διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το θεό*....

sine_lege...

Δεν πιστεύω στα όνειρα. Έχω εκπαιδεύσει τα όνειρά μου να πιστεύουν αυτά σε μένα.

Σήμερα, την τελευταία νύχτα του χρόνου -σύμφωνα πάντα με τον ανθρώπινο τρόπο μέτρησής του- είδα περίεργα όνειρα.

Το πρωί πετάχτηκα από το κρεβάτι ακούγοντας το κουδούνι. Άκουσα δύο κορίτσια να λένε τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς στον πατέρα μου. Σκέφτηκα πως τα κάλαντα αυτής της μέρας μου αρέσουν πιότερο από τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Η αλήθεια είναι πάντως, πως ποτέ δεν κατάλαβα τους στίχους τους. Κρυφοκοίταξα από τη γωνιά του δωματίου μου και άκουσα τον πατέρα μου να λέει στα παιδιά πως δεν έχει ψιλά, οπότε προτείνει να τους δώσει ένα εικοσάρικο και να του δώσουν πίσω είκοσι-πέντε ευρώ σε ψιλά. Ακολούθησε το γάργαρο γέλιο των κοριτσιών· μα δεν έχουμε τόσα λεφτά πάνω μας! Ο πατέρας μου ανταπέδωσε το γέλιο. Τους έδωσε μερικά ψιλά και τους ευχήθηκε καλή χρονιά και καλή πρόοδο. Αιώνιος δάσκαλος. Κρυφογελούσα όσο ντυνόμουν να πάω για δουλειά.

Το στοίχειωμα των Καιρών...

Χρεωκοπημενοι καιροι....

“Κοίτα, Εμπενίζερ, έρχεται η ανάπτυξη!”

“απονενοημένο διάβημα”: 268. Από όλους τους όρους αναζήτησης που έχουν οδηγήσει κάποιον στο blog που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, αυτός είναι ο πιο δημοφιλής.
Αν μπορούμε να τον πούμε έτσι. “Δημοφιλής”…
“απονενοημένο”: 123. Σε κάθε δυνατή παραλλαγή.
“απονενοημένο διαβημα”: 28. Με τόνο ή χωρίς.
“απονενοημενο διαβημα”: 27, Σχεδόν κάθε μέρα. Ένα ή δύο “hits”.
“απονενοημενο”: 18. To blog μου στοίχειωσε.
Το άρθρο που έκανε τη “ζημιά” ήταν το ομώνυμο Απονενοημένο Διάβημα, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην αυτοκτονία-διαμαρτυρία του 77χρονου συνταξιούχου στο Σύνταγμα τον Απρίλη του 2012. Όπως έγραφα κι εκεί, “απονενοημένο διάβημα” σημαίνει “απεγνωσμένη διαμαρτυρία”.
“απενενοημενο διαβημα”: 6. Έστω κι ανορθόγραφα.

Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη…

Χειμωνιάτικη Λιακάδα...

Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με “ξένους” που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα “μετα τη δουλεια”. Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα.
Με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, ΔΕΗ, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο SKYPE με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι και χάσαμε φίλους παλιους κι αγαπημένους. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες.
Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι τον Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει  τη μυρωδα της μάνας και οτυ σκυλου μας που της αφήσαμε να βγαζει βόλτα. Πλυντηρια, σκουπισμα και ψώνια στη λαική  το  Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε.Σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Πλησιάζει Πρωτοχρονιά κι εγώ πατάω σύντομα  τα  30.

Φάουσες φούσκες...

Του Σταθη, απο το enikos.gr...

Το 2013 φεύγει αφήνοντας πίσω του ένα εκκωφαντικό υστερόγραφο που πέρασε στο ντούκου, τη δικαστική απόφαση για το άγος, το άλγος και το άχθος του Χρηματιστηρίου. Ενα υστερόγραφο-δείγμα γραφής όσων συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ελλάδα επί εικοσαετίαν.

Ο οργανωμένος απ’ τον κ. Σημίτη πυρετός του Χρηματιστηρίου υπήρξε το μεγαλύτερο σκάνδαλο ανακατανομής εισοδήματος προς όφελος των αεριτζήδων, των μεταπρατών, των λαμόγιων, των «νταβατζήδων» και των μιζαδόρων μετά τον εμφύλιο πόλεμο και πριν να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς Μνημονίων.

Το «Κυλώνειο Αγος» του Χρηματιστηρίου υπήρξε μια κορυφαία κερδώα στιγμή στη λειτουργία ενός συστήματος που είχε ήδη προσανατολισθεί στη δήωση της χώρας, υπήρξε η Μεγάλη Αρπαχτή, υπέρ της οποίας δημηγορούσε και παρότρυνε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, όστις μετά την «απαισία έκβαση» περιορίσθηκε να δηλώσει με ήθος Ποκοπίκο και ύφος Πιπίνου του Μικρού για τα θύματα της πολιτικής του: «ας  πρόσεχαν».

Ο σπιθαμιαίος αυτός τυπάκος υπήρξε ο επικεφαλής ενός ανηλεούς και ανοικτίρμονος μηχανισμού που παρέσυρε πλήθη ανθρώπων στην παγίδα αλλεπάλληλων οικονομικών φόνων, οι οποίοι σχεδιάσθηκαν με την πιο κρύα προμελέτη κι εκτελέσθηκαν με ειδεχθή τρόπο και μαφιόζικη απληστία.

Με λένε Χάρη Τομπούλογλου...

Τρυπιο Ευρω...

Ο Ακ. Τσοχατζόπουλος, ο Γ. Παπαντωνίου, ο Αντ. Κάντας, ο Χ. Τομπούλογλου, ο Μ. Λιάπης και τόσοι άλλοι που έκαναν πάρτι όλα αυτά τα χρόνια εκμεταλλευόμενοι τα δημόσια αξιώματά τους δεν είναι χειρότεροι άνθρωποι από εμένα κι από εσένα ταλαίπωρε αναγνώστη μου. Πολύ φοβάμαι πως κι εγώ κι εσύ θα κάναμε τα ίδια ή και χειρότερα αν περνούσαν από τα χέρια μας, για παράδειγμα, εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ. Κι αυτό δεν θα συνέβαινε γιατί γεννηθήκαμε διεφθαρμένοι και φαύλοι, αλλά γιατί έχουμε μεγαλώσει σε ένα σύστημα το οποίο υποθάλπει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, τα αθωώνει και, μάλιστα, ειρωνεύεται ξεδιάντροπα όποιον θεωρεί πως οι στέρεα θεμελιωμένες κοινωνίες δε χτίζονται πάνω στην αγιοποίηση του ατομικού ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του οικογενειακού ή τοπικού συμφέροντος, αλλά στην πρόταξη του συλλογικού. Στην κυνική παραδοχή τού Χ. Τομπούλογλου "δεν είμαι μαλάκας όλοι να τα παίρνουν και να μην τα παίρνω κι εγώ" κρύβεται όλη η πικρή αλήθεια για την τραγωδία τού πολιτισμού μας. Το εύκολο κι ατιμώρητο χρήμα, με την εξουσία και τη φήμη που συνεπάγεται, να ποιός είναι ο πραγματικός θεός μας, για τον οποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε ακόμα και την αξιοπρέπειά μας...

Γιατί χαίρεται ο Σαμαράς;

του Σταυρου Καπακου, απο την Αυγη...

Στην πολιτική οι κυβερνήσεις έχουν την ανάγκη να υπόσχονται καλύτερες ημέρες. Δεν θα εξαιρεθεί από αυτή την αυτονόητη ανάγκη ο πρωθυπουργός, ο οποίος χθες, στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, προέβλεψε το τέλος της ύφεσης και την προοπτική της ανάκαμψης από το 2014.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε ούτε αυτή τη φορά να πει πως η Ελλάδα "γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα". Πώς είναι δυνατόν, όμως, να θεωρούνται φυσιολογικά φαινόμενα η μαζική ανεργία, η καταβύθιση του ΑΕΠ και η πτώση των αποδοχών σε πρωτοφανή παγκοσμίως επίπεδα;
Ο Σαμαράς, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, διολισθαίνει προς τη γραμμή του τιμωρητικού προτεσταντισμού της Μέρκελ. Επιμένει, πάντως, πως, παρά τις κατακλυσμιαίες αυτές επιπτώσεις, η κυβέρνησή του πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα και εκφράζει την εκτίμηση ότι αυτό θα αποτελέσει "θεμέλιο της ανεξαρτησίας μας και της ελπίδας μας για το μέλλον". Λέξεις επιλεγμένες για να αποτελέσουν, υποτίθεται, απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες.
Μεγάλο μέρος των πολιτών προσάπτει στην κυβέρνηση Σαμαρά ότι είναι υποτακτική προς την Μέρκελ και ότι παραδόθηκε άνευ όρων. Τώρα, λέει με νόημα ο Σαμαράς, με το πρωτογενές πλεόνασμα, ανακτούμε τη (χαμένη) ανεξαρτησία μας και, το κυριότερο, μπορούμε να ελπίζουμε.
Ας δούμε πώς επιτεύχθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα, παραβλέποντας προς στιγμήν τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στην κοινωνία, στοιχείο κάθε άλλο παρά αμελητέο, ίσως μάλιστα το πιο σημαντικό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου, η κυβέρνηση "έκοψε" περίπου 3 δισ. ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις και εμφάνισε τις επιστροφές από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες, περίπου 1,5 δισ. ευρώ, ως έσοδα, προκειμένου να εμφανίσει πλεόνασμα 2,7 δισ.

Το Ελληνικό κράτος της μίζας και η Γερμανική συνενοχή....

απο το Left.gr...

Γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος είπε χαριτολογώντας σε πρωινή ραδιοφωνική ότι είναι πολύ εύκολο να βρεις σε ποιες κρατικές προμήθειες έχουν δοθεί μίζες: έχουν όλες μπροστά τους το επίθετο «εθνικός» και ο προϋπολογισμός τους έχει από 7 ψηφία κι απάνω. Η ομολογία του πρώην διευθυντή εξοπλισμών Αντώνη Κάντα αποδεικνύει ότι το δημοσιογραφικό καλαμπούρι είναι απολύτως ακριβές ως προς το περιεχόμενο του.

Η εικόνα που δίνει ο Κάντας είναι ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν υπήρξε καμία σοβαρή παραγγελία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την οποίοι οι προμηθευτές οπλικών συστημάτων να μην δωροδοκήσουν τους κυβερνητικούς υπεύθυνους, ακόμα και με ποσά που ανέρχονταν στο 3% του προϋπολογισμού του έργου. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά με έναν γενικευμένο κανόνα διαφθοράς, όπου η αρπακτικότητα των προμηθευτών συνεταιριζόταν με την ηθική εξαχρείωση των πολιτικών.

αν αυτό είναι άνθρωπος...

Νίκος Σιγάλας, απο το Περιοδικο Χρονος...

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία για 2 ευρώ 

Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας. Ίσως να μη χρειάζεται κιόλας, οι περισσότεροι μπορούν εύκολα να τις φανταστούν: Στην αρχή ήταν ο πόλεμος, ένας μακρύς και ακατανόητος πόλεμος, χωρίς μέτωπα, εχθρούς και φίλους. Έπειτα ήρθε η φυγή, η μετανάστευση προς έναν άγνωστο κόσμο, που «δεν μπορεί να είναι χειρότερος», ίσως να σκέφτονταν. Σήμερα, εγκλωβισμένοι σε μια άγνωστη πόλη, χωρίς να ξέρουν ακριβώς από πού πέρασαν και πού βρίσκονται, ζουν μέσα σε μια εχθρότητα, μια αθλιότητα και μια στέρηση μεγαλύτερες κι από την προηγούμενη, μια απογύμνωση απόλυτη.

Δεν έχω γνωρίσει τους Αφγανούς μετανάστες στην Αθήνα. Δεν είμαι ένας από αυτούς τους αξιοθαύμαστους ανθρώπους –τους μόνους πραγματικά αξιοθαύμαστους σήμερα σ’ αυτή την πόλη– που προσπαθούν να κάνουν κάτι γι’ αυτούς, και για πολλούς άλλους πρόσφυγες χωρίς προσφυγική ιδιότητα. Ξέρω λίγα πέρα από την παρουσία τους στις σκοτεινές συνοικίες της πόλης και τον ακραίο εναντίον τους ρατσισμό, γνωστό σε κάθε κάτοικο ή επισκέπτη. Κι όμως αυτά τα χριστούγεννα (ας μου επιτραπεί να μη χρησιμοποιήσω κεφαλαίο) με έφεραν κοντά τους – όσο κοντά τους μπορώ να ’ρθω, μέσα στη μικροαστική μου ζωή, τον τρόπο της και τις αγωνίες της.

Ένα βράδυ σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι, η αγαπημένη μου φίλη Ν., που ανήκει σε αυτούς τους αξιοθαύμαστους ανθρώπους για τους οποίους έκανα λόγο, μας είπε με λίγα λόγια τα εξής:

Ασυνέχεια και αριστερή αντιπολίτευση στο κράτος...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της Αριστεράς...

Η απάντηση στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ “θα κάνει τελικά αυτά που λέει” δεν εξαρτάται μόνο ή πρωτίστως από την αποφασιστικότητα και την ηθική ακεραιότητα των στελεχών του. Αν και οι ποιότητες αυτές θα παίξουν φυσικά ρόλο σε κρίσιμες στιγμές, η δραστικότητά τους θα κρίνεται κάθε φορά σε συνθήκες πολυπλοκότερες. Όπως και να το διατυπώσουμε, λοιπόν, το ερώτημα περί “συνέπειας” του ΣΥΡΙΖΑ ρωτά, στην πραγματικότητα, αν μια μη αστική κυβέρνηση μπορεί να “επιβιώσει” πολιτικά στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους. Αυτό θα είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς: μία μη αστική κυβέρνηση εντός ενός καπιταλιστικού κράτους, καθώς το τελευταίο δεν ταυτίζεται φυσικά με την κυβέρνηση – εξ ου και δεν αλλάζει με κάθε πολιτική μεταβολή. Απο εκεί, νομίζω, ξεκινά μια (απαιτητική) συζήτηση για το τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Στο βαθμό που μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι “σαν τις άλλες”, δεν μπορεί εξ ορισμού να στηριχτεί στα θεμέλια των προηγούμενων: στο δόγμα “έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα πάμε”. Από αυτή τη σκοπια, λοιπόν, το να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ “αυτά που λέει” σημαίνει υποχρεωτικά μια ασυνέχεια μέσα στο κράτος,

Ευτυχισμένο το 2015!

απο το SotosBlog...

Πάντα μπροστά το sotosblog, σας εύχεται ευτυχισμένο το 2015!
Το 2014 δεν χρειάζεται ευχές κι ευχολόγια. Είναι εξασφαλισμένο από μόνο του. Εντάξει, και με λίγη βοήθεια από την κυβέρνηση, δεν λέω… Οπότε, ελόγου μου τι να προσθέσω;
Άλλωστε, μην νομίζετε, θα περάσει σαν νεράκι. Ούτε που θα το καταλάβουμε. Φάτε και πιείτε άφοβα. Ό,τι κιλά φορτωθείτε, να μην σας προβληματίσουν. Θα τα πάρουμε σε μπόι. Έτσι γίνεται όταν είσαι στην ανάπτυξη. Τρία χρόνια τώρα, ε, αυτό πια το μάθαμε.
Προσωπικά, επειδή είμαι o ίδιος πιο μπροστά ακόμα και από το sotosblog, σας εύχομαι από τώρα ευτυχισμένο το 3014. Για πιο μετά, δεν υπόσχομαι τίποτε. Μόνο, να ζήσουμε, να το φχαριστηθούμε! Αρκεί να μην έχουν κοπεί μέχρι τότε οι συντάξεις. Για τους μισθούς δεν ξέρω. Παρακαλώ, όποιος ξέρει να με κρατάει ενήμερο.
Με μια κάποια ανεξήγητη νοσταλγία να με κυριεύει, θα έλεγα ότι θα μου λείψει το 2013 με τα ωραία του… Αν και, καθώς το λέω αυτό, συνειδητοποιώ ταυτοχρόνως ότι πιο πολύ θα μου λείψει το 2014. Όχι τόσο επειδή επιφυλάσσει μια μεγάλη χαστούκα για τα λαμόγια   αλλά διότι με το νέο έτος έχω υπόψη μου να αγαπήσω πιο πολύ και να μάθω περισσότερα. Χαμός θα γίνει. Φαντασθείτε, λοιπόν, πώς θα είναι η καρδιά μου και το κεφάλι μου το 3014! Γι αυτό σας λέω…
Και μην ξεχνάτε: Τα πράγματα είναι απελπιστικά. Αλλά δεν είναι σοβαρά.
Χρόνια Πολλά! 

Αποχαιρετώντας τη Βάρκιζα...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...

Τι μπορεί να σημαίνει και τι απειλεί μια μεγάλη εκλογική νίκη τον ΣΥΡΙΖΑ

Το προ ε­τών σύ­ν­θη­μα σε κά­ποιους τοί­χους της Αθή­νας α­να­γ­γέ­λ­λει: «Τέ­ρ­μα η Βά­ρ­κι­ζα». Εκεί­νος που το έ­γρα­φε, ω­στό­σο, μά­λ­λον δεν φα­ντα­ζό­ταν –ού­τε α­πο­δε­χό­ταν ί­σως την πι­θα­νό­τη­τα– ό­τι θα γί­νει τό­σο σύ­ντο­μα και με τέ­τοιο τρό­πο ε­πί­και­ρο.

Συ­ν­θή­μα­τα τέ­τοιου τύ­που δεν κα­τα­γρά­φουν με α­παι­τή­σεις ε­πι­στη­μο­νι­κής α­κρί­βειας την πρα­γ­μα­τι­κό­τη­τα· α­να­λο­γίες ε­πι­χει­ρούν να δια­τυ­πώ­σουν. Η α­λή­θεια, πά­ντως, εί­ναι ό­τι για πρώ­τη φο­ρά με­τά την ή­τ­τα της α­ρι­στε­ράς στον ε­μ­φύ­λιο τί­θε­ται γι’ αυ­τήν, εκ των πρα­γ­μά­των και ό­χι βο­λο­ντα­ρι­στι­κά, ζή­τη­μα α­νά­λη­ψης της κυ­βε­ρ­νη­τι­κής ε­ξου­σίας. Και το πα­ρά­δο­ξο εί­ναι ό­τι τί­θε­ται σε μια στι­γ­μή ι­δε­ο­λο­γι­κής κυ­ρια­ρ­χίας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, που οι δυ­νά­μεις που τον ε­κ­προ­σω­πούν ή­θε­λαν να πι­στεύουν ό­τι δεν χρειά­ζο­νται πια «ό­πλα» –και μά­λι­στα ξέ­να– για να α­πο­τρέ­ψουν έ­να τέ­τοιο ε­ν­δε­χό­με­νο.
Μή­πως, ό­μως, εί­ναι α­σύ­γ­γνω­στη ε­πι­πο­λαιό­τη­τα να κά­νου­με τέ­τοιους πα­ρα­λ­λη­λι­σμούς; Τό­τε κρι­νό­ταν ποιος θα ο­ρί­ζει την τύ­χη αυ­τού του τό­που, και η μά­χη διε­ξα­γό­ταν με πρα­γ­μα­τι­κά πυ­ρο­βό­λα ό­πλα. Τώ­ρα;

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία - by To Skouliki Tom...

The Three Mooges...

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άντρας του γλεντιού και δεν υπολογίζει. Στερημένος κάθε θλίψης και στενοχώριας, λύπης και πένθους, δε μπορεί να καταλάβει τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, αφού βλέπει τη μεγάλη αυτή γιορτή σαν μία ακόμα μέρα στο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου, αφού, όπως έχει πει, δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

Η δυστυχία των ανθρώπων γύρω του ελάχιστα αγγίζει τον Αντώνη Σαμαρά. Αντιθέτως τους βρίσκει κακομοίρηδες και μίζερους, επειδή νοιάζονται μόνο για τα λεφτά που δεν έχουν να ξοδέψουν στις ταβέρνες που δεν πάνε, αντί να είναι ευγνώμονες που τους έχει απαλλάξει από τα βάρη του πλουτισμού αυτές τις άγιες μέρες και τρώνε στα συσσίτια του "Όλοι μαζί μπορούμε".

Πρόσωπο της χρονιάς (2013)...

ο βιβλιοθηκάριος...

Επιλέγω κάθε χρόνο το πρόσωπο που θεωρώ πως συμπυκνώνει όσα η χρονιά που πέρασε καθόρισε σε συλλογικό επίπεδο. Φέτος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το γνώριμο εδώ και δεκαετίες πρόσωπο της ΕΡΤ. Στη δημόσια κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση χρωστάμε μεγάλο μέρος των συγκινήσεων, της γνώσης και της γνώμης μας, της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσής μας, της μνήμης, της θαλπωρής, τη συντροφιάς, του νόστου, της διασκέδασής μας. Από αυτήν είδαμε κι ακούσαμε τις πρώτες παιδικές εκπομπές, αυτή μας συντρόφεψε κάτι κυριακάτικα απογεύματα παίζοντας παλιά λαϊκά, με αυτήν μελαγχολήσαμε Κυριακές βράδυ ακούγοντας την "Αθλητική Κυριακή", σε αυτήν ακούσαμε πιτσιρίκια και ύστερα πάλι φαντάροι θεατρικές παραστάσεις, αυτή μας ταξίδεψε στις ψυχές του πολιτισμού μας, αυτή ήταν το παράθυρό μας στον κόσμο.

Αυτή την ΕΡΤ, ίσως τον ισχυρότερο θεσμό της συλλογικής μας έκφρασης και μνήμης θέλησε φέτος η κυβέρνηση να εξαφανίσει. Χτυπώντας την ΕΡΤ θέλησε να δώσει το ισχυρότερο χτύπημα στην κοινωνική συνοχή, διέλυσε το βασικό κορμό του πολιτισμού μας, έστειλε το μήνυμα πως είναι έτοιμη να διαλύσει τα πάντα- όπως και κάνει.

Η ΕΡΤ αντιστάθηκε. Αντισταθήκαμε κι εμείς μαζί της, Και πολλοί καλλιτέχνες, και πνευματικοί άνθρωποι. Όχι όλοι.

Όχι όλοι...

Η ΕΡΤ, σκέφτομαι, το τελευταίο που μας έδωσε ήταν μια ευκαιρία να εξεγερθούμε...

Οι εξωγήινοι ζουν ανάμεσά μας και είναι υπουργοί...

Τρυπιο Ευρω...

Ποιός είπε πως δεν υπάρχουν εξωγήινοι; Είναι τόσο εξοικειωμένοι, μάλιστα, με το όλο περιβάλλον που έχουν πάρει κι ανθρώπινες μορφές. Μπορώ να σας κατονομάσω, μάλιστα, με μεγάλη ευκολία τρεις από αυτούς: τους υπουργούς Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, Υγείας Αδ. Γεωργιάδη και Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη. Ο πρώτος αποδίδει στον περσινό ήπιο χειμώνα την πτώση στα έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης, ο δεύτερος πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι να ξεπαγιάσουν οι έλληνες και την ίδια ώρα σπεύδει να αρνηθεί πως έχει οποιαδήποτε σχέση με τον "γίγαντα" πρόεδρο του "Αγλαΐα Κυριακού" και κολλητό του φίλο που πιάστηκε επ' αυτοφώρω να δωροδοκείται, ενώ ο τρίτος ζητά από τους πολίτες που υφίστανται τις συνέπειες μιας οικονομικής γενοκτονίας να επενδύσουν στην πράσινη ενέργεια, το όραμα δηλαδή του ρεζίλη των Παπανδρέου που στα χαρτιά ήθελε να μας μετατρέψει σε Δανία τού Νότου αλλά μας έκανε Ζιμπάμπουε του Βορρά...

Οι διαφημίσεις, στην εποχή της κρίσης...

του Μιχαλη Παναγιωτακη, απο την Αυγη...

Προσωπικά, ποτέ δεν αγάπησα την διαφήμιση, ιδίως την τηλεοπτική. Αυτή η οργανωμένη φενάκη, η τέχνη της εξαπάτησης, το ψεύδος της καταναλωτικής ευδαιμονίας,
οι ηθοποιοί που ντύνονταν οδοντογιατροί ή μηχανικοί για να πουλήσουν διάφορα με προσποιητή αυθεντία: όλη η κουλτούρα της οργανωμένης παραπλάνησης μου ήταν και παραμένει απεχθής.
Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά όμως νιώθω πλέον φυσική, σωματική αποστροφή στη θέα τηλεοπτικών διαφημίσεων. Στο ελάχιστο που παρακολουθώ τηλεόραση κοιτάζω με φρίκη αυτό τον χορό ψυχωτικής καταναλωτικής χαράς που γεμίζει τις οθόνες εν μέσω της πάνδημης κατάθλιψης και παγωμάρας - μεταφορικής και κυριολεκτικής. Ευτυχείς χρήστες κινητής τηλεφωνίας, σαν να διαφημίζουν παραισθησιογόνα, παρουσιάζονται σε ένα παράλληλο κόσμο όπου καμία κρίση δεν τους αφορά παρά μόνο ενθουσιάζονται για την παραμικρή δυνατότητα επιπλέον γραπτών μηνυμάτων· αυτοκινητόβιοι ερήμην κάθε άγχους κατάθεσης πινακίδων (ή και πλαστογράφησής τους βεβαίως) και τεκμηρίου, μηδέ περί της τιμής της βενζίνης έγνοια,

Απροσδιοριστία ή αντιστοιχία;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονιακής θύελλας τι μπορεί να κυοφορεί η νέα χρονιά; Στο ερώτημα, βεβαίως, δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση. Επειδή είναι πολυσύνθετο, εξαρτάται από πολλούς συμπλεκόμενους παράγοντες και κυρίως τις κοινωνικές δυναμικές και την πολιτική τους έκφραση. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ισχύει εδώ, όπως στον μικρόκοσμο, η αρχή της απροσδιοριστίας, ας επιχειρήσουμε ένα «τεστ εγκυμοσύνης».
Ας δεχτούμε ότι οι «εξετάσεις» με τις κυβερνητικές προδιαγραφές υγείας είναι θετικές. Ετσι, αναφέροντας μόνο δύο δείκτες, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν αυξάνεται το 2014 κατά 0,5% και η ανεργία μειώνεται 1%. Ας προσθέσουμε ότι επιβεβαιώνεται το περίφημο «πλεόνασμα», η Ελλάδα απαλλάσσεται από το υπάρχον μνημόνιο και «βγαίνει» στις αγορές.
Τι σημαίνει αυτό; Από τα 40-50 δισ. που έχουν χαθεί από το ΑΕΠ ως τώρα, αναπληρώνεται λιγότερο από 1 δισ. Επιπλέον, η επίσημη ανεργία μειώνεται από 1,345 σε 1,333 εκατ. πολίτες. Με βάση τα αποτελέσματα αυτά, που κινούνται στα όρια του στατιστικού λάθους και διαμορφώνονται υπό προϋποθέσεις, επιβεβαιώνεται μια άλλη αρχή. Αυτή της αντιστοιχίας. Η νέα χρονιά θα είναι περίπου ίδια με την παλιά για την καθημερινότητα.
Σ΄ ένα δεύτερο επίπεδο, ας δεχθούμε ότι πράγματι δεν ενσκήπτει άλλο «μνημόνιο», τακτοποιείται «μαγικά» η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, δεν συνάπτεται νέο άλλο δάνειο, ούτε αναλαμβάνει την άσκηση πολιτικής καινούργια τρόικα. Κατασκευά­ζε­­ται, δηλαδή, μια νέα μεγάλη ιδέα. Ψευ­δής καθ΄ όλα, αφού η επιτήρηση (διάβαζε εκχώρηση κυριαρχίας), πέραν της θεσπισμένης λιτότητας για όλα τα κράτη της ευρωζώνης, είναι παρούσα μέχρι την απο­­πληρωμή του 75% του δημόσιου χρέους. Εν ισχύι σε κάθε προβλεπτό μέλλον η χώρα έχει την «τρόικά» της.

Θρησκείες, χρόνος, πολιτική...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είναι καιρός όλες οι δομές της κοινωνίας να τιναχτούν στον αέρα, να ανατραπεί η στρεβλότητα του δρόμου που έχει ακολουθήσει η ανθρωπότητα, να αποδιωχτεί από το δέρμα της η ηλιθιότητα (η γνώμη μας είναι μόνο) των θρησκειών και του αχαλιναγώγητου εγώ· να εξοριστoύν η απληστία, η εξουσιομανία, αλλά και ο φόβος μπροστά στην όντως πολιτική και την ελευθερία. «Το πρόβλημα δεν είναι ο χριστιανισμός» μου λένε φίλοι, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τα αναπόδεικτα παραληρήματα των θρησκειών και των διαφορετικών, παρακαλώ, θεών που η καθεμιά τους έχει κατασκευάσει. Δεν χρειάζονται εδώ επιχειρήματα υπέρ ή κατά της ύπαρξης του Θεού. Πολλά έχουν γραφεί από δεδηλωμένους αθεϊστές. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που δηλώνεις ότι είσαι κάτι δεν είσαι τίποτε, αλλά κι αυτό πίστη είναι… Αλλά η προϋπόθεση της ζωής, η σεξουαλικότητα δηλαδή, έχει αντιμετωπιστεί σαν έγκλημα από τις θρησκείες, σαν ακαθαρσία… Αλλά και ό,τι υμνεί τη ζωή: το γέλιο, ο χορός, το τραγούδι, η ομορφιά έχουν βεβηλωθεί από τους θεωρητικούς (τι βλασφημία…) των θρησκειών. Ωραία, δεν είναι οι θρησκείες το πρόβλημα, δεν είναι αυτές που καθιστούν τον άνθρωπο άβουλο και ηλίθιο, να το δεχτούμε. Αλλά τότε τι είναι; Η ραθυμία του μήπως; Η ανισομέρεια του νου; Οι λίγοι ξύπνιοι, που ξέρουν πώς να εξουσιάσουν; Η πολυπλοκότητα του ανάγλυφου του πλανήτη σε συνδυασμό με την πολυδιάχυση των ανθρωπίνων σωμάτων; Δεν χρειαζόμαστε μήτε αγίους μήτε ήρωες· ούτε αρχηγούς ούτε μοντέλα και σταρ του Χόλιγουντ. Εάν μας αφαιρέσουν όλα αυτά βεβαίως, θα γίνουμε ακόμη πιο ηλίθιοι, διότι δεν έχουμε ως χώρα σχολεία και νοσοκομεία…

Εθνικά επωφελείς μίζες...

Του Γιάννη Αλμπάνη, απο το Red NoteBook...

Η ανατριχιαστική απολογία του πρώην αναπληρωτή γενικού διευθυντή Αντώνη Κάντα επιβεβαιώνει πράγματα που όλοι γνωρίζαμε, αποκαλύπτει ότι ορισμένα άλλα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο νομίζαμε και τεκμηριώνει για πρώτη φορά με επίσημο τρόπο κάποια ακόμη που υποψιαζόμαστε.

Όσα ξέραμε…

Πρώτα απ’ όλα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει με την κατάθεσή του ότι δεν υπάρχει προμήθεια του υπουργείου Άμυνας για την οποία να μην πέφτουν μίζες. Ο Κάντας δεν μιλάει μόνο για τα γνωστά σκάνδαλα, όπως αυτό των υποβρυχίων (για το οποίο μόλις πριν λίγες μέρες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν ότι δεν συντρέχει λόγος έρευνας…), αλλά και για άλλα, που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως η προμήθεια των αντιαεροπορικών συστημάτων ASRAD. Στην ουσία, ο Κάντας ομολογεί ότι δωροδοκήθηκε για όλες τις σημαντικές παραγγελίες οπλικών συστημάτων που έγιναν επί θητείας του. Προσθέτει δε ότι στο πάρτι των δωροδοκιών εμπλέκονται και τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μίζα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.

Χρόνος και υποσχέσεις...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Τελευταίο κείμενο αυτής της χρονιάς και, θες δεν θες, σε πιάνει αυτή η μάταιη ανάγκη των απολογισμών για όσα έγιναν, για όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν, αλλά και η ανάγκη των υποσχέσεων «εις εαυτόν», μπροστά στον βόμβο της νέας χρονιάς. Ανθρώπινα πράγματα. Αρκεί να τα ζει κανείς στο ύψος ακριβώς που τους αξίζει: στο ύψος του ανθρώπου.
Δεν είναι λίγο, δεν πρόκειται για αίσθημα ταπεινοφροσύνης. Άλλωστε, δεν εκτιμώ καθόλου μα καθόλου το επιβεβλημένο στανικά αίσθημα ταπεινότητας που έτσι όπως προβάλλεται λίγο απέχει (ίσως καθόλου) από τη δουλικότητα. Γιατί είναι μικρή απόσταση από την πίστη και την υπακοή στον άρχοντα του ουρανού, την άνευ κρίσεων, αμφιβολιών και λοιπών ανταρσιακών εκδηλώσεων, στην παρόμοια πίστη και υπακοή στους άρχοντες του «μάταιου» αυτού κόσμου. Του απέραντα μάταιου, αλλά και απέραντα ωραίου, αφού η ομορφιά είναι εκείνη που μας σώζει, επειδή εμείς είμαστε που τη σώζουμε. Γιατί η ομορφιά είναι όπως ο χρόνος: χωρίς εμάς δεν υπάρχει. Και ας μην ξεχνάμε ότι, όπως ο χρόνος, έτσι και η ομορφιά είναι ένα μέγεθος απροσμέτρητο.
Οπότε, για ποια ταπεινότητα να μιλήσουμε; Ο άνθρωπος δεν υπάρχει ως ταπεινό υποκείμενο ποικίλων υποχρεώσεων. Κι αν υποθέσουμε ότι έχει κάποια θεμελιώδη υποχρέωση, αυτή δεν είναι άλλη από το να είναι άνθρωπος. Δηλαδή συνείδηση ελευθερίας και εσαεί άπειρο. Οπότε, ιδού η ωραία ματαιότητα των χρονικών κατατάξεων για να μπορέσεις να συνεννοηθείς με τη θνητή αθανασία και να κατανοήσεις το μηδέν (το μηδέ εν) που σε περιβάλλει. Το μηδέ εν που ανεπιστρεπτί χωνεύεται στο εν του παντός.

Ανασκόπηση...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΤΙ ΣΟΥΜΑ να κάνεις; Εδώ τα τελευταία χρόνια περνάνε σαν τη μέρα της Μαρμότας. Ενας ορός στάζει το ζουμάκι με τις απαραίτητες βιταμίνες, ίσα ίσα για να μη γράψει ευθεία γραμμή ο παλμογράφος. Οι συγγενείς έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στον Θεό και οι γιατροί συνεχίζουν να ζητάνε φακελάκι ακόμη και για τον ορό.

 Η μεγάλη ήττα μας είναι η παραδοχή.
Η παραδοχή πως μαζί τα φάγαμε, πως έπρεπε να τιμωρηθούμε, να μάθουμε να ζούμε αλλιώς. Και κυρίως η παραδοχή πως η Οικονομία είναι φυσικό φαινόμενο και όχι πολιτική επιλογή. Η παραγωγή, η ανάπτυξη, η διανομή, η πρόνοια φύονται ελεύθερα στη φύση και το ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να επέμβει σε τίποτα. Ετσι είναι γιατί έτσι είναι! Είναι η πλέον αποκαρδιωτική παρατήρηση. Η αυτονόητη σκέψη, πως η οργάνωση των κοινωνιών αφορά επιλογές των ανθρώπων, ακούγεται σαν μεταφυσική δοξασία. Αναφερόμαστε στην Οικονομία σαν να αναφερόμαστε σε καταστροφικό σεισμό. Πώς να τα βάλεις με τη φύση; Τι να προβλέψεις και τι να διορθώσεις;
Αυτή η παραδοχή είναι και ο βιότοπος του κυνισμού της εξουσίας. Σε αυτό πατάνε ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Σαφώς και οι κρίσεις, προσφέρουν μια ευκαιρία για ένα διαφορετικό κοίταγμα της ζωής και των προτεραιοτήτων. Αυτό όμως πρέπει να ισχύει για όλους, αλλιώς μετατρέπεται σε βάναυση επιβολή δαρβινικών θεωριών.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς θα κριθούμε από την Ιστορία. Δεν μπορώ να προβλέψω ποιες εκτιμήσεις και ποιοι χαρακτηρισμοί θα επικρατήσουν σε πολλά χρόνια, για τη στάση μας απέναντι στην κρίση. Δειλοί; Σοφοί; Ψύχραιμοι; Τρομοκρατημένοι; Ομως δεν μπορεί να μας νοιάζει αυτό. Η Ιστορία θα γράψει ό,τι κάνουμε. Η Ιστορία αφορά τους επόμενους. Ως ανάγνωσμα, ως συσσωρευμένη συλλογική εμπειρία. Εμάς είναι η ζωή μας. Οταν παλεύεις με τα κύματα και βλέπεις ένα φωτογράφο να σε τραβάει από τη στεριά, δεν φροντίζεις να χτενίσεις τα μαλλιά σου...

Ευρώπη: το διαζύγιο εξουσίας και πολιτικής...

του Ζύγκμουντ Μπάουμαν, απο τα Ενθεματα... μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης...

Μαξ Μπέκμαν, “Η αρπαγή της Ευρώπης”, 1932

Η διάγνωση για την ασθένεια που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στην εντατική έχει γίνει επιτυχώς: «δημοκρατικό έλλειμμα». Μάλιστα, κοντεύει να καταντήσει κοινός τόπος, αφού θεωρείται δεδομένη, και σχεδόν κανένας δεν την αμφισβητεί σοβαρά. Κάποιοι  αναλυτές αποδίδουν την ασθένεια σε κάποιο εκ γενετής ελάττωμα του οργανισμού, άλλοι αναζητούν φορείς της νόσου ανάμεσα στα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και αυτά που εκπροσωπούν· κάποιοι πιστεύουν ότι η νόσος έχει φτάσει στο τελικό στάδιο και κατέστη πλέον ανίατη, ενώ άλλοι διατηρούν την πεποίθηση ότι μια τολμηρή χειρουργική επέμβαση μπορεί να σώσει τον ασθενή. Ωστόσο, σχεδόν κανένας δεν αμφισβητεί τη διάγνωση. Όλοι, ή περίπου όλοι, συμφωνούν ότι οι ρίζες της ασθένειας βρίσκονται στη διάρρηξη της επικοινωνίας ανάμεσα στους πολιτικούς ιθύνοντες (εκείνους που χαράσσουν πολιτική στις Βρυξέλες και/ή τους πολιτικούς του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) που δίνουν τον ρυθμό, και στον λαό ο οποίος καλείται να χορέψει σ’ αυτά τα βήματα, χωρίς να έχει ερωτηθεί ή συναινέσει.

Τουλάχιστον δεν υπάρχει έλλειμμα επιχειρημάτων για να υποστηριχθεί η διάγνωση, το «έλλειμμα δημοκρατίας» δηλαδή, στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κατάσταση της Ένωσης, χωρίς αμφιβολία, απαιτεί εντατική φροντίδα: το μέλλον της –ακόμα και η ίδια η πιθανότητα επιβίωσής της– είναι αμφίβολο. Μια τέτοια κατάσταση ονομαζόταν, από τις απαρχές της ιατρικής πρακτικής «κρίση».

Το σταυροδρόμι της Ευρώπης το 2014...

του Γιωργου Σταθακη, απο την Αυγη...

Η Ευρώπη μετά την κρίση του 2008 βρίσκεται σε μία διαρκή στασιμότητα, μία οικονομική κατάσταση μηδενικής ανάπτυξης. Είναι ορατή η δημιουργία ενός ρήγματος ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο, ενώ ταυτόχρονα διευρύνθηκαν οι εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό των περισσότερων χωρών. Οι πολιτικές δυνάμεις χωρίστηκαν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτές που θεωρούν πως οι πολιτικές λιτότητας είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική διαχείρισης της κρίσης και αυτές που αναζητούν μία στρατηγική ανάπτυξης μέσα από μηχανισμούς αλληλεγγύης και αμοιβαίας στήριξης των ευρωπαϊκών οικονομιών.
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει πολλούς μελετητές να μιλούν για την "ευρωδιάβρωση", για την αντιστροφή δηλαδή μιας μακρόχρονης διαδικασίας που χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή ενοποίηση τα προηγούμενα 50 χρόνια, όπου κυριάρχησε η σύγκλιση των εθνικών οικονομιών, η αναδιανεμητική μέριμνα του πιο ισχυρού κοινωνικού κράτους διεθνώς και η σταθερή ανάπτυξη, παρά τις επιμέρους διακυμάνσεις σε περιόδους κρίσεων. Σήμερα η "ευρωπαϊκή ιδέα", ταυτισμένη ακριβώς με αυτές τις σταθερές συντεταγμένες, βρίσκεται σε στάδιο διάβρωσης. Από τη μία πλευρά είναι η αναβίωση του εθνικισμού στη διαχείριση των οικονομικών υποθέσεων και από την άλλη η ολόπλευρη επίθεση στον κόσμο της εργασίας και το κοινωνικό κράτος, θεωρούμενα ως τα κατεξοχήν εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Οι επικείμενες ευρωεκλογές έχουν μία διττή σημασία. Στο παρελθόν πρυτάνευε η ιδέα ότι αυτές αποτελούσαν "δεύτερης κατηγορίας εθνικές εκλογές" με ενίσχυση των μικρότερων κομμάτων. Σήμερα, όμως, βιώνουμε αξιοσημείωτη αντιστροφή, καθώς "οι εθνικές εκλογές έχουν αρχίσει να γίνονται ευρωεκλογές", να σηματοδούνται από την ευθυγράμμιση ή μη με ευρωπαϊκές επιλογές, με μία ατζέντα οικονομική και κοινωνική που έχει στο επίκεντρό της την Ευρώπη. Αυτή η μεταστροφή δεν είναι έκδηλη μόνο στις χώρες που βρίσκονται στο Μνημόνιο, αλλά και στις χώρες του Βορρά, όπου η ευρωπαϊκή ατζέντα βρίσκεται απολύτως στην προτεραιότητα του πολιτικού λόγου.

Ξέρουμε πως η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά αγαπάμε τα ρόδα!

Αλληλέγγυα Δύναμη...

Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό. Ή μάλλον είναι τόσο απλό που γίνεται περίπλοκο στην προσπάθεια να το κατανοήσεις σε βάθος και να ξεφύγεις από τα -ψυχικά πρωτίστως- δεσμά της επιρροής του.

Να κατανοήσεις ότι ο φόβος της θνητότητας δεν επιτρέπεται να σε κάνει να φέρεσαι σα να'σαι αθάνατος. Ότι στο απρόβλεπτο, συχνά επικίνδυνο και γεμάτο παγίδες και προκλήσεις ταξίδι της ζωής, αυτό που χρειάζεται για να πιαστεί ο καθένας δεν είναι εξωτερικά σύμβολα. Που αντιπροσωπεύονται από εθνικά, θρησκευτικά κι όχι μόνο ιερατεία, δόγματα, αυθαίρετες επιστημονικές θεωρίες ως θέσφατες αλήθειες, γκουρού και ψυχαναλυτές. Ότι αυτό που χρειάζεται ο καθένας, στο ταξίδι της ζωής του και την αναπόφευκτη πορεία προς την υλική του φθορά, είναι εσωτερικευμένο και ατομικό. Η διαφύλαξη της ακεραιότητας, της ατομικότητας, της φαντασίας του, της ροπής στη νοητική εξέλιξη και αντιληπτική διεύρυνση.

Ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο βαθμό ευφυίας, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες ανησυχίες. Πάντα θα υπάρχουν μερικοί από εμάς "που κοιτούν προς τα άστρα", που έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ ξεκινώντας από τη διαπίστωση "πως όλοι μας ζούμε στο βούρκο". Όπως κι ότι είναι περιοριστικό κι απονεκρωτικό να επιμένεις να βλέπεις διαφορετικά πράγματα με τον ίδιο "φλατ" τρόπο. Και να ερμηνεύεις πολύπλοκα συστήματα -όπως ο άνθρωπος και ο μηχανισμός της συνείδησής του και της ψυχικής του ισορροπίας- με μονολιθικότητα και στενοκεφαλιά. Όμως όλοι έχουν το δικαίωμα να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να κάνουν τις διαφορετικές τους επιλογές και να εξελιχτούν διανοητικά, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο κι άλλος ίσως καθόλου. Δεν είναι φυσιολογικό μια κοινωνία να χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε οικονομικές σχέσεις ως βασικό κανόνα λειτουργίας της, δημιουργώντας έτσι φαινόμενα σώρευσης και μεγάλων έως προκλητικών ανισοτήτων που διαταράσσουν βαθιά την ευρυθμία της. Και υπονομεύουν το βασικότερο συστατικό της πολυτραγουδισμένης και πολυδιαφημισμένης ελευθερίας: την αυτονομία των μελών της.

Τόπο στην ουτοπία...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Δεν μπορώ να συμπονέσω, ούτε να κλάψω γι' αυτούς που δεν αγωνίζονται και δεν διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή που είναι το έχειν τους και η ύπαρξή τους. Η λύπηση, αλίμονο, είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθουμε.
Είναι οι μέρες γιορτινές και τεθλιμμένες, μια χαρμολύπη σχηματίζεται στα πρόσωπα πολλών ανθρώπων, ακόμα και σ' αυτών που θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, πλούσιο ή φτωχικό, να ευχηθούν υγεία και χρόνια πολλά. Και... οι ανέστιοι; Οι πένητες; Να γίνονται οι παράπλευρες καθημερινές απώλειες της πολλαπλής κρίσης που λέει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Περικλής Κοροβέσης με αγαπισιάρικη τρυφερότητα.
Η ευτυχία γίνεται ένα επιφώνημα δαγκωμένο για όσους περιμένουν να πέσει ως το μάννα εξ ουρανού. Για τους αιθεροβάμονες είναι η εξέγερση που κυοφορεί μέσα της την επανάσταση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να τελειώσει στην αγκαλιά της ευτυχίας με ερωτική μέθεξη.
Δεν είναι απλώς μια μούσα, μια θεότητα, μια πίστη.
Είναι η ουτοπία που βρίσκει τον τόπο της και εμφανίζεται μπροστά μας όταν ερωτευόμαστε και αγωνιζόμαστε. Τότε τη βλέπουμε να γίνεται πραγματικότητα. Ας βάλουμε λίγο παραπάνω κίνδυνο στη ζωή μας, για να νιώσουμε περισσότερο ασφαλείς κι ας μάθουμε να μοιραζόμαστε ακόμα και τη μοναξιά και τον φόβο γιατί τότε μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση.
Μεγαλώνει η μοναξιά, περισσότερο μέσα στις γιορτινές μέρες, όταν λείπει η γιορτή και η χαρά, όταν υπάρχουν ανοιχτές πληγές, πονούν τα μάτια κι αυτών που τις θωρούνε, ακόμα και όταν προσπαθούν να τα κλείσουν.

Μια συναρπαστική εποχή βγαλμένη απ’ τα παραμύθια....

Ανατολικα της Εδεμ...

Επιτέλους τα καταφέραμε! Γίναμε τριτοκοσμική χώρα!

Οι Έλληνες (ειδικά της Βόρεια Ελλάδας) τώρα το χειμώνα ζουν σε τσαντίρια. Κάπως έτσι έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους για να αποφύγουν το ψύχος που επικρατεί μέσα, το οποίο ελάχιστα διαφέρει από την εξωτερική θερμοκρασία.

Η πλειοψηφία των νοικοκυριών έχει μετακομίσει στην κουζίνα όπου λόγω μαγειρέματος έχει μεγαλύτερη θερμοκρασία. Εκεί ξημεροβραδιάζονται. Ανοίγουν και ένα μπαουλοντίβανο και κοιμούνται όλοι μαζί αγκαλιά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κυκλοφορούν στους δρόμους και τη δουλειά με τη φαγιτίλα κολλημένη πάνω τους σε μαλλιά, μπλούζες και φανέλες. Αφού οι γνωστοί που συναντιούνται στους δρόμους αναγνωρίζουν τι φάγανε το μεσημέρι μυρίζοντας ο ένας του αλλουνού τα πανωφόρια. Οι άνθρωποι πλέον δε μυρίζουν κολόνιες, αλλά φασολάδα, μπακαλιάρο και κουνουπίδι.

Οι πιο τυχεροί που διαθέτουν τζάκι έχουν τσαντιρώσει στο σαλόνι και τη βγάζουν ολημερίς στους καναπέδες. Εκεί στο πιο καλό δωμάτιο του σπιτιού που έχει μετατραπεί σε ατσιγκαναριό, η μαμά καθαρίζει σπανάκι, τα σκυλιά γαυγίζουν, τα παιδιά διαβάζουν, η γιαγιά βλέπει το Σουλεϊμάν και ο μπαμπάς χαζεύει στο ίντερνετ. Και το βράδυ πιάνει ο καθένας από ένα καναπέ και κοιμάται.

Με τέτοιες θερμοκρασίες το χειρότερο όλων είναι το γδύσιμο για μπάνιο. Το γδύσιμο για σεξ έχει αποκλειστεί για αντικειμενικές δυσκολίες. Λόγω κρύου το πουλί των αντρών έχει εξαφανιστεί, έχει φτάσει σε κινέζικα μεγέθη. Αυτό μου το περιέγραψε γεμάτη καημό η φίλη μου η Μίνα που ήρθε για χριστουγεννιάτικες διακοπές από την Ξάνθη. Τον καλό της τον ποτίζει ρακές μπας και ζεσταθεί και του ξυπνήσει το σεξουαλικό όργανο, αλλά μάταια. Και όταν με τα πολλά τον καταφέρει, πρέπει να γδυθούν να βγάλουν από πάνω τους τις φόρμες και τα μπουφάν που φοράνε ακόμα και στο κρεβάτι, με αποτέλεσμα το σεξ να καταλήγει σε σκέτο μπελά. Γι' αυτό και το επιχειρούν σπανίως.

Λόγος για αισιοδοξία κι ελπίδα...

του Κωστα Λαπαβιτσα...
Κλείνουμε πλέον έξι χρόνια ύφεσης, τέσσερα των οποίων ήταν χρόνια Μνημονίων. Οι φανατικοί υποστηρικτές τους συνεχίζουν ακόμη να καθορίζουν την πορεία της χώρας. Υπάρχει, λοιπόν, κάποιος λόγος αισιοδοξίας; Ναι, υπάρχει.

Η καταστροφή που επέφεραν τα Μνημόνια είναι φυσικά χωρίς προηγούμενο: συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία περίπου 28% και των νέων πάνω από 60%, συντριβή μισθών και συντάξεων, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 30%, κατάρρευση των επενδύσεων, υποχώρηση της κατανάλωσης, συνεχής πτώση των λιανικών πωλήσεων, χλωμές επιδόσεις εξαγωγών. Ούτε ένας – επαναλαμβάνω, ούτε ένας – δείκτης της πραγματικής οικονομίας δεν έχει ακόμη θετική δυναμική.

Ο αντίκτυπος στην κοινωνία είναι εξίσου τρομακτικός: εκτόξευση των ποσοστών φτώχειας, μετανάστευση των καλύτερα εκπαιδευμένων, αποδιάρθρωση της παιδείας, επιδείνωση της δημόσιας υγείας, έξαρση των ψυχικών διαταραχών, επιδημία αυτοκτονιών. Τα εργατικά και μικρομεσαία στρώματα είναι βαρύτατα τραυματισμένα, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, κυριαρχεί η αίσθηση της ανησυχίας, της απογοήτευσης και της φυγής για όποιον μπορεί.

Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές των Μνημονίων ισχυρίζονται ότι η επιλογή του 2010 ήταν σωτήρια γιατί οποιαδήποτε άλλη θα ήταν πολύ χειρότερη. Το επιχείρημα αυτό δείχνει πόσο φανατικός και στενόμυαλος είναι ο σκληρός πυρήνας των Μνημονιακών. Όποια απίστευτη καταστροφή κι αν συμβεί στη χώρα, θα συνεχίσουν να λένε ‘σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν παίρναμε τον άλλο δρόμο’. Η ιστορική ετυμηγορία όμως ήδη διαφαίνεται: τα Μνημόνια ήταν τραγική εθνική αποτυχία.

O πατέρας μου, Έρικ Χομπσμπάουμ...

της Τζούλια Χομπσμπάουμ, απο τα Ενθεματα...

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΡΙΚ ΧΟΜΠΣΜΠΑΟΥΜ...

Με την κόρη του Τζούλια, τη μέρα του γάμου της

Ο πατέρας μου ήταν ευχαριστημένος ξέροντας ότι θα καταλήξει στο Νεκροταφείο του Χαϊγκέιτ (λίγα μέτρα πέρα από τον τάφο του Μαρξ). Η ανατολική πτέρυγα του κοιμητηρίου είναι γεμάτη εικονοκλάστες διανοούμενους. Για κάποιον που πέρασε κάθε μέρα της ζωής του διαβάζοντας τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά πράγματα (αγαπούσε την ποίηση του Γ. Χ. Ώντεν και τα μυθιστορήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ή του Κάρλος Φουέντες εξίσου με την πολιτική οικονομία) κάναμε τη σκέψη ότι ήταν ταιριαστό να αναπαυθεί ανάμεσα σε συγγραφείς και αγωνιστές με τους οποίους είτε έκανε όντως παρέα όσο ζούσε είτε ευχαρίστως θα έκανε αν τους είχε γνωρίσει. Οι βραδινές μαζώξεις που οργάνωναν οι γονείς μου στο σπίτι μας στο Χάμπστεντ είχαν αφήσει εποχή: τα Χριστούγεννα της δεκαετίας του 1970 τα μοιραζόμασταν πάντα με ακαδημαϊκούς απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι, όπως έλεγε η μητέρα μου, «δεν είχαν πού αλλού να πάνε μέχρι να ξανανοίξει το Βρετανικό Μουσείο». Τα επόμενα χρόνια οι γονείς μου οργάνωναν ετήσια μεσημεριανά πάρτυ στο όμορφο εξοχικό τους στο Μπρέκον Μπίκονς κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ του Χέι,[1] στο οποίο ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος, για τους περαστικούς από κει συγγραφείς που ήταν και παλιοί τους φίλοι: τον Αμάρτυα Σεν και την Έμμα Ρόθτσιλντ, την Κλαιρ Τόμαλιν και τον Μάικλ Φρέιν, τον αξέχαστο Σερ Τζων Μάντοξ και τη σύζυγό του, συγγραφέα Μπρέντα Μάντοξ. Και τον Τομ Στόπαρντ ο οποίος, απ’ ό,τι φαίνεται, βάσισε στον πατέρα μου τον χαρακτήρα τού κομμουνιστή καθηγητή του Κέμπριτζ, στο θεατρικό του έργο Ροκ εν Ρολ.[2]

Υπόθεση Μιχαήλ Λιάπη: το τέλος της νοσταλγίας...

του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...

Ως γνωστόν, ο κ. Μιχαήλ Λιάπης, τέως υπουργός σε κυβερνήσεις του πρώτου εξαδέλφου του, συνελήφθη να οδηγεί ιδιόκτητο ογκώδες τζιπ με πλαστές πινακίδες. Οι νόμιμες είχαν αποσυρθεί επειδή ο κ. Λιάπης δεν ήθελε (κοινώς δεν γούσταρε) να πληρώσει το κόστος που συνεπάγεται η νόμιμη κυκλοφορία του αυτοκινήτου του.
Αφήνω στην άκρη την υπουργική θητεία του κ. Λιάπη, τα λαμπρά επιτεύγματα και τις μνήμες της, τις συγγενικές και άλλες σχέσεις του, τις ικανότητες, την ψυχολογική σκευή και τα γνωρίσματα του χαρακτήρα του. Αφήνω στην άκρη τον τόπο και τον χρόνο του επεισοδίου, το είδος του παραπτώματος, το γιατί οι αστυνομικές αρχές έπραξαν όπως έπραξαν, τις μορφές και το εύρος που πήρε η συναφής δημοσιότητα, τις επιπτώσεις του επεισοδίου για τον ίδιο. Μένω σε μόνο μια διάσταση του όλου συμβάντος.
Ο κ. Λιάπης ήθελε να χαρεί ξανά το αυτοκίνητό του. Όπως το χαιρόταν τις ηλιόλουστες μέρες που επιθεωρούσε αετίσια τα κτήματά του ροβολώντας στα κακοτράχαλα καλντερίμια του Κολωνακίου. Δηλαδή ο κ. Λιάπης, ως άνθρωπος, νοστάλγησε. Περίπου όπως νοσταλγούμε όλοι μας. Κι αν εμείς νοσταλγούμε τις μέρες που είχαμε δουλειά και μπορούσαμε να ζεστάνουμε τα σπίτια μας, τις μέρες όπου μισθοί και συντάξεις ήταν σχεδόν αξιοπρεπείς και περιμέναμε και δώρο, τις μέρες όπου φαινόταν ότι μπορούμε να πληρώσουμε τους φόρους και να αποπληρώσουμε το δάνειο, εκείνος νοσταλγεί το κάτι περισσότερο και το κάτι άλλο. Οι διαφορές είναι τεράστιες, αλλά το συναίσθημα ίδιο. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε.
Νοσταλγία λοιπόν. Για τις ωραίες μέρες που πέρασαν. Κι αν η πράξη του κ. Λιάπη συνιστά το άτσαλο ξέσπασμα μιας αφόρητης εσωτερικής πίεσης, μια πράξη εκδραμάτισης (acting out) της νοσταλγίας του, κατά την ορολογία των ειδικών του ψυχισμού, η σύλληψή του υπογραμμίζει με παγερή σαφήνεια ότι οι παλιές μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Επί δικαίους και αδίκους...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Μες στα Χριστούγεννα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας υποστήριξε ότι για την αιθαλομίχλη που πνίγει τις μητροπολιτικές περιοχές Αθηνών και Θεσσαλονίκης δεν ευθύνεται η υψηλή λόγω φόρου τιμή πετρελαίου. Εν συνεχεία πρότεινε ένα επιπλέον επιχείρημα για τον υψηλό φόρο καυσίμων: έτσι αποτρέπονται οι πλούσιοι ιδιοκτήτες να θερμαίνουν τις πισίνες τους με φτηνό πετρέλαιο θέρμανσης.
Τα λογικά χάσματα του υπουργού δεν οφείλονται προφανώς σε έλλειμμα ευφυΐας, και δεν είναι μόνο δικά του, είναι της κυβέρνησης. Προδίδουν όμως ένα ιδιότυπο πείσμα, έλλειψη πολιτικού πραγματισμού και μια περιορισμένη αντίληψη του πραγματικού κόστους της πολιτικής που εφαρμόζεται. Προσηλωμένος στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος διά της συλλογής φόρων και της επιβολής ισοπεδωτικής λιτότητας, δεν βλέπει ότι οι παρενέργειες μπορεί να προκαλούν μη αντιστρεπτές βλάβες στο καθόλου οικοσύστημα ― και δεν εννοώ μόνο τις προβλέψιμες βλάβες στο περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, αλλά και τις μη μετρήσιμες, τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στα κοινωνικά ήθη.
Το εξωλεκτικό μήνυμα είναι το πιο ανησυχητικό μήνυμα που στέλνει ο υπουργός: για να περιορίσει μερικές εκατοντάδες πλούσιους, εγκαταλείπει στο ψύχος και το τοξικό νέφος μερικά εκατομμύρια φτωχούς. Το αντίθετο από τον βιβλικό μύθο των Σοδόμων· ο Θεός δεν θα έβρεχε πυρ και θειάφι εάν βρίσκονταν έστω και δέκα δίκαιοι.

Γιορτάρες μέρες...

Cogito ergo sum...

*** Με συνεπήρε το Πνεύμα των Χριστουγέννων κι άφησα για λίγο τα ιστολόγια. Κοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα έναν κόσμο δίχως πολέμους, όπου όλοι οι άνθρωποι ήσαν ίσοι... κανείς δεν πεινούσε, κανείς δεν κρύωνε, κανείς δεν κοιμόταν στον δρόμο... όλα τα παιδικά πρόσωπα ήσαν γελαστά...

Με ξύπνησε η τηλεόραση που άνοιξε γυναίκα μου.
Για την ακρίβεια, με ξύπνησε η γλυκανάλατη φωνή τού ροκ Στουρνάρα. "Αν μειώσουμε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα, κάποιοι θα θερμαίνουν τις πισίνες τους"... Πώς να μη πεταχτώ με τέτοια ροχάλα που έφαγα στην μούρη;

Γιορτάρες μέρες... Ούτε να ονειρευτούμε δεν μπορούμε, με τους πρόστυχους...


*** Είμαστε σίγουροι ότι ο Λιάπης πήγε για διακοπές στην Άπω Ανατολή; Μήπως πήγε για να κάνει τράμπα τίποτε λογαριασμούς, τώρα που πιάστηκε ο Κάντας κι άρχισε να ξερνάει;


*** Γιατί άραγε τούτες τις ημέρες που τα μαγαζιά ήσαν ανοιχτά ώρες ατελείωτες, οι μαγαζάτορες δεν χέστηκαν στις εισπράξεις; Με καμμιά δεκαριά μίλησα, την ίδια καρμπόν απάντηση μου έδωσαν: "Καταστραφήκαμε οριστικά".

Επισυσκότιση 2014...

αν-Τειρεσιας...

Ιανουάριος. O χρόνος ξεκινά με μια λαμπρή τελετή του δημάρχου συγκαμίνη στην πλατεία Συντάγματος. Αντί για ομιλία o δήμαρχος εμφάνιζε καρτέλες με μηνύματα. 

Όταν τελείωσε στις 3 του Γενάρη οι εναπομείναντες ατενίστας μοίρασαν ρεσό στους άστεγους της πλατείας. Η χρυσή αυγή Καταθέτες επερώτηση στη βουλή για το αν πήραν και μετανάστες ρεπό που προορίζονταν μόνο για έλληνες.

O Φεβρουάριος έρχεται με δριμύ ψύχος.

Το Τέλος Μέλλον...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Ο Ρ. Ροσελίνι στην καταπληκτική ταινία του «Γερμανία ώρα μηδέν» του 1947 εικονογράφησε τη γενική και ασύντακτη απειλή, την απελπισία και τον παρατεταμένο νεανικό θάνατο.

Στα ερείπια του βομβαρδισμένου Βερολίνου περιφέρεται ένα αγόρι, προσπαθώντας να επιζήσει αλλά και να φροντίσει υποτυπωδώς τους ελάχιστους δικούς του, όσους του απέμειναν. Μετά την εκμηδενιστική ήττα, ο στρατιώτης αδελφός του είναι ψυχικά διαλυμένος και ανίκανος. Το παιδί ζει στις χαραμάδες των ερειπίων μικροπεριστατικά ερειπωμένων ανθρώπων, επηρεάζεται από το δάσκαλό του και τις ναζιστικές ιδεολογικές επιβιώσεις, δηλητηριάζει τον κλινήρη πατέρα του.
Το Βερολίνο είναι μια έρημος χαλασμάτων: δεν έχει υποδομές, ασφάλεια, κτηριακό απόθεμα, διοίκηση, καμιά συλλογική ρύθμιση. Κυριαρχούν συμμορίες και εκτεταμένη πορνεία για βιοπορισμό. Ενα χάος εξατομικευμένης απελπισίας, φόβου, πραγματισμού και θανάτου. Στα περιθώρια προσπαθούν να επιβιώσουν οι πεινασμένοι και περίλυποι κάτοικοι. Εν τέλει το παιδί αυτοκτονεί - στρέφεται εναντίον της νεότητάς του αφού το μέλλον δεν υπάρχει. Παραλληλίες, επαναλήψεις. Ναι, έχει ξανασυμβεί στην Ιστορία η απερήμωση, ο εκμηδενισμός, το τέλος του μέλλοντος. Στη δική μας όμως περίπτωση παρουσιάζει ορισμένα ενδιαφέροντα αλλά προβλέψιμα και υπό συνθήκες αναστρέψιμα χαρακτηριστικά. Σε πέντε επίπεδα θεμελιώνεται η αγωνία.
Πρώτον, στην απόλυτη πολιτική ανικανότητα να ιεραρχηθούν προβλήματα, να στοιχηθούν πίσω από κάποια στοιχειωδώς σχηματισμένη στρατηγική και να παραχθούν λύσεις που να συνδέονται με τις (εντοπισμένες ) ανάγκες αλλά και μεταξύ τους, συγκροτώντας ένα λειτουργικό, διοικητικό σώμα.
Δεύτερον, στο αναρχικό κράτος που φρενάρει τις παραγωγικές και ρυθμιστικές λειτουργίες, αλλά και τη βελτίωσή του.
Τρίτον, στην τερατώδη παραγωγική έκπτωση που έχει απο-εγγράψει από το συλλογικό υποσυνείδητο κάθε επινοητικότητα και δημιουργικότητα στο πεδίο της παραγωγής, οδηγώντας σε μια επιδοματική νέκρα.
Τέταρτον, στη συνδικαλιστική ποιότητα που εκτρέπει και απομαζικοποιεί-αποπολιτικοποιεί κάθε κινητοποίηση, κάθε συλλογική εκλογίκευση του κακού.

Κάτω Βόλτα!

My Pillow Book...

Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια μικρή χώρα της Δυτικής Αφρικής. Η καλή αυτή χώρα ήταν γνωστή παλαιότερα ως Άνω Βόλτα. Ήταν κατά τα λεγόμενα μια διεφθαρμένη χώρα και όπως μαθαίνουμε  από την Wikipedia, το 1984, ο οραματικός Πρόεδρός της, παίρνοντας στα χέρια του τα ηνία του κράτους και όντας ταγμένος να πατάξει τη διαφθορά, σε μια συμβολική κίνηση, αποφάσισε και διέταξε να μετονομαστεί η Άνω Βόλτα σε Μπουρκίνα Φάσο, που σημαίνει «χώρα των εντίμων ανθρώπων» στις δύο μεγαλύτερες ιθαγενείς γλώσσες, την Mossi και την Dioula. 

Δυστυχώς, εκείνος ο Πρόεδρος δεν τα κατάφερε να μείνει για πολύ στην εξουσία για να πραγματοποιήσει το όραμά του και να μετατρέψει τη διεφθαρμένη του χώρα, σε μια χώρα εντίμων. Τρία χρόνια αργότερα εκθρονίστηκε με πραξικόπημα και δολοφονήθηκε. Δυστυχέστερα, η Μπουρκίνα Φάσο παρέμεινε μια διεφθαρμένη χώρα.

Στα δικά μας τώρα, τα σημερινά,  παρόλο που δεν έγινε καμία μνεία στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το γεγονός είναι ότι για τον χρόνο που φεύγει, στο τσακ την πέρασε η Ελλάδα την Μπουρκίνα Φάσο στην κατάταξη, σύμφωνα  με την έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής Διαφάνειας που μετρά την αντίληψη της κοινής γνώμης κάθε χώρας για τη διαφθορά. 

Η χρονιά του αλόγου...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...
Οι αστρολόγοι λένε ότι, κατά το κινεζικό ωροσκόπιο, το 2014 είναι η χρονιά του αλόγου. Ακούγονται και θ' ακουστούν πλείστες βλακείες τα τελευταία εικοσιτετράωρα του 2013 γύρω απ' αυτό, με προορισμό την απογοητευμένη από τον «ορθολογισμό» και δεκτική στον σκοταδισμό κοινή γνώμη. Ας αγνοήσουμε, όμως, τον τσαρλατανισμό της αστρολογίας κι ας αξιοποιήσουμε απλώς τον συμβολισμό του πράγματος. Υποθέτουμε ότι το άλογο εκπροσωπεί την ταχύτητα, τη δύναμη, τη χάρη. Και δεν χρειάζεται προφητική ικανότητα για να εικάσει κάποιος ότι η ταχύτητα θα είναι βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων του 2014. Ποια θα είναι η δύναμη και η «χάρη» τους δεν είναι ακόμη σαφές.
Μιλώντας για την καθημαγμένη Ελλάδα, ένα είναι προφανές: μια μεγάλη πολιτική αλλαγή βρίσκεται σε επιταχυνόμενη εξέλιξη. Κεντρικά της στοιχεία είναι η αποσύνθεση του καθεστώτος διακυβέρνησης, η εξάντληση των εφεδρειών του και η αδυναμία «παραγωγής» νέων, η ανατροπή της δημοσκοπικής «ισοπαλίας τρόμου» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί βάσιμα πια κανείς να υποθέσει ότι, αν δεν προκύψει κάτι δραματικά ευνοϊκό για τη συγκυβέρνηση ή κάτι συγκλονιστικά δυσμενές για την αξιωματική αντιπολίτευση, η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ θα διευρύνεται με γεωμετρική πρόοδο. Υπό προϋποθέσεις μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά «πλημμυρίδας», ανάλογης με αυτή που το 1981 έφερε το ΠΑΣΟΚ μ' ένα θεαματικό άλμα στην εξουσία.
Υποθέτω ότι η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την πολιτική ψυχραιμία να αξιολογήσουν γιατί η επιρροή του κόμματος «θα τρέξει σαν άλογο». Ψυχολογικά και συναισθηματικά για ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας είναι μια επιλογή προσδοκίας και ελπίδας. Αλλά για ένα άλλο μεγάλο τμήμα της είναι επιλογή απελπισίας ή έσχατης ελπίδας.

Ένα στριπτίζ για την Ελλάδα...

Endotheasis by Pablito...

   Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν, αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία διεπράχθη το μεγαλύτερο Νεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του  σε σύγχρονη δυτική κοινωνία. Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
    Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
    Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική πορεία.
    Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα, που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία. Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το χρόνο.
    Ενώ όσοι παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής κοινωνίας.

Παρότι προσπάθησα, δεν τα κατάφερα φέτος να είμαι καλό παιδάκι, ελπίζω του χρόνου!

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...

Βασικά φταίω γιατί είμαι ζηλιάρης. Η μαμά γέννησε αδελφάκι το Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα που μας πέρασε, και ευτυχώς ήταν Μεγάλο Σάββατο και είχαμε μια δικαιολογία στη γειτονιά που δεν σουβλίσαμε τον παραδοσιακό οβελία στο φούρνο, κι όχι γιατί είμαστε νεόφτωχοι, αλλά γιατί γεννήσαμε κυρά μου.

Η κυρά μου, είναι η αποπάνω του δεύτερου που έχει λίπος, λέει ο μπαμπάς, και αγόρασε σόμπα πέλετ, γιατί πετρέλαιο κι αυτόν τον χειμώνα δεν βάλαν στην πολυκατοικία μας. Τώρα γιατί ο μπαμπάς λέει ότι έχει λίπος δεν ξέρω, βασικά είναι κοκαλιάρα, αν και κάθε μέρα ψωνίζει από αυτόν τον καινούργιο φούρνο απέναντι, τον ένα από τους πέντε που άνοιξαν φέτος.

Εγώ, αυτό που ξεφυτρώνουν παντού φούρνοι δεν το καταλαβαίνω, γιατί ο θείος μου λέει ότι πολλοί στερούνται ακόμα και το ψωμί. Μάλλον θα τα αγοράζουν όλα τα ψωμιά αυτοί που δεν το στερούνται, σαν την αποπάνω, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Αλλά μια μέρα που το είπα στην αποπάνω, μου είπε ότι ο θείος μου είναι αναρχοκομμούνι.

Ο θείος μου είναι αστροφυσικός αλλά δουλεύει ντελίβερι σε φούρνο, γιατί είναι αδιόριστος, αν και επιτυχών του ΑΣΕΠ.

Η ζαμπονοτυρόπιτα που μας χρεοκόπησε...

Δημήτρης Ζακχαίος, απο το Unfollow...

Το τέλος της απολογίας του Αντώνη Κάντα, πρώην αξιωματούχου του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, καταδεικνύει ξανά πως το πραγματικό μέγεθος της διαφθοράς στην πολιτική ζωή της χώρας είναι πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία. Εντάξει σύμφωνοι, όλοι ήμασταν υποψιασμένοι για χοντρές προμήθειες. Άλλωστε το… μεγάλο ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να μας έχει υποψιασμένους, γαλουχώντας γενιές ολόκληρες με ιστορίες για πεντοχίλιαρα που πηγαινοέρχονταν σε κούτες από πάμπερς. Άλλα σε τέτοιο μέγεθος;
Είναι κοινά αποδεκτό ότι το παλιό ΠΑΣΟΚ ήταν large κι ότι ειδικά στο συγκεκριμένο υπουργείο γινόταν πάρτι διαρκείας, εξαιτίας των εξοπλιστικών συμφωνιών αξίας αρκετών δις, όμως ποιος μπορούσε να συλλάβει ότι ένας αξιωματούχος μόνος του έχει λάβει περί τα 16 εκατ. ευρώ μίζες; Κι αν είναι τόσα, αφού όπως αφοπλιστικά δήλωσε ο ίδιος στις ανακριτικές αρχές, έχει πάρει τόσες πολλές (μίζες) που δεν τις θυμάται!
Ο Αντώνης Κάντας για χρόνια «νούμερο 3» στην ιεραρχία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας έδωσε απίστευτες λεπτομέρειες στην απολογία του. Μίλησε για βαλίτσες-δώρα με περιεχόμενα 600.000 ευρώ, κατονόμασε 10 ακόμη άτομα που εμπλέκονται σε προμήθειες και δήλωσε ότι αφού τα έπαιρνε ο ίδιος, είναι βέβαιος ότι το ίδιο συνέβαινε και με όλους τους άλλους, υφιστάμενους και προϊστάμενούς του. Ακόμη παραδέχθηκε ότι έλαβε μίζα 1, 7 εκατ. ευρώ για την προμήθεια του εξοπλιστικού προγράμματος Leopard, 1, 5 εκατ. ευρώ για δύο εξοπλιστικά προγράμματα και συγκεκριμένα για τα υποβρύχια και τα Astrad και ποιος ξέρει πόσες ακόμη για να φτάσουμε στο αστρονομικό ποσό των 16 εκατ. ευρώ, που εξουσιοδότησε ο ίδιος να επιστραφεί στο ελληνικό δημόσιο από τους λογαριασμούς του.

Ίδια είν’ τα αφεντικά;

του Χρηστου Λασκου, απο το AlterThess...

Είναι γνωστό πως η διατύπωση του τίτλου, στην καταφατική και ολοκληρωμένη της εκδοχή, συμπληρώνεται με μια σειρά από συζεύξεις. Ίδια είν’ τα αφεντικά «δεξιά κι αριστερά» ή «και μεγάλα και μικρά» ή «ξένα και ελληνικά». Κι άλλα αντίστοιχα, όπως «θηλυκά και αρσενικά», «βλοσυρά και χαρωπά», …

Αυτό που επιδιώκουν, προφανώς και γενικότερα, τα συγκεκριμένα συνθήματα είναι να αναδείξουν την ταξική προτεραιότητα στην ανάγνωση της πραγματικότητας και τον πολιτικό προσανατολισμό μιας ριζοσπαστικής πολιτικής αντίληψης και στάσης. Να υπογραμμίσουν, δηλαδή, πως όλοι οι προσδιορισμοί των αφεντικών είναι δευτερεύουσας σημασίας –αυτό που κατεξοχήν μετράει είναι η «αφεντική ουσία».

Νομίζω πως ευστοχούν σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τους την προσέγγιση. Άλλωστε, από το Μαρξ κι έπειτα, ξέρουμε καλά πόσο ο καπιταλιστής είναι υποχρεωτικά εκμεταλλευτής, ανεξαρτήτως προθέσεων. «Δομικά», που λέγαμε παλιότερα.  Γιατί η συμμετοχή του στην κούρσα της συσσώρευσης μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με αυτήν την προϋπόθεση. Ακόμη περισσότερο: όσο πιο εκμεταλλευτής είναι τόσο βασιμότερο είναι πως θα κρατηθεί στο παιχνίδι και θα προοδεύσει.

Ο βυθιζόμενος δημόσιος τομέας βυθίζει και τον ιδιωτικό...

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η Γερμανία, επιβάλλοντας τις απόψεις της σε όλα τα μέλη τόσο της ευρωζώνης όσο και του συνόλου των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εμμένει στη σκληρή πολιτική της λιτότητας εθελοτυφλώντας από τη μια μεριά στο πόσο διαφορετικές είναι οι δομές και το επίπεδο ανάπτυξης των επιμέρους κρατών και από την άλλη στις καταστροφικές για τις οικονομίες τους συνέπειες, ιδιαίτερα των νότιων κρατών και όχι μόνο (βλέπε Ολλανδία) από την εφαρμογή της πολιτικής αυτής.

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε την αλληλεπίδραση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τον φαύλο κύκλο που έχει δημιουργηθεί από τα μέτρα που έχουν ληφθεί και στους δύο τομείς και συνεχίζονται στη χώρα μας με βάση τα μνημόνια, τα οποία έχουν υπογράψει και εφαρμόζουν οι διαδοχικές κυβερνήσεις από τον Απρίλιο του 2010 μέχρι σήμερα υπακούοντας στα κελεύσματα της Γερμανίας.

Και πρώτα τα μέτρα που έχουν ληφθεί στον δημόσιο τομέα. Η δραστική περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει καταφέρει ένα από τα καίρια πλήγματα στην ανάπτυξη της χώρας. Το συνεχιζόμενο χαμηλό ύψος των επενδύσεων αυτών σε σύγκριση με εκείνο πριν από την εφαρμογή των μέτρων των μνημονίων έχει αποτέλεσμα όχι μόνο τη μη εκτέλεση των αναγκαίων υποδομών, αλλά και τη μη συντήρηση εκείνων που υπάρχουν, με συνέπεια τη μεγάλη μείωση των απασχολουμένων σ’ αυτά.

Η επίσης δραστική μείωση μισθών και συντάξεων του Δημοσίου έχει προκαλέσει κάθετη μείωση τόσο της κατανάλωσης των νοικοκυριών όσο των όποιων επενδύσεών τους. Τα ίδια αποτελέσματα έχει και η μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων καθώς και το κλείσιμο πολλών από αυτές, με συνέπεια τη μεγάλη μείωση της απασχόλησης. Η μείωση εξάλλου των επενδύσεων στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα στην οικοδομή, την «ατμομηχανή» αυτή της ελληνικής οικονομίας, έχει προκαλέσει την πρωτοφανή μείωση της απασχόλησης σ’ αυτήν.

Ολιβερ Τουίστ στον 21ο αιώνα...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Σε πρόσφατη ανταπόκριση από την Αθήνα, οι «Τάιμς Νέας Υόρκης» συγκρίνουν τα φετινά Χριστούγεννα στη χώρα μας μ' εκείνα που απαθανάτισε ο Κάρολος Ντίκενς (1812-1870) για το Λονδίνο του 1839. Οπως φαίνεται, οι σπαρακτικές εικόνες του Ολιβερ Τουίστ και του Εμπενίζερ Σκρουτζ δεν ανήκουν μόνον στο εφιαλτικό παρελθόν, αλλά επίσης -και όχι λιγότερο- στη «νέα εποχή», που σήμερα στήνεται, με τη χώρα μας ως «πειραματόζωο».

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στη «νοσηρή περίοδο» του 19ου αιώνα και στην «εξυγίανση», που υποτίθεται ότι σήμερα επιχειρείται; Οπωσδήποτε, η εκτεταμένη κοινωνική φτώχεια και εξαθλίωση αφ' ενός, με την πρωτοφανή συσσώρευση μεγάλου πλούτου αφ' ετέρου. Στη Βρετανία του 1840, οι νεόπλουτοι από τους ναπολεόντειους πολέμους συσσωρεύουν αρπακτικά το χρήμα, περιθωριοποιώντας τούς κοινωνικά αδύναμους, με τη «βιομηχανική επανάσταση», τη μαζική φτωχοποίηση και τη χρηματιστηριακή αποθέωση, με στόχο την αποκατάσταση του «κανόνος χρυσού» (1844).
Στο πλαίσιο του «ισχυρού νομίσματος», όπως έχει δείξει ο Αμερικανός Barry Eichengreen από το Μπέρκλεϊ, δεν υπάρχει θέση για εργατικά σωματεία και απεργίες, ούτε για Δημοκρατία και πολιτικά κόμματα ούτε βέβαια για ελευθερία έκφρασης και Τύπου. Το κόστος προσαρμογής κάθε οικονομίας επιρρίπτεται συστηματικά προς τα κάτω, στον κόσμο της εργασίας, πράγμα που σήμερα ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση».
Θριαμβεύει ο τοκογλύφος Εμπενίζερ Σκρουτζ, για τον οποίο ακόμη και τα Χριστούγεννα είναι «περιττή εορτή», καθ' ότι συνεπάγεται «αδικαιολόγητες» δαπάνες, χωρίς κανένα έσοδο. Εάν ο φιλάργυρος κερδίζει τον οίκτο και την αποστροφή της Ιστορίας για την τάξη του και τη θλιβερή εποχή του, το θύμα του κατακτά τη συμπάθεια της ανθρωπότητος για την αιωνιότητα. Οσοι σήμερα θυμούνται τον Ντίκενς, ας έχουν υπόψη τους την αξιολόγηση από τον Μπέρναρντ Σο (1814-1885): «Ο Μαρξ και ο Ντίκενς αντίκρισαν τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία. Ο πρώτος στράφηκε προς την επανάσταση, ενώ ο δεύτερος δεν είχε την παραμικρή ιδέα γι' αυτό».

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι...

απο το ημερολογιο ενος ανεργου...
Πριν 2,5 χρόνια απολύθηκε από τη δουλειά της -διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις- μια εργαζόμενη μητέρα. Ο άντρας της κι εκείνος άνεργος, ο δε γιος τους φοιτητής.

Άρχισε να ψάχνει δουλειά, αλλά με 1.500.000 ανταγωνιστές το πράγμα δεν ήταν εύκολο. Τελευταία άρχισε να κάνει αιτήσεις σ' αυτά τα προγράμματα αντιμετώπισης (ανακύκλωσης) της ανεργίας – 5μηνης διάρκειας με 490 ευρώ αμοιβή. Κι ενώ πλησίαζαν οι γιορτές -αλλά και το τέλος του δικαιώματος ασφάλισης στον ασφαλιστικό της φορέα- έγινε το θαύμα! Κρίθηκε επιτυχούσα ως διοικητική υπάλληλος στον ΟΑΣΑ.

Όμως, τα θαύματα διαρκούν λίγο. Όταν πήγε με όλα τα δικαιολογητικά στον ΟΑΣΑ, της ανακοινώθηκε πως οι θέσεις δεν ήταν διοικητικού υπαλλήλου, αλλά… ελεγκτή εισιτηρίων! Δύο δρόμοι ανοιγόντουσαν μπροστά της: Να δεχτεί τη θέση του ελεγκτή ανέργων και φτωχοδιάβολων που δεν είχαν εισιτήριο, ή όχι. Η εύκολη απάντηση ήταν να δεχτεί τη θέση – για να μη χάσει τα ασφαλιστικά της δικαιώματα και να μην υποστεί τη διαγραφή από το μητρώο ανέργων, όπως αναφερόταν στην προκήρυξη, καθώς και το σεβαστό ποσό των 490 ευρώ. Ο άλλος δρόμος αφορούσε τη συμβατότητα της θέσης ΚΥΡΙΩΣ με τα πιστεύω της. Είχε βλέπετε συμμετάσχει παλιότερα στην κίνηση εναντίον των αυξήσεων στα εισιτήρια και είχε σοκαριστεί από το θάνατο του 18χρονου παιδιού (του τζαμπατζή κατά διαφόρους οικονομολογούντες και μη) στο Περιστέρι – ίδιας περίπου ηλικίας με το γιο της.

Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα: ΔΕΝ δέχθηκε τη θέση στον ΟΑΣΑ και έκανε ένσταση στον ΟΑΕΔ για την προκήρυξη θέσης αναντίστοιχης με την προσφερόμενη. Μετά την ένσταση, ο πρόεδρος του ΟΑΕΔ έσπευσε να δηλώσει πως όσοι αρνηθούν τη θέση διατηρούν την "τιμητική" ιδιότητα και τα δικαιώματα του μακροχρόνια άνεργου.

Η ευχή του Forbes για το νέο έτος και η δική μας δέσμευση...

Πετρος Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Το περιοδικό Forbes θέλει να κλείσει και αυτό με μια χριστουγεννιάτικη ιστορία «ελπίδας» για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα το έτος 2014. Το πρόσφατο editorial του μέσα από τη γενίκευση των γνωστών σχημάτων-κατηγοριών του κεϋνσιανού κρατισμού και του κομμουνιστικού-σοβιετοποιημένου παραγωγικού συστήματος που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελευθεροι απανταχού της γης, θέλει να μας υποδείξει τον πραγματικό υπαίτιο όλων των δεινών που γνώρισε ο δυτικός κόσμος τον 19ο και 20ο αιώνα.

Η αλόγιστη σπατάλη του κράτους, η πεποίθηση ότι η ποσότητα του χρήματος μπορεί να αυξηθεί κατά το δοκούν, οδήγησε σε μια αίσθηση παντοδυναμίας τους δημόσιους φορείς πολιτικής, ακόμα, θα μπορούσε να πει κανείς, οδήγησε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους καθώς και στην επικράτηση των αυταρχικών καθεστώτων φασιστικού, κομμουνιστικού  και ναζιστικού τύπου.  Από την κριτική του Forbes δεν γλυτώνει ούτε η Fed με τις πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης που ακολουθεί εδώ και λίγα χρόνια. Και δω, στο σημείο αυτό,  βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη ευχή του περιοδικού: το νέο έτος να βρει την Fed στα «καλά της», για να διορθώσει τη στρεβλή αντίληψη των προηγούμενων χρόνων, και με τις εντελώς αντίθετες πολιτικές (το γνωστό tapering), να περιορίσει την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά.

Έφοδος επενδυτών στη γη της Αφρικής...

Le Monde Diplomatique...
 Baxter Joan, μεταφραση Kaimaki Valia

Μετά τα ορυκτά και το πετρέλαιο, οι ξένοι εποφθαλμιούν τώρα την ίδια τη γη της Αφρικής. Οι κυβερνήσεις της αφρικανικής ηπείρου έχουν ήδη παραχωρήσει, κάτω από πολύ αδιαφανείς συνθήκες, εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμης γης. Με πρωτοβουλία πολυεθνικών εταιρειών διατροφής και ορισμένων κρατών, κυρίως της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, μελετώνται διάφορα σχέδια, τα οποία, εάν τελικά υλοποιηθούν, θα βάλουν σε κίνδυνο τις κοινωνίες, τις φυσικές ισορροπίες και τη γεωργία της περιοχής.

Στις 18 και 19 Νοεμβρίου 2009, το συνεδριακό κέντρο Elizabeth ΙΙ στο Λονδίνο φιλοξενεί τη διάσκεψη δωρητών για τη Σιέρα Λεόνε. Στο βήμα, ο πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, του οποίου η οργάνωση (Africa Governance Initiative) είναι χορηγός της εκδήλωσης, παροτρύνει ενεργά τους συνέδρους να αγοράσουν αγροτικές εκτάσεις σε μια χώρα που, κατά την έκφρασή του, « διαθέτει εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμης γης [1] ». Έχοντας... παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του, ο Μπλερ φαίνεται να ξεχνά τα εκατομμύρια των κατοίκων της Σιέρα Λεόνε που εξαρτώνται από τις σοδειές αυτών των εδαφών.

Πεπεισμένοι ότι θα αποκομίσουν σημαντικά κέρδη, πολλοί τραπεζικοί οργανισμοί, επενδυτικά ταμεία, μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι, κράτη και ορισμένοι δισεκατομμυριούχοι σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν στην Αφρική γιγάντια βιομηχανικά αγροκτήματα με σκοπό την παραγωγή προϊόντων διατροφής και βιοκαυσίμων που θα προορίζονται αποκλειστικά για εξαγωγή. Η εξαγορά και η μακροχρόνια ενοικίαση αγροτικών εκτάσεων παρουσιάζονται σκόπιμα ως αναπτυξιακά προγράμματα που αποφέρουν όφελος τόσο στα εμπλεκόμενα οικονομικά σχήματα όσο και στα αφρικανικά κράτη.

Καταστρέφοντας το χριστουγεννιάτικο πνεύμα...

Without reason or rhyme....

Αυτοί οι τύποι που ασχολούνται με την, εσχάτως δυστυχώς διάσημη μόδα του yarn bombing, είναι επιεικώς για πέταμα.
Δεν υπάρχει επιχείρημα υπέρ μιας ομάδας ανθρώπων που ενώ α) τους αρέσει το πλέξιμο και β) θέλουν να φτιάξουν διάφορα ωραία πράγματα, επιλέγουν αντί να φτιάξουν πουλόβερ για τους αστέγους, να ντύσουν δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι, έστω και σε επίπεδο φιλανθρωπίας, έστω και χωρίς καμία πολιτική σκέψη, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν κάποιους λίγους να κρυώνουν λιγότερο, επιλέγουν να ντύσουν δέντρα.  Η πραγματικότητα μας τρολλάρει κανονικά τελευταία. Θα ήταν χαλαρά για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.
Οι τύποι αυτοί προτιμούν βιτρίνα από ουσία. Δεν θέλουν να προσφέρουν, θέλουν να χωθούν στα φράγκα. Αν ήθελαν να προσφέρουν, θα έκαναν το χόμπι τους και το κέφι τους φτιάχνοντας ρούχα για κόσμο που δεν έχει. Δεν το κάνουν. Επέλεξαν να στολίσουν τα δέντρα. Άλλωστε στην Ελλάδα, η σχέση της λαμογιάς και της δεξιάς με τα δέντρα είναι παλιά. Αφού κάποτε μπόρεσαν και ψήφησαν, δεν θα κρυώνουν κιόλας;
Όχι όμως, να στήσουμε με το ζόρι γιορτή. Έχεις δεν έχεις, πεινάς δεν πεινάς, κρυώνεις δε κρυώνεις, θα γιορτάσεις. Έτσι λοιπόν, ντύνονται τα δέντρα και κρυώνουν οι άνθρωποι. Ένας κόσμος ανάποδα.
Ένας κόσμος που την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια την εξασκεί  σε δεδομένες ημερομηνίες μόνο, ένας κόσμος που με το ζόρι στήνει βιτρίνες ομορφιάς, που θέλει γιορτή για να θυμηθεί τους «άτυχους συνανθρώπους μας». Τέτοιες μέρες «χαράς» και «αγάπης» ήταν που τα ΜΜΕ θυμήθηκαν έναν άγνωστο άστεγο στην Πάτρα, που το μόνο που κατάφερε να τον κάνει ορατό έστω και για λίγο, ήταν ο θάνατος του. Αλλιώς θα ήταν ένας από τους πολλούς για τους οποίους λέγονται μεγάλα λόγια και χύνονται μαύρα απο τη μάσκαρα δάκρυα, αλλά ο αριθμός τους τους μεταθέτει στην σφαίρα της συνήθειας, της καθημερινότητας. Ένας κόσμος ανάποδα είναι αυτός που θεωρεί θέμα τον θάνατο ενός αστέγου, όχι την ζωή του ως άστεγος.
Πορευόμαστε όλοι κατασκευάζοντας μικροκόσμους, μέσα στους οποίους κλεινόμαστε για να μην βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω από αυτούς. Σαν τα κάστρα του Μεσαίωνα, όταν σηκώνεται η γέφυρα της πύλης και απομένει η τάφρος γεμάτη νερό, τίποτα δεν μπαίνει και δεν βγαίνει. Απλά, κρεμάμε γιρλάντες στα τείχη, σημαίες και κόκκινα χαλιά στους διαδρόμους για να κάνουμε αυτό τον μικρόκοσμο λίγο πιο όμορφο, λίγο πιο ανεκτό. Ακριβώς ότι κάνουν οι yarn bombers στολίζοντας δέντρα και παγκάκια, δίπλα σε αστέγους και εξαθλιωμένους.
Το καμένο δέντρο του 2008, η κραυγή κάποιου που σπάει την βιτρίνα για να αποκαλύψει την πραγματικότητα, αντιμετωπίστηκε από τους yarn bombers και τους υπόλοιπους νεοχαρούμενους εναλλακτικούς ως η ύψιστη ιεροσυλία. Λογικό είναι, η εξέγερση του 2008 ήταν η βίαιη εισβολή της πραγματικότητας στα σπίτια τους, και το να καίς το δέντρο των Χριστουγέννων σε δημοσία θέα είναι σαν να αρνείσαι την προτεραιότητα των γιορτών σε όλα τα άλλα θέματα, που τόσο πολύ προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να θάψουν για να μην μιαίνεται ο μικρόκοσμος τους.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι μια βιτρίνα γεμάτη Κοκακόλες, χοντρούς αγιοβασίληδες   και την καλή πράξη της χρονιάς, στηριγμένη σε ένα πλαίσιο μιας ψεύτικης ευδαιμονίας με ημερομηνία λήξης το τέλος των διακοπών, που πρέπει να εμπεδωθεί από όλους όσους έχουν να ψωνίσουν. Οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι έως και ενόχληση, στο σημείο που η ίδια τους η ύπαρξη έρχεται σε αντιπαραβολή με την επίπλαστη ευμάρεια. Σπάσε μια βιτρίνα τράπεζας, και θα δείς από πίσω τους σεκιουριτάδες να φυλάνε τα κλειδαμπαρωμένα εκατομμύρια. Κάψε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, και θα δείς τους μπάτσους να το φυλάνε και τους αστέγους να απομακρύνονται. Ντύσε 100 δέντρα, και θα εξαφανίσεις την πραγματικότητα των χιλιάδων ζωών στο περιθώριο. Αν δεν τις βλέπουμε άλλωστε, είναι σαν να μην υπάρχουν. Εξάλλου, δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας, που είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.

Η καταστροφή αλλά και η ελπίδα είναι εδώ...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Δεν μιλούν για την ανεργία, αλλά για τη μείωση των αιτημάτων για απασχόληση, δεν λένε για τη φτώχεια αλλά για την «αλληλεγγύη των συσσιτίων» της ταπείνωσης.
Μιλούν για ανάκαμψη, για το «σχέδιο λιτότητας» που τώρα αποδίδει, αλλά δεν λένε για το μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, για τη μη πληρωμένη ή την κακοπληρωμένη εργασία, για τις «μικροδουλειές» μερικές ώρες την εβδομάδα, ούτε για τα πληρωμένα με ψίχουλα «stages», για τους πτυχιούχους νέους με τα πολλά πτυχία και προσόντα που μεταναστεύουν, για το «ανθρώπινο κεφάλαιο» που διαμορφώθηκε στις χώρες του νότου και το οποίο «κλέβουν» οι χώρες του βορρά, προσθέτοντάς το στο εμπορικό τους πλεόνασμα!
Είναι οι κοινοί ψεύτες, είναι οι προπαγανδιστές της απανθρωπιάς και της εξαθλίωσης, είναι οι εντεταλμένοι πολιτικοί και οι εξωνημένοι «ειδικοί» και δημοσιογράφοι που διαδίδουν ότι το «κακό» παρέρχεται και πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Κι όλα αυτά διαχέονται από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από το διευθυντήριο Βρυξελλών-Βερολίνου-Νέας Υόρκης.
Στην Ελλάδα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης ελέγχονται μέσω των χρεών τους (οφείλουν 1 δις ευρώ) και γίνονται τα μνημονιακά ηχεία της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της. Τα αντιμνημονιακά μίντια χάνονται. Έτσι μπαίνουν στην «ανεργία» δημοσιογράφοι, ειδικοί και πολιτικοί που ασκούν κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, αποκρύπτοντας την αύξουσα φτωχοποίηση των λαών της ΕΕ και ειδικά των χωρών της ευρωζώνης, που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, της στατιστικής υπηρεσίας των Βρυξελλών από τα 500 εκατομμύρια των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα 120 εκατομμύρια(24%) βρίσκονται σε καθεστώς φτωχοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού, τα 50 εκατομμύρια(10%) ζουν σε οικογένειες όπου δεν εργάζεται κανείς, τα 43 εκατομμύρια(8,6%) αδυνατούν να αγοράσουν την καθημερινή τους τροφή και 4,1 εκατομμύρια είναι χωρίς στέγη.
Αυτά είναι στοιχεία των Βρυξελλών για το 2011! Αντιλαμβάνεται κανείς που έχει φθάσει σήμερα η ανθρωπιστική κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα το 1/3 των κατοίκων είναι χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και έχουν αυξηθεί κατά 21% τα έμβρυα που γεννιούνται νεκρά(τα στοιχεία είναι πάντα του 2011!).

Νίκος Δημητράτος: Ένας σπουδαίος τραγουδιστής και ηθοποιός ...

απο το Ιστολογιο "Να μεινουν μονο τα τραγουδια"... 11/12/2011...

Ο Νίκος Δημητράτος, ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής, γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1942 στην Αθήνα, στην αγαπημένη του Πλάκα. Σπούδασε Θέατρο, σολφέζ και βυζαντινή μουσική.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1971 στο θέατρο με το κλασικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη: "Το παραμύθι χωρίς όνομα". Αργότερα έπαιξε στη θρυλική παράσταση "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" (Θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου) του Ιακ. Καμπανέλλη, όπου και τραγούδησε το "Προσκύνημα" του Σταύρου Ξαρχάκου. 
Ο Σταύρος Ξαρχάκος τίμησε κι' άλλες φορές τον ασυναγώνιστο αυτό ερμηνευτή με άλλους δύο δίσκους - σταθμούς: "Νυν και Αει" & "Ρεμπέτικο". Και τα δύο έργα, σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Πήρε μέρος, ως ηθοποιός, σε πάρα πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως: Αντάρτες των πόλεων, Εποχή των δολοφόνων, Ένα σενάριο είναι η ζωή μας, Κλειστή στροφή, Όργια σε τιμή ευκαιρίας, Οι πολεμιστές της ειρήνης, Ο αντιφασίστας, Καυτή εκδίκηση, Διδάκτωρ καλεί Θανάση, Άντε γεια, Ρεμπέτικο... Στρας, Μη φοβάσαι τη φωτιά, Η ζωή που δεν έζησα, Βαμμένος ήλιος, Τζιβαέρι κ.ά. 

Για μια βαρετή δημοκρατική ζωή...

Του Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Πολλά πράγματα έχει διαλύσει η κρίση, ένα από αυτά είναι οι παρέες. Κάνοντας προσφάτως έναν πρόχειρο απολογισμό των φίλων μου, τους μέτρησα λιγότερους. Χαθήκαμε γιατί κάναμε παιδιά; Μπα, όχι. Γιατί δουλεύουμε πολύ; Ούτε. Μας χώρισαν γυναίκες; Βλακείες. Μία είναι η αιτία: διαφωνούμε πολιτικά, τόσο πολύ που έχουμε φτάσει να μη μιλιόμαστε!
Συναντιόμαστε τυχαία φίλοι ετών και κάνουμε πως δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλο, γυρνάμε το βλέμμα με αποστροφή, ίσως ψιθυρίζοντας και κάνα «κοσμητικό» επίθετο για τον «κακό» δρόμο που έχει πάρει ο πρώην κολλητός.

Γελάω από πικρία με αυτή την κατάντια μας. Η πολιτική είναι η ζωή μου, αποτελεί για μένα ένα από τα βασικά εργαλεία για να αναλύω την πραγματικότητα κι έχω πάρει μεγάλες χαρές και λύπες παρακολουθώντας από κοντά τα ελληνικά και διεθνή τεκταινόμενά της. Κι όμως ουδέποτε υπήρξε η πολιτική ένταξη αυστηρό κριτήριο για τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Με την εξαίρεση ακραίων ανθρώπων που πιστεύουν στη φυσική εξόντωση του άλλου προκειμένου να επιβάλουν τις ιδέες τους, ποτέ δεν έκοψα φίλο επειδή είχε άλλες απόψεις από εμένα για το Μνημόνιο, για το κλείσιμο της ΕΡΤ, για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο ή τον Τσίπρα.

Δεν είναι ότι δεν έχω τις απόψεις μου, δεν είναι ότι ενίοτε δεν φανατίζομαι και δεν μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με ορισμένες απόψεις των συμπολιτών μου, δεν είναι ότι είμαι ένας «συμβιβαστικός» άνθρωπος που του αρέσει να ακολουθεί πάντα τη «μέση οδό».