Γίναμε όλοι μετανάστες...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Μέσα στη γενικότερη οικονομική κρίση, που έχει προκαλέσει σε πολλές οικογένειες πρόβλημα επιβίωσης και σε πολλούς κοινωνική θλίψη και κατάθλιψη, σε τέτοιο βαθμό που δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας, καθότι ο θυμός, η οργή, η αγανάκτηση και η γενικότερη πολιτική και κομματική απαξίωση εκτρέφουν την αποξένωση, τον ατομικισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό,
μέσα σ' αυτό το κλίμα βγαίνει από μέσα μας ο χειρότερος εαυτός μας που αδυνατεί να σκεφτεί και να αναλάβει και τις δικές του ευθύνες γιατί φτάσαμε έως εδώ.
Ολα έχουν επικεντρωθεί στην οικονομική διάσταση της κρίσης και αφήνουμε απ' έξω τις «παράπλευρες καθημερινές απώλειες», όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Περικλής Κοροβέσης στο τελευταίο του βιβλίο: «Δεν ζούμε μόνο με ψωμί, θέλουμε και τριαντάφυλλα, μας συνθλίβει και μας τυραννάει η δικτατορία της ανάγκης που μας έχει επιβληθεί και δεν μας αφήνει να αισθανθούμε το ζωογόνο αεράκι της άνοιξης, να δούμε την ομορφιά και να τη χαρούμε. Τα τριαντάφυλλα και το άρωμά τους είναι το εποικοδόμημα και η πεμπτουσία της ζωής που επιδρούν και καθορίζουν τη βάση και πώς να σταθούμε πάνω της από τη στιγμή που έχει γίνει χαοϊκή;».
Η Κική Δημουλά μίλησε ως φοβισμένη, που δεν βρίσκει παγκάκι να καθίσει στην Κυψέλη γιατί το έχουν καταλάβει οι ξένοι. Εβγαζε μια αλήθεια και εξέφρασε ως απλή κάτοικος της Κυψέλης τις παρενέργειες της κρίσης. Δεν της επιτρέπεται, όμως, να βλέπει μόνο τη μια πλευρά του προβλήματος. Θα έπρεπε να το υπερκεράσει ο ουμανιστικός καθολικός λόγος της, που τόσο ουσιαστικά υπάρχει στα ποιήματά της.
Αυτοί που της επιτέθηκαν και άσκησαν με εξυπνακισμούς και ευφυολογήματα κριτική διακατέχονται από ένα λειψό σύνδρομο τάχα μου αριστερό, προοδευτικό, που αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό πρόβλημα με έναν τρόπο κλισαρισμένο τα δικαιώματα των άλλων συνανθρώπων τους, που υφίστανται τις επιπτώσεις και τις συνέπειες, διότι πώς να το κάνουμε δεν έχει ο ένας περισσότερο δίκαιο από τον άλλον, όταν και οι δύο είναι θύματα ενός συστήματος καταδυνάστευσης και βαρβαρότητας που εκμεταλλεύεται την κρίση για να επιβάλει την τάξη και την ασφάλεια με τη βοήθεια των χρυσαυγιτών.
Οι ξεπλυμένοι ψευτοδιεθνιστές κοσμοπολίτες, που κόπτονται εκ του ασφαλούς για τους συνανθρώπους μας μετανάστες, ήταν αυτοί που επιτέθηκαν στην Κική Δημουλά που διατύπωσε άκομψα τις φοβίες της για ένα υπαρκτό πρόβλημα. Δεν συγκαταλέγονται στην κατηγορία των μεταναστών, ούτε καταλαβαίνουν πώς καταντήσαμε και είμαστε όλοι μετανάστες στον τόπο μας, που ρημάζει όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτισμικά, γι' αυτό και δεν έχουν το δικαίωμα να παριστάνουν τους κήνσορες, γιατί με τη μενταλιτέ συμπεριφορά τους τροφοδοτούν τον ρατσισμό που ελλοχεύει στον πανικοβλημένο νεοέλληνα και τον εισπράττει σε ψήφους η Χρυσή Αυγή.

Ωχ! Κάποιος έβαλε τις Πανελλαδικές μέσα στην απεργία των καθηγητών!

Δήμητρα Μαυροειδή,  Αριστερο Blog...

Λοιπόν επειδή πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί αυτές τις μέρες νομίζω ότι χρειάζεται κι ένα σχόλιο από κάποια που πρόσφατα γλίτωσε από τις Πανελλήνιες και “συμμερίζεται την αγωνία και το άγχος των μαθητών” πολύ περισσότερο από κάθε τηλεμαϊντανό που παριστάνει τον αρμόδιο. Φοιτήτρια επί του παρόντος αλλά και κόρη καθηγήτριας τυχαίνει να έχω κάποιες -ενδιαφέρουσες ελπίζω- εμπειρίες να μοιραστώ.

Θυμάμαι τη μάνα μου νεοδιόριστη να ξενυχτάει για μάθημα κατεύθυνσης Γ’ λυκείου-που δεν ήταν η ειδικότητα της και είχε αναλάβει αναγκαστικά γιατί δεν υπήρχε αρμόδιος καθηγητής-, τρελαμένη από το άγχος «πώς θα τα πω στα παιδάκια να τα καταλάβουν γιατί δεν πάνε και φροντιστήριο»

Θυμάμαι τη μάνα μου να παλεύει να βάλει βαθμούς(«κι αυτό τι καλό παιδάκι που είναι» και «αυτό πόσο έξυπνο και γιατί δεν μου διαβάζει» και «αυτό δεν έγραψε καλά γιατί περνάει το τάδε πρόβλημα στην οικογένεια του») και τελικά να σηκώνεται χαράματα και να ανεβάζει 1 και 2 μονάδες τον καθένα.

Θυμάμαι τη μάνα μου να σκοτώνεται να βρει πρόγραμμα «να πάνε τα παιδιά μια εκδρομή» και δώσ’ του μετά στις φωτογραφίες «και αυτή είναι η Μαρία και αυτός είναι ο Γιάννης» και να ‘χει μια ιστορία για τον καθένα.

Θυμάμαι τη μάνα μου να περνάει ώρες στον υπολογιστή να φτιάξει παρουσιάσεις, να βρει υλικό να ‘ναι το μάθημα πιο ενδιαφέρον, «ν’ αρέσει στα παιδιά, να τους μείνει κάτι».

Θυμάμαι τη μάνα μου να αγοράζει τετράδια στα παιδιά που δεν έχουν λεφτά να πάρουν.

Θυμάμαι τη μάνα μου να ανησυχεί γιατί «ο τάδε μαθητής δεν ήρθε πάλι σήμερα και τι θα κάνουμε με τις απουσίες»

Θυμάμαι τη μάνα μου να καμαρώνει τους μαθητές τις όχι γιατί ‘γραψαν όλοι 20αρια αλλά γιατί «ο τάδε κοίτα πως χορεύει, ο δείνα πόσο καλό ποδόσφαιρο παίζει»

Θυμάμαι τη μάνα μου να προβληματίζεται γιατί «με ‘στειλαν και σε δεύτερο σχολείο και αυξάνονται οι βενζίνες» και «αν με στείλουν σ’ άλλη πόλη ποιος θα πληρώνει τα έξοδα του παιδιού που σπουδάζει μακριά»

Θυμάμαι και τον μαθηματικό μου στο σχολείο να λέει ότι με τα λεφτά που παίρνει πλέον ο μόνος λόγος που κάνει μάθημα είναι γιατί νοιάζεται για μας.

Θυμάμαι και τη φιλόλογο που μου ‘κανε ιστορία γενικής να πασχίζει να μάθουμε 5 πράγματα που κανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει γιατί δεν είναι πανελλαδικά εξεταζόμενα.

Θυμάμαι όμως και μένα. Στις πανελλήνιες. Με τα νεύρα μου σπασμένα, να θέλω να σκοτώσω άνθρωπο. Να μην με νοιάζει αν καταλαβαίνω τι γράφω αλλά αν το λέει έτσι το βιβλίο. Ω, δόξα το θεό αν έμαθα κάτι από το σχολείο είναι να γράφω βαθμούς στις εξετάσεις. Και τι εξετάσεις! Μιλάμε για ένα σύστημα που σου καταστρέφει τη ζωή ένα χρόνο(τουλάχιστον). Που διαβάζεις σαν τρελός, που δεν σ’ αφήνει ούτε την 5ημερη να ευχαριστηθείς και τελικά αν γράψεις κάτω από 18,5 σου λέει ότι «απέτυχες»! Και άντε και περνάς στο πανεπιστήμιο. Μετά τι; Δικαιούσαι δωρεάν σίτιση και στέγαση; Θα προλάβεις να πάρεις πτυχίο ή θα σου συγχωνεύσουν τη σχολή «για να σε σώσουν»; Και άντε και το παίρνεις και το πτυχίο. Θα βρεις δουλειά και μάλιστα στο αντικείμενο που σπούδασες; Και άντε και βρήκες και δουλειά. Θα ζεις με 300 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς άδεια, χωρίς ωράριο, χωρίς εργασιακά δικαιώματα; Καλά να περάσεις. Εγώ δε θα πάρω. Δεν μου κάνει αυτή η ζωή όπως δεν κάνει και στους καθηγητές σου και στους γονείς σου και σε κάθε άνθρωπο που διαθέτει ακόμη αξιοπρέπεια.

Όσο εσένα σε πνίγουν στις πανελλήνιες, πνίγουν την υπόλοιπη κοινωνία στη βία της ανεργίας, της καταπάτησης κάθε δικαιώματος, της εξαθλιωμένης καθημερινότητας, της επιστράτευσης που τόσο εύχεσαι. Επιστρατεύουν τους λιμενικούς και λες καλά κάνουν γιατί πλήττουν το εμπόριο και τον τουρισμό. Επιστρατεύουν τους εργαζομένους του μετρό και λες καλά κάνουν γιατί πλήττουν τις μετακινήσεις. Επιστρατεύουν τα όνειρά σου και τη ζωή σου και λέω καλά κάνουν άμα τους αφήνεις!

Γι’ αυτό κυρίως το κείμενο αυτό απευθύνεται στους πρώην συμμαθητές μου και μέλλοντες συμφοιτητές μου. Για τους άλλους έγραψαν πολλοί και τα ‘παν και καλύτερα από μένα. Αλλά επειδή είστε τα ίδια παιδιά που έβλεπα στο προαύλιο τόσα χρόνια δεν θα μπορούσα να μην σας εκφράσω την πίκρα μου.

Και για να κλείνω με όλα αυτά: θα αφήσω στην άκρη τις περιττές αβρότητες γιατί νομίζω ότι έτσι θα συνεννοηθούμε καλύτερα. Ανοίξτε τα μάτια σας και αφήστε ήσυχους τους καθηγητές σας. Άλλοι σας πάνε γαμιώντας τόσο καιρό.

Έχει δράκο το παραμύθι της εξουσίας, κύριε καθηγητή!

Γιώργος Χελάκης, www.sport-fm.gr...

Ποιος σου είπε, κύριε καθηγητή, ότι η απεργία είναι ιερό δικαίωμα; Ρώτησες τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Τα «Νέα» και το «Έθνος» τα ρώτησες;

Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό εφόσον δεν το εξασκείς. Κάθισε λοιπόν στα αυγά σου και σκύψε το κεφάλι σε όλα:

-Σου πετσοκόβουν το μισθό κοντά στο 50%.

-Σε στέλνουν να διδάσκεις σε δύο σχολεία ταυτόχρονα, ώστε να μην προσλαμβάνονται άνεργοι συνάδελφοί σου.

-Σε στέλνουν να αντιμετωπίσεις μαθητές που υποφέρουν από την πείνα. Έχουν γονείς άνεργους, απολυμένους, εξαθλιωμένους.

Θεωρητικά έχεις το δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι για όλα αυτά, αλλά όχι να απεργείς. Πρέπει, σου λένε, να σκεφτείς το κοινωνικό σύνολο. Αυτό που οι ίδιοι οδηγούν στην εξαθλίωση με τις μνημονιακές πολιτικές τους. Με άλλα λόγια, εσύ έχεις υποχρέωση να σκεφτείς το κοινωνικό σύνολο. Αυτοί έχουν το δικαίωμα να το αγνοούν και τα Μέσα για να το στρέφουν εναντίον σου…

Εσύ έχεις την υποχρέωση να μάθεις γράμματα το παιδί του μανάβη, του μπακάλη και την «υποχρέωση» να χρωστάς στον μανάβη και τον μπακάλη, γιατί δεν φτάνουν τα 750 ευρώ του μισθού σου για να πληρώνεις ενοίκιο, να ντύνεσαι και να τρως. Προφανώς έχουν την εντύπωση ότι εξαθλιωμένος και σχεδόν αναξιοπρεπής, μπορείς να διδάσκεις, να εκπαιδεύεις και να διαπαιδαγωγείς.

Εσύ, κύριε καθηγητή, έχεις την υποχρέωση να σκεφτείς το μέλλον των νέων και να μην απεργήσεις. Αυτοί που έφτασαν την ανεργία των νέων στο 64,2% δεν έχουν υποχρέωση. Αυτοί δεν κοκκινίζουν από ντροπή για τα έργα και τις ημέρες τους. Τουναντίον, ξαμολάνε τα τσιράκια τους στις τηλεοπτικές οθόνες και τα social media για να σε κατακεραυνώσουν.

Αλήθεια, ποιοι είναι οι πατεράδες των παιδιών που θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις τον Ιούνη;

Δεν είναι οι αγρότες που τους έστειλαν τα ΜΑΤ στις εθνικές οδούς;

Δεν είναι οι ναυτεργάτες που τους επιστράτευσαν για να μπουν με το ζόρι στα πλοία;

Δεν είναι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που σκύβουν το κεφάλι και υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας;

Δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους πετσοκόβουν τους μισθούς και τους κρεμάνε στα μανταλάκια ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους;

Έχει δράκο το παραμύθι της εξουσίας. Έναν δράκο, που απειλεί να κατασπαράξει όποιον διαμαρτύρεται, διαδηλώνει και απεργεί. Έχει δράκο που φροντίζει να σπέρνει το διχασμό και τη διαίρεση ανάμεσα στους κατατρεγμένους.

Για τα δύο λεπτά της δημοσιότητας που «δικαιούσαι» ώστε να υπερασπιστείς τις θέσεις σου «αντιστοιχούν» εκατό λεπτά της εξουσίας για να σε κατατροπώσουν, κύριε καθηγητή μου. Και είναι κρίμα, το ξέρω κύριε καθηγητή μου, στα εκατό λεπτά να στριμώχνονται για να βάλουν εναντίον σου κόμματα από τα οποία περιμένεις να σε στηρίξουν, να σε υπερασπιστούν. Άλλαξαν οι καιροί, κύριε καθηγητή μου.

Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι με την κάρτα ελευθέρας που έβγαλαν για το μήνα Απρίλιο, μπορούν να ταξιδεύουν και το Μάιο. Ξέχασαν ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Αυτοι που ταχα νοιαζονται για τους μαθητες μας...

του Γιαννη Γιαννοπουλου, απο την ΕΛΜΕ Ηλειας...

«Ωδή στα παπαγαλάκια»
Αυτοί που αφορίζουν τους καθηγητές και τάχα νοιάζονται για τους μαθητές μας,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν η κυβέρνηση άφηνε τα σχολεία χωρίς καθηγητές, τους μαθητές χωρίς βιβλία,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν παιδιά μεταφέρονταν σε καρότσες αγροτικών από γονείς για να πάνε στο σχολείο γιατί δεν γινόταν η δωρεάν μεταφορά των μαθητών,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν χρόνια ολόκληρα μαθητές περνούσαν τα σχολική τους ζωή σε διαλυμένες λυόμενες αίθουσες, στη διπλοβάρδια, σε ακατάλληλα κτίρια,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν οι αποσπάσεις ημετέρων σε γραφεία άσχετα με την εκπαίδευση δημιουργούσαν κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν το υπουργείο παραδεχόταν ότι ακόμα και τώρα στη λήξη του διδακτικού έτους οι μαθητές μας κάνουν λιγότερες από τις προβλεπόμενες ώρες σε κάποια μαθήματα γιατί «αδυνατεί» να προσλάβει αναπληρωτές,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν οι γονείς αναγκάζονταν να δίνουν χρήματα για πετρέλαιο στα σχολεία των παιδιών τους, αφού η κυβέρνηση έχει πετσοκόψει κατά 60% τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν η πρόσθετη διδακτική στήριξη, η ενισχυτική διδασκαλία, οι σχολικές βιβλιοθήκες σταμάτησαν να λειτουργούν επειδή αυτό προτάσσει η δημοσιονομική προσαρμογή,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν τα αθλητικά σχολεία καταργήθηκαν «εν μία νυκτί» αλλά τιμούν στα κανάλια τους ολυμπιακούς αγώνες του εμπορίου και του ντόπινγκ,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν όλα τα μουσικά σχολεία της χώρας υπολειτουργούν, χωρίς εκπαιδευτικούς μουσικούς αλλά χαιρετίζουν τους «διάσημους» μουσικούς όταν φέρνουν νούμερα στα κανάλια τους,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν χίλια σχολεία συγχωνεύονταν-έκλειναν, αναγκάζοντας μαθητές και μαθήτριες να ξυπνούν από τα χαράματα και να μετακινούνται σε μεγάλες αποστάσεις,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν το υπουργείο ζητούσε να μετρηθούν με τον πήχη οι αίθουσες διδασκαλίας υπολογίζοντας 1,5 τ.μ ανά μαθητή δηλαδή λιγότερο από ότι τα αμνοερίφια σε στάβλισμα που είναι 2 τ.μ/ζώο, για να στοιβάξει περισσότερους μαθητές στις τάξεις.
ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΝ για τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα υποσιτιζόμενων παιδιών στα σχολεία σαν αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής που διαλύει τις λαϊκές οικογένειες αλλά προβάλλουν τα συσσίτια με τα σάπια φρούτα του υπουργείου και τις φιέστες της Χρυσής Αυγής μόνο για έλληνες,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που αφιερώνουν δεκάδες ώρες για μαθήματα αλληλεγγύης σε μαθητές ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος και καταγωγής, για προγράμματα πολιτιστικά, περιβαλλοντικά, αγωγής υγείας, πέρα από το σχολικό ωράριο, για πρόβες τα απογεύματα, Σάββατο, Κυριακές με μοναδική αμοιβή το χαμόγελο των μαθητών τους,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους 12.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που σε ένα μήνα από τώρα θα γίνουν άνεργοι αορίστου χρόνου παρότι για σειρά ετών όργωναν απ’ άκρο σ’ άκρο την Ελλάδα, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες του δημόσιου σχολείου,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους 10.000 μόνιμους εκπαιδευτικούς που τεχνητά θα χαρακτηριστούν πλεονάζοντες από την αύξηση του ωραρίου, θα μετατεθούν βίαια σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας εγκαταλείποντας την οικογένεια τους και θα αποτελέσουν τη μαγιά για τις επόμενες απολύσεις του κυρίου Μανιτάκη,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις απολύσεις, την ανθρωποφαγία, τον ατομικισμό και τη χειραγώγηση που κρύβονται πίσω από την αξιολόγηση αλλά με συντονισμένη ιδεολογική ρύπανση προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το νέο σχολείο της αγοράς,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τη στημένη βιομηχανία επιόρκων που εξυπηρετούν το μοντέλο άμεσων απολύσεων της τρόικας θέτοντας σε «αυτοδίκαιη» αργία εκπ/κούς, δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας και στερώντας κάθε δικαίωμα υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς μας,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για την έκθεση της UNESCO που αντιστοιχίζει 1 ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή με 4 ώρες εργασίας γραφείου, ούτε ότι στην Ελλάδα το διδακτικό ωράριο είναι στον ευρωπαϊκό μέσο όρο,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για την διδακτική προετοιμασία που απαιτείται, τη διόρθωση γραπτών, τις εφημερίες, τη διοικητική και γραμματειακή υποστήριξη, τους πολλαπλούς ρόλους που αναλαμβάνουμε στο σχολείο ελλείψει εξειδικευμένου προσωπικού,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους μισθούς της ντροπής όταν ο κατώτατος μισθός του έλληνα καθηγητή είναι το 19% του αντίστοιχου Λουξεμβούργιου, το 31% του Γερμανού ή το 45% του Ισπανού,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις δαπάνες για τη δημόσια παιδεία που θα φτάσουν να είναι μόλις το 2,23 % του ΑΕΠ ποσοστό χαμηλότερο και από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις πανελλαδικές εξετάσεις της ανεργίας που καταδικάζουν άμεσα όλους τους αποφοίτους των καθηγητικών σχολών σε ισόβια ανεργία αλλά και συνολικά τους νέους επιστήμονες σε μαζική μετανάστευση,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ τέλος για όλα αυτά που ψηφίστηκαν στα μνημόνια της ντροπής που καταδικάζουν τη νέα γενιά που τάχα υπερασπίζονται, σε μισθούς κάτω από 450 ευρώ, με ατομικές συμβάσεις εργασίας, σε ένα εφιαλτικό μέλλον.
Για όλα αυτά ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ και ούτε θα μιλήσουν ποτέ ξεκάθαρα, οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των καναλαρχών–εργολάβων-τραπεζιτών-εφοπλιστών. Όταν αναγκάζονται να μας δώσουν βήμα στα κανάλια τους, θα πνίξουν έντεχνα τις φωνές μας μέσα στη στημένη αρένα του σύγχρονου τηλεοπτικού «διαλόγου», για να απομείνει μόνο η δική τους φωνή, αυτή του ιεροεξεταστή για την αναγγελία της προαποφασισμένης καταδικαστικής απόφασης… Όποιοι αντιστέκονται, αρνούνται το νέο μεσαίωνα των μνημονίων και διεκδικούν, θα σπιλώνονται, θα λοιδορούνται, θα τσακίζονται. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στο μετρό, οι χαλυβουργοί, οι ναυτεργάτες, οι καθηγητές. Έχει αρχίσει λοιπόν συντονισμένα ο κοινωνικός κανιβαλισμός, θα κράζουν τα παπαγαλάκια στα δελτία των οκτώ των παράνομων καναλιών τους, θα πετούν λάσπη από τα ραδιόφωνά τους, θα στάζουν χολή οι πένες στις παλιοφυλλάδες τους. Όπλο τους η επικοινωνία, όπλο δικό μας να είναι η κοινωνία.
Όταν το δημόσιο σχολείο κατεδαφίζεται δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής. Δεν επιλέξαμε εμείς το χρόνο των αναγκαίων απεργιακών κινητοποιήσεων αλλά η κυβέρνηση ποντάροντας στον εκβιασμό. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή θα πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και με θάρρος θα απαντήσουμε μαζικά στους δρόμους του αγώνα, μαζί με όλους αυτούς που δεν στρέφονται ενάντια στους άλλους εργαζόμενους αλλά σε όσους σπέρνουν τη φτώχεια με τις πολιτικές τους, με αυτούς που ακόμα πιστεύουν στη δημόσια παιδεία και στο ρόλο του εκπαιδευτικού. Για ένα σχολείο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, με υψηλής ποιότητας μόρφωση για όλα τα παιδιά, με παιδαγωγική αξιοπρέπεια και σταθερή εργασία.
Γιαννόπουλος Γιάννης
Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηλείας.

Διδάσκοντας στα χρόνια της φοβέρας...

Δημήτρης Τσιριγώτης, απο τοAlfaVita...

Φτάνω στο σχολείο μου 8.00.Τα κατάφερα. Είμαι στην ώρα μου. Τρέχω στο γραφείο να βρω το PC  ελεύθερο για να εκτυπώσω το τεστ της 1ης  ώρας .Έχει ουρά από 3 συναδέλφους. Ας κάνω κάτι άλλο ωστόσο. Βλέπω ελεύθερο φωτοτυπικό με την άκρη του ματιού μου. Πρέπει να δράσω γρήγορα .Με ένα άλμα βρίσκομαι μπροστά του .Χαμογελάω και ενώ βγάζω φωτοτυπίες χτυπάει το κουδούνι για προσευχή. Φεύγω σφαίρα για το προαύλιο ενώ το φωτοτυπικό ακόμα τυπώνει.

Αρχίζουν ΄ τα γεια σας κύριε, γεια σας κύριε ΄  .Ανάσες για μένα .Χαλαρώνω. Αλλά όχι για πολύ .Πρέπει να μαζέψουμε τα παιδιά σε σειρές για προσευχή. Αυτά λες και το κάνουν επίτηδες κάνουν το πιο αργό τους βάδισμα ενώ  νιώθω το πιο γρήγορο λαχάνιασμα ,παρότι ακίνητος. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ την ώρα της προσευχής. Αποφασίζω να την κάνω την αμαρτία μου .Πριν ολοκληρωθεί  βρίσκομαι με χαλαρά πηδηματάκια στο γραφείο και εκτυπώνω τα θέματα του τεστ της 1ης ώρας. Τα κατάφερα. Αρπάζω και τις φωτοτυπίες  από το φωτοτυπικό και έφυγα για τη τάξη.

Μπαίνω στο Β5 .Όλα τα παιδιά είναι όρθια και τιτιβίζουν .Μετά το ΄ καθίστε κάτω ΄ για 5η φορά  κάθονται. Ανακοινώνω αποφασιστικά ότι θα γράψουμε τεστ στη φυσική. Μετά τα ΄ όχι κύριε ΄  και τα ΄ σας παρακαλούμε κύριε ΄ ξεκινάμε.6 παιδιά του τμήματος  πρέπει να εξεταστούν προφορικά .Κάνω ένα γρήγορο υπολογισμό 25 λεπτά το τεστ  δια 6 =4 περίπου λεπτά το κάθε παιδί. Ξεκινάω λοιπόν με το ρολόι στο χέρι .Ταυτόχρονα με την προφορική εξέταση πρέπει να απαντάω σε απορίες των υπόλοιπων 22 παιδιών  σχετικά με τα θέματα ,να προσέχω μην αντιγράψει κανένα και να βαθμολογώ επιτόπου τους 6.Εκείνη την ώρα χτυπάει η πόρτα .Είναι συνάδελφος που πρέπει να ανακοινώσει κάτι σημαντικό στα παιδιά σχετικά με μία εκδρομή. Το μάτι μου γυαλίζει και νιώθω να χαμογελώ χωρίς να το θέλω. Το χαμόγελο του τρελού. Μασώμενο ντεπόν νούμερο 1 .Χωρίς πολύ σκέψη , το χέρι πάει μόνο του. Ένα παιδί ζητά τουαλέτα .Όχι πριν τελειώσει το τεστ του λέω .Είναι επείγον μου απαντάει. Του δίνω 1 λεπτό. Το τεστ ολοκληρώνεται τελικά σε 30 λεπτά. Μαζεύοντας τις κόλλες αρχίζω να παραδίδω το επόμενο μάθημα. Έχουμε και λέμε : τεστ 30΄(καθαρά 15΄),παράδοση παρακάτω 10΄, ασκήσεις για την επόμενη φορά 5΄.Τα κατάφερα!

Διάλλειμα αλλά όχι για μένα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες βλέπω 2 γονείς να μου χαμογελάνε από μακριά. Είχαν έρθει ξανά πρόσφατα. ΄΄ Αχ να θυμηθώ ποιοι είναι ,ποιοι είναι; ΄΄ Ευτυχώς δεν χρειάστηκε .Κρυμμένος πίσω τους ήταν ο γιος τους ο Κώστας που για να δω ,με κοιτάζει περίεργα ή μου φαίνεται; Δεν έχουμε κανένα παράπονο από σας ξεκινάνε να λένε. Όμως μήπως βάζατε πολλά για το σπίτι; Ο Κωστάκης δεν προλαβαίνει γιατί δεν έχει μόνο το σχολείο. Μαθαίνει 2 γλώσσες ,υπολογιστές ,κιθάρα μπάσκετ  και πάει και φροντιστήριο για τα ελληνικά. Και στο φροντιστήριο τους βάζουν πολλές ασκήσεις .Δεν προλαβαίνει να κάνει και του σχολείου. Το ίδιο λένε και τα άλλα παιδιά .Το έχουμε συζητήσει και με τους άλλους γονείς. Χαμόγελο τρελού πάλι. Το καταπίνω .Φαντασιώνομαι ότι τους τα χώνω αλλά δεν ανοίγω το στόμα μου να μην ξεχυθεί ο χείμαρρος .Με σώζει το κουδούνι. ΄ Χάρηκα αλλά έχω μάθημα ΄ .

Μπαίνω για μάθημα Φυσικής γενικής παιδείας Γ΄ Λυκείου στο Γ1.Ξεκινάω τη παράδοση. Επικρατεί ησυχία. Περίεργο. Μήπως τους έχω καθηλώσει ή συμβαίνει κάτι άλλο; Παρατηρώ  ότι οι περισσότεροι γράφουν στα τετράδια τους .Μάλλον κρατάνε σημειώσεις .Κορδώνομαι. Η χαρά μου δεν κρατάει πολύ .Πλησιάζω στα θρανία τους και βλέπω ότι λύνουν ασκήσεις από άλλα μαθήματα κατεύθυνσης. ΄ Τα βιβλία μέσα τώρα! ΄ Μα κύριε το δικό σας δεν το δίνουμε πανελλαδικά και έχουμε πολλές ασκήσεις για το φροντιστήριο ,αφήστε μας σας παρακαλούμε μου λένε. Αλήθεια κύριε μπορείτε να με βοηθήσετε σε μια άσκηση που μας βάλανε στο φροντιστήριο στη κατεύθυνση; ΄. Χαμόγελο τρελού που συνοδεύεται και από λίγο γέλιο τρελού αυτή τη φορά. Πρέπει να δράσω γρήγορα .Έχω χάσει το κοινό μου. Πρέπει να κάνω τα μαγικά μου. ΄ Το ξέρετε παιδιά ότι τα σώματα δεν έχουν χρώμα; Ότι το μαύρο μάλιστα δεν είναι καν χρώμα αλλά απουσία φωτός ΄. Αυτό πάντα  έπιανε .Περιμένω το «χειροκρότημα». Μάταια όμως .Ξαφνικά μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Αυτό που σας ρωτάω αφορά και τη φυσική κατεύθυνσης και μάλιστα έχει πέσει ως θέμα στις πανελλαδικές. Η μαγική λέξη :Πανελλαδικές. Ψέμα αλλά για καλό σκοπό. Βάζουν με μιας τα μολύβια   κάτω ,οι κόρες διαστέλλονται , όλα τα βλέμματα είναι πλέον  καρφωμένα πάνω μου, κρέμονται από τα χείλη μου . Τα κατάφερα. «Χειροκρότημα».

Διάλλειμα 2ο .Πρέπει να προλάβω πριν κτυπήσει για μέσα να μαζέψω τα χρήματα για την εκδρομή από το Γ2 που είμαι υπεύθυνος τμήματος. Επίσης να μαζέψω τις αιτήσεις για τη συμμετοχή κάποιων μαθητών σε ένα διαγωνισμό φυσικής. Δεν πρόλαβα .Το άλλο διάλλειμα.

3η ώρα έχω κενό. Γεμάτο όμως κενό όπως πάντα .Είναι η ώρα που κάνω γραμματειακή υποστήριξη στο γραφείο λόγω έλλειψης γραμματέως.1 ώρα την ημέρα κάθε καθηγητής. Εγώ λόγω ευχέρειας στους υπολογιστές έχω αναλάβει τα mail ,το survey,το my school και οτιδήποτε αφορά ψηφιακές υπηρεσίες. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει .Τα πλήκτρα έχουν πάρει φωτιά ενώ ένα τοστ κρέμεται από το στόμα μου . Διάλλειμα 3ο .Δεν βγαίνω .Πρέπει να επικαιροποιήσω  το survey πριν χτυπήσει για μέσα. Μασώμενο ντεπόν νούμερο 2.

4η ώρα έχω φυσική κατεύθυνσης στο Γ3. 6 μαθητές  μόνο στη τάξη. ΄ Που είναι οι άλλοι ρε παιδιά ; ΄ Καμία απάντηση. Ξαναρωτάω .Ο καλός μαθητής της τάξης μου λέει ότι φύγανε για το σπίτι για να διαβάσουνε για τις Πανελλαδικές .Χαμογελώντας συνεχίζει και λέει ότι από την άλλη βδομάδα δεν θα έρχεται κανείς εκτός των 2 που δεν έχουν άλλες απουσίες. ΄ Κύριε δεν προλαβαίνουμε .Μας βάζουνε πολλά στο φροντιστήριο ΄. ΄ Μα παιδιά δεν έχω ολοκληρώσει την ύλη ΄. ΄ Δεν πειράζει κύριε εμείς την έχουμε τελειώσει από  το Γενάρη στο φροντιστήριο ΄. Κοιτάζω το ημερολόγιο απέναντι με μια και μόνη  ελπίδα .Θεέ μου κάνε να είναι  1η Απριλίου .Ήταν όμως 2η Απριλίου. Η δράση του ντεπόν  σταμάτησε απότομα.

Διάλλειμα 4ο .Έχω εφημερία στο προαύλιο. Ευκαιρία για λίγο ήλιο. Το κεφάλι μου βέβαια  σαν  περισκόπιο υποβρυχίου σαρώνει όλο το προαύλιο από άκρη σε άκρη μην γίνει τίποτα .Κυρίως προσέχω για bulling , smoking ,broking ,dropping,pushing,kicking και kissing.Μετράω  70 περίπου ‘γεια σας κύριε’ που για κάποιο περίεργο λόγο λατρεύω να ακούω. Ανάσες τα παιδιά. Χαλάλι. Παίρνω απάνω μου και πάλι.

5η ώρα έχω χημεία στο Α1.Σήμερα θα πάμε εργαστήριο. Θα κάνουμε πείραμα για την εξουδετέρωση οξέος και βάσης. Παίρνω ύφος επίσημο, φοράω γαντάκια και μάσκα λέω στα παιδιά να απομακρυνθούν παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και είμαι έτοιμος να εντυπωσιάσω. Χτυπάει η πόρτα .Οι μαθητές που συμμετέχουν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου να πάνε έξω για προπόνηση. Φεύγουν 3 παιδιά. Ατάραχος συνεχίζω .Μετά από λίγο χτυπάει ξανά η πόρτα. Όσοι μαθητές θα συμμετάσχουν στη γιορτή στο τέλος της σχολικής χρονιάς να πάνε στην αίθουσα εκδηλώσεων. Οκ. Συνεχίζω. Ο ενθουσιασμός των παιδιών για το πείραμα  έχει μειωθεί, το νιώθω. Το πείραμα ολοκληρώνεται αλλά επικρατεί απογοήτευση. ΄ Γιατί παιδιά έχετε αυτά τα μούτρα ΄ ; ΄ Κύριε περιμέναμε να γίνει καμία έκρηξη ΄. Νιώθω ότι το πρόσωπό μου έχει κοκκινίσει. Και τότε έγινε η έκρηξη και ήταν όλη δικιά μου.  ΄ Μόνο αυτό σας ενδιαφέρει;  Εχθές έφαγα 1,30 ώρα για να το ετοιμάσω αυτό το πείραμα και εσείς θέλετε εκρήξεις; Τι είστε, χουλιγκανάκια είστε; ΄ Δαγκώθηκα....Δεν έπρεπε να τα αποκαλέσω έτσι. Να ζητήσω συγνώμη; Δεν πειράζει ,θα καταλάβουν. Ξέρουν ότι τα αγαπώ και δεν το εννοούσα. Επικρατεί μικρή παγωμάρα στη τάξη. Ευτυχώς το κουδούνι δεν αργεί να κτυπήσει.

Διάλλειμα 5ο .Εφημερία στην αυλή ξανά. Συνάδελφος με ειδοποιεί ότι με θέλει ο Διευθυντής  στο γραφείο τώρα και ότι θα με αντικαταστήσει στην εφημερία μου. Το τώρα του συναδέλφου ήταν λίγο τονισμένο. Αρχίζω να ανησυχώ. Εκεί που σιγουρεύτηκα ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν όταν ο Διευθυντής με αποκάλεσε κύριε Αλεξάνδρου και όχι Δημήτρη ως συνήθως. Στο 'καθίστε' τα χρειάστηκα τελείως. Τι είχε συμβεί; Μαθητής του Α1 ονόματι Παπαδόπουλος προσβλήθηκε όταν αποκάλεσα τα παιδιά χουλιγκανάκια. Πήρε στο διάλλειμα τηλέφωνο τους γονείς του και ο πατέρας του πήρε αμέσως μετά το Διευθυντή απειλώντας θεούς και δαίμονες ότι θα κάνει αναφορά στο Υπουργείο εάν δεν ληφθούν μέτρα. Ο Διευθυντής με ρώτησε αν όντως έγιναν έτσι τα πράγματα όπως τα περιγράφει ο μαθητής. Απλά έγνεψα καταφατικά, δεν μπορούσα να ψελλίσω λέξη. ΄ Γιατί κύριε Αλεξάνδρου εκθέτετε έτσι τον εαυτό σας και όλο το σχολείο μαζί; Λοιπόν Ακούστε τι θα κάνετε .Λίγο αφού  χτυπήσει το κουδούνι για μέσα θα πάτε στη τάξη του Α1 ,πριν μπει ο επόμενος καθηγητής  και θα ζητήσετε συγνώμη από τα παιδιά για  το τρόπο που τα αποκαλέσατε. Μετά θα σας δώσω το τηλέφωνο του πατέρα ,θα τον πάρετε και θα του πείτε ότι η συμπεριφορά σας ήταν απαράδεκτη και να τον διαβεβαιώσετε ότι δεν θα επαναληφθεί. Αν είστε τυχερός το θέμα θα λήξει εδώ. Αν όχι και φτάσει στο υπουργείο τότε μπορεί να κατηγορηθείτε για ''αναξιοπρεπή συμπεριφορά''. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αργία μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση. Εγώ όπως καταλαβαίνετε πρέπει να τηρήσω κάποιες ισορροπίες. Δεν μπορώ να πάρω θέση υπέρ ή κατά σας. ΄ Δεν βγάζω ούτε λέξη. Κτυπάει το κουδούνι .Τρέχω στην αίθουσα του Α1.Ζητάω συγνώμη για τη συμπεριφορά μου. Τα παιδιά σχεδόν όλα μαζί λένε : ΄ δεν πειράζει κύριε. Εμείς φταίμε που σας κάναμε έξω φρενών ΄. Ο Παπαδόπουλος έχει σκυμμένο το κεφάλι και ναι… δεν μου φαίνεται .Κλαίει .Είμαι συγκλονισμένος. Σχεδόν δακρύζω και εγώ .Δεν του κρατάω τη παραμικρή κακία. Με λυγμούς παίρνει το λόγο και μου ζητάει αυτός συγνώμη. Μου είπε ότι πήρε τον πατέρα του και του είπε για τη πλάκα που μου έκαναν τα παιδιά στο πείραμα και τη δική μου αντίδραση. Και εκεί που περίμενε  ότι ο πατέρας του ίσως και να  κατσάδιαζε εκείνον για τη κακόγουστη αυτή πλάκα με έκπληξη τον άκουσε να φωνάζει: ''Δεν θα περάσει έτσι αυτό .Θα του δείξω εγώ του κυρίου Αλεξάνδρου. Θα τον στείλω σπίτι του ,να μάθει να μιλάει καλύτερα .Έχω γίνει χίλια κομμάτια .Λέω στο Παπαδόπουλο ότι δεν έκανε τίποτα κακό και δεν χρειάζεται να ζητάει συγνώμη. Του λέω ότι ας πρόσεχα και εγώ το στόμα μου. Πετιέται μια μαθήτρια και λέει ότι ελπίζει ότι δεν θα  κρατάω τους μαθητές σε απόσταση από δω και πέρα. Όλοι σχεδόν οι μαθητές  με παρακαλούν το ίδιο. Από τη κόλαση βρέθηκα στο παράδεισο μέσα σε 10 λεπτά. Σκέφτομαι ότι τελικά η απόσταση αυτών των δύο είναι πολύ μικρή στη δουλειά εμάς των εκπαιδευτικών.

Πάω στη τάξη Α3 για το επόμενο μάθημα. Κυριολεκτικά πετάω. Η περιήγηση στον παράδεισο συνεχίζεται.

Τελειώνει και αυτή η ώρα .Έχει πάει 1.30.Δεν έχω άλλο μάθημα αλλά δεν μπορώ να σχολάσω ακόμα. Έχουμε και τις αναθέσεις .Πρέπει να περάσω τις απουσίες στο Γ2,να τις μετρήσω ,να δω μήπως κάποιο παιδί ξεπέρασε τις 30 ,να γράψω σημείωμα για τους γονείς του και να το πρωτοκολλήσω. Μετά έχω να κοιτάξω άλλη μια φορά τα mail και να επιληφθώ ότι θα πάνε σε αυτούς που αφορούν. Κάποιες δουλειές δεν τις πρόλαβα. Κοίτα τι θα κάνω .Θα έρθω αύριο πιο νωρίς και θα τις κάνω. Έχει πάει 2.15.Σχολάω.Αλλά δεν τελείωσα ακόμα .

Είμαι στο σπίτι μου. Έχει πάει 4.Εχω φάει ,έχω πιεί καφέ και έχω ξεκουραστεί. Έχω περίπου άλλες 2 ώρες δουλειά στο σπίτι και μετά τέλος. Πρέπει να διορθώσω το τεστ που είχα βάλει στο Β5 .Επίσης να κοιτάξω το υλικό που μου έφεραν οι μαθητές για το project .Επίσης πρέπει να διαβάσω λίγο για τα μαθήματα της άλλης μέρας ,ειδικά αυτά της κατεύθυνσης. Ευτυχώς έχω ασκήσεις έτοιμες από χτες. Έξι η ώρα  σταματάω. Βάζω να δω ειδήσεις γιατί καλά μου λένε όλοι ότι με έχει απορροφήσει τελείως η δουλειά μου. Ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στο κόσμο πέρα από τη δουλειά και τα παιδιά. Οι ειδήσεις αρχίζουν. Ακούω  γνωστή εκφωνήτρια να λέει: ''Σήμερα αποφασίστηκε να γίνει αύξηση ωραρίου για τους εκπαιδευτικούς καθώς και να θεσπιστούν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ανά την επικράτεια''.

Ξαφνικά νιώθω πολύ κουρασμένος .Θα αντέξω άραγε; Μέχρι τώρα έκανα υπομονή αλλά τώρα σαν να ξεχείλισε το ποτήρι. Εδώ και καιρό είμαι στα όρια μου. Έκλεβα  κουράγιο και παρηγοριά από τα παιδιά και συνέχιζα. Από δω και πέρα όμως πως θα μπορέσω να λειτουργήσω καλά με τους μαθητές μου όταν έχω γίνει χίλια κομμάτια με πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά μου; Όταν τρέμω μην πω τη λάθος λέξη, μην κάνω τη λάθος κίνηση ;Όταν νιώθω ότι παρακολουθούμαι και ότι κάθε μου στιγμή  καταγράφεται και αξιολογείται; Όταν νιώθω ότι δεν μου έχουν εμπιστοσύνη και ότι λίγοι θεωρούν τη δουλειά μου κάτι σημαντικό; Και δεν είναι οι δύο παραπάνω ώρες ,που να πάρει η ευχή . Πως γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι η απόδοση ενός καθηγητή είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας; Πως θα μπορεί να είναι καλός όταν θα είναι κουρασμένος ,φοβισμένος ,απαξιωμένος και γεμάτος θυμό; Ποιό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσει κάποιος για να εξακολουθήσει να κάνει τη δουλειά που αγαπάει ; Πως θα αποδώσει ένας καθηγητής που διώκεται με ποικίλους τρόπους;  Και ας πούμε ότι δεν τους απασχολούν οι εκπαιδευτικοί .Τα παιδιά δεν τα σκέφτονται που θα βρεθούν απέναντι από αχρηστεμένους εκπαιδευτικούς; Ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου.  Ο μαθητής Παπαδόπουλος και η πολύ έντονη σκηνή που ζήσαμε οι δυο μας το πρωί στο σχολείο. Χαμογελάω και αποφασίζω για άλλη μια φορά ότι αξίζει το κόπο να συνεχίσω. Αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι ίσως και να μην τα καταφέρω.

Η ώρα έχει πάει μία .Δεν μπορώ να κοιμηθώ .Αχ αυτά τα διλλήματα .Σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές  όσον αφορά την αντίδρασή μου στα νέα δεδομένα .Να διαλέξω το δρόμο του αγώνα που βέβαια σημαίνει ρίσκο ,αγωνία , αντιπαράθεση, προσβολές  αλλά ίσως και μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ;Ή να διαλέξω να κάνω αυτό που έκανα πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις : να κάνω υπομονή, να κάνω τη δουλειά μου και να εύχομαι ότι ίσως περάσει μόνο του ή τουλάχιστον ότι εγώ θα τη γλιτώσω ;Και επέλεξα  το δεύτερο .Και αμέσως με πήρε και ο ύπνος.

                                                      Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός

Πηγή:  dimitristsirigotis.blogspot.gr

Όλοι μαζί με ποιον;

Του Κώστα Καπνίση, Periodista...

Όλοι μαζί;

Τον τελευταίο καιρό ακούγεται όλο και πιο συχνά το επιχείρημα ότι όλη η κοινωνία πρέπει να ξεχάσει τι έγινε και πως έφτασε η χώρα ως εδώ και να προχωρήσει όλη μαζί. Αυτό που παραλείπουν να πουν όσοι μπαίνουν σε αυτή τη λογική του παραλόγου είναι να πάνε όλοι μαζί με ποιους;

Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα γελοίο επιχείρημα, εντελώς ξεδιάντροπο που δεν έχει άλλο στόχο παρά τον αποπροσανατολισμό των μαζών. Η ελληνική κοινωνία έχει γονατίσει μπαίνοντας στον έκτο χρόνο οικονομικής ύφεσης με επίσημη ανεργία που ξεπερνά το 27%, και πραγματική που ξεπερνά το 30%. Ειδικότερα στους νέους ο δείκτης ξεπερνά το 60%. Με απλά λόγια, η μισή και πλέον Ελλάδα αδυνατεί να επιβιώσει.

Την ίδια στιγμή στο υπόλοιπο μισό η κατάσταση είναι πάλι διαιρεμένη. Οι μισοί των μισών το μόνο που καταφέρνουν είναι να βγάζουν οριακά πέρα τις υποχρεώσεις τους. Συνολικά, αν ήθελε κάποιος να καταλήξει σε ένα ρεαλιστικό συμπέρασμα θα έλεγε ότι πρόκειται για μια εντελώς κατεστραμμένη χώρα του ¼. Τούτη η χώρα υπομένει το Σισύφειο μαρτύριο για να καλοπερνά ένα 25%. Η όλη κατάσταση βέβαια δε θυμίζει ούτε για αστείο μια χώρα από αυτές που έχει επικρατήσει να λέγονται κράτη δυτικού τύπου. Περισσότερο μοιάζει με τριτοκοσμική χώρα με μια διαφορά. Εκεί τουλάχιστον οι πολίτες δεν πληρώνουν για υπηρεσίες που δεν τους παρέχονται. Απολαμβάνουν την όποια βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς που φροντίζουν να μετριάσουν στο βαθμό που μπορούν και είναι εφικτό την ανθρωπιστική καταστροφή.

Με αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι καταφέρνουν έστω και υποτυπωδώς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, φαγητό, νερό και παιδεία. Η κατάσταση στην Ελλάδα εδώ και αρκετό καιρό έχει αρχίσει να οδηγείται σε τέτοια πια μονοπάτια. Εκεί την έφτασαν οι πολιτικοί φωστήρες που εδώ και είκοσι χρόνια κρατούν τις τύχες του λαού στα χέρια τους. Το περίεργο δεν είναι αυτό. Δεν πήραν άλλωστε την εξουσία με πραξικόπημα. Με εκλογές την πήραν. Το πώς βέβαια κατόρθωναν να εξασφαλίζουν τις εκλογικές νίκες και τωρινές συνεργασίες τους είναι ένα άλλο θέμα για το οποίο έχει και η κοινωνία το δικό της μερίδιο ευθύνης.

Το τι ήταν και τι είναι αυτοί που κυβέρνησαν τούτο τον ταλαίπωρο τόπο το απέδειξαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές όπου δε δίστασαν να ενωθούν προκειμένου να συνεχίσει ένα σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που εκπροσωπούν να κρατά με νύχια και με δόντια την εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε το ποσοστό που συγκέντρωναν και οι δύο «αντίπαλοι» μαζί που άγγιζε το 85%. Τον Ιούνη του 2012 το ποσοστό αυτό έπεσε στο μισό παρόλο που προστέθηκε και ένας τρίτος πόλος που δεν ήταν άλλος από αυτόν της «υπεύθυνης αριστεράς». Οι άνθρωποι ήταν ξεκάθαροι. Είδαν φως και ψητό και βούτηξαν με τα μούτρα. Ο θυμόσοφος λαός βέβαια έχει και μνήμη και κρίση και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λέει το περίφημο «έχουν γνώση οι φύλακες». Για αυτό τον λόγο άλλωστε και εκδιώχθηκαν από τη σημερινή Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς.

Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, το «ΠΑΣΟΚ» και η ΝΔ έτριβαν τα χέρια τους πέρυσι τέτοιον καιρό από αυτό το απρόσμενο δώρο. Αντιμετώπισαν βέβαια κάποια μικροπροβλήματα στο μοίρασμα των θέσεων γιατί ο τρίτος πόλος ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός αλλά και πάλι κατάφεραν και καταφέρνουν να κρατούν τις «ισορροπίες». Αυτές βέβαια μοιάζουν με «ισορροπίες» του τρόμου αλλά μπροστά στο «ψητό» μικρή σημασία έχει. Καρέκλες να υπάρχουν και όλα βρίσκονται. Από την άλλη μεριά η ντόπια επιχειρηματική ελίτ κάνει πάρτι ανενόχλητη και ανερυθρίαστα πια.

Το Σύνταγμα και οι νόμοι βρίσκονται επίσημα σε αναστολή ή και καταστολή. Όπως το πάρει κάποιος. Η χώρα είναι ένα πτώμα σε προχωρημένη σήψη και τα ντόπια κοράκια έχουν κάνει και κάλεσμα σε ξένα αρπακτικά για τη νομή της πίτας. Το έκαναν όχι γιατί το ήθελαν. Δεν έχουν συνηθίσει να μοιράζονται τα κέρδη τους άλλωστε. Προχώρησαν σε αυτή την κίνηση γιατί τους ήταν απαραίτητη για να επιβιώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους στους Γερμανούς «φίλους» μας και συνεχίζουν ακάθεκτοι να πρωταγωνιστούν σε ένα έργο γνωστό πια ακόμα και σε αυτούς που έλεγαν ότι δεν ήξεραν τι πραγματικά συνέβαινε. Ήξεραν αλλά κάτι οι γνωριμίες με τους τοπικούς βουλευτές, κάτι τα ρουσφέτια, κάτι οι άλλες μικροεξυπηρετήσεις και η κατάσταση έφτασε μέχρι εδώ.

Αν το δει κάποιος από ιστορικής πλευράς θα θυμηθεί την Ελλάδα που έβγαινε μέσα από 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Οθωμανούς και έπεφτε πάνω σε μια νέα παρόμοια περίοδο. Απλώς έτυχε το τουρκικό φέσι να αντικατασταθεί από το ευρωπαϊκό και «πολιτισμένο» φράκο. Αυτό βέβαια δεν περιποιεί τιμή για τη χώρα. Τουναντίον. Περισσότερο θυμίζει προτεκτοράτο παρά ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα. Για αυτό άλλωστε φρόντισαν και οι «φίλοι» ευρωπαίοι εταίροι να μπουν οι ανάλογες υπογραφές. Απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας, αναστολή συνταγματικών διατάξεων, λύση των διεθνών διαφορών σε επίπεδο χρέους σε αγγλικό δίκαιο και άλλα τινά. Καθόλου τυχαία.

Ακόμα και για τις περίφημες γερμανικές αποζημιώσεις έχει μπει ρήτρα στα Μνημόνιά τους ότι δε θα γίνει δεκτός οποιοσδήποτε συμψηφισμός με το ελληνικό χρέος προς τους δανειστές. Αυτό βέβαια από μόνο του δικαιώνει ανθρώπους όπως ο Μανώλης Γλέζος και αρκετών άλλων που χρόνια μάχονται για το ζήτημα των αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Όλο αυτό το συρφετό των ανεπάγγελτων, των παιδιών του κομματικού σωλήνα, των επαγγελματιών κηφήνων μαζί με τη διαπλεκόμενη μιντιοκρατία έχουν ξεχυθεί τον τελευταίο καιρό στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μη μπορώντας πια να πείσουν τον λαό με τα ξεπερασμένα πια ψέματά τους για την «ανάπτυξη» που έρχεται έχουν βρει ένα άλλο σύνθημα – τέχνασμα. Το περίφημο «πάμε όλοι μαζί» ή αλλιώς «κομμάτι της κοινωνίας και εμείς και συμπάσχουμε».

Τα πράγματα πια είναι απλά και ξεκάθαρα. Ο ελληνικός λαός τόλμησε να απεμπλακεί σε ένα σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό από αυτούς τους βασανιστές. Οφείλει να κάνει και το επόμενο βήμα που θα τον λυτρώσει οριστικά και αμετάκλητα από τους τυράννους που τον εξουσιάζουν. Δεν πρέπει να πιστέψει για κανέναν λόγο αυτούς που αποδεδειγμένα όχι μόνο του λένε ψέματα αλλά βουλιάζουν μέσα στα χιλιάδες σκάνδαλα και τη διαφθορά τους. Είναι σάπιοι μέχρι τα οστά. Είναι επικίνδυνοι. Το «όλοι μαζί» που εκπέμπουν απευθύνεται στο 25% της ελληνικής κοινωνίας. Όταν το 75% συνειδητοποιήσει τη δύναμή του τότε θα μιλάμε για μια πραγματική αλλαγή που είναι προαπαιτούμενο για να ανατραπούν τα δεδομένα. Ενωμένος ο λαός ποτέ δεν έχασε και από κανέναν στην Παγκόσμια Ιστορία.

Αυτό πρέπει να γίνει κτήμα και συνείδηση του καθενός. Αλλαγή πορείας με αυτούς τους επαίσχυντους στο τιμόνι της χώρας και στα καίρια πόστα δε γίνεται. Ξεκάθαρα πράγματα και καθαρές κουβέντες. Οι συγκεκριμένοι πρέπει να ξηλωθούν το γρηγορότερο δυνατό και χωρίς περιστροφές. Κάθε προσπάθεια συναλλαγής ή συζήτησης μαζί τους είναι ανάχωμα στη προσπάθεια εξόδου της χώρας από το σκοτάδι. Τούτο οφείλει να γίνει κατανοητό σε όλους τους τόνους. Άλλος χρόνος για πειράματα και υπομονή δεν υπάρχει. Το νέο Κράτος που θα ξεπηδήσει και θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του θα πρέπει να εφαρμόσει την πεπατημένη. Κανένα Κράτος που σέβεται τον εαυτό του δε συναλλάσσεται με εγκληματίες, κανένας λαός δε ξεχνά ποιοι ήταν αυτοί που τον έφτασαν μέχρι την καταστροφή…

Πανελλαδικές ραγιάδων...

 Πολυφημος...

Πανικό στους μαθητές και το μέλλον τους έχουν προκαλέσει οι εξαγγελίες της ΟΛΜΕ για απεργία των καθηγητών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, μετά την ανακοίνωση νέων μέτρων λίγο πριν τη διεξαγωγή τους.

Γονείς, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ουρλιάζουν στα κανάλια για την εγκληματική κίνηση των δασκάλων να κατεβούν σε απεργία την ώρα που κρίνεται το μέλλον των παιδιών μας, μιας και η πιθανή μετακίνηση των εξετάσεων μερικές μέρες αργότερα θα στοιχίσει εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό δημόσιο.
Λίγοι είναι, άλλωστε, εκείνοι που γνωρίζουν γιατί οι πανελλαδικές γίνονται τόσο νωρίς τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μνημονιακή πράξη βιασύνης της πολιτείας, για να σταματήσει να απασχολεί καθηγητές τον Ιούλιο και τον Αύγουστο επειδή θα είναι αναγκασμένη να τους πληρώσει παραπάνω. 

Κάτι που δεν φαίνεται να μας πειράζει και τόσο, μιας και η ύλη της χρονιάς βγαίνει πολύ νωρίτερα στα φροντιστήρια που χρυσοπληρώνουν οι γονείς.

Τρεις μέρες τώρα όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ασχολούνται με τον κίνδυνο να χαθούν οι εξετάσεις των παιδιών μας, σε αντίθεση με όλα τα ξένα που παραμιλούν μετά την ανακοίνωση για 64% ανεργία στους νέους.

Κι όμως, για όλους εμάς τους Έλληνες η διακοπή των εξετάσεων είναι αυτή που σκοτώνει τα όνειρα των παιδιών μας και όχι η ανεργία.

Τα δύο τελευταία χρόνια το εργατικό κίνημα μαθαίνει το πώς και γιατί θα πρέπει να απεργεί, από τα δελτία των 8. Αν δεν του πει ο δημοσιογράφος ότι η απεργία του είναι δίκαιη, εκείνος κάθεται σπίτι του και περιμένει από τον Μανώλη Καψή και τον Άρη Πορτοσάλτε να του ανακοινώσει πότε θα έρθει η ανάπτυξη.

Τις δύο προηγούμενες μέρες Ισπανοί καθηγητές μαζί με τους μαθητές και τους γονείς τους, βγήκαν ενωμένοι στους δρόμους ολόκληρης της χώρας για να διαδηλώσουν ενάντια στις περικοπές της δικής τους εκπαίδευσης.

Υπό την πίεση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων η κυβέρνηση της Ισπανίας υποχρεώθηκε να πάρει πίσω τα μέτρα.

Η Ελλάδα, από την πλευρά της, έχει χωνέψει προ πολλού το μήνυμα ότι η απεργία είναι κακό πράγμα, ειδικά αν αυτή κινδυνεύει να βλάψει την είσοδο ενός ακόμη νέου στην ανεργία.

Στην Ελλάδα, όπως και στην Ισπανία, τα αιτήματα των εκπαιδευτικών εκφράζονται με απόλυτα δίκαιο τρόπο, ειδικά αν δει κανείς το πώς αντιδρούν και κινητοποιούνται. 

Τα 200 άτομα της πορείας της πρωτομαγιάς ήταν μια κακή παρένθεση στον αγώνα τους, μιας και όταν είναι να κάνουμε απεργία δεν θα πρέπει να έχει καλό καιρό, αλλά ούτε και να βρέχει, και φυσικά αυτή απαγορεύεται να πέφτει σε μέρες αργίας και διακοπών.

Μία φορά κι έναν καιρό, όταν ένας κλάδος χτυπιόταν από σκληρές περικοπές ο κόσμος του έβγαινε κατά χιλιάδες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει. Σήμερα οι περισσότεροι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Γιάννη Πρετεντέρη και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου.

Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι δύο στους τρεις νέους στην Ελλάδα δεν έχουν δουλειά είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό. Διότι ακόμη περισσότεροι θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες για να βρουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια, ενώ όσοι μείνουν πίσω θα σταματήσουν να παντρεύονται και να γεννάνε μιας και δεν μπορούν να συντηρήσουν ούτε τους εαυτούς τους.

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να κατακλυστεί ο ελλαδικός χώρος από περήφανους ανθρώπους που είχαν τα κότσια να περπατήσουν την μισή Ασία σαν τον Μεγαλέξανδρο και να κολυμπήσουν ως τα νησιά του Αιγαίου για να βρουν μία καλύτερη τύχη.

Προσωπικά, θεωρώ όλους αυτούς πολύ πιο άξιους να κληρονομήσουν τούτον εδώ τον τόπο από όσους βρήκαν εδώ όταν ήρθαν. Είναι αγωνιστές, πεισματάρηδες, περήφανοι και κανείς τους δεν γνωρίζει τι σημαίνουν οι λέξεις ραγιάς, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και Σταύρος Ψυχάρης. 

Άλλωστε, όπως ήδη άρχισε να γίνεται της μόδας στα δημοσιογραφικά κέντρα αποφάσεων τις τελευταίες μέρες, όλοι όσοι φεύγουν από την Ελλάδα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι μετανάστες αλλά πολίτες του κόσμου.

Στο κάτω κάτω όλοι είμαστε αδέρφια και σπίτι μας είναι η γη.

(Ένα χρόνο πριν έγραφα για το "Πανελλαδικό Δράμα". Τότε οι εξετάσεις κινδύνευαν να αναβλήθούν εξαιτίας των εκλογών, όμως δεν μας πείραζε και τόσο πολύ όπως μας πειράζει σήμερα μια απεργία. Ασχέτως αν πρόκειται για τις εκλογές που έβαλαν για πρώτη φορά στη βουλή το κόμμα των νεοναζί.)

Η επιστήμη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η τέχνη της εξαπάτησης...

Γιώτα Ιωαννίδου, αριστερο Blog...

Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσίευσε στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του,ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών». Επρόκειτο για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορεί μια κυβέρνηση να περνά αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές,  σαν αυτά που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Ας ρίξουμε μια διαγώνια ματιά στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο

Γκαιμπελικό άρθρο πρώτο

[…] όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]

Μετάφραση

Χωρίς επεξεργασμένο πολιτικό σερβίρισμα, η κοινωνία δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα την πολιτική εξανδραποδισμού της

Πως αλήθεια όμως αυτό μπορεί να επιτευχθεί;

Γκαιμπελικό άρθρο δεύτερο

[…]οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση. […]

Μετάφραση

Η διάλυση των κοινωνικών δαπανών, που είναι η πρώτη προτεραιότητα,  θα πλήξει αναπόφευκτα τους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι για να μη μπορούν να αντιδράσουν, θα πρέπει να διασυρθούν στα μάτια της κοινωνίας, με τη βοήθεια φυσικά του (ελεγχόμενου) Τύπου. Σας θυμίζει τίποτα;

Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν  όλοι τον ίδιο ρόλο. Ας δούμε την ειδική σημασία που δίνει ο δάσκαλος της επιστημονικής εξαπάτησης στους εκπαιδευτικούς.

Γκαιμπελικό άρθρο τρίτο

[…]Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες. […]

Μετάφραση

Ο εκπαιδευτικός έχει μια ειδική σχέση με τη νεολαία. Μπορεί από παιδονόμος όπως τον θέλουν οι κρατούντες, να μετατραπεί σε δάσκαλο της αξιοπρέπειας και της αντίστασης για αυτό πρέπει να πειθαρχηθεί.

Μα πως είναι δυνατό όμως  η κοινωνία να δεχτεί τη διάλυση της παιδείας; Ας δούμε τη μέθοδο.

Γκαιμπελικό άρθρο τέταρτο

[…]Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. […]

Μετάφραση

Η ουσία της επιδίωξης είναι η υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο σήμερα στην Ελλάδα:  Κύμα συγχωνεύσεων σχολείων, οικονομικός στραγγαλισμός μέσω περικοπής λειτουργικών δαπανών, τορπίλη σε μουσικά και αθλητικά σχολεία όπως και στην ειδική αγωγή, κατάργηση πρόσθετης και ενισχυτικής, κόψιμο σε βιβλιοθήκες, εκδρομές, αθλητικούς αγώνες, επιχορηγήσεων σε προγράμματα, αδιαφορία για τις μετακινήσεις των μαθητών, μηδενισμός διορισμών, κενά μέχρι τέλους της σχολικής χρονιάς, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα και άλλα. Αυτά λοιπόν θα περνάνε, αλλά η κυβέρνηση θα φωνασκεί υπέρ των μαθητών ή των εξετάσεων τους, χαϊδεύοντας την άγνοια που καλλιεργεί στους υπηκόους.

Τώρα είναι όλα πιο καθαρά.

Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘’κοινή γνώμη’’ (κάτι σαν ‘’κοινή γυνή’’ ακούγεται αυτό πλέον) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή αυτών των υποδείξεων πολιτικής.

Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ Angel Gurría («Σύμβουλος» της κυβέρνησης μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ), σε κοινή συνέντευξη Τύπου με υπουργούς της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, παρουσίασε την «Έκθεση» του Οργανισμού για την «ελληνική οικονομία», ενώ στα χέρια της τότε υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου κατατέθηκε προς «αξιοποίηση» επιμέρους Έκθεση του ΟΟΣΑ που αφορούσε στην Ελληνική Εκπαίδευση. Το κείμενο πρότεινε ένα σχολείο στηριγμένο στο νέο δημόσιο μάνατζμεντ, με κλείσιμο των μικρών μη αποδοτικών μονάδων, γενικευμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μηχανισμών, εισαγωγή της ‘’αξιολόγησης’’ των εκπαιδευτικών  και ισχυροποίηση της  παρέμβασης της αγοράς.

Είναι αυτό το κείμενο, στο οποίο αναφέρονται σήμερα σε πλήρη σύμπνοια όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να αποδείξουν ότι οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λιγότερο από όλους στην Ευρώπη (μήπως το ίδιο δεν έλεγαν και για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αρχικά;).

Με το ίδιο ιερό κείμενο και την περίφημη αναλογία εκπαιδευτικών / μαθητών –τη μικρότερη σε Ευρώπη και χώρες του ΟΟΣΑ-  προσπαθούσαν να πείσουν πέρσι για την επιστημονική αναγκαιότητα των συγχωνεύσεων, όπως βάφτισαν το κλείσιμο των σχολείων. Τι κι αν από τον Γενάρη του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ, «Μελέτη στοιχείων για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες», που αποδεικνύει ότι ορισμένα στοιχεία δεν ισχύουν ή εξηγεί τις αποκλίσεις άλλων.

Η ιστορία εξελίσσεται σαν αυτή με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Πληρώθηκαν ένα σωρό λεφτά, για να μετρηθεί ο ήδη γνωστός αριθμός τους. Αποκαλύφθηκε μέσω της επίσημης απογραφής, ότι δεν άγγιζαν ούτε τις 650.000 από  το ενάμιση ή και δύο  εκατομμύρια που διαδιδόταν πλατιά από τα επίσημα χείλη.  Απλά τα ΜΜΕ δεν το είδαν.

Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ξανά.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ, το 2011-12 η αναλογία μαθητών ανά καθηγητή ήταν 1:8,2 στα Γυμνάσια και 1:9,5 στα Λύκεια ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ των 21 ήταν 1:11,7 και 1:12,5 αντίστοιχα (στοιχεία ΟΟΣΑ). Η μικρή αυτή απόκλιση συμβαίνει στη χώρα μας λόγω γεωγραφικών ιδιομορφιών (νησιά, ορεινά, δυσπρόσιτα), της ύπαρξης των τμημάτων κατεύθυνσης σε Β και Γ τάξεις των Γεν. Λυκείων και της λειτουργίας των ειδικοτήτων στα τεχνικά Λύκεια. Η απάλειψη αυτής της απόκλισης σημαίνει ότι θα κλείσουν σχολεία σε χωριά και κωμοπόλεις (πράγμα που συνέβη και με το πρώτο κύμα των 1000 συγχωνεύσεων – καταργήσεων)και με τις περικοπές των δωρεάν μεταφορών, πολλά παιδιά θα διωχθούν από τη δημόσια εκπαίδευση. Στα λύκεια θα αδυνατούν να δημιουργηθούν τμήματα κατεύθυνσης με μεγάλο αριθμό μαθητών (ήδη από πέρσι το όριο έγινε 15 μαθητές και σε εξαιρετικές συνθήκες 10), οπότε οι μαθητές είτε θα πρέπει να πηγαίνουν σε σχολείο διπλανής περιοχής που θα υπάρχει τμήμα κατεύθυνσης της επιλογής τους ή να αλλάζουν κατεύθυνση. Αντίστοιχη θα είναι η κατάσταση στις ειδικότητες των τεχνικών λυκείων, όπου η μη ύπαρξη μαθητών θα σημάνει την κατάργηση της ειδικότητας και την μεταφορά όσων την επιλέξουν σε άλλο σχολείο της Περιφέρειας.

Όσον αφορά στο μέγεθος των σχολικών τάξεων, ο μέσος όρος των μαθητών στην Ελλάδα σε γυμνάσια και λύκεια είναι 22, πάνω δηλαδή από το μέσο όρο της ΕΕ των 21, που είναι 21,9. Ωστόσο, εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει η ευαισθησία της προσέγγισης του μέσου όρου της ΕΕ, από την κυβέρνηση μιας και ο στόχος είναι οι 30 μαθητές στην τάξη.

Οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν συνολικό εργασιακό ωράριο, ένα μέρος του οποίου είναι οι ώρες διδασκαλίας στην τάξη (διδακτικό). Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου Ευρυδίκη «Αριθμοί κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη 2009», ο μέσος όρος του διδακτικού ωραρίου για τους καθηγητές της ΕΕ των 25, ήταν 18,4 για το Λύκειο και 19,1 για το Γυμνάσιο, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα ήταν 18,5.

Σύμφωνα με πρόσφατη (2012) μελέτη της UNESCO κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου! Για αυτό η τάση στις χώρες της Ευρώπης ήταν η μείωση του διδακτικού ωραρίου τα τελευταία χρόνια, εκτός από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Πέραν τούτου, ο μέσος όρος για την Ελλάδα των 18,5 διδακτικών ωρών προκύπτει με το δεδομένο των 16 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας –που το υπουργείο παιδείας έδωσε σαν ωράριο όλων των καθηγητών –ενώ οι καθηγητές δουλεύουν με 21 ώρες πλήρες ωράριο που γίνεται 16 ώρες μετά από 20 και πλέον χρόνια εργασίας.

Παρόλα αυτά, η Καθημερινή της Κυριακής 4/5/13 επιμένει ότι οι έλληνες καθηγητές διδάσκουν μόνο 415 ώρες ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες για το γυμνάσιο και 658 ώρες για το λύκειο και για τις χώρες της ΕΕ/21 660 και 629 αντίστοιχα. Δεν προβληματίζεται βέβαια καθόλου, πώς στον ίδιο πίνακα φαίνεται οι έλληνες καθηγητές  να εργάζονται 1176 ώρες κατ έτος έναντι 1171 στο γυμνάσιο και 1114 στο λύκειο των χωρών του ΟΟΣΑ και 1057 και 1049 αντίστοιχα της ΕΕ/21. Γιατί η αξία μιας μελέτης, κατά ορισμένα ΜΜΕ, είναι μόνο η παροχή στοιχείων επιβεβαίωσης της  κυβερνητικής πολιτικής. Η απάντηση βρίσκεται στο εργασιακό ωράριο, που στην Ελλάδα είναι 30 ώρες έναντι 27,5 ωρών του μέσου ευρωπαίου στις 27 χώρες της ΕΕ.

Οι καθηγητές δεν διδάσκουν μόνο. Παρακολουθούν την πορεία των μαθητών τμημάτων που είναι υπεύθυνοι, επικοινωνούν με τους γονείς, εκτελούν διοικητικά καθήκοντα, συμπληρώνουν στατιστικά κλπ, διορθώνουν γραπτά, περνούν βαθμολογίες, προετοιμάζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, γιορτές, εκδρομές, θεατρικά κλπ, ασχολούνται με σεμινάρια και εργαστήρια, προετοιμάζουν σημειώσεις και σχέδια, ειδικές παρεμβάσεις, συνεδριάζουν και συζητούν ότι προβλήματα ανακύπτουν κλπ κι όσα από αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν εντός της σχολικής μονάδας (γιατί δουλεύουν όλοι μαζί σε μια αίθουσα με κολλητά γραφεία και χωρίς υπολογιστή ή άλλα μέσα) τα κάνουν στο σπίτι τους.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περίπου 39 εβδομάδες το χρόνο έναντι 38,6 των ΕΕ/27. Ενώ όμως δουλεύουν περισσότερο, διδάσκουν μόνο 31 εβδομάδες, καθότι  4-5 εβδομάδες το χρόνο,  είναι οι εξετάσεις, πράγμα που δε συμβαίνει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος αντιστοιχεί σε διοικητική απασχόληση.

Η Ελλάδα είναι το βασίλειο της εξεταστικής λαιμητόμου, με διαφωνία των εκπαιδευτικών και μάλιστα αυτός ο ανορθολογισμός θα ενταθεί αν περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Είναι απίστευτη αυτή η στρέβλωση και δεν μπορεί να μένει εκτός συζήτησης.

Η διδασκαλία στην τάξη μειώνεται, αλλά οι ώρες των εξετάσεων αυξάνονται.

Το σχολείο απαξιώνεται, αλλά το φροντιστήριο προετοιμασίας για τις εξετάσεις,  αποθεώνεται ως θεσμός!

Συμπερασματικά οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περισσότερο από τους ευρωπαίους και οι ώρες διδασκαλίας τους (χωρίς τις εξετάσεις) είναι περισσότερες από 573,5 κατά μέσο όρο (31 εβδομάδες χ 18,5).

Επιπλέον στις χώρες της ΕΕ, υπάρχουν βοηθοί διδασκόντων, σε αναλογία  6,5 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,4 μόνο στα εργαστήρια της ΤΕΕ

Υπάρχει διοικητικό προσωπικό σε αναλογία 10,9 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 1,4

Υπάρχει επιστημονικό προσωπικό για τη στήριξη του σχολείου (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κλπ) σε αναλογία 7,8 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0.

Υπάρχει βοηθητικό προσωπικό σε αναλογία 12,7 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,3

Και επιπλέον σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2009 ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του αρχικού μισθού των καθηγητών ήταν 29.472και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε. ήταν 29.459.

Ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του τελικού μισθού των καθηγητών ήταν 47.740 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 47.374.

Αντίθετα, για τους Έλληνες καθηγητές ο αρχικός μισθός ήταν 24.541 και ο τελικός 36.230. Έτσι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες (ακολουθούν μόνο Σλοβενία και Σλοβακία).

Συνολικά ο μισθός του έλληνα καθηγητή Λυκείου είναι το 54% του Φιλανδού (με 11-17 ώρες διδασκαλίας), το 58% του Ισπανού (με 17- 19 ώρες διδασκαλίας) και το 39% του Γερμανού (με 17-20 ώρες διδασκαλίας).

Ας διαλέξουμε λοιπόν.

Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο.

Δε μας αξίζει κάτι καλύτερο σαν κοινωνία;

κλεμμένο παραμύθι...

a/man/called/…

Ζω στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στις δυο χώρες. Μαζί με άλλους πολλούς. Λιγοστέψαμε τον τελευταίο καιρό, μα είμαστε -λένε- ακόμη κάμποσοι. Περισσότεροι απ’ όσους μπορεί να θρέψει ο τόπος. Μέχρι σήμερα κουτσά στραβά τα βολεύω. Μπαίνει μέρα, βγαίνει μέρα, είμαι -ακόμη- εδώ. Ξυπνάω και δεν ξέρω αν πριν νυχτώσει θα μου πουν (δεν ξέρω ποιοί, εκείνοι μάλλον) «μάζεψε τα πράματά σου, με το που θα χαράξει ξεκινάς για απέναντι». Κοιμάμαι και παλεύω με αριθμούς.
Πέντε ξαπλώνεις χάμω, δέκα ξεφυτρώνουν απ’ τη γωνιά, σαν τα δόντια του δράκοντα στο χωράφι. Αν δεν τα βγάλεις πέρα με τους αριθμούς, έρχονται να σε βρουν. Σκέφτομαι ν’ αρχίσω να κοιμάμαι λιγότερο για να μη με αιφνιδιάσουν, μα κουράζομαι εύκολα πια, τα βλέφαρα βαραίνουν χωρίς προειδοποίηση. Τις ώρες που δουλεύω δεν πολυφωνάζω μπας και με ξεχάσουν, μα τους σιωπηλούς τους βρίσκουν πιο εύκολα. Με την όσφρηση, είναι πολύ ξεκάθαρη η μυρωδιά του φόβου. Δεν τη μπερδεύεις με καμιάν άλλη.

Λένε ότι απέναντι, πίσω απ’ το δάσος, στους πέρα λόφους, υπάρχει κόσμος αμέτρητος που σκαλίζει το χώμα για να ‘βρει μια ρίζα, ένα σπόρι, ένα αδέσποτο ψίχουλο, ένα κάτι, για να βγάλει τη μέρα.  Άλλες φορές βρίσκει, τις πιο πολλές όχι. Έτσι λένε, δεν ξέρω. Ούτε με τι ακριβώς μοιάζουν ξέρω, τι γλώσσα μιλάνε και πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι που πλημμύρισαν κείνα τα μέρη. Η διαδρομή για απέναντι περνάει μιαν ανάσα απ’ τα σπίτια μας, μέσα απ’ τη νεκρή ζώνη. Κάποιους προλαβαίνω και τους διακρίνω (ένα σκυφτό περίγραμμα, αυτό μόνο) όταν τους μεταφέρουν πενήντα, εξήντα, εκατό μαζί μέσα σε μεγάλα φορτηγά. Είμαι σίγουρος ότι κοιτάζουν -με ένα βλέμμα που δεν ξέρω αν στάζει «γιατί εγώ;» ή «γιατί όχι εσύ;» ή «γιατί όχι και εσύ;» – τα παράθυρα, τα μπαλκόνια, τις γλάστρες μας, τα αυτοκίνητά μας, τη ζωή μας την ίδια. Που μάλλον κάτι τους θυμίζει. Ευτυχώς ο δρόμος είναι μακριά και οι ματιές μας δεν καταφέρνουν ν’ ανταμώσουν. Υποθέτω πως κι αυτοί εδώ τριγύρω θα ζούσαν, μέχρι τη μέρα που τους είπαν «ως εδώ ήταν, μαζεύτε τα». Δεν μ’ ανακουφίζει αυτή η σκέψη όμως, θα προτιμούσα να είχαν γεννηθεί απέναντι. Να μην είχαν ποτέ τριγυρίσει ανάμεσα στα πόδια μου. Ούτε να βρεθώ εγώ ένα πρωί να σκοντάφτω ανάμεσα στα δικά τους και δω πόσο μοιάζουμε. Με τέτοιες σκέψεις ο φόβος αναβλύζει από κάθε πόρο μου πιο πολύ κι από το πιο δυνατό μύρο.
Από την άλλη πλευρά, εκείνη που λένε ότι φτάνει ως τη θάλασσα, δεν έρχεται κανείς προς τα δω. Ποτέ. Ούτε κανείς από μας μπορεί να πάει προς τα κει. Μας δείχνουν κάθε μέρα εικόνες της όμως, γράφουν όμορφα λόγια γι αυτήν, διηγούνται ιστορίες για ανθρώπους προκομμένους και χαμογελαστούς που ζουν εκεί, για να βεβαιωθούμε πως υπάρχει. Μα έχω από καιρό βεβαιωθεί πως υπάρχει, αφού από κει βλέπω να ‘ρχονται τα φορτηγά που αδειάζουν σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, μήνα προς μήνα, τη νεκρή ζώνη.

‡

(για την Σ , για να μη φοβηθεί ποτέ, κι αν φοβηθεί να μη τους το δείξει, ποτέ )

Ματωμένα ρούχα...

Χρεωκοπημενοι καιροι...

Θα αντισταθώ και δε θα ασχοληθώ τόσο με το θέμα των ημερών. Έχει χυθεί ήδη πολύ ηλεκτρονικό μελάνι για αυτό και έχουν εκφραστεί διάφορες εμπεριστατωμένες απόψεις, όπως αυτή του φίλου Ηλία Παππά. Κάποιοι άλλοι μίλησαν για “λιθοβολισμό” και άλλα τέτοια δραματικά. Μια χαρά νομίζω ότι είναι η κα. Δημουλά, κανείς δε τη λιθοβόλησε, κριτική ασκήθηκε, κακόβουλη ή μη δεν ισοδυναμεί με εκτέλεση.

Πιστεύω ότι δημιουργός και έργο πρέπει να κρίνονται ανεξάρτητα η πρώτη από το δεύτερο. Και ορθά σχολίασαν ορισμένοι πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφήνουν τον καθένα εκτεθειμένο στα πυρά του κοινού για το παραμικρό, αλλά το συγκεκριμένο θέμα, σε μια χώρα στα πρόθυρα της κοινωνικο-οικονομικής κατάρρευσης δεν είναι “μικροπράγμα“. Η Χ.Α. καιροφυλακτεί στο 10% με ανοδικές τάσεις και οποιαδήποτε πράξη ή δήλωση “νομιμοποιεί” το ρατσισμό είναι επικίνδυνη και ανεπίτρεπτη. Ειδικά από ανθρώπους της Τέχνης, υποτίθεται με ευαισθησίες.
Άκουσα και διάβασα πολλά για τα λόγια της κυρίας Δημουλά, για το κατά πόσο παραφράστηκαν ή αποδόθηκαν περιληπτικά, για το τι είναι ρατσιστικό και τι όχι, για το τι είναι “πολιτικά ορθό” και τι ειλικρινές, αλλά “άκομψο”.
Εμένα με απασχόλησε κάτι άλλο αυτές τις μέρες. Κάτι που πέρασε σχεδόν “στα ψιλά” εδώ, γιατί έγινε στο μακρινό και φτωχό Μπαγκλαντές. Ξέρετε, τη χώρα (μεταξύ άλλων, γειτονικών και μη) που μας προμηθεύει  με εργατικό δυναμικό για τις γλυκιές φράουλες της Μανωλάδας.
Αναρωτιέμαι πόσο κενή είναι η συζήτηση περί πολιτικής ορθότητας του λόγου, τη στιγμή που ο ίδιος μας ο τρόπος ζωής είναι κατάφωρα μη ορθός, όχι “πολιτικά”, αλλά ηθικά. Γιατί; Επειδή δεν είναι μόνο οι εγχώριες φράουλές μας ποτισμένες με αίμα, αλλά και τα εισαγόμενα ρούχα μας, τα κινητά μας και τα περισσότερα αγαθά που μας προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός.
Πριν δύο εβδομάδες, κατέρρευσε ένα οκταώροφο εργοστάσιο ενδυμάτων στα περίχωρα της πόλης Ντάκα, στο Μπαγκλαντές. Σύμφωνα με τους τελευταίους απολογισμούς οι νεκροί ξεπερνούν τους 900 και οι τραυματίες τους 2500.
Στο κτήριο αυτό λειτουργούσαν πέντε εταιρείες, οι Phantom Apparels, Phantom Tac, Ether Tex, New Wave Style και New Wave Bottoms, οι οποίες προμηθεύουν με ρούχα μεγάλες φίρμες της Δύσης. Ανάμεσά τους o αμερικανικός κολοσσός Wallmart, η βρετανική Primark, η ισπανική Mango και, τι ειρωνεία, η γνωστή και μη εξαιρετέα ιταλική Benetton.
Ξέρετε, αυτή με τα “ενωμένα χρώματα” και τις έξυπνες/προκλητικές διαφημίσεις κατά του ρατσισμού; Αναρωτιέμαι, πόσο καλή διαφήμιση για τη Benetton θα αποτελούσε η παρακάτω φωτογραφία:

United Colours of Benetton

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στα χαλάσματα από την Τασλίμα Ακτέρ, φωτορεπόρτερ και ακτιβίστρια. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς τι νιώθει κοιτάζοντάς την. Είναι ταυτόχρονα τραγική, μακάβρια ρομαντική και βαθιά θλιβερή.
Ο αναίτιος και άδικος θάνατος 900 ανθρώπων είναι μια πραγματική τραγωδία. 3500 άτομα περίπου εργάζονταν σε ένα κτήριο το οποίο είχε κριθεί ακατάλληλο από την αστυνομία, μόλις την προηγούμενη μέρα από την κατάρρευση. Παρόλα αυτά, οι ιδιοκτήτες  υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να δουλέψουν, διαβεβαιώνοντάς τους ότι οι τεράστιες ρωγμές δεν αποτελούσαν λόγο ανησυχίας. Κάποιοι από τους εργάτες διαμαρτύρονταν έξω από το κτήριο όταν αυτό μετατράπηκε σε σωρό από χαλάσματα.
Η φωτογράφος μίλησε για τη φωτογραφία, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TIME:

Με ρώτησαν πολλοί για την φωτογραφία αυτή. Προσπάθησα να μάθω γι’ αυτούς αλλά δεν έχω βρει ακόμα στοιχεία. Δεν ξέρω ούτε ποιοί είναι, ούτε τι σχέση είχαν.
Ημουν όλη μέρα στα ερείπια και έβλεπα τους διασώστες αλλά και πολίτες να ανασύρουν τραυματισμένους εργάτες από τα συντρίμμια. Θυμάμαι ακόμα τα τρομαγμένα μάτια των συγγενών. Ημουν εξαντλημένη, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Τότε, γύρω στις 2 το πρωί, βρήκα ένα ζευγάρι, αγκαλιασμένο στα ερείπια.
Το κάτω μέρος των σωμάτων τους ήταν θαμμένο. Το αίμα από τα μάτια του άνδρα έτρεχε σαν δάκρυ. Όταν τους είδα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τους αισθάνθηκα σαν δικούς μου ανθρώπους. Τους έβλεπα τις τελευταίες τους στιγμές να κάθονται έτσι αγκαλιασμένοι, προσπαθώντας ό ένας να σώσει τον άλλο.
Κάθε φορά που κοιτάζω αυτή την φωτογραφία, αισθάνομαι άβολα. Με έχει στοιχειώσει. Είναι σα να μου λένε. Δεν είμαστε άλλα δυο πτώματα. Δεν είμαστε φτηνά εργατικά χέρια και φτηνές ζωές. Είμαστε άνθρωποι σαν κι εσάς. Η ζωή μας είναι πολύτιμη και τα όνειρά μας το ίδιο.
Αν οι υπεύθυνοι δεν τιμωρηθούν με τις αυστηρότερες ποινές, τότε η τραγωδία αυτή θα επαναληφθεί. Δεν θα υπάρξει ανακούφιση από αυτά τα φριχτά συναισθήματα. Γι’ αυτό και θέλω η φωτογραφία αυτή να κάνει τον γύρο του κόσμου.

Η φωτογραφία αυτή είναι θλιβερή γιατί αντικατοπτρίζει το τίμημα που πληρώνουμε για τα “φθηνά” και “ανταγωνιστικά” επώνυμα ρούχα μας. Είναι η πραγματικότητα που επιλέγουμε να αγνοούμε. Πέντε μήνες πριν αυτή την τραγωδία είχε σημειωθεί πυρκαγιά σε άλλο εργοστάσιο ρούχων, πάλι στο Μπαγκλαντές, με 112 θύματα. Μόλις προχθές σημειώθηκε άλλη μια πυρκαγιά σε εργοστάσιο στη Ντάκα. Είναι μια είδηση που θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη υπό κανονικές συνθήκες, καθώς η Δύση δεν ευαισθητοποιείται τόσο όταν πεθαίνουν άνθρωποι στην Ασία ή στην Αφρική. Έστω κι αν καταπλακώνονται ή καίγονται ζωντανοί κατασκευάζοντας τα ρούχα που φοράμε.
Θυμάστε αλήθεια την τραγωδία της Ρικομέξ; Είχε κοστίσει τη ζωή σε 39 ανθρώπους και είχε συγκλονίσει όλη τη χώρα. Φανταστείτε, λοιπόν, μια χώρα γεμάτη από “Ρικομέξ” πολλαπλάσιου μεγέθους. “Χάρτινα” κτήρια εργοστασίων όπου άνθρωποι σαν εμάς, ίσως λίγο πιο σκούροι, εργάζονται μέσα σε απαράδεκτες συνθήκες, για ψίχουλα, χωρίς καμία προϋπόθεση ασφαλείας. Για τα ρούχα μας. Αυτά που φοράμε και καμαρώνουμε στον καθρέπτη.
Υπάρχουν κι άλλα Μπαγκλαντές. Στην Κίνα, για παράδειγμα, είναι γνωστές οι συνθήκες υπό τις οποίες κατασκευάζονται τα πανάκριβά μας iPhone στα εργοστάσια/μπουντρούμια της Foxconn. Τα ατυχήματα και οι αυτοκτονίες εργατών αποτελούν κάτι το δεδομένο στην ημερήσια διάταξη. Παιδάκια στην Ινδία κατασκευάζουν τα αθλητικά είδη της Nike. Και η Λατινική Αμερική δεν πάει πίσω. Το Μάρτη έκλεισε ένα παράνομο εργαστήριο στην Αργεντινή που παρήγαγε ρούχα για το Zara σε απάνθρωπες συνθήκες. Τον προηγούμενο μήνα ανακαλύφθηκαν κι άλλα, στα οποία εργάζονταν κυρίως Βολιβιανοί μετανάστες (μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά) για λογαριασμό της φίρμας “Inditex”, η οποία προμηθεύει Zara, Pull & Bear, Massimo Dutti, Bershka, Stradivarius, Oysho, Uterqüe.
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Δεν μπορούμε ακόμα να δηλώνουμε άγνοια, χωρίς να ιδρώνει το αυτί μας. Το Internet δεν είναι μόνο για να κουτσομπολεύουμε στο Facebook, να ακούμε μουσική και να κατεβάζουμε ταινίες. Είναι κυρίως ένα πανίσχυρο εργαλείο επικοινωνίας και (υπό προϋποθέσεις) μια πολύτιμη πηγή ενημέρωσης. Και πολλαπλασιάζει τη δύναμη της μονάδας. Πέρα από την ευθύνη και τη δύναμη που έχει ο καθένας μας, ως καταναλωτής, ως χρήστης μπορεί να ασκήσει πίεση στους ισχυρούς και να ενημερώσει όσους δε γνωρίζουν.
Και μπορεί να μη μαθαίνονται όλα για όλους, αλλά ο παραδειγματισμός λειτουργεί και σε βάθος χρόνου ο φόβος συμμορφώνει ακόμα και όσους δεν αποκαλύπτονται. Οι φράουλες της Μανωλάδας μένουν στα αζήτητα. Μην τις λυπάστε. Η ανθρώπινη ζωή είναι απείρως πιο πολύτιμη από λίγους τόνους φράουλες (που σε τελική ανάλυση δεν ταΐζουν τους φτωχούς στην τιμή που είχαν φθάσει) και όλα τα τσίτια που μπορεί να χωρέσει το Zara.
Κοιτάξτε καλά τη φωτογραφία και σκεφτείτε: αξίζει το τίμημα για τα ματωμένα ρούχα; Μπορούμε ακόμα να κάνουμε τους ανήξερους; Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο “Τρίτος Κόσμος” μας χτυπά την πόρτα; Όχι για να ζητήσει δουλειά σαν μετανάστης. Για να μείνει.

Μουσικό Διάλειμμα #33

Αποφάσισε με ποιους είσαι, όσο είναι καιρός, γιατί κάποιοι ονειρεύονται την Ελλάδα των 150 Ευρώ, του 15ωρου, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, για να γίνουμε μια “ανταγωνιστική” χώρα του νέου Τρίτου Κόσμου. Επειδή τους συμφέρει περισσότερο να εξαπλωθεί ο Τρίτος Κόσμος, παρά να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί η δυστυχία και η εκμετάλλευση.

"Unsere Mutter, unsere Vater"...

Πέτρος Κατσάκος, απο την Αυγη...

Δεκάδες αρνητικά σχόλια Γερμανών αναγνωστών συγκέντρωσε η επιστολή του Μ. Γλέζου με τίτλο "Τι χρωστάει ακόμη η Γερμανία στη χώρα μου", στην οποία περιγράφει βιώματα και σκηνές από την κατοχή. Μεταξύ αυτών, ένας έγραψε: "Οι φόροι που πληρώνουμε φεύγουν στην Ελλάδα, για να μπορούν οι ντόπιοι να απολαμβάνουν το ουζάκι τους στο Αιγαίο, στον ήλιο του μεσημεριού, ενώ εμείς βουλιάζουμε στη συλλογική ευθύνη... Ε, λοιπόν, το υλικό μας χρέος το ξεπληρώνουμε στην Ελλάδα με τη σημερινή οικονομική βοήθεια. Αλλά ηθικά δεν μπορεί κανείς να μας τιμωρήσει για τις πράξεις των προγόνων μας".
«Οι πράξεις των προγόνων μας...», μια φράση που στοιχειώνει τη Γερμανία που εσχάτως εμφανίζεται κουρασμένη να μετανοεί και προσπαθεί να απαλλαγεί από το αίσθημα ενοχής που την κατατρέχει δεκαετίες τώρα. Πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό ZDF, η προβολή μιας μίνι σειράς με τίτλο «Unsere Mütter, unsere Väter» που αφορούσε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ιδωμένο μέσα από τα μάτια πέντε νεαρών Γερμανών στρατιωτών, οι μοίρες των οποίων χωρίστηκαν από το πολεμικό μέτωπο. Σύμφωνα με την υπόθεση, για τον καθένα από αυτούς ο πόλεμος γίνεται μια σκληρή ψυχολογική και ηθική δοκιμασία και στην οθόνη εμφανίζονται Σοβιετικοί βιαστές, Πολωνοί αντισημίτες και Ουκρανοί σαδιστές. Μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Οι μητέρες μας, οι πατέρες μας», επιχειρείται μία νέα ανάγνωση του πολέμου, σύμφωνα με την οποία τα εγκλήματα των Γερμανών ισοσταθμίζονται με εκείνα των Ρώσων του Κόκκινου Στρατού, που στην πορεία τους προς το Βερολίνο δολοφονούν, βιάζουν και λεηλατούν.
Στη γερμανική κοινωνία βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη μια προσπάθεια «συμφιλίωσης με το παρελθόν» καθώς και να δικαιολογηθούν οι πράξεις των πατεράδων και των παππούδων τους στο έδαφος της ΕΣΣΔ αλλά και στην υπόλοιπη κατακτημένη Ευρώπη στα χρόνια του μεγάλου πολέμου. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας θεώρησε τη σειρά «Οι μητέρες μας, οι πατέρες μας» απαράδεκτη. Απέστειλε nota στον πρεσβευτή της Γερμανίας, στο οποίο τονίζεται «η απόρριψη της σειράς αυτής από την απόλυτη πλειονότητα των Ρώσων θεατών που την παρακολούθησαν», ενώ ακόμη αναφέρονται ως «απαράδεκτες οι προσπάθειες να εξισωθούν οι μαζικές θηριωδίες που διέπραξαν στο έδαφος της ΕΣΣΔ τα χιτλερικά στρατεύματα με τις μεμονωμένες υπερβολές που σημειώθηκαν από πλευράς Ρώσων στρατιωτών, και οι οποίες τιμωρούνταν αυστηρά από τη στρατιωτική ηγεσία». Στην επιστολή εκφράζεται επίσης και η προσδοκία οι μελλοντικές γερμανικές παραγωγές με περιεχόμενο τον πόλεμο να διατηρήσουν το ιστορικό περίγραμμα των γεγονότων του Β' Παγκοσμίου πολέμου.
Η διεύθυνση του ZDF από την πλευρά της αποκάλεσε το σίριαλ «αντιπολεμικό» και θεωρεί ότι οι σκηνές βίας σε αυτό δεν έχουν σκοπό τη δημιουργία συγκεκριμένων εντυπώσεων.
Πέρασαν 68 χρόνια από την ήττα του ναζισμού και είναι προφανές ότι πολλοί Γερμανοί δεν προσπαθούν να ξεχάσουν τα όσα έπραξαν «οι πατέρες και οι μητέρες τους», αλλά επιχειρούν να εισάγουν τη «θεωρία των άκρων» στην ανάγνωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας αναγνώστης της Welt απαντά στον Μανώλη Γλέζο: «ο γερμανικός στρατός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να τιμωρεί τα εγκλήματα των κομμουνιστών στην Ελλάδα».

Η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα...

Του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...

Ο Οσκαρ Λαφοντέν, εκ των ιδρυτών της γερμανικής Αριστεράς, διαπιστώνει ότι το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα δεν λειτουργεί, εισηγείται την εγκατάλειψή του και επιστροφή στο Σύστημα Νομισματικών Ισοτιμιών, που προϋπήρξε του ευρώ.

Εντοπίζει βασικό εμπόδιο στη λειτουργία του ευρώ τα άνισα επίπεδα ανταγωνιστικότητας μεταξύ των χωρών-μελών. Εξ αυτού, συντάσσεται με τον υπερσυντηρητικό οικονομολόγο Χανς Βέρνερ Ζιν, σύμφωνα με τον οποίο οι χώρες του Νότου -Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία- «πρέπει να φθηνύνουν 20% με 30%, η Γερμανία να ακριβύνει 20%». Εφ' όσον κάτι τέτοιο παραμένει ανέφικτο με κοινό νόμισμα, θα πρέπει αυτό να εγκαταλειφθεί, να αντικατασταθεί με το προηγούμενο, «ώστε να επιτρέπονται υποτιμήσεις και ανατιμήσεις εθνικών νομισμάτων, για την προσαρμογή των εθνικών οικονομιών στα αντίστοιχα επίπεδα ανταγωνιστικότητας». Ο ίδιος, εκ των ιδρυτών του ευρώ, δικαιολογεί τη σημερινή μεταστροφή του με τη διαπίστωση «αδυναμίας συντονισμού» μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Ωστόσο, εάν σήμερα η Ευρώπη καταποντίζεται, αυτό δεν οφείλεται σε έλλειμμα συντονισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά σε «υπερευθυγράμμιση» όλων με τη συνταγή λιτότητας. Ενώ το ευρώ θεσπίστηκε προς σταθεροποίηση των ενδοευρωπαϊκών σχέσεων, η Γερμανία σήμερα τις αποσταθεροποιεί με μονομερές επιθετικό μισθολογικό πάγωμα από το 2005, εις βάρος των εταίρων της, παραβιάζοντας τις ευρωπαϊκές συνθήκες, δέχεται ο Λαφοντέν. Ομως, αυτό δεν ονομάζεται «έλλειμμα συντονισμού», αλλά έλλειμμα εναλλακτικών πολιτικών, εφ' όσον κάθε χώρα-μέλος χρειάζεται διαφορετική πολιτική για τη σταθεροποίησή της. Σήμερα, με αιτιολογία την ανταγωνιστικότητα, όλες οι κυβερνήσεις περικόπτουν την εσωτερική ζήτηση, επιδιώκοντας αύξηση των εξαγωγών τους. Ομως κι αυτές συρρικνώνονται, λόγω της ευρωπαϊκής ύφεσης, που προκαλούν οι περικοπές. Οταν όλοι περιστέλλουν ταυτόχρονα τις δαπάνες, πλήττονται όλοι, ανεξάρτητα από την ανταγωνιστικότητά του καθενός. Εφ' όσον 90% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ καταναλώνεται εντός της Ευρώπης και μόνον 10% εκτός, κάθε περικοπή εσωτερικής ζήτησης ενθαρρύνει ενδοευρωπαϊκή μειοδοσία προς τα κάτω. Αντί σύγκλισης στην ανταγωνιστικότητα, η ύφεση προκαλεί αύξουσα απόκλιση. Ενώ το ευρώ επαγγελλόταν σταθεροποίηση των ενδοευρωπαϊκών σχέσεων, σήμερα, με τη λιτότητα και την ύφεση, αυτές αποσταθεροποιούνται. Εάν οι χώρες επιστρέψουν στα εθνικά νομίσματα, υποτιμήσεις και ανατιμήσεις, τότε ο ενδοευρωπαϊκός ανταγωνισμός δεν θα αποβεί ηπιότερος, αλλά θα λάβει μετωπική συγκρουσιακή μορφή, όπως στη δεκαετία του 1930.
Πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά η ύφεση. Στο σημερινό πλαίσιο, ο κόσμος της εργασίας μπορεί να διεκδικεί αλλαγή ευρωπαϊκής πολιτικής, εγκατάλειψη της αποσταθεροποιητικής λιτότητας. Εάν επιτραπούν εθνικές υποτιμήσεις και ανατιμήσεις, οι χώρες του Νότου θα εγκλωβιστούν σε οριστική και αμετάκλητη παγίδα φτώχειας, έναντι της οποίας ουδεμία αμφισβήτηση θα έχει νόημα.
Εξάλλου, το προ του ευρώ νομισματικό σύστημα, στο μέτρο που απέβλεπε στη σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, δεν επέτρεπε διακυμάνσεις των εθνικών νομισμάτων, παρά μόνον εντός της περιοχής του 4,5%, ενώ η σημερινή ανάγκη νομισματικής προσαρμογής υπερβαίνει το 30% και 50%. Οταν το 1992 η Ιταλία και η Βρετανία χρειάστηκαν να υποτιμήσουν περισσότερο, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το ΕΝΣ. Σήμερα, ακόμη και αν τα εθνικά νομίσματα δεν είχαν εκλείψει, θα ήταν αδύνατον να υποτιμηθούν ή να ανατιμηθούν υπό ευρωπαϊκή επίβλεψη στο ύψος που θα ήταν απαραίτητο για την προσαρμογή κάθε χώρας. Εφ' όσον δύο τρίτα του εξωτερικού εμπορίου των χωρών-μελών πραγματοποιούνται εντός της Ευρωζώνης, οι ισοτιμίες, ακόμη και εθνικές, δεν θα μπορούσαν να αποκλίνουν όσο θα ήταν αναγκαίο. Κατά συνέπεια, δεν απομένει άλλη οδός προσαρμογής παρά οι μεταβιβάσεις σταθεροποιητικών πόρων από πλεονασματικές περιοχές προς ελλειμματικές, που μέχρι σήμερα πεισματικά απορρίπτουν οι Γερμανοί αξιωματούχοι.
Η υπερσυντηρητική γερμανική Δεξιά διεκδικεί εγκατάλειψη του ευρώ, προκειμένου να αποφύγει η Γερμανία τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της. Κι όμως, οι σταθεροποιητικές μεταβιβάσεις εφαρμόζονται σε όλες τις νομισματικές περιοχές του κόσμου -Αμερική, Καναδά, ακόμη και Γερμανία, ιδίως μεταξύ δυτικής και ανατολικής πλευράς, ακόμη και με μεγαλύτερες περιφερειακές αποκλίσεις στην ανταγωνιστικότητα. Είναι άραγε δυνατόν να διαφεύγει από τον έμπειρο ιδρυτή της «Λίνκε» αυτός ο τρόπος διαχείρισης περιοχών με άνισα επίπεδα ανταγωνιστικότητας;
Εάν το ευρώ εγκαταλειφθεί, αυτό δεν θα οφείλεται στην απόκλιση ανταγωνιστικότητας, αλλά στην απουσία κοινοτικών αντισταθμιστικών μηχανισμών διαχείρισής της, στην αρνητικότητα της Γερμανίας να συνεισφέρει στο κόστος λειτουργίας του ευρώ, παρ' όλο που αυτή αντλεί τα μέγιστα οφέλη εξ αυτού. Επειτα, με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, τι θα απογίνει με τα χρέη; Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν, χωρίς διαγραφή, χωρίς ευρωομόλογα ούτε αμοιβαιοποίηση κρατικών χρεών, τουλάχιστον μέχρι 60% του ΑΕΠ; Η παρέμβαση του σεβαστού Λαφοντέν αφήνει αναπάντητα περισσότερα ερωτήματα από όσα αντιμετωπίζει και δεν καλύπτεται από το χώρο του.
kvergo@gmail.com

Γιατί πρέπει να μειωθεί το διδακτικό ωράριο των εκπαιδευτικών...

Χρήστος Λάσκος, απο την Αυγη...

Η επαπειλούμενη απεργία των καθηγητών στις πανελλαδικές εξετάσεις έχει ευαισθητοποιήσει (!) το σύνολο του καθεστωτικού πολιτικού και μιντιακού προσωπικού και το έχει τάξει, για άλλη μια φορά, στην υπεράσπιση της κοινωνίας και ιδίως των τρυφερών βλαστών της. Το γεγονός πως η ανεργία των νέων, ως αποτέλεσμα των, επιλεγμένων από την πολιτική ελίτ και την άρχουσα τάξη, πολιτικών «υπέρβασης» της κρίσης θα φθάσει σύντομα το 70%, με το τυχερό υπόλοιπο -πλην των δικών τους ευαίσθητων γόνων- να εργάζεται σε συνθήκες εργασιακής και μισθολογικής γαλέρας είναι, προφανώς, «άλλο θέμα».
Στο κείμενο αυτό θα αφήσω εκτός σχολιασμού όλα τα θέματα της σχετικής συζήτησης, επιλέγοντας να αναφερθώ μόνο σε αυτό που θεωρείται από τους παπαγάλους του συστήματος το αδύνατο σημείο της επιχειρηματολογίας των εκπαιδευτικών συνδικάτων και αφορά το διδακτικό ωράριο.
Λέω, λοιπόν, με σαφήνεια, πως οι εκπαιδευτικοί έχουν πολλά επιχειρήματα όχι μόνο για να αντισταθούν στην επιχειρούμενη αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας, αλλά και να επιδιώξουν τη μείωσή του.
Και δεν είναι μόνο τα προφανή.
Ότι, δηλαδή, ο μέσος ευρωπαϊκός όρος του διδακτικού ωραρίου είναι χαμηλότερος του ελληνικού αντίστοιχου - χαρακτηριστικά, στο «εκπαιδευτικό θαύμα», που σύμφωνα με όλους τους επίσημους, καθεστωτικούς, δηλαδή, οργανισμούς, αποτελεί η Φινλανδία, το διδακτικό ωράριο στο γυμνάσιο είναι 13-17 ώρες και στο λύκειο 11-17!¹.
Ότι, επιπλέον, η μία διδακτική ώρα αντιστοιχεί σε τρεις ώρες συνήθους δουλειάς γραφείου ή ότι στις ώρες εργασίας θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η διόρθωση εργασιών στο σπίτι, καθώς και η πολύωρη καθημερινή προετοιμασία του εκπαιδευτικού, που θέλει να είναι επαρκής στο έργο του - ειδικά στην Ελλάδα, όπου η διαχρονική πολιτική Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εξαφάνισε ολοκληρωτικά οιαδήποτε συστηματική δομή επιμόρφωσης υφίστατο.
Δεν είναι, ακόμη, μόνο το γεγονός ότι, πέρα από το διδακτικό ωράριο, οι εκπαιδευτικοί επιβαρύνονται με μεγάλο διοικητικό έργο, το οποίο θα έπρεπε να προσφέρεται από ειδικό διοικητικό προσωπικό, όπως συμβαίνει στο σύνολο, σχεδόν, της Ευρώπης και όχι μόνο. Κι ας ειπωθεί εδώ πως η όλη επιχειρηματολογία, κυρίως της ΔΗΜ.ΑΡ., περί των αποσπάσεων εκπαιδευτικών δεν λέει πως το πολύ μεγάλο ποσοστό τους -90%;- αφορά την κεντρική και τις περιφερειακές διοικήσεις του υπουργείου, που σε ένα κανονικό κράτος θα κάλυπταν τις ανάγκες τους με πραγματικό διοικητικό προσωπικό.
Είναι και το δεδομένο ότι όλα τα προηγούμενα θα πρέπει να συνυπολογίζονται με την εισοδηματική τους κατάσταση, η οποία ήδη προ κρίσης -το 2008- τους τοποθετούσε στη θέση των χειρότερα αμειβομένων σε ολόκληρη την Ευρωζώνη² - όπως μας ενημερώνει, μάλιστα, η Ρ. Βαρέλα στην «Αυγή» της 4ης Μαΐου, οι μισθοί τους είναι οι μισοί σε σχέση με αυτούς των Πορτογάλων συναδέλφων τους. Έπειτα, μάλιστα, από τις συντριπτικές περικοπές των Μνημονίων φαίνεται να έχουν αμοιβές χαμηλότερες και από αυτές των Μεξικανών συναδέλφων τους, διαβιώντας σε μια χώρα με πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ κατά κεφαλήν από αυτό του Μεξικού.
Αν σ' αυτό προστεθεί το γεγονός πως οι Έλληνες εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζομένους αντίστοιχων μορφωτικών προσόντων, η εικόνα ολοκληρώνεται³.

Η πολιτική οικονομία του ζητήματος

Εκτός, λοιπόν, των προηγουμένων γνωστών σε όσους στοιχειωδώς ξέρουν από αυτά, θέλω να προσθέσω και μερικά ακόμη επιχειρήματα, που συνδέονται με τα ζητήματα της δημοσιονομικής, μακροοικονομικής και εργασιακής πολιτικής.
Ας ξεκινήσω με έναν αναγκαίο υπολογισμό. Τα στοιχεία δείχνουν πως οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελούν το 2,3% περίπου του απασχολούμενου συνολικά δυναμικού της χώρας. Την ίδια στιγμή, όμως, καρπώνονται με τους μεικτούς μισθούς τους μόλις το 0,8% του παραγόμενου εγχώριου προϊόντος. Οι αριθμοί, όπως μπορεί ο καθένας να καταλάβει, είναι συντριπτικοί και δείχνουν ανάγλυφα τη δεινή θέση των Ελλήνων εκπαιδευτικών.
Επιπλέον, όμως, δείχνουν πως μια γενναία αύξηση του εκπαιδευτικού προσωπικού, που θα προέκυπτε ως αποτέλεσμα σειράς βελτιωτικών παρεμβάσεων στη δομή και τη λειτουργία των σχολείων (όπως τη μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, με προφανείς τις θετικές παιδαγωγικές επιπτώσεις), μαζί και της μείωσης του διδακτικού ωραρίου θα είχε ασήμαντη δημοσιονομική επίπτωση: η αύξηση κατά 50% του προσωπικού θα σήμαινε αύξηση των δημοσίων δαπανών μόλις κατά 0.4%⁴, σε μια χώρα που έχει τις χαμηλότερες με διαφορά, στο όριο του αίσχους, δημόσιες εκπαιδευτικές δαπάνες στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή επέρχεται τριπλάσια ποσοστιαία μείωση της συνολικής ανεργίας.
Να, λοιπόν, πώς η μείωση του διδακτικού ωραρίου συνιστά μια εκπληκτικά δυναμική αντιανεργιακή πολιτική προς όφελος των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών, νέων με εξαιρετικά μορφωτικά προσόντα, των οποίων η αξιοποίηση θα είχε πολλαπλές θετικές επιπτώσεις για την ελληνική κοινωνία. Και, μάλιστα, με απειροελάχιστο δημοσιονομικό κόστος.
Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη που θα πρέπει να σημειωθεί γιατί σπανίως επισημαίνεται. Οι πιο αποτελεσματικές δημόσιες δαπάνες, με επιπλέον αναπτυξιακές και αντιανεργιακές επιπτώσεις, είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, οι δαπάνες για πρόσληψη προσωπικού στο Δημόσιο. Όπως αποδεικνύει με μεγάλη πειστικότητα ο Γιώργος Σταμάτης⁵, οι δαπάνες αυτές «αυξάνουν άμεσα την απασχόληση και μειώνουν άμεσα την ανεργία. Και μέσω της ζήτησης για καταναλωτικά αγαθά, την οποία αναπτύσσουν αυτοί οι νεοπροσληφθέντες στο Δημόσιο, αυξάνουν το εθνικό προϊόν και συνεπώς αυξάνουν έτσι και έμμεσα την απασχόληση -την απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ο οποίος παράγει αυτά τα καταναλωτικά αγαθά- και συνεπώς μειώνουν και έμμεσα την ανεργία». Το γεγονός πως οι καπιταλιστές και το κράτος τους δεν προκρίνουν μια τέτοια επιλογή είναι ταξικά απολύτως εξηγήσιμο, δεν το κάνει, ωστόσο, «δημοσιονομικά ορθολογικό» και «αναγκαίο», όπως οι παπαγάλοι ισχυρίζονται.
Ας μην απολογούμαστε, λοιπόν. Και σ' αυτό εμείς είμαστε που έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας.
1. Γενικότερα για τη φινλανδική εκπαίδευση, η οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια βελτιώθηκε ραγδαία εφαρμόζοντας πρακτικές που είναι πολύ κοντύτερα στις προτάσεις της ΟΛΜΕ, απ' ό,τι αυτές του νεοφιλελεύθερου ελληνικού κράτους: Pasi Sahlberg, Φινλανδικά Μαθήματα, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2013 - ιδίως τον πρόλογο του Γιώργου Τσιάκαλου.
2. Για αναλυτική περιγραφή βλέπε: Πράγμα 11-Η δημόσια εκπαίδευση... από το βιβλίο: Χ. Λάσκος - Ε. Τσακαλώτος, 22 Πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι, ΚΨΜ, Αθήνα, 2012, σελ. 128-135.
3. όπ.π. σελ. 130.
4. Που, επιπλέον, θα μπορούσε, με τη σωστή διαμόρφωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, να ελαφρύνει σημαντικότατα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς από τις υπέρογκες ιδιωτικές εκπαιδευτικές δαπάνες.
5. Γ. Σταμάτης, Περί Νεοφιλελευθερισμού, ΚΨΜ, Αθήνα, σελ. 41-54.