαίνοντο οι μάχες στα γαλλικά και ιταλικά μέτωπα, προτού η Γερμανία και η Ιαπωνία συνθηκολογήσουν, οι ΗΠΑ, νέα ανερχόμενη δύναμη, απέδωσε απόλυτη προτεραιότητα στη δημιουργία Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που ιδρύθηκε τον Ιούλιο 1944 στο Μπρετόν Γουντς.

Στόχος ήταν και παραμένει η σταθερότητα στις διεθνείς πληρωμές. Προς τούτο δεν αρκεί η σταθερότητα συναλλαγματικών ισοτιμιών, απαιτείται επίσης σταθερότητα εθνικών εξωτερικών ισοζυγίων. Κάθε εθνική ανισορροπία -είτε έλλειμμα είτε πλεόνασμα- υπονομεύει τη διεθνή σταθερότητα. Τα ελλείμματα ωθούν τα αντίστοιχα νομίσματα σε υποτιμήσεις, τα πλεονάσματα σε ανατιμήσεις.
Η διεθνής σταθερότητα υπονομεύεται εξίσου τόσο από τα μεν όσο και από τα δε. Ο Τζ. Μ. Κέινς εισηγήθηκε τα ελλείμματα να χρηματοδοτούνται με τα πλεονάσματα, προκειμένου να διατηρείται το επίπεδο λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας. Η πρότασή του δεν έγινε δεκτή. Αντ' αυτού, το ΔΝΤ ανέλαβε το ρόλο τελικού πιστωτή για τα εθνικά ελλείμματα και, μέσω αυτού, το αμερικανικό δολάριο και ο μέγιστος πιστωτής, οι ΗΠΑ. Μπορεί σήμερα το ΔΝΤ να μη λειτουργεί όπως άλλοτε, κυρίως λόγω της τρέχουσας αμερικανικής αδυναμίας, ωστόσο οι αποσταθεροποιητικές συνέπειες από τις διεθνείς ανισορροπίες παραμένουν και οξύνονται, με βασική ευθύνη όχι τόσο των ελλειμματικών χωρών, που αποστερούνται από κάθε μέσο προσαρμογής, όσο κυρίως των πλεονασματικών, παρ' όλο που αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα μέσα για τη διεθνή σταθεροποίηση.
Στη διεθνή οικονομία, οι ανισορροπίες αποκαθίστανται μέσω της ανόδου των νομισματικών ισοτιμιών για τις πλεονασματικές χώρες, της καθόδου για τις ελλειμματικές. Ωστόσο, η νομισματική αναπροσαρμογή απαιτεί χρόνο, ενώ η οξύτητα του προβλήματος παραμένει. Προς τούτο, απαραίτητη και αυτονόητη προϋπόθεση για τη διεθνή σταθερότητα παραμένει η άμεση ανακύκλωση των πλεονασμάτων, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, με απειλή, σε αντίθετη περίπτωση, την επιδείνωση της παγκόσμιας ύφεσης. Κάθε μη ανακυκλούμενο πλεόνασμα αποδυναμώνει την παγκόσμια οικονομία πολύ χειρότερα από οποιοδήποτε έλλειμμα.

Άβε Καίσαρ, οι μικροαστοί σε χαιρετούν....

Γελωτοποιος...         

Θα ζήσεις μια ζωή χωρίς εξάρσεις, χωρίς εξεγέρσεις. Στα καμαρίνια της ιστορίας.

Η καθαγιασμένη μετριότητα μιας ζωής ριγμένης κάπου εκεί, κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και σε όλα αυτά που κάνεις.

-

Κοιμάσαι τις νύχτες και ξυπνάς τα πρωινά. Ενδιάμεσα στην αφύπνιση και την κατάκλιση, υποτίθεται ότι προλαβαίνεις να ζεις.

Όμως όταν κοιμάσαι δεν είσαι πια ο εαυτός σου, ονειρεύεσαι.

Και όταν ξυπνάς δεν είσαι πια ο εαυτός σου.

-

Ήσουν μεγάλος μέχρι να μεγαλώσεις, μετά συρρικνώθηκες και χώρεσες σε ένα κουστούμι νάνου.

-

Η μέρα σου αρχίζει με βλαστήμιες ή μπορεί μονάχα μ” έναν αναστεναγμό κι ένα πικρό βήχα που βγάζει από τα πνευμόνια σου πίσσα, τσιμέντο και ανία.

Ο Πρετεντέρης θαυμάζει τον Άδωνη...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

«Κάποιοι αντιδρούσαν στη μείωση των φαρμάκων αλλά ο Γεωργιάδης τους καθάρισε σε μία εβδομάδα- ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί στην ελληνική πολιτική έναν άνθρωπο να διαλύει μόνος του ένα ολόκληρο κόμμα!». Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει αποκτήσει πολλούς θαυμαστές, μεταξύ των οποίων και τον Γιάννη Πρετεντέρη, που έγραψε τα παραπάνω στα ΝΕΑ της Παρασκευής . Ο Γιάννης γουστάρει τον Άδωνη, γιατί ο ΄Αδωνης διαλύει, είναι ο οδοστρωτήρας, ο Τζέγκις Χαν, ο Αττίλας. Ο Γιάννης γουστάρει τον Άδωνη επειδή διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ και αμέσως μετά διέλυσε τον ΕΟΠΥΥ διώχνοντας χίλιους γιατρούς και στο τέλος θα διαλύσει την Υγεία στο σύνολό της, να γουστάρει ο Γιάννης μας ακόμη περισσότερο.
Όταν ένας καθεστωτικός μεγαλοδημοσιογράφος θαυμάζει έναν φασίστα υπουργό επειδή διαλύει, να φοβάστε και να τρέμετε. Το σύστημα έχει επιλέξει ως στρατηγική του τη διάλυση, γνωρίζοντας ότι θα αφήσει πίσω της ανθρώπινα θύματα, ιδίως στον τομέα της Υγείας. Παράπλευρες απώλειες τις λένε και είναι ανεκτές, αρκεί να επιτευχθούν οι στόχοι της εξουσίας. «Άλλωστε υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι», που έλεγε και ο Μπρεχτ.
Δεν είναι τυχαίο που το σύστημα επέλεξε τον Γεωργιάδη, για να κάνει τη βρόμικη δουλειά στην Υγεία. Κι απ' ό, τι διαβάζω, όχι μόνο στην Υγεία, τον θέλουνε λέει τον Άδωνη στην πρώτη γραμμή, ως πολιορκητικό κριό του Μνημονίου. Δεν είναι τυχαίο ότι η ακραία Δεξιά και το νεοφιλελεύθερο Κέντρο επιλέγουν ένα φασίστα, για να τους ξελασπώσει στα δύσκολα. Αυτό κάνουν τα καθεστώτα, κάθε φορά που βγαίνουν εκτός πλαισίου, κάθε φορά που χάνουν τη λαϊκή νομιμοποίηση. Επιστρατεύουν αρχικά μεμονωμένους φασίστες και μετά, αν τα πράγματα σκουρύνουν κι άλλο, επιστρατεύουν τον φασισμό, ώσπου ο φασισμός τους καταπίνει και εκείνους και τον λαό. Τον λαό κυρίως, γιατί εκείνοι, οι καθεστωτικοί, είναι σαν τις κατσαρίδες, επιβιώνουν ακόμη και στους υπονόμους του φασισμού.

Δανεικά κι αγύριστα… κεφάλια!

Sotosblog...
Ως πότε θ’ ακούω ότι είχαμε μάθει να ζούμε με δανεικά και ότι αναπόφευκτα ήρθε κάποια στιγμή ο καιρός, που θα πρέπει να πάψουμε να ζούμε με δανεικά; Ως πότε;
Σε λίγο κλείνουμε τέσσερα χρόνια από την αποφράδα ημέρα του Καστελλόριζου, συμπληρώνουμε δηλαδή τέσσερα χρόνια απ’ όταν εγαινιάστηκε και κυρώθηκε επισήμως αυτή η άκρως ύποπτη μπούρδα για το πάθημά μας. Τέσσερα χρόνια οικειοθελούς μαστιγώματος δεν φτάνουν; Χρειάζονται περισσότερα; Μέχρι να μας μπει στο κεφάλι τι; Μέχρι να μάθουμε μέσα-μέσα-μέσα ότι δεν πρέπει να ζούμε με δανεικά; Μέσα-μέσα πού; Στο νωτιαίο μυελό; Στο μεδούλι; Στο DNA;
Για να μάθουμε ότι είναι κακό πράγμα τα δανεικά, έχουμε μέχρι τώρα πάρει πιο πολλά δανεικά απ’ όσα μας χρωστάει η Γερμανία σε πολεμικές αποζημιώσεις. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά όλο αυτό το χρέος μας έχει πέσει στο κεφάλι για να καταφέρουμε, λέει, στο τέλος να ξαναβγούμε κάποια στιγμή στις αγορές και να ξαναπάρουμε δανεικά!!! Μετά; Αν –λέμε τώρα…– βγούμε στις αγορές; Θα σταματήσει τουλάχιστον τότε αυτή η ανοησία επιτέλους; Ή μήπως θα τραβήξει και παραπέρα;

Ξέρω, ξέρω… Όλοι εσείς που τα λέτε αυτά, μεγάλοι οικονομολόγοι που είστε, άμα πιεστείτε μας αποκαλύπτετε εντέλει το ιερό μυστικό ότι δεν εννοείτε ακριβώς-ακριβώς πως πρέπει να ζούμε εντελώς-εντελώς χωρίς δανεικά, αλλά εννοείτε περίπου ότι πρέπει περίπου να μάθουμε περίπου να ζούμε περίπου χωρίς δανεικά. Υποτίθεται ότι στην πραγματικότητα θέλετε να μας πείτε ότι ναι μεν θα ζούμε με δανεικά, αλλά θα πρέπει να μπορούμε λίγο-πολύ και να τα ξεπληρώνουμε κάπως. Σωστά;

Ιερά μακροβούτια σε βρόμικα νερά...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Στην ορολογία του ιστολογίου, μακροβούτια είναι τα εξεζητημένα υπερβατά σχήματα. Θυμίζω ότι “υπερβατό σχήμα” λέγεται το σχήμα λόγου κατά το οποίο μια λέξη απομακρύνεται από μια άλλη, με την οποία βρίσκεται σε στενή λεκτική ή συντακτική σχέση, εξαιτίας της παρεμβολής μίας ή περισσότερων λέξεων, π.χ. «Mε τη δική σου ήρθα στον κόσμο τη λατρεία» αντί «Mε τη δική σου λατρεία ήρθα στον κόσμο» (παράδειγμα παρμένο από το ΛΚΝ, όπως και ο ορισμός). Το σχήμα αυτό είναι πολύ συχνό στα αρχαία ελληνικά και από εκεί το έχει κληρονομήσει και η καθαρεύουσα. Συχνά το υπερβατό συνδυάζεται με μετοχή, π.χ. «η εκδιδόμενη στο Λονδίνο εφημερίδα δημοσίευσε…» (ή, πολύ χειρότερα, «η εις το Λονδίνο εκδιδόμενη εφημερίδα»), αντί για την αναλυτικότερη σύνταξη: «η εφημερίδα, που εκδίδεται στο Λονδίνο, δημοσίευσε…». Στα νέα ελληνικά, το υπερβατό δεν κάθεται καλά. Αναγνωρίζω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όχι πολλές, μπορεί να κάνει πιο σφιχτή τη φράση, ενώ σε μικρές δόσεις μπορεί να λειτουργήσει ποιητικά, αλλά συνήθως μπερδεύει τον αναγνώστη -και στις ακραίες περιπτώσεις μπερδεύει και τον συντάκτη που το χρησιμοποιεί. Παράδειγμα τέτοιου υπερβατού που είχα αναφέρει παλιότερα, από μια κακή μετάφραση παρμένο: να χρησιμοποιήσει την πριν από μερικούς μήνες από εκτοπισμένους Εβραίους κατασχεμένη και εξασφαλισμένη ιδιοκτησία για ανταλλαγή με τρόφιμα με ντόπιους εμπόρους. Το κομμάτι που είναι με μαύρα στοιχεία είναι το υπερβατό, που εδώ φτάνει τις 10 λέξεις. Σε πιο στρωτή γλώσσα (αν και γενικά η μετάφραση έχει πρόβλημα): να χρησιμοποιήσει την ιδιοκτησία, που είχε κατασχεθεί από εκτοπισμένους Εβραίους και εξασφαλιστεί πριν από μερικούς μήνες, για ανταλλαγή με τρόφιμα με ντόπιους εμπόρους.
Το υπερβατό λοιπόν το λέω μακροβούτι επειδή ο συντάκτης βυθίζεται στη μιαν άκρη και βγαίνει στην επιφάνεια, ύστερα από πολλήν ώρα, στην άλλη άκρη. Πάντως, δεν είναι οι 10 λέξεις το ρεκόρ του μακροβουτιού, αφού πριν από κάμποσα χρόνια είχε εντοπιστεί υπερβατό σχήμα 40 λέξεων, στο οποίο και απένειμα χρυσό μετάλλιο στο μακροβούτι.

Για το φάρμακο και τον προϋπολογισμό: Δύο σημειώσεις...

Του Πέτρου Σταύρου, Red NoteBook...

Πρώτη σημείωση: Το φάρμακο ως εμπόρευμα

Υπάρχουν εμπορεύματα και εμπορεύματα. Υπάρχουν τα απλά εμπορεύματα, όπως είναι τα μακαρόνια, όπου ο καταναλωτής τα κρίνει με σχετικά απλά ποιοτικά κριτήρια και αν δεν του αρέσουν αλλάζει μάρκα. Τα φάρμακα, όμως, και ειδικά εκείνα που σχετίζονται με χρόνιες ασθένειες, δεν είναι απλά αλλά σύνθετα εμπορεύματα, με τα οποία ο ασθενής είναι «δεμένος» και δεν τα αποχωρίζεται εύκολα για άλλη μάρκα. Σύνθετο αγαθό είναι και όλο το σύστημα υπηρεσιών υγείας. Διότι για να αλλάξει κάτι στο κόστος παραγωγής των υπηρεσιών υγείας, αλλά και στο επίπεδο της ποιότητας των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών, απαιτείται η παρέμβαση της πολιτικής (ως επιλογή, ως ιεράρχηση και ως σχεδιασμός) και όχι της αγοράς.

Για την κοινωνία, λοιπόν, σημασία δεν έχει μόνο η παραγωγή ποιοτικών γενοσήμων, αλλά και το τι κάνεις με τα λεφτά που εξοικονομείς από την φαρμακευτική δαπάνη. Οι πόροι αυτοί θα επιστρέψουν στην υγεία για καλύτερες νοσοκομειακές υπηρεσίες, για περισσότερη προληπτική ιατρική, για καλύτερη φροντίδα ή θα πάνε άλλου; Γιατί με το να μειώνεις τη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη δεν σημαίνει αυτόματα ότι χτυπάς τις πολυεθνικές, αν δεν ενισχύσεις παράλληλα και το συνολικό σύστημα δημόσιας υγείας.

η παιδεία σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης»...

Χριστίνα Κουλούρη,  απο το περιοδικο Χρονος...

Οδηγούμαστε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου το σχολείο γίνεται ο Κρόνος της κοινωνίας...

  

Κάθε χρόνο σχεδόν, τα τελευταία χρόνια, η σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινάει με νέα δεδομένα:νόμοι που έχουν ψηφιστεί εσπευσμένα μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές, καθηγητές που δεν έχουν πλέον τη δουλειά τους, αιφνίδιες μετακινήσεις και βεβιασμένες συνταξιοδοτήσεις, ελλείψεις βιβλίων και υποδομών, σύγχυση ως προς τι ισχύει, τι δεν ισχύει και τι θα ισχύει, απεργιακές κινητοποιήσεις. Και βεβαίως, το μείζον θέμα των εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο – τα (δύσκολα;) θέματα, οι (χαμηλές;) βάσεις, τα αποτελέσματα. Και, με τελετουργική περιοδικότητα, τα ρεπορτάζ για την «αποτυχία» των νέων, τα ελλείμματα της εκπαίδευσης, το κόστος των σπουδών. Η ρητορική καταδίκη του ελληνικού σχολείου αντέχει σε όλες τις θεσμικές αλλαγές, οι οποίες βεβαίως ευαγγελίζονται τη βελτίωσή του.
Η φετινή χρονιά δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση. Το αντίθετο. Στις αρχές Σεπτεμβρίου ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος για το «Νέο Λύκειο», που αλλάζει για μια ακόμη φορά το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο. Από τον Ιούλιο ξεκίνησε το μέτρο της διαθεσιμότητας των εκπαιδευτικών. Συνολικά 2.122 εκπαιδευτικοί τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας, με την ταυτόχρονη κατάργηση του τομέα Υγείας-Πρόνοιας και των ειδικοτήτων Γραφικών Τεχνών, Αισθητικής και Κομμωτικής Τέχνης στα ΕΠΑ.Λ. και στις ΕΠΑ.Σ. Με συνοπτικές διαδικασίες, 46 ειδικότητες της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης καταργήθηκαν. Αυτές οι αλλαγές ήρθαν να αθροιστούν σε προηγούμενες, όπως οι συγχωνεύσεις σχολείων και η διαθεσιμότητα των σχολικών φυλάκων.
Το κύμα των αλλαγών αποτυπώνει δύο διαφορετικές, και σε έναν βαθμό αντιφάσκουσες, όψεις: αφενός, τη συγκυριακή εικόνα καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» που κυριαρχεί στον δημόσιο βίο της χώρας λόγω κρίσης και αφετέρου, τη μόνιμη και διαρκή επιθυμία της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που δεν συνδέεται απαραιτήτως με την κρίση. Σταθερή εξάλλου είναι και η εικόνα των σπασμωδικών και πρόχειρων αλλαγών σε μια λογική «ράβε-ξήλωνε», με αλλαγές διατάξεων και άρθρων την τελευταία στιγμή, ανάλογα με τις ομάδες πίεσης και τα πελατειακά δίκτυα. Ίσως αυτό αιτιολογεί τα δυσνόητα ελληνικά των νόμων και την κακή σύνταξη ή διατάξεις όπως εκείνη που προβλέπει την αναγνώριση πανεπιστημιακών πτυχίων ιατρικής και οδοντιατρικής που ελήφθησαν σε χώρες πριν από την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται συνεχείς, λιγότερο ή περισσότερο δραστικές αλλαγές ώστε να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις των επιστημών και να προσαρμόζεται στις κοινωνικές αλλαγές. Τα μαθήματα που διδάσκονται, οι στόχοι της διδασκαλίας, τα βιβλία και το εκπαιδευτικό υλικό εν γένει, η μόρφωση των εκπαιδευτικών αλλά ακόμη και η ίδια η σχολική τάξη και οι σχολικές δραστηριότητες πρέπει να αλλάζουν όχι μόνο από γενιά σε γενιά αλλά πολύ πιο γρήγορα.
Εντούτοις, κάθε αλλαγή δεν είναι αυτονόητα θετική ούτε αποτελεί εξ ορισμού «μεταρρύθμιση». Ανάλογα με το πολιτειακό καθεστώς και τις ιδεολογικοπολιτικές επιλογές των ηγετικών ελίτ, οι εκπαιδευτικές αλλαγές μπορεί να συνεπάγονται εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό ή, αντίθετα, οπισθοδρόμηση και συντηρητική αναδίπλωση. Αφετέρου, αλλαγές που αποτελούν απλώς τακτοποίηση ή ρύθμιση τεχνικών και διαδικαστικών ζητημάτων της εκπαίδευσης, χωρίς αναφορά στην ουσία και τα δομικά χαρακτηριστικά του συστήματος, δεν αποτελούν μεταρρυθμίσεις.
Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορεί να γίνει η αξιολόγηση των αλλαγών που έχουν προωθηθεί τα τελευταία χρόνια, με κορύφωση τον πρόσφατο νόμο για το «Νέο Λύκειο». Στην πραγματικότητα, ο νόμος αυτός δεν αλλάζει ενώ αντίθετα επιδεινώνει τρία βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος: α) τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του υπουργείου παιδείας, β) την οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος με άξονα τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και με κεντρική βαθμίδα αναφοράς το λύκειο (όχι το δημοτικό ή την υποχρεωτική εκπαίδευση), γ) τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, με τον πολλαπλασιασμό των εξετάσεων και μάλιστα πανελλαδικού χαρακτήρα.

Αναβίωση του κοινωνικού δαρβινισμού
Τα χαρακτηριστικά αυτά παραπέμπουν σε πολιτικές επιλογές τις οποίες αξίζει να αναλύσουμε και να αξιολογήσουμε. Πώς σχεδιάζεται η εκπαιδευτική πολιτική, ποια κριτήρια ιεραρχούνται ως σημαντικότερα, ποιοι είναι οι ρητοί και υπόρρητοι στόχοι της; Ποιες αξίες προωθεί αυτό το είδος εκπαίδευσης, ποιους πολίτες διαμορφώνει, ποιες είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές του; Και βεβαίως, σε μια συγκυρία όπως η σημερινή όπου πλήττονται κυρίως οι νέες γενιές, ποιες πρωτοβουλίες παίρνει το κράτος ώστε να προετοιμάσει επαρκέστερα τους μελλοντικούς πολίτες και εργαζόμενους; Ποια εκπαιδευτικά μέτρα λαμβάνονται ώστε να προστατευτούν οι πλέον αδύναμοι, εκείνοι που, λόγω κρίσης, εκτίθενται πολύ περισσότερο στις συνέπειες της κοινωνικής ανισότητας;
Δυστυχώς, την ιδέα της δημοκρατικής εκπαίδευσης που καταπολεμά τις κοινωνικές ανισότητες κάθε μορφής έχει αντικαταστήσει σταθερά και συστηματικά η ιδέα της αριστείας. Παρακολουθούμε την αναβίωση, από τα σκονισμένα ντουλάπια του 19ου αιώνα, της ξεπερασμένης ιδεολογίας του κοινωνικού δαρβινισμού, στην οποία προσχωρούν πρόθυμα θύματα οι γονείς ανυποψίαστων δωδεκάχρονων παιδιών, με συνεχή φροντιστήρια και όλο και πιο δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος. Η ειρωνεία είναι ότι η αλλαγή του ισχύοντος συστήματος προτείνεται, στην αιτιολογική έκθεση του πρόσφατου νόμου, ως θεραπεία στο «κύκλωμα παραπαιδείας» το οποίο αφαιρεί, λόγω κόστους, ευκαιρίες από τους οικονομικά ασθενέστερους. Πράγματι υπάρχει αυτό το πάγιο πρόβλημα, αλλά ποια είναι η λύση; Προφανώς όχι ο πολλαπλασιασμός των εξετάσεων, και επομένως των αναγκαίων φροντιστηρίων, με το σκεπτικό ότι «αφού δεν θα έχουν να πληρώσουν τόσα λεφτά, δεν θα πηγαίνουν φροντιστήριο»! Σε αυτή τη «φυσική επιλογή» επιβιώνουν οι πλουσιότεροι και όχι οι «άριστοι».

Απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης
Ποιο είναι το κρίσιμο ζήτημα; Όλες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» χτίζονται πάνω στη συστηματική και μεθοδική απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και των λειτουργών της. Η απαξίωση αφορά σε όλες τις βαθμίδες αλλά έχει εκδηλωθεί πολύ πιο έντονα σε σχέση με το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Η υποβάθμιση της αξίας των πανεπιστημιακών πτυχίων επειδή θεωρούνται ότι δεν οδηγούν σε επαγγελματική αποκατάσταση (σα να είναι μόνο η Αγορά που δίνει αξία στην Επιστήμη), η υποβάθμιση του κοινωνικού κύρους των δασκάλων και των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με τη δραματική μείωση των μισθών τους, η απαξίωση του πανεπιστημίου ως «χώρου πράξεων βίας και βανδαλισμών» και δυνάμει εκκολαπτηρίου τρομοκρατών, η περιφρόνηση προς κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα ως «διατάραξη της τάξης» και της εκπαιδευτικής «κανονικότητας» αποτελούν μερικές μόνο όψεις αυτής της απαξίωσης. Αν αυτό συνδυαστεί με την επίκληση της «έκτακτης ανάγκης», οδηγούμαστε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που συνεχώς αποκλείει αντί να περικλείει, ένα σχολείο που διώχνει τα παιδιά του. Εφιαλτικό σενάριο: το σχολείο γίνεται ο Κρόνος της κοινωνίας.
Σε ένα περιβάλλον κρίσης, το σχολείο οφείλει να περιφρουρεί τις αξίες της ισότητας και της δημοκρατίας, να δίνει τη δυνατότητα της ελεύθερης πρόσβασης στη γνώση σε εκείνες ακριβώς τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται περισσότερο. Στο απαξιωμένο σχολείο, όπου θα διδάσκουν απαξιωμένοι και απογοητευμένοι εκπαιδευτικοί, δεν θα στέλνουν τα παιδιά τους οι εύπορες τάξεις. Έχουν άλλες διεξόδους. Δεν θα μπορούν να στείλουν όμως τα παιδιά τους ούτε τα κατώτερα στρώματα, εφόσον η σχολική πρόοδος θα περνά μέσα από τις συμπληγάδες συνεχών εξετάσεων, που θα τροφοδοτούν τη λειτουργία της παραπαιδείας. Το ελληνικό σχολείο απλώς θα ερημώσει.

ΥΓ. Με γενικό θέμα «Από το Σχολείο της Μεταπολίτευσης στο Σχολείο της Κρίσης» η Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας οργανώνει σειρά τεσσάρων Κρίση-μων Σεμιναρίων από τις 15 Οκτωβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου 2013. Το αναλυτικό πρόγραμμα είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα της.

Όταν η Coca Cola δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση με ένα Call Center...

cynical...

Ακούσατε φαντάζομαι χθες σε ολα τα "αντικειμενικά" κανάλια και σήμερα θα διαβάσετε στον εξ ίσου "αντικειμενικό" τύπο για τη μεγάλη τιμή που μάς επιφύλαξε το enfant gâté των εταιρικών κολοσσών με το να έρθουν και να επενδύσουν στη χώρα μας, με προιόντα και υπηρεσίες "υψηλής προστιθέμενης" αξίας.

"Coca Cola, Nokia Siemens Networks και Delhaize επενδύουν στην Ελλάδα"

"Κοινό σημείο των 3 επενδύσεων η ανάπτυξη προϊόντων καιυπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας",  των Δήμητρας Μανιφάβα, Βαγγέλη Μανδραβέλη (του γνωστού πατέρα), γράφει σήμερα η "Καθημερινή" στην πρώτη της σελίδα.

Όσοι όμως κάνουν τον κόπο να διαβάσουν δυο-τρεις γραμμές παρακάτω μαθαίνουν ότι η βαρύγδουπη επιστολή με την οποία ο ίδιος ο επικεφαλής του ομίλου της Coca Cola κ. Μουχτάρ Κεντ γνωστοποίησε στον πρωθυπουργό την απόφασή του, δεν αφορά παρά ένα "call center", τέτοια που βρίσκει κανείς με το κιλό στην Ινδία, και εσχάτως και στην Ελλάδα, και δεν θα αφορά παρά μονάχα 10 νοματαίους υψηλής εξειδίκευσης στο χειρισμό του FB του twitter κλπ, για τους οποίους χειρισμούς, ως γνωστόν, απαιτείται διδακτορικό από το Χάρβαρντ.

Αποφεύγει όμως να υπενθυμίσει ο κ. Μουχτάρ καθώς και οι κ.κ. αρθρογράφοι ότι η Coca Cola τον Φεβρουάριο του 2012 έκλεισε τις γραμμές πραγωγής σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ενώ τον Οκτώβριο μάς άφησε χρόνους για Ελβετία μεριά.

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή;

της Αναστασίας Γιάμαλη, απο την Αυγη...

Η φύση απεχθάνεται το κενό. Οι μεγάλες πίστες ακόμη περισσότερο. Δεν εκπλήσσει το γεγονός πως βρέθηκε αντικαταστάτης της Δέσποινας Βανδή στο σχήμα με τον Νότη Σφακιανάκη από το οποίο η τραγουδίστρια αποχώρησε όταν ο "πολύς" Νότης εκφράστηκε ανοιχτά υπέρ της Χρυσής Αυγής. Εκπλήσσει ωστόσο η είδηση πως, μαζί με τον χρυσαυγίτη Νότη, δεν θα εμφανιστεί κάποιος ομοϊδεάτης του, ο Γαϊτάνος ή ο Γονίδης, αλλά... οι - κατά δήλωσίν τους κομμουνιστές - Goin'Through. Yπενθυμίζω πως την αποχώρηση της Βανδή πριν την πρεμιέρα στο "Έναστρον" την χαιρέτισε και σε σχετικό άρθρο ο www.902.gr
Στο 38ο φεστιβάλ της ΚΝΕ, πέρυσι, στη νεανική σκηνή, εμφανίστηκαν οι Goin'Through παρέα με τους ΝΕΒΜΑ. Τότε, η ΚΝΕ με ανακοίνωσή της είχε υποστηρίξει την επιλογή αυτή. Tα συγκροτήματα, που από μικροφώνου φεστιβάλ "κέρασαν" στην "Αυγή" το "Μαζί μου ασχολείσαι", σε δική τους ανακοίνωση κατέληγαν ως εξής:
"Τέλος, αυτοί που χαλιούνται με τη συμμετοχή μας στο μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της χώρας, είναι οι ίδιοι που χαλιούνται όταν μαθαίνουν (γιατί για να μας δουν πρέπει να έρθουν μαζί μας και αυτό είναι δύσκολο) ότι συμμετέχουμε σε μαζικούς αγώνες στο πλευρό του ταξικού κινήματος. Δεν απολογούμαστε για καμία επαγγελματική επιλογή και ούτε έχουμε κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό μας."

Οι γέφυρες της υποτέλειας...

του Σταθη Κουβελακη, απο την Ελευθεροτυπια...

Μιλώντας στον εορτασμό της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επικαιροποίησε το νόημα αυτού του κορυφαίου συμβάντος της Εθνικής Αντίστασης ως εξής: «Δεν μπορούμε να σπάσουμε τις άτιμες τις αλυσίδες αν πιστεύουμε ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος» και συνέχισε τονίζοντας ότι «έχουμε χρέος να ανατινάξουμε τις γέφυρες της εξάρτησης και της υποτέλειας και να χτίσουμε με δυσκολία και αγώνα τις γέφυρες της προκοπής, της προόδου, της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, τις γέφυρες της αξιοπρέπειας».

Η διατύπωση αυτή εκφράζει κατά τη γνώμη μας κάτι πολύ βαθύτερο από ένα ρητορικό σχήμα. Η κατάσταση που επέβαλαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες που τα υφίστανται, δεν είναι απλά ακόμη μια σειρά νεοφιλελεύθερων μέτρων. Είναι μια εκδοχή του «δόγματος του σοκ» που εφαρμόστηκε κατ' επανάληψιν σε χώρες του Νότου και της Ανατολικής Ευρώπης στο πρόσφατο παρελθόν. Παντού όπου πέρασε αυτός ο οδοστρωτήρας καταπατήθηκε κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και επιβλήθηκε ένα καθεστώς διαρκούς επιτήρησης και κηδεμονίας.
Χωρίς αυτό το πλαίσιο, η εφαρμογή αυτής ειδικά της ιδιαίτερα βίαιης μορφής νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης δεν θα μπορούσε να γίνει πράξη.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η επέκταση προς δυσμάς του δόγματος του σοκ άρχισε από χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Δηλαδή από χώρες που αποτελούν ιστορικά «περιφέρειες» της Ευρώπης. Πρόκειται με άλλα λόγια για κράτη που βρίσκονται από οικονομική αλλά και από πολιτική άποψη σε μια υποδεέστερη θέση σε σχέση με τις χώρες του κέντρου. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των χωρών είναι ο σχετικά όψιμος χαρακτήρας της καπιταλιστικής τους ανάπτυξης, που τους προσέδωσε το χαρακτήρα ενός catching-up, μιας διαρκούς εναγώνιας προσπάθειας να φθάσουν το επίπεδο των πιο «ανεπτυγμένων» χωρών, που ανάγονται βεβαίως σε πρότυπο.

Οι εντιμότατοι αξιόπιστοι...

Στάθης στον eniko.gr...

Φάρμακα, υποβρύχια, φόροι, πλειστηριασμοί – το πολιτικό σκηνικό πήρε φωτιά.

Εν πρώτοις, τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν την κυβέρνηση Μέρκελ - Σαμαρά με ολίγην από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και 58 ( χωρίς να είναι σίγουρο πόσοι είναι σήμερα) έριξαν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είχαν: γαϊδουράγκαθα, καυτό λάδι, πίσσα, πέτρες και μια δήλωση της Προέδρου της  ευρωομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και μέλους του Die Linke, κυρίας Τσίμερ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα ΜΜΕ, η κυρία Γκαμπριέλε Τσίμερ είπε ότι: «αν δεν κάνετε το μάθημά σας (σ.σ.: εσείς οι Έλληνες) και δεν εκπληρώσετε να προαπαιτούμενα, ο φτωχός Γερμανός δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη σας». Μόνον που η κυρία Τσίμερ ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο.

Λεπτομέρειες θα μου πείτε! Βεβαίως, κατά την έγκριτη δημοσιογραφία μάλιστα, ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να απαντήσει σε αυτά που δεν είπε η κ. Τσίμερ και την έβαλε στη θέση της!! Γίγαντας!!!

Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην ίδια την κυρία ( και συντρόφισσα, θα μου επιτρέψετε) Γκαμπριέλε Τσίμερ (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

«Εκπληκτη και αγανακτισμένη είδα σήμερα το πρωί δημοσιεύματα σε δύο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, συγκεκριμένα στα “Νέα” και στο “Eθνος” γεμάτα διαστρεβλώσεις σχετικά με όσα είπα σε συνάντηση με μέλη του ελληνικού υπουργικού συμβουλίου στο πλαίσιο της Διάσκεψης των Προέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την ελληνική κυβέρνηση.

Υπογραμμίζω ότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι στην αίθουσα.

Στη "δημοκρατία" τους ο δήμος απαγορεύεται να κρατεί...

Τρυπιο Ευρω...
Η πρωθυπουργία τού ρεζίλη των Παπανδρέου ήταν από τις χειρότερες που γνώρισε αυτός ο τόπος, και δεν έχει γνωρίσει και πολλές καλές. Μόνο το γεγονός ότι ήταν ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων λέει πολλά από μόνο του.

Και για όσους πιστεύουν ακόμα ότι αυτή ήταν η μοναδική λύση, αρκεί για να τους αποστομώσει η απάντηση που έδωσε ο τότε πρωθυπουργός τής Ισπανίας Χ.Ρ. Θαπατέρο στην Ανγκ. Μέρκελ, όταν του πρότεινε να πάρει κι αυτός ένα "δανειάκι" από την τρόικα: "Προτιμώ να αυτοκτονήσω μόνος μου", της είπε.
Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πάντως, θα μπορούσε να περισώσει την υστεροφημία του αν είχε προχωρήσει στο δημοψήφισμα ενόψει του δευτέρου μνημονίου, αν έδινε δηλαδή πριν περίπου δύο χρόνια στη δημοκρατία τις πραγματικές της διαστάσεις. Κιότεψε, όμως, για τελευταία φορά μπροστά στις δικτατορικές απειλές των Μερκοζί και της ελληνικής διαπλοκής, που τον γκρέμισαν λίγες ημέρες αργότερα από την πρωθυπουργία...

«Αίτηση Εργασίας»....

Μαρία Τριαντοπούλου, TVXS...

«Αγαπητέ κύριε διευθυντά,

Σας γράφω με την λιγοστή ελπίδα ότι πιθανά θα υπάρχει κάποια ανοιχτή θέση εργασίας στην εταιρεία σας. Σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι ο,τι τυχόν μου προτείνετε θα είναι αποδεκτό και από άποψη περιεχομένου εργασίας και από άποψη μισθολιγική. Είμαι 52 χρονών, έχω σπουδάσει Οικονομκά με μεταπτυχιακό στο Παρίσι. Εχω διδάξει σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού και τα τελευταία 12 χρόνια είχα μια δική μου μικρή εκδοτική εταιρεία εδώ στην Ελλάδα.
Η προσπαθεια μας ήταν πάντα να παράγουμε ποιοτική δουλειά και να είμαστε εντάξει με τις κάθε είδους υποχρεώσεις μας απέναντι στους συνεργάτες αλλά και απέναντι στις κατα καιρούς παράλογες απαιτήσεις του κράτους. Έτσι όπως πηγαιναν όμως τα πράγματα και μέσα στο γενικό κλίμα διαπλοκής, διαφθοράς και οικονομικής κρίσης αναγκαστηκα τελικά να κλείσω την εταιρεία πριν τρία χρόνια όσο ακόμα μπορούσα να αντιμετωπίσω τα χρέη μου και λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή. Από τότε όμως έχω έρθει προσωπο με προσωπο με το κενο.
Όπου και να στραφώ «είστε υπερμορφωμένη» μου λένε, «οι εργοδοτικές σας εισφορές θα μας επιβαρύνουν δισβάσταχτα», «όταν έχουμε κάποια θέση προσλαμβάνουμε νέα παιδιά που αντέχουν, ανασφάλιστα με 300 ευρώ τον μήνα». Ξέρετε, κύριε διευθυντα, εγώ πέφτω ανάμεσα στις χαραμάδες των στατιστικών και των αριθμών.

Εκτός και αν…

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν. Είναι αλήθεια ότι πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να σταματήσει αυτή η «φασαρία», αυτή η «ανωμαλία», οι δυσκολίες και οι εξευτελισμοί, να επανέλθει μια κανονικότητα στις ζωές μας. Να μην υπάρξουν άλλες απεργίες που κλείνουν τους δρόμους και δεν μας αφήνουν να πάμε στις δουλειές μας, να πάμε στα σπίτια μας. Να έχουμε δουλειές όπου πρέπει να πάμε, σπίτια όπου πρέπει να επιστρέψουμε. Να χαθούν οι ανέστιοι και οι εξαθλιωμένοι από τους δρόμους. Να ξαναγίνουν οι λέξεις ανεργία, κινητικότητα, διαθεσιμότητα, πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας μέρος της γλώσσας ενός άλλου λαού, της πραγματικότητας ενός άλλου πλανήτη. Να μας αφήσουν –ποιοι άραγε;– πια να ησυχάσουμε.

Να σταματήσει και αυτή η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών και των άλλων Πανεπιστημίων. «Σταματήστε πια, δεν είναι δικά σας τα Πανεπιστήμια. Αφήστε να μπούνε μέσα τα παιδιά», φώναζε προχτές στον δρόμο μια εξαγριωμένη κυρία σε κάποιους από τους γνωστούς, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ταραξίες που αναγνώρισε στον δρόμο. Λίγο πιο πέρα ένας νέος άντρας επαναλάμβανε μονότονα «πεινάω», ενώ κάποιοι άλλοι έτρωγαν στη γωνιά ένα σουβλάκι, ένα φτηνοφάι που έχει γίνει πλέον σπάνιο για πολλούς. Τα παιδιά, οι σπουδές τους, το μέλλον τους, το δίπλωμά τους είναι, από ό,τι μαθαίνω κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια, ο καημός που έχουν όλοι αυτοί που μας ενημερώνουν. Τώρα, πώς γίνεται να καίγονται τόσο για να είναι «τα παιδιά μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο» που οι ίδιοι συνεχώς λοιδορούν, επειδή το φθονούν, είναι πραγματικά ένας παραλογισμός που, αν ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον της ψυχιατρικής ή της παραψυχολογίας.

Τα κανονικα παιδια...

imf-fuck-off....

Ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1990 από τις Τρύπες, με τίτλο "Τα κανονικά παιδιά", μιλούσε για κανονικά παιδιά. Δηλαδή για άτομα που γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά.

Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούσαν και για τα "άλλα" παιδιά, αυτά που δεν είναι τόσο κανονικά για την κοινωνία και τις αξίες της. Με αφορμή αυτό το τραγούδι, ας εξετάσουμε τι είναι κανονικό στη χώρα που ζούμε σήμερα. Είναι κανονικό να είναι στην κυβέρνηση τα δύο κόμματα που είναι υπεύθυνα για την χρεοκοπία του 2010. Είναι κανονικό να υποστηρίζεται ότι πάμε καλά και η ανάπτυξη είναι θέμα χρόνου με 30% ανεργία, και εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους, φτωχούς και άστεγους. Είναι κανονικό να έχουν φυτέψει σαν υπουργό Υγείας έναν απόλυτα σχιζοφρενή τηλεπλασιέ βιβλίων που γουστάρει να απολύει γιατρούς για να συγκεντρώνει δόξα.

Είναι πολύ κανονικό να δουλεύεις για 400 ευρώ το μήνα, να βλέπεις τους ξεφτιλισμένους μπάτσους να μπουκάρουν τα ξημερώματα σε εργοστάσια και τηλεοπτικά στούντιο, να μας μιλάνε για πατριωτισμό οι ναζί, να προστατεύει τη δημοκρατία ο Βορίδης, να μας προστάζουν να σφίξουμε το ζωνάρι οι εργοστασιάρχες και οι νταβατζήδες. Είναι κανονικό να καταδικάζεις τη βία 37 φορές τη μέρα και την ίδια στιγμή να αποθεώνεις όλα τα μέτρα που τροφοδοτούν τη φλόγα της βίας.

Το ΠΑΣΟΚ ξεψυχάει στα χέρια της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Η κρίση είναι ευκαιρία δια τον τόπο, είναι ευλογία δια τον τόπο. Η κρίση έχει και τα καλά της, έχει τουλάχιστον ένα καλό: Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το ΠΑΣΟΚ στην εξαφάνισή, μαζί με τον μπλε Ιαγουάρο των Άνδεων και το ροζ Σαλάχι της Ωκεανίας. Μόνο που ο Ιαγουάρος και το Σαλάχι οδεύουν προς τη μηδέν με σιωπή και αξιοπρέπεια, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που φθίνει γελοιοποιούμενο. Αντί να φορέσει το φράκο του και να περιμένει το μοιραίο, ντύθηκε κλόουν και βγάζει ψεύτικες φωτιές από το στόμα.
Δεν χρειάζεται να πάμε στα μεγάλα, στη συμπόρευση με τον Άδωνη για τα φάρμακα και στους τσαμπουκάδες του Βενιζέλου για τα υποβρύχια, αρκεί να μείνουμε στα μικρούτσικα, σε αυτά που αποκαλύπτουν εξ όνυχος τον λέοντα. Κατέθεσε που λέτε ο ΣΥΡΙΖΑ νομοσχέδιο για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και πριν στεγνώσει το μελάνι, βγήκε στο μεϊντάνι όλο το φασισταριό του διαδικτύου να ξεράσει τη μαύρη χολή του για τους ομοφυλόφιλους και για τον ΣΥΡΙΖΑ, «το κόμμα των πούστηδων»
Τον χορό των διαδικτυακών βαμπίρ έσυρε ο υπόδικος, ο κατηγορούμενος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ο αρχετυπικός χρυσαυγίτης Ηλίας Παναγιώταρος: «Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να παντρεύονται οι ...τοιούτοι» έγραψε στο twitter ο γύπας και πριν χαθεί η ηχώ του τιτιβίσματός του, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ έκανε retweet γράφοντας «χαχχαχαχαχαχαχα». Γέλασε η κ. Αλ Σάλεχ με το αστείο του ναζί, γέλασε με τους τοιούτους, γέλασε με τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να παντρέψει τους γκέι, ως άλλη Γεωργία Βασιλειάδου στην «Προξενήτρα».
Ποια είναι η κ. Αλ Σάλεχ; Είναι μία τρόφιμος της Athens Voice, του εντύπου των διαφημιστών, που είναι τόσο φτηνό, ώστε να πωλείται τζάμπα. Με αυτή την ιδιότητά της ως εφόδιο, η κ. Αλ Σάλεχ έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ και σύμβουλος του Ε. Βενιζέλου, με κύρια αποστολή την προβολή του κόμματος μέσω των σόσιαλ μίντια. Στο πλαίσιο αυτής της αποστολής, η σύμβουλος του δον Ευαγγέλου ταυτίστηκε με τον Παναγιώταρο, γέλασε με τον Παναγιώταρο εις βάρος της Αριστεράς. Μια γυναίκα που έχει δεχθεί αλλεπάλληλες επιθέσεις φασιστών λόγω του φύλλου και της καταγωγής της και που σε όλες αυτές τις επιθέσεις βρήκε, ευτυχώς, την αμέριστη συμπαράσταση της Αριστεράς, έφτασε μέχρι του σημείου να χαχανίζει μαζί με τους φασίστες εις βάρος της Αριστεράς και των ομοφυλοφίλων.

Ένας γελωτοποιός για την Κυβέρνηση....

Του Δήμου Χλωπτσιούδη, απο το TVXS...

Τις τελευταίες ημέρες ο Υπουργός Υγείας έχει πάρει παραμάζωμα όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη για την ορθότητα της κυβερνητικής τροπολογίας για την κοστολόγηση των φαρμάκων και να εκθέσει την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Μεταξύ άλλων τραγελαφικών τόνισε ότι δεν επιτρέπεται ο ραδιοφωνικός σταθμός «στο κόκκινο» να έχει διαφημίσεις φαρμακευτικών επιχειρήσεων επειδή έχει βουλευτές στη Βουλή να συναποφασίζουν καίρια ζητήματα.
Και τούτο το είπε ένας Υπουργός που αποδέχεται το – παράνομο - κλείσιμο της ΕΡΤ και ποτέ δε ζήτησε το λόγο από τον αρμόδιο υπουργό που για μήνες δεν έφτανε η ελληνική ραδιοφωνική και τηλεοπτική φωνή στις παραμεθόριες περιοχές (πλην Καλαμάτας). Κατά τον Άδωνι Γεωργιάδη, λοιπόν, η ΕΡΤ καλώς έκλεισε, αλλά ένας κομματικός ραδιοφωνικός σταθμός δεν πρέπει να δέχεται διαφημίσεις, μάλλον ούτε καν να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά χαρακτηριστικά. Βέβαια, δεν έλεγε κάτι τέτοιο για τον 902...

Προφανώς, ο κύριος Γεωργιάδης υπηρετώντας ένα κομματικό σύστημα βαθιάς διαπλοκής, θεωρεί ότι τα μίντια πρέπει να χρηματοδοτούνται μόνο από κρατικές διαφημίσεις προκειμένου να είναι όμηροι ή φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση. Ή να λειτουργούν με κομματική χρηματοδότηση ώστε ούτε δυναμική να έχουν ούτε και να παίρνουν κομμάτια από την πίτα των διαφημίσεων προς όφελος των ιδιωτικών ενημερωτικών επιχειρήσεων.

Tο λυκόφως της δικαιοσύνης...

του David Malone, αναδημοσιευση απο τη Λεσχη...

Το Δεκέμβριο του 2012 ένα δικαστήριο των ΗΠΑ απέδειξε ότι η τράπεζα HSBC είχε ξεπλύνει δισεκατομμύρια δολάρια που προέρχονταν από εμπόριο ναρκωτικών. Εν τούτοις  με την ίδια δικαστική απόφαση η ίδια η HSBC κρίθηκε ότι δεν ήταν ένοχη για ξέπλυμα χρήματος. Μάλιστα δεν κρίθηκε ένοχο ούτε και κανένα από τα στελέχη της.

Ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις. Στις ΗΠΑ η Elizabeth Warren, γερουσιαστής Μασαχουσέτης, σφυροκόπησε τους ελεγκτές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας με ερωτήσεις σε μια ακρόαση της ειδικής επιτροπής της Γερουσίας για τις τράπεζες.

“Κανένας δεν οδηγήθηκε σε δίκη. Από κανέναν δεν αφαιρέθηκε η άδεια παροχής τραπεζικών υπηρεσιών, και καμία επιτροπή δεν εξέτασε το ενδεχόμενο να απαγορευτούν οι δραστηριότητες της HSBC στις ΗΠΑ.”

Πράγμα αρκετά εξοργιστικό, ιδίως καθώς το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με εκθέσεις αρμόδιων τμημάτων της Γερουσίας και του υπουργείου Δικαιοσύνης, η HSBC

“απέφυγε να καταγράψει κινήσεις εμβασμάτων συνολικού ύψους άνω των 670 δις δολλαρίων που πραγματοποιήθηκαν ηλεκτρονικά, και επίσης άνω των 9,4 δις δολλαρίων για συναλλαγές σε μετρητά μέσω της HSBC στο Μεξικό, από το 2006 ως τουλάχιστον το 2009”.

Αδυναμία αλληλεγγύης...

του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook...

Ξέρω πως τα θέματά μας αυτές τις μέρες είναι άλλα. Η υγεία, οι απολύσεις, η καταστροφή των πανεπιστημίων κυριαρχούν –και δικαίως– στη σκέψη και στις παρεμβάσεις μας. Θα έπρεπε, ίσως, η στήλη με κάτι από αυτά να ασχοληθεί. Δεν θα το κάνω. Απλώς, γιατί τυχαία διάβασα σήμερα το σχόλιο της Άντζελας Δημητρακάκη, στην Εφημερίδα των Συντακτών του περασμένου Σαββάτου. 

Η Δημητρακάκη παίρνει αφορμή από το Stoner του John Williams, την ιστορία ενός αγροτόπαιδου, που ανέρχεται κοινωνικά, στο πρώτο μισό του 20ού αι. στην Αμερική του Μεγάλου Πολέμου, του κραχ του ’29 και του Β΄ Παγκοσμίου, την «ιστορία της ζωής του William Stoner», όπως θα μπορούσε κανείς να το δει. Η ίδια δεν το είδε έτσι. Αυτό που διέγνωσε να αποτυπώνεται στο μυθιστόρημα –«τέτοιας οξυδερκούς αισθητικής και επαναστατικής ηθικής»– είναι η αδυναμία αλληλεγγύης.

«Αδυναμία αλληλεγγύης ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Σε καθηγητές και φοιτητές. Σε όσους πηγαίνουν να πολεμήσουν και όσους δεν πηγαίνουν. Αλλά κυρίως την αδυναμία αλληλεγγύης ανάμεσα σε έναν άντρα της εργατικής τάξης και σε μια γυναίκα της μεσοαστικής τάξης καταδικασμένης στην οικιακή σκλαβιά, παρά το ό,τι και οι δύο αναγνωρίζουν την καταπίεσή τους από τους μηχανισμούς εξουσίας που τους εξισώνει και τους αναλώνει ως καύσιμο αναπαραγωγής του συστήματος».

Κακά τα ψέματα…

του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, parallaximag.gr...

Η πραγματική στόχευση της ασκούμενης πολιτικής είναι πλέον ξεκάθαρη: «εσωτερική υποτίμηση», τουτέστιν απαξίωση της εργασίας και των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών, εξασθένιση της κοινωνικής αντίστασης στο ξεπούλημά τους, στη μη-βιώσιμη εκμετάλλευσή τους και εν τέλει στην κερδοσκοπία εις βάρος του παρόντος και του μέλλοντος του ελληνικού λαού. Όχι, δεν είναι εμπάθεια – είναι απλώς η μόνη, διόλου πρωτότυπη, διέξοδος! Οι απολογητές το ονομάζουν «δυσβάσταχτη διόρθωση» και οι κριτικά σκεπτόμενοι «ανακουφιστική αυτοκαταστροφή»: η στιγμή που το σύστημα τρώει τις σάρκες του, που η μεγαλοαστική τάξη μαζεύει τον πλούτο που άφησε στα μεσαία στρώματα, που το κακομαθημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ζητά πίσω τα «ασημικά» και μάλιστα σε καλή τιμή.

Δεν πρόκειται για τη δογματική εμμονή μιας «ενοχλητικά» αριστερής σκέψης – οι «58» την ονομάζουν «νεοκομμουνιστική» (;!) και μόνο αυτοί ξέρουν τι εννοούν – αλλά για την ψυχρή απόδοση της πραγματικότητας. Η εικόνα των κυβερνητικών ιπποτών που παλεύουν πάλι να ανατρέψουν τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα και ταυτόχρονα τις ανομολόγητες εμμονές των κουτόφραγκων κούρασε. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι γέλιο – πράγματι, τόσο απαραίτητο στις μέρες μας… 

Κι όμως, η κοινωνία μπορεί να αποστρέφεται, μπορεί να καταδικάζει, αλλά δεν στρατεύεται, ακόμη, μαζικά, πλειοψηφικά, σε καμιά εναλλακτική, σε κανέναν σκοπό. Γιατί; Λείπει η διάθεση; Όχι, λείπει ο σκοπός! Το αισθητήριο της ελληνικής κοινωνίας είναι απολύτως σωστό: ο λόγος που κυριαρχεί στο αντινεοφιλελεύθερο φάσμα δεν έχει ωριμάσει. Σίγουρα είναι πρωτόγνωρες οι καταστάσεις που βιώνουμε αλλά υπάρχουν εναλλακτικές: ένα ολοκληρωμένο, προσαρμοσμένο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής ισορροπίας για τη χώρα.

Άνεργοι, εφεδρείες νεκροζώντανων...

του Οδυσσεα Ιωαννου, απο το Protagon...

photo: michael.gliksten@flickr

Δεν ξέρω πού πάνε όσοι φεύγουν από την παραγωγή. Mόνο για τους φίλους μου ξέρω, αλλά και πάλι μέσες άκρες. Με τα χαρτιά της απόλυσης στα χέρια, κάνουν ένα πέρασμα από τον δρόμο, την κατάληψη, το δίλεπτο στο δελτίο ειδήσεων που φωνάζουν το δίκιο τους και μετά εξαφανίζονται. Είναι τραγικά πολλοί πια. Κάθε μέρα, κάθε ώρα σκάνε οι μαζικές απολύσεις σαν κατάγματα, δεν χρειάζεται ο ήχος στην τηλεόραση, μόνο τα αλλοιωμένα από τη φωνή χαρακτηριστικά. Και είναι πολύ διαφορετικό ο απολυμένος του 2013 από τον απολυμένο του 2006. Τότε ήταν απλά απόλυση, υπήρχαν πολλές θέσεις και αλλού και αν θέλεις ήταν και μια υγιής -υπό προϋποθέσεις- κινητικότητα σε ορισμένα επαγγέλματα. Άνοιγαν θέσεις για νεότερους και δεν κολλούσες κι εσύ σε μία επίπλαστη ασφάλεια που σε παρέλυε χωρίς να το καταλάβεις. (Επαναλαμβάνω, σε ορισμένα επαγγέλματα). Τώρα ισοδυναμεί με κάτι οριστικό.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, σε ζωντανή σύνδεση από μία πλατεία, ένας ηλικιωμένος με μία πικέτα κρεμασμένη από τον λαιμό του που έγραφε «Δεν μπορώ να ζήσω». Στο στούντιο ο Αυτιάς με πολιτικούς. Κάποια στιγμή κάτι πήγε να ψελλίσει ο άνθρωπος, πιάνει τη νότα ο Αυτιάς και φωνάζει «Ησυχία! Μιλάει ο άνεργος! Περιμένετε λίγο να ακούσουμε τον άνεργο!».
Έχω ακόμη εκείνη την παρωχημένη ευαισθησία να μου γυρνάνε τα άντερα.

Δες το κινητό σου με άλλο μάτι: Ιστορίες από τη Κίνα...

του barikat...

Δεν είναι λίγες οι φορές που η τεχνολογία εμφανίζεται ως μία μαγική δύναμη αποκομμένη από τις κοινωνικές σχέσεις. Ακόμα περισσότερο ως μία δύναμη που παίζει τον κύριο ρόλο στην διαμόρφωσή αυτών των σχέσεων. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για την «κοινωνία της πληροφορίας και της γνώσης», για τον «άυλο καπιταλισμό». Όλες εκφράσεις που θέλουν να δείξουν ότι η δύναμη της τεχνολογίας, η εξέλιξη και η πρόοδος που αυτή φέρει, ορίζουν αυτόνομα μία καινούργια περίοδο στην ζωή των ανθρώπινων κοινωνιών. Μια περίοδο με ξεκάθαρα θετικό πρόσημο.
Μια περίοδο που, μεταξύ άλλων, παλιά αναλυτικά εργαλεία δεν μπορούν να προσεγγίσουν. Πόσες φορές δεν έχει μέχρι τώρα μνημονευθεί το «τέλος της εργασίας». Παρωχημένες έννοιες κάποιας άλλης εποχής. Με την παρακάτω «είδηση» προφανώς δεν έχουμε στόχο να απαντήσουμε σε όλα τα παραπάνω. Για εμάς το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί άλλη μία υπενθύμιση για μία σοβαρή συζήτηση που πρέπει να γίνει. Η συγκεκριμένη συζήτηση όμως κρίνεται απαραίτητο να συνδυάζεται τόσο με δουλειά σε επίπεδο τεκμηρίωσης όσο και σε επίπεδο εννοιών και θεωρητικών εργαλείων. Δύσκολα πράγματα δηλαδή.
Για αρχή, θα κρίναμε αρκετά θετικό και μόνο το γεγονός η παρακάτω ψηφίδα, μαζί με άλλες που υπάρχουν διαθέσιμες, να βοηθήσει να αντιληφθούμε κάποια πράγματα από μία διαφορετική οπτική γωνία. Να θυμόμαστε ότι ο μαγικός κόσμος της γνώσης και της πληροφορίας, ο κόσμος των nokia, microsoft, apple, amazon κτλ, έχει για βάση του στοιχεία που ούτε μαγικά ούτε καινούργια είναι.

Ο Πήτερ Γαπ στη χώρα του πουθενά!

outelogos...

Στον τρελό πλανήτη γη που έχουμε τη χαρά να ζούμε όλοι εμείς, όσο περνάνε τα χρόνια τα στόματα θα ανοίγουν όλο και πιο πολύ. Η περίπτωση με το βρισίδι που είχε φάει τότε ο Γαπ από τον Σαρκοζί, είναι γνωστή. Σήμερα μαθαίνουμε έως ένα βαθμό και για μία ακόμα φορά, τα παιχνίδια που παίζουν κάποιοι στις πλάτες των άλλων χωρών.

Κάποιοι όμως προσπαθούν να υπερασπιστούν τον Παπανδρέου, ότι είχε καλή πρόθεση με το σκεπτικό του δημοψηφίσματος προς τα τέλη του 2009. Ήθελε λέει να έχει λόγο και ο λαός!

Μερικές φορές με το δούλεμα που σου κάνουν, μένεις ακίνητος με στόμα και μάτια ανοιχτά, άλλες φορές σε εξοργίζουν τόσο πολύ, που με δυσκολία βαστάς τα “Γαλλικά” με τη βαριά προφορά που σου έρχονται να εκφράσεις.

Αφού μας είπε ότι ψέμα του ερχόταν για να γίνει πρωθυπουργός, γιατί δε ζήτησε δημοψήφισμα για το αν θα μπούμε στο μνημόνιο; Τόσο ξαφνικό και βιαστικό ήταν το πρόβλημα;

Εντάξει, δεν έχω το στοχαστικό επίπεδο του Γαπ, ψηλά αυτός, Ανταρτική μεριά εγώ, στο πολύ μείον δηλαδή. Ρωτάω όμως για να μάθω, γιατί να σε ρίξω στον γκρεμό και μετά να σε ρωτήσω αν θες να σε βγάλω; Άσε που ως κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα, ρε τίποτα λέμε.

Δεν γνωρίζω αν είναι όντως ψυχοπαθής που τον είπε ο Σαρκοζί ή ενεργούσε βάσει εντολών, αλλά θα πω το εξής, αν για παράδειγμα είσαι προπονητής σε μία ομάδα και λες στον παίκτη σου να μαρκάρει τον Χ αντίπαλο και αυτός μπαίνει μέσα και μαρκάρει τον Ψ, τι θα πεις; Άντε μπερδεύτηκε, άμα το ξανακάνει και ξανά… τι θα πεις;

Ε, με τον Γαπ αυτό συμβαίνει. Έχει στα σοβαρά ακουστεί πολλές φορές ότι, άλλα του λένε να πει πριν ανοίξει η πόρτα και άλλα πάει και λέει. Τυχαίο;

Και μην αρχίσουμε τα «Ήθελε και εκβιαστικά ή απειλητικά δεν τον άφησαν», το ακούσαμε για τον Κωστάκη, θα το μάθει και ο Αντωνάκης και θα μας πει τα ίδια. Νισάφι πια!

Καλέ μου Πήτερ Γαπ που τα έβαλες με τους κακούς, άντε στη χώρα του πουθενά να ησυχάσουμε και εμείς. Εκεί θα καταλάβουν την αξία σου γιατί εδώ είπαμε, είμαστε Ανταρτική μεριά εμείς.

Η δημοσιογραφία της αθλιότητας και η αθλιότητα της «δημοσιογραφίας»...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Μετά την εκπομπή για τη βία στην «Ανατροπή» με κάλεσαν να μιλήσω για το θέμα πολλές φορές. Η ουσία της τοποθέτησής μου ήταν ανάλογη με όσα ανέπτυξα εκεί, ότι δηλαδή η κοινωνία έχει δικαίωμα να αντιστέκεται και ότι πρέπει να είμαστε εννοιολογικά αυστηροί και να μη χρησιμοποιούμε τον ίδιο όρο για ανόμοια πράγματα, όπως οι χρυσαυγίτικες δολοφονίες, ένα γιαούρτωμα ή μία μαχητική διαδήλωση, η οποία δεν αποτελεί βία, αλλά συνταγματικό δικαίωμα.

Την τελευταία φορά (20/11), καλεσμένος στο βιβλιοπωλείο «Free Thinking Zone» χρησιμοποίησα και ένα απόσπασμα του φιλελεύθερου στοχαστή J.S. Mill (από το «The French law against the Press») για να στηρίξω το επιχείρημα ότι η βία είναι πάντα κάτι κακό, μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να την αποφύγουμε, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις της ατομικής νόμιμης άμυνας, προκειμένου να αποτρέψουμε ένα μεγαλύτερο κακό, όπως την τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος.
Διάφορα συστημικά ΜΜΕ, σαν να συντονίζονται από ένα αόρατο αρχισυντάκτη, αντέδρασαν στα αυτονόητα αυτά, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μου και παρουσιάζοντάς με ως αχαλίνωτο οπαδό της βίας.
Η κυρία Καρολίνα Παπακώστα, π.χ., στα «Νέα» (21/11) έγραψε ότι είπα, τάχα, στους συνομιλητές μου, σε εισαγωγικά, άρα verbatim: «Αυτό που ενώνει εσάς τους τρεις και σας χωρίζει από εμένα είναι ότι εσείς είστε υπέρ της εξουσίας. Οταν έχουμε άδικο καθεστώς η αντίσταση πρέπει να παίρνει βίαιη μορφή». Το πρώτο πράγματι το είπα και, κατά τη γνώμη μου, είναι αλήθεια. (Ενας τους, π.χ., έχει δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Ζήτω το Μνημόνιο!»). Οχι όμως και τη δεύτερη φράση, που με την αδιάστικτη γενικότητά της φέρει και το βασικό φορτίο της σπίλωσης. Εμφανίζομαι, με άλλα λόγια, να υποστηρίζω τον παραλογισμό ότι μπροστά στην αδικία, ακόμη και αν υπάρχουν άλλοι τρόποι να τη διορθώσουμε, πρέπει να παθαίνουμε αμόκ και να πηγαίνουμε για αίμα...