Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…

Του Σταμάτη Στεφανάκου, απο το environment.gr...

Ο συγκεκριμένος στοίχος του Ανδρέα Κάλβου, δίνει την πληρέστερη απάντηση  τι μας χρειάζεται σήμερα.
Σήμερα που η ελευθερία μας, τίθεται σε αμφισβήτηση. Σήμερα που  η αξιοπρέπεια μας ως άνθρωποι ποδοπατείται. Σήμερα που τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα, τα αυτονόητα κάποια άλλη εποχή, θεωρούνται ενοχλητικές  «λεπτομέρειες», και βιάζονται ασυστόλως.

Θα βρείτε πολλά κείμενα, ιδεολογικά και μη, που θα σας λένε ότι ο ξεσηκωμός είναι λύση. Σας προτείνω να πάμε ένα βήμα πίσω. Στα βασικά , στην ουσία του πράματος.
Ξεσηκωμός; Ναι. Ανατροπή ; Ναι. Αντίσταση σε όλο αυτή την καταστροφή; Ναι.
Αλλά υπάρχει ένα αναθεματισμένο  «αλλά». Για να γίνουν πράξη και να μην μείνουν απλά θέλω, χρειάζεται πίστη και θυσίες. Πίστη σε ένα καλύτερο κοινό αύριο και θυσία του εγώ.
Αυτές οι δυο προϋποθέσεις δεν  είναι θεωρίες, είναι το θεμέλιο. Ειδάλλως να το πω ωμά, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.
Θέλει τόλμη να πιστέψεις σε κάτι μεγαλύτερο από  σένα, να γίνει υπέρτατη αξία το κοινό καλό και όχι το ατομικό συμφέρον . Να το νιώσεις να σε αγκαλιάζει και να σε απορροφάει. Θυσιάζεις το εγώ σου μπροστά στο μέγεθος της πίστης που απαιτείται.
Θέλει αρετή και αυτοθυσία να ξεχάσεις την «προσωπική» σου αλήθεια για το συλλογικό καλό.  Η εγκατάλειψη της αλαζονείας του «ξέρω» και της αποδοχής ότι το σύνολο  είναι πάνω από όλα, δεν είναι μια χριστιανική ή μια πολιτική θέση. Είναι βαθύς μετασχηματισμός της ανθρώπινης σου υπόσταση από ατομική σε συλλογική.
Καμία ιδεολογία , καμία φιλοσοφική θέση , καμία θρησκεία αν θέλετε δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποκομμένες  ανθρώπινες προσωπικότητες και με βάση τον ατομικισμό.
Αυτό που έχουν πετύχει σήμερα,  με διάφορους επικοινωνιακούς τρόπους, με την απαξίωση των ηθικών και κοινωνικών αξιών, την αλλοτρίωση της παιδείας και την διάδοση του ωχαδερφισμού είναι αυτό ακριβώς: μας έχουν μετατρέψει από ολοκληρωμένες προσωπικότητες σε ατομικές  παρενθέσεις.
Με τακτική καρότου και μαστιγίου μια ολόκληρη κοινωνία αντί να δρα σαν σύνολο ανθρώπινων προσωπικοτήτων έχει μετατραπεί σε απομονωμένα άτομα.  Κάναμε εύκολο το παιχνίδι τους.
Στρέφουν το καθένα να δει το πρόβλημα του ως δικό του και μέσω της απομόνωσης που έχουν επιβάλλει και της διάλυσης των βασικών κοινωνικών δεσμών, γινόμαστε εύκολοι στην  διαχείριση   και προβλέψιμοι.
Με την καλλιέργεια δε ενός ψεύτικου μοντέλου ζωής βασισμένο στην κατανάλωση και την απληστία μας οδήγησαν να χαθούμε σε  μια επίπλαστη πραγματικότητα που  αντιπροσωπεύει μια επιφανειακή και πρακτικά εικονική ζωή, βασισμένη στην κατανάλωση. Στην πράξη;  Στην πράξη μας έχουν αποχαυνώσει περισσότερο από ότι να μας τάιζαν  κάθε μέρα με ένα κοκτέιλ χημικών.
Ο ατομικός ευδαιμονισμός έχει εξελιχτεί στην υπέρμετρη κοινωνική αξία.
Δεν αρκεί για να σπάσει το απόστημα αυτό, άρθρα, κείμενα, και θεωρίες. Θέλει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Ριζικά. Και να γίνει πρακτική ζωής.
Προσθέστε ότι έχουν διαστρεβλώσει πλήρως δε και έννοιες όπως η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός , η πολιτική και η δικαιοσύνη.  Η αλληλεγγύη έχει γίνει ίσο με την ιδρυματοποιήση και την παθητικότητα, ο ανθρωπισμός έχει καταλήξει σε ατομικισμό, ο πολίτης ιδιώτης και η δικαιοσύνη φενάκη αφού η ισονομία έχει γίνει κενού νοήματος αξία.
Ανατροπή στον τρόπο σκέψης μας χρειάζεται. Και ξεκινάμε με το βασικό: το δικό μου πρόβλημα είναι και του διπλανού, και του διπλανού μου και δικό μου.
Τόλμη για να γίνει καθένας από εμάς αυτόβουλο όν, χωρίς ανάγκη καθοδηγητή υπακούοντας όμως στο γενικό καλό.
Αρετή που υποστηρίζει την προσφορά στην θέση της απληστίας.
Τελειώνοντας θα πω μια φράση από τους Τέσσερεις Σωματοφύλακες: ΕΝΑΣ για όλους, ΟΛΟΙ για ένα. Νομίζω τα λέει όλα.
s.stefanakos@gmail.com