Το μέλλον της Ευρώπης κρίνεται στην Ελλάδα...

ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...

των Etienne Balibar, Michaël Löwy και  Ελένης Βαρίκα

Η κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι άνευ προηγουμένου από το τέλος της γερμανικής κατοχής το 1944: δραστική μείωση μισθών και συντάξεων. Ανεργία στους νέους στο 50%. Επιχειρήσεις, μικρές επιχειρήσεις, εφημερίδες, εκδοτικοί οίκοι σε πτώχευση.

Χιλιάδες ζητιάνοι και άστεγοι στους δρόμους. Υπερβολικές και αυθαίρετες φορολογήσεις και συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, χρεοκοπία των δημοσίων υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση) και της κοινωνικής ασφάλισης. Οι αυτοκτονίες αυξάνονται. Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει με τη λίστα των καταστρεπτικών αποτελεσμάτων του «Μνημονίου».

Όμως, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και η Εκκλησία (ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας), αυτοί δε φορολογούνται. Θεσπίστηκε μείωση των κοινωνικών δαπανών αλλά δεν πειράχτηκε ο γιγαντιαίος προϋπολογισμός της «άμυνας» : η Ελλάδα υποχρεώθηκε να συνεχίσει να αγοράζει στρατιωτικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων ευρώ από τους Ευρωπαίους προμηθευτές οι οποίοι είναι – κατά σύμπτωση – αυτοί που απαιτούν την αποπληρωμή του χρέους (Γερμανία, Γαλλία).

Η Ελλάδα έγινε το εργαστήριο της Ευρώπης. Δοκιμάζονται σε ανθρώπινα πειραματόζωα μέθοδοι που θα εφαρμοστούν έπειτα στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και ούτω καθεξής. Οι υπεύθυνοι αυτού του πειράματος, η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ) και οι εταίροι τους των ελληνικών κυβερνήσεων, δεν ανησυχούσαν : έχει δει ποτέ κανείς ινδικά χοιρίδια, ποντίκια εργαστηρίου, να διαμαρτύρονται ενάντια σε ένα επιστημονικό πείραμα; Θαύμα! Τα ανθρώπινα πειραματόζωα επαναστάτησαν: παρά την ανελέητη καταστολή από την αστυνομία στην οποία έχουν ευρέως διεισδύσει οι νεοναζί, που προσλήφθηκαν τα τελευταία χρόνια, οι γενικές απεργίες, οι καταλήψεις των πλατειών, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες δεν έχουν σταματήσει εδώ και ένα χρόνο. Και τώρα, αποκορύφωμα της αυθάδειας, οι Έλληνες ψήφισαν κατά της συνέχισης του «πειράματος», μειώνοντας στο μισό το ποσοστό των κομμάτων της κυβέρνησης (η δεξιά και η κεντροαριστερά, οι οποίες αντίθετα με το πρόγραμμα τους, υπέγραψαν το μνημόνιο) και τετραπλασιάζοντας το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ (συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς).

Δε χρειάζεται να ανήκει κανείς στη ριζοσπαστική αριστερά για να δει πόσο καταστροφικές είναι οι νεοφιλελεύθερες θεραπείες της Τρόικας. Ο Paul Krugman, βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών, δε σταματά να το λέει: πώς θα επιτευχθεί η «δημοσιονομική εξυγίανση» της Ελλάδας εάν βάζουμε τη χώρα σε ύφεση, η οποία, προφανώς, δε μπορεί παρά να μειώσει τα έσοδα και να αποσταθεροποιήσει τον προϋπολογισμό; Σε τι χρησιμεύουν τα «γενναιόδωρα» δάνεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ; Το να πληρωθεί…. το χρέος στις τράπεζες οδηγεί σε εκ νέου χρεοκοπία. Οι «ειδικοί» της Τρόικας έχουν τον καπιταλισμό ως θρησκεία (W. Benjamin,1921): μια θρησκεία της οποίας οι θεότητες – οι χρηματοπιστωτικές αγορές με τα απρόβλεπτα, αυθαίρετα και παράλογα διατάγματα – απαιτούν θυσίες (ανθρώπων).

Πράττοντας αυθαίρετα, μυστικά και εκφοβίζοντας με έναν αληθινό τρόπο διακυβέρνησης, μια τέτοια πολιτική βίαιης υποταγής του λαού δε μπορούσε παρά να προκαλέσει αντιδράσεις οργής, σύγχυσης και θυμού. Ένα μέρος αυτού του θυμού διοχετεύτηκε μέσω μιας απαίσιας, ρατσιστικής, αντισημιτικής, ξενοφοβικής δύναμης, της ομάδας των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Αλλά οι αγανακτισμένοι, αυτοί, στήριξαν στην πλειοψηφία τους, για πρώτη φορά από το 1958, τη ριζοσπαστική αριστερά. Αυτή η αριστερά είναι βαθιά ευρωπαϊκή. Δεν έχει καμία πρόθεση εξόδου από το ευρώ, αλλά αρνείται κατηγορηματικά το Μνημόνιο που έχει επιβληθεί από την Τρόικα και έγινε αποδεκτό από τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν τα τελευταία χρόνια: το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και εκείνη της «εθνικής ενότητας» με την ακροδεξιά. Προτείνει συγκεκριμένες, ρεαλιστικές και άμεσα εφαρμόσιμες εναλλακτικές λύσεις: αναστολή πληρωμής του χρέους, μαζί με ένα διεθνή οικονομικό έλεγχο, για να εξακριβώσει τη νομιμότητα του, κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, κατάργηση των αντικοινωνικών μέτρων που πάρθηκαν από τις κυβερνήσεις που υπέγραψαν το Μνημόνιο. Στηριζόμενη σε ένα ευρύ φάσμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, στα κοινωνικά κινήματα των αγανακτισμένων, των εργαζομένων που αγωνίζονται, των δικτύων υποστήριξης μεταναστών, στις φεμινιστικές οργανώσεις, στους ομοφυλόφιλους, στους οικολόγους, κατάφερε να γίνει η δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας. «Δεν ήξεραν ότι ήταν αδύνατο, έτσι το έκαναν» έλεγε ο Mark Twain.

Μια δεύτερη ψηφοφορία θα γίνει τον Ιούνιο. Μερικές δημοσκοπήσεις δίνουν τη ριζοσπαστική αριστερά ως πρώτη δύναμη της χώρας. Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι το μέλλον της Ευρώπης κρίνεται στην Ελλάδα. Οι εκπρόσωποι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, Jose Manuel Barroso ou Wolfgang Schäuble το έχουν καταλάβει και απειλούν τους Έλληνες με κάθε είδους αντίποινα εάν τολμήσουν να μην ψηφίσουν τους υποψηφίους που εγκρίνονται από τις τράπεζες και το ΔΝΤ. Η νέα γαλλική κυβέρνηση, που περιορίζεται σε μια συνετή σιωπή, θα πρέπει να δηλώσει καθαρά και δυνατά ότι θα σεβαστεί τις αποφάσεις του ελληνικού λαού και θα απορρίψει κάθε πρόταση αποκλεισμού της Ελλάδας από την Ευρώπη και τη ζώνη του ευρώ.

Είναι αναγκαίο να στηρίξουμε την ελληνική ριζοσπαστική αριστερά και το δημοκρατικό, αντιφασιστικό και ενωτικό πνεύμα που αυτή φέρει. Βρίσκεται, αυτή τη στιγμή, στο αποκορύφωμα της μάχης για να βγει η Ελλάδα, και κατ’ επέκταση η Ευρώπη, από τον εφιάλτη της νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

Το μέλλον της Ευρώπης κρίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Ελεύθερη μετάφραση απο Mediapart
Επιμέλεια μετάφρασης; Κωνσταντίνα Μαγγίνα

Γάμμα τέσσερα...

Αυθόρμητες μεταβολές...

Το περιβόητο πια “Γ4” θέμα της Φυσικής στις Πανελλαδικές Εξετάσεις κατέδειξε, με τρόπο που 100 διαλέξεις δεν θα μπορούσαν, πόσο γελοίο και εγκληματικό είναι να στηρίζεις ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα σε 6 μέρες εξετάσεων.

Όπως συνήθως συμβαίνει, αρκούσε μια μικρή ακίδα για να σκάσει όλη αυτή η φούσκα του “αδιάβλητου και αξιοκρατικού” συστήματος και να μας πνίξει με τη δυσωδία της. Όλοι εναντίον όλων. Το υπουργείο έδωσε μια απαράδεκτη οδηγία εκ των υστέρων ακύρωσης του επίμαχου θέματος και ξαφνικά γέμισε ο κόσμος με αδικημένους (το εννοώ) που όμως αντί να στραφούν εναντίον του βασικού ενόχου, βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου. Μαθητές που έλυσαν το Γ4 (κάποιοι απλά το λένε) και όλα τα υπόλοιπα, μαθητές που δεν το έπιασαν καν και χαίρονται για την ακύρωση, μαθητές που το έπιασαν αλλά δεν το έλυσαν κι έτσι έχασαν πολύτιμο χρόνο, μαθητές που στην προσπάθειά τους να το λύσουν τρακαρίστηκαν και δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν (αναρωτιέμαι πόσο έγκυρος είναι ένας τρόπος αξιολόγησης που μπορεί με μιας να δημιουργεί τόσα προβλήματα). Και φυσικά οι μαθητές έχουν το πρόβλημά τους και είναι αναστατωμένοι. Έχουμε όμως κι άλλες κατηγορίες. Γονείς που ισχυρίζονται ότι το παιδί τους το έλυσε και ότι αδικείται από άλλους υποψήφιους, λιγότερο διαβασμένους, φυσικούς που τσακώνονται για το αν το θέμα ήταν λάθος ή ελλιπές (λες κι έχει διαφορά όταν μιλάμε για Πανελλαδικές εξετάσεις), γονείς που τα έβαλαν με την Ένωση Ελλήνων Φυσικών που επεσήμανε το λάθος (θα έπρεπε να κουκουλωθεί όπως όλα τα λάθη των κυβερνώντων στη χώρα αυτή?) και απειλούν, φροντιστές που βιάστηκαν να δώσουν “σωστές” απαντήσεις σε λάθος θέματα και τώρα πάνε να σώσουν τη φήμη των μαγαζιών τους σιγοντάροντας μαθητές και γονείς και παίζοντας με τον πόνο τους, και φυσικά είδαμε και τα γνωστά κοράκια που -όπως πάντα- δηλώνουν ότι στον καιρό τους (67-74?) “τέτοια πράγματα δεν γινόταν” και πως φταίνε οι συνδικαλιστές, ο Ανδρέας Παπανδρέου και φυσικά… ο Τσίπρας.
Ο τρόπος που εκδηλώθηκαν οι αντιδράσεις με έριξε σε μελαγχολία. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν με σόκαραν με την κτηνώδη ειλικρίνειά τους. Αυτό που με το όνομα “κοινωνικός αυτοματισμός” αποθεώθηκε στις μέρες του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, βρήκε ξανά το δρόμο προς την επιφάνεια.
Θα ήθελα να πω στα παιδιά που δίνουν τώρα εξετάσεις να μείνουν μακριά απ’τη βρωμιά αυτή. Μη λερώσουν την αγωνία τους, την όμορφη προσμονή τους για τη φοιτητική ζωή (για κάποια σχετική ελευθερία στην πραγματικότητα) και τα όνειρά τους μέσα σ’αυτή την υστερία. Είτε έλυσαν το Γ4 είτε δεν το έλυσαν, είτε τα πάνε καλά στις εξετάσεις είτε όχι, ας θυμούνται ότι είναι ξεχωριστά, πολύτιμα το καθένα με τον τρόπο του, ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Ας ξέρουν ότι η μεταξύ τους φιλία είναι ό,τι πιο υπέροχο και δεν αξίζει να τη μολύνουν με απωθημένα ότι ο ένας “εκλεψε” τα μόρια του άλλου. Ας συνειδητοποιήσουν ότι οι απειλές για μηνύσεις, ο ατομισμός, το “τα λέω όπως με συμφέρει”, είναι χαρακτηριστικά του παλιού κόσμου, αυτού του κόσμου που με τα πιο όμορφα λόγια καταδίκασαν πέρυσι στις πλατείες και τις διαδηλώσεις.
Ας αφήσουν εμάς τους λίγο ή περισσότερο μεγαλύτερους να παίξουμε αυτό το παιχνίδι της βρωμιάς μέχρι να μας καταπιεί κι εμάς και τον κόσμο που υπηρετήσαμε. Οι περισσότεροι το δείξαμε ήδη. Βγάλαμε τα μάτια μας για ένα “θέμα Γ4” γιατί μόνο αυτό μάθαμε στη ζωή μας να κάνουμε, γιατί αφήσαμε όλη μας τη ζωή να γίνει ένα “Γ4”. Απέναντι στο γονιό, το δάσκαλο, το λοχαγό, τον παπά, το δικαστή, το αφεντικό, τον προϊστάμενο, τον υπουργό, όλη μας η ζωή υπήρξε ένα θλιβερό σερί εξετάσεων. Πότε για να ξεφύγουμε από τη μικρή πολη, πότε για να πάρουμε επιτέλους το πτυχίο, πότε για να βγάλουμε δικά μας λεφτά να μην έχουμε ανάγκη τους γονείς, πότε “όχι για μένα, για τα παιδιά μου το κάνω”. Όλη μας η ζωή, ένα κακογραμμένο “Γ4”, άθλιες εξετάσεις υπονομευμένες από την αρχή. Ένα “Γ4” που όσο και να το βρίζουμε, τόσο ξαναγυρνάμε σ’αυτό με την ουρά στα σκέλια.
Από την άλλη, μπορεί και να μην είναι ακριβώς έτσι. Εδώ και δυο χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αμφισβητούν στην πράξη τα “Γ4” της ζωής τους. Στο δρόμο, στις πλατείες, ενάντια στους σιδερόφραχτους “επιτηρητές” της εξουσίας, στις “Πανελλαδικές” των ντόπιων και διεθνών τραπεζών. Και αυτή εδώ τη στιγμή, πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να πετάξουν τα “Γ4” και το προσωπικό τους στο σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας την ίδια στιγμή που θλιβερές ομιλούσες κεφαλές προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν: “ξαναγυρίστε στην ασφάλεια του Γ4! αν το απορρίψετε η ζωή σας θα γίνει κόλαση!”. Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, αν θα επιστρέψουμε φοβισμένοι στην ασφαλή μήτρα των “Γ4” ή αν θα ανοίξουμε νέους δρόμους για μας και όσους αγαπάμε. Είναι ένα περίεργο στοίχημα και πρέπει να πω πως χαίρομαι που μπορώ και το ζω από μέσα.
Άκου και λίγη φόρα παρτίδα προπαγάνδα τώρα. Στο σχολείο του σοσιαλιστικού μας μέλλοντος δεν θα υπάρχουν εξετάσεις. Το σοσιαλιστικό σχολείο θα είναι ελεύθερο, κριτικό, βιωματικό, κριτικό και συνεργατικό. Κάθε άνθρωπος θα καλλιεργεί το χαρακτήρα του, θα αναπτύσσει τις ικανότητές του και θα μαθαίνει μέσα στην ομάδα, χωρίς ηλίθιους διαχωρισμούς, χωρίς την ανάγκη της πρωτιάς. Στο σοσιαλιστικό σχολείο κάθε άνθρωπος θα είναι πάνω απ’όλα άνθρωπος και όχι εκπαιδευτής ή εκπαιδευόμενος. Έτσι, το σοσιαλιστικό σχολείο θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, ανοιχτό και όχι κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους όπως ετούτο του καπιταλισμού, που ο μόνος τρόπος που γνωρίζει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους είναι καταπιέζοντας και εξετάζοντάς/κατηγοριοποιώντας τους.
Όπως κάθε χρόνο, στα παιδιά μου που δίνουν Πανελλαδικές, στα αγαπημένα μου μικρά φρικιά, (αλλά και στους πεντέξι ανθρώπους που μπορούν να καταλάβουν το γιατί) αφιερώνω το τραγούδι των δικών μου Πανελλαδικών.
Άι! άι! άι! και ο κόσμος είναι δικός μας!!!

Τα δύο πρόσωπα του "λαού"...

Η Αυγή online...

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΚΑΡΑΦΟΥΛΙΔΟΥ*

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδότησε την ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού προς έναν καινούργιο άξονα: εκείνον που χαρακτηρίζεται από τη βαθιά, φαινομενικά πιο ξεκάθαρη, τομή Δεξιάς και Αριστεράς. Ωστόσο θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως πίσω από τη συγκεκριμένη σχηματοποίηση του πολιτικού τοπίου υπολανθάνει μια δεύτερη, λιγότερο ορατή διχοτομία, που ποτέ δεν αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο επίπεδο της δημόσιας ρητορικής. Πρόκειται για δύο, διακριτές και συγκρουόμενες, αντιλήψεις για την έννοια του «κυρίαρχου λαού».
Για όλα τα κόμματα που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ουσιαστικά επιχειρούν τη διάσωση του σημερινού οικονομικού και πολιτικού συστήματος, ο «λαός» που καλείται να ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές είναι -εξακολουθεί να είναι- εκείνος που υπήρξε τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Καλείται να παρέχει νομιμοποίηση εντός μίας και μόνο «δημοκρατικής» στιγμής. Για να αποσυρθεί και πάλι, εκχωρώντας την κυριαρχική του εξουσία στους ειδικούς της τεχνοκρατικής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης.
Αυτός ο «λαός του δικομματισμού» και των παραφυάδων του εμφανίζεται κλειστός, φοβικός και πειθήνιος. Ελκύεται προνομιακά από την ατζέντα της ασφάλειας και δημιουργείται στο όνομα της οικονομικής σταθερότητας, στον αντίποδα μιας «απελπισμένης» βουτιάς στο «άγνωστο». Οι προσδοκίες που του χάριζε το πελατειακό κράτος έχουν εκλείψει, ενώ στη θέση τους μπαίνει γυμνός ο τρόμος για το ανοίκειο. Σε αυτόν τον λαό δεν υπάρχει καμία ελπίδα, κανένα αιτούμενο πέρα από τη μη χειροτέρευση της ήδη ρημαγμένης ζωής του. Δεκτικός στον αντιδραστικό λόγο, ανέχεται τον αυταρχισμό, εξοβελίζει το διαφορετικό και υποδέχεται άκριτα τον νέο εθνικό διχασμό.
Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική Αριστερά απευθύνονται σε έναν άλλο «λαό». Έναν «λαό» που ορίζει εκ νέου την πολιτική και τη δημοκρατία, που επιθυμεί να πλάσει ξανά τον κόσμο, αμφισβητώντας τόσο το νεοφιλελεύθερο δόγμα της κυριαρχίας των αγορών όσο και τις παλαιότερες, ιδιοτελείς, σαθρές και νοσηρές πολιτικές πρακτικές. Εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με το ιδεώδες ενός «λαού» που ανοίγει τον δρόμο για τον ποιοτικό, αξιακό και πολιτισμικό, μετασχηματισμό του ήδη υπαρκτού.
Απέναντι στα δύο αυτά, ανταγωνιστικά και αλληλοαποκλειόμενα, πρόσωπα του «λαού» στέκεται σήμερα η λεηλατημένη από την κρίση ελληνική κοινωνία και κυρίως τα διαλυμένα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που στήριξαν μέχρι χθες τη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας∙ ένας κόσμος ηττημένος, καχύποπτος, ανασφαλής, διχασμένος ανάμεσα στο είδωλο του παρελθόντος του και την εικόνα ενός ανοικτού μέλλοντος που θα μπορούσε να είναι δικό του. Προσέρχεται στην πολιτική σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς με κυνικό ρεαλισμό, χωρίς μεγάλα οράματα, αγωνιώντας για την υλική και κοινωνική του επιβίωση. Μετεωρίζεται, κλυδωνίζεται άγρια ανάμεσα στις μαθημένες έξεις και στάσεις αφενός και στη βαθιά, εσωτερική ανάγκη για μια νέα εκκίνηση αφετέρου. Με άλλα λόγια έχουμε μπροστά μας μια κοινωνία που, αγγίζοντας τα υλικά και ιδεολογικά όριά της, βρίσκεται ανοικτή με το δύσκολο, το οδυνηρό ενδεχόμενο της ίδιας της υπέρβασής της.
Το διακύβευμα είναι τεράστιο και τους ειδικούς του όρους ας τους έχουν κατά νου όσοι προσεγγίζουν τη ριζοσπαστική Αριστερά μέσα από σχήματα λαϊκισμών του παρελθόντος ή επικαλούνται τη θεωρία των «δύο άκρων». Το διακύβευμα είναι τεράστιο και προφανώς κανένας δεν θα μας το χαρίσει. Ξέρουμε, το βλέπουμε καθημερινά, πως η κοινωνία θα εκβιαστεί, ανοικτά, αισχρά, χωρίς προσχήματα, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό. Από αυτόν τον αγώνα όμως ας κρατήσουμε δύο μόνο σημεία.
Πρώτον, το ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε ήδη αυτόν, τον «δικό μας λαό», στο προσκήνιο βάζοντάς τον δυναμικά από τις πλατείες και τα κινήματα μέσα στην επίσημη πολιτική ατζέντα. Ως εκ τούτου, από εδώ και στο εξής, όλοι θα χρειαστεί να πορευτούν λαμβάνοντάς τον πλέον υπόψη. Υπάρχει ως φόβητρο, υπάρχει στον βαθμό που δεν μπορεί από κανέναν πια να αγνοηθεί.
Δεύτερον, αυτή η πρώτη μεγάλη νίκη είναι ακόμη ημιτελής. Οι άνθρωποι που μας στήριξαν δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γλώσσα και τις αξίες της Αριστεράς. Ο «λαός» μας δεν έχει ακόμη συντελεστεί, δεν έχει ακόμη λάβει σάρκα και οστά. Και αυτό ακριβώς συνιστά το πιο κρίσιμο, το πιο μεγάλο στοίχημα. Το στοίχημα με το οποίο η Αριστερά θα κληθεί να αναμετρηθεί στο άμεσο μέλλον, πέρα από το αν αναλάβει τελικά κυβερνητικές ευθύνες ή όχι.

* Η Β. Καραφουλίδου είναι ιστορικός

Οι αστοί φοβήθηκαν...

Inprecor...
Πανικός έχει πιάσει τα επιτελεία τους, κομματικά και θεσμικά. Η μέχρι πρότινος παντοδυναμία τους σε θεωρητικό επίπεδο όσον αφορά την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωζώνη και όλη η υφήλιος, άρχισε να βρίσκει μπροστά της τις αντιδράσεις των λαών, που αργά και βασανιστικά δείχνουν να ξεφεύγουν από την κυρίαρχη ιδεολογία των (νέο)φιλελεύθερων και να αντιστέκονται στα μέτρα οικονομικής προσαρμογής των κοινωνιών στα συμφέροντα των αφεντικών.
Το αξιοσημείωτο είναι δε, πως η κρίση πανικού που φαίνεται να διακατέχει τους Αστούς, κορυφώθηκε όχι από τα εκατομμύρια κόσμου που διαδηλώνει, αλλά από το πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα σε μια από τις μικρότερες χώρες και οικονομίες της Ευρώπης. Η περίπτωση, να ακυρώσει η Ελλάδα τα τρομερά μέτρα που επιβλήθηκαν στον Ελληνικό Λαό, και να προχωρήσει, σε ουσιαστική αμφισβήτηση του ευρώ και του Οικονομικού Διοικητηρίου (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Τρόικα), τους έχει αφηνιάσει. Κι αυτό όχι από λανθάνοντα εγωισμό, ούτε από εκδικητικές εμμονές.
Αλλά ας δούμε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο φόβος τους, ειδικά όσον αφορά τις ελληνικές εκλογές. Η άνοδος ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για τις προθέσεις τους, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Οι σοσιαλδημοκρατικές καταβολές του, η ενδογενής αδυναμία του να πάρει ριζοσπαστική και επαναστατική θέση απέναντι στο καπιταλισμό αλλά και ο έστω με κριτικό πνεύμα αστικός του προσανατολισμός, τον καθιστούν απρόθυμο και δύσκολο συνομιλητή μεν, δυνητικό σύμμαχο παρ’ όλα αυτά, στα σχέδια τους.
Ίσως να αναγκαστούν να αμβλύνουν λίγο τον τρόπο που επιβάλλονται, ίσως να αλλάξουν και λίγο ρητορική, αλλά σίγουρα, θα μπορέσουν να αλώσουν κάθε θύλακα αντίστασης και να διαφθείρουν αρκετά το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να τους φανεί χρήσιμος. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος; Τι φοβίζει σε όρια παράνοιας τους Αστούς; Ο λόγος είναι η απειλή της μίμησης του Ελληνικού παραδείγματος και από άλλους, και μάλιστα σε βαθμό ικανό να καταστρέψει το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που τόσα χρόνια με κόπο έχτιζαν.
Και εδώ είναι το σημείο που θέλει προσοχή. Δεν φοβούνται τη σοσιαλδημοκρατία τόσο, όσο την ικανότητα των κινημάτων να εκβιάσουν τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε μια συγκρουσιακή γραμμή ή ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου, όταν και αν συμβιβαστούν οι ηγεσίες τους. Η κατάσταση μπορεί να είναι ρευστή, αλλά βρίθει ευκαιριών για κινηματικές πρωτοβουλίες. Οι ευκαιρίες αυτές, δεν θα μας δοθούν εύκολα στο μέλλον, μιας και ήδη οι Αστοί έχουν αρχίσει να εξαπολύουν τα φασιστικά τους σκυλιά σε μια προσπάθεια εκφοβισμού αλλά και αποτροπής ενός κινήματος με αντισυστημικά χαρακτηριστικά.
Ας μην τις χάσουμε.

Σταματήστε για να ακούσω...

τοίχο-τοίχο...

Έι, εσείς!

που δεν έχετε ούτε να φάτε

που δεν έχετε να πληρώσετε το νοίκι και σας πετούν στο δρόμο

που χάσατε τη δουλειά σας και δε βρίσκετε μήνες τώρα δουλειά

που αρρωστήσατε και δεν έχετε να πληρώσετε τα νοσήλεια και τα φάρμακα

που σας κάνανε το μισθό χαρτζιλίκι και δεν μπορείτε πια να καλύψετε τις ανάγκες της οικογένειάς σας

που δεν έχετε πια να δώσετε λίγο σαλάμι και τυρί στο παιδί σας

που χάσατε την ελπίδα ότι μπορείτε να αντέξετε στον μάταιο τούτο κόσμο

...

σταματήστε να πηδάτε απ τα παράθυρα και να αυτοπυροβολήστε

γιατί ο θόρυβος που κάνετε πεθαίνοντας όρθιοι

καλύπτει τη φωνή εκείνων

που μέσα απ' τα κωλοκάναλα μας δείχνουν τον δρόμο τον αληθινό,

τον δρόμο που μας σώσανε και θα μας σώσουν,

που σας σώσανε κι ας πέφτετε ένας-ένας από τα παράθυρα

που σας σώσανε κι ας σταυρώνεστε κάθε μέρα.

Άλλωστε αυτοί που πέφτουν απ' τα παράθυρα φτάνουν εκεί,

γιατί ουδέποτε τους δόθηκε η ευκαιρία να νουθετούν απ' τα παράθυρα (της TV).

Γι αυτό σταματήστε να αυτοκτονείτε

για να ακούσω το δελτίο των 8.

Ώχ, πολύ θόρυβο κάνετε...

Σσσσσσς...



Ο νέγρος ζωγράφος

(Λοίζος, Νεγρεπόντης, Φαραντούρη)

Νέγρο Χριστό ζωγράφισε ο Τζακ

Ο νέγρος ο ζωγράφος με τη χρυσή καρδιά

Ο Τζακ που είναι γνωστός σε όλο το Καρτιέ Λατέν

Τι ξέρουν οι λευκοί απ' το Χριστό;

Τι ξέρουν απ τα πάθη του; Τι ξέρουν;

Νέγρο Χριστό ζωγράφισε ο Τζακ

Και τον παρακαλούσε απ' όλους τους κρυφά

Το νέγρο το Χριστό, κει πέρα στο Καρτιέ Λατέν

Τι ξέρουν οι λευκοί απ' το Χριστό;

Τι ξέρουν απ τα πάθη του; Τι ξέρουν;

Νέγρο Χριστό και δίπλα του τον Τζακ

Τον βρήκαν κρεμασμένο, παιδιού χρυσή καρδιά

Κι όλοι είπαν ο κουτός σε όλο το Καρτιέ Λατέν

Τι ξέρουν οι λευκοί απ' το Χριστό;

Τι ξέρουν απ τα πάθη του; Τι ξέρουν;

Ο Francois στον δρόμο του Francois;

 Protagon...

  του Γιάνη Βαρουφάκη

Ήταν Φεβρουάριος του 1993. Σε ένα μικρό γραφείο συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, τρεις άντρες συσκέπτονταν. Οι δύο από αυτούς βρισκόντουσαν στο επίκεντρο ενός νέου μεγαλοεπίβολου πολιτικο-οικονομικού σχεδίου για την Ευρωπαϊκή Ένωση που σήμερα δοκιμάζεται τόσο σκληρά: ήταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας Francois Mitterrand και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jacques Delors. Ο τρίτος ήταν σύμβουλος του τελευταίου και παραβρισκόταν επειδή ήταν ο εμπνευστής της ιδέας που ο Delors θα προσπαθούσε να πείσει τον γάλλο Πρόεδρο να ενστερνιστεί.
Ποια ιδέα; Την ιδέα ότι, για να εδραιωθεί σωστά η νομισματική ένωση που ετοίμαζαν τότε ο γάλλος Πρόεδρος με τον γερμανό Καγκελάριο Helmut Kohl, ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός κοινού ομολόγου που θα χρηματοδοτούσε κυρίως επενδυτικές ροές χωρίς τις οποίες η απόκλιση των οικονομιών (που θα κλείδωναν τα νομίσματά τους μέσω του κοινού νομίσματος) θα ήταν αναπόφευκτη. Αυτή η πρόταση είχε πάρει την μορφή Green Paper που είχε ετοιμάσει ο σύμβουλος του Delors και το οποίο προσπαθούσαν, σύμβουλος και Πρόεδρος της Επιτροπής, να πείσουν τον Francois Mitterrand να ασπαστεί. Η θεμελιώδης ιδέα ήταν να εκδοθούν ευρωομόλογα που θα χρηματοδοτούν επενδυτικά έργα μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) με διπλό στόχο (α) την δημιουργία ισχυρού κοινού ομολόγου το οποίο θα προσέλκυε επενδύσεις στην Ευρώπη από τον υπόλοιπο κόσμο και (β) την σύγκλιση των οικονομιών (κέντρου και περιφέρειας) της ευρωζώνης.
Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterrand άκουγε προσεκτικά. Όταν ο Delors τελείωσε, έπεσε σιωπή στο δωμάτιο καθώς ο γάλλος Πρόεδρος σκεφτόταν για 5 ολόκληρα λεπτά πριν απαντήσει. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι και είπε: «Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε – και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.»
Ο λόγος που γνωρίζω αυτή την ιδωτική συζήτηση είναι επειδή ο «τρίτος άνθρωπος», ο σύμβουλος του Delors που είχε συγγράψει την εν λόγω πρόταση, δεν ήταν άλλος από τον Stuart Holland (με τον οποίο δουλεύουμε μαζί την πρόταση για την επίλυση της Κρίσης που πρωτο-διαβάσατε εδώ στο protagon πριν από καιρό, κατόπον ξανά εδώ, και σε τελική επανέκδοση στο προηγούμενο άρθρο μου). Την αναφέρω όχι μόνο επειδή ο Francois Mitterand απεδείχθη εξαιρετικά προφητικός αλλά επειδή μας βοηθά να καταλάβουμε, σε αρκετό βαθμό, τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, βοηθά να «αναγνώσουμε» τον Francois Holland ο οποίος, μην το ξεχνάμε, «ανδρώθηκε» πολιτικά υπό την σκιά του Mitterand και θα κάνει ό,τι μπορεί για να ολοκληρώσει αυτό που θεωρεί ότι ήταν το ανολοκλήρωτο έργο του δάσκαλού του.
Στην πρώτη του (άτυπη) Σύνοδο Κορυφής, ο νέος γάλλος Πρόεδρος απεδείχθη συνεπής με αυτή την «ανάγνωση» των στόχων του. Μεταξύ άλλων δήλωσε πως θα επιμείνει στα ευρωομόλογα, προσθέτοντας ότι: «η ιδέα δεν είναι απλά να προχωρήσουμε στην έκδοση ομολόγων έργων (project bonds) αλλά να σκεφτούμε τρόπους χρηματοδότησης που επιτρέπουν στις χώρες μας την πρόσβαση στα ελάχιστα δυνατά επιτόκια, θέτοντας τέλος στην κερδοσκοπία και στην αμφιβολία των αγορών.»
Αυτή του η τοποθέτηση φαίνεται ότι αποσταθεροποίησε την κα. Merkel, η οποία κατέληξε να πει κάτι το οποίο σίγουρα μετάνιωσε: Δήλωσε πως διαφωνεί επειδή τα ευρωομόλογα θα έριχναν πολύ τα επιτόκια και αυτό θα ήταν κακό επειδή τα χαμηλά επιτόκια ήταν εκείνα που ευθύνονται για τον υπερβολικό δανεισμό των κρατών η οποία οδήγησε, μετά το 2008, στην Κρίση. Λέω ότι το μετάνιωσε για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή η γερμανική γραμμή έως τώρα ήταν πως το ευρωομόλογο δεν θα πετύχαινε χαμηλά επιτόκια. Και, δεύτερον, επειδή έδωσε έναυσμα στον κ. Hollande να απαντήσει καταδεικνύοντας ότι, σήμερα, τα γερμανικά επιτόκια είναι εκείνα που τείνουν στο μηδέν (υπονοώντας ότι αν τα χαμηλά επιτόκια είναι εξ ορισμού «κακά», τότε η Γερμανία έχει το... πρόβλημα) την στιγμή που Ισπανία και Ιταλία αδυνατούν, λόγω επιτοκίων του 6%, να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους. Ως χαριστική βολή, ο κ. Hollande εστίασε (επακριβώς) στην διαφωνία του με την γερμανική κυβέρνηση: «Προς το παρόν» είπε, «η Γερμανία σκέφτεται ότι τα ευρωομόλογα, τουλάχιστον αυτή είναι η αισιόδοξη ερμηνεία μου, θα μπορούσε να είναι η κατάληξη, ενώ για εμάς πρέπει να είναι η αρχή [της λύσης].»
Κανονικά, όσοι έχετε παρακολουθήσει την εξέλιξη της πρότασής μας με τον Stuart Holland, ίσως να νομίσετε ότι οι εξελίξεις αυτές με χαροποιούν. Πράγματι, και τα τρία σκέλη της πρότασής μας φαίνεται ότι, ξαφνικά, βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων σε επίπεδο αρχηγών κρατών. Πέραν της ισχυρής υποστήριξης της ιδέας των ευρωομολόγων για την εξυπηρέτηση του κατά Μάαστριχτ χρέους των κρατών-μελών (όπως προτείνουμε στην Πολιτική 2 εδώ), αυτές τις μέρες υποστηρίχτηκε και:

1. η πρόταση ευρωπαιο-ποίησης του τραπεζικού συστήματος, με την απ’ ευθείας επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το EFSF (δημοσίως από τον κ. Hollande, τον Ιρλανδό πρωθυπουργό Enda Kenny, τον ΟΟΣΑ, τον υπουργό οικονομικών της Ισπανίας και κύκλους της Fed (Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ) – βλ. Πολιτική 1 εδώ
2. η πρόταση για έκδοση νέων ευρωομολόγων από το EIF με στόχο την χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού New Deal – βλ. Πολιτική 2 εδώ

Κι όμως. Όσο θετικό κι αν είναι το γεγονός ότι, επί τέλους, άρχισε η συζήτηση που τόσο καιρό η Ευρώπη αρνιόταν να κάνει, πολύ φοβάμαι ότι είναι, ίσως, πολύ αργά. Ελπίζω να σφάλω. Πραγματικά το ελπίζω. Δεν σας κρύβω όμως ότι δεν είμαι αισιόδοξος. Και δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα μόνο – αντίθετα με πολλούς που φοβούνται ότι η Ελλάδα θα θυσιαστεί ώστε να σωθεί η υπόλοιπη ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα είναι έτσι δημιουργημένο που είναι αδύνατον να επιβιώσει μετά από μια ελληνική έξοδο. Ο φόβος μου αφορά, όπως έγραφα από τον Μάρτιο του 2010, ολόκληρη την ήπειρό μας. Γιατί τέτοια απαισιοδοξία; Για τρεις λόγους:
Πρώτον, επειδή η εφαρμοζόμενη πολιτική στην ευρωζώνη ολόκληρη έχει διώξει σχεδόν όλα τα ιδιωτικά κεφάλαια από το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης. Δεν εννοώ τις καταθέσεις που απέδρασαν προς Ελβετία κλπ. Εννοώ τους επενδυτές που κάποτε αγόραζαν είτε μετοχές τραπεζών είτε ομόλογα τραπεζών (δηλαδή, τις δάνειζαν). Αυτά τα κεφάλαια ετράπησαν σε φυγή εδώ και καιρό, ιδίως όταν (μετά τον Δεκέμβριο) η ΕΚΤ δάνεισε περί το 1 τρις στις τράπεζες (για να δανείσουν εκείνες τα κράτη). Αυτά τα δάνεια της κεντρικής τράπεζας πανικόβαλαν τους επενδυτές οι οποίοι, μετά το δικό μας (εγκληματικό) PSI, γνωρίζουν πως, στην περίπτωση που οι τράπεζες έχουν πρόβλημα, τα δικά τους δάνεια σε αυτές (ή οι μετοχές τους) θα «κουρευτούν» πριν χάσει μια πεντάρα η ΕΚΤ. Έτσι, απεδήμησαν για άλλους τόπους. Ένα τραπεζικό σύστημα το οποίο έχει χάσει την πρόσβασή του σε ιδιωτικά κεφάλαια, και βασίζεται αποκλειστικά πλέον σε μια Κεντρική Τράπεζα η οποία μάλιστα φοβάται τον ίσκιο της (δηλαδή την Bundesbank), αποτελεί νάρκη στα θεμέλια της ευρωζώνης.
Δεύτερον, επειδή μαζί με την απόδραση των καταθέσεων από τις τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, απέδρασαν και τα μη ευρωπαϊκά κεφάλαια από την ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων. Λόγω της ανόητης πολιτικής (ή, για την ακρίβεια, μη πολιτικής) που μετά το δικό μας Μνημόνιο εφαρμόζει η Ευρώπη παντού, και με την τραπεζική κρίση να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, οι ξένοι επενδυτές ξεπουλούν τα ομόλογά τους ακόμα και χωρών πλεονασματικών όπως η Αυστρία (κάτι που δικαιολογεί την πρόσφατη αλλαγή στάσης της Βιέννης υπέρ των ευρωομολόγων). Έτσι, το μόνο που κρατά ζωντανά τα κράτη-μέλη είναι η έμμεση χρηματοδότησή τους από την ΕΚΤ (μέσω των προβληματικών τραπεζών).
Τρίτον, το SPD: το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το οποίο, αν και πέρσι υιοθέτησε την πρότασή μας (επισήμως μάλιστα), σήμερα υποστηρίζει την σκληρή γραμμή της κας Merkel φοβούμενο ότι θα χάσει ψήφους αν την αφήσει να το παρουσιάσει στην κοινή γνώμη της Γερμανίας ως φιλο-γαλλικό κόμμα έτοιμο να υποχωρήσει στις πιέσεις των ελλειμματικών.
Εν κατακλείδι, από την μία παρατηρώ το σαράκι να έχει ροκανίσει τα θεμέλια της ευρωζώνης ενώ, από την άλλη, παρακολουθώ έντρομος την απόλυτη παράλυση της μίας μεγάλης γερμανικής πολιτικής δύναμης που γνωρίζει τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η ευρωζώνη. Ελπίζω να κάνω λάθος. Όμως, μην ξεχνάμε τα προφητικά λόγια του Francois Mitterand σε εκείνη την συζήτηση του 1993: «Όταν ... μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.» Αυτό το «είτε» δίνει πιθανότητες 50-50 στα δύο ενδεχόμενα. Ένα 50% πιθανότητα κατάρρευσης του ευρώ ισοδυναμεί με ένα 50% πιθανότητα μιας νέας δυστοπίας για ολόκληρη της ήπειρο. Ελπίζω η λοταρία της Ιστορίας να κληρώσει το «άλλο 50%». Θέλει όμως δουλειά πολλή και ταχύτατη.

Το καλό με τη Βίκη Σταμάτη...

Λωρη Κεζα απο ΤΟ ΒΗΜΑ...


 
Ιδού μερικά έξοδα της κυρίας Βίκης Σταμάτη: δύο καναπέδες σαλονιού 34.860,38 ευρώ, ύφασμα για δύο καναπέδες σαλονιού 19.701,46 ευρώ, κρόσσια για δύο καναπέδες 2.626,57 ευρώ, κορδόνι για δύο καναπέδες 552,96 ευρώ, τραπέζι εισόδου (μόνο η βάση) 21.480 ευρώ, μάρμαρο για τη βάση του τραπεζιού 11.714 ευρώ. Αυτές είναι οι δαπάνες ολίγων ωρών, γιατί μετά τους καναπέδες πήγε για ρούχα. Μέσα σε ένα μήνα, το 2006, ξόδεψε ποσό εικοσαπλάσιο του δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματός της. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πρόβλημα με τους ακριβούς καναπέδες και τα εξεζητημένα κρόσσια. Δεν έχουμε πρόβλημα με τις συλλεκτικές τσάντες ούτε με τις πολυτελείς διακοπές. Αρκεί ο καταναλωτής να τα πληρώνει από την τσέπη του, όχι από τη δική μας.

Διαπιστώνουμε εκ των υστέρων ότι ένας τεράστιος κύκλος ανθρώπων συνέβαλε με τη σιωπή του στην ασυδοσία της κυρίας υπουργού. Οι μαγαζάτορες, οι πωλήτριες, οι δημοσιογραφίνες του κοσμικού ρεπορτάζ, στελέχη του ΠαΣοΚ δεν είχαν αποτολμήσει ποτέ να επισημάνουν την ασυμβατότητα της τρυφηλής ζωής με τους μισθούς μιας υπαλλήλου και ενός πολιτικού. Υπήρχε η πεποίθηση ότι τέτοια άτομα ούτε ελέγχονται ούτε διώκονται. Οι ακρότητες στις οποίες επιδόθηκε το ζεύγος λειτούργησαν λυτρωτικά για μια κοινωνία που είχε το σύμπλεγμα του κολίγα απέναντι στους αιρετούς. Η προφυλάκιση και η επιμονή των αρχών για την εξιχνίαση των οικονομικών εγκλημάτων του κ. Τσοχατζόπουλου ενέπνευσε πολίτες σε όλη τη χώρα. Πήραν το θάρρος να μιλήσουν για όσα ήξεραν. Υπέδειξαν κλέφτες δημοσίου χρήματος.

Οι έλεγχοι ξεκίνησαν – κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, αν όχι στο κελί του. Οι Διώκτες του οικονομικού εγκλήματος κάνουν φύλλο και φτερό τις δηλώσεις 500 πολιτικών προσώπων. Μιλάμε για πρώην υπουργούς και βουλευτές, για δημάρχους, για νομαρχαίους αλλά και για άλλους, σε κατώτερα αξιώματα, δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους. Κοινό γνώρισμα ότι όλοι ζήτησαν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους και αναδείχτηκαν μέσα από εκλογές. Η επιλογή τους έγινε καθ’ υπόδειξιν πολιτών που έχουν υποψίες ή βεβαιότητες για παράνομο πλουτισμό σε βάρος των πολλών.

Να εξηγηθούμε. Ο ΣΔΟΕ δεν επιλύει προσωπικές διαφορές, δηλαδή δεν κάνει το χατίρι αν κάποια «πρώην» καταγγείλει από πίκα τον εραστή της ούτε εξυπηρετεί συμφέροντα κομματικού ανταγωνισμού. Μόλις φτάσει η πληροφορία ότι ο τάδε απέκτησε ξαφνικά ένα σπίτι επιπέδου Κάρινγκτον (της Δυναστείας) χωρίς αυτό να δικαιολογείται από τη δουλειά ή από κληρονομιά, γίνεται μια πρώτη διασταύρωση. Αν υπάρχει απόκλιση, αρχίζει το ξεσκόνισμα. Μαύρο φίδι που τους έφαγε γιατί κάθε νέα περίπτωση βρίσκει τους Διώκτες ακόμη πιο έμπειρους. Άλλο είναι να έχει εντοπίσει κάποιος μια υπεράκτια σε όλη τη σταδιοδρομία του και άλλο να έχει ξετυλίξει κάμποσα γαϊτανάκια μαύρου χρήματος.

Να πούμε και κάτι άλλο. Η τύχη της κυρίας Βίκης Σταμάτη λειτουργεί αποτρεπτικά για όσους βλέπουν λεφτά και γυαλίζει το μάτι τους. Βλέποντας πού κατέληξε, θα το ξανασκεφτούν ή θα αρχίσουν να προβάρουν τη ριγέ στολή των κρατουμένων, για να μην τους έρθει απότομα η αλλαγή lifestyle.

Μεταξύ φόβου και απόγνωσης...

βλέμμα...

[...]
Μέσα σε δύο χρόνια, η ελληνική μεσαία τάξη, απέραντη και αδιαφοροποίητη, είδε να καταστρέφεται ανεπανόρθωτα η συνθήκη ευπρεπούς διαβίωσης και να απειλείται η συνθήκη αξιοπρεπούς επιβίωσης. Η κατάσταση ραγδαίας αποπτώχευσης επιδεινώνεται από την απουσία κοινωνικού διχτυού προστασίας και από την ταυτόχρονη αποδυνάμωση του κράτους λόγω δημοσιονομικής αποστράγγισης.
Αυτή η απότομη μετάπτωση των υλικών προϋποθέσεων του βίου δεν είναι δυνατόν να απορροφηθεί ομαλά· το ένστικτο επιβίωσης αφυπνίζεται βίαια και εκβάλλει ορμητικά, ανά πίδακες: σαν αγανάκτηση, σαν τυφλή οργή, σαν φόβος, σαν απόγνωση. Την πολυτέλεια της έλλογης αντίδρασης έχουν πλέον μόνο όσοι διατηρούν την εργασία τους, κάποια υλικά αποθέματα: αυτοί διαπνέονται από φόβο, μήπως χάσουν και αυτά τα λίγα που διαθέτουν. Ως εκ τούτου ο φόβος μετριάζει την οργή και υπαγορεύει μια συμπεριφορά πιο συντηρητική. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε, διότι τα έχουν χάσει όλα, δεν έχουν καν την πολυτέλεια της οργής: παραδίδονται στην απόγνωση.
Η διάκριση θυμικού – λογικής άρα, που ακούγεται τώρα σαν ερμηνευτικό σχήμα του θρυμματισμένου και πολωμένου πολιτικού τοπίου, πρέπει να τεθεί ορθότερα με τέτοιους όρους: φόβος – απόγνωση. Οσοι μπορούν ακόμη να νιώσουν φόβο κι όσοι είναι τόσο απελπισμένοι που δεν φοβούνται τίποτε χειρότερο.
Ισως είναι άκαιρο, αλλά ας το επιχειρήσουμε: Κάτω από το υλικό ρήγμα, το ρήγμα στη βιοτή και στην ύπαρξη, χάσκει κι άλλο ρήγμα πιο σκοτεινό και βαθύ· ρήγμα στην κοινωνική συνοχή, στην αίσθηση του συνανήκειν, ρήγμα πολιτισμικό και ψυχικό. Η ραγδαία επιδεινούμενη ανισότητα καταδεικνύει νέους ταξικούς διαχωρισμούς, με πρωτοφανή ένταση, τέτοια που η νεοελληνική κοινωνία δεν θυμόταν επί σχεδόν μισό αιώνα. Ο διαχωρισμός μάλιστα βιώνεται ψυχικά όχι μόνο βάσει της διάκρισης “έχοντες και μη έχοντες”, αλλά πολύ βαθύτερα, στο πεδίο της γυμνής ύπαρξης: σαν διάκριση μεταξύ αυτών που σώζονται και αυτών που βουλιάζουν. Αυτή η ελλοχεύουσα διάκριση δρα σαν βόμβα διασποράς στο κοινωνικό σώμα, στο μέτρο που θραύει τις συμβατικές κοινωνικές αναπαραστάσεις και μετασχηματίζει βίαια τη συλλογική ψυχή.
Μετά το κατώφλι του φόβου, στην περιοχή της απόγνωσης, αίρονται οι αυτοπεριορισμοί, οι αναστολές, οι ενοχές, οι μετουσιώσεις των αρχέγονων ενορμήσεων, όλα τα σχήματα που παράγουν πολιτισμό. Τώρα ο πολιτισμός, ο δύσθυμος πολιτισμός της πτώχευσης και της χρεοκοπίας του βίου, προσλαμβάνεται σαν πηγή δυστυχίας. Σε κατάσταση αθυμίας, σε υπαρξιακό limbo, όταν η ύπαρξη βιώνεται σαν διαρκές ρήγμα και πτώση, χωρίς προσδοκία φωτός, όλα μπορούν να συμβούν.
Κάπως έτσι μπορεί να αναγνωσθεί η λεγόμενη ακραία πολιτική συμπεριφορά, η ακραία ψήφος λόγου χάριν, η ψήφος εναντίον του συστήματος ― ό,τι κι αν εννοεί σύστημα ο εκλογέας μέσα σε τέτοια θυμική-υπαρξιακή καταιγίδα. Κάπου εκεί θα ανιχνεύσουμε το υλικό υπόστρωμα της πολιτικής αστάθειας: σε ένα κοινωνικό σώμα που το διατρέχουν ηλεκτρικά φορτία φόβου και απόγνωσης.
Ενώπιον αυτής της πολυρηγμάτωσης υπάρξεων και συνειδήσεων, τα καθήκοντα όποιας ηγεσίας αναδυθεί, όποιας κυβέρνησης προκύψει από την εκλογή της 17ης Ιουνίου, είναι τεράστια και πολύμορφα. Το πιο επείγον όμως είναι η άμεση υλική ανακούφιση των απελπισμένων και η ψυχική τους επανασύνδεση με το σώμα των επιπλευσάντων. Αυτή είναι η ουσιώδης επαναδιαπραγμάτευση: η ανάκτηση της ανθρωπιάς. Τα θύματα της κρίσης δεν είναι οι ανάξιοι, οι χειρότεροι, οι απόβλητοι, όπως πιθανότατα αισθάνεται ένας νοικοκύρης οικογενειάρχης που έμεινε άνεργος. Ο κοινωνικός βίος δεν είναι άλογος, δεν είναι αρένα μίσους, δεν είναι το χομπσιανό σύμπαν του bellum omnium contra omnes: αυτό πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί.
Αυτή η αποκατάσταση, που τίποτε δεν έχει να κάνει με αποκατάσταση της παλαιάς ερειπωμένης τάξης, είναι δυνητικά έναρξη αναγέννησης. Είναι οι σπίθες μες στη στάχτη.

Το πεπρωμένο...

Red NoteBook ...

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

Μας εκβιάζει η Ιστορία να ενηλικιωθούμε, βιαίως. Δεν μας επιτρέπει τη μετεφηβική ανεμελιά και μάλιστα μετά από ένα σπουδαίο γεγονός. Φταίμε και εμείς, που χρησιμοποιήσαμε επιτυχώς τα εργαλεία των μεγάλων. Των μεγάλων αφηγήσεων και των μεγάλων παραδόσεων. Την αισιοδοξία της βούλησης και το αδήριτο του πολιτικού χρόνου. Ίσως ποτέ άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ να μη συμπύκνωσε την πολιτική στρατηγική του τόσο άρτια και τόσο πυκνά, όσο σε ένα σύνθημα: Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοι; Άρτια, αλλά εκβιαστικά - τόσο προς εμάς, όσο και προς τους άλλους της Αριστεράς. Πυκνά, με την έννοια της ιστορικής περιόδου που δεν έληξε στις 6 Μάη και δεν θα λήξει στις 17 Ιούνη• για περίοδο μιλάμε και όχι για στιγμή, όσο σπουδαία και αν αποδειχτεί αυτή στην εξέλιξή της. Δεν ισχυρίζομαι ότι το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο εξ αιτίας μιας επιτυχημένης εκλογικής καμπάνιας, όσο πολύτιμη και επιτυχημένη και αν ήταν. Οι εκλογές είναι μια φωτογραφία της στιγμής για όσα έχουν διαδραματισθεί σε προηγούμενο χρόνο. Ενδεχομένως, η μαεστρία να βρίσκεται στο πώς να συμπυκνώσεις το πολιτικό σε αδρές γραμμές και στο πώς να υπενθυμίσεις όλα εκείνα που έκανες προηγουμένως. Και ήταν πολλά και επαρκή• δεν αναφέρομαι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή, στην αδιάλλακτη αντιπολίτευση στο Μνημόνιο, στο δημοκρατικό έλλειμμα και στο κράτος έκτακτης ανάγκης, αλλά και στην ιδιαίτερη προσήλωση στο κοινωνικό. Στους δρόμους και τις πλατείες, στις πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης και στην πλατιά αγωνιστική ενότητα που έβρισκε το πολιτικό ισοδύναμο στην ενότητα της Αριστεράς και την αιχμή στην πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς. Το αποτέλεσμα αυτής της συμπύκνωσης δεν καταγράφεται μόνο στα ποσοστά. Εγγράφεται κυρίως στη σύνθεση της εκλογικής προτίμησης: πρωτιά στους άνεργους, τους νέους, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Εγκατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ ως πλειοψηφικό ρεύμα στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, όπως και στα αστικά κέντρα στην περιφέρεια. Πρόκειται για ένα κοινωνικό ρεύμα με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, που αποδείχτηκε «ατρόμητο» στη λυσσαλέα επίθεση του αστικού μπλοκ, εντός και εκτός –και μολονότι αυτό το τελευταίο συνεπικουρείται από την «εκλογικίστικη» συμπαιγνία της ΔΗΜΑΡ και του ΚΚΕ. Το ρεύμα αυτό είναι που ορίζει το πεδίο της αντιπαράθεσης και τις προτεραιότητες, τόσο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, όσο και αμέσως μετά. Είτε με κυβέρνηση της Αριστεράς, είτε ως (μεγάλη) πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση. Αν η ανάγνωση του κοινωνικού αυτού ρεύματος είναι σωστή θα φανεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ως τότε, ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται δάνεια από την «εθνική αφήγηση» ή από το «ιστορικό» ΠΑΣΟΚ. Για την εκλογική ατζέντα επαρκούν το κοινωνικό ζήτημα και η ένταξη του πολιτικού σχεδίου στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι. Η μάχη, εξάλλου, δεν αφορά μόνο το πολιτικό ή αποκλειστικά το κοινωνικό επίπεδο: είναι την ίδια στιγμή μια μάχη, ένας πόλεμος, στο πεδίο των ιδεών και των αξιών, στο ιδεολογικό επίπεδο. Κι εδώ οι συσχετισμοί δεν είναι με το μέρος μας - αντιθέτως… Τα όπλα του αντιπάλου δεν είναι λάφυρα για υφαρπαγή: μπορεί να γίνουν οι αυριανές χειροπέδες σου. Με άλλα λόγια, την ίδια στιγμή που οξύνεις την πολιτική αντιπαράθεση και που εργάζεσαι στο προγραμματικό επίπεδο --όχι μόνο για την εμβάθυνση του προγράμματος των μετασχηματισμών, αλλά και των άμεσων μεταβατικών μέτρων ενός κυβερνητικού προγράμματος της Αριστεράς, εν μέσω παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και εθνικής κοινωνικής καταστροφής--, την ίδια στιγμή πρέπει να επινοείς τη δικιά σου γλώσσα για το είναι και το δέον. Δεν μας χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι προσωπικές αφηγήσεις, οι «ρεαλιστές» και οι «ουτοπικοί», τα ελαφρά επιχειρήματα και η επινόηση νέων όρων. Ας μείνουμε σταθεροί στα συμφωνηθέντα. Αυτά, εξάλλου, περιγράφουν με μετριοπάθεια, ακρίβεια και επάρκεια ένα άμεσο, μεταβατικό πρόγραμμα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Σε μια κατεστραμμένη οικονομία και σε μια εξαθλιωμένη κοινωνία, ξεκινάς από τα βασικά: την επαναφορά, στα προηγούμενα επίπεδα, του κατώτερου μισθού και του επιδόματος ανεργίας, τη μη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση του χαρατσιού, την αναζήτηση εργαλείων οικονομικής πολιτικής όπως η υπαγωγή των τραπεζών σε δημόσιο έλεγχο. Προσπαθείς να μην καταρρεύσουν τα νοσοκομεία και η παιδεία, να αποκατασταθεί η αγορά εργασίας και οι εργασιακές σχέσεις (μετενέργεια), και βέβαια, προσπαθείς να δώσεις λύσεις στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Γνωρίζουμε ότι, ακόμα και έτσι, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ως κοινωνία έχουμε ελλείμματα - όχι μόνο στο επίπεδο των αξιών, στην απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών και την υποτίμηση των δημόσιων αγαθών, αλλά και στους κοινωνικούς θεσμούς και την αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Στα εικοσιπέντε χρόνια νεοφιλελευθερισμού απαξιώθηκε, δυσφημίστηκε, γραφειοκρατικοποιήθηκε και εκμαυλίστηκε κάθε μορφή συλλογικής κοινωνικής οργάνωσης: συνδικάτα, συνεταιρισμοί, τοπική αυτοδιοίκηση, κόμματα, ακόμα και οι πολιτιστικοί όμιλοι. Σήμερα, λοιπόν, πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Με αφετηρία τις πλατείες, τις κοινωνικές πρωτοβουλίες και ένα νέο συνδικαλισμό που αναδύεται στις εργατικές αντιστάσεις. Υστερόγραφο: οι παραπάνω σκέψεις συνομιλούν ευθέως με εκείνες των Νίκου Γιαννόπουλου, Νάσου Ηλιόπουλου και Ηλία Ιωακείμογλου, τα κείμενα των οποίων είναι αναρτημένα στο Rednotebook.

Φραγκίσκος Π.: “παίρνω πίσω αυτά που μου ανήκουν”…

 Κατάληψη Σινιάλο ...

O Φραγκίσκος Π., περίπου 40 χρονών τεχνίτης ανελκυστήρων, ανέβηκε σε μια κολώνα της ΔΕΗ στη συμβολή των οδών Σαλαμίνος και Παπαρρηγοπούλου στο Αιγάλεω, προφανώς για να επανασυνδέσει το ρεύμα που του είχε κόψει η ΔΕΗ πριν μια εβδομάδα. Στους γείτονες που του φώναξαν τί κάνει πάνω στην κολώνα απάντησε ότι παίρνει πίσω αυτά που του ανήκουν. Λίγο μετά χτυπήθηκε δύο φορές από το ρεύμα με την δεύτερη πιο ισχυρή, σε τέτοιο βαθμό που τον έριξε από την κολώνα. Μετακομίστηκε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και στη συνέχεια στο Θριάσιο. Η κατάσταση του Φραγκίσκου είναι πολύ σοβαρή με πολλαπλά τραύματα στην λεκάνη, στα πόδια και στα νεφρά πέρα από τα εγκαύματα…

Ο Φραγκίσμος, απολυμένος και με μια μάνα κατάκοιτη, σκιαγραφεί ένα ακόμη δραματικό απότοκο της κρίσης εν μέσω χιλιάδων άλλων. Με μια μόνο διαφορά. Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έκανε ένα “απονεννοημένο διάβημα”  αλλά για έναν άνθρωπο που έκανε μια κίνηση αντίστασης κάπου ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση. Αυτό ερμηνεύει και τα τραγικά λάθη του εγχειρήματός του. Από τη μια η αδικία και η απάθεια που την υποδαυλίζει και από την άλλη αυτό τα ακατανίκητο αίσθημα φυσικού δικαίου και η οργή που του δίνει φωνή.

Θα ρωτήσει κανείς πού είναι οι αγανακτισμένοι γείτονες, πού είναι η επίθεση στη ΔΕΗ, στην αστυνομία, στο Δημαρχείο… Προς το παρόν μια βουβή γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στη μοιρολατρία και την αβίωτη υπομονή.

Οι υπόλοιπες απαντήσεις έπονται…

ΗΠΑ: Η βόμβα των φοιτητικών δανείων...

CYNICAL...

Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο κ. Παπανδρέου, όντας ακόμα πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει εντελώς φυσικά και με την… ελαφράδα που τον διακρίνει ότι ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα προβλεπόταν και η δυνατότητα των φοιτητών να λαμβάνουν χαμηλότοκα δάνεια για τη χρηματοδότηση των σπουδών τους. Αν και θα του συγχωρούσαμε το ατόπημα να μιλά για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου, δηλαδή για επιπλέον δανεισμό στα ήδη μέχρι το λαιμό υπερχρεωμένα νοικοκυριά, εντούτοις δεν θα του επιτρέπαμε να αγνοεί τις επιπτώσεις της πρακτικής αυτής στον φοιτητόκοσμο των ΗΠΑ. 

Το σήμα κινδύνου ήρθε τα τελευταία χρόνια από τους δικηγόρους, οι οποίοι είδαν μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των πελατών που ζητούν προστασία από κατασχέσεις, εξαιτίας φοιτητικών δανείων που αδυνατούν να εξοφλήσουν. Και επειδή σε πολλά από τα δάνεια αυτά έχουν μπει ως εγγυητές οι γονείς, οι τελευταίοι κινδυνεύουν από κατασχέσεις καταθέσεων και ακινήτων.

Πολλοί πλέον μιλούν για την επόμενη βόμβα χρέους. Και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Το φοιτητικό χρέος αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 867 δισ. δολάρια, ποσό που υπερβαίνει το χρέος των πιστωτικών καρτών, το οποίο κυμαίνεται στα 704 δισ. δολάρια. Από τα 37 εκατ. φοιτητών-οφειλετών, το 14,4% ήδη έχει αρχίσει να μένει πίσω στις δόσεις. Και με την εμμένουσα ανεργία, το ποσοστό αυτό αναμένεται να αυξηθεί. Με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, το μέσο ποσό που χρωστά κάθε απόφοιτος εκτιμάται στα 25.250 δολ., ένα 10% χρωστά περισσότερο από 50.000, ενώ ένα 3% φτάνει τα 100.000 δολ. Το ποσό, δε, που αντιστοιχεί στους γονείς ανέρχεται στα 34.000 δολ. Και το χειρότερο, τα νούμερα αυτά δείχνουν μια ανησυχητικά αυξητική τάση. 

Με τα δίδακτρα να έχουν αυξηθεί πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι μισθοί, η υπόθεση «σπουδές» απευθύνεται πλέον μόνο στα μεγαλύτερα εισοδήματα. Στα τελευταία 15 χρόνια ώς το 2016, το μέσο κόστος φοίτησης θα έχει διπλασιαστεί. Φυσικά, το ίδιο και τα χρέη. 

Σε αντίθεση όμως με τα δάνεια των σπιτιών, ένας φοιτητής δεν μπορεί να χρεοκοπήσει. Το δάνειο θα τον κυνηγά όσο ζει, αναγκάζοντάς τον να προστρέχει σε πρόσθετο δανεισμό από τις τράπεζες για να το εξυπηρετεί, δρόμος που προφανώς, όπως συνέβη και με τα κράτη, οδηγεί σε αδιέξοδο.

Ως παραφυάδα του Occupy, φυσικό ήταν να οργανωθεί και κίνημα ενάντια στο φοιτητικό χρέος με δράσεις, πορείες, και διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα.

Ακριβοί και λαμπεροί συνάδελφοί μου, μεγαλοδημοσιογράφοι...

Η Αυγή online...

Tου Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr
Ώστε είναι αλήθεια; Έρχεται η καταστροφή; Έρχεται η ελληνική συντέλεια; Η Μέρκελ έχει θυμώσει τόσο με την Ελλάδα; Κι ο Σόιμπλε τα ίδια; Θα μας διώξουν από το ευρώ; Θα μας γυρίσουν στη δραχμή; Τελειώνουν τα λεφτά μας; Δεν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Θα σταματήσουν τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία να έχουν φάρμακα; Θα λείψει η βενζίνη από τα πρατήρια καυσίμων; Θα λείψουν τα μακαρόνια κι οι κονσέρβες από τα σούπερ μάρκετ; Θα τρέχουν βελζεβούληδες στους δρόμους; Θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Ακριβοί κι αγαπητοί μου συνάδελφοι, Όλγα, Γιάννη, Μανόλη, Παύλε (αχ μωρέ Παύλε...), Έλλη, Αλέξη, Πόπη, Άρη, Νίκο, έχω κατατρομάξει με τις αλήθειες σας… Έχω φοβηθεί, μα την Παναγία, με την τραγωδία που μου περιγράφετε ότι έχουμε μπροστά μας εμείς οι απείθαρχοι Έλληνες... Δεν μου την τεκμηριώνετε, φυσικά, αυτή την αλήθεια σας, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, αφού για να το λέτε εσείς που σχετίζεστε άμεσα με την εξουσία, που συχνά κάνετε και διακοπές με τους κυβερνώντες μας, κάτι θα ξέρετε παραπάνω... Μικρή σημασία επίσης έχει ότι εγώ έμαθα πως η πληροφορία τεκμηριώνεται, αποδεικνύεται, δεν πλασάρεται απλώς κι ό,τι πιάσουμε... Ίσως τα δικά σας τα σχολειά, δίπλα στην εξουσία, έχουν άλλα προγράμματα σπουδών...
Καταστρεφόμαστε λοιπόν. Και δεν το κατάλαβαν οι Έλληνες! Καταστρεφόμαστε εξαιτίας της ψήφου των Ελλήνων! Άπονε κι αγνώμονα λαέ! Δεν σας άκουσε, δεν άκουσε την έκκληση του Νίκου (Ευαγγελάτου) μία ώρα πριν κλείσουν οι κάλπες, το απόγευμα της Κυριακής 6 Μαΐου. «Έχουμε εντυπωσιακό αποτέλεσμα, προλαβαίνετε να το αλλάξετε», ήταν το νόημα της έκκλησής του προς τους ψηφοφόρους, υποψιάζοντας τον κόσμο για το δραματικό για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα exit poll (φυσικά ήταν παράνομο να το ανακοινώσει) και καλώντας τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να το αλλάξουν. Και νά τα αποτελέσματα. Μια χώρα ελεύθερη μέχρι το ξημέρωμα της 6ης Μαΐου, με περήφανους πολίτες, που δούλευαν και χαίρονταν τη ζωή, που δημιουργούσαν, που απολάμβαναν τη Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, που πανηγύριζαν με τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνησή τους, που έβλεπαν όλα να δουλεύουν ρολόι στον τόπο τους, οι ευτυχείς πολίτες της την έκαναν εκείνη την Κυριακή μια χώρα μπροστά σε κίνδυνο!
Αχ, ακριβοί και λαμπεροί μου συνάδελφοι, δεν σας άκουσαν προεκλογικά οι Έλληνες, αυτή η αχάριστη ράτσα. Και νά οι συνέπειες τώρα! Από τις 6 Μαΐου ο κίνδυνος είναι πλέον υπαρκτός:
- Να αυτοκτονήσουν από την ανέχεια και την απόγνωση 2.000 Έλληνες!
- Να μείνουν χωρίς δουλειά 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως νέοι!
- Να κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν χωρίς δουλειά άλλες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι!
- Να περάσουν το όριο της φτωχοποίησης 2.000.000 συνάνθρωποί μας!
- Να διπλασιαστούν μέσα σε λίγους μήνες οι άστεγοι και οι άνθρωποι που προσφεύγουν στα συσσίτια!
- Να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και να μειωθούν οι μισθοί κατά 40%!
- Να μείνουν απλήρωτοι ή ανασφάλιστοι όσοι έχουν ακόμη δουλειά!
- Να μειωθούν οι συντάξεις στα 500 ευρώ!
- Να κλείσουν 500.000 επιχειρήσεις κι άλλες τόσες να μην κάνουν ούτε σεφτέ!
- Να γεμίσει η αγορά ακάλυπτες επιταγές και να αποσυρθούν καταθέσεις!
- Να μπουν νέοι φόροι αλλά και χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ!
- Να μεταναστεύουν από τη χώρα χιλιάδες νέοι!
- Να παίρνουν μισθό 360 ευρώ οι νέοι μέχρι 25 χρόνων. Το 40% απ’ αυτούς, δηλαδή, γιατί το υπόλοιπο 60% ούτως ή άλλως δεν θα βρει δουλειά, ούτε θα πάρει ποτέ επίδομα ανεργίας!-Να μειωθεί το επίδομα ανεργίας στα 300 ευρώ!
- Να παίρνει δώρο Πάσχα 44 ευρώ ο νέος που έχασε τον πατέρα του και το κράτος αποφάσισε να τον ενισχύει, καθώς είναι σπουδαστής και φυσικά άνεργος!
- Να κλείσουν σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες!
- Να υποθηκευτεί ο δημόσιος πλούτος υπέρ των δανειστών!
- Να κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι της τρόικας και να οριστεί πραγματικός πρωθυπουργός ο Ράιχενμπαχ!
- Κι εκτός αυτών, να μην πάρουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας και να γυρίσουμε στη δραχμή. (Αν και διαδικασία εξόδου από την Ευρωζώνη ούτε υπάρχει ούτε κανείς την έθεσε, ενώ ο πρόεδρος του Eurogroup Γιούνκερ τα έβαλε με όσους ψευδώς απειλούν τους Έλληνες με συνέπειες!)
Α, και το βασικότερο, να κινδυνεύει η χώρα να μην κυβερνάται πλέον από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ! Με όλα τα παραπάνω μπορούμε να ζήσουμε, με αυτό το τελευταίο, χωρίς γαλάζιους και πράσινους στην κυβέρνηση, πώς θα ζήσουμε, μου λέτε;
Έχετε δίκιο, ακριβοί και λαμπεροί μου συνάδελφοι. Καλά κάνετε και μας δείχνετε τη σκληρή πραγματικότητα που προκαλέσαμε με την ψήφο μας τις τελευταίες ημέρες. Ακυρώνονται τα όνειρά μας με αυτό που συμβαίνει από τις 6 Μαΐου! Εσείς μας προειδοποιήσατε, μας προειδοποιείτε νύχτα μέρα, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Τόσο χάσαμε την τσίπα μας, τελικά; Τόσο γαϊδούρι έγινε ο Έλληνας;
Μου επιτρέπετε, ελπίζω, να σας αποκαλώ συναδέλφους, εσάς τους μεγάλους, ακριβούς και λαμπερούς...
Δοξάζω το όνομά σας που μας ανοίγετε τα μάτια! Εγώ, ένας φοβισμένος, επισφαλώς εργαζόμενος και υποψήφιος άνεργος, επαρχιώτης συνάδελφός σας, από το Ηράκλειο... (Φαντάζομαι ο δικός σας μεγάλος μισθός είναι διασφαλισμένος, ούτως ή άλλως... Αν σας άγγιζε η κρίση, όπως το 90% των Ελλήνων, οι αναλύσεις σας θα ήταν διαφορετικές...)
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Cretalive)

Σε ρόλο Εφιάλτη ο Λ.Παπαδήμος - Ο βρώμικος ρόλος του "Έλληνα" πρώην πρωθυπουργού....

DefenceNet...

Τι παραπάνω να μας κάνουν οι εχθροί της χώρας όταν κάποιος έστω διορισμένος, έστω τραπεζίτης, Έλληνας (;) πρωθυπουργός προχωρά σε υπονομευτικές δηλώσεις κατά της πατρίδας του, όπως έκανε σήμερα ο Λ.Παπαδήμος, δηλώνοντας σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ότι … η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν το πρόγραμμα των πατρώνων της κυβέρνησης Παπαδήμου, της Γερμανίας προεξαρχούσης.
  «Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι γίνονται προετοιμασίες για να περιοριστεί ο αντίκτυπος από την έξοδο της Ελλάδας», δηλώνει χαρακτηριστικά ο Λ. Παπαδήμος λειτουργώντας ως σύγχρονος Εφιάλτης .
 «Ο κίνδυνος η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ είναι πραγματικός και εξαρτάται ουσιαστικά στο κατά πόσο ο ελληνικός λαός θα υποστηρίξει τη συνεχιζόμενη εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος", συμπληρώνει ο «πεμπτοφαλαγγίτης» της τρόϊκας.
Και συνεχίζει στην συνέντευξή του λέγοντας ότι  «Συμμερίζομαι την άποψη ότι σε περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας (σ.σ. η χώρα έχει πτωχεύσει από τις 12 Μαρτίου και τυπικά, επί κυβέρνηση Παπαδήμου) με έξοδο από το ευρώ, οι επιπτώσεις για την Ευρωζώνη – το χρηματοοικονομικό σύστημα και την πραγματική οικονομία – θα είναι πολύ μεγάλες και τα επακόλουθα κόστη σημαντικά και εκτεταμένα, ενώ θα επηρεαστούν και οι οικονομίες εκτός της Ευρωζώνη», προσθέτει παρακάτω. Και συνέχισε με την γνωστή τρομολαγενία ότι «Ο χρόνος τελειώνει και χωρίς πρόσθετη βοήθεια η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει τις συντάξεις και του μισθού του δημόσιου τομέα», σύμφωνα με το πρακτορείο.
Μάλιστα κάνει και προβλέψεις για την «μετά ευρώ εποχή» σύμφωνα με την οποία «Σε έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη η ραγδαία υποτίμηση στο νέο εθνικό νόμισμα θα ακυρώσει τα πιθανά ανταγωνιστικά οφέλη στο εξωτερικό εμπόριο.
Με βάση αυτό το σενάριο, ο πληθωρισμός θα εκτιναχθεί, τα πραγματικά εισοδήματα θα συρρικνωθούν, το τραπεζικό σύστημα θα γνωρίσει ακραίες πιέσεις και η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο.
Μετά την δημοσίευση της συνέντευξης του Λ.Παπαδήμου έγινε χαμός σε όλα τα ξένα χρηματιστήρια: Πτώση καταγράφει στην Αθήνα, στην Φρανκφούρτη, το Παρίσι και το Λονδίνο, αλλά και στη Ν.Υόρκη όπου βυθίστηκαν οι μετοχές περί τα τέλη της σημερινής συνεδρίασης μετά την είδηση ότι ο Λ. Παπαδήμος θεωρεί πραγματικό τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Αλλά το χειρότερο ήρθε λίγο αργότερα όταν το Reuters μετέδωσε κατόπιν των δηλώσεων Παπαδήμου ότι το Eurogroup Working Group επεξεργάζεται σχέδια έκτακτης ανάγκης για το ενδεχόμενο που θα αποφάσιζε η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ.
«To Eurogroup Working Group συμφώνησε, κάθε κράτος της ευρωζώνης ξεχωριστά να προετοιμάσει ένα σχέδιο ανάγκης για τις πιθανές συνέπειες μίας ελληνικής εξόδου από το ευρώ», είπε αξιωματούχος της Ευρωζώνης με γνώση του τί συζητήθηκε σε τηλεδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα.
Και όλα αυτά ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος της Γαλλίας, Φ.Ολάντ δήλωσε ξεκάθαρα με αφορμή τις δηλώσεις Παπαδήμου ότι «Δεν έχω λάβει γνώση κανενός σχεδίου περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη» και ότι «Η Γαλλία δεν χρειάζεται να καταστρώσει κανένα σχέδιο για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δεν έχω καμία πληροφορία και εξάλλου δεν το εξετάζω γιατί αυτό θα έδινε την εντύπωση ότι προετοιμάζομαι για κάτι τέτοιο. Αρνούμαι» τόνισε.
Νωρίτερα, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ζαν Μαρκ Ερό είχε προτείνει τη χρησιμοποίηση των ευρωπαϊκών διαρθρωτικών πόρων για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την αποφυγή μίας «καταστροφικής» εξόδου από την Ευρωζώνη, γεγονός που θα είχε αρνητικές συνέπειες για τη νομισματική ένωση.«Λοιπόν, υπάρχει η δυνατότητα, επί παραδείγματι, να χρησιμοποιηθούν οι διαρθρωτικοί πόροι κατά στοχευμένο τρόπο για την αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας, διότι πρέπει να δώσουμε στους Ελληνες κάποιου είδους προοπτική» είπε στο ραδιοφωνικό δίκτυο RTL.
‘Αρα; Άρα ο Λ.Παπαδήμος για άλλη μια φορά προσέφερε τις υπηρεσίες του στους εργοδότες του Γερμανούς και εργάστηκε σε βάρος της ίδιας του της χώρας. Αυτό τον άνθρωπο, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ τον έκαναν πρωθυπουργό για έξι ολόκληρους μήνες και χειρίστηκε το μέλλον της χώρας…
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Βαφτίζοντας παιδαγωγικές αποτυχίες ως “Δημιουργία Ξανά”...

 ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ...

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, την ολοένα και μεγαλύτερη μιντιακή προβολή του νεότευκτου νεοφιλελεύθερου κόμματος “Δημιουργία Ξανά” που αυτοπαρουσιάζεται σαν κάτι φρέσκο στην ελληνική πολιτική σκηνή, ποντάροντας κυρίως στην αποστροφή που προκαλεί η βραδύτητα της γραφειοκρατίας, το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, καθώς και στους καρπούς της πολύχρονης προπαγάνδας των ΜΜΕ ενάντια σε δημοσίους υπαλλήλους, απεργίες, διαδηλώσεις, που κατάφεραν να διαμορφώσουν μια “φιλήσυχη” και φοβική μερίδα πληθυσμού. Με κύρια συνθήματα τους τεμπέληδες υπαλλήλους, την πολυτραγουδισμένη οικονομική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα και με σημαία την ελευθερία της αγοράς, το πολιτικό αυτό σχήμα, σε συνεργασία με τον έτερο φιλελεύθερο, Σ. Μάνο και τη “Δράση”, επιδιώκουν την είσοδο τους στο Κοινοβούλιο, ώστε να συνδράμουν (με τη σειρά τους) στην επέλαση του συντηρητισμού σε κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας.
Διαβάζοντας, βέβαια, το πρόγραμμα του κόμματος, διαπιστώνει κανείς μια σύνθεση μοντέλων που εφαρμόστηκαν ή και εφαρμόζονται αποτυχημένα σε αρκετές δυτικές χώρες. Ιδεολογήματα που παρουσιάζονται σαν δημοκρατικά, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ακραία προώθηση του εταιρικού κέρδους και της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, παράλληλα με μια καθόλου τυχαία στρεβλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Φυσικά και υπάρχουν απόψεις με τις οποίες συμφωνούμε στο εν λόγω πρόγραμμα (σε κάποια σημεία προτείνει τα αυτονόητα), κι αυτές όμως αποφεύγουν να αναζητήσουν τη ρίζα των πραγματικών προβλημάτων αναθέτοντας τη λύση τους πάντα στην ιδιωτική κερδοσκοπική πρωτοβουλία, σαν μόνο κίνητρο για την ανθρώπινη δημιουργία να είναι η συσσώρευση, ο υλικός πλούτος και η καριέρα.
Χαρακηριστικότερο παράδειγμα της ιδεολογικής φτώχειας των νεοφιλελεύθερων είναι η ανάλυση που επιχειρούν σχετικά με την παιδεία (μπορείτε να διαβάσετε το πρόγραμμα εδώ)
Οι στόχοι
Όπως και ένας μαθητής γυμνασίου θα έγραφε σε έκθεση ιδεών που θα του ζητούνταν, έτσι και η “Δημιουργία Ξανά” αναφέρει ρητά πως επιβάλλεται αναθεώρηση των στόχων του εκπαιδευτικού μας συστήματος διότι αυτό παράγει “αμόρφωτους και άναρθρους νέους, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίους, ανιστόρητους, απαίδευτους, ανάγωγους και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη”. Φυσικά, θα πρέπει να τονιστεί πως τα αποτελέσματα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος δεν προκύπτουν από τους στόχους που εμπεριέχονται στο Σύνταγμα, καθώς αυτοί μιλούν, όπως και η εν λόγω έκθεση του προγράμματος, για αυτενέργεια, ανάπτυξη κριτικής ικανότητας, γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη, καλλιέργεια δεξιοτήτων κτλ. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν η γραπτή αλλαγή των στόχων, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να επιτευχθούν.
Τα σχολεία των εκλεκτών
Ο κοινωνικός διαχωρισμός πλουσίων/φτωχών, ικανών/ανίκανων, εργατικών/τεμπέληδων αποτελούσε πάντα ιδιαίτερο φετίχ κάθε φιλελεύθερου. Έτσι και στο πρόγραμμα του κόμματος υποστηρίζεται η δημιουργία των πρότυπων σχολείων, στα οποία θα φοιτούν οι “ποιοτικά” (με αυτό τον όρο περιγράφεται) ανώτεροι των υπολοίπων μαθητές. Προφανώς, δεν λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη για ανομοιογένεια σε μια ομάδα μαθητών, έτσι ώστε να υπάρξει αλληλεπίδραση, ανταλλαγή και υγιής κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη, αλλά προβάλλει η ξεπερασμένη εδώ και δεκαετίες απαίτηση για ομοιογενείς ομάδες μαθητών, που θα ανταγωνίζονται έχοντας κοινές αφετηρίες και δυνατότητες . Με λίγα λόγια, η ευγονική και ταξική ανισότητα στην σχολική της διάσταση…
Οι αγορές χτυπάνε το κουδούνι
“Η αξιολόγηση από τους υφιστάμενους και τους πελάτες είναι μια καθιερωμένη και εξαιρετικά επιτυχημένη πρακτική στη διαχείριση ανθρώπινουν δυναμικού. Γιατί να μην την εφαρμόσουμε και στο σχολείο; “, μας λέει η Δημιουργία Ξανά. Φυσικά, όποιος έχει εργασθεί έστω και μία ώρα ως εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας εξοργίζεται δικαίως διαβάζοντας τη σύνδεση δασκάλου-μαθητή, με τον πωλητή-υπάλληλο. Πιο κάτω, διαβάζουμε για την επιταγή σπουδών (vouchers), που στην ουσία αποτελεί μια επιδότηση του κράτους στα ιδιωτικά σχολεία. Τα κουπόνια αυτά, έμπνευση του Μίλτον Φρίντμαν, γεννήθηκαν στη Νέα Ορλεάνη που, σύμφωνα με τους Financial Times, αποτέλεσε, “το κατεξοχήν πειραματικό εργαστήριο του έθνους για την επέκταση των κρατικά επιδοτούμενων ιδιωτικών σχολείων”, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή από τον τυφώνα Κατρίνα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί της περιοχής έχασαν τη δουλειά τους, ενώ οι νεότεροι προσλήφθηκαν με τους μισούς μισθούς και το σχέδιο αυτό έμεινε γνωστό ως “εκπαιδευτική υφαρπαγή γης”. Αυτή η υφαρπαγή αποτελεί επίσημη θέση των εγχώριων και μη ελίτ που σαν πτωματοφάγοι περιφέρονται γύρω από το κουφάρι της ελληνικής κοινωνίας.
Αναπαράγοντας το μοντέλο Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα προχωρά ένα βήμα παραπέρα συνδέοντας τη χρηματοδότησης όλων των σχολικών μονάδων, από επιχειρηματίες ή κράτος, με γνώμονα την αξιολόγηση τους, αποφεύγοντας να αναφέρει κριτήρια, προϋποθέσεις κτλ. Φυσικά, αναζητώντας παρόμοιες μεθόδους θα τις εντοπίσουμε στις ΗΠΑ, όπου τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των φτωχών περιοχών του Μισισίπι χρηματοδοτούνται με 4000 δολάρια το χρόνο, ενώ τα παιδιά στα δημόσια σχολεία των πλούσιων περιοχών της ίδιας πόλης με 18000 δολάρια το χρόνο.
Τι σημαίνει στην πράξη η είσοδος των αγορών στα σχολεία; Το Channel 1, παρέχει στα σχολεία των ΗΠΑ “δωρεάν” ηλεκτρονικό εξοπλισμό,όπως τηλεοράσεις, δορυφορικά πιάτα, dvd players, υπό τον όρο να μεταδίδονται μέσα στα σχολεία ένα δεκάλεπτο πρόγραμμα με τα νέα τηςημέρας, και δύο λεπτά διαφημίσεων. Στη Φλόριδα, το δημοτικό σχολείο Pembroke Lakes, υιοθέτησε ένα πακέτο προγραμμάτων που χορηγήθηκεαπό τα McDonalds. Έτσι, “ο δεκάχρονος Travis έμαθε να σχεδιάζει ένα κατάστημα McDonalds, να κατανοήσει πώς αυτό λειτουργεί και πώς να κάνει αίτηση για εργασία και να χειριστεί τη συνέντευξη στο ίδιο κατάστημα, χάριν στο πρόγραμμα επτά εβδομάδων που χορήγησε η εταιρία ώστε να διδαχθούν τα παιδιά γνώσεις σχετικά με τον κόσμο της εργασίας”. Όταν το παιδί ρωτήθηκε αν το πρόγραμμα αυτό άξιζε πραγματικά ο Travis απάντησε πως “αν θέλεις να δουλέψεις στα McDonalds όταν μεγαλώσεις, τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις… Επίσης τα McDonalds είναι πολύκαλύτερα από τα Burger King”. Η εταιρία χημικών Exxon ανέπτυξε ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά διδάσκονται πως το προϊόν της Exxon για την διαρροή πετρελαίου είναι ένα παράδειγμα περιβαλλοντικής προστασίας. Ένα πρόγραμμα που χορηγήθηκε από τη Nike δίδαξε στα παιδιά το πώς κατασκευάζεται ένα παπούτσι της, αλλά απέφυγε να αναφερθεί σχετικά με το πού, από ποιούς και υπό ποιες εργασιακές και άλλες συνθήκες παράγονται τα παπούτσια της.
Καθορίζοντας το σχολείο μέσα από την οπτική της ικανοποίησης των ατομικών αναγκών και τις επιταγές της αγοράς για εμπορικές επενδύσεις και κέρδη, οι υπερασπιστές της εταιρικής κουλτούρας δεν βλέπουν την δημόσια εκπαίδευση μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής του λειτουργίας, αλλά σαν μια εμπορική προοπτική, μέσα από την οποία η μόνη μορφή ανάπτυξης που μπορεί να προσφερθεί στους νέους ανθρώπους, είναι η ανάπτυξη τους ως καταναλωτών. Ακόμη, προσαρμόζοντας τη δημόσια εκπαίδευση στις ιδεολογικές επιταγές της εταιρικής κολτούρας , το σύστημα εναντιώνεται στην ανάγκη της κοινωνίας για μορφωμένους πολίτες που μπορούν να αναπτύξουν δημοκρατική ταυτότητα, ανθρώπινες σχέσεις και να συμμετέχουν στα κοινά και κατευθύνεται προς τη δημιουργία νέων εργατών για τις χαμηλόμισθες δουλειές της παγκόσμιας αγοράς.
Τριτοβάθμια εκπαίδευση
Συνεχίζοντας τις προτάσεις του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εξακολουθώντας να ασπάζεται το δόγμα της εταιρικής κουλτούρας στην εκπαίδευση, που ως γνωστόν έχει κάνει θαύματα (…) στις ΗΠΑ, το κόμμα του Θ.Τζήμερου προτείνει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, την με κάθε τρόπο αποφυγή πολιτικής δράσης των φοιτητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τη σύνδεση της χρηματοδότησης και λειτουργίας του ιδρύματος με το επίπεδο των φοιτητών του, την επιβολή διδάκτρων παράλληλα με τη χορήγηση τραπεζικών δανείων (ανάλογο με το σύστημα που επιβάλλεται στις ΗΠΑ και αποτελεί πλέον κοινωνική απαίτηση η κατάργηση του), την είσοδο στους χώρους του πανεπιστημίου μόνο με ηλεκτρονική επιβεβαίωση της φοιτητικής ταυτότητας (κάπου εδώ ξέχασε ο συγγραφέας του προγράμματος ότι δεν αναφέρεται στο Γκουαντανάμο) και άλλες παρόμοιες “δημοκρατικότατες” λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα…
Γενικά
Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός σχηματισμός που υπερασπίζεται την απαγόρευση των δημόσιων πολιτικών συγκεντρώσεων/διαδηλώσεων, που θεωρεί πως ένας ληστής δεν είναι δυνατό να επανενταχθεί στην κοινωνία, που δηλώνει ξεκάθαρα αντίθετο σε κάθε εργατική/κοινωνική διεκδίκηση, που υποκριτικά υποστηρίζει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ενάντιος σε κάθε κρατική παρέμβαση στις αγορές, να παρουσιάζεται ως μια μοντέρνα, καθαρή πρόταση, ενώ στην πραγματικότητα ενσωματώνει ό,τι πιο άρρωστο, αντικοινωνικό και γεννεσιουργό ανισότητας έχει εφαρμοστεί ποτέ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αντλώντας ιδέες από τον καπιταλισμό του 18ου αιώνα όπως αυτός επιχειρήθηκε αποτυχημένα να εκσυγχρονιστεί με την διάδοση του Νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αφήνουμε πίσω μας έναν κόσμο υπερκατανάλωσης, πλαστικής ευημερίας και ανάπτυξης των αριθμών που γέννησαν τα τέκνα του (νεο)φιλελευθερισμού. Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας μπορεί να είναι μια ανθρωποθυσία στο βωμό της εταιρικής ανάπτυξης, που θα παρέχει ευημερία σε ελάχιστους, επιβίωση στα όρια για κάποιους και εξαθλίωση για τους περισσότερους. Μπορεί επίσης, να είναι ένας δρόμος κοινωνικής δημιουργίας, αυτοθέσμισης και πραγματικής δημοκρατίας, όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι συνώνυμο του πελάτη και του πωλητή, αλλά του Πολίτη και του συμπολίτη. Να μεταβούμε στην ελευθεριακή παιδεία, όχι υπό τις προσταγές μιας ομάδας “σοφών” που συνδέει άμεσα το σχολείο με τον οικονομισμό, αλλά από αυτοοργανωμένες εκπαιδευτικές κοινότητες που θα συνδέσουν την παιδεία με την ίδια τη ζωή.

Είναι αλήθεια. Το λέει και η η τηλεόραση....

JUNGLE-Report...

τάδε έφη SKY

-Σχόλιο με αφορμή το άρθρο του Ben Adler στο The Nation, με τίτλο
It's Official: Watching FOX makes you stupider και οι συνειρμοί που γεννάει για τις αλήθειες της χώρας μας.

Οι άνθρωποι που εργάζονται στο FOX (για τα διεθνή δεδομένα είναι η ναυαρχίδα της  προπαγάνδας των νεοφιλελεύθερων), μάλλον αρέσκονται να πιστεύουν ότι περιφρονούνται  από τους πραγματικούς δημοσιογράφους, μόνο επειδή είναι συντηρητικοί,  ενώ οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι φιλελεύθεροι.

 Όποιοι διαβάζουν τις κείμενα του θαυμάσιου William F. Buckley Jr.  σε mainstream και φιλελεύθερες  εκδοχές,   γνωρίζουν ότι αυτά είναι ανοησίες.  Οι δημοσιογράφοι, είτε είναι  φιλελεύθεροι, είτε  χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία  είναι αρκετά ικανοί να δείξουν το σεβασμό τους σε συντηρητικούς  ειδήμονες και δημοσιογράφους οι οποίοι όμως, να αξίζουν το σεβασμό. Το ίδιο ισχύει και για το δικό μας ελληνικό τοπίο των ΜΜΕ. Απλά στη θέση του FOX, μπορούμε άνετα να βάλουμε τις τοπικές "ναυαρχίδες της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας", βλέπε MEGA xhannel, ΣΚΑΙ, αλλά και άλλες σιγανοπαπαδιές της ε(ξ)νημέρωσης.

Το ότι οι επιτελείς της ψευδοενημέρωσης του νεοφιλελεύθερου κόσμου, κατηγορούνται όχι για τον νεοσυντηρητισμό τους από φιλφλεύθερους, αλλά για τον τρόπο που περνάνε τη γραμμή του αφεντικού τους, είναι τελικά το πιο ξεκάθαρο. Αλλά αυτό, όμως δεν ισχύει για το MEGA.  Ο λόγος δεν είναι επειδή προβάλλει και υποστηρίζει  ένα σύνολο αξιών που οι απλοί άνθρωποι που επιλέγουν να "ε(ξ)νημερωθούν" από το κανάλι αυτό, δεν μπορούν να μοιρστούν.  Και αυτό είναι γεγονός, μόνο εν μέρει γιατί ενώ το κανάλι  ισχυρίζεται ότι παρέχει «δίκαιη και ισορροπημένη" ενημέρωση, είναι ξεκάθαρο πως ούε δίκαιη, ούτε ισορροπημένη αλλά και τελικά ούτε ενημέρωση είναι αυτό που προβάλλεται από το MEGA. Όπως ακριβώς και από τον διεθνή μεγάλο του αδελφό, το FOX.

Από τα έργα και των δύο καναλιών αυτών, όπως και του ΣΚΑΙ και των άλλων σιγανοπαπαδιών που δεν αναφέρουμε ξεχωριστά αφού όλοι τις ξέρουν,  δείχνει να παραβιάζεται το θεμελιώδες κριτήριο της δημοσιογραφίας. Δηλαδή η απάντηση στο ερώτημα 

Ενημερώνετε το κοινό σας;  (το τηλεοπτικό εν προκειμένω) 

Συσχετίζουμε (και όχι αυθαίρετα όπως τελικά φαίνεται) ένα δεδομένο που λάβαμε για τη μέτρηση της ποιότητας των ειδήσεων και των τηλεοπτικών κοινών για ένα άλλο τηλεοπικό κανάλι, διεθνούς προπαγάνδας που ως προς τη λειτουργία του αυτή, ομοιαζει τρομακτικά με τα ντόπια "αδελφάκια" του.  Σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο Farleigh Dickinson, που επικεντρώνει στο FOX (κανάλι νεοσυντηρητικό με δεδομένες δυνατότητες και ιστορικό διεθνούς νεοφιλεύθερης προπαγάνδας) οι θεατές του, είναι οι  λιγότερο ενημερωμένοι, είναι "κοινό για κάθε χρήση", και ξέρουν ακόμα λιγότερα για την πολιτική και τα τρέχοντα γεγονότα, από τους ανθρώπους που δεν  παρακολουθούν ειδήσεις . Με δυο κουβέντες, είναι πιο "εύπλαστοι".

Οι ερωτηθέντες στην έρευνα (για το προπαγανδιστικό FOX αλλά και για το MEGA ή τον ΣΚΑΙ θσ μπορούσε να ισχύει το ίδιο)  ήταν σε θέση να απαντήσoυν  σωστά κατά μέσο όρο σε 1,8 από 4 ερωτήσεις σχετικά με τις διεθνείς ειδήσεις και 1,6 από 5 ερωτήσεις σχετικά με εσωτερικές υποθέσεις και γεγονότα. 

"Με βάση αυτά τα αποτελέσματα, οι άνθρωποι που δεν παρακολουθούν καθόλου ειδήσεις, αναμενόταν  να είναι σε θέση να  απαντήσουν σωστά κατά μέσο όρο σε 1,22 από τα ερωτήματα σχετικά με την εσωτερική πολιτική, μόνο από μαντεψιά ή στηριζόμενοι στις βασικές τους  γνώσεις", δήλωσε ο Dan Cassino, αναλυτής της δημοσκόπησης.

"Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα μέσα ενημέρωσης ως πηγές,  έχουν σημαντική επίπτωση στον αριθμό των ερωτήσεων που οι άνθρωποι ήταν σε θέση να απαντήσουν σωστά," συνέχισε ο Cassino και οι συνεργάτες του. "

Η μεγαλύτερη επίδραση που ασκεί το Fox News: η επίδραση όλων  των άλλων είναι περίπου ίσοδύναμη, κάποιος που παρακολούθησε μόνο το Fox News, αναμένεται να απαντήσει μόλις 1,04 στις ερωτήσεις για τα εσωτερικά νέα, σωστά -ένα ποσοστό που είναι σημαντικά χειρότερο  από ό, τι το ποσοστό που παρατηρείται σε αυτούς που ανάφεραν πως δεν ενημερώνονταν από  κανένα  κανάλι και δεν είχαν καμία τηλεοπτική ενημέρωση.  Από την άλλη πλευρά, αν άκουγαν και ελάμβαναν ενημέρωση  μόνο από  το δημόσιο ραδιόφωνο, το αναμενόμενο ποσοστό ορθών απαντήσεων, θα ήταν 1,51 στις 4.

Αυτό δεν πρέπει να καταπλήξει κανέναν. ειδικά αν παρακολουθήσετε το Fox (και αντίστοιχα το MEGA, μιλώντας για τα δικά μας). Σκεφτείτε λίγο την πρόσφατη ιστορία. 

Σε μία εκπομπή του FOX, την "Το FOX  και οι φίλοι του" ο  παρουσιαστής - οικοδεσπότης Steve Doocy επινόησε μία φράση για τον  Ομπάμα, εντελώς αναληθή. Ισχυρίστηκε ψευδώς,  ότι ο Ομπάμα είχε πει ότι "ο ίδιος και η σύζυγος του,  δεν γεννήθηκαν με ασημένια κουτάλια στο στόμα τους (στα πούπουλα θα λέγαμε εμείς) "σε αντίθεση με κάποιους ανθρώπους", σε σχέση με τον προνομιακά ανατραφέντα,  Mitt Romney, τον επικρατέστερο υποψήφιο αντίπαλο του στις ερχόμενες εκλογές. Στην πραγματικότητα, ο Ομπάμα δεν είπε "σε αντίθεση με κάποιους ανθρώπους", δεν σύγκρινε ανατροφές  και τον ιδιωματισμό "silver spoon in the mouth" δηλαδή μοσχαναθρεμμένος - στα πούπουλα, τον χρησιμοποιεί πολύ συχνά εδώ και χρόνια για ποικίλλους λόγους και αιτίες.  Απλά ο Doocy επινόησε τη φράση και την "έβαλε στο στόμα του Ομπάμα"

Αρκετά άλλα ΜΜΕ επανέλαβαν τον ισχυρισμό του Doocy ως γεγονός και ενώ ο Doocy αρχικά απέφυγε να κάνει διόρθωση, αφού αποκαλύφθηκε το ψέμα. Τελικά παραδέχτηκε ότι "φαινόταν  σα να παραφράζουν τον  Ομπάμα, αντί να δηλώνει ευθέως ότι του απέδωσε κακοπροαίρεται μία κατασκευασμένη πρόταση. Και επιπλέον  δεν ζητήσει ούτε συγγνώμη για το "λάθος". Σας θυμίζει μήπως το πρόσφατο "ολίσθημα" του δικού μας MEGA με την αλλοίωση των δηλώσεων Σόιμπλε δια της μεθόδου της "εσφαλμένης" μετάφρασης - απόδοσης;

Όταν το Fox δεν βρίσκει κηλίδα εναντίον του Ομπάμα, τότε την εφευρίσκει. Εξάγει συμπεράσματα, άκριτα σχετικά με τις χορηγίες που σχετίζονται με αυτόν. Σκεφτείτε ένα τμήμα του show του Sean Hannity από την εβδομάδα 14-20/5/2012. Έδειξε μια τηλεοπτική διαφήμιση παραγωγής της ομάδας   "Αμερικάνοι για την Ευημερία", μιας συντηρητικής ομάδας που ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τους αδελφούς Koch, η οποία  επιτίθεται στον Ομπάμα για  την πρόθεση του να επενδύσει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο Hannity και ο Frank Luntz αμφέβαλλαν για την αποτελεσματικότητά της επένδυσης, με τον Luntz να λέει, "Είναι γεγονός, δεν είναι ισχυρισμοί Βλέπετε τα γεγονότα στην οθόνη. Υπάρχουν  αριθμοί " Σας θυμίζει μήπως ολίγιν τον ντόπιο Luntz, Πρετεντέρη; Ο λόγος του δεν περιέχει τους ίδιους συνειρμούς;

Την ίδια μέθοδο των "αδιάψευστων αριθμών" δοκιμάζει εδώ και 20 μέρες, στο πετσί του, ο κάθε εκπρόσωπος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που μετεχει στα τηλεοπτικά πάνελ και ειδικότερα σε εκείνα του MEGA και του ΣΚΑΙ. Οι αριθμοί που γεννάει μία "πραγματικότητα" δική τους, μία "πραγματικότητα" που η ανατροπή της είναι το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών αυτών. Όλοι μιλού ν για την αλήθεια των αριθμών χωρίς να αναφέρουν καν, το ότι η μήτρα των αριθμών αυτών είναι η κακή πληγή της χώρας και της ηπείρου, που η θεραπεία της θα ανατρέψει την εικονική αλήθεια των ατιθμών αυτών. Και υπάρχει μεγαλύτερη διάψευση για τους "επαϊοντες" των αριθμών, από έναν άλλο αριθμό; Την ανεργία που από μόνη της θέτει΄υπό αμφισβήτηση τους κανόνες "οικονομικής  υγείας" που θέτουν οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες. Αλλά τέλος πάντων. Ας επιστρέψουμε στο προκείμενο.

Το  πρόβλημα στο λόγο αυτών που χρησιμοποιούν την "αδιάψευστη αλήθεια των αριθμών" ως επιχείρημα και προπαγανδιστικό εργαλείο, είναι ότι οι ισχυρισμοί τους, είναι -κατά κανόνα-  λάθος.  Για παράδειγμα, οι Αμερικάνοι βομβαρδίζονται από την προαναφερόμενη διαφήμιση των "Αμερικάνων για την Ευημερία". Η διαφήμιση λέει ότι «το 80 τοις εκατό των χρημάτων των φορολογουμένων που δαπανώνται για την πράσινη ενέργεια πήγανε σε θέσεις εργασίας σε χώρες του εξωτερικού.", Αλλά το άρθρο που αναφέρει, ως πηγή, λέει σαφώς ότι "τα χρήματα πήγαν σε ξένες εταιρείες". Το μεγαλύτερο όμως μέρος των  δολλαρίων της αμερικανικής φορολογίας που δαπανώνται για τις επιδοτήσεις, σύμφωνα με το Politifact, πήγε στις αμερικανικές θυγατρικές των επιχειρήσεων αυτών. Η ίδια μέθοδος της "μισής αλήθειας" είναι από τις αγαπημένες μεθόδους χειραγώγησης του ντόπιου, του δικού μας MEGA. Θυμηθείτε το βομβαρδισμό με τις "ζημιές" στον τουρισμό και την απώλεια 10-15 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, την ίδια ώρα που το αφρολόγητο των ναυτιλιακών εταιρειών κοστίζει πάνω από 1,5 δις το χρόνο. Η άρση του καμποτάζ πάλι που θα "έφερνε έσοδα" στη χώρα ενώ τα μόνα έσοδα που θα προέκυπταν ως όφελος για τη χλωρα, θα ήταν τα πατατάκια, τα σάντουϊτς και τα αναψυκτικά που κάποιοι τουρίστες θα έπαιρναν από τα περίπτερα των λιμανιών, αν δεν είχαν ήδη εφοδιαστεί με "κολατσιό" από το πλοίο και τον μπουφέ του κλειστού πακέτου με διατροφή. Αλλά η μισή αλήθεια όταν εξυπηρετεί, την διαδίδουμε, χωρίς βέβαια να πούμε πως είναι μισή.....

Επιστρέφουμε στον αμερικάνικο βομβαρδισμό. Η διαφήμιση των "Αμερικάνων για την Ευημερία", προχωράει και σε συγκεκριμένα παραδείγματα: "1,2 δισεκατομμύρια δολάρια  σε μία εταιρεία  με αντικείμενο την αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας. Η χρηματοδότηση της, σαν σκοπό  έχει την οικοδόμηση ενός εργοστασίου στο Μεξικό. Μισό δισεκατομμύριο πάνε σε μια εταιρεία  παραγωγής αυτοκινήτων που μετέφερε αμερικανικές θέσεις εργασίας στη Φινλανδία. Και 39 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή φωτεινών σηματοδοτών στην Κίνα. Ο Ομπάμα κατηγορείται για σπατάλη 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε επενδύσεις υψηλού κινδύνου  "Δεν θα σας κουράσω με όλες τις λεπτομέρειες για το πώς καθένας από αυτούς τους ισχυρισμούς δεν είναι αληθής. Καθένας έχει χαρακτηριστεί ως επί το πλείστον ψευδής και μπορείτε να τα βρείτε στο Politifact ή στο Factcheck.org για περισσότερες πληρηφορίες. Άλλωστε η απλή σκέψη πως όλες αυτές οι θυγατρικές αμερικάνικων εταιριών, κερδίζουν ενώ οι εργαζόμενοι, είτε Αμερικανοί, είτε Φινλανδοί, είτε Μεξικάνοι, είτε Έλληνες, απλά δουλεύουν χωρίς αντίκρυσμα.

Ο Hannity παίρνει συνήθως την παραπληροφόρηση των Ρεπουμπλικανών,  ως την αλήθεια του Ευαγγελίου. Για να κρατήσουμε μόνο ένα ιδιαίτερα ενοχλητικό παράδειγμα, άφησε τον εκπρόσωπο τύπου του αποκλεισμένου Herman Cain,  Marc Block, να δηλώνει παράλογα, ότι μια γυναίκα με το όνομα Karen Kraushaar η οποία κατηγόρησε τον Cain για σεξουαλική παρενόχληση  ήταν η μητέρα ενός ρεπόρτερ του πολιτικού ρεπορτάζ  του ιστότοπου Politico, με το όνομα Josh Kraushaar.  O Hannity δεν εξέτασε ούτε την ακρίβεια του ισχυρισμού αυτού, ούτε το αναρωτήθηκε γιατί αυτό το "γεγονός" θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση πριν αναφερθεί διεξοδικά στην "αποκάλυψη" ότι ο Cain έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. 

Στην πραγματικότητα, ο Josh Kraushaar είχε φύγει από το Politico ήδη ένα χρόνο πριν, και δεν σχετίζεται με την συνεπίθετη του Karen. Θα ήταν εύκολο για τον Hannity να ελέγξει αυτά τα περιστατικά, αλλά δεν το έκανε. Εδώ είναι τι έγραψε ο Josh Kraushaar, γι 'αυτό την επόμενη μέρα:

Οποιοσδήποτε με πρόσβαση στο Διαδίκτυο θα ήταν,  σε θέση να καταλάβει ότι δεν έχω εργαστεί για το Politico από τον Ιούνιο του 2010 και εργάζομαι στο National Journal, από τότε. Εγώ δημοσίευσα το γεγονός ακόμα και στο Twitter καθώς και το ότι δεν έχω σχέση με την Karen Kraushaar, νωρίτερα εκείνο το απόγευμα για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και να μη δημιουργηθεί σύγχθση από τους ισχυρισμούς του Hannity. Αυτό δεν σταμάτησε τον Block. Όταν άκουσα αυτό που είχε πει ο Μπλοκ για εμφάνιση Hannity, εγώ αμέσως τον e-mail ενημερώνοντάς τον για το λάθος του. Ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση.

Αυτή η τεμπελιά, και η έλλειψη σεβασμού για την ακρίβεια είναι αυτό που διαχωρίζει το Fox News, από κανάλια και media  που έχουν απλώς "άποψη". Το ίδιο και το δικό μας MEGA.  Και αυτό κάνει το κοινό τους ένα κακό κοινό.  Ακόμα και αν το κακό κοινό είναι το πιο μεγάλο, αυτό συμβαδίζει με την κατάσταση ηθικής και πολιτικής κρίσης που διάγουμε. Άλλωστε το MEGAλο κοινό έχει αποδείξει πως "εμπιστεύεται" το κανάλι και καταπίνει τις ειδήσει του αμάσητες (ή σχεδόν αμάσητες)

Η μελέτη του  Fairleigh Dickinson  δεν είναι η πρώτη ή η μοναδική που θα βρείτε ότι η Fox News τηλεθεατές είναι οι πιο κακοπληροφορημένοι από όλους τους καταναλωτές ειδήσεων.  Ως τις 22 Νοεμβρίου 2011, είχε διαπιστωθεί  σε επτά μελέτες της Think Progress ότι οι τηλεθεατές του Fox News  είναι οι χειρότερα ενημερωμένοι απ' όλους  τους καταναλωτών ειδήσεων. Δε νομίζετε πως το ίδιο εισχύει και για την ελληνική τηλεοπτική ενημέρωση, ειδικά όσον αφορά το MEGA (banca) και το (bank of) ΣΚΑΙ; Αλλά εδώ πολύ δύσκολα θα βρούμε μετρήσει ποιότητας των τηεοπτικών σταθμών. Μόνο "πρόστιμα" για έλλειψη ποιότητας (την οποία δεν έχουμε μετρήσει ποτέ)

Σε μια διατριβή της, για μια έκθεση που μόλις είχε βγει στο περιοδικό International Journal Press / Politics, (τότε) υπότροφου του τμήματος επικοινωνίας Lauren Feldman, του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια και τους συνεργάτες της,  διαπίστωσε ότι «το Fox News προβολής διακηρύσσεται μια σημαντικά, αρνητική άποψη για την  υπερθέρμανση του πλανήτη," 

Ο Cris Mooney παρέθεσε έξι προηγούμενες μελέτες, με παρόμοια ευρήματα.

Eντοπίστηκαν 6 ξεχωριστές μελέτες που δείχνουν ότι οι τηλεθεατές του Fox News είναι η πιο κακοπληροφορημένοι, και μάλιστα προσανατολισμένοι σε μια δεξιά κατεύθυνση- για το θέμα  της  υπερθέρμανσης του πλανήτη, την υγειονομική περίθαλψη, την υγειονομική περίθαλψη, για το Ground Zero και το  τζαμί που θα χτιζόταν, για τον πόλεμο στο Ιράκ, και για τις εκλογές του 2010. Κατ' αντιστοιχία, οι τηλεθεατές των ντόπιων προπαγανδιστών, είναι οι πιο κακοπληροφορημένοι για τα θέματα της δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, για τα μνημόνια, για τις δαπάνες του Κράτους, για τη ζωή μας την ίδια. Υπάρχει όμως δυστυχώς η ζοφερή καθημερινότητα των αυτοκτονιών και της απελπισίας που ξεπερνάει από μόνη της κάθε απόπειρα εξωραϊσμού δια της "ε(ξ)νημέρωσης"

"Ζήτησα (ο Ben Adler συγγραφέας του άρθρου του The Nation για το FOX απ' όπου πήραμε όλες  τις πληροφορίες για το MEGA channel των ΗΠΑ) επίσης να μάθω, αν κάποιος γνώριζε την αντίθετη επιχειρηματολογία στα θέματα με τα οποία ασχολούταν το FOX, και δεν υπήρξε καμία απάντηση. Θα μπορούσε  να υπάρχει μία καλή έρευνα που θα δείχνει ότι οι τηλεθεατές του FOX δεν είναι [με έμφαση στο πρωτότυπο] οι πιο παραπληροφορημένοι από  τους καταναλωτές ειδήσεων καλωδιακής τηλεόρασης για κάποιο θέμα (προφανώς θα ήταν ένα θέμα όπου οι Δημοκρατικοί έχουν κάποιο είδος ιδεολογικού τυφλού σημείου), αλλά δεν υπάρχει τέτοια έρευνα. Και το έχω (o Ben Adler) ψάξει".

Κατά το περασμένο έτος, δεδομένου ότι  το Fox News απέλυσε τον Glenn Beck και προσπάθησε να παρατάξει και να καθιερώσει ρεπουμπλικάνους  υποψήφιους, όπως τον  Mitt Romney. Η νέα συμβατική σοφία (το νέο καθιερωμένο δόγμα)  ήταν ότι η Fox σταθεροποιούνταν στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Αυτό, ως μία καθαρά στρατηγική κίνηση μέσα στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα,  μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν έχει συσχετιστεί με οποιαδήποτε βελτίωση της ποιότητας ή της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφίας της.

Στην Ελλάδα, το νέο συμβατικό δόγμα είναι πιο παλιό. Είναι αυτό που προφητικά, επαναλάμβαναν  οι συνεργάτες των Γερμανών. "Συνεργάσου. Για το καλό σου, το καλό της οικογένειας σου και το καλό της πατρίδας σου". Και είναι αλήθεια. Το λέει και η τηλεόραση

Σαν να μην μας τα λες καλά, Φρανσουά!

Στη Χώρα της Λήθης... 

Σαν να μην μας τα λες καλά, Φρανσουά!

Δεν μας έφτανε η χυδαία και διαρκής επίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα στο εσωτερικό, έχουμε και τα έξωθεν χτυπήματα. Όσο οι εκλογές πλησιάζουν, τόσο οι προσπάθειες να ξεχάσουμε όσα μας περιμένουν θα εντείνονται. Αντωνάκης και Μπένυ δεν μιλούν για τα δικά τους προγράμματα, αλλά μόνο για την επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΚΚΕ, εχθροί του λαού δεν είναι τα τέως μεγάλα κόμματα, ούτε καν ο Καπιταλισμός, αλλά μόνο η Κουμουνδούρου, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ ανασκουμπώνεται για την επόμενη επίθεση.

Τα ξένα ΜΜΕ, μετά τον ξαφνικό έρωτα προς τον Αλέξη Τσίπρα -με συνεντεύξεις, ξεψάχνισμα του βιογραφικού του και φωτογραφίες- τώρα ανακάλυψαν πως είναι "αριστεριστής" και "επικίνδυνος". Μετά το ταρακούνημα που υπέστη η ηγεσία της ΕΕ, προσπαθεί να διασκεδάσει την εντύπωση ότι είναι έτοιμη να διαπραγματευθεί χαλάρωση των όρων των Μνημονίων, επιτιθέμενη στο κόμμα που δεν δείχνει διατεθειμένο να δώσει γην και ύδωρ.

Στο εσωτερικό, ο κάθε ερασιτέχνης γλωσσολόγος στηλιτεύει αμείλικτα όποιο λάθος κάνει ο Τσίπρας στις ομιλίες του, όπως η "στρεπτοδικία" αντί "στρεψοδικία", λησμονώντας φυσικά τα μαργαριτάρια που ακούμε ή διαβάζουμε καθημερινά και τα οποία τείνουν να καθιερωθούν. Και βέβαια, επειδή όλοι έχουν τουλάχιστον Cambridge, ειρωνεύονται τα αγγλικά του. Βλέπετε, ο Σημίτης κι ο ΓΑΠ ανέβασαν πολύ τον πήχυ στις ξένες γλώσσες. Ασχέτως αν τα σαρδάμ τους στα ελληνικά έχουν αφήσει εποχή.

Ωστόσο, ο 38χρονος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέλος της γενιάς που γαλουχήθηκε με τα πασοκικά εκπαιδευτικά ιδεώδη, τα οποία δεν φιλοδοξούσαν να καλλιεργήσουν το πνεύμα των μαθητών ή να τους εμπνεύσουν αγάπη για τη λογοτεχνία. Αντίθετα, δημιούργησαν την απαξιωτική λέξη "κουλτουριάρης", για να χαρακτηρίζουν όποιον αγαπάει τις τέχνες και το διάβασμα.

Όποιον, δηλαδή, αρνιέται τη μετριότητα, την απληστία και τη χυδαιότητα των μελών του ΠΑΣΟΚ.

Προχθες άκουγα τη Δάφνη Σφέτσα, απεσταλμένη του ραδιοσταθμού Στο Κόκκινο να περιγράφει την ενθουσιώδη υποδοχή που επιφύλαξαν οι γάλλοι αριστεροί στην αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Μελανσόν και Λωράν ζήτησαν από τον Φρανσουά Ολάντ να εκπληρώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του και να δεχτεί την αντιπροσωπεία, παρά τις επιταγές του πρωτοκόλλου που ορίζουν ότι μόνο με αρχηγούς κρατών μπορεί να συναντηθεί.

Και να, που ο γάλλος Πρόεδρος παρέβη το πρωτόκολλο, αλλά, αντί να δεχτεί τον Τσίπρα, συνταντήθηκε με τον Βενιζέλο, αρχηγό του τρίτου κόμματος! "Δεν πήγα ως αρχηγός κόμματος, αλλά ως εκπρόσωπος του ελληνικού λαού", δήλωσε ο άνθρωπος που συνέταξε το Μνημόνιο, επέβαλε το χαράτσι της ΔΕΗ, αποδυνάμωσε τις εφημερίδες με τον νόμο περί Τύπου και έδωσε άφεση στη διαφθορά των πολιτικών με τον "νόμο περί [μη] ευθύνης υπουργών". Δεν θυμάμαι να τον εξουσιοδότησα για να με εκπροσωπήσει στον Ολάντ, Αντίθετα, βλέπω να δικαιώνεται ο Σαρκοζί που αποκαλούσε τον αντίπαλό του "Ολαντρέου". Είναι πράγματι αδελφά κόμματα.

Και ενώ όλοι ξεκατινιάζονται, προκειμένου να ξεχάσουμε ότι απεργάστηκαν την καταστροφή της χώρας, νά' σου κι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Τελών εν αργία από το νομαρχιακό του αξίωμα εξαιτίας διαφόρων... απαλλοτριώσεων, βγήκε στον αφρό για να αποκαλέσει “ιμιτασιόν Ανδρέα Παπανδρέου” και “Θαθανδρέου του 2012″ τον Τσίπρα, να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως “επικίνδυνη, εφιαλτική και μηδενιστική Αριστερά” που “στρατολόγησε” τη “Χρυσή Αυγή” με τα επεισόδια και τις καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και να δηλώσει πως “δεν θα αφήσουμε τη χώρα να γίνει Βόρεια Κορέα”!!! (http://kartesios.com/?p=84845#more-84845) Η Βόρεια Κορέα έχει γίνει πολύ δημοφιλής τελευταία. Στην εποχή μου ήταν η Ουγκάντα.

Τελικά έχει δίκιο ο Κώστας Βαξεβάνης: " Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, αλλά δεν είναι ο κομουνισμός. Είναι το φάντασμα του... Αλέξη Τσίπρα". (εφημ. Δρόμος /12.5.12)