σάκος του (ιν)μποξ...

Του κανενος το ροδο...

Γυρνάει σπίτι του εξουθενωμένος. Κάνει log in στο Twitter. Είναι τυχερός. Στον πενταψήφιο αριθμό αυτών που ακολουθεί, μαίνεται κάποια μάχη. Συμμετέχει και κάποιο avatar που αντιπαθούσε από παλιά. Κάτι λέει που δεν του αρέσει. Του επιτίθεται. Ο άλλος αντεπιτίθεται. Ο καυγάς φουντώνει. Στα αυτιά της εκατέρωθεν συμμορίας ηχεί σα σφύριγμα το τελευταίο tweet. Χώνονται κι άλλοι. Γίνεται μπάχαλο. Κάποιοι γιουχάρουν τη συμπλοκή. Άλλοι πετάνε λεμονόκουπες, καγχάζουν. Οι δυο μονομάχοι αποσύρονται. Είναι έτοιμοι να αλληλομπλοκαριστούν. Να εξαλείψουν ο ένας το εχθρικό πρόσωπο  του άλλου. Όμως πριν από αυτό, ο  ένας μονομάχος γράφει στον άλλο με το  αντιπαθητικό avatar: «Δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου. Συγνώμη αν φάνηκε έτσι». Ο άλλος απαντάει ψυχρά: ΟΚ. Και ο πρώτος συνεχίζει: «Mόλις είχα γυρίσει σπίτι από το μνημόσυνο της μητέρας μου».  Αποσιωπητικά. Ο άλλος το διάβασε ξανά και ξανά και ξανά. Τον συλληπήθηκε. Αντάλλαξαν μερικά μηνύματα ακόμη. Λίγη ώρα μετά εκλαιγαν μπροστά στις οθόνες τους και οι δυο. Ο καθένας για άλλους λόγους. Ένα δάκρυ του ενός έπεσε στο πληκτρολόγιο και ένα δάκρυ του άλλου στην οθόνη του iPad. Ταξίδεψαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εσμιξαν εκεί που το εικονικό μετουσιώνεται σε πραγματικό. Εκεί που γεννιέται κάτι που μπορείς να το πεις μετά και βίωμα.

Ο σάκος του μποξ είναι πάντα διαθέσιμος για όποιον πονάει. Αρκεί να κάνεις ένα log in, να βρεις κάτι που δε σου αρέσει και τόσο και που υπό άλλες συνθήκες θα το προσπερνούσες ή θα το συζητούσες νηφάλια. Αρκεί να βρεις κάτι που λίγο να διαφωνείς για να εκτονώσεις όλο το ζόρι που κουβαλάς από την πραγματική ζωή. Και τότε δεν θα σεβαστείς τους "φίλους" σου γιατί ζουν μόνο μέσα σε εισαγωγικά. Έξω από αυτά δεν υφίστανται. Όμως, αν έχετε μια φορά κοιταχτεί, αν εχετε ακούσει τη χροιά της φωνής ο ένας του άλλου, αν  έχετε τσουγκρίσει κάπου τα ποτήρια σας, αν έχετε κάποια στιγμή μοιραστεί στον έξω κόσμο, τότε οι φίλοι σου θα δείξουν κατανόηση. Και θα υπομείνουν τις μπουνιές. Τι κρίμα όμως που δεν θα μπορέσουν να σου χαϊδεψουν τα μαλλιά και να σε αγκαλιάσουν. Τι κρίμα τόση αναπηρία στην επαφή. Τι κρίμα τόσο μπλέξιμο στα δίκτυα. Τι κρίμα που δεν μπορούμε να ξεμπλέξουμε πια ούτε τα δάχτυλά μας από το net να πάρουμε ένα τηλέφωνο να ακούσουμε τη φωνή του άλλου...Δεν αφήνουμε τα "κρίμα" τώρα ρε μαλάκα να μου πεις τι σου συμβαίνει; Να μου πεις. Δε θέλω άλλη γραμματοσειρά. Φτάνει.

τα ιερά και τα όσια...

Solaris...

Ο “Αθανάσιος Διάκος”, το “Corpus Christi”, οι σταυροί, οι παπάδες, η ξανθιά σε υστερία να χαιρετάει “δωρικά”, οι “Δημήτρηδες” που πατούσαν με λύσσα τις αφισες επειδή δεν μπορούσαν να πατήσουν ανθρώπους, τα χοντρά μπινελίκια του Παναγιώταρου
με τα οποία υπερασπιζόταν τα ιερά και τα όσια του λαού, ο Παππάς που με τσαμπουκά έβγαλε τον προσαχθέντα, τα χημικά…

Ο Μεσαίωνας δεν είναι απλά έξω από την πόρτα μας, μπήκε στο σπίτι μας και στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι μας με τις ποδάρες απλωμένες στο τραπεζάκι. Κι εμείς κοιτάμε τον Μεσαίωνα παγωμένοι, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τ’ ανεξήγητα, απορώντας ποια πόρτα αφήσαμε ανοιχτή και χώθηκε.

Ελλάδα, Ευρωπαϊκή χώρα, έτος 2012. Αν μπορούσα θα έκλεινα την πόρτα πίσω μου, θα έπαιρνα την οικογένειά μου και θα άφηνα αυτή τη χώρα να πάει στον πάτο, παίρνοντας μαζί της όλους τους κατοίκους της. Αν μπορούσα δε, θα έπιανα πρώτο τραπέζι πίστα για να μη χάσω το θέαμα. Επειδή όμως δεν μπορώ, απλά σε μερικά χρόνια θα διώξω το παιδί μου όσο πιο μακρυά γίνεται.

Μας έχουν κηρύξει πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

του Γιαννη Αλμπανη...

φωτογραφία: Βασίλης Μαθιουδάκης

Από την Εποχή της 14/10/12
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θα πρέπει να οδηγήσουν στα αναγκαία συμπεράσματα (που λέγανε και οι παλιοί αριστεροί). Έχουμε και λέμε: νέα, πολύ σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα χωρίς κανενός είδους «προίκα» για την τρόικα εσωτερικού
(η υπό συζήτηση επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά)· όξυνση της κρατικής καταστολής (βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, απαγορεύσεις συναθροίσεων, τρομολάγνα προπαγάνδα, προληπτικές προσαγωγές, δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων διαδηλωτών)· ναζιστική, τρομοκρατική δράση της Χρυσής Αυγής με την πλήρη συνεργασία της ΕΛ. ΑΣ (τα βίντεο από τους τραμπουκισμούς στο θέατρο Χυτήριο είναι εξόχως αποκαλυπτικά). Εν ολίγοις, η ταχύτατη διολίσθηση στην «αυταρχική δημοκρατία» και η κρατικά οργανωμένη άνοδος του φασισμού αποτελούν τα αναγκαία συμπληρώματα στην κοινωνική λεηλασία του Μνημονίου. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στα κλασικά εικονογραφημένα του εργατικού κινήματος. Τουτέστιν, στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης, όταν:
α) δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τις όποιες παροχές στους «από κάτω»,
β) οι μηχανισμοί χειραγώγησης και οι θεσμοί διαμεσολάβησης δεν μπορούν να λειτουργήσουν τόσο αποτελεσματικά όσο στο παρελθόν,
τότε όχι μόνο δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να εξασφαλιστεί ευρεία κοινωνική συναίνεση στις ακολουθούμενες πολιτικές, αλλά η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της κυρίαρχης ελίτ. Κατά συνέπεια, πρέπει να κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί της βίας, είτε κρατικοί (όπως η αστυνομία) είτε παρακρατικοί (η Χρυσή Αυγή), για να διασφαλιστεί η κοινωνική πειθάρχηση. Το αστυνομικό κράτος και η φασιστική τρομοκρατία μετατρέπονται στα τελευταία στηρίγματα της κλυδωνιζόμενης τρόικας εσωτερικού.
Ο αδύνατος συμβιβασμός
Αυτά τα απλά, γνωστά κι εν πολλοίς κοινότοπα φαίνεται να τα αγνοούσε (ή ήθελε να τα αγνοεί) μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο  εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η «δεξιά» εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν δεξιότερα, σε πιο «υπεύθυνες» και «ρεαλιστικές» θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η «αριστερή» εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς όμως της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του ’30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι «από πάνω» ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους «από κάτω». Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν…) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης. Μια τέτοια μεταβίβαση όμως συνεπάγεται μια τόσο μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου που κανείς δεν μπορεί να τη δεχτεί οικειοθελώς. Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικούς πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Στους δρόμους, με το κίνημα
Η απέναντι πλευρά μας το λέει με σαφήνεια. Τα ιδεολογήματα περί δύο άκρων και Βαϊμάρης μετατρέπονται σε βασικό ιδεολογικό πυλώνα της τρόικας εσωτερικού, η κυβέρνηση υιοθετεί τον λόγο της Χρυσής Αυγής για το μεταναστευτικό, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης (προσέξτε: το υπουργείο, δηλαδή το κράτος, όχι ο υπουργός) απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα του… κατεβάσει την κουκούλα, μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπεται για κακουργήματα και δημοσιοποιείται η φωτογραφία του –μέλος της νεολαίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μην ξεχνιόμαστε. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Τι άλλο περιμένουμε για να αποδεχτούμε αυτό που είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού;
Είναι ώρα λοιπόν να οργανωθούμε, είναι ώρα να προετοιμαστούμε για ένα αγώνα μακράς διάρκειας και μεγάλης σκληρότητας. Να κάνουμε σαφές στην κοινωνία ότι δεν υπάρχουν σωτήρες κι εύκολες λύσεις, αλλά η διέξοδος μπορεί να ανοίξει από την κινητοποίηση όλων μαζί, που προϋποθέτει όμως την ενεργοποίηση του καθενός ξεχωριστά. Να κάνουμε σαφές στο λαό της Αριστεράς ότι η belle époque έχει λήξει και ότι έχουμε μπει στην εποχή της καταπίεσης και της καταστολής, εποχή ανάλογα με όσα είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές. Να κάνουμε σαφές στους πολιτικούς χώρους ότι η μάχη απέναντι στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία δεν μπορεί να κερδηθεί ούτε με γενικόλογες επικλήσεις στην έννομη τάξη ούτε με την αναβάθμιση της βίας των λίγων και αποφασισμένων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ενεργοποιήσουμε τους θεσμούς, όπου χρειαστεί, ή ότι δεν θα σηκώσουμε το γάντι όπου οι τραμπούκοι (ένστολοι ή με πολιτικά) θα επιχειρήσουν να μας διώξουν από το δρόμο. Αυτό που σημαίνει είναι ότι τη νίκη θα μας τη δώσει το κίνημα, η μαζική, αποφασιστική και οργανωμένη κινητοποίηση. Στους δρόμους, όπου έχουμε το στρατηγικό πλεονέκτημα, με τη δράση των πολλών, που είναι το πιο ισχυρό όπλο μας. Στους δρόμους, με τη δράση των πολλών, τους τραντάξαμε. Στους δρόμους, με τη δράση ακόμα πιο πολλών, θα τους ανατρέψουμε.
Γιάννης Αλμπάνης

Όχι όποιος κι όποιος: Παναγιώταρος...

Θανάσης Καρτερός απο την Αυγη...

Κυρίες και κύριοι, δεν μιλάει όποιος-όποιος. Μιλάει ο Παναγιώταρος. Ο άνθρωπος που έδιωξε μια γυναίκα από διανομή συσσιτίου, γιατί την έκοψε πολύ μελαχρινή για να είναι Ελληνίδα. Πήγαινε στον Τσίπρα να σου δώσει αστακομακαρονάδα, της είπε. Ο άνθρωπος επίσης που έχει ευαισθητοποιηθεί από καιρό με το θέμα της εισβολής ξένων παιδιών στη θέση γνήσιων Ελληνόπουλων στους παιδικούς σταθμούς και έχει υποσχεθεί να λύσει το ζήτημα - το πώς θα το καταλαβαίναμε από το σουλούπι του ακόμα κι αν δεν το έλεγε, άσε που το λέει σε κάθε ευκαιρία.
Αυτός ο Παναγιώταρος χάρη σε κάποιους συμπατριώτες μας είναι βουλευτής. Κι αν δεν ήταν όποιος-όποιος από πριν, σκεφτείτε πόσο όποιος-όποιος δεν είναι τώρα. Φούσκωσαν τα μπράτσα του και κόρωσε η εθνική καρδιά του μετά από την είσοδό του στο Κοινοβούλιο. Κρατάτε Τούρκοι τ’ άρματα να κατουρήσει ο σκύλος… Και τι να σου κάνει ο Στυλιανίδης όταν ο όχι όποιος κι όποιος Παναγιώταρος ζητάει στοιχεία για τα μελαψά παιδιά στους παιδικούς σταθμούς της επικράτειας; Τα ζητάει κι αυτός από τους δήμους για να του τα παραδώσει. Όχι τα παιδιά, για όνομα του Θεού, τα στοιχεία.
Του έστειλαν και οι δήμαρχοι πέντε φάσκελα αντί για στοιχεία. Ξεσηκώθηκε κύμα οργής εναντίον του - υπουργός άνθρωπος να καταντήσει πληροφοριοδότης και σμπίρος του  Παναγιώταρου. Και τι απάντησε; Ότι η στατιστική είναι το ζητούμενο και όχι όλα τα άλλα. Η στατιστική, μάλιστα. Τόσα Αφγανάκια στον τάδε παιδικό σταθμό, τόσα Πακιστανάκια στον δείνα - θεσμικοί κατάλογοι δηλαδή. Θεσμική δουλειά μεν, αλλά, μεταξύ μας, μισή. Την άλλη μισή θα την αναλάβει ο Παναγιώταρος μαζί με τους άλλους όχι όποιους κι όποιους. Και από θεσμική άποψη όλα θα είναι μια χαρά - ο καθείς εφ' ω ετάχθη.
Θα ήταν ιστορική αδικία όμως να πιστώσουμε μόνο στον Στυλιανίδη το θεσμικό μέρος της δουλειάς, στον Παναγιώταρο το πρακτικό, και να ξεχάσουμε ποιος άνοιξε πρώτος τον δρόμο τον καλό προς τα μελαψά παιδιά. Έχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό, τέρμα. Έτσι ακριβώς το είπε ο Σαμαράς προεκλογικά, μιλώντας στον Χατζηνικολάου. Για να αποδειχτεί πόσο χρήσιμες είναι οι συνέργειες στην εποχή μας. Και τίνων συνεργός είναι ο Παναγιώταρος…

Χρυσοθήρες και καρκινοπαθείς...

Γελωτοποιος...

Η «επίσκεψη» της φράου Μέρκελ έφερε τελικά αποτέλεσμα. Καταρχάς φάνηκε ότι οι Έλληνες δεν πρόκειται να αντιδράσουν σε ό,τι κι αν τους κάνουν. Οι 50.000 διαδηλωτές στην Αθήνα δεν είναι αντίδραση, είναι σχολική εκδρομή (ούτε καν μονοήμερη).

Και μπορεί οι εφημερίδες να γράφουν για τη «φιλία που υποσχέθηκε η Καγκελάριος», όμως η είδηση της επόμενης μέρας αποδεικνύει ότι η «εισβολή» πέτυχε.
Όλως τυχαίως, ακριβώς την επομένη της «επίσκεψης», το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg (αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Bloomberg δείτε το link του wikipedia  http://en.wikipedia.org/wiki/Bloomberg_L.P. ) ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα θα γίνει η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή χώρα στην παραγωγή χρυσού ως το 2016.
Θα γίνουμε όλοι πλούσιοι, με άλλα λόγια. Δυστυχώς μας προλάβανε κάποιοι άλλοι, αυτοί που αγοράσανε τα ορυχεία αντί πινακίου φακής: Οι Καναδέζικες European Goldfields, TVX, και Eldorado Gold, όπως και η Glory Recourses, οι ιδιοκτήτριες εταιρείες των ορυχείων Ολυμπιάδας, Σκουριών και Στρατωνίου, καθώς εκείνου στις Σάπες Ροδόπης, θα βγάλουν πολύ χρυσό.

Μέχρι τώρα είχαν βρει πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια, καθώς και προβλήματα με τις τοπικές κοινότητες. «Τώρα όμως χάρη και στο πρόγραμμα έγκρισης έργων γνωστό και ως «fast track», στόχος του οποίου είναι η δημιουργία ενός φιλικού επιχειρησιακού περιβάλλοντος για στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις, αυτά τα προβλήματα λύθηκαν. Μάλιστα, επισημαίνεται ότι αυτή τη στιγμή ο χρυσός είναι το μόνο μέταλλο που επιτρέπει τη ταχεία έγκριση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη χώρα.»

Σύμπτωση, θα μου πείτε. Κοίτα να δεις όμως ότι σήμερα, έτυχε άλλη μια σύμπτωση. Με επείγον σημερινό (10/10/2012) έγγραφο προς το Δασαρχείο Αρναίας, το Υπουργείο Περιβάλλοντος δίνει εντολή στο δασαρχείο να υπογράψει με την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, «Πρωτόκολλο Εγκατάστασης και Υλοτόμησης». Η απόφαση αυτή αφορά 3.273 στρέμματα αρχέγονου δάσους στις Σκουριές και 857 στρέμματα στον Κοκκινόλακκα για την κατασκευή χώρου απόθεσης κυανιούχων αποβλήτων. Υλοτόμηση νομίζω ότι ξέρετε τι σημαίνει.

Και ίσως αυτό να μη σας φαίνεται «τρομερό», αν έχετε στο μυαλό σας τη γραφική εικόνα του χρυσοθήρα-καουμπόι που ψάχνει για χρυσό στο ποτάμι ή τους εφτά νάνους που σκάβουν στις σπηλιές με τις μικρές και χαριτωμένες αξίνες τους. «Χαΐ-χο, χαΐ-χο, στο σπίτι μου γυρνώ.»
Δυστυχώς, όμως, η σύγχρονη εξόρυξη χρυσού δε γίνεται από νάνους –ούτε με αξίνες.

Τώρα πια, στον υπέροχο κόσμο μας, η εξόρυξη γίνεται με κυανιούχα υδατικά διαλύματα. Πόσο ασφαλές είναι το κυάνιο;
Το κυάνιο είναι θανατηφόρο ακόμα και σε πολύ μικρές ποσότητες. Μια κουταλιά ενός διαλύματος 2% μπορεί να σκοτώσει έναν ενήλικα, ενώ αρκούν 200 mg υδροκυανίου για το ίδιο αποτέλεσμα.

Για να εξορυχτούν 1-3 γραμμάρια χρυσού πρέπει να «κυανωθεί» ένας τόνος κοιτάσματος.
Και για να καταλάβουν και τα παιδάκια που διαβάζουν κρυφά από τον μπαμπά τους το Γελωτοποιό θα δώσουμε μια εικόνα:
Για χρυσό ίσο με ένα κόκκο ρυζιού θα πρέπει (αφού κόψουμε τα δέντρα που μας ενοχλούν) να σκάψουμε και να βγάλουμε ένα τόνο χώμα. Σε αυτό ρίχνουμε 610 γραμμάρια κυανιούχου νατρίου (θανατηφόρα δόση 0,1 γραμμάρια) και πάρα πάρα πάρα πολύ νερό. Μόλις πάρουμε το χρυσό και ξεφορτωθούμε το τοξικό νερό (όπου μπορούμε) έχουμε ένα τόνο μολυσμένου χώματος, το οποίο το πετάμε στη χωματερή που κατασκευάσαμε (κι από την οποία μολύνεται όλη η περιοχή). Απλό και ασφαλές.

Αρκεί, φυσικά, να μη συμβεί κανένα ατύχημα, τα οποία –ως γνωστόν- συμβαίνουν πολύ συχνά. Για παράδειγμα:
19 Αυγούστου 1995: Σε χρυσωρυχείο της Νέας Γουινέας, που εκμεταλλευόταν Καναδέζικη εταιρεία, έσπασε το φράγμα της λίμνης αποβλήτων και 839 εκατομμύρια γαλόνια υπέροχου κυανιούχου νερού απελευθερώθηκαν στους ποταμούς. Ολόκληρη η περιοχή κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  15.000 άνθρωποι (είναι αραιοκατοικημένη περιοχή) μετακόμισαν στην Ελβετία.

20 Μαΐου 1998. Kyrgyzstan (που στο διάολο είναι αυτό;) Ένα φορτηγό που μετέφερε κυάνιο για το ορυχείο της Καναδέζικης εταιρείας Cameco (να προτιμάτε μόνο καναδέζικες εταιρείες για το χρυσό της χώρας σας), πέφτει από μια γέφυρα μέσα σε ποταμό. Δύο τόνοι κυανίου απελευθερωθήκαν στο ποτάμι. 2557 άνθρωποι δηλητηριάστηκαν, 850 νοσηλεύτηκαν, 4 πέθαναν (σας φαίνονται λίγοι; αν ήταν τα παιδιά σας ανάμεσα τους θα είχατε άλλη άποψη).
Ιανουάριος 2000, Ρουμανία Διαρρηγνύεται το φράγμα αποβλήτων και 100.000 κυβικά μέτρα νερού μολυσμένο με κυάνιο και βαρέα μέταλλα πέρασαν από τον παραπόταμο στο «γαλάζιο» Δούναβη. Η οικολογική καταστροφή θεωρήθηκε η σοβαρότερη στον ευρωπαϊκό χώρο μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ.
«Εμείς ζούμε μακριά από τα ορυχεία, τι μας νοιάζει;» θα πει ένας υπέροχος άνθρωπος.
Τα αιωρούμενα σωματίδια που εκπέμπονται περιέχουν βαρέα μέταλλα και τοξικούς ρύπους (διοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του θείου, κυανιόντα). Και δεν είναι καθόλου απίθανη, με τη βοήθεια και των καιρικών συνθηκών, η μεταφορά των σωματιδίων σε αποστάσεις που υπερβαίνουν τα 100 χιλιόμετρα. Πόσο απέχει η Θεσσαλονίκη από το ορυχείο των Σκουριών;(σε ευθεία, τα σωματίδια δεν πηγαίνουν με λεωφορείο) 60 ή 80 χιλιόμετρα; Όποιος το βρει κερδίζει έναν καρκίνο (προσφορά του Ελληνικού Χρυσού).

Γενικά οι επιπτώσεις της χημικής εξόρυξης χρυσού στην υγεία των ανθρώπων και στο περιβάλλον είναι πολύ χειρότερες απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε (εκτός κι αν βλέπετε πολλές ταινίες τρόμου). Στο τέλος του κειμένου παραθέτω links για να απολαύσετε το μέλλον που σας περιμένει.
Για να το πούμε με απλά λόγια, πέρα από το γεγονός ότι οι περιοχές γύρω από τα ορυχεία, καθώς όλα τα υδροφόρα κοιτάσματα, θα είναι μολυσμένες, οι καρκινογενέσεις, οι δηλητηριάσεις και οι μεταλλάξεις θα πολλαπλασιαστούν. Οι άνθρωποι που ζουν κοντά σε ορυχεία ζούνε 10-15 χρόνια (κατά μέσο όρο) λιγότερο.
Ποιο θα είναι το κέρδος για τους Έλληνες; (πέρα από ότι θα φύγουν μια ώρα αρχύτερα από αυτήν την Κοιλάδα των Δακρύων). Μερικές θέσεις εργασίας των 500 ευρώ. Αλλά ο Γελωτοποιός θα σας συμβούλευε να μη δουλέψετε στα ορυχεία. Καλύτερα να πουλήσετε ένα νεφρό σας. Πιο πολύ θα ζήσετε. Τα ορυχεία είναι ιδιωτικά, οπότε το κράτος δε θα κερδίζει παρά μόνο μέσω της φορολογίας (και ξέρετε πόσο αυστηρό είναι το κράτος μας με τη φορολόγηση των ξένων εταιρειών). Τουριστικά και αγροτικά οι συγκεκριμένες περιοχές θα είναι ελκυστικές όσο η ατόλη του Μπικίνι (εκεί που ζει ο μεταλλαγμένος Μπομπ Σφουγγαράκης). Αυτά...
Τι; Θέλατε περισσότερα; Για σκεφτείτε, ποιες είναι οι πρώτες χώρες σε παραγωγή χρυσού ή διαμαντιών στον κόσμο. Μήπως είναι η Δανία; Η Ελβετία; Η Γερμανία; Λάθος. Είναι κυρίως αφρικανικές χώρες, καθώς και η Ινδία, η Κίνα και η Βραζιλία. Και όπως όλοι γνωρίζουν οι λαοί σε αυτές τις χώρες έχουν το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Τι φοβόσασταν μη γίνουμε; Αλβανία; Όχι, Κονγκό θα γίνουμε, στην καλύτερη περίπτωση.
Και μη βιαστείτε να κατηγορήσετε τη Μέρκελ ή τους σιωνιστές ή τις ελληνικές κυβερνήσεις για τον καρκίνο που θα πάθετε. Ο αφελής Γελωτοποιός θα σας φανερώσει τους αληθινούς ενόχους.

Εμείς. Εμείς είμαστε οι ένοχοι. Θα σας το εξηγήσω με αριθμούς: Το 50% των Ελλήνων είναι ηλίθιοι. Λίγους λέω; Μπορεί. Αυτό το 50% του ελληνικού λαού πιστεύει ότι όλα γίνονται για να βγούμε από την οικονομική κρίση και ότι σε λίγα χρόνια το βούτυρο θα είναι παχύ και το ψωμί άσπρο. Μέχρι τότε θα βλέπει τηλεόραση, θα πίνει καφέ και θα περιμένει να τον σώσει ο Λαζόπουλος.
Το άλλο 50% (και σε αυτούς ανήκει και ο μεγαλειώδης Γελωτοποιός) είναι δειλοί. Καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αλλά περιμένει να τους σώσει... Ποιος;
Η επανάσταση δε θα ξεκινήσει από την τηλεόραση ούτε από το ίντερνετ, δε θα την κάνουν οι κουζουλοί (όπως θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε σ’ αυτό το μπλοκ) ούτε οι «ειρηνικοί διαδηλωτές» ούτε αυτοί που φωνασκούν για κρεμάλες στο facebook.
Η επανάσταση θα αρχίσει όταν ΕΓΩ θα πω ότι δεν αντέχω άλλο και αδιαφορώντας για το αν έχω παρέα θα βγω στο δρόμο έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα –και κυρίως τη ζωή μου.

Μέχρι τότε θα πρέπει να συνηθίσουμε τον καρκίνο, τη φτώχεια, τα άρρωστα παιδιά μας και τις καναδέζικες εταιρείες χρυσού. Μέχρι τότε θα πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα της εξαθλίωσης.
Βρισκόμαστε στο Εγώ πλέον και όχι στο Εμείς.

ΥΓ: Μη διαμαρτύρεσαι εσύ… Ναι, σε σένα το λέω, σε σένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Αφού αποδέχεσαι όσα συμβαίνουν είσαι ή ηλίθιος ή δειλός. Διάλεξε…

links:  http://simantra.blogspot.gr/2012/10/blog-post_8053.html (εδώ θα διαβάσετε περισσότερα για την εντολή προς το Δασαρχείο Αρναίας) http://www.vrahokipos.net/antigold/ http://antigoldgreece.wordpress.com/2012/10/08/lygeros/ http://www.eimastegynaikes.gr/diatrofi/diatrofika-themata/946-metalla-xrysos.html

Μας αξίζει αυτό;

του Νικου Σαραντακου...

«Πουστράκι τελειώνετε, κατάλαβες; Τελειώνουν τα πουστράκια. Άντε κωλομπήχτες, μαλάκες ηθοποιοί του κώλου, ε μαλάκες ηθοποιοί του κώλου. Κοίτα πουτανάκι, έρχεται η ώρα σου. Τράβα ρε, τράβα, έρχεται η ώρα σου. Έρχεται ρε και η αστυνομία σας φυλάει τα κωλαράκια, αφού σας τα γαμάνε που σας τα γαμάνε οι Πακιστανοί ρε. Αδερφές ξεσκισμένες. Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες, ε γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες»
Ο οχετός που σας ανάγκασα να διαβάσετε δεν είναι παρά όσα ξεστόμισε μέσα σε 28 δευτερόλεπτα ο βουλευτής Β’ Αθηνών του ελληνικού κοινοβουλίου Ηλίας Παναγιώταρος, χτες έξω από το θέατρο Χυτήριο. Αν αντέχετε να τα ακούσετε και να τον δείτε, ιδού το βιντεάκι (που διαρκεί 39 δευτερόλεπτα, αλλά το υβρεολόγιο αρχίζει από το ενδέκατο):



Χτες ήταν να γίνει η πρεμιέρα του θεατρικού έργου Corpus Christi στο θέατρο Χυτήριο. Το έργο, τολμηρό για ορισμένους και βλάσφημο για άλλους, έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις γιατί υποτίθεται πως παρουσιάζει τον Χριστό και τους δώδεκα Αποστόλους ως ομοφυλόφιλους -ή κάτι τέτοιο, δεν το έχω δει. Για να είμαστε δίκαιοι, στη χτεσινή έμπρακτη απαγόρευση του έργου δεν συμμετείχαν μόνο τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, αλλά και λιγοστοί ιερείς και μέλη χριστιανικών οργανώσεων, όλοι τους καμιά εκατοστή. Προηγουμένως είχαν γίνει δύο αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων για να ματαιωθεί η πρεμιέρα του έργου, που και οι δύο είχαν απορριφθεί, οπότε οι εκατό φανατικοί πήραν τον νόμο στα χέρια τους και κατάφεραν να απαγορεύσουν έμπρακτα την πρεμιέρα.
Φυσικά, για να γίνει αυτό ήταν απαραίτητη η συνδρομή της Αστυνομίας. Σύμφωνα με μαρτυρίες παθόντων, τα όργανα της τάξης παρατηρούσαν με απάθεια τους θρησκόληπτους και τους ναζιστές να δέρνουν -και όταν τα θύματα διαμαρτύρονταν, γυρνούσαν επιδεικτικά την πλάτη. Μεταφέρω ένα απόσπασμα: «Με τραβάνε παράμερα, με φωνάζουν πούστη, αδερφάρα, μου τραβάνε τα μούσια, με φτύνουν στο πρόσωπο, με χτυπάνε στο στομάχι. Η αστυνομία είναι δίπλα. Τους φωνάζω “Με χτυπάνε, δεν θα κάνετε κάτι;” Απάντηση: “Δεν είδα κάτι. Απομακρυνθείτε παρακαλώ. Τρία αστέρια στο πέτο. … Αρχίζω να φοβάμαι. Απομακρύνομαι από την έξοδο. Μου φωνάζουν όλοι: “έτσι φύγε παλιοπουσταρά λούγκρα, πάρε καμιά πίπα”. Γυρίζω πίσω από απόσταση να παρακολουθώ. Με ακολουθεί γνωστός βουλευτής της ΧΑ. Μου ρίχνει δυο μπουνιές στο πρόσωπο. Με πετάει κάτω. Όσο είμαι κάτω χάνω τα γυαλιά μου. Ο Χρυσαυγίτης με κλοτσάει. Η αστυνομία είναι ακριβώς δυο βήματα μακριά. Γυρισμένη πλάτη. Φωνάζω στον αστυνομικό: ΜΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΓΡΟΘΙΕΣ. ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ! πολλές φορές. Με γυρισμένη την πλάτη απομακρύνεται. Οι υπόλοιποι γέροι και χρυσαυγίτες με χλευάζουν φωναχτά δίπλα στον αρχιαστυνόμο. “Κλάψε μωρή λουλού, κοριτσάκι, ντιγκιντάγκα”».
Η αγαστή συνεργασία ακροδεξιών με τα όργανα του κράτους δεν είναι καινούργιο πράγμα βέβαια -και όταν σκότωσαν τον Λαμπράκη, θα το θυμάστε, υπήρχε εντονότατη παρουσία χωροφυλακής στο χώρο (τον δολοφόνο τον έπιασε πολίτης). Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τον Παναγιώταρο και τη συμμορία του με τους χαφιέδες και τους βασανιστές της χούντας, τους παρακρατικούς του πενήντα και του εξήντα, τους βασανιστές της Μακρονήσου, τους ταγματασφαλίτες και τους κουκουλοφόρους καταδότες των Γερμανών, τους τριεψιλίτες που έκαιγαν εβρέικα σπίτια στη Θεσσαλονίκη στα 1930, τους μαγκουροφόρους δολοφόνους του Καβαφάκη και του Φατσέα, τους επίστρατους που σκότωναν πρόσφυγες στα Νοεμβριανά του 1916.
Η χτεσινή ματαίωση της παράστασης δεν είχε βέβαια καμιά σχέση με «λαθρομετανάστες» που υποτίθεται πως είναι το άλλοθι της ύπαρξης της Χρυσής Αυγής -το ότι ο (γνωστός και βραβευμένος) σκηνοθέτης της, ο Λαέρτης Βασιλείου, γεννήθηκε στην Αλβανία ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα που έδωσε στον Παναγιώταρο τη λαβή για να ποικίλει λίγο τις αφόρητα σεξιστικές βρισιές του. Με την είσοδό της στη Βουλή η Χρυσή Αυγή όχι μόνο δεν «φόρεσε γραβάτες» αλλά, επωφελούμενη από τις νέες δυνατότητες, έχει διευρύνει τον κύκλο δράσης της, και θα τον διευρύνει ακόμα περισσότερο· άλλωστε και πριν μπει στη Βουλή είχε και άλλα ενδιαφέροντα (δείτε εδώ τον ίδιο Παναγιώταρο, επικεφαλής αποσπάσματος, να ματαιώνει την παρουσίαση σλαβομακεδονικού λεξικού). Απλώς, τώρα προστίθεται στην εξίσωση η βουλευτική ασυλία.
Να κάνω μια παρένθεση. Το υβρεολόγιο του Παναγιώταρου, εκτός από την απέχθεια που προκαλεί, είναι και ενδεικτικό: μας θυμίζει ότι μερικοί, τέλος πάντων, άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο παρά μόνο μέσα από σεξουαλικούς όρους και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές που παραπέμπουν σε χρήση του σεξ ως μέσου τιμωρίας και ταπείνωσης. Και δεν είναι βέβαια κάποια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Όχι συμπτωματικά, ο ευπρεπής της συμμορίας, ο βουλευτής επικρατείας Χρ. Παππάς (φοράει και γραβάτα), έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο σεξιστικά «αστεία»μέσα στην αίθουσα της Βουλής (Το «σας είπε σκάσε, δεν είπε “σκύψε”», προς υπεράσπιση του Κασιδιάρη, και το «Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία … παύση … τοις εκατό» -χιούμορ ίσως αποδεκτό για γυμνασιόπαιδα, αλλά που σε ενήλικες το βρίσκουμε μόνο στις πιο καθυστερημένες και στερημένες αντροπαρέες).
Το θέμα βέβαια δεν είναι η πρεμιέρα που ματαιώθηκε, ούτε αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο. Ελπίζω, είμαι μάλιστα σχεδόν βέβαιος, ότι σήμερα θα υπάρξει μια μαζική αντιφασιστική αντίδραση, ότι το θέατρο θα περιφρουρηθεί από βουλευτές και από κόσμο, δεν αποκλείω μάλιστα και η αστυνομία να θυμηθεί τον συνταγματικό ρόλο της, και επίσης δεν αποκλείω, επειδή οι χρυσαυγίτες κατά βάθος είναι δειλοί, σήμερα να μην εμφανιστούν. Αλλά το θέμα δεν είναι η παράσταση του Κόρπους Κρίστι.
Ένα χιλιοειπωμένο ρητό, που έχει καταντήσει πια κλισέ, είναι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Δεν παίρνω θέση ως προς την αλήθεια του ρητού, αναρωτιέμαι όμως αν μας αξίζει αυτό το πράγμα που είδατε στο βιντεάκι -και τι μπορούμε, τι πρέπει να κάνουμε από δω και μπρος. Δεν έχω να προτείνω καμιά σοφία, άλλωστε άλλο άρθρο είχα προετοιμάσει για σήμερα, ευτράπελο εκείνο, και τα γεγονότα με βρήκαν ανέτοιμο, οπότε πρόχειρα έγραψα πέντε σκέψεις στο χαρτί, αλλά θα ήθελα, το ζητήσατε κιόλας μερικοί, να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Μας αξίζει αυτό;
Υστερόγραφο: Μια εύθυμη νότα ήταν ότι στο χτεσινό σκοταδιστικό επεισόδιο συμμετείχε και ο βουλευτής Γ. Γερμενής, γνωστότερος ως Καιάδας, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο με το οποίο συμμετέχει ή συμμετείχε σε συγκροτήματα μπλακ μέταλ με έντονες σατανιστικές αναφορές. Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος να είδε το φως, αλλά αναρωτιέμαι πόσον καιρό η επίσημη εκκλησία (και δεν εννοώ τους γνωστούς ακραίους επισκόπους) θα λερώνεται από αυτό τον συγχρωτισμό χωρίς να αντιδρά.

Κουκίδες σπαρμένες στο Αιγαίο...

Σοφία Λαμπίκη απο την Χιωτικη Σφιγγα..

Έζησα 4 χρόνια στα Ψαρά με 350 κατοίκους το χειμώνα.(όχι παλιά πολύ, το 2004)
Δεν είχαμε φαρμακείο.
Είχαμε έναν ή δύο αγροτικούς γιατρούς χωρίς κανένα εφόδιο, ένα καρδιογράφο και κάτι ληγμένα φάρμακα.
Είχαμε ένα σαπιοκάραβο , δεν ταξίδευε με πάνω από 6 μποφώρ, επιδοτούνταν αλλά ψάξε βρες τρόικα αν θες γιατί στοίχιζε τόσο, ποιοι εφοπλιστές της κακιάς ώρας τρώγανε με τους υπεύθυνους των διαγωνισμών

τα φράγκα.
Δεν είχε πρατήριο καυσίμων, βαρέλια με βενζίνη και πετρέλαιο μεταφέρονταν απ τη Χίο, όπως και τα φάρμακα μετά από παραγγελία του κάθε κατοίκου τηλεφωνικά.
Το χειμώνα αποκλειόμασταν για βδομάδες πολλές φορές.
Δεν έπρεπε τότε να αρρωστήσεις , να χτυπήσεις.Πιθανόν να πέθαινες αβοήθητος, ούτε σφράγισμα δοντιού δεν έπρεπε να φύγει, δεν υπήρχε βέβαια οδοντίατρος.

Τον χειμώνα πολλές φορές δεν είχε ούτε ρεύμα.Το εργοστάσιο της ΔΕΗ εκεί είχε κλεισει για οικονομία και το ρεύμα ερχόταν απ τη Χίο.
Οι κάτοικοι είχαν μια φοροαπαλλαγή επειδή έμεναν σε νησί με κάτω από 3 χιλιάδες κατοίκους.Η πολυτέλεια τους ήταν ένα σχολείο για να πηγαίνουν τα παιδιά τους.
Τίποτε άλλο.
Κε Τόμσεν σας προσκαλώ να πάμε μαζί στα Ψαρά να κάτσουμε Φλεβάρη μήνα 10 μέρες.
Χωρίς συγκοινωνία, χωρίς γιατρούς, χωρίς φάρμακα, χωρίς ρεύμα.Μόνοι στον βράχο στη μέση του Αιγαίου.Και μετά θα μου πεις πόσα απίδια χωρά ο σάκος.

Το παιχνίδι της χαράς...

Της Άννας Χατζησοφιά απο το Red NoteBook...

Αυτή η τάση του -new age να το πω; Η Πολυάννα και το Παιχνίδι της Χαράς να το πω;- που ισχυρίζεται ότι αν βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, αυτόματα θα βρέξει ο ουρανός γάλα και μάννα, και αύριο όλα θα πάνε καλύτερα, είναι η χαρά του χόμους μνημόνικους...
Να, προχθές αίφνης το πρωί, skai στην οθόνη μου, στο τσακίρ κέφι, ποgλιτευτής εκ Πελοποννήσου, ο οποίος με έβαλε στη θέση μου την καταθλιπτικιά, που δεν ξεστραβώνομαι να δω τα όσα μύρια θετικά συντελούνται σ’ αυτό τον τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Και για να με πείσει ο ωραίος  γαλάζιος πολιτευτής, για το πόσο καλή είναι η μεγάλη μεταρρύθμιση που συντελείται, μου κατήγγειλε ότι πλήθος συμπολιτών μας αλλάζει επάγγελμα, έτσι βρε αδελφέ, για μια ανανέωση, και άλλοι τόσοι πουλάν το σπίτι τους και γυρνάν στα χωριά τους, να σκάψουν να βρουν τις ρίζες τους, και κάτι βολβούς για να βράσουν στο καπνισμένο τσουκάλι. Τώρα για ποιους είναι καλό το ότι πουλάν το σπίτι τους, πέραν από τους τυχερούς που το αγοράζουν κοψοχρονιά, δεν το κατάλαβα, αλλά μπορεί να φταίει το ότι είμαι φυσική ξανθιά, με τρία δάκτυλα καστανή (ΣΥ)ριζα.

Σε ένα φίλο μου πάντως, πρώην σκηνοθέτη, που λέει να ξενιτευτεί, Λόντρα- Νιου Γιορκ-Βουδαπέστη-Παρίσι-Βιέννη, ψάχνει ακόμα το πού, και να εμπορευτεί εκεί εις την αλλοδαπήν «εδώδιμα- αποικιακά» από Ελλάδα, του είπα πως (σύμφωνα με τον Πατρινό βουλευτή) είναι τυχερός που ζει αυτή την μεταμόρφωση από κάμπια σε πεταλούδα, και απέμεινε να με κοιτάει βωβός, ο πτωχευμένος.

Είπα Βωβός και θυμήθηκα τον Babis, που αφού γέμισε φαραωνικά έργα την λεωφόρο που θα γίνονταν το City της Αθήνας, μπήκε στο άρθρο παρά μία 100, του κώδικα. Απορία: το όνομα του με τα μεγάλα γράμματα πάνω από τα κτίρια, θα κατέβει, ή θα μείνει να μας θυμίζει τις «ω, οι ευτυχισμένες ημέρες», που η Κηφισίας βυθίζονταν κι αναδύονταν παράλληλα με τους γυάλινους ουρανοξύστες, και οι ανισόπεδοι κόμβοι δένονταν και λύνονταν ανάλογα με τα φιλέτα οικόπεδα του περί ου ο λόγος;

Δεν ξέρω αν ο ανωτέρω υπαχθείς χαίρεται και χαμογελάει πατέρα, αλλά οι πραγματικοί πτωχευμένοι έχουν ένα θεματάκι και δεν μπορούν να χαρούν με τα ευχάριστα νέα που είναι πλήθος. Γιατί δεν είναι ευχάριστο, που μπορείς να αγοράσεις φρεσκοληγμένα προϊόντα που πρώτος θέσπισε ο μπακάλης στο Καφέ της Χαράς, σε χαμηλότερες τιμές; Δεν είναι ευχάριστο που απελευθερώνονται οι μερίδες στα εστιατόρια από τον ζυγό της ζυγαριάς; Μη μου ΦΑΓΕ και πολύ και μου κακομάθεις, γιατί τότε μπορεί και να μου τραβήξεις μια μεταφορά έδρας κατά Λουξεμβούργο μεριά, και ούτε φόρος ούτε ζημιά. Δεν είναι χαρμόσυνο ότι  ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα, του Μποστ, είναι πάλι trendy; Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι οι κλασικές αξίες, βρε κουτό, είναι πάντα στη μόδα, σαν το βεραμάν-και όχι λαχανί για όνομα- σακάκι της Καγκελάριας!

Είμαστε όμως κι εμείς αχάριστοι σαν λαός, κι αντίς να βγάλουμε ένα νεραντζάκι γλυκό στη φράου, παραλίγο να της το τρατάρουμε απευθείας απ΄ το δέντρο, ξεχνώντας τον Ξένιο Δία. Ευτυχώς τον θυμήθηκε ο κ. Δένδιας, again, και μάζεψε σκούπα όλους τους ύποπτους νερατζοκόφτες. Τώρα η φήμη ότι εφαρμόστηκε ολίγον από Γκουαντάναμο στους προσαχθέντες, ελέγχεται σαν φαντασ(μα)τική.

Και μη μου γκρινιάζετε, ότι μας κόμισε η μαντάμ γλαύκας στην Αθήνα, κοινώς 89 σημεία και τέρατα, που τα γνωρίζαμε ήδη. Γιατί δεν ξέρουμε αν κόμισε το κάτι τις της στους επιχειρηματίες, ντόπιους και Ζήμενς που συνάντησε κατ΄ ιδίαν. Πάντως, στον τομέα επίσκεψη, δεν θέλω μίζερα, είχαμε την τιμητική μας αυτή τη βδομάδα. Μέχρι και ο Νταβούτογλου ο Μεγαλοπρεπής μας καταδέχτηκε, αλλά χαθήκαμε  στη μετάφραση και δεν καταλάβαμε τα σούπα και τα μούπες περί του ντίλι-ντίλι-ντιλί Αιγαίο.  Φταίει και που είμαστε στόκοι, και δεν εμπεδώσαμε ακόμα φαρσί τα τουρκικά, μ’ όλο το φροντιστήριο της Σιλά κάθε μέρα.

Τώρα αν εσείς σε όλα αυτά δεν βλέπετε τα καλά νέα, είναι γιατί κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος της Σκουριάς, αυτό ντε, που θα το αγγίξει ο Μίδας και θα γίνει χρυσός; Τα καλά νέα είναι ότι ο Ευάγγελος έμαθε τη διαφορά του «έφαγα φλασιά» από το «έφαγα φλασάκι». Τα καλά νέα είναι ότι θα είμαστε παραγωγικά τζόβενα μέχρι τα 67 και δεν θα μας αφήσουν να ξεκουτιάνουμε στα ΚΑΠΗ. Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε κι εμείς τους δικούς μας Ταλιμπάν να υπερασπίζονται την αγνότητα του Corpus Christi. Να, τώρα που προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές είμαι σε απευθείας σύνδεση με φίλους που έχουν αποκλειστεί στο Χυτήριο, με την αστυνομία απ΄ έξω θεατή, να παρακολουθεί την Δημοκρατία να πέφτει στον Καιάδα, σφυρίζοντας αδιάφορα το «Ολαρία-Ολαρά τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, βρικολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια»! Τα καλά νέα, για να τελειώνω, γιατί αν συνεχίσω έτσι θα το πάω για τριλογία, είναι ότι ξέρουμε την διαφορά του χαζοχαρούμενου, που θα πει παίζω και γελώ κι άλλον αγαπώ έτσι στο ξεκούδουνο, από τον αισιόδοξο.

Και είμαστε αισιόδοξοι, γιατί παρ΄ όλο το deja vu της Βαϊμάρης, αφυπνίζεται και η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η ενεργή συμμετοχή και η αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι της χαράς, και πιάστε μου σας παρακαλώ μια μουσική υπόκρουση Μπετόβεν, κι ας την κακοποίησαν οι Ναζί. Δεν τους την χαλαλίζουμε!

ΕΕΤΗΔΕGATE: Υπόθεση ΣΚΑΪ...

The Press Project...

Την Κυριακή 7 Οκτωβρίου η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ έκανε κατάληψη στο κτίριο Πληροφοριακών Συστημάτων της εταιρείας προκειμένου, όπως υποστήριξε, να αποδείξει ένα τεράστιο ηθικό αλλά και οικονομικό σκάνδαλο. Η κατάληψη διακόπηκε από άμεση επέμβαση των ΜΑΤ
τα οποία προχώρησαν σε συλλήψεις. Οι συνδικαλιστές κάλεσαν την επόμενη ημέρα τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη Τύπου προκειμένου να τους ενημερώσουν για «ένα σκάνδαλο απέναντι στο φτωχό λαό».

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, Νίκος Φωτόπουλος, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση βρήκε τρόπο να χαρίσει τεράστια ποσά σε μεγαλοϊδιοκτήτες μειώνοντας το ΕΕΤΗΔΕ, το γνωστό σε όλους μας ως «χαράτσι» μέχρι και 60% στα μεγάλα εμπορικά ακίνητα. Επιπλέον όμως υποστήριξε ότι μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην Ελλάδα δεν πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ αφού το τέλος δεν τους επιβλήθηκε ποτέ. Η ΓΕΝΟΠ έδωσε μια λίστα με εταιρείες που καλούνταν να απαντήσουν αν πλήρωσαν μειωμένο ΕΕΤΗΔΕ είτε απαλλάχτηκαν για κάποιο λόγο.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ των θιγόμενων εταιρειών και των συνδικαλιστών, αλλά η συζήτηση παρέμενε στο επίπεδο των εντυπώσεων αφού δεν παρουσιάστηκε κάποιο αποδεικτικό στοιχείο. Μέχρι σήμερα.

Οι ισχυρισμοί της ΓΕΝΟΠ περί της ρύθμισης για τους ιδιοκτήτες μεγάλων ακινήτων εμπορικής χρήσης είναι ακριβείς. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, επί κυβέρνησης Παπαδήμου υπογράφτηκε υπουργική απόφαση που εισήγαγε ευνοϊκή διάταξη, η οποία είχε μάλιστα αναδρομικό χαρακτήρα. Η εξέλιξη αυτή δεν είδε το φως της δημοσιότητας και ομολογούμε ότι είχε διαφύγει και τη δική μας προσοχή. Πρόκειται για σοβαρή υπόθεση με οσμή ηθικού και οικονομικού σκανδάλου που αξίζει να ερευνηθεί σε βάθος.
Διαβαστε τη συνεχεια στη σελιδα του The Press Project...

Πολυμήχανοι γραφειοκράτες...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...

Σωστά. Τα ληξιαρχεία μας είναι ελάχιστα, κι αυτά σε δύσβατες περιοχές. Του Αμαρουσίου π.χ., όπου μέχρι πρότινος γράφονταν τα μισά Αθηναιόπουλα λόγω γειτνίασης με ιδιωτικά μαιευτήρια που θα ’πρεπε να τα αποφεύγουμε λόγω τιμών πολύ πριν στριμωχτούμε, είναι πιο δυσπέλαστο κι από το Καϊμακτσαλάν. Τα ΚΕΠ, πάντως, παρότι αφέθηκαν να πάρουν την κατιούσα των Κέντρων Υγείας, ακόμα κρατάνε. Τι μας λείπει; Η τεχνική δυνατότητα να μεταφερθεί το πιστοποιητικό γέννησης ή γάμου από το ληξιαρχείο ή τον δήμο στο ΚΕΠ κι από ’κει στον ΟΓΑ ή στο ΙΚΑ.
Αν τη δυνατότητα αυτή τη θεωρούμε υλοποιούμενη από γυμνασμένα περιστέρια, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ξεμείναμε κάτι αιώνες τώρα. Κι αν επιχειρήσουμε να εκπαιδεύσουμε περιστέρια του Συντάγματος και να τα κάνουμε ταχυδρομικά, θα διαπιστώσουμε ότι μόνο βομβίδες δακρυγόνων θα μάθουν να κουβαλάνε, και όχι πιστοποιητικά, γιατί με αυτές εξοικειώθηκαν γενιές τώρα· έχει μπει στα γονίδιά τους το χημικό, και στα δικά μας επίσης. Εξαιρούνται όσοι ανακάλυψαν τις διαδηλώσεις στα πενήντα και ή στα εξήντα και, όπως ο κ. Καμμένος και ο κ. Κουίκ, που, σίγουροι όπως όλοι ότι ο κόσμος εκκινεί από τη στιγμή που τον παρατηρεί η εξοχότης τους, αποφάσισαν «να κατέβουν στο πεζοδρόμιο», επειδή γεύτηκαν και αυτοί επιτέλους το γνωστό αθηναϊκοαστυνομικό νέφος.
Λέτε να τα φέρει έτσι τα πράγματα ο Γιαραμπής ώστε να δούμε σε λίγα χρόνια μπροστάρη στις διαδηλώσεις τον κ. Σίμο Κεδίκογλου, να φωνάζει «νόμος είναι το δίκιο του εκπροσώπου», μαζί με όλους τους κυβερνητικούς εκπροσώπους των τελευταίων δεκαετιών, που ζωγράφιζαν μονίμως έναν παράδεισο, την Ελλάδα, κι έναν Πάπα, τον αρχηγό τους; Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, ας μη βιαστούμε να αποκλείσουμε αυτό το επαναστατικό ενδεχόμενο. Εδώ ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Μεϊμαράκης διακήρυξαν με ταυτόχρονη σεμνότητα ότι «στο πρόσωπό τους πλήττεται η χώρα και η πολιτική σταθερότητα». Προβλέπεται μήπως να μονομαχήσουν με τα ξιφίδια της αυτοκολακείας, να δούμε ποιος επιτέλους ταυτίζεται με την πολιτική σταθερότητα; Μπα. Λογικότερο φαίνεται να αποσπάσουν από κάποιον ξύπνιο συμβολαιογράφο πιστοποιητικό που να βεβαιοί ότι αυτοί εγγυώνται την εν Ελλάδι πολιτική σταθερότητα. Αυτοί και ο στρατάρχης Πάνος, για να μην ξεχνιόμαστε, που κάποια στιγμή, αν τον αφήσουν οι χακί λιβανωτοί, οφείλει να πληροφορηθεί ότι εγγυητής της δημοκρατίας δεν είναι το στράτευμα. Α, και ότι δεν χρειάζονται τεθωρακισμένα στο Πεντάγωνο. Οσα συνέβησαν εκεί την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν δα το Λιτόχωρο Νο 2.
«Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού κι αλλού η γραφή μάς πάει», από συνειρμό σε συνειρμό; Σωστά… Αλλά με τόσα τραγελαφικά και νοοκτόνα που συμβαίνουν, πώς να κρατηθεί σε κάποια τάξη η σκέψη; Το μόνο που δεν νομοθετήθηκε ακόμα είναι ότι το πιστοποιητικό νεκρότητας θα πρέπει να το μεταφέρει από τον συμβολαιογράφο στο ΙΚΑ ο ίδιος ο μακαρίτης, εντός σαράντα ημερών. Αναμένουμε.

Κοίτα τα Νούμερα Από την Άλλη Πλευρά...

Τάσος Ρέτζιος, Intellectum...

Η αλήθεια είναι πως μια πενταετία τώρα όλοι λίγο πολύ μια γνώση οικονομικών την έχουμε πάρει. Ίσως όχι τόση όση προσλαμβάνει σε μια μόνη θητεία υπουργού Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος (μετά τη σφαλιάρα της αποχώρησης της Tρόικας πέρυσι), αλλά αρκετή ώστε να ξέρουμε τι είναι ΑΕΠ, τι πρωτογενές έλλειμμα και τι «το ανάμεσό τους», που θα ‘λεγε κι ο ποιητής. Τόση, δηλαδή, ώστε ένα προσχέδιο προϋπολογισμού που καταθέτει η κυβέρνηση να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είναι προχειρογραμμένο και ότι οι υπολογισμοί του γίνονται κάπως… διαφορετικά ανά περίπτωση.

Η διάσταση, ας πούμε, ανάμεσα στην καταγραφή του προσχεδίου της κυβέρνησης και του Προβόπουλου, της Τράπεζας της Ελλάδος δηλαδή, είναι ενδεικτική: 30 δισ. ευρώ λέει το προσχέδιο ότι είναι η χρηματοδότηση μέρους της εθελοντικής ανταλλαγής των ομολόγων, όπως ορίζει η δανειακή σύμβαση, 32 δισ. λέει ότι έδωσε ο Προβόπουλος. Επίσης, όσο κι αν στρίψει κανείς τα νούμερα δύσκολα βγάζει το από πού θα έρθει η περίφημη δόση των 31,4 δισ. που περιμένουμε ως μάννα εξ ουρανού: είναι από τα υπόλοιπα της πρώτης δανειακής σύμβασης (που δε φτάνουν, έτσι κι αλλιώς); Γιατί αν δεν είναι, σύμφωνα με το προσχέδιο, δε βλέπουμε από πού αλλού προέρχονται. Ή μήπως μας κρατάνε ως έκπληξη ότι τελικά όλα αυτά τα μέτρα θα τα πάρουμε για μικρότερη δόση, ίσως τόσης όση χρειάζεται για το υπόλοιπο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών;

Μια παρένθεση εδώ. Υποτίθεται ότι η περιβόητη ρευστότητα στην αγορά θα προερχόταν και από την κάνουλα των δανείων που θα άνοιγαν οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους με τα 50 δισ. Περίπου τα μισά έχουν δοθεί, αλλά η μόνη ρευστότητα που φάνηκε στον ορίζοντα είναι οι εξαγορές και συγχωνεύσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μας. Έχει, ας πούμε, ενδιαφέρον ότι η Κρεντί Αγκρικόλ (Credit Agricole), των συμμάχων μας Γάλλων, ιδιοκτήτρια της Εμπορικής, θα πάρει την επόμενη δόση της ανακεφαλαιοποίησης λίγο πριν παραδώσει στην Άλφα. Κλείνει η… τραπεζική παρένθεση.

Όσον αφορά στην περίφημη ανάσα που θα δώσει η δόση που τόσο περιμένουμε (που είδαμε πώς και αν θα έρθει) στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Κράτους προς τους τρίτους, που υπολογίζονται σε 7 δισ. και υποστηρίζεται πως αν πέσουν στην αγορά θα αλλάξει το κλίμα, το σχέδιο προϋπολογισμού προβλέπει ότι θα δοθούν τα μισά κι αυτά υπό αρκετές προϋποθέσεις.

Από την άλλη ύφεση, απώλειες ασφαλιστικών ταμείων (λόγω PSI) και ελλείμματα στα φορολογικά έσοδα κατέστησαν άνευ λόγου την τόσο διαφημισμένη αναδιάρθρωση και κούρεμα του χρέους, αφού από τα «κουρεμένα» 106 δισ. καθαρά «γλυτώσαμε» μονάχα 15 δισ. Δεν το λέμε εμείς, τα νούμερα του προσχεδίου του προϋπολογισμού το λένε.
Όπως λένε και με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο δρόμος που βαδίζουμε είναι άνευ νοήματος και μηδενικής αποτελεσματικότητας (ίσως μόνο στην τεφροποίηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή αν προτιμάτε στον επαναπροσδιορισμό του εργασιακού και βιοτικού μας επιπέδου).
Πώς το λέει αυτό; Ιδού: στο τέλος του 2011 χρωστούσαμε 355,6 δισ. ή 165,3% του ΑΕΠ. Το 2012 μειώσαμε σε 340,6 αλλά φτωχύναμε μιας και το ΑΕΠ πήγε στο 169,5%. Για το 2013 το σχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει και να χρωστάμε περισσότερα και να φτωχαίνουμε κι άλλο: 346,2 δισ. ή 179,3% του ΑΕΠ!
Τσίτσο, η παραλία φεύγει!
Και τι θέλετε να κάνουμε, μοιάζει να ακούγονται οι ψύχραιμες, «μεταρρυθμιστικές» φωνές. Και η Ισπανία και η Γαλλία αναγκάστηκαν να πάρουν μέτρα λιτότητας πολύ μεγαλύτερου ύψους από τα δικά μας και είναι σε καλύτερη θέση από εμάς, δε βρίσκονται στον απόπατο της Ευρώπης. Ας προσπεράσουμε, καταρχήν, το γεγονός ότι στη Γαλλία η –δηλωμένη τουλάχιστον- στόχευση είναι στα υψηλά εισοδήματα, όπως γίνεται με τον φόρο 75% σε όσους δηλώνουν πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ (ξέρουμε, ο αντίλογος στην Ελλάδα θα είναι αυτό που κυνικά δήλωσε ο Βίκτωρ Ρέστης «φορολόγησέ με, αν με βρεις» κι ως εκ τούτου δε φορολογούμε για να μη μας φύγουν αυτοί που… δε φορολογούμε. Αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα).
Στη Γαλλία, όμως, που ετοιμάζεται ένα πακέτο μέτρων 37 δισ., όπως ανακοινώθηκε, ζουν 65 εκατομμύρια άνθρωπο. Και στην Ισπανία που ανακοίνωσαν πακέτο 40 δισ. ζουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Η επιβάρυνση η ανά κεφαλή λοιπόν, είναι 570 και 800 ευρώ αντίστοιχα. Στην Ελλάδα, με το δικό μας μικρό πακετάκι, αλλά και με το μικρό μας πληθυσμό (που με τίποτα δε θέλουμε να τον μολύνουμε με αίμα μη ελληνικό) η ανά κεφαλή επιβάρυνση είναι 1.350 ευρώ.
Μαντέψτε ποια στρώματα βλάπτει περισσότερο αυτή η επιβάρυνση.

Ή ηλίθιοι είναι ή ταξικά προσανατολισμένοι, αυτοί που χαράζουν (λέμε τώρα) την οικονομική πολιτική και τις περικοπές (ας μη μιλήσουμε για προοπτική και οράματα, εκτός αν ερμηνεύσουμε το όραμα ως οπτασία), γεγονός είναι ότι οι έχοντες δε θα ξεβολευτούν καθόλου στην Ελλάδα του 2013 και μετά. Ένας μισθωτός που δεν παίρνει ούτε χίλια ευρώ καθαρά θα πληρώσει περισσότερο φόρο από την προηγούμενη χρονιά, ενώ αν παίρνει τα οκταπλάσια ή τα δεκαπλάσια θα πληρώσει λιγότερο! Θαύμα, έτσι;

Κανένα θαύμα, όμως, δε κρατάει πολύ, αν δε θέλουν να το πιστέψουν οι πιστοί. Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε συνηθίσει στις παραδοξότητες ή καλύτερα στο να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα όταν δε μας αρέσει, δε μας βολεύει και μας βγάζει από τη γλυκιά ραστώνη μας και τις πελατειακές μας ευκολίες. Κι όλα τα παραπάνω, χωρίς καν να πιαστεί κανείς με τα ρεκόρ της ανεργίας που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να μας πείσει ότι δεν υπάρχει – μιας και όλο και λιγοστεύουν οι αναφορές στο «σχεδιασμό» αντιμετώπισής της.

Ένας λαμπερός νέος κόσμος έχει ήδη ξεκινήσει: οι παλιές λογικές, τα συνήθη λαμόγια και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί παραμερίζουν και αναδύεται ο οίκος της ανάκαμψης. Με χαραγμένα πάνω στο θυρεό του τις λέξεις «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Είσαι ο 12-36, είμαι ο Σπύρος....

απο το Ονειρολογιο του Χρηστου Τσακιρη...

Είσαι ο 12-36, είμαι ο Σπύρος. Δεν χάρηκα που σε γνώρισα, βασικά χεσμένο σε έχω, αλλά αφου θέλω να σου πω 2-3 πραγματάκια που μου περνάνε από το μυαλό, θα στα πω. Εσύ και η διμοιρία σου με διακριτικό το κίτρινο παραλληλόγραμμο, ορμάτε σαν αφηνιασμένοι ( του κώλου), σε μια ομάδα διαδηλωτών, που είχαν εγκλωβιστεί στην αφετηρία του τραμ συντάγματος. ΄΄Τσιμπάτε΄΄ από εκεί 4-5 πιτσιρικάδες, μεταξύ αυτών και μια κοπελίτσα. Ξέρετε πως αυτοί καμία σχέση ΔΕΝ έχουν ούτε με τον πετροπόλεμο, ούτε καν με βρισιές. Βρισιές που σας ΄΄χώνει΄΄ όλο το συγκεντρωμένο πλήθος. Εσύ 12-36, σπρώχνεις την κοπελίτσα μόλις ξεμακραίνεις από το πλήθος, την πετάς κάτω και την ξανασηκώνεις τραβώντα στην από την λαβή του σακιδίου της. Εκείνη την στιγμή, πρέπει να ήσουν πολύ περήφανος, γιατί κάτι ξεχώριζε στο παντελόνι σου και δεν ήταν το γκλόπ σου. Στον ιμάντα του δικού σου σακιδίου, εκείνου που έχεις μέσα τα χημικά που μεγαλόκαρδα μοιράζεις όποτε σου δοθεί η ευκαιρία σε διαδηλωτές, έχεις γράψει στα αγγλικά (αλήθεια, ποιόν έβαλες να στο γράψει;;;) την λέξη KILLER και παραδόξως είναι σωστά γραμμένη. Σήκωσες λοιπόν την κοπελίτσα και άρχισες να την τραβολογάς ρε θηρίο, σε όλη την κατηφόρα της Ξενοφώντος. Κάπου λίγο πριν στρίψετε στην Νίκης, έπεσαν από διαδηλωτές 2-3 πέτρες και πολλά κραξίματα, εσύ γύρισες προς τον κόσμο και έβαλες μπροστά σου την κοπελίτσα. Την έκανες ασπίδα, όχι τόσο για να προστατευτείς από τις πέτρες, μα περισσότερο για να δείξεις πως έχεις το πάνω χέρι. Πώς εσύ είσαι ο δυνατός. Εκείνος που δεν φοβάται. Εγώ όμως ξέρω, πως μέσα σου έτρεμες, φοβόσουν για τα πάντα. Φοβόσουν για την ζωή σου στο χωριό σου, τότε που σε έδερνε ο πατέρας και ο δάσκαλος σου, ήσουν και ΄΄σκράπας΄΄ τι να σου κάνει και ο δάσκαλος;;; Τότε που οι φίλοι σου δεν σε έπαιζαν. Αργότερα όταν ήρθες στην Αθήνα, που γύρναγες στα τσοντάδικα για να περάσεις την ώρα σου, γκόμενα ούτε για αστείο, η πιο καλή σου φίλη, η μαλακία !!! Αλλά και αυτή σκάρτη, με ενοχές. Σου έλεγα πιο πάνω, πως εγώ ξέρω ότι μέσα σου έτρεμες και το ξέρω, γιατί έχω δει πιο μάγκες από εσένα, να πέφτουν στα γόνατα και να παρακαλάνε για έλεος όταν ήρθε η ώρα. Έχεις ακούσει για τους πραιτοριανούς του Μιλόσεβιτς;;; Τους σεκιουριτάτε του Τσαουσέσκου; Όχι ε; Πήγαινε μάθε ρε καμμένε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην πάς σαν το σκυλί στο αμπέλι, που λένε και στο δικό μου το χωριό. Λοιπόν συνέχεια στην διαδρομή και αφού διασχίσατε το μισό κέντρο της Αθήνας, πήγατε πίσω από τον φράχτη και παραδώσατε τους ΄΄αιχμαλώτους στο σινάφι σας. Σκέφτηκες έστω και για μια στιγμή, τι αφήνεις στην ψυχή αυτού του παιδιού;;; Στάθηκα εκεί και περίμενα να γυρίσετε. Να δω πως είναι τα πρόσωπα σας. Θα έλεγα χαλάλι, αν ήσασταν τουλάχιστον περήφανοι για αυτό που κάνατε. Θα έλεγα ρε παιδί μου, εντάξει επαγγελματίες είναι, την δουλειά τους κάνουν. Αλλά εδώ ΔΕΝ ισχύει το ΄΄καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή΄΄, γιατί η δική σας η δουλειά, ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΉ !!!
Κενό λοιπόν το πρόσωπο σας, ανέκφραστο, ακατοίκητο, άδειο. Άντε γεια σου τώρα και όπως σου είπα και στην αρχή, δεν χάρηκα που σε γνώρισα, βασικά χεσμένο σε έχω.
σπ.Τ.

Το μήνυμα πίσω από την κ Μέρκελ...

του Γιωργου Παπαδοπουλου Τετραδη...

Η επίσκεψη της κ Μερκελ στην Ελλάδα ήγειρε πολλά ερωτήματα,που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απαντήθηκαν από τους πολιτικούς και τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες σχολιαστές του τόπου:Γιατί ήρθε,ποιο ήταν το αποτέλεσμα της επίσκεψης, ποια είναι τα μηνύματα και προς ποιούς τα εξέπεμψε,τι εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός και ποια μηνύματα εξέπεμψε εκείνος και μια σειρά άλλων ανησυχιών που διακατέχουν τον μέσο Έλληνα.

Εκείνο το ερώτημα, που η απάντησή του έχει μείνει μετέωρη γιατί πονά ιδιαιτέρως, είναι αν η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και,αν παραμείνει,ποιο θα είναι το οικονομικό μέλλον των κατοίκων της.
Πολλοί περιμένουν αυτή την απάντηση από την κ Μέρκελ, από το οικονομικό ιερατείο του εξωτερικού και από οποιαδήποτε άλλη πηγή εκτός από τη μοναδική που μπορεί να τη δώσει:την Ελλάδα.

Το ευρώ είναι ένα κοινό νόμισμα ανόμοιων οικονομιών.Αυτή είναι η δυσλειτουργία του.Είναι,όμως μία ανταλλακτική αξία που απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη δομή κράτους και ιδιωτικής οικονομίας.Οι Έλληνες αρέσκονται στην ιδέα να αποτιμάται η περιουσία τους και τα σπίτια τους σε ευρώ.Γιατί έτσι έχουν μεγαλύτερη αξία. Αρέσκονται στην ιδέα να μη χρειάζονται διατυπώσεις και απαγορεύσεις στην εισαγωγή και εξαγωγή συναλλάγματος.Όπως και στην ιδέα να μπορούν να καταναλώνουν χωρίς δασμούς και πρόσθετους φόρους το 80% των προϊόντων που αγοράζουν καθημερινά.Ξέρουν ότι τους συμφέρει να προμηθεύονται καύσιμα σε ένα σκληρό νόμισμα,ενώ με ένα ασθενές δεν θα μπορούσαν σήμερα να ανταπεξέλθουν σε κανένα έξοδο.Δεν ξέρουν ότι ακόμα και το χρέος της χώρας ,εκεινο που δεν αμφισβητειται και που είναι σε ευρώ και σε δολάριο ή λιρες θα κάνει την Ελλάδα τριτικοσμική για δεκαετίες.

Θυμίζω εδώ,ότι μέχρι τη δεκαετία του 2000 τα ιδιόκτητα σπίτια ήταν πάρα πολύ λιγότερα,γιατί τα επιτόκια των δανείων ήταν απλησίαστα,τα αυτοκίνητα επίσης,όπως και όλα τα εισαγόμενα ,τρόπος του λέγειν,αγαθά,καθώς επίσης και οι καταθέσεις του κάθε ενός.Θα ρωτήσει κανείς:ασχημα περνάγαμε;Αν ρωτήσει εμένα θα απαντήσω ότι περνούσαμε εξαιρετικά.Αλλα,πολύ φοβάμαι ότι εγώ ανήκω στις εξαιρέσεις και,επιπλέον, λέω την αλήθεια.Γιατί ο μέσος Έλληνας εύκολα θα απαντήσει ότι περνούσε εξαιρετικά,αλλα,πολύ φοβάμαι πάλι,ότι θα αποκρύψει πως δεν έχει καμμία διάθεση να ανταλλάξει το τώρα «στριμωγμένα» με το τότε «εξαιρετικά».
Γιαυτό άλλωστε και εξορκίζει την επιστροφή στη δραχμη,την οποία δεν θέλει ούτε να ξαναδεί στα μάτια του.Το είδαμε και στις κάλπες.

Αυτά είναι οι αλήθειες, που συζητιώνται πίσω από τις πόρτες των σπιτιών και που δεν έχουν καμμία σχέση με τις αλήθειες που πουλάει ο καθένας μόλις βγεί στο δρόμο,στη δουλειά,στα καφέ και στις παρέες.Η χώρα έχει υπερπληθώρα επαναστατών,και 5.500.000 κατοίκους στην πρωτεύουσα,από τους οποίους είναι ζήτημα αν πήγαν 30.000-50.000 στη συγκέντρωση για τη Μέρκελ,και μάλιστα καθυστερημένοι,δεδομένου ότι η πλατεία Συντάγματος στις μία το μεσημέρι,πού ήταν το παλλαϊκό ραντεβού ήταν σχεδόν άδεια!Εκεί ήμουν ,μη μου πεί κανείς καμιά ανακρίβεια.

Ενώ λοιπόν ο μέσος Έλληνας θέλει να έχει όλα τα οφέλη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού με κυρίαρχη ευθύνη της προηγούμενης, και καθώς φαίνεται και αυτής της κυβέρνησης ,δεν θέλει επ ουδενί να αποκτήσει και την κοινή ευρωπαϊκή νοοτροπία,που είναι προϋπόθεση για να έχει το νόμισμα.

Όπως έχω γράψει κατ επανάληψη η Ελλάδα πλήττεται κατ αρχήν από την εσωτερική της σαπίλα και δευτερευόντως από την εξωτερική επιβουλή,η οποια οντως υπαρχει από τα κοράκια των κεφαλαίων.Αλλά τα κοράκια πρέπει πρώτα να σε βρούν πτώμα.Ενα ελάχιστο εξώφθαλμο καθημερινό παράδειγμα της εσωτερικής σαπίλας,με ρυθμιση της 4ης Οκτωβριου (!) αποκαλύπτει συνάδερφος Βασίλης Γεώργας στο ρεπορτάζ του στο capital («Παιρνουν πίσω τις μειώσεις μισθών για τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών» http://www.capital.gr/News.asp?id=1635388&fb_action_ids=10151124474533370&fb_action_types=og.likes&fb_ref=top&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582)!

Μεσούσης της τρόϊκας και της δυσανεξίας του μεγαλύτερου κομματιού των εργαζομένων μία κάστα υπαλλήλων ετοιμάζεται να εξαιρεθεί από αυτά, τα οποία θα υποστούν οι υπόλοιποι συνάδερφοί τους και οι συνταξιουχοι,χάρη στις πλάτες του πολιτικού τους προϊστάμενου παντοδύναμου στο θέμα υπουργού,ο οποίος είναι και εκείνος που υποτίθεται ότι θα πατάξει την άρρωστη ρουσφετολογική νοοτροπία και θα γλιτώσει τους Έλληνες από την αδικία και τα δυσβάσταχτα κόστη του δημοσίου Πύθου των Δαναήδων!Και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς στη (συγ)κυβέρνηση δεν έχει πεί κουβέντα για την ανηθικότητα.Και κανείς δεν έχει στείλει στο σπίτι του τον εμπνευστή της ανατριχιαστικης αυτής νομοθετικής σύλληψης,όποιος κι αν είναι.Τι παράδειγμα και τι μήνυμα δίνει στον λαό;

Και φυσικά,οι υπάλληλοι δέχονται με κρυφή ικανοποίηση και χωρίς καμμία ντροπή την εξαίρεση την ώρα,που στον ιδιωτικό τομέα,σε επιχειρήσεις που κλείνουν ή είναι έτοιμες να κλείσουν,εργαζόμενοι ζούν τους συναδέρφους τους μοιραζόμενοι τους σφαγιασμένους μισθους τους,χωρίς καν τη σιγουριά της μονιμότητας,και τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της επίσης ανασφαλούς Ελλάδας συμβάλλει στα συσσίτια πάνω από 1.500.000 ανέργων και φτωχών.

Εάν η Ελλάδα περιμένει να της πεί η κάθε κ Μέρκελ αν θα μείνει στο ευρώ ή όχι καλύτερα είναι να φύγει απο μόνη της.Θα έχει έτσι και την αξιοπρέπειά της.Γιατί προτεραιότητα της χώρας δεν είναι η παραμονή στο ευρώ κι ας μην ξαφνιάζεται ο αναγνώστης.Προτεραιότητα και ανάγκη ειναι η δημιουργία εδώ μιάς χώρας με νόμους και όχι με παρανόμους,όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.
Η χώρα δεν μπορεί να μείνει ούτε στο ευρώ ούτε στο ουκρανικο ρουβλι αν δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία.Τα πράγματα είναι απλά και μετρημένα:

1.Το πολιτικό σύστημα πού επιζεί με τις πλάτες των πραιτωριανών διορισμένων υπαλλήλων,οι οποίοι το στηρίζουν και τους στηρίζει,και με τις πλάτες των οικονομικών παραγόντων,που ζούν με τις χαριστικές προμήθειες,τα αδιαφανή έργα,τους σκανδαλώδεις προστατευτικούς νόμους και τα ολιγοπωλια δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι.
Όσα έκανε τα έκανε με τα δανεικά των ξένων κεφαλαίων,φεσώνοντας όλους τους πολίτες,εκτός από εκείνους από τους οποίους σιτίζεται,και τη χώρα.Τα λεφτά αυτά τέλειωσαν.

2.Αν δεν το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης,να το πω καθαρα:
Το πολιτικό σύστημα δεν πασχίζει να ξαναρχίσει η χρηματοδότηση της χώρας για να βγεί ο λαός από τα δεινά.Πασχίζει να ξαναβρεί λεφτά για να διαιωνίσει τη διεφθαρμένη του επιβίωση και νοοτροπία.Αυτο το αποδεικνείει περίτρανα κάθε μέρα ο μέχρις εσχάτων αγώνας κάθε πολιτευτή του συστήματος να κρατήσει αλώβητο το απολύτως διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο (εξαιρουνται οι λιγοι ευσυνειδητοι υπαλληλοι,που λοιδωρουνται γιαυτο από τους συναδερφους τους),το απολύτως υπερπροστατευμενο και αισχροκερδες κομμάτι των επαγγελματιών (εξαιρουνται όσοι πασχίζουν να τηρήσουν τη νομιμότητα) καθώς και το απολύτως διεφθαρμένο λόμπι των Ελλήνων επιχειρηματιών,που έχουν μάθει να θησαυρίζουν από τις υπερπροστατευτικές ρυθμίσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (εξαιρουνται οσοι παλευουν τον ανισο αγωνα με τη διαπλοκη και οι οποιοι επισης θεωρουνται κοροϊδα από τους συναδερφους τους).Αυτό το ξέρει πολύ καλά πιά κάθε Ευρωπαίος και μη ,κυβερνητικός και οικονομικός παράγοντας, μετά από δυό χρόνων στενής επαφής και κοροϊδίας από τους μάστορες του ειδους στην εξαπατηση πολιτικούς μας.

3.Κανείς καθαρός ή τοκογλυφος κεφαλαιούχος ή οντότητα δεν πρόκειται να δώσει ούτε σέντς στη χώρα αν δεν διασφαλίσει πρώτα ότι θα πάρει τα λεφτά του χωρίς περιπέτειες.Και κανείς επιχειρηματίας δεν θα φέρει ούτε σέντς στη χώρα αν δεν εξασφαλίσει πρώτα,ότι δεν θα γίνει βορα στις ορέξεις της γραφειοκρατίας,που θέλει να διατηρεί άχρηστες θέσεις ρουσφετολογικής εργασίας,βορά στις ορέξεις του απληστου τοπικού εφόρου,βορά στις ορέξεις του απληστου τοπικου πολιτευτη,δήμαρχου,νομάρχη και βορα στις ορέξεις του ανταγωνιστή του,που θα λαδώνει όλους τους υπόλοιπους.

Οι ξένοι επιχειρηματίες δεν είναι άγιοι.Αλλά έξω από εδώ λειτουργεί ένα μινιμουμ κανόνων.Που διασφαλίζουν την επιβίωση μιάς επιχειρηματικότητας.Εδώ δεν λειτουργει αυτό ούτε για την προστασία των ίδιων των Ελλήνων, που θα ήθελαν να ασκήσουν επιχειρηματικότητα χωρίς να πέσουν στα νύχια των κυκλωμάτων που προανέφερα, και άλλων συναφών.

Τη διαπλοκή πολιτικών και κεφαλαίου την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο με τη γελοιότητα,με την οποία χειρίστηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις τη λίστα Λαγκάρντ.Ξεδριάντοπα και με περισσό θράσος.

Η Ελλάδα,λοιπόν δεν πρόκειται να πάρει ούτε σέντς από τα ξένα κεφάλαια αν δεν γίνει χώρα με κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται .Μέχρι στιγμής είναι χώρα, στην οποία κυριαρχεί μια ιδιότυπη ντόπια μαφία.Αυτή που πιο πάνω περιέγραψα.

4.Οι λεονταρισμοί ότι θα ζήσουμε μόνοι μας στερούνται κάθε σοβαρότητας.Κανείς δεν ζεί μόνος του σε ένα απολύτως διεθνοποιημένο περιβάλλον.Η χώρα είναι ενταγμένη σε έναν μεγάλο συνασπισμό κρατών.Η πιο συμφέρουσα οδός είναι να παλέψει μέσα από αυτό τον συνασπισμό ,με άλλες ομονοούσες δυνάμεις ,για να κάνει τα πράγματα πιο συμφέροντα για τους πολίτες της.Τόσο απλά.
Όταν η κ Μέρκελ δηλώνει ότι εύχεται και ελπίζει η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ δεν χαριτολογεί.Εννοεί ανοιχτά,ότι είναι στο χέρι της Ελλάδας να το κάνει αυτό.Δεν απειλεί.Το εννοεί.Λέει ανοιχτά,ότι για να αντέξει η χώρα να μείνει στο ευρώ πρέπει από επαρχιακο κλεφτοκοτάδικο να γίνει Χώρα.

5.Όπως εχω γράψει επανειλημένα,η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει εκ βάθρων όχι για τη Μερκελ,το ΔΝΤ και οποιονδήποτε άλλον.Δεν τη συμφέρει την ίδια να μη λειτουργει έτσι όπως δεν λειτουργεί.

Την ίδια συμφέρει να έχει μια δημόσια διοίκηση που να λειτουργεί υπέρ του πολίτη πρώτα και όχι υπέρ των υπαλλήλων της πρώτα.Την ίδια συμφέρει να έχει μια επιχειρηματικότητα,που να λειτουργεί υπέρ της αγοράς των πολιτών πρώτα,ώστε να σιτίζει περισσοτερους υπαλληλους και επιχειρηματίες.Την ίδια συμφέρει να έχει τέτοιους φορολογικούς κανόνες,που να συμμετέχουν όλοι στα βάρη,που είναι και ο μοναδικός τρόπος για να συμμετέχουν όλοι από λιγότερο,να υπάρχει ρευστό για υγεία,παιδεία,έργα,ασφάλιση και εθνικη ανεξαρτησια.Κανείς,που είναι οικονομικά υποχείριο δεν διαφεντεύει τη χώρα του.Σε κανέναν τομέα.

Ειτε ήρθε,λοιπόν η κ Μέρκελ είτε κατέβει ο θεός ο ίδιος,τίποτε δεν μπορεί να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ ή μακρυά από την υποανάπτυξη αν η ίδια η Ελλάδα δεν αποφασίσει να αλλάξει.Κι αυτή την ευθύνη την έχουν τα μελη της κυβέρνησης και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.Οι οποίοι θα βουλιάξουν μαζί με τον λαό αν συνεχίσουν την ίδια διεφθαρμένη νοοτροπία,που επιδεικνύουν κάθε μέρα αμετανόητοι στην άσκηση της εξουσίας.

Οι επιχειρηματίες μεταναστεύουν...

Πολυφημος...

Η μία μετά την άλλη βιομηχανίες και εργοστάσια φεύγουν από την Ελλάδα. Μπορεί ο υπουργός οικονομικών, ο Αντώνης Σαμαράς και οι Κουβέλης-Βενιζέλος να βλέπουν ότι η χώρα έχει αλλάξει ρότα, αλλά αυτό δεν πείθει εκείνους που αφού βγάλανε πρώτα τα χρήματα τους έξω, τώρα στέλνουν μαζί και τις επιχειρήσεις τους.

Μοναδικές ήταν μέχρι σήμερα οι προσπάθειες εξομάλυνση της οικονομικής μετάβασης στη νέα μνημονιακή πραγματικότητα για ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου.

Από τις εκπτώσεις και την ολική άρνηση είσπραξης χαρατσίου από δεκάδες διακεκριμένους επιχειρηματίες της χώρας, που ο μισητός Φωτόπουλος έβγαλε στη δημοσιότητα, το καταδικασμένο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση μονοπωλιακό καθεστώς της Cosco, τον διακανονισμό στα τέσσερα με τη Ζίμενς, τα 400 χρόνια αποπληρωμής δανείων, τη χρυσή θυσία χιλιάδων δασικών στρεμμάτων, τις χαμένες λίστες του ΣΔΟΕ και του ΥΠΟΙΚ και για εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- παρόμοιες υποθέσεις, το κράτος έκανε τα πάντα για να μην επιβαρύνει στο παραμικρό τους πυλώνες της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Βέβαια, οι πυλώνες αυτοί έστησαν και εξακολουθούν να στήνουν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στα χρηματοδοτούμενα από τον Έλληνα φορολογούμενο τραπεζικά δάνεια. Τα δάνεια όμως στέρεψαν, πια, ακόμη και για εκείνους μιας και η νέα δόση που περιμένει πώς και πώς το τραπεζικό σύστημα κολλάει εδώ και μήνες.

Επομένως, η έλλειψη ρευστότητας είναι εκείνη που αυτή τη φορά διώχνει τις μεγάλες επιχειρήσεις από τη χώρα μας -τις μικρές τις κλείνει εδώ και δύο χρόνια-. Έλλειψη ρευστότητας από ένα τραπεζικό σύστημα που από τις κυβερνήσεις Καραμανλή μέχρι και σήμερα έχει χρηματοδοτηθεί με δεκάδες δισ. ευρώ, αλλά αρνείται να πληρώσει ακόμη και τους τόκους των προνομιακών ομολόγων του, που έχει στην κατοχή του το ελληνικό κράτος.

Γι’ αυτό και σήμερα βλέπουμε να ξεσπά ένα ακόμη θερμό πολιτικό επεισόδιο στην κατά τα άλλα σταθερή ελληνική κυβέρνηση. Ο υπουργός οικονομικών εξ ονόματος της τρόικας, να αρνείται την είσπραξη 550 εκ. ευρώ από τις τράπεζες και αντ’ αυτού να αναζητά επιπλέον εναλλακτικά εισπρακτικά μέτρα.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που απειλούν με παραίτηση για αυτήν την ιστορία, όμως ποιος μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα που χάρισε 800 εκατομμύρια στην Proton με πρόφαση τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, θα το εμποδίσουν τώρα ακόμη 500;

Αφού η τράπεζα της Ελλάδος έδωσε την εντολή να βρεθούν άλλοι πόροι για αυτά τα χρήματα, ας βρεθούν.

Στο μεταξύ η μία επιχείρηση μετά την άλλη που για δεκαετίες κερδοσκόπησαν εις βάρος της ελληνικής αγοράς με διάφορες εγχώριες προνομιακές μεθόδους τριγωνικών εισαγωγών και λοιπών μονοπωλιακών καινοτομιών, είτε θα τα μαζεύουν και θα φεύγουν, είτε θα κάνουν αιτήσεις για τον πτωχευτικό κώδικα.

Όταν με το καλό φτάσει η ώρα της πραγματικής ανακεφαλαιοποίησης, ο μόνος που θα έχει μείνει πίσω για να καρπωθεί τα οφέλη του θα είναι οι ίδιες οι κρατικοποιημένες υπό ιδιωτική διοίκηση τράπεζες και οι νταβατζήδες που με 500 και 700 χιλιάρικα το χρόνο θα κραυγάζουν ότι ο Έλληνας ζούσε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις του και τώρα για να καταλάβει το λάθος του θα πρέπει να μάθει να ζει με 200 ευρώ το μήνα και να τρώει από τα ληγμένα.

Το Reuters βάζει στο κάδρο τα εκατομμύρια του Προβόπουλου ...

Cynical...

To Reuters, συγκεκριμένα οι reporters Stephen Gray and Nikolas Leontopoulos, γνωστοί, (μετά βεβαιότητας, ο πρώτος εκ των δυο), για τα «σκανδαλάκια» της Τράπεζας Πειραιώς, επανέρχονται σήμερα με ένα νέο ρεπορτάζ στο οποίο, αυτή τη φορά, βάζουν στο κάδρο τον κ. Προβόπουλο.
Μια σύντομη υπενθύμιση για τα σκανδαλάκια που έβγαλε στη φόρα το Reuters, και για τα οποία το πρακτορείο έχει μηνυθεί από τον κ. Σάλλα:

1. Η αγαπητή κυρία Σάλλα, για να μην πλήττει από το καθισιό και τις πολλές φιλανθρωπίες, είχε συστήσει εταιρία Real Estate η οποία αγόραζε ακίνητα στην τιμή x και στο κατόπι τα μεταπουλούσε στην Τράπεζα Πειραιώς στην τιμή y=ax, όπου a>>1, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο της μονάδας.

1. Τα παιδιά του κ. Σάλλα, εν αγνοία του πατρός και της μητρός αυτών, όπως ισχυρίστηκε ο πατήρ,  είχαν συστήσει υπεράκτια εταιρία εις την κοντινή μας Κύπρον, η οποία εταιρία με δανεικά από τον κ. Βγενόπουλο, επιδιδόταν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου (αμκ) της τράπεζας Πειραιώς. Ο δε κ. Βγενόπουλος, να το πούμε χοντρικά, δανειζόταν από την τράπεζα Πειραιώς για να κάνει αμκ στη δική του τράπεζα, παίζοντας κοινώς τις κουμπάρες... Κι όλα αυτά χωρίς τα δανεικά να εγγράφονται στα αντίστοιχα τραπεζικά κιτάπια, πράξη δια την οποίαν 29 offsore τράπεζες απεφάνθησαν, με το χέρι στο ευαγγέλιο, ότι ήταν κάτι παραπάνω από νόμιμη.

Σήμερα λοιπόν (11/10), το Reuters έρχεται με καινούργια χαρτιά. Ο κ. Προβόπουλος ως γνωστόν ήταν αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς από την οποία απεχώρησε το 2008 για να πάρει τη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Για να απαλύνει τον πόνο του αποχωρισμού η τράπεζα Πειραιώς έσπευσε να τον γλυκάνει με ένα κέρασμα γύρω στα 3.4 εκ. ευρώ, από τα οποία τού κ. Προβόπουλου του έμειναν στο χέρι μετά τους φόρους κλπ, γύρω στα 2.8 εκ.
Ως εδώ τίποτε το μεμπτόν, αν και για το συγκεκριμένο κέρασμα ελήφθησαν οι δέουσες προφυλάξεις ώστε να μη γίνει ευρέως γνωστό και ως εκ τούτου αρχίσει να τον παίρνει στο στόμα του, τον Προβόπουλο εννοώ, ο κ. Χίος. Αν και ο νομικός εκπρόσωπος της τράπεζας Πειραιώς, κ. Κωτσοβίλης ανέφερε στο πρακτορείο ότι το ποσό είχε δημοσιευθεί σε εφημερίδες και sites, ο κ. Gray στάθηκε άτυχος στο να εντοπίσει έστω και ένα δημοσίευμα τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Το ίδιο ανήξερε εμφανίστηκε και η κ. Λούκα Κατσέλη η οποία είχε διατελέσει και Υπ. Οικονομικών.
Ας μπούμε τώρα στο ζουμί. Τον Σεπτέμβριο του 2007 ο κ. Σάλλας παρότρυνε (μέχρι ποιου βαθμού το αγνοώ), τα στελέχη του να πάρουν δάνειο από την Τράπεζα για ν’ αγοράσουν μετοχές. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο κ. Προβόπουλος, ο οποίος αγόρασε 219,911 μετοχές με δάνειο 5,024,812 ευρώ από την Πειραιώς.  Τον Δεκέμβριο αγόρασε κι άλλες 23,250 διότι οι προηγούμενες δεν του φάνηκαν αρκετές. Ποιος ξέρει…
Τις μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς τις κράτησε για τρεις μήνες αφ’ ότου ανέλαβε τη διοίκηση της ΤτΕ, η οποία υποτίθεται ότι θα ήλεγχε τις ελληνικές τράπεζες, και μαζί μ’ αυτές και την Πειραιώς, της οποία σημαντικό τμήμα του χαρτοφυλακίου κατείχε. Κι όμως ερωτηθείς επ’ αυτού ο κ. Προβόπουλος, είχε απαντήσει ότι δεν εντόπιζε κάποια αντίφαση.
Δυστυχώς όμως ο κ. Προβόπουλος αποδείχτηκε άτυχος. Τη ζημιά την έκανε η Lehman όταν κατεδαφίστηκε τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς. Μαζί μ’ αυτή κατεδαφίστηκαν και οι μετοχές του κ. Προβόπουλου. Αναγκάστηκε τότε να τις πουλήσει από τις οποίες εισέπραξε μόνο 2,449,256 ευρώ, πολύ δηλαδή λιγότερα από το δάνειο που είχε πάρει από την Πειραιώς για να τις αγοράσει.
Παρά την τραγική αυτή απώλεια, ο κ. Προβόπουλος, αμέσως μετά υπέγραψε ένα τσεκ 2.1 εκ. ευρώ με το οποίο και ξεπλήρωσε το πρώην αφεντικό του. Πού τα βρήκε όμως τόσα λεφτά; Παρά την ερώτηση του κ. Καρχιμάκη, ο κ. Προβόπουλος κράτησε το στόμα του κλειστό για τα 3.4 εκ. ευρώ της αποζημίωσης που πήρε από την Τράπεζα Πειραιώς, άμα τη αποχωρήσει…
Η ιστορία δεν θα είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν δεν ήμασταν εμείς, ο καθείς από μας δηλαδή, αναγκασμένοι να πληρώνουμε τα κουβαρνταλίκια μιας χρεοκοπημένης τράπεζας και, το πιο σημαντικό, αν δεν ανέκυπτε το πρόβλημα με την ΑΤΕ, η οποία ως γνωστόν χαρίστηκε στον κ. Σάλλα, αφού πρώτα το κακό της κομμάτι αποκόπηκε και πετάχτηκε στα σκυλιά, δηλαδή σε μας.
Όχι, το Reuters, δεν μίλησε για αλλαξοκωλιές…

Τι περίμενες;

του Κωνσταντινου Πουλη...

Κάθε άνθρωπος βάζει κάπου τον πήχη για το τι τον κάνει να κοκκινίζει, να εξεγείρεται, να κλαίει. Σε κάποιους αυτό το όριο είναι πιο ψηλά, σε άλλους πιο χαμηλά ή πάρα πολύ χαμηλά, σε κάποιους θαμμένο κάτω απ’ τη γη. Δεν το καταλαβαίνουν, απλώς περνάει ο καιρός και αυτή η χορδή που τινάζεται με τη σύγκρουση με την πραγματικότητα, δεν αντιδρά. Ξεσπά ένα ακόμη σκάνδαλο και δεν κουνιέται φύλλο. Γιατί δεν κουνιέται φύλλο; Γιατί δεν υπάρχει πια σκάνδαλο. Όχι βέβαια πράγματα για τα οποία θα μπορούσε ή θα άξιζε κανείς να σκανδαλίζεται, αλλά το αυθεντικό συναίσθημα που κάνει ένα άνθρωπο να βγαίνει απ’ τα ρούχα του. Η κοινωνία μας έχει σε τέτοιο βαθμό χάσει τον μπούσουλα, που η αντίδραση προκύπτει μετά ανεξέλεγκτη, ως σύμπτωμα, τη διεκδικούν κατ’ αποκλειστικότητα οι Παπούα της ακροδεξιάς. Η αλήθεια είναι όμως ότι για τους περισσότερους ο πήχης είναι τόσο χαμηλά, που είναι αδύνατο να εκπλαγούν. Μπορεί ολόκληρο κίνημα να ονομάστηκε «κίνημα των αγανακτισμένων», αλλά ο πήχης είναι, φευ, πολύ χαμηλά.
Υπάρχουν δύο λόγοι τουλάχιστον γι’ αυτό, ένας πικρός και ένας κατανοητός. Ο πικρός λόγος είναι η συνενοχή. Πολλοί δεν σοκάρονται διότι δεν διαφέρουν. Θαυμάζουν μυστικά την αντρίλα του πουτσαρά προέδρου της βουλής ή οποιουδήποτε επιτήδειου, γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο στο κεφάλι τους. Πρόκειται για προέκταση του επιχειρήματος «μαζί τα φάγαμε», το οποίο ισχύει απολύτως για το κομματικό σκυλολόι που περιβάλλει τον πρώην αντιπρόεδρο. Αυτό που βλέπει ο διεφθαρμένος στο πρόσωπο όλων αυτών των μαφιόζων εγκληματιών του λευκού κολάρου είναι απλώς το πρότυπό του.
Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι διατηρούν την ψυχραιμία τους προκειμένου να επιζήσουν. Δεν μπορείς να σοκάρεσαι καθημερινά. Η ευαισθησία κάνει τον βίο αβίωτο. Σαν τον βουδισμό ζεν, που κηρύττει την οικουμενική συμπόνια προς κάθε έμβιο ον αλλά καταλήγει στη γενικευμένη απάθεια, γιατί η συμπόνια δεν ξεχειλώνει τόσο. Για έναν άνθρωπο με κανονική ιδιοσυγκρασία, με μια μέση ευαισθησία στην καθημερινή αγένεια, η επίσκεψη στην Εφορία είναι δοκιμασία. Η έναρξη επαγγέλματος μαρτύριο. Μια συνεννόηση με ταξιτζή όλεθρος. Κι όσο σκληραίνει η εποχή, αυτά τα θεωρούμε μεζεδάκια, προκαταρκτικά. Πάει στη δουλειά λοιπόν κανείς και θεωρεί φυσιολογικό να έχει σφιγμένο το στομάχι, να ακούει προσβολές από κάποιο λαμόγιο που έστησε κάτι σαν επιχείρηση. Τι κάνει; Γίνεται χοντρόπετσος, πασαλείφεται με πρόσθετη επιδερμίδα, για να αντέχει τη ζωή του. Ρίχνει δυο σκαμπίλια στα μάγουλά του το πρωί πριν να φύγει για τη δουλειά, ώστε όταν έρθει η ώρα να μην εκπλαγεί που τις τρώει. Κι όταν ακούει ότι ένας δημοσιογράφος αμείβεται από εταιρείες και υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, ένας πολιτικός ζει μέσα στη χλιδή από μίζες, ένα γιατρός από φακελάκια, απαντά μονίμως ατάραχος: «και τι περίμενες;»
Ο κυνικός είναι καμένο χαρτί. Έχει το αδιάβροχο φτέρωμα της πάπιας. Περνάει από τη βροχή στεγνός. Ο φοβισμένος όμως κάνει κακό σε όλους μας και στον εαυτό του και, κυρίως, ετοιμάζει μια αντίδραση πιο άγρια και ανεξέλεγκτη. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις συνηθίσει να ακούς το αφεντικό σου να βρίζει, στην πραγματικότητα κάτι αλλοιώνεται μέσα σου κάθε φορά, με κάθε καινούργια ταπείνωση. Και μετά ή που θα ξεριζώνεις τα φτερά από αθώα μυγάκια, ή που θα μισείς μετανάστες, ή που θα φωνάζεις στο παιδί σου ή τη γυναίκα σου - η ψυχή εκδικείται.
Αυτή είναι και η εξήγηση για το πώς γίνεται και κανείς δεν τιμωρείται. Όσο για την εξαίρεση Τσοχατζόπουλου, μου έλεγε ένας φίλος πως καθώς ταξίδευε με ένα παραφορτωμένο πλοίο για να πάει σε κάποιο νησί το καλοκαίρι, πριν να αποχωρήσει το πλοίο από το λιμάνι, με τους επιβάτες να κρέμονται σαν τα τσαμπιά, οι λιμενικοί έκαναν καταμέτρηση και κατέβασαν έναν επιβάτη, μόνο έναν! Όλοι οι υπόλοιποι κοιτούσαν τον κακομοίρη που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει και φώναζαν «έξω, έξω» ρυθμικά, όσο αυτός ήταν μόνος στην αποβάθρα με το σακίδιό του και κοίταζε το πλοίο να φεύγει. Μου είπαν ότι ίσως επρόκειτο για καψώνι μεταξύ της εταιρείας και του λιμενικού, που το πλήρωσε ο ατυχής επιβάτης, από όλο το παραγεμισμένο πλοίο. Φαντάζομαι τον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή να αναρωτιέται κάθε μέρα το ίδιο: μα, μόνο εγώ;  μόνο εγώ;
Τείνω να πιστέψω δηλαδή, μαζί με τους δημοσιογράφους του «σκάι», πως το φερόμενο ως σκάνδαλο του Βατοπεδίου, π.χ., όντως δεν ήταν σκάνδαλο. Κι αυτό γιατί ένα σκάνδαλο πρέπει κάποιον να σκανδαλίζει, να σοκάρει. Όταν δεν σοκάρει κανέναν, προφανώς δεν είναι σκάνδαλο. Είναι μια συνηθισμένη οικονομική πρακτική, την οποία ατυχώς δεν έχει ενσωματώσει ακόμα το δίκαιό μας. Θα γίνει κι αυτό. Όπως φτιάχνονται οι νόμοι, το θεωρώ πολύ λογικό η επιτροπή υπεράσπισης απατεώνων που νομοθετεί στο όνομα του λαού, να καλύψει το νομοθετικό κενό. Όμως το ζήτημα παραμένει. Κανείς δεν σοκάρεται. Η λέξη σκάνδαλο σημαίνει κυριολεκτικά την παγίδα, και σκανδάληθρον ήταν εξάρτημα της παγίδας. Αλλά τι σκάνδαλα είναι αυτά που δεν παγιδεύεται κανείς; Που τα προσπερνούν όλοι αδιάφορα, χωρίς να παγιδεύονται και χωρίς να ιδρώνουν; Δεν είναι σκάνδαλα, είναι κάτι άλλο. Είναι απομεινάρια ηθικολογίας για ευσυγκίνητους.
Μια που λέμε για ευσυγκίνητους, βεβαίως και συγκινήθηκα κι εγώ όταν άκουσα για πρώτη φορά από σκηνής τον ποιητή στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ να λέει πως όποιος ακούσει κάποιον να ζητάει βοήθεια και προσπεράσει κλείνοντας τ’  αυτιά του, δεν θα ξανακούσει το τρυφερό κάλεσμα αγαπημένου, δεν θα ξανακούσει κελάηδημα του κότσυφα την αυγή κλπ. Όμως πόσες φορές μπορεί κανείς να παρασταθεί στον αδύνατο; Να μην προσπεράσει το κλάμα του μωρού; Περπατάμε στον δρόμο, μπαίνουμε σε αυτοκίνητο, κάθε μέρα. Ούτε να δώσουμε σε όλους τους ζητιάνους που συναντάμε σε μια μέρα δεν μπορούμε. Ζούμε λοιπόν σκληραίνοντας και χάνοντας την αίσθηση του σκανδάλου. Όπως αυτός που μένει δίπλα στο τρένο παύει να το ακούει, και αυτός που ζει μέσα στη βρώμα παύει να τη μυρίζει. Παρότι αυτή είναι μια εξαίρετη πανοπλία για να αντέξουμε την ασχήμια, η μόνη μας ελπίδα για να αλλάξει ο κόσμος είναι να μυρίσουμε τη βρώμα και να ακούσουμε τον θόρυβο, πάει να πει: να απαντήσουμε στο «τι περίμενες» πως ειλικρινά περιμέναμε κάτι άλλο, και θα το περιμένουμε για όσο έχουμε κουράγιο.

Αγαπητέ μου συμπολίτη, είσαι ηλίθιος ...

Φραγκισκα Μεγαλουδη απο το Ιστολογιο της...

Θυμάμαι τις "καλές εποχές". Τότε που χρήματα υπήρχαν, οι  ξανθιές παρουσιάστριες με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ έπιναν καφέ στα κανάλια, οι απόλυτες σταρ  των φτηνών σουξέ κυριαρχούσαν και τα σκυλάδικα είχαν αναβαθμιστεί σε "clubs".
Παντού, ακριβά αυτοκίνητα, αγορασμένα με δόσεις,  ταβέρνες που είχαν γίνει  "γκουρμέ" εστιατόρια και ένας λαός που ζούσε τον μύθο του. Είχα πάντα την εντύπωση πως γύρω μου κυκλοφορούσε ένας απροσδιόριστος πλούτος, που όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω από που προερχόταν. Ποιος είχε δουλέψει για αυτά τα χρήματα, και κυρίως τι είδους δουλειά έκανε. Το χειρότερο όμως ήταν πως κανένας δεν αναρωτιόταν. Δεν γνωρίζω αν έφταιγε η κοινωνία, τα κανάλια, το πολιτικό κατεστημένο ή ακόμα και όλα μαζί, όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεωνν κανείς δεν προβληματιζόταν. Μας έφτανε αυτό που βλέπαμε και τα ψίχουλα που μας πετούσαν οι πολιτικοί που ψηφίζαμε. Ίσως και να μας άρεσε κιόλας, δεν ξέρω....

Σήμερα μου φαίνεται γελοίο. Όχι τόσο το σύστημα αυτό-το οποίο είναι γελοίο εξ ορισμού- αλλά όσοι σήμερα το αποδομούν. Πρόσφατα εντυπωσιάστηκα-όταν με αρκετή καθυστέρηση ομολογώ-διάβασα μαζεμένα τα editorials του κ. Γεωργελέ στο athens voice. Αρχικά νόμιζα πως βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν αλλά μετά θυμήθηκα τους ύμνους που ο ίδιος κάποτε έγραφε στο ΚΛΙΚ για  το χρηματιστήριο βαπτίζοντας  "επενδυτές" τους καιροσκόπους, οπότε βεβαιώθηκα πως είμαι ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα.

Αυτή η ελληνική πραγματικότητα είναι τελείως σχιζοφρενική. Η χώρα βυθίζεται εδώ και 3 χρόνια σε μια οικονομική ύφεση άνευ προηγουμένου. Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές έχουμε 60,000 μικρές επιχειρήσεις κλειστές, ένας στους τρεις είναι άνεργος και η οικονομία έχει συρρικνωθεί πάνω από 20%. Τα ξέρετε όλα αυτά διότι οι συνέπειες τους έχουν γίνει μέρος της καθημερινής ζωής.

Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι πως δεν έχουμε συναίσθηση της  κατάστασης, το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κοινωνία την αποκωδικοποιεί. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω αλλά ούτε και να καταλάβω.

Και σε ρωτώ Έλληνα συμπολίτη μου. Γνωρίζεις τον ειδικό φόρο τηλεοπτικών διαφημίσεων που προέβλεπε το μνημόνιο και αντιστοιχούσε στο 20%  επί της διαφημιστικής δαπάνης? Ο νόμος λοιπόν ψηφίστηκε το 2010 αλλά η εφαρμογή του αναβλήθηκε για το 2013  απλά και μόνο επειδή κάποιοι μεγαλοκαναλάρχες πίεσαν και κέρδισαν.  Όπως αναβλήθηκαν και τα χρήματα που θα πλήρωναν οι ίδιοι κύριοι για τις τηλεοπτικές συχνότητες και οι οποίες τελικά τους παραχωρήθηκαν δωρεάν στερώντας από το κράτος εκατομμύρια ευρώ.

Θυμάσαι την τροπολογία για την φορολόγηση των σκαφών αναψυχής η οποία αποσύρθηκε, όπως αποσύρθηκε και κάθε σκέψη για την φορολόγηση των εφοπλιστών;

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι η Εκκλησία ακόμα δεν φορολογείται αλλά και πως απαλλάσσεται από τον φόρο ιδιοκτησίας τον οποίο καλείται να πληρώσει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης;

Ενώ οι μειώσεις στους μισθούς πλήττουν τους φτωχότερους, συντεχνία υπαλλήλων  του υπουργείου οικονομικών εξαιρείται από τις μειώσεις αυτές με ειδική τροπολογία.  Ένα ακόμα ρουσφέτι δηλαδή για κάποιους ευνοημένους κλάδους οι οποίοι έχουν τη δύναμη να ασκούν πολιτικές πιέσεις και να κερδίζουν. Υπάλληλοι που αδιαφορούν πλήρως για τους συναδέλφους τους που απολύονται ή χάνουν τις αποδοχές τους, αρκεί εκείνοι να διατηρούν ακόμα τα προνόμια.
Φαντάσου το λοιπόν όλο αυτό στον ευρύτερο δημόσιο βίο. Η μάλλον δεν χρειάζεται να το φανταστείς, το έχεις ήδη ψηφίσει.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα και θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο όχι απλά κάποιες αναρτήσεις.
Άπειρη όμως είναι και η ηλιθιότητα σου αγαπητέ μου συμπολίτη (και ναι εδώ μπορείς να με βρίσεις και να με πεις βολεμένη, ανθέλληνα, ότι θέλεις-δεν έχει σημασία). Διότι για τα σημερινά χάλια δεν σου φταίει ούτε η Μέρκελ, ούτε οι μετανάστες, ούτε οι Εβραίοι, ούτε οι Αμερικάνοι. Και δεν θα σε σώσει ούτε η Παναγία, ούτε το πετρέλαιο, ούτε οι "ομογενείς".

Ναι, η κρίση είναι ευρωπαϊκή, και ναι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά τους αφήσαμε να τα τρώνε και συνεχίζουμε να τους αφήνουμε.

Προσπερνάμε τα σκάνδαλα τους,  ξεχνάμε τους διορισμούς των παιδιών τους, των φίλων τους των ερωμένων τους, συγχωρούμε τα ρουσφέτια και την σαπίλα τους, παρακολουθούμε σαν αποβλακωμένοι τα κανάλια τους. Δημοσιογράφοι που δηλώνουν εισοδήματα από 700 και 400 χιλιάδες ευρώ γίνονται τιμητές των πάντων και μας μιλάνε για λιτότητα. Και όμως είναι ΌΛΟΙ ακόμα εκεί στις θέσεις τους και στα προνόμια τους. Και σου πετάνε ψίχουλα ηλίθιε λαέ και σε ταΐζουν ελεημοσύνες και συσσίτια.

Ναι αγαπητέ μου συμπολίτη είσαι ηλίθιος και άξιος της μοίρας σου. Όχι  επειδή τους ψήφισες αλλά επειδή έχεις πάθει ανοσία στην διαφθορά και στο ρουσφέτι. Επειδή κοιτάς μόνο την πάρτη σου και μετά επιτρέπεις στο κάθε φασιστικό γουρούνι και στο παπαδαριό να έχει άποψη και δημόσιο λόγο. Είσαι ηλίθιος επειδή σε ξεπουλάνε καθημερινά και εσύ ανέχεσαι ακόμα ένα σάπιο σύστημα και τους ίδιους ρουσφετολόγους πολιτικούς να αποφασίζουν για την ζωή σου.

Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Είμαι σίγουρη πως τίποτα δεν θα καταλάβεις από ότι γράφω και το επιχείρημα σου θα είναι βρισιές και αερολογίες περί καπιταλισμού.
Όμως ένα θα σου πω.
Αν τα κοράκια των διεθνών δανειστών έχουν πέσει πάνω από τα πτώματα μας, είναι επειδή είμαστε πτώματα εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Τσάι και συμπάθεια...

My Pillow Book...

«Καλή δύναμη», [much power (sic)], ευχήθηκε με γερμανικό σολιψισμό, η Φράου Καγκελάριος, αποχαιρετώντας –με τις οπλές της να πατάνε σταθερά στο κόκκινο χαλί του γερμανικού αεροδρομίου επί του, τυπικώς, ελληνικού εδάφους- το ανδρείκελο που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Τρόικας Εσωτερικού. Αυτές ήταν οι τελευταίες της κουβέντες, δε μιλούσαν και ποτέ τίποτα σπουδαία αγγλικά, εκεί, στη Γερμανία. Εκείνος, ευθυτενής ως γύφτικο σκεπάρνι, σε ρόλο μπάτλερ και υπέρλαμπρου, συνάμα, δελφίνου,  συνόδευσε την υψηλή αυτοπροσκεκλημένη έως την έξοδο. Στο επανειδείν κυρία. Και τα μάτια σας δεκατέσσερα στο μυστικό φάκελο της αγοραπωλησίας του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών της Ελλάδας ή τον δικαστικό φάκελο με τις εμπορικές πρακτικές της Siemens στην Ελλάδα. Για να μη μιλήσομε για τα υποβρύχια που γέρνουν, μαζί τα τρώμε, μάιν Φράου, τι να κάνομε τώρα?  Ο γέγονε, γέγονε. Θα τα βρούμε σε όλες τις λεπτομέρειες, δεν γεννάται θέμα ανησυχίας, θα αντέξει η πλάτη του ραγιά, μόνο προσοχή στο χρηματοκιβώτιό σας με τα μυστικά του Ράιχ σας γιατί τους τρέμουμε –τέτοιες κούφιες ώρες- οι λήσταρχοι τους «λίσταρχους».
Πάντως, εμένα, καθόλου δε μου άρεσε, από την τηλεόραση που το παρατήρησα, το βλέμμα που έριξε η Φράου Καγκελάριος στο Μέγαρο Μαξίμου, βλέμμα έμπειρου υπάλληλου κτηματομεσιτικού γραφείου... Βέβαια, καθόλου δεν απόρησα με το θράσος του σφουγγοκωλάριου εγγονού της λογοτέχνισσας. Ούτε με την εικόνα του φωτογενούς «πρωθυπουργού», ενοχλήθηκα, μπροστά στις κάμερες της τηλεδημοκρατίας μας, να σκύβει και να περιγράφει, στη σπουδαία Φράου, τα πλεονεκτήματα του φιλέτου. Με την αβροφροσύνη  του αυλικού, Όθωνος και Αμαλίας γωνία, γεννημένου οσφυοκάμπτη. Στα μέτρα του ο ρόλος να ψιθυρίζει εμπιστευτικά στο αυτί της κυρίας τις άδηλες χάρες του εξαιρετικού ακινήτου: το play room που άφησε στο πέρασμά του από το Μέγαρο Μαξίμου ο Κωστάκης, την αλαβάστρινη πισίνα που σχεδίασε κι εγκατέστησε ο Γιωργάκης, την εξαιρετική συλλογή από γκραβούρες, με απεικονίσεις των τριών πιθήκων, «δεν είδα, δεν άκουσα δεν μίλησα», φιλοτεχνημένες με φύλλα κλεμμένου ελληνικού χρυσού. Με μεθοδικότητα τις παράγει αυτές τις γκραβούρες, καθημερινά, η Τρόικα Εσωτερικού, από την εποχή ακόμα της Παπαδημοκρατίαςˑ και παλαιόθεν. All-inclusive, στην τιμή της πώλησης. Εγγυημένη κι η απαλλαγή από τον φόρο ακίνητης περιουσίας, με υπογεγραμμένο ήδη, στα κρυφά,  το προεδρικό διάταγμα. Ο πρώτος τη τάξει κρονόληρος τα υπογράφει όλα! Εγγυημένη φοροαποφυγή για 99 χρόνια. Εξαιρετική, fast-track, η  ευκαιρία! 
Δύναμη λοιπόν, πολλή δύναμη ευχήθηκε η Φράου στο σινάφι που μας κυβερνάει, δύναμη ίσως υπνωτιστική, για να κρατηθεί στην ύπνωσή του ο κόσμος, όλοι εμείς, να συνεχίσομε να πιστεύομε, κυριευμένοι από το ιδιότυπο ραχάτι μας, ότι ο καλός θεός της Ελλάδας, στο τέλος θα βάλει πάλι το θαυματουργό χέρι του, θα κάμει τη δουλειά του και θα ξαναδώσει παράταση ζωής στη  φάρα μας...
Καληνύχτα και καλή μας τύχη. 
Kαι σ’ εσάς, ευπειθώς, την ευχή μας, μάιν Φράου...

Εχουμε να φάμε ντόπια αγροτικά προϊόντα ή όχι;

Του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...

Μαύρες σκέψεις καταλαμβάνουν όλους μας όταν θέτουμε το ερώτημα: Εχουμε άραγε ελληνικά προϊόντα σε ποσότητες που να επαρκούν για τη διατροφή του πληθυσμού; Η δραστική συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού της χώρας (από περίπου 30% που ήταν προ τριακονταετίας, όταν είχε μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ το 1981, έχει απομείνει το ένα τρίτο) και η μετάλλαξη πολλών Ελλήνων αγροτών σε... διαχειριστές επιδοτήσεων της ΕΕ και σε εργολάβους ξένων εργατών γης, οδηγούν στην παραπλανητική εντύπωση ότι πλέον «δεν παράγουμε τίποτα, όλα τα αγροτικά προϊόντα τα εισάγουμε». Αυτή η εικόνα είναι εσφαλμένη και απλουστευτική, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σοβαρότατα διατροφικά προβλήματα με μερικά κρίσιμα προϊόντα. Χρησιμοποιώντας στοιχεία έκθεσης της ΠΑΣΕΓΕΣ για την παραγωγή ελληνικών αγροτικών προϊόντων το 2011, μπορούμε να διαπραγματευθούμε το θέμα πιο αναλυτικά και συγκεκριμένα.

Ας αρχίσουμε από τα θεμελιώδη με τη νοοτροπία της «Ψωροκώσταινας» του περασμένου αιώνα: Ψωμί θα έχουμε να φάμε; Στάρι έχουμε αρκετό για τα ζυμαρικά; Η απάντηση δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική. Στο σκληρό στάρι έχουμε επάρκεια 126,5%, αλλά στο μαλακό μόλις 33%. Ακόμη και αν αλλάξουμε δηλαδή τις αναλογίες ανάμειξης σκληρού και μαλακού σταριού σε διάφορα προϊόντα, που είναι εφικτό, θα συνεχίσει να μας λείπει αρχικά πολύ μαλακό στάρι. «Ψωμί κι ελιά» λέγανε τότε. Από ελιές άλλο τίποτα, παράγουμε... δέκα (!) φορές περισσότερες ελιές απ' όσες καταναλώνουμε (ποσοστό αυτάρκειας 996,4%). Λάδι για να βουτάμε το ψωμί μας επίσης θα έχουμε, αφού η παραγωγή καλύπτει το 139,5% της κατανάλωσης - μιλάμε για γνήσιο ελαιόλαδο, φυσικά. Η «Ψωροκώσταινα» ήταν επίσης η Ελλάδα των οσπρίων. Αυτό καλύτερα να το ξεχάσουμε, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια. Η ελληνική παραγωγή οσπρίων καλύπτει μόλις το 54,4% της κατανάλωσης σε φασόλια, το 32,8% στις φακές και το 46,9% στα ρεβίθια. Στο ρύζι πάντως έχουμε υπερεπάρκεια - 171,4%. Με τις πατάτες όμως θα δυσκολευτούμε λιγάκι. Η παραγωγή τους ανέρχεται μόλις στο 82,3% της κατανάλωσης.
Στα υπόλοιπα οπωροκηπευτικά πάμε καλά: 113,9% στα αγγούρια και 104,3% στις ντομάτες, αλλά και 111,7% επάρκεια και στη βιομηχανική ντομάτα. Αλλωστε σε όλα αυτά τα προϊόντα μπορούμε σε μερικούς μήνες, το πολύ σε ένα χρόνο, να αυξήσουμε θεαματικά την παραγωγή τους. Στα κρέατα όμως δεν υπάρχει τέτοια λύση και η ντόπια παραγωγή καλύπτει λίγο παραπάνω από το 50% της κατανάλωσης. Αν καταναλώναμε μόνο ντόπια κρέατα, θα έπρεπε να γυρίσουμε μισόν αιώνα πίσω, τότε που στο οικογενειακό τραπέζι το κρέας εμφανιζόταν σχεδόν αποκλειστικά τις Κυριακές! Στο αρνίσιο και κατσικίσιο κρέας λοιπόν έχουμε αυτάρκεια 93,7% και στο κρέας πουλερικών 83,5%. Στα μεγάλα ζώα όμως: μόλις 28,7% στο βοδινό και 35,6% στο χοιρινό. Η χοληστερίνη των Ελλήνων θα έπεφτε κατακόρυφα, αν έτρωγαν μόνο όσο κρέας παράγουν οι κτηνοτρόφοι μας! Το ψαράκι πάντως δεν θα το στερούμασταν, καθώς η αυτάρκεια σε αλιεύματα υπερβαίνει το 221%.
Δεν θα μας έλειπε ούτε το ψωμοτύρι - αλλά με το τυρί μόνο φέτα, για να εξηγούμαστε, καθώς μόνο στη φέτα έχουμε αυτάρκεια σε ποσοστό 156,5%. Γραβιέρα - κασέρι και κεφαλοτύρι προσωρινά τα διαγράφουμε (86,2% για την πρώτη κατηγορία και 66,6% για τη δεύτερη). Κρασί έχουμε για να γίνουμε... ντίρλα (105,6%), αλλά από γάλα δεν πάμε καλά: ναι μεν επάρκεια 97,5% στο αιγοπρόβειο, αλλά μόνο 58,2% στο αγελαδινό, στο οποίο υπάρχει και διπλάσια κατανάλωση. Από φρούτα, πλούσια τα ελέη. Επάρκεια παντού: ροδάκινα (122%), βερίκοκα (149,7%), καρπούζια (147,5%), πεπόνια (101%), μήλα (106,5%), σταφύλια (133,5%). Μόνο σε αχλάδια έχουμε έλλειψη (82,5%). Ολα αυτά πάντως θα τα τρώμε με... πολύ πικρό καφέ, καθώς η παραγωγή εγχώριας ζάχαρης καταβαραθρώθηκε σε ποσοστό επάρκειας... 14,3%!!!

Δύο άκρα: σημειώσατε 1...

της Αντας Ψαρρα απο το Red NoteBook...

Να λοιπόν που οι ίδιοι οι κατασκευαστές των δύο άκρων διαψεύδουν τους εαυτούς τους. Ούτε καν αυτή τη στρεβλή και ανορθόδοξη θεωρία του πιο κυνικού μανιχαϊσμού δεν καταφέρνουν να υπερασπιστούν, τρομάρα τους...

Με πομπώδεις διακηρύξεις, ο ένας μετά τον άλλον, οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης και όχι μόνο δεκαετίες τώρα χτυπούν τα «δύο άκρα» της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (παλιότερα ήταν πιο εύκολο γι΄ αυτούς μια και το μόνο άκρο - εχθρός ήτανε το ΚΚΕ). Το ίδιο μοντέλο των δύο άκρων ακολουθούν τα κόμματα εξουσίας, αλλά και πολλά θεσμικά κρατικά όργανα και φυσικά οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ που κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Μόνο η εκκλησία μοιάζει να έχει ένα και σταθερό μέτωπο πάντα προς το ένα άκρο.

Να δούμε λοιπόν πόσο συνεπείς είναι όλοι αυτοί στην «καθαρή» αυτή θεωρία τους περί ύπαρξης δύο άκρων και πώς τα αντιμετωπίζουμε. Από μόνη της η θεωρία των δύο άκρων είναι ένας ακόμα τρόπος κατασκευασμένων διαιρέσεων για προφανείς λόγους αλλά και ταυτίσεων εντελώς ανόμοιων πολιτικών και κοινωνικών απόψεων και πρακτικών. Το να μην ανήκει κανείς σε κανένα «άκρο» βοηθάει σε μεγάλο βαθμό τα συστήματα εξουσίας να διατηρούν τους πολίτες στο εν γένει ενδιάμεσο και κυρίως στο να ταυτίζουν π.χ. μια δυναμική ομάδα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως αυτά προσδιορίζονται στις Συμβάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ και μία ρατσιστική-ναζιστική ομάδα που δέρνει και μαχαιρώνει ένα τμήμα του πληθυσμού. Αφού όμως επιμένουν σήμερα να σερβίρουν την όχι και τόσο εύπεπτη πλέον «αλήθεια» τους περί δύο άκρων για να δούμε πόσο και πώς το τεκμηριώνουν αυτό για να αποδείξουν την αμερόληπτη στάση των αρχών, την τυφλή δικαιοσύνη και τα αντικειμενικά ΜΜΕ.

Το ένα άκρο (το αριστερό), ενώ οριζόταν στην αρχή αυστηρά στις παλιές ένοπλες αριστερές οργανώσεις, πέρασε σιγά σιγά στις οργανώσεις των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, ξεχείλωσε προς τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ακούμπησε τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα έφτασε να ταυτίζεται -χωρίς επιτυχία πλέον- με την αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθήθηκε δηλαδή μια απολύτως διασταλτική λογική στην περιχαράκωση αυτού του άκρου.

Αντίθετα, σε ό,τι αφορά το άλλο άκρο (το δεξιό), παρατηρείται η όλο και μεγαλύτερη συσταλτική λογική. Από τους ακραίους δεξιούς, χουντικούς, βασιλικούς και φασίστες περάσαν στην ακροδεξιά, μετά περιοριστήκαν στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή, τώρα μόνο στη Χρυσή Αυγή και αύριο αποκλειστικά στις «ανώνυμες» ομάδες ρατσιστών μαχαιροβγαλτών.

Το ένα άκρο, μόλις συλλαμβάνεται, φορτώνεται το μισό ποινικό κώδικα και δέρνεται ανηλεώς στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα. Το ένα άκρο μόλις την περασμένη εβδομάδα μέτρησε μόνο για 4 άτομα γύρω στα 200 χρόνια ποινές, με κατηγορίες του τύπου «ηθική αυτουργία για απλή συνέργια με άγνωστους δράστες», πάνω από 200 συλλήψεις συνδικαλιστών και  διαδηλωτών με κατηγορίες από διατάραξη μέχρι κακούργημα βάση του κουκουλονόμου. Το ένα άκρο, με τα μακριά μαλλιά, τα πάνινα παπούτσια, το σκουλαρίκι και το σακίδιο στην πλάτη, συλλαμβάνεται, κακοποιείται και οδηγείται σιδηροδέσμιο στα δικαστήρια, ακόμα και πριν ξεκινήσει η όποια πορεία και τα όποια επεισόδια. Το ένα άκρο, ακόμα και πριν την όποια δικαστική διαδικασία, φωτογραφίζεται, εκτίθεται σε δημόσια θέα και βαφτίζεται ένοχο πριν τη δίκη, συνήθως δε, προφυλακίζεται. Σκεφτείτε ότι αν δεν υπήρχε το αποκαλυπτικό βίντεο, ακόμα και ο φοιτητής-θύμα στο περιστατικό της ζαρντινιέρας δεν επρόκειτο να αθωωθεί. Αλλά ακόμα και στις ποινικά κολάσιμες πράξεις, για τις οποίες αποδεικνύεται η ενοχή του άκρου αυτού, εφαρμόζεται η πιο αυστηρή ποινή κάθειρξης. Εδώ φυσικά ο πολίτης μπορεί να θεωρεί ότι ένα δίκαιο κράτος πρέπει να τιμωρεί με τον αυστηρό αυτό τρόπο τις παραβατικές πράξεις. Να όμως που το ίδιο αυτό το κράτος διαψεύδει αυτήν ακριβώς την εντύπωση που θέλει να καλλιεργήσει στους πολίτες του, μια και τα ίδια δεν συμβαίνουν με το άλλο …άκρο (το δεξιό). 

Το άλλο άκρο, λοιπόν, ενώ σπάει μαγαζιά, δέρνει ή μαχαιρώνει αδύναμους, θεοποιεί τη βία και τον τσαμπουκά σαν πολιτική δράση, οργανώνει τάγματα εφόδου και υμνεί τις ρατσιστικές κορώνες του κάθε επίδοξου χιτλερίσκου, πολύ σπάνια συλλαμβάνεται. Ακόμα και τότε, όμως, οδηγείται ευγενικά στα αστυνομικά τμήματα, όπου συνήθως με μια ψιλοκατηγορία αφήνεται ελεύθερο να συνεχίζει τις «δραστηριότητές» του, ενώ τα θύματά του, (προς το παρόν) μετανάστες και διαδηλωτές, οδηγούνται ακόμα και στα κρατητήρια. Συμμορίες κοντοκουρεμένων με μαύρα μπλουζάκια κυνηγάνε με μηχανές ή με καλυμμένους αριθμούς αυτοκινήτων τη νύχτα ή και ακόμα και τη μέρα  μετανάστες ή ρομά αλλά κανείς αστυνομικός δεν μπορεί να διακρίνει ποτέ το «συμβάν» ακόμα και μετά από επώνυμες καταγγελίες.  Με σιδερογροθιές και μαχαίρια, ή ακόμα και με γκαζάκια, το άλλο αυτό άκρο τρομοκρατεί και σφάζει ακόμα και μέσα στα σπίτια τους ανθρώπους. Αλλά ποτέ κανείς δεν έκανε καμιά προληπτική σύλληψη πριν από μια τέτοια επιδρομή με βάση το «σωματότυπο» αυτού του άλλου άκρου. Κι όμως, μόνο από τις εξαγγελίες των απειλητικών ιστοσελίδων αυτού του άλλου άκρου θα ήταν πολύ απλό να προλάβουν τη δράση του και να σώσουν ανθρώπους από το θάνατο και τον τραυματισμό. Το ρατσιστικό έγκλημα γίνεται από ρατσιστές και τον ρατσισμό τον ασπάζεται μόνο το ένα άκρο. Αλλά ποιος νοιάζεται τελικά για το «χρήσιμο» αυτό  άκρο πέρα από τα πάνω από 600 θύματά του των τελευταίων χρόνων; Μια ελληνική σημαία, ένας κακομεταφρασμένος αρχαίος σοφός, πολύς τσαμπουκάς και απόλυτος ρατσισμός φαίνεται να είναι στη σημερινή Ελλάδα το διαβατήριο για το απυρόβλητο. Τώρα όμως που αυτό το άκρο άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτο ακόμα και από τους ανεκτικούς συμπαθούντες, τώρα το ξαναθυμηθήκανε όλοι και τώρα προσπαθούν να το ξορκίσουν. Αμ δε! Μέχρι και τους γάμους των βουλευτών του άκρου αυτού παίζουν τα μεσημεριανάδικα, μήπως και βοηθήσουν έτσι το image των βουλευτών που πρώτο μέλημά τους  μόλις εκλέχτηκαν ήταν να πάρουν άδειες όπλων. Για δε του λόγου το αληθές, προχθές που συνελήφθη για τσαμπουκά με όπλο ο αδελφός Κασιδιάρης, στο ΒΗΜΑ FM οι δημοσιογράφοι θεώρησαν ότι πρόκειται για περιστατικό που δεν πρέπει να μας οδηγεί σε ακραίες απόψεις περί οικογενειακής ή συλλογικής ευθύνης. Τους θυμίζουμε ότι μέσα στις φυλακές οδηγήθηκαν και οδηγούνται νέοι άνθρωποι μόνο και μόνο με την ποινικοποίηση μιας φιλίας ή μιας συγγένειας και δεν είδαμε να ιδρώνει ποτέ το αυτί τους. Είναι βέβαια αλήθεια ότι αυτοί οι «συλλογικά» φυλακισμένοι έχουν συνήθως μακριά μαλλιά.

Θυμίζουμε επίσης ότι -δυστυχώς- πολλές βόμβες έσκασαν κατά καιρούς στην Ελλάδα και κάποιες από αυτές ακόμα και στα χέρια των κατασκευαστών τους. Μόλις τελευταία έσκασε άλλη μία βόμβα στα χέρια νεαρού, ενώ ο φίλος του μετά την ανακάλυψη δεκάδων βομβών στην κατοχή του αφέθηκε ελεύθερος. Ποιος αναρωτιέται ακόμα σε ποιο άκρο ανήκε ο νεκρός βομβιστής και ο φίλος του που αφέθηκε ελεύθερος; Κοντοκουρεμένοι συνελήφθησαν με μηχανές μετά από δολοφονική επίθεση σε μετανάστες αλλά αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι, για να δικαστούν εν ευθέτω χρόνο - όσοι δικαστούν. Με μπλούζες της Χρυσής Αυγής βιαιοπράγησαν κουρεμένοι τύποι σε επαρχιακή πόλη αλλά τις είχαν φορέσει λέει για …πλάκα. Σε όποια δε «σύρραξη» γίνεται μεταξύ των δύο άκρων αυτοί που συλλαμβάνονται ανήκουν σχεδόν πάντα στο πρώτο άκρο. Όσο για την ταλαίπωρη χώρα μας έχει δικαστεί επανειλημμένα από την ΕΕ και όχι μόνο για απάνθρωπη συμπεριφορά προς το ένα άκρο αλλά και για την απόλυτη ατιμωρησία στα ρατσιστικά εγκλήματα του άλλου άκρου. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν! Ένα είναι πάντα το άκρο για την εξουσία και ο μπακλαβάς γωνία!

Κι ένα υστερόγραφο: Στη χώρα που οι ψηφοφόροι βγάζουν τρίτο κόμμα σήμερα τη Χρυσή Αυγή δεν δικαιούμαστε να καίμε ναζιστικές σημαίες στα πόδια ηγετών των χωρών στις οποίες απαγορεύονται και τα ναζιστικά μορφώματα και τα σύμβολά τους ανεξάρτητα από την σκληρά φιλελεύθερη πολιτική τους.