Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξηγηθεί, ακόμη και σε καλοπροαίρετους, ότι κόμματα που πασχίζουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως π.χ. η Νέα Δημοκρατία με την ομογάλακτη Χρυσή Αυγή, ή το ερμαφρόδιτο ΠΑΣΟΚ με τους κατά δήλωσή τους υπεύθυνους «αριστερούς», είναι δυνατό να συμφωνήσουν ποτέ ότι τα δυο τουλάχιστον βασικά αγαθά, η εκπαίδευση και η υγεία, μπορούν να παρέχονται ίσα κι όμοια στον Γιαννάκη Βαρδινογιάννη (της οικογενείας) και στον Γιωργάκη Δημητρίου (Ρομά από τον Δενδροπόταμο). Το παράδειγμα ακραίο, αλλά η απάντηση, αν δεν είναι απλά ναι, τότε είναι όχι, όσες περιπλοκάδες κι αν προτάξουν όσοι φορούν τον φερετζέ του προοδευτισμού.
Η απεργία, λοιπόν, των εκπαιδευτικών, με τις όποιες μορφές της, είναι το έσχατο μέσο πάλης για να κρατηθεί το ελληνικό σχολείο μακριά από τον πλήρη ευτελισμό και την εκπόρνευση. Διότι τα πράγματα έφτασαν στο όριο της ανυπαρξίας.
Όταν προέκυπτε στο παρελθόν μια ακραία διχογνωμία για θέματα εκπαίδευσης, οι δυο πλευρές, αν μη τι άλλο, στηρίζονταν σε ισχυρό γνωστικό υπόβαθρο και αυτό που άλλοι αποκαλούν πατριωτισμό και άλλοι φιλαλληλία.
Είναι λοιπόν δυνατό να υπάρξει διάλογος με τα άτομα που προΐστανται του υπουργείου Παιδείας, τους κ.κ. Αρβανιτόπουλο και Κεδίκογλου (ο ξάδερφος) μαζί με την κ. Χριστοφιλοπούλου*; Και σε ποια βάση;

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά

Είναι δυνατό από τον Γεώργιο Παπανδρέου προπολεμικά, τους Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, Γεώργιο Ράλλη, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Νικόλαο Λούρο (υπουργοί Παιδείας του συντηρητικού φάσματος ως επί το πλείστον), να καταντούμε στον Κ. Αρβανιτόπουλο; Με υφυπουργούς τους Σ. Κεδίκογλου και Ε. Χριστοφιλοπούλου στις θέσεις που λάμπρυναν ο Λουκής Ακρίτας, ο Δημήτρης Τσάτσος και οι Ευάγγελος Παπανούτσος και Δημήτρης Μαρωνίτης ως γενικοί γραμματείς;

Με δυο λόγια, η σημερινή κατάντια στη δημόσια αλλά και ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι μόνο θέμα εντολών των αφεντικών, αλλά και ανεπάρκειας προσώπων. Επί τούτου φυσικά.
Η εκτίμηση, στο Real fm, του αναλώσιμου υφυπουργού Κεδίκογλου ότι η συμμετοχή στην απεργία λιγότερων εκπαιδευτικών των ιδιωτικών σχολείων (που τα θεωρούν, θεσμικά, κάτι σαν μπακάλικα, μανάβικα...) αποδεικνύει ότι «αυτοί των δημοσίων αδιαφορούν για τα φτωχά παιδιά που πάνε σ' αυτά», αφήνει άφωνο ακόμη και έναν νηπιαγωγό.
Ο δερματολόγος - αφροδισιολόγος στην ειδικότητα, είπε ακόμη ότι το ποσοστό των απεργών δεν ήταν 90% την πρώτη μέρα αλλά μόνον 75%, που κι αυτό υποκινήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ! Και στην εύλογη απορία της δημοσιογράφου μήπως χαρίζει όλον αυτόν τον κόσμο στην αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε θέμα.
Όμως είναι κρίμα, ακόμη κι όταν κυβερνά η πιο γλοιώδης εκδοχή της Δεξιάς με ολίγην από την πρώην σοσιαλιστική συνιστώσα, να βλέπεις να υποτιμάται τόσο η εκπαίδευση και να ανατίθεται σε άσχετους. Και θα μου πείτε, καθηγητές πανεπιστημίου και άσχετοι; Τα πεπραγμένα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν αρκούν.

Ερωτήματα που δεν απαντιούνται

Αντί λοιπόν να λειτουργήσουν νόμιμα και με σεβασμό σε Σύνταγμα και νόμους, αυτοί «παίζουν» με επικοινωνιακά τερτίπια:
- Ισχυρίζονται μέσω των «υπηρεσιακών δημοσιογράφων» τους ότι είναι πολλές χιλιάδες οι αποσπασμένοι εκτός σχολείου εκπαιδευτικοί. Αλήθεια, ποιος τους αποσπούσε; Τι απέγιναν τώρα;
- Τα δικά τους παιδιά τα διόριζαν σε νησιά και στη συνέχεια τα αποσπούσαν στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Και η «έγκυρη» "Καθημερινή" δημοσίευσε ότι σε γυμνάσιο ακριτικού νησιού με 9 μαθητές υπηρετούσαν 29 εκπαιδευτικοί και ότι οι 11 ήταν γυμναστές. Ποιος υπουργός το είχε κάνει αυτό ξέχασε να μας το πει η καλή εφημερίδα. Και, επίσης, ότι για να λειτουργήσει γυμνάσιο δεν αρκούν οι 18 (οι άλλοι είχαν αποσπαστεί), ούτε καν οι 29 καθηγητές.
- Μας έλεγαν ότι κατά μέσο όρο αντιστοιχεί ένας καθηγητής σε 7 ή σε 8 ή σε 9 μαθητές. Ούτε αυτό δεν ήξεραν. Πρόσθεταν βέβαια και τα ορεινά και τα νησιωτικά σχολεία. Τώρα, που σε σχέση με πρόπερσι, ο αριθμός των καθηγητών μειώθηκε κατά 30.000, μπορούν να μας πουν οι επίγονοι του Γκέμπελς πόσοι μαθητές αντιστοιχούν σε κάθε καθηγητή π.χ. της Θεσσαλονίκης; Ποια η αντιστοίχηση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα;
- Ποιο θα είναι του χρόνου το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στον προϋπολογισμό που θα καταθέσει η τρόικα στην ελληνική Βουλή; 3%, 2,5%; Πόσο υπόσχονταν μόλις πέρσι τον Ιούνιο οι γαλαζοπράσινοι τρομοκράτες;
Το κρίσιμο ζήτημα είναι να καταλάβουν όσοι συναπαρτίζουν το πανικόβλητο τμήμα της κοινωνίας ότι οι εκπαιδευτικοί είναι μαζί τους. Και ότι με τους αγώνες τους μπορούν να σπρώξουν για ένα σχολείο δημοκρατικό, αξιοπρεπές και ικανό να παράσχει -όσο γίνεται μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία- ίσες ευκαιρίες στα παιδιά. Άλλως πως, η επόμενη γενιά δούλων είναι στα σκαριά.

* Έμαθε άραγε η υφυπουργός ότι δεν υπάρχει ρήμα προοιωνίζω; Μόνο προοιωνίζομαι ή πριονίζω...