Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Μια μεταμεσονύχτια κουβέντα…

Gil-galad, Απ'όλα (με sos)...

Όχι, δε θέλω να βάλω εικόνα για να μπορείς κι εσύ να το δεις.Βρέθηκα σε ένα κόσμο που οι εικόνες ήταν αποτυπώματα στιγμών και τώρα πια είναι δεσμοφύλακές μας. Εικόνες είμαστε που εντέχνως, με περιοδικά, καλό στάτους ζωής, εμφάνιση κι αποτυχημένους έρωτες μας έφτιαξαν. Στο Superman θυμάμαι, αυτή ντε την παλιά ταινία, η φυλακή που επέβαλαν ήταν να σε κλείσουν σε ένα θάλαμο σα φωτογραφία, σαν εικόνα. Ε, τα κατάφεραν κι εδώ κι ας είσαι ελεύθερος να περπατάς πέρα από τα εκατοστά του πλαισίου σου, είσαι φυλακισμένος μέσα σε μια εικόνα κι αν το έβλεπες καθαρά, είσαι ΙΔΙΟΣ με το διπλανό σου. Μιλάμε για Ι Δ Ι Ο Σ ! ! !
Σου έμαθαν να λες “δε βαριέσαι” και να κοιτάζεις με βλέμμα κενό, με μυαλό στέρφο, ό,τι επιθύμησες, ό,τι σε έκανε να αισθάνεσαι ζωντανός… Δε μιλάω για το καινούριο σου μηχάνημα και το ένδυμά σου που θα σε ζηλεύουν μιας και το κατέχεις. Μιλάω για τον έρωτα, μιλάω για τα όνειρα, μιλάω για το ενδιαφέρον για μια πιο δίκαιη ζωή…
Δεν κάνεις καν αναλύσεις επιπέδου γηπέδου ή καφενείου πια, μα αναλύσεις επιπέδου καφετέριας! Κάθεσαι, ΙΔΙΟΣ με το διπλανό σου και κρίνεις τους πάντες και τα πάντα με μια μόνο γαμημένα κενή φράση, “Όλοι τους ίδιοι είναι, για τον π…”. Εσύ ο σωστός, ο διαφορετικός κριτής. Εσύ που αμέσως μετά από αυτό το αδιανόητα κενό πράγμα που ξεστόμησες βλέπεις τους ΙΔΙΟΥΣ διπλανούς σου να γνέφουν καταφατικά, πριν κοιτάξουν τον κώλο της διπλανής που έχει ένα πανομοιότυπο με σένα γκόμενο.
Αδέκαστε εσύ νέε που εκτός από το να κατηγορείς τη γενιά των πατέρων σου που σε καταδίκασαν σ’αυτή την κακή μοίρα, δεν κάνεις και τίποτε άλλο πέραν του να εκτονώνεσαι σε διαδίκτυα και εφαρμογές κινητών. Εσύ που αποδέχτηκες ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχουν μόνο αποτυχημένοι έρωτες, ή ανεκπλήρωτοι. Εσύ που αποδέχτηκες το “που πήγαν όλοι οι άντρες;” και το “δε μπορώ να δεσμεύομαι εγώ, είμαι ελεύθερο πνεύμα, πνίγομαι”. Εσύ που προτιμάς να μη σκέφτεσαι, αντί να παλεύεις για όσα αγχώνεσαι. Συμβουλεύεις τον άλλο λέγοντάς του, “έλα μην τα σκέφτεσαι τώρα”, “γράψτους στ’αρχίδια σου”, “όλοι ίδιοι είναι”. Τον συμβουλεύεις να κάνει ό,τι κάνεις κι εσύ κι έτσι να καταλήξετε ΙΔΙΟΙ. Με φράτζα, γένια, τατουάζ, i-Phone, κερατωμένοι, με κερατωμένες γκόμενες, με φίλους που δεν ξαναμιλάς γιατί είναι βαζελογαβροχανουμοβουλγαροσκουλικα, με φίλες που συστηματικά θάβεις και σε θάβουν, ίδιοι… Κι όταν σπείρεις κι εσύ το σπόρο του ίδιου και γίνεις ένα ακόμα γρανάζι στη μηχανή τους, είσαι κιόλας νεκρός. Δε θα είσαι στο χώμα, πεθαμένος, τουλάχιστον εκεί θα ήσουν κάτι. Ζωή δεν είχες και δε θα έχεις ξανά.
Είχα δει κάποτε γραμμένο σε ένα τοίχο ένα ακόμα ωραίο…
Έρωτας, όνειρα, ζωή, φιλία,
Αν βαριέσαι τα πιο πάνω τα είπε καλύτερα από μένα ο Τάσος Λειβαδίτης
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Νεοχούντα...

Πολιτικο Κορακι...
Δεν είναι τρελοί. Δεν είναι παράλογοι.
Δεν είναι τυχαίοι ή άσχετοι.
Είναι Αληταράδες. Ψεύτες και Προδότες.
Πρωτίστως είναι...Νεοφιλελεύθεροι.
Ακραίοι. Σκληροί. Αθλιοι.
Πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις έξωθεν εντολές.
Απόλυτα ταυτισμένοι με τους πλουτοκράτες
και τα συμφέροντα τους.
Με πλήρη συνείδηση υλοποιούν συγκεκριμένο Σχέδιο.
Σχέδιο Εξόντωσης της Χώρας και των Ανθρώπων.
Καταργούν τη Δημοκρατία,το Σύνταγμα και τους Θεσμούς.
Ξεπουλούν την Εθνική Περιουσία.
Ιδοπεδώνουν εισοδήματα και δικαιώματα.
Μετατρέπουν τη Χώρα σε νεο-αποικία.
Με Δούλους. Με Βούρδουλα.
Σταυρώνουν τους μικρομεσαίους.
Πολλαπλασιάζουν τη Φτώχεια,την Εξαθλίωση.
Τους Ανεργους και τους Πεθαμένους.

Με τους μηχανισμούς Βίας/Καταστολής...
τη μαύρη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ
και των κομματικών δημοσιοκάφρων...
με κουκουλοφόρους και χωρίς...
με Φωτιά και Τσεκούρι...
στήνουν τη "νέα" Ελλάδα.

Δεν είναι πατριώτες.
Είναι η νεοΧούντα Πασοκ-ΝΔ-δημαρ.

Δεν είναι περαστικοί. Ούτε ανόητοι.
Είναι Επικίνδυνοι για τη Ζωή μας.
Νεοφιλελεύθεροι μέχρι Θανάτου.

Ευρωθατσερισμός...

Κιμπι...
Αν ζούσε η Θάτσερ, θα έφριττε. Ίσως να είχε ήδη φρίξει, κι ίσως το εγκεφαλικό που την έπληξε να οφειλόταν σε όσα είχε δει κι είχε ακούσει. Αυτό που τόσο μίσησε, αυτό που έθεσε ως σκοπό της ζωής της να αποδυναμώσει, να πετσοκόψει, να συντρίψει, να λεηλατήσει, αυτό το βδελυρό κατασκεύασμα, το κράτος, έχει επανέλθει στο προσκήνιο με μια τρομακτική πολιτική πυκνότητα, με μια πρωτοφανή ωμή δύναμη που καταπνίγει κάθε έννοια ατομικής πρωτοβουλίας και ευθύνης.

Μήπως τα λέω μπερδεμένα κι αντιφατικά; Μήπως κάτι δεν έχω καταλάβει; Αφού ό,τι κρατικό πωλείται, ότι δημόσιο ιδιωτικοποιείται, ό,τι συλλογικό κονιορτοποιείται, πού είδα το κράτος κραταιό και ακατανίκητο;

Ό,τι βλέπω εγώ ενδεχομένως να το είχε δει κι η Θάτσερ (να εξηγούμαι: μου είναι εξίσου απεχθές το ίχνος της στην ιστορία, όπως στην πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν υποφέρει από την πολιτική της κληρονομιά) σε όσα συντελούνται στην Ε.Ε. προκαλώντας αλλεργία στον συντηρητικό επίγονό της, τον Κάμερον. Στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη εξελίσσεται μια πρωτοφανής στην ιστορία συγκέντρωση κρατικής ισχύος ( έστω κι αν αυτό προϋποθέτει την κατάλυση της κρατικής ισχύος 27 άλλων χωρών). Μια συγκέντρωση ισχύος συγκρίσιμη ίσως μόνο με τη ρωμαϊκή ή τη βυζαντινή αυτοκρατορία.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά φαίνεται ότι ο θατσερισμός πέφτει θύμα της ίδιας της ιστορικής του επιτυχίας ως προς τον κατεξοχήν διακηρυγμένο του στόχο. Η συρρίκνωση του κράτους στους κοινωφελείς και δημόσιου συμφέροντος τομείς, πέρα από τις παταγώδεις αποτυχίες που τη συνόδευσαν, απαίτησε ακόμη και στην ίδια τη θατσερική Βρετανία μια χωρίς προηγούμενο επιστράτευση του κράτους, ιδιαίτερα των κατασταλτικών, στρατιωτικών και νομοθετικών του βραχιόνων: χωρίς την Αστυνομία δεν θα συντρίβονταν τα συνδικάτα. Χωρίς τον στρατό, την αποικιοκρατική διπλωματία και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς δεν θα απογειώνονταν οι παραγγελίες και η κερδοφορία των πολεμικών βιομηχανιών. Χωρίς τα σμήνη γραφειοκρατών νέου τύπου, τους νομοτέχνες, τους μάνατζερ που αποίκισαν κάθε πτυχή της κρατικής μηχανής δεν θα επιτυγχανόταν το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, η απορύθμιση κάθε νομοθετικού πλαισίου εποπτείας και προστασίας του δημόσιου συμφέροντος. Ουσιαστικά, η Θάτσερ δεν συρρίκνωσε πραγματικά το κράτος. Απλώς το ιδιωτικοποίησε σε κάθε κερδοφόρο τομέα του. Κι αυτό χωρίς επιτυχία πάντα, και κατά κανόνα με κόστος πολύ υψηλότερο από τις ίδιες τις κρατικές δαπάνες (συμπεριλαμβανομένης της μίζας).

Παρ’ ότι η Θάτσερ μίσησε το ευρώ και φθονούσε κάθε απόπειρα ενοποίησης και ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε., οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της Ε.Ε. και του ευρώ λάτρεψαν και τη Θάτσερ και τις ιδέες της. Δανειζόμενοι, όμως, το νεοφιλελεύθερο πείραμά της στο πεδίο της συρρίκνωσης του κράτους και της απόσυρσής του από τα δημόσια αγαθά, χρεώθηκαν και τους επαχθείς «τόκους» αυτού του πειράματος. Για να οργανωθεί η απορύθμιση της μεγάλης αγοράς των 500 εκατομμυρίων καταναλωτών, για να εξασφαλισθεί η μέγιστη δυνατή ομογενοποίηση της δημοσιονομικής συμπεριφοράς των κυβερνήσεων, για να είναι δυνατή η ακώλυτη και ταχεία κίνηση των κεφαλαίων και για επιτευχθεί ενοποίηση των νομισματικών πολιτικών- πρακτικά μέσω του ευρώ-, χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα υπερκράτος με επίσημη έδρα της Βρυξέλλες, με συμπρωτεύουσα τη Φρανκφούρτη και με μια πολυάνθρωπη, πανάκριβη και πανίσχυρη γραφειοκρατία. Αν η Ευρωζώνη αντέξει τις ποικίλες εθνικές και κοινωνικές αντιθέσεις που προκαλεί το εγχείρημα και δεν αποσυντεθεί, θα εξελιχθεί σε ένα υπερκράτος με δύο εφαπτόμενους πόλους εξουσίας: ο ένας, με κέντρο αναφοράς την Κομισιόν, θα ασκεί τη διακυβέρνηση της ευρωπαϊκής ενδοχώρας, με τις εθνικές κυβερνήσεις σε ρόλους υφισταμένων διευθύνσεων που υποχρεούνται απλώς να αποδίδουν απολογισμό πεπραγμένων. Ο άλλος, με κέντρο την «ανεξάρτητη» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα ελέγχει την πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του πλούτου, το χρήμα, και μέσω της εποπτείας στις τράπεζες, τα περισσότερα υλικά και άυλα περιουσιακά στοιχεία της Γηραιάς Ηπείρου. Κι οι δυο πόλοι μαζί θα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του ενεργητικού της Ευρωζώνης, δημόσιου και ιδιωτικού.

Παρ’ ότι στο εγχείρημα του ευρώ έβαλε πλάτη ένα συνονθύλευμα ιδιωτικών συμφερόντων υπεράνω εθνικότητας που έβλεπε στο κοινό νόμισμα το κλειδί του παραδείσου της αειφόρου κερδοφορίας, η διατήρησή του συνεπάγεται «θυσίες». Στη νέα υπερεθνική δομή που διαμορφώνεται, είναι αδύνατο να διασωθούν όλα τα «εθνικά πλεονεκτήματα» των εγχώριων επιχειρηματικών και οικονομικών ελίτ, τα ιδιαίτερα προνόμια, τα φέουδα αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης. Η καταστροφή κεφαλαίου που συνεπάγεται η διαχείριση της κρίσης του ευρώ για να επιτευχθεί μια «δημιουργική επανεκκίνηση» έχει τα θύματά της. Θα μείνουν λιγότερες τράπεζες να ελέγξουν τη ροή του χρήματος, λιγότερες επιχειρήσεις να ελέγξουν την παραγωγή και διανομή αγαθών, την παροχή προμηθειών και υπηρεσιών στο υπερκράτος. Αυτή η διαδικασία «δημιουργικής καταστροφής», εγγεγραμμένη στο DNA του καπιταλισμού από καταβολής του, στην αγορά των 27 και στη νομισματική ένωση των 17 δεν μπορεί παρά να περάσει από φίλτρα γεωπολιτικής ισχύος. Που σημαίνει ότι οι γερμανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, μαζί με μερικούς ομοειδείς ομίλους από τις χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ, θα έχουν τον πρώτο λόγο όχι μόνο στη συγκεντροποίηση κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά και στη διαμόρφωση των θεσμών του υπερκράτους. Το να οραματίζεται κανείς ότι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη θα μεταμορφωθούν σε διακρατικές ενώσεις αλληλεγγύης και ίσης κατανομής βαρών και ευκαιριών είναι σαν να πιστεύει ότι οι γερμανικές τράπεζες και βιομηχανίες θα δεχθούν να συρρικνωθούν δραστικά, όπως εξαναγκάστηκαν για παράδειγμα να αυτο-ακρωτηριαστούν οι κυπριακές τράπεζες εν μια νυκτί.

Για να ξαναγυρίσουμε στη Θάτσερ, η λειτουργία αυτού του ομοσπονδιακού μορφώματος στην Ευρώπη με τους όρους που περιγράψαμε, παρ’ ότι διατηρεί τον κοινωνικό πυρήνα του θατσερισμού, την αποθέωση του ιδιωτικού συμφέροντος, ταυτόχρονα προϋποθέτει μια πανίσχυρη κεντρική εξουσία. Δηλαδή, αυτό που υποτίθεται ότι απεχθάνονταν η «σιδηρά κυρία» και οι «χάλκινοι κύριοι» που λειτουργούν ως επίγονοί της στην Ευρώπη. Η συνοχή του υπερκράτους απαιτεί και την κατασταλτική του λειτουργία απέναντι σε κάθε μορφή αντίστασης, είτε αφορά τους πληβείους της Γιουρολάνδης είτε τους πατρικίους των καντονιών και των αποικιών της, τους εθνικούς εγωισμούς και ανταγωνισμούς τους. Η τρόικα που έχει ήδη αποικίσει το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού Νότου λειτουργεί ήδη σαν ένα είδος οικονομικής, κοινωνικής και ιδεολογικής αστυνομίας. Κι είναι ένα ερώτημα αν στο επόμενο βήμα της επικουρείται από μια κανονική, ένοπλη αστυνομία ή στρατό, αν και τα μέτρα που επιβάλει συχνά είναι αποτελεσματικότερα από συμβατικούς βομβαρδισμούς. Διόλου τυχαία, αρκετοί ευρωκράτες, παρά τη ρητορική περί δημοκρατίας και δικαιωμάτων, βλέπουν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα απολυταρχικά σχήματα διακυβέρνησης του κινεζικού ή του ρωσικού καπιταλισμού, σε σχέση με τη χαλαρή ομοσπονδιακή χαλαρότητα των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η συναίνεση, διακρατική ή κοινωνική, με την οποία πορευόταν ως τώρα το ευρωπαϊκό σκάφος, να αντικαθίσταται ραγδαία από την πυγμή των ηγεμόνων της και την αυταρχική τους επιρροή στο ευρωπαϊκό υπερκράτος.

Έτσι, στο πολιτικοοικονομικό υβρίδιο του ευρωθατσερισμού που ηγεμονεύει στην Ευρώπη έχει απομείνει μόνο το θεωρητικό κέλυφος του νεοφιλελευθερισμού που ορκιζόταν ότι είναι αλλεργικός στο κράτος. Εντός του κελύφους επωάζεται ένας κρατισμός ασύλληπτων διαστάσεων, που καταπνίγει κάθε έννοια ατομικής, συλλογικής ή εθνικής ελευθερίας και ευθύνης. Οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι απίθανο να καταπιαστούν με τις βυζαντινές λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν αυτό το αυταρχικό υπερκράτος των 500 εκατομμυρίων υπηκόων. Το πιο πιθανό είναι ότι θα καταπιαστούν με τον γρίφο πώς σ’ αυτή τη γερμανική αυτοκρατορία συντέθηκαν ο αντικρατισμός μιας Βρετανίδας, της Θάτσερ, και ο κρατισμός μιας Γερμανίδας, της Μέρκελ. Και μάλιστα χωρίς τη Βρετανία…



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

6 Οκτωβρίου 1987

Επιτέλους, μια ακόμη πλήρης συνεδρίαση της Επιτροπής Αναθεώρησης, η πρώτη μετά τη νίκη της Μάργκαρετ τον Ιούνιο. Η πρώτη Λευκή Βίβλος ολοκληρώθηκε και θ’ αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε τη δεύτερη και την τρίτη.
Οι επόμενες μεταρρυθμίσεις θα είναι ριζικότερες. Επιτέλους, φτάνουμε στην ουσία. Για να υπενθυμίσω σε όλους ποιες είναι οι προτεραιότητες, κόλλησα στον τοίχο μια ανακοίνωση με μεγάλα γράμματα. Γράφει:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ΕΠΙΛΟΓΗ
Αποφάσισα να υιοθετήσω μια αυστηρή τακτική με τη λέξη «νοσοκομείο». Η λέξη αυτή δεν επιτρέπεται πια στις συζητήσεις: στο εξής τα αποκαλούμε «μονάδες παροχής». Κι αυτό γιατί μοναδικός σκοπός τους, στο μέλλον, θα είναι να παρέχουν υπηρεσίες τις οποίες θα αγοράζουν απ’ αυτά οι υγειονομικές Αρχές και οι γιατροί μέσω συνομολογημένων συμβολαίων. Το νοσοκομείο γίνεται κατάστημα, η περίθαλψη γίνεται εμπόρευμα, τα πάντα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των επιχειρήσεων: να παράγεις πολύ και να πουλάς φθηνά. Η υπέροχη απλότητα αυτής της ιδέας με αφήνει άναυδο.

Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο!»

(Επενδυτής, 13/4/2013)

Προς τη Χάγη οι γερμανικές αποζημιώσεις...

«Οι Γερμανοί πήραν από τους Ελληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Μπενίτο Μουσολίνι
Και μέσα στην καθολική μαυρίλα, που την κάνουν πιο ζοφερή οι τρομοκρατικές επιδόσεις (στην Ιερισσό, αλλά, προφανώς, ελλαδικής εμβέλειας) του Ν. Δένδια, με αντιλήψεις του για τη νομιμότητα άκρως επικίνδυνες για την ήδη ακρωτηριασμένη «δημοκρατία» μας, να και δύο φωτεινά μαντάτα προερχόμενα από την κυβέρνηση.
Και τα δύο από το υπουργείο Εξωτερικών, που κατακλύσθηκε από συγχαρητήρια μηνύματα (πάνω από 3.000 τα e-mailς από κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και από τη Γερμανία).
* Πρώτον (και ασυγκρίτως σημαντικότερο), η για πρώτη φορά από το 1995 επίσημη ανακίνηση του τεράστιου θέματος των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, που λιμνάζει απαραδέκτως σε κυβερνητικό επίπεδο επί δεκαετίες από ατολμία και ολιγωρία των πολιτικών ηγεσιών. Ο Δ. Αβραμόπουλος στις αρχές της εβδομάδας έστειλε προς γνωμοδότηση στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους την απόρρητη (κατά το υπουργείο Οικονομικών) έκθεση 80 σελίδων ομάδας εργασίας του Γενικού Λογιστηρίου, που ερεύνησε για τις γερμανικές οφειλές στη χώρα μας από τον Α' και κυρίως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (στην έκθεση εκτιμάται, κατά το γερμανικό Τύπο, ότι ξεπερνούν τα 162 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς τους τόκους).
* Συναφές και το δεύτερο φωτεινό μαντάτο: Υπήρξε, επιτέλους, άμεση, σοβαρή και αυστηρή κυβερνητική απάντηση σε προχθεσινές ιταμές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Ο συνηθέστατα και αλαζονικά αμετροεπής Β. Σόιμπλε δεν αρκείται να επαναλαμβάνει την πάγια θέση του Βερολίνου ότι δεν υφίσταται θέμα απζημιώσεων γιατί τάχα έχει διευθετηθεί από καιρό. Προχωρεί θρασύτατα και σε συστάσεις να μην αποπροσανατολίζονται με ανεύθυνες δηλώσεις οι Ελληνες από το δρόμο των μεταρρυθμίσεων... Λιτή και αυστηρή -δηλαδή, αξιοσημείωτα αξιοπρεπής- η αυθημερόν απάντηση του Δ. Αβραμόπουλου, υπογραμμίζει:
«Κανένας συσχετισμός δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Ελλάδα και στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. (...) Το αν έχει λήξει ή όχι η υπόθεση αυτή, το καθορίζει η διεθνής Δικαιοσύνη, καθώς από τη φύση του το θέμα αυτό άπτεται του διεθνούς δικαίου και των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων...».
Από την τελευταία παράγραφο συνάγεται ευθέως ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, αν όντως προτίθεται σοβαρά να ανακινήσει το μέγα θέμα γράφοντας Ιστορία, έχει ήδη επιλέξει τη δικαστική διεκδίκηση και όχι τις απ' ευθείας διαπραγματεύσεις με τη γερμανική κυβέρνηση. (Φαντασθείτε συνομιλητές της μία Μέρκελ και έναν Σόιμπλε...)
Το δρόμο προς το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης υπαινίχθηκε ο Δ. Αβραμόπουλος και στη συνάντησή του, την περασμένη Τετάρτη, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Για να προχωρήσουμε, πρέπει να έχουμε ισχυρή νομική βάση».
Ο Κάρ. Παπούλιας είχε μόλις υπενθυμίσει ότι δική του ήταν η τελευταία επίσημη ανακίνηση του θέματος: Ως υπουργός Εξωτερικών το 1995 με ρηματική διακοίνωση (νότα) ζήτησε άμεσες διαπραγματεύσεις με τη γερμανική κυβέρνηση. Κάποιος υφυπουργός Εξωτερικών Χάρτμαν απάντησε ορθά κοφτά ότι για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν υπάρχει αντικείμενο συνομιλιών, αφού «μετά 50 έτη από το τέλος του πολέμου το πρόβλημα των επανορθώσεων απώλεσε τη δικαιολογητική του βάση».
Η κυβέρνηση του γερμανοδίαιτου Κ. Σημίτη, που ακολούθησε, δεν έδωσε συνέχεια, με πρόσχημα τη δυσμενή συγκυρία, καθότι η κυβέρνηση του Χ. Κολ ήταν... χολωμένη, λέει, από την αμετροέπεια του τότε υπουργού Εξωτερικών Θ. Πάγκαλου.
Εκτοτε, ήτοι επί δύο δεκαετίες, υπήρξαν κυβερνητικές διακηρύξεις (απαντητικές, κυρίως, σε ερωτήσεις στη Βουλή του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ) ότι «το θέμα παραμένει ανοιχτό» - πλην... ακίνητο.
Και στο Βερολίνο κάτι ψέλλισε προ διετίας ως πρόεδρος της Βουλής ο Φ. Πετσάλνικος. Και πολύ περισσότερα έθεσε ευθέως ο Αλ. Τσίπρας στον Β. Σόιμπλε, που υποθέτω θα τον αντιμετώπισε με ειρωνικά μειδιάματα, αν και θα 'πρεπε να πλένει δέκα φορές το στόμα του όποτε μιλάει για την Ελλάδα την καθημαγμένη, λεηλατημένη και ρημαγμένη, αλλά ανυπόκτακτη και με ρωμαλέα Εθνική Αντίσταση στην τριπλή Κατοχή...
«Ανιστόρητο», «αγνώμονα» και «εκδικητικό» χαρακτήρισε προχθές τον Σόιμπλε ο Μανώλης Γλέζος, που, ακαταπόνητος, κράτησε πράγματι ανοικτό το θέμα με την «Κίνηση για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας».
Από το βιβλίο του «Και ένα μάρκο να ήταν...», πολύτιμο εγχειρίδιο για τα μαθήματα Ιστορίας, αντιγράφω τι ακριβώς «απαιτούμε και δεν επαιτούμε» από τη Γερμανία, βασισμένοι σε διεθνείς συμβάσεις:
1. Να επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς και τα έργα τέχνης που μας λήστεψε.
2. Να καταβάλει τα 7,1 δισ. δολάρια (σημερινή αξία 108 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους) που επιδίκασε στην Ελλάδα ως πολεμική αποζημίωση το 1946 στο Παρίσι η Διασυμμαχική Επιτροπή.
3. Να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Και, κυρίως,
4. Να εξοφλήσει το υπόλοιπο του «κατοχικού δανείου», ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, σημερινής αξίας 54 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.
Το τελευταίο είναι και το ρεαλιστικά πιο διεκδικήσιμο. Κατά την κυβέρνηση, βεβαίως, που οφείλει δύο τινά:
Να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν ανακινεί το θέμα απλώς για εσωτερική κατανάλωση.
Και να αξιώσει από το Βερολίνο μία επίσημη εξήγηση γιατί η Γερμανία στις πολεμικές αποζημιώσεις απ' όλες τις κατακτημένες από τους ναζί χώρες εξαιρεί μόνο την Ελλάδα...

Η τυραννική αναγκαιότητα της υπακοής...

Tου Νικόλα Μιτζάλη*, απο την Εφημεριδα των συντακτων...
«Κάθε ποινή που δεν προέρχεται από απόλυτη αναγκαιότητα είναι τυραννική»
Montesquieu
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η εξόρυξη χρυσού στη βόρεια Ελλάδα είναι μια αναγκαιότητα για την επιθυμητή ανάπτυξη και την εξεύρεση θέσεων εργασίας που θα επέλθουν διά των ιδιωτικοποιήσεων και άρα η πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας με την ξένη εταιρεία,
έστω και ενάντια στις αντιδράσεις των κατοίκων, είναι, σύμφωνα με αυτήν, μια μη τυραννική επιλογή. Από την άλλη, η πλευρά των κατοίκων που εναντιώνονται, συνεπικουρούμενη από μελέτες και γνωμοδοτήσεις διάφορων επιστημόνων, πρεσβεύει ότι η επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη δασική έκταση των Σκουριών αλλά και σε άλλες περιοχές της βορειοανατολικής Χαλκιδικής είναι καταστροφική καθώς θα προξενήσει μη αναστρέψιμες ζημίες στο περιβάλλον της περιοχής με ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στο έδαφος, στον υδροφόρο ορίζοντα και στη χλωρίδα. Στο επιχείρημα δε των θέσεων εργασίας αντιτάσσει ότι είναι ένα δυσανάλογο αντίδωρο στη φτηνή εξαγορά των 317.000 στρεμμάτων και στο τεράστιο κέρδος που θα αποκομίσει η ιδιωτική εταιρεία. Σημειωτέον δε ότι δεν προβλέπεται η απόδοση δικαιωμάτων στο Δημόσιο από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.


Εις ανταπάντησιν η ξένη εταιρεία υποστηρίζει ότι είναι καθόλα νόμιμη, δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει τα αυστηρότερα περιβαλλοντικά πρότυπα ώστε να προστατευτούν οι φυσικοί πόροι και πως θα συμβάλει στην αποκατάσταση της όποιας ζημίας από τη μεταλλευτική δραστηριότητα.

Εάν πιστέψουμε ότι το καλό της πόλης βρίσκεται κλεισμένο μέσα στα πράγματα που πετιούνται, όπως έγραφε ο Italo Calvino στις «Αόρατες πόλεις», ή κοιτάξουμε λίγο τα αποτυχημένα εγχειρήματα της Famatina στην Αργεντινή ή του Cerro de Pasco στο Περού, οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι της Χαλκιδικής μάλλον έχουν δίκιο.

Ανεξαρτήτως όμως του ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, η σκληρή αντιμετώπιση των διαμαρτυριών των κατοίκων -οι οποίες έχουν ξεκινήσει εδώ και περίπου έναν χρόνο με αλληλέγγυες δράσεις από συλλογικότητες σε πολλά σημεία της χώρας- από τα κρατικά όργανα καταστολής και την αντιτρομοκρατική με προσαγωγές, κλήσεις κατάθεσης από ανηλίκους, δακρυγόνα και έντονη παρουσία μονάδων καταστολής είναι η ξεκάθαρη μετάφραση του μηνύματος της κυβέρνησης ότι η αναγκαιότητα πολλές φορές πειθαναγκάζει τους ανθρώπους να παραχωρήσουν μέρος της ελευθερίας τους. Αναγκαιότητα που μεθερμηνεύεται βέβαια ως ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση υποστηρίζει κατ’ ουσίαν ότι οι κάτοικοι της Ιερισσού, των Σκουριών κ.λπ. δεν γνωρίζουν ποιο είναι το καλό τους και πλανημένοι καθώς είναι [από ΣΥΡΙΖΑ ή λοιπές εξτρεμιστικές (sic) αριστερές ομάδες;] διαπράττουν «έγκλημα καθοσίωσης» αποτρέποντας πιθανές περαιτέρω ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Είναι όμως έτσι ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Ο Beccaria έγραφε ότι απόπειρες ενάντια στην ασφάλεια και την ελευθερία των πολιτών είναι ένα από τα μέγιστα εγκλήματα και συνεπώς η βία έναντι στη βούληση των πολιτών είναι και αυτή έγκλημα μέγιστο. Μέχρι και στο μακρινό 1860, όταν ο Γ. Παχύς ερχόμενος στο Λαύριο υπέβαλε αίτημα στην κυβέρνηση για παραχώρηση των σκωριών, η απάντηση που πήρε ήταν ότι οι εκτάσεις αυτές ανήκαν στην κοινότητα Κερατέας και εκεί θα έπρεπε να αποταθεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι αντίστοιχες κοινότητες της Χαλκιδικής ερωτήθηκαν για την αντίστοιχη αγοραπωλησία ή ότι έγινε εκτενής διαβούλευση με τους κατοίκους των εμπλεκόμενων περιοχών.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να επιδεικνύει την κατασταλτική της δεινότητα με το πρόσχημα της προστασίας της νομιμότητας, διαχέοντας το μήνυμα σε όλη την επικράτεια ότι η υπακοή στη βούληση της εξουσίας προτρέχει ή μάλλον επιβάλλεται για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας ευταξίας. Η κατάσταση αυτή εκτάκτου ανάγκης που δεν μπορεί να επιτρέψει διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και αντιδράσεις δεν ξέρω εάν θα μπορέσει να αποτρέψει τις συνέπειες της κρίσης και τη φθίνουσα πορεία της οικονομίας, πάντως μέχρι στιγμής το μόνο που επιτυγχάνει είναι να συσπειρώνει εναντίων της κυβέρνησης ολοένα και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η συσσωρευμένη και διαρκώς αυξανόμενη αγανάκτηση θα μπορεί να αντισταθμιστεί μεσοπρόθεσμα μονάχα ίσως από την πρόσληψη όλο και περισσότερων ενστόλων. Ετσι θα μπορέσει και να καταπολεμηθεί και η ανεργία των νέων που έχει αγγίξει το 57,5% (ΕΛΣΤΑΤ).

………………………………………………………………

*Δρ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

Εγκλήματα που δεν παραγράφονται...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Εγκλήματα που δεν παραγράφονται
Οι Γερμανοί μέσω του Σόιμπλε και του υπουργού Εξωτερικών δηλώνουν κατηγορηματικά πως δεν χρωστούν τίποτα στην Ελλάδα. Για ποιες αποζημιώσεις μιλάτε, για ποιες επανορθώσεις και για ποιο καταναγκαστικό δάνειο και για ποια αγάλματα, για ποιους συμψηφισμούς των χρεών και των μνημονιακών δανείων, τι ζητάτε μετά τόσα χρόνια; Ακου 172 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.
Ολα αυτά τα έχουμε παραγράψει εμείς, με το έτσι θέλω, εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το πεπόνι...
Η αλαζονεία του ισχυρού και το ξεδιάντροπο θράσος του στο υποτιθέμενο μεγαλείο του. Υποτιθέμενο, γιατί όσα κέρδη και αν αποκόμισε η Γερμανία, πάνω από 13 δισ. ευρώ από την κρίση, δεν θα μπορέσει να τα χαρεί, καθώς πλέον η κρίση γενικεύεται και θα την πληρώσει και η ίδια.
Οι εργαζόμενοι υπομένουν μέχρι να εκραγούν και να κινητοποιηθούν και τότε θα αναγκαστούν να μη χλευάζουν τους συναδέλφους του Νότου.
Η ενωμένη Γερμανία της Ευρώπης έχει καταστεί μισητή από τις περισσότερες των χωρών και των λαών της Ευρώπης. Δεν μπορεί να κρύψει πως επιδιώκει να γίνει κυρίαρχη μέσω του οικονομικού πολέμου που διεξάγεται, πράγμα που δεν το κατάφερε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το να παράγεις και να εξάγεις προϊόντα είναι ένα αναπτυξιακό όπλο, που όταν στρέφεται κατά των άλλων, δηλαδή των καταναλωτών, γίνεται αυτεπίστροφο. Μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα μπορεί να γίνει και με συνειδητή στάση και θέση άρνησης των πολιτών, αλλά και από αδυναμία αγοράς. Χρειάζεται, όμως, ένα μέτωπο των χωρών και των ανθρώπων που πλήττονται εναντίον της πολιτικής και οικονομικής λιτότητας που επιβάλλονται από τη Γερμανία. Αυτό το μέτωπο μπορεί να αρχίσει να δημιουργείται από τον Νότο, αν και υπήρξε επιφύλαξη και φάνηκε αυτό με τη στάση που κράτησε το Eurogroup σε σχέση με το «κούρεμα» των καταθέσεων και τη χρηματοπιστωτική κρίση της Κύπρου. Η Ελλάδα θα μπορούσε να πάρει αυτήν την πρωτοβουλία για κοινή αντιμετώπιση των εξουθενωτικών μνημονίων, οι κυβερνήσεις του Νότου όποιας απόχρωσης πολιτικής κι αν είναι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στη θέληση των λαών τους.
Η κρίση διαβρώνει και τα θεμέλια που χτίστηκε η ΕΕ. Η κρίση αγκαλιάζει το καπιταλιστικό καταναλωτικό τους σύστημα, δεν αφορά μόνο την Ευρώπη, είναι παγκόσμια και στην προσπάθεια να βρεθούν ισορροπίες δεν θα εκλείπουν οι συγκρούσεις, οι τοπικοί πόλεμοι, εφόσον το ενεργειακό πρόβλημα είναι ανοιχτό και κανείς δεν γνωρίζει αν αυτές οι τεράστιες οικονομικές διαφορές και τα τεράστια συμφέροντα δεν καταλήξουν σε έναν γενικευμένο πόλεμο.
Οσο για τους ανθρώπους - λαούς που θα χαθούν, θα βοηθήσουν με την απώλειά τους να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας. Μόνο που από τον πόλεμο κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος, παρά μονάχα ο θάνατος.

Η "ενοχλημένη αστή" συγγραφέας...

Αγγέλα Νταρζάνου, απο την Αυγη... 
Παρά τις επισημάνεις περί της αισθητικής της γλώσσας για το άρθρο της "Αυγής", είναι φανερό ότι η ενόχληση της Σ. Τριανταφύλλου δεν είναι αισθητικού, αλλά πολιτικού χαρακτήρα. Η πολιτική της θέση δεν είναι στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε αυτήν της συγκυβέρνησης. Δικαίωμά της. Η κριτική της όμως για την "Α" δεν έχει στόχο την ίδια την εφημερίδα, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δικαίωμά της. Να "χτυπάει το σαμάρι αντί για τον γάιδαρο" (ελπίζουμε η λαϊκή παροιμία να θεωρηθεί εντός του πλαισίου αστικής ευγένειας). Συνηθίζεται στον Τύπο.
Αυτό που είναι πρωτότυπο στο δημοσίευμα είναι η κριτική από τη θέση της "ενοχλημένης κυρίας". Η "ενοχλημένη αστή" -δεδομένου ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί πως πρόκειται για χιουμοριστική στήλη- εκπλήσσεται από τη γλώσσα του κειμένου και χρησιμοποιεί επιχειρήματα περί Παιδείας, κουλτούρας, ανατροφής και σαβουάρ βίβρ. Επιχειρήματα ενός παλιομοδίτικου καθωσπρεπισμού, μιας νοσταλγίας του παλιού καλού καιρού, του είδους "εμάς... στα χρόνια μας ήταν αλλιώς" η Αριστερά. Και στο τέλος - τέλος δεν είμαστε και Βαλκάνιοι! Είμαστε Ευρωπαίοι. Έστω και του Νότου. Έστω και φαλιρισμένοι, μπατίρηδες, αλλά Ευρωπαίοι.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος, μια οπτική να διαβάσει κανείς τη διάλυση της χώρας. Η χυδαιότητα και οι πρακτικές της Χ.Α. θεωρούνται δεδομένες - άρα δεν ασχολούμαστε με αυτές. Εξισώνουμε αυθαίρετα την "Αυγή" με τη Χ.Α. και κοντεύουμε να βάλουμε τους νεοναζί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στο "αστικό" κομματικό σύστημα. Είναι τρόπος αυτός να υπερασπιστεί κανείς την "αστική δημοκρατία" ή τρόπος γιο να τη διαλύσει;
Από την πλευρά μας να σημειώσουμε ότι οι αξίες της αστικής δημοκρατίας, όταν υπηρετούνται, θα πρέπει να γίνονται αντικείμενο υπεράσπισης κάθε φορά που καταπατώνται χονδροειδώς από οποιονδήποτε, ιδίως δε από το ίδιο το κράτος. Η υποστήριξη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική, πολύ περισσότερο να περιορίζεται στην αστική "αισθητική" και να μην περιλαμβάνει τα πολιτικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες που υπερασπίζεται το ίδιο το Σύνταγμα. Ένα παράδειγμα μόνο: Δεν ακούσαμε την "αστή" κ. Τριανταφύλλου να υψώσει βροντερή φωνή εναντίον της καταπάτησης κάθε έννοιας ιατρικού απορρήτου, σεβασμού της αξίας και της προσωπικότητας των οροθετικών γυναικών στη διαπόμπευσή τους με την επιχείρηση - σκούπα των Λοβέρδου και  Χρυσοχοΐδη. Είπε κάτι; Έγραψε κάτι; Ψιθύρισε κάτι; Δεν το ακούσαμε.

Η αλήθεια για το MEGA διά στόματος Πρετεντέρη...

απο το Κουτι της Πανδωρας...

«Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός» έλεγε συχνά ο βραβευμένος με νόμπελ γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Στην περίπτωση του τηλεοπτικού σταθμού MEGA σίγουρα ζήτημα ελευθερίας δεν τίθεται. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα κακής ενημέρωσης και απόκρυψης της αλήθειας από την ελληνική κοινωνία.
Τα όσα παραδέχεται στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Ψυχρός Εμφύλιος/ Τα πρόσωπα & τα γεγονότα που διέλυσαν μια χώρα»(εκδόσεις Πατάκη) ο δημοσιογράφος του καναλιού, Γιάννης Πρετεντέρης, προκαλούν το λαϊκό αίσθημα. Το βιβλίο περιγράφει τα χρόνια της ελληνικής κρίσης από το 2009 και μετά. Όταν η Ελλάδα μπήκε στη μέγγενη των καταστροφικών για την ελληνική οικονομία μνημονίων.
Ο δημοσιογράφος υπογραμμίζει στο βιβλίο του, ότι λίγο πολύ γνωρίζαν από την πρώτη στιγμή ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ουδέποτε όμως ανέφεραν το παραμικρό μέσα από τα δελτία ειδήσεων ή τις εκπομπές του καναλιού. Με τη στάση τους όχι μόνο σιγοντάριζαν το μνημόνιο, αλλά σταδιακά μετατράπηκαν στους καλύτερος υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής. Αυτής που βύθισε την ελληνική οικονομία στην ύφεση και την κοινωνία στην φτώχεια και την ανεργία.
“Φωνάξαμε «Λύκος» περισσότερες φορές από όσες έπρεπε τα μέσα ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια αίσθηση εθνικού, δημόσιου συμφέροντος”, ανέφερε σε συνέντευξη του στο iefimerida.gr ο κ. Πρετεντέρης και συμπλήρωσε:
“Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση”. Ο ίδιος χαρακτήρισε τη στάση του αυτή ως “αυτοσυγκράτηση”, καθώς επίσης και ότι λειτούργησε υπό πίεση από συνανθρώπους του.
“Εμένα λειτούργησε μια πίεση από συνανθρώπους προκειμένου να το πάμε μαλακά το θέμα και κυρίως μια αίσθηση ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να σκεφτώ το δημόσιο συμφέρον και όχι να βγω και να φωνάζω. Λάθος μου μπορεί να ήταν”, θα αναφέρει στην ίδια συνέντευξη.
Τα όσα αποκαλύπτει ο κ. Πρετεντέρης εγείρουν σοβαρά ζητήματα αξιοπιστίας τόσο του ιδίου όσο και του τηλοπτικού σταθμού MEGA. Ένα τηλεοπτικό ΜΜΕ, εμφανίζεται να αποκρύπτει την αλήθεια από τους έλληνες πολίτες. Με το πρόσχημα ότι έτσι εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον.
Η αλήθεια είναι όμως διαφορετική. Το δημόσιο συμφέρον ουδέποτε εξυπηρετήθηκε από τα καταστροφικά μνημόνια. Τα μόνα συμφέροντα που ίσως εξυπηρετήθηκαν ήταν της τότε κυβέρνησης, που με τόσο πάθος στήριζε το MEGA, ίσως και κάποιων επιχειρηματιών. H ορθή και έγκυρη ενημέρωση που για χρόνια ολόκληρα ευαγγελίζονταν τα στελέχη του καναλιού πήγαν περίπατο. Όπως επίσης και κάθε έννοια περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας και σωστής και αντικειμενικής ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα ήταν η ελληνική κοινωνία να γυρίσει την πλάτη στο MEGAλο κανάλι. Τα νούμερα που καταγράφουν τα δελτία ειδήσεων του καναλιού δεν θυμίζουν σε τίποτα την αίγλη του παρελθόντος. Όπως επίσης και η διεισδυτικότητα του καναλιού σε νεανικά κοινά.
Οι διαμαρτυρίες οργισμένων πολιτών έξω από τα γραφεία του καναλιού είναι συχνές. Εικόνες που παραπέμπουν περισσότερο σε διαμαρτυρίες έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ή το ελληνικό κοινοβούλιο και όχι έναν τηλεοπτικό σταθμό. Από ότι φαίνεται το πρόσχημα του δημοσίου συμφέροντος, δεν έπεισε κανέναν. Παρά μόνο τα στελέχη του σταθμού πίσω από τις κλειστές πόρτες του MEGA.

Η διάσωση πέτυχε...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κόσμοι, που κινούνται παράλληλα και ασύμπτωτα. Ο ένας κόσμος είναι αυτός στον οποίο κινείται η κυβέρνηση και αναμεταδίδουν τα μαζικά μέσα· ένας κόσμος όπου η μόνη ένδειξη ζωτικότητας είναι η διαπραγμάτευση με την τρόικα για την επόμενη δόση και τις προαπαιτούμενες δράσεις. Πρόκειται περί παντομίμας διαπραγμάτευσης: βάσει της τριετούς εμπειρίας, όλες οι διαπραγματεύσεις καταλήγουν με επιβολή των όρων της τρόικας. Παρενθέτως, η τρόικα μπορεί να αλλάξει ρότα και να ερμηνεύσει διαφορετικά όσα είχε επιβάλει αρχικά. Η κυβέρνηση ωστόσο θα δείξει εντόνως ότι ανθίσταται, ότι επιχειρεί να αντιπαραθέσει ισοδύναμα μέτρα, ότι παλεύει, θα εμπεδώσουμε όλη την επιχειρηματολογία της τρόικας, θα δοθούν αριθμοί διαστελλόμενοι και συστελλόμενοι κατά το δοκούν, τα συγκυβερνώντα κόμματα θα τουφεκάνε σε γραμμές Μαζινό, υπουργοί θα υποσκάπτονται και θα ταπεινώνονται, και εντέλει όλες οι απαιτήσεις της τρόικας θα ικανοποιηθούν, με ευφημισμούς, μετωνυμίες, και αναλύσεις περί του μικρότερου δυνατού κακού.
Εστω. Τι συμβαίνει όμως στον άλλο κόσμο; Στο κόσμο της πραγματικής οικονομίας, των πραγματικών αναγκών, της πραγματικής ζωής; Εδώ οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, και πίσω από κάθε αριθμό υπάρχουν άνθρωποι, ζωές, επιχειρήσεις, πλούτος, που καταστρέφονται καθημερινά. Ας πούμε: κάθε μέρα προστίθενται 3 χιλιάδες άνεργοι, στην υπάρχουσα στρατιά των 1,3 εκατομμυρίου. Ενα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους από το 2008. Αυτοί οι αριθμοί διαρκώς διαστέλλονται.
Στον πραγματικό κόσμο της ύφεσης και της ανεργίας, διακρίνουμε ότι ο πυρήνας της φιλοσοφίας του τριπλού μνημονίου, η εσωτερική υποτίμηση, έχει ήδη εκπληρωθεί. Οι στόχοι του μνημονίου επιτυγχάνονται με ταχύ ρυθμό: το εισόδημα από εργασία έχει απομειωθεί δραματικά, διά της κατάρρευσης των μισθών και της απασχόλησης, και δια της υπερφορολόγησης· οι παραγωγικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνθλίβονται και κλείνουν, στη θέση τους ανοίγουν καφενεία ανέργων με τα τελευταία χρήματα αποζημιώσεων και εφάπαξ · η μικροϊδιοκτησία συρρικνώνεται από τα χαράτσια και την απαξίωση. Και τα τρία θεμέλια, που κρατούσαν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό, αποσαθρώνονται. (Μαζί τους και το κράτος πρόνοιας.) Στη θέση τους μπαίνουν τα νέα θεμέλια: μειωμένο κόστος εργασίας, συγκέντρωση σε μεγάλες επιχειρήσεις, ιδιοκατοίκηση για ολίγους.
Υπό αυτή την έννοια, οι μείζονες μεταρρυθμίσεις, που απαιτούσαν τα μνημόνια, έχουν επιτευχθεί. Η Ελλάδα του 2013 είναι εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα του 2008. Απομένουν μερικές ρυθμίσεις ακόμη: η πώληση της Εθνικής Τράπεζας και η ολοκλήρωση της καταστροφής των εγχώριων θεσμικών μετόχων, η πώληση όσων κρατικών περιουσιακών στοιχείων έχουν κάποια αξία, η ενεχυρίαση όσων άλλων προσδοκώνται ότι θα βρεθούν. Το πρόγραμμα διάσωσης έχει πετύχει τους στόχους του· η τρόικα πιέζει για να προσθέσει απλώς τις τελευταίες γραμμές στο νέο ευρωπαϊκό πατρόν.
Στον πραγματικό κόσμο απομένει μια χώρα γυμνή, με χρέος που θα βαραίνει τις επόμενες δυο-τρεις γενιές, με άνεργους και μετανάστες, με κράτος ερείπιο. Με φρόνημα μηδενικό, που όμως είναι ίδιο με τον ιερό μηδενικό πληθωρισμό.

Η αποταμίευση είναι μισή αρχοντιά...

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Δεν ξέρω αν ακόμα συνηθίζουν να βάζουν εκθέσεις στα δημοτικά σχολεία με βαρύγδουπους τίτλους, αλλά όταν ήμουν παιδί ήταν εκ των ουκ άνευ. Προσφιλή θέματα: «Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά», «Τα καλά κόποις κτώνται», «Αργία μήτηρ πάσης κακίας», «Παν μέτρον άριστον» και «Τα αγαθά της αποταμίευσης». Εκθέσεις, που η εμπέδωση του θέματος τους, θα μας έπλαθε χρήσιμους πολίτες για την κοινωνία (όπου κοινωνία διάβαζε σύστημα, όπου σύστημα, διάβαζε αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι).

Φυσικά για να πάρουμε το δέκα το καλό, έπρεπε να είμαστε μέσα στο πνεύμα του τίτλου, όπως μας το ανάπτυσσε ο κύριος, η κυρία ή η δεσποινίς δασκάλα, και να μην γράφουμε διάφορα αντιπατριωτικά του τύπου «Ανεργία μήτηρ πάσης κακίας», όπως έγραψε ένα συμμαθητής μας. Βέβαια ο συμμαθητής το είχε γράψει κατά λάθος, όχι γιατί διάβαζε Λένιν, αλλά του κόστισε ένα ξεγυρισμένο χαστούκι, και μηδέν εις το πηλίκον. Μπορεί και να τον είχαμε μπερδέψει τα άλλα τα ζωντόβολα, που διαστρέφαμε ό,τι μας έλεγαν οι δάσκαλοι.

Σαν παιδιά, πιστεύαμε ότι η Αργία είναι ό,τι καλύτερο είχε να μας προσφέρει η εβδομάδα γιατί δεν έχει σχολείο, ότι το Μέτρον είναι άχρηστον, η Καθαριότητα τσούζει στα μάτια και η Αποταμίευση μας στερεί και τα ρέστα παγωτά. Γι΄ αυτό και κοροϊδεύαμε όλα τα ανωτέρω και τα διαστρέφαμε, φτιάχνοντας φράσεις όπως «Τα Τρίκαλα κόποις κτώνται» και «η Αποταμίευση είναι μισή αρχοντιά».

Εμένα ειδικά η Αποταμίευση μου έδινε στα νεύρα. Η λογική ότι θα βάζω λεφτά σε ένα γουρουνάκι και όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Ωνάσης μπορούσε και να με στείλει. Έτσι κι αλλιώς δεν μας περίσσευαν δραχμές ούτε για ροζ γουρουνάκια, ούτε για πήλινα σταμνάκια. Άσε που δεν ήξερα τι να πιστέψω, το σχολείο που έσκιζε τα ιμάτια του ότι όσοι ήταν κροίσοι το όφειλαν στον κουμπαρά, ή την μητέρα μου που έλεγε για γνωστό συμπολίτη μας «καλά, ας μην ήτανε ρουφιάνος, και θα σου έλεγα αν θα έκανε προκοπή»;

Όμως η σχολική διαπαιδαγώγηση προσπαθούσε εν είδει πλύσης εγκεφάλου να μας εμπεδώσει ότι, αν είσαι εργατικός μέρμηγκας και όχι γλεντοκόπος τζίτζικας, κάποια στιγμή θα αποκτήσεις κι εσύ το ιδιωτικό σου νησί, γιατί «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι». Εννοείται ότι η κατηγορία του γλεντοκόπου μέρμηγκα δεν υπήρχε στον ορίζοντα.

Ο πατέρας μου ήταν γλεντοκόπος μέρμηγκας. Δούλευε σαν σκυλί και γλεντούσε όποτε μπορούσε. Όταν έπιανε μια δεκάρα της έδινε και καταλάβαινε. Ενώ αντίθετα η μητέρα όποτε έπιανε μια δεκάρα την έδινε στον αδελφό μου για χαρτζιλίκι. Μια φορά εκείνος τσατισμένος την πέταξε στο χωράφι δίπλα στο σπίτι. Η μητέρα μου έφαγε μια μέρα να ψάχνει στα χόρτα, αλλά τελικά τη βρήκε. Πώς θα έκανε ο Μακ Ντακ με την τυχερή δεκάρα, το αυτό - μόνο που η εν λόγω δεν ήταν τυχερή. Γι΄ αυτό την φωνάζαμε Σκρουτζ. Είχε μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, ενώ ο πατέρας μου ήταν από «καλή» οικογένεια που όμως έχασε τα λεφτά της στην Κατοχή.

Το «έχασε τα λεφτά της στην Κατοχή» ήταν μια έκφραση που με μπέρδευε.

-Πού τα έχασε ακριβώς; Της έπεσαν από τα χέρια; Μήπως η τσέπη της ήταν τρύπια; Και γιατί δεν πήγε ένα πίσω η οικογένεια όλη την διαδρομή μπας και τα βρει;

Τα είχαν, μου εξήγησαν, στην Τράπεζα, που είναι ένα μεγάλο γουρουνάκι.

-Και τότε πως τα έχασαν; Μπήκαν οι Ντάλτον και τα έκλεψαν;

-Χάσαν την αξία τους. Συμβαίνουν στον πόλεμο αυτά. Εκτός πολέμου τα μικρά και τα μεγάλα γουρουνάκια είναι απολύτως ασφαλή.

Αυτές οι ιδέες μεγάλωσαν γενιές και γενιές, σαν το Νουνού ένα πράμα. Η μεταπολεμική Ελλάδα είχε δύο σταθερές. Την αποταμίευση, για μια βροχερή μέρα, και τη Φυτίνη. Συγγνώμη, και μία τρίτη, «να ΄χεις ένα κεραμίδι να βάλεις το κεφάλι σου από κάτω». Ήρθε μία ωραία πρωία και το κεφάλι σου μπήκε κυριολεκτικά κάτω από το κεραμίδι, γιατί σούρθε κατακούτελα. Πάει αυτή η σταθερή. Στην πήρε η Τράπεζα ή οι φόροι ακίνητης περιουσίας. Και ξημέρωσε και μία άλλη μέρα βροχερή, και πήρε την αποταμίευση, και την έκανε μπιρ παρά. Όχι δικιά σου μέρα βροχερή, του συστήματος. Όπου σύστημα, διάβαζε αυτό που καταλαβαίνεις. Και η Φυτίνη έχει χαλάσει τελευταία, οπότε ο Καπιταλισμός έχει χάσει κάθε σταθερή αξία. 

Όταν μας έβαζε ο κύριος, η κυρία, ή η δεσποινίς δασκάλα έκθεση για την αποταμίευση, μας εξηγούσε ότι «Η αποταμίευση συμβάλλει στο ατομικό και γενικό καλό», κι εμείς σαν ζωντόβολα τα διαστρέφαμε και μπερδεύαμε τους τίτλους όλων αυτών των εκθέσεων με τα βαρύγδουπα νοήματα. Μάλλον εμείς τα ζωντόβολα είχαμε δίκιο. Η Αποταμίευση είναι μισή αρχοντιά. Η άλλη μισή στην Κύπρο βρίσκεται.

Κάποιος να τους πει ότι είναι "νεκροί"...

Τρυπιο ευρω...

Είναι ανθρώπινο όταν έχεις βρεθεί κάτω από τα φώτα της ράμπας να δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις όταν αυτά σβήσουν. Ωστόσο, όλοι όσοι έχουν βρεθεί σε αυτήν την θέση κάποια στιγμή συμβιβάζονται με την ιδέα πως δεν είναι τόσο δημοφιλείς όσο ήταν ή ήθελαν να πιστεύουν ότι ήταν στο παρελθόν.
Συμβιβάζονται και συνεχίζουν τη ζωή τους όπως μπορούν. Οποιος αγαπά την Α. Διαμαντοπούλου, τον Ανδρ. Λοβέρδο και το Γ. Ραγκούση έχει χρέος να τους μεταφέρει αυτήν την παρατήρηση, που δεν είναι καμιά σοφία αλλά μια συνήθης διαδικασία.
Ποιος ο λόγος να τους βλέπουν να εξευτελίζονται με το να ιδρύουν κόμματα, τα οποία ακόμα κι αν ενωθούν εις «σάρκα» μία θα δυσκολευτούν να βρουν άλλες ψήφους πέρα από τις δικές τους;…
Δεν αμφιβάλλω ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι την καταιγίδα μπορείς να την αντιμετωπίσεις με μια ομπρέλα, γι’ αυτό κι επιλέγουν πολιτικούς οι οποίοι προκρίνουν μετριοπαθείς λύσεις.
Ακόμα κι εκείνοι, όμως, θα δυσκολευτούν πολύ να ακολουθήσουν άτομα τα οποία έχουν κυβερνήσει αυτήν τη χώρα, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, με τα γνωστά «θαυμαστά» αποτελέσματα. Δε με νοιάζει τοσο αν η Α. Διαμαντοπούλου, ο Ανδρ. Λοβέρδος κι ο Γ. Ραγκούσης είναι διεφθαρμένοι.
Το τραγικότερο είναι ότι αποδείχθηκαν ανίκανοι. Γιατί, επομένως, οι σοσιαλδημοκράτες ή οι μετριοπαθείς φιλελεύθεροι να καταφύγουν σε τέτοιου είδους λύσεις απελπισίας, οι οποίες ακόμα δεν έχουν καταλάβει πόσο νεκρές είναι;… 

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Το "κράτος δικαίου" ...

Το πρωί της Δευτέρας, το διαπίστωσε ο Καπερνάρος (βουλευτής των ΑνΕλ) στην εκπομπή τού Παπαδάκη: "Αυτά συμβαίνουν διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος δικαίου".

Αργότερα, την ίδια μέρα, η ΔημΑρ έβγαλε μια ανακοίνωση σχετικά με τις δρομολογούμενες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, όπου ισχυρίστηκε -εμμέσως, πλην σαφώς- ότι υπάρχει κράτος δικαίου αλλά επαπειλείται η κατάλυσή του: "Οι αναγκαστικές έξοδοι πρέπει να στηριχθούν στο σύνταγμα, τους νόμους και τις διαφανείς διαδικασίες. Το να ζητάει η τρόικα σχέδιο απομακρύνσεων ανά τετράμηνο με συγκεκριμένο αριθμό εξόδων στην ουσία σημαίνει ότι ζητάει τη μη εφαρμογή των νόμων και την κατάργηση του κράτους δικαίου".

Τον περασμένο Νοέμβριο, το υπουργείο εξωτερικών (διά στόματος του εκπροσώπου του Γρηγόρη Δελαβέκουρα) απεφάνθη κατηγορηματικά επί του θέματος: "Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου, στο οποίο κάθε πολίτης ή επισκέπτης απολαμβάνει της προστασίας του νόμου. Τα μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας που έχουν σημειωθεί είναι ξένα προς τους Έλληνες, προς τον πολιτισμό μας και τη μακραίωνη παράδοση της ελληνικής φιλοξενίας".

Χτες, η "Εφημερίδα των συντακτών", σε άρθρο της με τίτλο "Τρομοκράτος - Ο νόμος του Δένδια", εκτίμησε ότι η Ελλάδα είναι μεν κράτος δικαίου αλλά σ' αυτό το κράτος συμβαίνουν και μερικά αδιανόητα πράγματα: "Με μια αδιανόητη για κράτος δικαίου επιχείρηση, που θυμίζει άλλες εποχές, άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. έσπασαν στις 3.15 χθες τα ξημερώματα τις πόρτες δυο σπιτιών στην Ιερισσό Χαλκιδικής και συνέλαβαν δύο οικογενειάρχες μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών τους. Αλαφιασμένο το χωριό κινήθηκε κατά του αστυνομικού τμήματος. Πόλεμος ανακοινώσεων κυβέρνησης και κομμάτων".


Ρε σεις, μας δουλεύουνε; Για ποιό "κράτος δικαίου μιλάνε"; Πότε στον διάβολο ήταν τούτος ο τόπος κράτος δικαίου και δεν το πήρα χαμπάρι; Πώς γίνεται να είναι κράτος δικαίου ένα κράτος στο οποίο οι ταγοί του κάνουν ό,τι τους καυλώσει, δίχως να υπολογίζουν νόμους και δίχως να λογαριάζουν κανέναν;

Πού το είδε το "κράτος δικαίου" η ΔημΑρ και φοβάται μήπως το χάσει; Στο κράτος που στέλνει τους πολίτες του να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια; Στο κράτος του οποίου η επίσημη ανεργία έφτασε το 27,2% και η ανεπίσημη ξεπέρασε το 35%; Στο κράτος που καταδικάζει τους γερόντους σε θάνατο διά της πείνας; Στο κράτος που γαμεί και δέρνει τους πολίτες του κι από πάνω τους φορολογεί κιόλας; Και, μάλιστα, τους φορολογεί για εισοδήματα που δεν έχουν;

Πού το είδε το "κράτος δικαίου" ο Δελαβέκουρας και το φωνάζει; Στον "Ξένιο Δία"; Στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας; Στο στρατόπεδο της Κορίνθου και σε όλα τα άλλα στρατόπεδα όπου στοιβάζονται οι μετανάστες σε συνθήκες παρατημένου στάβλου; Στην μη καταδίκη των χρυσαυγητών, που σακατεύουν όποιον δεν είναι άρειος;

Για ποιό κράτος δικαίου μιλάμε; Ποιό δίκαιο εφαρμόζει αυτό το κράτος, επί τέλους; Το δίκαιο που έστειλε φυλακή (και παρά λίγο στην εκτέλεση) τον Κολοκοτρώνη; Το δίκαιο που επανέφερε τον Γεώργιο στον θρόνο του με δημοψήφισμα που έβγαλε "ναι" 110% επί των εγγεγραμμένων; Το δίκαιο που έστειλε τον Μπελογιάννη και την παρέα του στο απόσπασμα; Το δίκαιο που πίσω από τον Γκοτζαμάνη δεν είδε κανένα μεγαλόσχημο υπεύθυνο για την δολοφονία τού Λαμπράκη; Το δίκαιο που νομιμοποίησε την χούντα; Το δίκαιο που καταδίκασε τον Παναγούλη σε θάνατο; Το δίκαιο που, εν ονόματι των μνημονίων, δημεύει περιουσίες μεροκαματιάρηδων αλλά αφήνει εφοπλιστάδες και λοιπούς πλουτοκράτες στο απυρόβλητο; Το δίκαιο που τις προάλλες αθώωσε "λόγω αμφιβολιών" εκβιαστές αστυνομικούς;

Για ποιό δίκαιο μιλάμε, γαμώ το στανιό μου; Γι' αυτό που έχει ως πολιτικό προϊστάμενο έναν φελλό με καραμπινάτη δημοκρατική και πνευματική (δ)ένδοια; Αυτόν που με περίσσιο θράσος ανακοινώνει στα κανάλια τα αποτελέσματα που ΘΑ βγάλουν οι ιατροδικαστικές εξετάσεις; Αυτόν που για την "μπούκα" της αστυνομίας στην Ιερισσό τόλμησε να δηλώσει με περισσή ξετσιπωσιά ότι καλά έκαναν οι αστυνομικοί και μπήκαν νυχτιάτικα στα σπίτια των ανθρώπων ("Αν αυτό το ένταλμα εκτελείτο χθες το απόγευμα, δεδομένης της πιθανολογούμενης και προφανούς εκ του αποτελέσματος αντίδρασης των κατοίκων, θα γινόταν μακελειό. Κρίθηκε λοιπόν ότι το σωστό είναι να αιφνιδιαστούν οι υπόδικοι και ορθώς αιφνιδιάστηκαν.");

Ορθώς! Ορθώς, γιατί έτσι γουστάρουμε, γιατί έτσι μας βολεύει και γιατί μπορούμε να γράφουμε τους νόμους στα παπάρια μας μιας και δεν θα μας τιμωρήσει κανένας.

Να τελειώνουμε με την περί "δικαίου" μαλακία. Αφού οι νόμοι φτιάχνονται από την κρατούσα τάξη, το δίκαιο που παράγουν είναι αυτό που βολεύει αυτή την τάξη. Για μας, για τον απλό λαό, τα πράγματα είναι απλούστερα από απλά: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Τελεία και παύλα.



ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ: Είχα ήδη δημοσιεύσει το παραπάνω κείμενο, όταν πήρα χαμπάρι πως ο υπουργός με την νοητική (δ)ένδοια διέταξε τις αρχές τού Πολυτεχνείου να διακόψουν την παροχή διαδικτύου στο Indymedia. Με "δημοκρατικές διαδικασίες", λοιπόν, φιμώθηκε μια φωνή μη αρεστή στο σύστημα (δεν έχει καμμία απολύτως σημασία αν συμφωνώ ή όχι με όσα έλεγε), η οποία εξέπεμπε από το σημείο όπου πριν 40 χρόνια εκπεμπόταν το "εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο"...

Η ανατομια μιας παρακμης...

Strange Journal...
kratikos-kapitalismos
Μπορεί να έχουμε κουραστεί να μιλάμε για “κρίση” εντός κι εκτός εισαγωγικών, αλλά αν εξετάσουμε την κοινωνία όπως έναν ασθενή, μπορούμε να κάνουμε διάγνωση για τους λόγους που η ασθένειά του μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε θάνατο! Κι αυτό γιατί τα συμπτώματα ήταν χρόνια, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. 
1. Απαξίωση της πολιτικής. 
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική ως μέσο αλλαγής και προσέγγισης της κοινωνίας και του σχηματισμών των δομών της. Την είχαν συνδέσει με τους επαγγελματίες της, ή με τα κομματόσκυλα. Για να επιδείξει ο Έλληνας ζήλο στο πολιτικό πεδίο, θα έπρεπε να είχε συμφέρον. Ρουσφέτι ή παράσημα από την παράταξη στην οποία ανήκει. Μάλιστα το “απολιτίκ” έγινε trend, γι’ αυτό πέρασε η γραμμή, πως δεν χρειάζεται να εκφράζεις τις ιδεολογικές σου προτιμήσεις.Ακόμη χειρότερα έγιναν τα πράγματα με την μετατροπή της πολιτικής σε θέαμα. Δεν υπήρχε λόγος ν’ ασχολείσαι με την πολιτική -έτσι σου έλεγαν- γιατί το life style είχε τόσες αστραφτερές προτάσεις για σένα, που οτιδήποτε άλλο ήταν “χάσιμο χρόνου”.
. . .
2. Κωστόπουλος και σκυλάδικο.
Αν τυχόν βρισκόσουν σε παρέα και άνοιγες συζήτηση για οτιδήποτε πέρα από την τηλεόραση, τα realities, τις γκόμενες, τον Θρύλο και την Πάνια, είχες πρόβλημα. Γινόσουν ο “βαρετός”, ο “ξενέρωτος”, ο “παράξενος”. Αν τυχόν ο τρόπος διασκέδασής σου δεν περιλάμβανε την Βανδή, τον Ρουβά, τον Ρέμο και τους λοιπούς φασουλήδες τότε ήσουν ο “κουλτουριάρης”, ο περιθωριακός. Αυτή η κατασκευή του πολιτισμικού περιθωρίου, ο εξοβελισμός της διαφορετικής κουλτούρας από το επαρχιωτικό mainstream, ήταν το λίπασμα για να ανθίσουν τα αγκάθια του φασισμού.
Γενιές γαλουχήθηκαν με το Nitro, με τις συμβουλές του κάθε Κωστόπουλου και με δεκάλογους επιτυχίας, σνομπάροντας την γνώση του βιβλίου, τους κλασικούς συγγραφείς και οτιδήποτε πνευματικό, εκτός αν συγκαταλεγόταν στην Ορθόδοξη πίστη. Όπως λέει κι ένα εύστοχο σύνθημα “με τόσα χρόνια Μύκονο, πως να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη;”.
. . .
3. Πολιτισμική ένδεια, ίσον ηθική κατάπτωση.
Σε συνέχεια της προηγούμενης επισήμανσης, ας κοιτάξουμε ποιους επιβράβευε τόσα χρόνια ο ελληναράς. Κάθε σούργελο, οποιοσδήποτε γινόταν ο χαϊδεμένος των media, πούλαγε δίσκους, γέμιζε τα τραπέζια στα clubs και πούλαγε μούρη. Η “μούρη” ήταν -και ακόμα δεν φαίνεται να αλλάζει αυτό- πολύ πιο σημαντική απ’ οτιδήποτε άλλο στην υιοθέτηση του life-style. Σε συνδυασμό βέβαια με το ότι είμαστε από τους πιο τηλεορασόπληκτους λαούς, οδήγησε στην εκμηδένιση οποιασδήποτε διάθεσης για παιδεία. Η ενημέρωση, η αισθητική, ο τρόπος σκέψης, ήρθαν και κούμπωσαν με τα αντίστοιχα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ο εξουσιαστικός λόγος έγινε ψευδής συνείδηση της πλειοψηφίας.
Και πως νομίζεις θα αντιμετωπίσεις αυτή την πλέμπα, όταν έχεις μάθει στον Χατζηγιάννη, την Μενεγάκη και τον Σουλειμάν; Πως έχεις θωρακιστεί απέναντι στις πιέσεις του περιβάλλοντος και με τι “όπλα” θα διαμορφώσεις μια αντι-κουλτούρα που θα αντιμετωπίσει την λαίλαπα;
. . .
4. Ευλογημένη άγνοια
Έχει τύχει να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι με άνθρωπο που υπερασπιζόταν την άποψή του ότι τα βιβλία είναι χαμένος χρόνος, με το επιχείρημα “δεν διαβάζω για να έχω ανοιχτούς ορίζοντες“. Πέρα το τραγελαφικά οξύμωρο της υπόθεσης, τέτοια άτομα υπάρχουν πολλά σ’ αυτή την νότια χώρα της βαλκανικής. Η ηθελημένη άγνοια για γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, ήταν η προπαρασκευή του αμόρφωτου φασίστα που τώρα συντάσσεται με τον σκουρόχρωμο φυρερίσκο της Χ.Α. και την συμμορία του. Επίσης, η κουραδομαγκιά, οι κραυγές και η υιοθέτηση τηλεοπτικής γλώσσας, ευνόησαν την άγνοια. Όταν δεν έχεις άποψη, εύκολα συντάσσεσαι με το τίποτα.
. . .
5. Πρότυπα προς αποφυγή
Η ελληνική…show biz, ένα άθλιο συνονθύλευμα από πορνίδια, κυνικούς, ναρκισσιστές  κι επικίνδυνα βλάκες, ήταν το πεδίο που ο τηλεορασόπληκτος Έλλην, αντλούσε συμπεριφορές, στερεοτυπικές φράσεις και “παιδευόταν”. Αν έχεις για πρότυπα ξανθιές περσόνες, εγωπαθή είδωλα και αμόρφωτα τσουτσέκια να σου κάνουν μασάζ στις προκαταλήψεις και διαιωνίζουν την δική τους ανεπάρκεια, τότε μετατρέπεσαι κι εσύ σ’ ένα άτομο πάσχον από παθολογίες διαφόρων μορφών και τύπων.
. . .
6. Το χρήμα ως θεός και διάβολος
Στις δύο προηγούμενες δεκαετίες ειδικά, ως μέτρο επιτυχίας, αναγνώρισης και κύρους τέθηκε το χρήμα. Ακόμη και η αξιολόγηση των ανθρώπων έπαιρνε ως μέτρο το “πόσα λεφτά βγάζουν”. Σε συνδυασμό με το ότι ο ελληναράς θεωρούσε γνωστό, άρα πιο αξιόπιστο (για τα δικά του μέτρα) όποιον έδειχνε η τηλεόραση, δημιουργήθηκε ο αυτοματισμός, ότι όσοι εμφανίζονται στο χαζοκούτι είναι πετυχημένοι, άρα λογικό να βγάζουν και χρήματα, ή και το αντίστροφο.
Το χρήμα τοποθετήθηκε ως το ύψιστο ζητούμενο, ως το ιερό δισκοπότηρο και μέσα σε μια ανταγωνιστική κοινωνία ούτως ή άλλως, γέννησε επιθυμία για δύναμη και εξουσία. Ακόμη, το να ακολουθήσεις το όνειρό σου κι ας μην είναι επικερδές, παραμένει μια αντιδημοφιλής επιλογή. Καθόλου τυχαία γονείς έσπρωχναν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, δικηγόροι και προγραμματιστές.
. . .
Οι παραπάνω λόγοι διαμόρφωσαν ανθρωπάκια αμόρφωτα, αποπροσανατολισμένα, άδεια από οποιαδήποτε κουλτούρα, απαίδευτα και υλιστικά. Η κρίση που βιώνουμε μπορεί να έχει αναφερθεί ότι είναι πρωτίστως ηθική και πολιτισμική, αλλά οφείλουμε να αντιληφθούμε πως φτάσαμε στο σημείο να έχουμε όπλα για να την πολεμήσουμε. Και αν θέλουμε να αντιπαραταχθούμε, χρειάζεται μια ολική καταστροφή του ελληνικού τρόπου σκέψης. Ο πολίτης ή καλύτερα ο άνθρωπος οφείλει να ενημερώνεται για το τι συμβαίνει γύρω του, να διαβάζει, να σκέφτεται, να επιθυμεί την συμμετοχή. Οτιδήποτε άλλο ευνοεί αυτούς που αρέσκονται να μιλάνε για “κοινή γνώμη”, δηλαδή μια μάζα που εύκολα διαχειρίζονται μέσω των ΜΜΕ και μετά την πετάνε στην αρένα της “δημοκρατίας” και των προκάτ επιλογών της.

Η Ευγενεια που σκοτωνει...

Καρτεσιος...
kartesios120413
Προσέξτε πόσο ευγενικοί είναι όλοι τους. Και περιποιημένοι. Ο Στουρνάρας, πάντα καθησυχαστικός και ευγενής. Τον φαντάζεσαι να φορά τα βράδια μία μεταξωτή ρόμπα, να κάθεται δίπλα στο τζάκι και να πίνει ακριβό κονιάκ, διαβάζοντας Κοέλιο. Ήσυχος…
Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι τραπεζίτες, οι εκπρόσωποι της Τρόικας, φρεσκοξυρισμένοι πάντα, φρεσκοσιδερωμένοι. Μπορείς να μυρίσεις το after shave τους μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης.
Τα παπαγαλάκια, επαναλαμβάνουν μόνο λέξεις «αποδεκτές» από τους κανόνες της ευγενούς συνομιλίας. Δε βρίζουν, δε γράφουν «γαμώτο», δεν εκνευρίζονται στα πάνελ, κάνουν επίδειξη λεπτού χιούμορ και πάντα εξηγούν με ορθά «επιχειρήματα» κάθε διαστρέβλωση, ψέμα, προβοκάτσια που αναπαράγουν.
Τα χαμόγελα στα υπουργικά συμβούλια, οι απαλές χειραψίες στο Eurogroup, ο αέρας της νίκης στις δηλώσεις της ήττας, η αβροφροσύνη και τα «παρακαλώ» όταν ζητά το λόγο ο συνομιλητής που εκπροσωπεί την «άλλη άποψη», ώστε να δείξουμε την πλήρη αυτοπεποίθησή μας, ασχέτως αν δεν τον αφήνουμε να πει ούτε λέξη.
Είναι όλοι τους τόσο ευγενείς, μέχρι και ο κ. Δένδιας αν δεν ήταν ξυρισμενοφαλακρός ως χρυσαυγίτης, θα μπορούσε να μοιάζει με μαέστρο συμφωνικής που τα δάχτυλά του δίνουν σήμα στο όμποε.
Δε μαλώνουν, δε διαπληκτίζονται, δεν ιδρώνουν. Τονίζουν την απαξίωσή τους προς όλους τους «άλλους» με κάθε ευκαιρία, αλλά πάντα μ’ ένα χαμόγελο συγκατάβασης στον «τρελό». Βαφτίζουν την αντίθετη άποψη παραλογισμό και αποσύρονται μ’ ένα «αρνούμαι να πέσω στο επίπεδό σας» ή τελειώνουν μ’ ένα «μπράβο ευγένεια!», διότι πάντα προέχει η ευγένεια. Όχι η ουσία.
Δεν είναι πόλεμος, διότι δεν υπάρχει η βαρβαρότητα της δολοφονίας. Ασχέτως αν υπάρχουν νεκροί. Θάβονται ησύχως σε τάφους και συνειδήσεις. Δεν είναι ληστεία, διότι δεν υπάρχουν όπλα, ασχέτως αν με παράνομα μέτρα και αποφάσεις ληστεύονται καθημερινά μισθοί, συντάξεις, ζωές. Δεν είναι χούντα, διότι δε φοράνε στρατιωτικές στολές,  ασχέτως αν οι αντίπαλοι πατάσσονται με κάθε μέσον και η τρομοκράτηση των πολιτών είναι μόνιμη. Δεν είναι μαφιόζοι και τοκογλύφοι, διότι δε σου σπάζουν τα χέρια αν δεν πληρώσεις, αλλά σου λένε ότι ετοιμάζουν στρατόπεδα φυλάκισης για όσους δε μπορούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο Δημόσιο, τουτέστιν στους δανειστές.
Τα στερεότυπα, θέλουν τους ληστές αξύριστους, ιδρωμένους από την αγωνία, άπλυτους και βρωμερούς. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια και τα αρώματα. Τα στερεότυπα, θέλουν τους πληρωμένους εκτελεστές να κρύβονται και να συνομιλούν στα σκοτάδια. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια, τα φώτα, οι κάμερες, οι επευφημίες των «δημοσιογράφων». Όλα στο φως.
Τα στερεότυπα, θέλουν στις Χούντες, αυτός που σου χτυπάει την πόρτα στις 6 το πρωί να μην είναι ο γαλατάς αλλά οι ασφαλίτες. Εδώ όμως, μαζί με τις σπασμένες πόρτες στις Σκουριές και  τους κουκουλοφόρους που αρπάζουν τον πατέρα μπροστά στα μάτια των παιδιών, υπάρχει η ευγένεια του δημοσιογράφου – αρθρογράφου που εξηγεί στο κοινό ότι «η αστυνομία δε δίνει ραντεβού με τους κακοποιούς για να τους συλλάβει. Επιλέγει τον τρόπο και τη στιγμή που θεωρεί πως θα κάνουν αποτελεσματικότερη τη δουλειά της».
Διότι η ευγένεια προστατεύει το κράτος, την τάξη, τις επενδύσεις. Η ευγένεια γεννά υπάκουους. Το Κράτος, η τάξη, οι επενδύσεις και οι υπάκουοι είναι απαραίτητοι για να χειροκροτήσουν σήμερα το κλείσιμο του indymedia, αύριο των blogs, μεθαύριο της σκέψης. Ένα off είναι και η σκέψη σταματά, η ανάπτυξη αρχίζει. Σ’ ένα περιβάλλον ήσυχο και ασφαλές. Όπως αυτό που έταξε ο κ. Σαμαράς στους επενδυτές.
Γαμήστε μας, μας αξίζει. Δολοφονήστε μας, το αξίζουμε αφού ζούμε με τα χέρια πεσμένα στο πλάι. Αρκεί όλα να γίνονται με χαμόγελο, ευγένεια και κατανόηση. Αιώνια η δουλικότητα, αιωνία μας η μνήμη…

HELP. Κραυγή απόγνωσης μέσα από την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης...

Θάνος Ανδρίτσος, απο τη Λεσχη...
561942_470151373055090_519232587_n (1)
Η παραπάνω φωτογραφία είναι του Κυριάκου Μπάνου από την Εργατική Αλληλεγγύη.
Προέρχεται από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κόρινθο, λίγο μετά τη βίαιη καταστολή της απεργίας πείνας και της εξέγερσης των έγκλειστων. Εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στα κολαστήρια του Δένδια και της κυβέρνησης, χωρίς να κατηγορούνται για κάτι, χωρίς να έχουν κάνει κάτι κακό πέραν του να αναζητούν μια ζωή, μια δουλειά, ένα αύριο. Εγκλωβισμένοι, δεν μπορούν να βγουν, δεν μπορούν να πάνε πίσω, δεν μπορούν να πάνε κάπου αλλού. Μέσα στις χειρότερες συνθήκες που μπορεί κανείς να φανταστεί, στοιβαγμένοι κατά δεκάδες σε μικρά κελιά, χωρίς επαρκές φαγητό, νερό… Μερικοί προσπαθούν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Αν αυτό βέβαια μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Αν αυτό δεν είναι το κατώτερο σημείο που μπορεί να καταδικάσεις κάποιον, να τον κάνεις να χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του.
Όμως ο πόθος για την ελευθερία και για τη ζωή δε σβήνει ποτέ. Σε ένα λευκό πανί γράφουν τη λέξη βοήθεια για να τη δούμε όλοι εμείς. Όσοι αισθανόμαστε άνθρωποι ακόμα. Όσοι δεν μπορούμε να ανεχτούμε στη χώρα μας Άουσβιτς ή Γκουαντανάμο. Ας τους δείξουμε ότι τους βλέπουμε και τους ακούμε. Ας τους δείξουμε ότι η εικόνα με το μήνυμα βοήθειας που στέλνουν δεν θα ξεχαστεί κι αυτή μέσα στη χειμαζόμενη καθημερινότητα μας σαν τόσες άλλες   στιγμές βαρβαρότητας που αρχίζουμε να συνηθίζουμε.
Η εικόνα μας έκανε να θυμηθούμε μερικά από τα ποιήματα που έγραψαν οι φυλακισμένοι στο Γκουαντανάμο. Έχει και θάλασσα η Κόρινθος, ίσως να είναι μια ακόμα τραγική σύμπτωση…
Untitled-1
Ω Θάλασσα, φέρε μου νέα από τους αγαπημένους μου.
Αν δεν ήμουν δεμένος με τις αλυσίδες των απίστων,
θα είχα βουτήξει μέσα σου
και θα είχα φτάσει στους αγαπημένους μου ή θα είχα χαθεί
στην αγκαλιά σου.
Οι ακρογιαλιές σου είναι θλίψη, αιχμαλωσία, πόνος και αδικία.
Η πίκρα σου ροκανίζει την υπομονή μου.
Η γαλήνη σου είναι σαν τον θάνατο, τα σαρωτικά σου κύματα
παράξενα.
Η σιωπή σου που αναδύεται κρύβει στις πτυχές της
την προδοσία.
Η ηρεμία σου, αν συνεχιστεί, θα σκοτώσει τον καπετάνιο
και ο θαλασσοπόρος θα πνιγεί στα κύματά σου.
Ευγενική, κουφή, μουγκή, ανίδεη, οργισμένα θυελλώδης,
κουβαλάς μνήματα.
Αν ο άνεμος σε αγριεύει, είναι ορατή η αδικία σου.
Αν ο άνεμος σε σωπαίνει, είναι απλώς η άμπωτις και η παλίρροια.
Ω Θάλασσα, μήπως σε προσβάλλουν οι αλυσίδες μας;
Αναγκαστικά και μόνο πηγαινοερχόμαστε καθημερινά.
Ξέρεις τις αμαρτίες μας;
Καταλαβαίνεις ότι μας ρίξανε σ’ αυτόν τον ζόφο;
Ω Θάλασσα, μας χλευάζεις στην αιχμαλωσία μας.
Συνωμότησες με τους εχθρούς μας και μας περιφρουρείς
σκληρά.
Τα βράχια δεν σου λένε για τα εγκλήματα που έγιναν
ανάμεσά τους;
Η Κούβα, η καταβλημένη, δεν σου μεταφράζει τις ιστορίες της;
Βρίσκεσαι δίπλα μας τρία χρόνια τώρα και τι κέρδισες;
Βαρκούλες ποίησης στη θάλασσα, μια θαμμένη φλόγα
σε μια καρδιά που καίγεται.
Τα λόγια του ποιητή είναι η πηγή της δύναμής μας,
ο στίχος του το ίαμα της πονεμένης μας καρδιάς.*

Όμως η περίπτωση του Γκουντανάμο μάλλον διαφέρει από τα στρατόπεδα σαν την Κόρινθο ή την Αμυγδαλέζα. Πιο κοντινό αλλά εξίσου απάνθρωπο είναι το παράδειγμα του στρατοπέδου Woomera στην Αυστραλία το οποίο λειτούργησε για μερικά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Χιλιάδες μετανάστες στέλνονταν εκεί, σε ένα χώρο που προσπαθούσε να μείνει κρυφός, κάπου στην έρημο της ηπείρου. Για ανθρώπους που θέλουν να τους κρατήσουν κρυφούς ούτως ή άλλως.
das
Οι απάνθρωπες συνθήκες προκαλούσαν συχνές εξεγέρσεις ενώ η μέθοδος αποσιώπησης και παραπληροφόρησης μοιάζει πολύ με τη σημερινή φασιστικού τύπου πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και της Ε.Ε.

holidaycamp2-300x240
propaganda
Στη συνέχεια η Αυστραλία βρήκε άλλες λύσεις στέλνοντας τους θαλασσοδαρμένους μετανάστες σε απομονωμένα νησιά. Παρόμοιες εικόνες υπάρχουν και σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως στα σύνορα Αμερικής- Μεξικού ή στη Θεούτα και τη Μελίγια της Βόρειας Αφρικής.
Όμως δεν πρέπει να συνηθίσουμε τέτοιες εικόνες.

Δενδιίξ...

του Γιωργου Ανανδρανιστάκη, απο την Αυγη...
Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κανείς για να χαρακτηρίσει την Ιερισσό Γαλατικό Χωριό; Για να ταυτίσει ένα μέρος υποτίθεται παραβατικό και αποτρόπαιο με ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης, καλοσύνης και χαβαλέ; Κι ο ίδιος να δίνει στον εαυτό του τον ρόλο του Ρωμαίου Εκατόνταρχου, που τρώει φάπες από τον Οβελίξ και δαγκωνιές από τον Ιντεφίξ; Αν δεν είναι ηλιθιότητα, είναι αμορφωσιά. Σιγά μην έχουν διαβάσει ο Δένδιας και τα ούγκανά του «Αστερίξ», «Λούκι Λουκ» και «Ιζνογκούντ». Με τα τεύχη του «Σωτήρα» και της «Ζωής» τη βγάζανε στα μικράτα τους, άντε στο τσακίρ κέφι να διαβάζανε και κανένα άρθρο του Γεωργαλά.
Εν πάση περιπτώσει, κύριε Δένδιά μας, αφού υποσχεθήκατε ότι θα κατατροπώσετε τα απανταχού Γαλατικά Χωριά, να σας υποδείξω εγώ μάνι-μάνι τρία εξ αυτών: Πρώτο και καλύτερο είναι το Γαλατικό Χωριό των εφοπλιστών, που ενώ όλοι οι άλλοι, όχι όλοι οι άλλοι, οι συνήθεις άλλοι, έχουν ματώσει εδώ και τρία χρόνια να πληρώνουν φόρους, εισφορές και χαράτσια, αυτοί κρατάνε αλώβητες και τις 78 φοροαπαλλαγές τους. Και πήραν και μπόνους μια επιστράτευση ναυτεργατών να έχουν να πορεύονται.
Ακόμη περιμένω τους εφοπλιστές να περάσουν την πόρτα του Βενιζέλου, τους είχε καλέσει την ημέρα που επέβαλε το χαράτσι της ΔΕΗ, για να δηλώσουν τι θα πράξουν για τη σωτηρία της πατρίδας. Εκτός κι αν πήγαν και ο Βενιζέλος τους κλείδωσε στο συρτάρι, δίπλα στη λίστα της Λαγκάρντ. Ή μήπως μέσα στη λίστα της Λαγκάρντ; Ετοιμάστε λοιπόν, κ. Δένδια, τις λεγεώνες σας και επιτεθείτε να τους βυθίσετε αύτανδρους. Δεν δύναμαι να επιτεθώ στους εφοπλιστάς, κύριέ μου, με πειράζει η θάλασσα.
Το δεύτερο Γαλατικό Χωριό βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στα πόδια σας. Είναι οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, ματατζήδες, εκαμίτες κ.λπ., οι οποίες έχουν αλωθεί από χρυσαυγίτες και άλλους φασίστες, με αποτελέσματα εφιαλτικά: Δέρνουν, ψεκάζουν, βασανίζουν, εξευτελίζουν, μπουκάρουν σε σπίτια, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς. Βουρ λοιπόν οι λεγεώνες! Μα τι λέτε, κύριε μου; Οι λεγεώνες να επιτεθούν στις λεγεώνες; Αυτό είναι διχασμός προσωπικότητας.
Το τρίτο Γαλατικό Χωριό είναι τα ίδια σας τα πόδια, είναι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όσον αφορά τα δάνειά τους. Στις καλές εποχές δανείστηκαν 230 εκατομμύρια από την κρατική Αγροτική κι όταν οι εποχές χάλασαν, τώρα που όλοι κυνηγάνε τους δανειολήπτες να τους πιούνε το αίμα, αυτοί πούλησαν την Αγροτική στην Πειραιώς, μαζί με τα δάνεια. Και μετά πήγαν οι αδίστακτοι και νομοθέτησαν την αναδρομική αμνήστευση των τραπεζιτών που τους δανειοδότησαν. Πού είναι οι λεγεώνες σας, κ. Δένδια; Γιατί δεν απαντάτε, κ. Δένδια;
Ο κ. Δένδιας αδυνατεί να σας απαντήσει, διότι κρατάει στον ώμο του την ασπίδα του Μοναρχίξ.

Το μεντάτι και η φιλευσπλαχνία...

Του Ευάγγελου Γρ. Αυδίκου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Η παράδοση έχει γίνει αντικείμενο πολλών σχολίων. Από την υμνολογία στην απόρριψη είναι το πιο συχνό δρομολόγιο. Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις απαιτούν ευαισθησία, αναζήτηση της ουσίας, ισορροπημένη σχέση με τον πολιτισμό. Ο φανατισμός συνήθως σχηματοποιεί τα πράγματα. Σε καταστάσεις συναισθηματικής έντασης ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες, απουσιάζει η νηφαλιότητα και η σχέση με την παράδοση είναι επιφανειακή.
H παράδοση ήταν το εύκολο θύμα στις μυλόπετρες του διπολισμού, τον οποίο ακολούθησε η ελληνική κοινωνία της τελευταίες δεκαετίες. Στη μια πλευρά, ο κόσμος της προόδου που συνοδεύεται από πλούτη, νεωτερικές ιδέες, κοσμοπολιτισμό, συνεχή ανανέωση σε συναισθήματα, αξίες, αναφορές. Στον αντίποδα, ο παλιός κόσμος που ταυτίστηκε με τη συντήρηση, τα παλιά μυαλά. Συχνά, αυτός ο κόσμος απαξιώθηκε. Αντιμετωπίστηκε υποτιμητικά. Τόσο ήταν το σχοινί του. Η θέση του πλέον ήταν στην αποθήκη, σε κάποιο αρχείο, στην καλύτερη περίπτωση σε επετειακές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.


Η οικονομική και πολιτισμική κρίση, ωστόσο, άλλαξε τα δεδομένα. Οι άνθρωποι ανακάλυψαν κοινωνικές συμπεριφορές που τους έδωσαν εντυπωσιακά ονόματα. Κοινωνικά κινήματα με αξιομνημόνευτη δράση. Ωστόσο, πρόκειται για μορφές αλληλεγγύης που έρχονται από πολύ παλιά. Αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι θεωρούσαν την αλληλοβοήθεια συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασής τους.

Στις μέρες μας που έχει θεριέψει η κοινωνική κρίση, η παράδοση μπορεί να υποστηρίξει τις ανθρώπινες σχέσεις, να σταθεί αρωγός, οικονομικά και ψυχολογικά, σε όσους δοκιμάζονται από τη φτώχεια και την ανεργία. Οσους κλυδωνίζονται ψυχολογικά. Τα τελευταία χρόνια, παλιά κοινωνικά σχήματα παραμερίστηκαν. Ελειψε η ζεστασιά της γειτονιάς, η αίσθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης που μπορεί να εκδηλωθεί στις δύσκολες συνθήκες. Επικράτησε η φιλανθρωπία, συχνά με ιδιοτελή στόχο. Τηλεοπτικοί σταθμοί και διάφοροι οργανισμοί διαφημίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη με θορυβώδη τρόπο, συχνά ενοχλητικό. Ελειψε ο σεβασμός στον άνθρωπο, η διακριτικότητα στη βοήθεια.

Στο παρελθόν οι κοινωνίες είχαν υιοθετήσει πιο ισορροπημένες μορφές αλληλοβοήθειας. Ηταν το μεντάτι που στηριζόταν σε ισοδύναμες κοινωνικές σχέσεις. Η βοήθεια απαιτούσε συμμετοχή και ανταπόδοση βοήθειας από όλους, μικρούς και μεγάλους, γυναίκες και άντρες, με σωματική ρώμη ή αδύναμους. Ο καθένας πρόσφερε αυτό που μπορούσε. Για να χτιστούν σπίτια, ν’ ανοίξουν δρόμοι, να γεφυρωθούν ποτάμια, να οργώσουν και να μαζέψουν τη σοδειά. Παντού, σε κάθε τομέα το μεντάτι ήταν η απάντηση στις δυσκολίες. Οσα έργα γίνονται σήμερα αντικείμενο θαυμασμού, είναι αποτέλεσμα ανταποδοτικής συνεργασίας. Ολοι σ’ αυτό το σύστημα έβρισκαν τη θέση τους και η συμμετοχή στο μεντάτι επικύρωνε την ύψιστη αξία της συλλογικότητάς τους.

Προφανώς, η απάντησή μας στην κρίση δεν είναι η παθητική αντιγραφή του παρελθόντος. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Ομως, μπορούμε να μαθητεύσουμε σ’ αυτόν τον πολιτισμό αντλώντας εμπειρίες και μοτίβα συμπεριφοράς. Η κρίση μάς ανάγκασε ν’ αναζητήσουμε την αλληλεγγύη. Ωστόσο, η μορφή που παίρνει μοιάζει με φιλανθρωπία. Με οίκτο προς τους αδύναμους. Κι είναι αυτό που κάνει προβληματική αυτού του είδους την αλληλεγγύη. Ταπεινώνει τους ανθρώπους και τους θυμίζει πως επιβιώνουν χάρη στη γενναιοδωρία άλλων. Απουσιάζει η δική τους προσφορά. Η συμμετοχή που κάνει ισορροπημένη τη σχέση της αλληλεγγύης.

Σ’ αυτό το σημείο, μπορεί να φανεί χρήσιμη η παράδοση. Το μεντάτι μπορεί να γίνει οδηγός για μια νέα σχέση κοινωνίας και θυμάτων της κρίσης. Που δεν θα σπρώχνει τους «αδύναμους» στα σχοινιά του κοινωνικού ρινγκ. Αυτό θα συμβεί αν οι έχοντες ανάγκη (άνεργοι, νεόπτωχοι κ.λπ.) παίρνουν τη βοήθεια αλλά το ανταποδίδουν με υπηρεσίες προς τους άλλους. Με αυτο-διαχείριση του συσσιτίου που σε άλλους καιρούς ονομαζόταν ανταμικό. Με προσφορά οιωνδήποτε υπηρεσιών, ανάλογα με τις δεξιότητες, το επάγγελμα, την ηλικία και την αντοχή.

Τα συσσίτια που οργανώνονται είναι το πρώτο βήμα. Το αναγκαίο για την επιβίωση. Ωστόσο, χρειάζεται κάτι περισσότερο που να μη βαθαίνει το κοινωνικό χάσμα. Η εικόνα όσων σιτίζονται τις γιορτές ή άλλες ημέρες από τα συσσίτια των δήμων και άλλων κοινωνικών εταίρων γίνεται συχνά βορά στον αδηφάγο τηλεοπτικό φακό. Οσοι παίρνουν το πλαστικό πιάτο είναι οι κομπάρσοι μιας διαφημιζόμενης κοινωνικής ευαισθησίας, που ωστόσο δεν τους ανατάσσει ψυχολογικά. Απουσιάζει, όμως, η ανάγκη για όλους να νιώσουν τη χαρά ότι κερδίζουν τη ζωή τους. Οτι δεν τους χαρίζεται από ελεήμονες συμπολίτες. Οταν το «δώρο» δεν εξισορροπείται με το «αντίδωρο», τότε δεν παράγονται θετικά συναισθήματα. Χτίζονται σχέσεις εξάρτησης, που υπονομεύουν τον πυρήνα της δημοκρατίας.

Με αφορμή λοιπόν την κρίση οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη συντροφικότητα, την ουσία του πολιτισμού. Την αλληλεγγύη. Αρχισαν να σκέφτονται στον πληθυντικό αριθμό. Δεν ζουν μόνοι στον πλανήτη. Υπάρχουν οι αδύναμοι, τα θύματα του σαρκοβόρου νεοφιλελευθερισμού. Η παράδοση έχει να ιστορήσει πολλά για την κοινωνική αλληλεγγύη. Για μια αλληλοβοήθεια που δεν θα δημιουργεί ενοχικά συναισθήματα σε όσους βοηθιούνται. Που θα είναι η αναγνώριση ότι όλοι συμμετέχουν, στο μέτρο του δυνατού, σ’ αυτή την κοινωνική διάδραση.

……………………………………………………………………….

*Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Χρηματοπιστωτική ασυδοσία...

Με την Κύπρο, η Ευρώπη εγκαινίασε νέο σύστημα διασώσεων τραπεζών «από μέσα» και όχι πλέον «από έξω». Οι καταθέτες μετονομάζονται σε «επενδυτές» και επωμίζονται το κόστος διάσωσης των ιδρυμάτων στα οποία εμπιστεύονται τις αποταμιεύσεις τους. Η νέα επιλογή, όπως και οι προηγούμενες, είναι γερμανικής έμπνευσης, εμφανίζεται ότι στρέφεται εις βάρος των μεγαλοκαταθετών, αιτιολογείται με ηθική βάση τη δικαιότερη κατανομή του κόστους.
Ακόμη μια φορά, αντί να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα στις συνθήκες υπό τις οποίες εκπορεύεται, το ενδιαφέρον εγκλωβίζεται στην κατανομή του κόστους του. Στην ουσία, η ηθική προσέγγιση της οικονομίας δεν συνιστά παρά απλό αντιπερισπασμό, που εγκλωβίζει την κοινή γνώμη σε δευτερεύουσες πλευρές, ώστε να συγκαλύπτεται το κύριο πρόβλημα.
Με τις συστηματικές απελευθερώσεις και απορρυθμίσεις της τελευταίας δεκαετίας, έχει νομιμοποιηθεί ακριβώς ό,τι ήταν επιλήψιμο και παρέμενε μέχρι πρόσφατα απαγορευμένο. Στο χρηματιστικό πεδίο και σε αυτό του εικονικού χρήματος, διαπρέπουν κατ' εξοχήν οι τράπεζες και οι ενδιάμεσοι του μεγάλου χρήματος, αλλά και με κατ' εξοχήν αμφισβητούμενα αποτελέσματα.
Επιτρέπεται πλέον απεριόριστα η δημιουργία κάθε είδους χρηματιστικής φούσκας, αλλά, όταν αυτή σπάζει, τις συνέπειες επωμίζονται τα κράτη, οι φορολογούμενοι και, σήμερα, οι καταθέτες.
Ωστόσο, όπως και αν κατανέμεται το κόστος διασώσεων των ιδρυμάτων από τις φούσκες που τα ίδια, και με ανεξέλεγκτη δική τους βουλιμία και ευθύνη, δημιουργούν, άραγε δεν θα ήταν προτιμότερο, κοινωνικά δικαιότερο και οικονομικά αποτελεσματικότερο να επιλαμβάνεται επιτέλους η πολιτεία αυτού του πεδίου, αποτρέποντας εκ προοιμίου το σχηματισμό σε παρόμοιες φούσκες;
Κατά το παρελθόν, οι φούσκες αποτρέπονταν μέσω αυστηρότερων ρυθμίσεων στο πεδίο των χρηματιστικών δραστηριοτήτων. Από την εποχή του Αμερικανού προέδρου Ρούζβελτ (1935) μέχρι τον Ρίγκαν (1981) οι ρυθμίσεις εμπόδιζαν τόσο τις φούσκες όσο και τις κρίσεις, σε σημείο που ορισμένοι απογοητευμένοι «μαρξιστές» είχαν θεωρήσει ότι καταργήθηκαν οι «κυκλικές κρίσεις» του καπιταλισμού για τις οποίες είχε μιλήσει ο Κ. Μαρξ. Ωστόσο οι φούσκες και κρίσεις δεν είχαν καταργηθεί, αλλά απλώς το σύστημα είχε βρει επιτυχημένο τρόπο διαχείρισης, ώστε να τις αποτρέπει και να τις υπερβαίνει κάθε φορά.
Με την κατάργηση του οπλοστασίου του Ρούζβελτ, που εορτάστηκε με άφθονο αφρώδη οίνο το 1999 από τον πρόεδρο Κλίντον, επανήλθαν στο προσκήνιο τόσο οι μεν όσο και οι δε, με τις σημερινές δραματικές συνέπειες για δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένους.
Με την κρίση που σήμερα επιλέγει το εκτός ελέγχου σύστημα, οι εργαζόμενοι όχι μόνο βλέπουν τα εισοδήματά τους να περικόπτονται, αλλά επωμίζονται ακόμη το κόστος διάσωσης των ιδρυμάτων που προκαλούν και αναπαράγουν την κρίση με την ανάληψη των πλέον υψηλών και παράλογων κινδύνων. Κι ακόμη, ενώ η «εκ των ένδον» διάσωση διαχέει το κόστος της είτε στους φορολογουμένους είτε στους καταθέτες, ουδέν μέτρο προωθείται ώστε τα διασωζόμενα από τις συνέπειες της δικής τους απερισκεψίας ιδρύματα να εξασφαλίζουν σε αντάλλαγμα αύξουσα στήριξη της οικονομίας.
Μέχρι σήμερα, ο τρόπος διάσωσης των πιστωτικών ιδρυμάτων από τις συνέπειες της δικής τους ανευθυνότητος αποβαίνει ταυτόχρονα και ο βασικός μηχανισμός αποσταθεροποίησης της οικονομίας, της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, από το 2009 μέχρι σήμερα οι διασώσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων έχουν κοστίσει 79% του ΑΕΠ στις ΗΠΑ και 81% στη Βρετανία.
Ομοίως, οι διασώσεις έχουν κοστίσει 70% του ΑΕΠ στη Σουηδία, 30% στο Βέλγιο, 22,2% στη Γερμανία, 19% στη Γαλλία. Οι μεταβιβάσεις εισοδήματος από την οικονομία προς τη χρηματοπιστωτική σφαίρα θα μπορούσαν να εξιλεώνονται εάν τουλάχιστον απέφεραν κάποια βελτίωση στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος. Ωστόσο τα πιστωτικά ιδρύματα, ενώ διασώζονται με κύριο επιχείρημα τη χρησιμότητά τους για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, εν τούτοις εξακολουθούν να αποστρέφονται ακόμη περισσότερο τα πεδία της οικονομίας και της παραγωγής και να προσελκύονται όλο και περισσότερο από αυτά του εικονικού χρήματος και της κερδοσκοπίας.
Το χρήμα των διασώσεων, είτε των φορολογουμένων είτε των καταθετών, παροχετεύεται όλο και περισσότερο σε δραστηριότητες υψηλού και αθέμιτου ρίσκου, και αυτό παρ' όλο που αιτιολογείται με την ανάγκη εξασφάλισης επαρκών χρηματοδοτήσεων για την οικονομία.
Εγείρεται σήμερα επιτακτικό ζήτημα διάσωσης όχι τόσο των ιδρυμάτων όσο κυρίως της οικονομίας, της απασχόλησης, των εισοδημάτων. Πέραν της ηθικής, τίθεται κυρίως ζήτημα οικονομικής αποτελεσματικότητος. Διάσωση των ιδρυμάτων όμως με ανταλλάγματα έναντι της οικονομίας, όχι με αύξουσα ασυδοσία τους.
Επιβάλλεται καταναγκαστικό όριο προς χρηματοδότηση της οικονομίας, με δραστικό περιορισμό των κερδοσκοπικών τοποθετήσεων υψηλού κοινωνικού κινδύνου. Η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού πεδίου δεν είναι ουτοπική, αλλά απολύτως εφικτή και αναγκαία για την απεμπλοκή από το σημερινό αδιέξοδο.

kvergo@gmail.com

Η κράτηση ως βασανιστήριο...

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*, απο την Αυγη...
Οι συνεχιζόμενες εξεγέρσεις και αναταραχές στα κέντρα κράτησης μεταναστών επανέφεραν στο προσκήνιο το ζήτημα της μακρόχρονης κράτησης μεταναστών υπό απέλαση.
Πέντε χιλιάδες άνθρωποι που συνελήφθησαν στο πλαίσιο της επιχείρησης αποκαλούμενης κατ' ευφημισμό "Ξένιος Δίας" από τον Αύγουστο του 2012 κρατούνται ήδη για πλέον των 9 μηνών στους νέους χώρους κράτησης, εγκαταλειμμένα στρατόπεδα και αστυνομικές σχολές που δημιουργήθηκαν για τον σκοπό αυτόν (Αμυγδαλέζα, Κόρινθος κ.ά.), αλλά και σε κρατητήρια - μπουντρούμια αστυνομικών τμημάτων ανά τη χώρα (Δραπετσώνα, Ελληνικό, Ασπρόπυργος κ.α.), αναμένοντας την απέλασή τους, η οποία όμως είναι άκρως αμφίβολο αν θα εκτελεστεί, κυρίως λόγω έλλειψης και μη συνεργασίας των διπλωματικών αρχών των χωρών καταγωγής τους. Οι συνθήκες κράτησής τους έχουν γίνει αντικείμενο έντονης μομφής από όλα τα διεθνή όργανα, ενώ είναι παρήγορο ότι και Έλληνες δικαστές πρόσφατα έκριναν απαράδεκτο να κρατούνται άνθρωποι χωρίς να χωρούν καν να κοιμηθούν όλοι μαζί στο πάτωμα.
Έως το 2009 η κράτηση αυτή είχε ανώτατο όριο τους τρεις μήνες. Το καλοκαίρι του 2009, επί υπουργίας Δένδια στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το όριο αυτό αυξήθηκε καταρχήν σε έξι μήνες, με δυνατότητα παράτασης για ακόμη 12 μήνες.
Και είναι μεν αληθές ότι η άνω παράταση της διάρκειας των υπό απέλαση τελούντων επιτρέπεται από την οδηγία 2008/115 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλην όμως η οδηγία αυτή προβλέπει την ανά τακτά χρονικά διαστήματα (τρίμηνα, με βάση τον Ν. 3907/2011 που την ενσωμάτωσε) επανεξέταση των λόγων κράτησης σύμφωνα και με την πάγια νομολογία των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, καθώς αυτή θεωρείται δικαιολογημένη μόνο εφόσον είναι σε εξέλιξη διαδικασία απέλασης, η οποία είναι πραγματοποιήσιμη και εφικτή σε έναν ορατό χρονικό ορίζοντα.
Τα ελληνικά δικαστήρια όμως αρνούνται σχεδόν κάθε έλεγχο προς τούτο, παρά και την πρόσφατη κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, περί αντίθεσης της προσωποκράτησης οφειλετών του Δημοσίου στην υποχρέωση σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, δημιουργώντας έτσι αμφιβολία περί του αν οι επίσημοι κρατικοί φορείς θέτουν την ανθρώπινη αξία των μεταναστών στο ίδιο επίπεδο.
Ήδη από τον περασμένο Αύγουστο επί υπουργίας Δένδια στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και υπό την προτροπή της Χρυσής Αυγής, που οραματίζεται τελικές λύσεις στο θέμα των μεταναστών, επιχειρείται ένα πείραμα στα κέντρα κράτησης.
Η κράτηση από μέσο προς εκτέλεση μιας απόφασης απέλασης χρησιμοποιείται πλέον εργαλειακά ως βασανιστήριο, ως μέσο εξαναγκασμού τού υπό απέλαση τελούντος με σκοπό να συνδράμει ο ίδιος στην απέλασή του και ως μέσο εκφοβισμού των λοιπών να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Για τον σκοπό αυτόν δημιουργούνται νέα κέντρα κράτησης, για να στεγάσουν όσους μαζεύονται στις ανά την Ελλάδα επιχειρήσεις σκούπα, και μάλιστα η ίδρυση τέτοιων κέντρων εμφανίζεται και ως αναπτυξιακή επένδυση στις τοπικές κοινωνίες που στενάζουν από την κρίση.
Στο πρόσωπο των μεταναστών έχουμε βρει τους αποδιοπομπαίους τράγους, στους οποίους φορτώνουμε όλα τα δεινά της κακής μας μοίρας, ξεχνώντας ποιος συντέλεσε με την εργασία του στην οικονομική ανάπτυξη (εν μέρει και φούσκα) των δεκαετιών του 1990 και του 2000. Έχουμε ξεχάσει όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι το πιο δυναμικό κομμάτι των κοινωνιών τους, που αναζητεί την κοινωνική ανέλιξη, και εμείς το κλείνουμε φυλακή για να αναγκασθεί να επιστρέψει πίσω.
Είναι γεγονός ότι η συνεχιζόμενη είσοδος μεταναστών στη χώρα δημιουργεί μικρές ανθρωπιστικές κρίσεις και προκλήσεις αντιμετώπισής των. Πρέπει να αναρωτηθούμε όμως αν η ανάπτυξη μέσω ίδρυσης νέων κέντρων κράτησης και φυλακών που προαναγγέλλονται είναι αυτό που επιδιώκουμε για την αντιμετώπισή τους ή αν αντίθετα θα έπρεπε να στραφούμε σε δομές ενσωμάτωσης και φιλοξενίας.
Το “άγος” της μετανάστευσης που δέχονται οι νότιες χώρες της Ευρώπης και κυρίως η Ελλάδα είναι μέρος του συνολικού προβλήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη δημιουργία άνισης ανάπτυξης και καταμερισμού ρόλων μεταξύ των κρατών μελών. Εμείς θα πρέπει να σκεφθούμε αν μας αντιστοιχεί ο ρόλος του φύλακα.
* Ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι δικηγόρος, μέλος της Ομάδας δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών

Το νέο φάσμα της Ευρώπης...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Σε καμιά κοινωνία, όσο νεωτερική κι αν θέλει να λέει πως είναι, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των αυτοκτονιών. Για να μην αποκλειστεί ο άνθρωπός τους από το θρησκευτικό τελετουργικό ή και από τον χώρο του νεκροταφείου, αλλά και για να μην ταΐσουν το κουτσομπολιό που κρύβεται καμιά φορά κάτω από τη μάσκα της έγνοιας, οι συγγενείς προστατεύουν τη μνήμη του· δεν δηλώνουν πως αυτοκτόνησε.
Πολύ πιο δύσκολο είναι να αριθμηθούν επακριβώς οι πολιτικές αυτοκτονίες, όταν αυτός που τερματίζει τη ζωή του αρνείται να αποδοθεί στο διάβημά του ο συνήθης, τραγικά αμήχανος χαρακτηρισμός του «απονενοημένου» και επιχειρεί, με ακρότατο πειστήριο την αναίρεση του βίου του, να καταδείξει πως η κίνησή του αποφασίζεται με γνώση και όχι από απόγνωση· και έχει νόημα και όχι παραφροσύνη. Αν ο «φυγάς» δεν αφήνει πίσω του σημείωμα, είναι ανήθικο να καταντάει το όνομά του αδιάφορος αριθμός στις προσθαφαιρέσεις όσων ποντάρουν πολιτικά στον μικρό ή τον μεγάλο αριθμό αυτοκτονούντων.
Πολιτικού χαρακτήρα αυτοκτονίες στα χρόνια της κρίσης έχουν σημειωθεί στην Ελλάδα. Και είναι ανήθικο να διοχετεύονται φήμες περί παράνοιας ή σχιζοφρένειας για να αλαφρώσει τάχα το κοινωνικό πένθος. Γιατί, κι ας ξέρουμε ότι το να επιμένεις να ζεις μες στην έρημο είναι τουλάχιστον εξίσου ηρωικό, όλοι πενθούμε όταν ένας συνάνθρωπός μας αυτοχειριάζεται με την πίστη ότι ο θάνατός του θα συμπυκνωθεί σε μήνυμα. Και πενθούμε επειδή ξαναβλέπουμε, σαν σε οθόνη εφιαλτικής ευκρίνειας, ότι η ζωή που φτιάξαμε είναι αβίωτη, απάνθρωπη, κανιβαλική. Αλλά πενθούμε και επειδή τα μηνύματα αυτά σπανίως διαβάζονται απ’ όσους πρέπει να τα διαβάσουν. Αυτοί αριθμούς θα ξαναμετρήσουν. Και προσθαφαιρεσούλες θα κάνουν.
Και στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία αυτοκτονούν εξωθημένοι από την ανέχεια ή για πολιτικούς λόγους, σαν μάρτυρες νέου τύπου, στη Νέα άλλωστε Εποχή μας. Και στη Βουλγαρία. Εκεί, αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη, άρα και στην Ελλάδα, η πολιτεία αποδέχτηκε ότι η βαθιά κρίση προκάλεσε κύμα αυτοκτονιών: 200 από την αρχή του χρόνου. Η επιλογή, μάλιστα, της αυτοπυρπόλησης υπογραμμίζει ότι αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ανατολή και μόνο από μουσουλμάνους. Το νέο φάντασμα της Ευρώπης;
Ομολογώντας την πλήρη αδυναμία του κράτους να συντρέξει τους πολίτες του, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Ρόζεν Πλεβνέλιεφ συναντήθηκε με εκπροσώπους ορθοδόξων, καθολικών, προτεσταντών, μουσουλμάνων, Εβραίων και Αρμενίων και κατόπιν κάλεσε σε δεήσεις (για δεύτερη φορά), ώστε «να δοθεί τέλος στον εξτρεμισμό και στις αυτοκτονίες». Εμείς εμπιστευτήκαμε σαν μεσσίες τους δανειστές στην τριαδική τους υπόσταση. Οι Βούλγαροι πιστεύουν στην τριπλή ουράνια συνδρομή, του Ιεχωβά, του Θεού των χριστιανών και του Αλλάχ, κατά σειρά εμφανίσεως στην ανθρώπινη παράδοση. Ποιοι είναι οι αγαθότεροι είναι άλλου ιερωμένου Ευαγγέλιο, Τορά ή Κοράνιο.

Σεξ, βία, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ - ή πώς καταφέρνεις να είσαι πρώτη δύναμη χωρίς να κάνεις πολιτική...



Δε νομίζω, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ότι η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας καταφέρνει να κερδίζει ψηφοφόρους λόγω των προγραμματικών της θέσεων. Αντίθετα, ένα καλοστημένο "δίκτυο" σεξουαλικής χειραγώγησης σίγουρα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Από τα γήπεδα ως τα φοιτητικά αμφιθέατρα ήταν μικρός ο δρόμος.



"Πάρτη με 6 ευρώ στη Νομική"

"Παρ'τη", δηλαδή, σε μια αφίσα με κυρίαρχη μία ημίγυμνη γυναικεία φιγούρα. Είναι, ίσως, από τις πιο χαρακτηριστικές αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ακριβώς επειδή αναδεικνύει τέλεια το πολιτισμικό της προφίλ. "Είμαστε πολλοί, έχουμε γυναίκες, οι γυναίκες μας είναι πρόθυμες". Πάρτυ, ποτά, σεξ. "
Είμαστε αυτό που πρέπει να είναι η φοιτητική σου ζωή". Καμία επαφή με την κοινωνία, καμία παραπάνω σκέψη. Πάρτυ, ποτά, σεξ.   Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πολιτισμικά είναι ένα με το lifestyle, εξελίσσεται ανάλογα με τη συγκυρία και χρησιμοποιεί με μαεστρία την αμηχανία του 18χρονου μπροστά στη φοιτητική ζωή από κοινού με τα απωθημένα του. Και , φαινομενικά τουλάχιστον, κερδίζει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ακριβώς αυτής της εκμετάλλευσης είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των φοιτητών. Από τον "ωραίο" της ΔΑΠ που φλέρταρε την πρωτοετίνα για να τη βάλει στην παράταξη, μέχρι την "ωραία", που στην καλύτερη περίπτωση έκανε το ίδιο. Στη χειρότερη, υποσχέθηκε πως "αν μπεις στη ΔΑΠ, το ποτήρι σου και το κρεβάτι σου δε θα μείνουν ποτέ άδεια" (μαρτυρία φοιτητή από τα ΤΕΙ Αθήνας, συνέβη μερικά χρόνια πριν).


Τα γήπεδα, τα αμφιθέατρα και άλλες ιστορίες



Φοιτητικές εκλογές, κάλπη, κόσμος στο αμφιθέατρο. Βγαίνουν ψηφοδέλτια, είναι από τη μία η ΔΑΠ και από την άλλη η ΠΑΣΠ με τυμπανοκρουσίες και πολεμικές ιαχές. Ανταλλαγή συνθημάτων, σεξ, βία, αδερφές, μανάδες, Συγγρού, ομοφυλοφιλία. Από τα γήπεδα κατ'ευθείαν στο στόμα του (επίδοξου) νικητή, ο πρώτος γύρος κερδίζεται πάντα από αυτόν που θα φωνάξει πιο δυνατά. Φυσικά, εννοείται ότι ο κεντρικός συνδικαλιστής της εκάστοτε παράταξης "σας γαμάει".

Η ΔΑΠ ΤΕΙ Πειραιά το πήγε ένα βήμα παραπέρα, όταν σε κάποιες φοιτητικές εκλογές πήρε... φουσκωτές κούκλες και γέμισε το στόμα τους μπλε λουκάνικα και όταν έβαψε πράσινα κάτι κοτόπουλα, το οποία φρόντισε επίσης να "ενισχύσει" με μπλε λουκάνικα.

Από κοντά με τη σεξουαλική χειραγώγηση, έρχεται η ράβδος που πίπτει άνευ λόγου. Το ξύλο, η τρομοκρατία, ο τραμπουκισμός εντός των σχολών, συνθέτουν καταπληκτικά το προφίλ του ισχυρού, του καλύτερου, του πιο δυνατού, που ξέρουμε πολύ καλά ποια δύο πράγματα κάνει με τεράστια επιτυχία. Το ένα είναι να δέρνει. Και εντελώς τυχαία ο τρόπος διασκέδασης, η μουσική που ακούει στη σχολή, στα πάρτυ του, στις ομαδικές βραδιές στα μπουζούκια, έχουν ακριβώς τέτοιο ύφος. Το νιώθει δικό του πράγμα. Τον εκφράζει. Μπορεί, τέλος πάντων, να το καταλάβει.

Έτσι, λοιπόν, συνεχίζεται η εδραίωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με αυτούς (της) τους όρους. Είναι ακριβώς αυτή η κυρίαρχη αισθητική για τη γυναίκα, την ισχύ και τη σεξουαλικότητα που έρχεται να δέσει αρμονικά με τη ρητορεία περί "αριστερών κομπλεξικών που ασχολούνται με βαρετά πράγματα". Και που, φυσικά, τυχαίνει να κάνουν συνδικαλισμό για τα σχήματά τους ακόμα και (άκουσον-άκουσον) γυναίκες! Οι οποίες, περιττό να μας ενημερώσει η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, αποκλείεται να έχουν οργασμό...

"Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό"

Δε θυμάμαι ούτε μια ανακοίνωση να έχει βγει ποτέ από τη Νέα Δημοκρατία, την "υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη", για τα βλαστάρια της. Για τα ίδια βλαστάρια που πριν από κάθε φοιτητικές εκλογές, τους εύχονται επισήμως "καλή επιτυχία". Αντίθετα, θυμάμαι τον πόλεμο που κάναμε στις σχολές απέναντι σ'αυτήν την απαράδεκτη νοοτροπία. Θυμάμαι με τι περηφάνια μας απαντούσαν τα γαλάζια αγόρια,  όταν τους κατηγορούσαμε για έλλειψη επιχειρημάτων, ότι "στη ΔΑΠ έχουμε τις πιο ωραίες γυναίκες". Όταν προσπαθούσαμε στη διαδικασία της καταμέτρησης ψήφων να βάλουμε μια πολιτική διάσταση και μας απαντούσαν πως "γ...ε τον Τσε Γκεβάρα". Όταν με νεύρα ο κεντρικός συνδικαλιστής της ΔΑΠ στη σχολή μου  γύρισε να πει "Εγώ με τη σωματεμπορία δεν έχω κανένα πρόβλημα". Κι όταν, φυσικά, βλέπαμε μόνο τα όμορφα κορίτσια της ΔΑΠ να πηγαίνουν, έπειτα από παρότρυνση του άντρα συνδικαλιστή, να μιλήσουν σε ανένταχτα αγόρια. Τα όχι και τόσο όμορφα έκαναν αναγκαστικά παρέα μόνο με συμφοιτήτριες.

Αλλά εμείς συνεχίζαμε. Κι ήταν κι εκείνες οι φορές που κερδίζαμε κατά κράτος αυτήν τους την κουλτούρα. Όταν παίρναμε συνελεύσεις και καταλήψεις, υπερασπιζόμενοι το Πανεπιστήμιο που είχαμε, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο που ονειρευόμασταν. Όταν οι φοιτητικές πορείες είχαν χιλιάδες κόσμου, όταν έπεφταν νομοσχέδια, όταν τα δικά μας φεστιβάλ είχαν επιτυχία. Εμείς μπορούσαμε να κερδίζουμε χωρίς να εμπλέκονται αδερφές, μανάδες και λοιποί συγγενείς, δεν υπήρχε τέτοια... ανάγκη. Κι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δε μοιάζει να μπορεί να δώσει απαντήσεις στην πραγματικότητα των νέων της κρίσης, στα άγχη τους, στη φτώχεια και στην καταπίεση. Δε μοιάζει να μπορεί να αποτινάξει αυτό το μοντέλο που την κάνει να λειτουργεί τόσα χρόνια, γιατί έχει κόψει κάθε επαφή με την πολιτική, με τη διεκδίκηση, γιατί ούτε τώρα, ούτε και ποτέ μπορούσε να δώσει αγώνες. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που χρόνο με το χρόνο οι "μέρες της αφθονίας τους" φαίνονται όλο και πιο μετρημένες.

Ροη αρθρων