Βιτσιόζοι βιασθέντες...

Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα απο τον μικρο Φωκιωνα...

Λιγότερο σεξ κάνουν οι Έλληνες από την στιγμή που επιβλήθηκε το μνημόνιο. Στην έρευνα δεν μετέχουν οι μνημονιακοί πολιτικοί οι οποίοι βιάζουν καθημερινώς 11 εκατομμύρια πολίτες.

Οι πιο βιτσιόζοι από τους βιασθέντες στις εκλογές θα  προτιμήσουν ξανά τα κόμματα που εκτρέφουν αυτούς τους πολιτικούς. Το κακό είναι ότι τον βιασμό δεν τον υφίσταται μόνο ο βιτσιόζος ψηφοφόρος αλλά και αυτός που δεν νιώθει καθόλου ευχάριστα όταν τον βιάζουν.

Είναι δυνατόν, ωρύονταν η ομάδα προπαγάνδας του mega, να μην εφαρμόζει ο υπουργός άνευ παιδείας τον νόμο που ψήφισε η πλειοψηφία της βουλής;

Θα μου πεις, έχουν ένα δίκιο. Εδώ η πλειοψηφία της βουλής έχει ψηφίσει την παράδοση της χώρας με δώρο τους κάτοικους της στην τρόικα και αυτός ο νόμος εφαρμόζεται.

Μήπως η καούρα που τους έπιασε δεν είναι για τον Μπαμπινιώτη αλλά για το ενδεχόμενο να μας μπουν τίποτα περίεργες ιδέες και να θέλουμε να μην εφαρμοστεί κανένας νόμος από αυτούς που με πλειοψηφία ψηφίστηκαν καταδικάζοντας στην απόγνωση τους πολίτες;

Ο Αντωνάκης ο Σφουγγαράκης είπε ότι θα καταργήσει το χαράτσι για τα ακίνητα και στην θέση του θα βάλει άλλους φόρους.

Δηλαδή το θέμα μας είναι η ονομασία του φόρου ή ότι τον πληρώνουμε;

Αν το πει ενιαίο τέλος ο Αντωνάκης, ή ενιαία αρχή ο Μπένι ο φορολάτρης θα αλλάξει κάτι σε εμάς;

Και τι πρωτότυπο είπε .

ο Αντωνάκης ο σφουγγαράκης για αυτόν τον φόρο; Ότι θα ενοποιήσει τους φόρους στα ακίνητα και θα είναι ένας. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα. Το ίδιο δηλαδή που θέλει να κάνει και ο Μπενίτο.

Το ίδιο που έχουν δεσμευτεί και οι δύο στην τρόικα ότι θα κάνουν.  Απλά και κατανοητά.

Τα κανάλια και τα κόμματα ενόψει των εκλογών προσπαθούν να γίνουν περισσότερο χρυσαυγίτες από την ίδια την Χρυσή αυγή. Σπέρνουν τον φόβο, βρίσκουν «εχθρούς» - εύκολα θύματα για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες, για να τους ξεγελάσουν από τους πραγματικούς ενόχους της δυστυχίας τους, για να έρθουν ως λυτρωτές τους.

Για δέκα χρόνια, λέει ο Τόμσεν, θα συνεχιστεί η λιτότητα στην χώρα. Τόσα θα χρειαστούν για να αποκτήσει  ανταγωνιστικότητα η χώρα.

Αν σκεφτεί κανείς ότι οι προβλέψεις τους είναι υπεραισιόδοξες ας περιμένουμε καμιά 25αριά χρόνια. Και τότε θα αναφωνήσουν οι σωτήρες μας: «Κοίτα να δεις, μόλις έμαθαν οι πολίτες να μην τρώνε, πέθαναν. Τι κρίμα!»

Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση φροντίζει αυτούς που έχουν πληγεί περισσότερο από την πολιτική της.

Έτσι μειώνει τον συντελεστή φορολόγησης για αυτούς που έχουν εισόδημα πάνω από 60 χιλιάδες και αυξάνει τον συντελεστή στους μόνιμα ευνοούμενους που έχουν εισόδημα κάτω από 20 χιλιάδες.

Α! θα πληρώσουν και κάτι λαμόγια που είναι απλοί εργαζόμενοι με 500 ευρώ το μήνα.

Χάλια πάει και η Ισπανία. Μα με ανεργία 25% και μισθούς μικρότερους της Ελλάδας δεν έχει ανταγωνιστικότητα;

Θα βγούμε από την κρίση, είπε η κόρη του επίτιμου. Βέβαια την μόνη κρίση που ένιωσε η κόρη του επίτιμου είναι η δημοσκοπική για το δημιούργημα της.

Επιστολή με τις υπογραφές τους έστειλαν άλλοι τρεις τέως διαγραμμένοι βουλευτές της ΝΔ. Τελικά οι επιστολές με υπογραφή έχει γίνει θεσμός στην ΝΔ. Ήταν να μην κάνει την αρχή ο Αντωνάκης.

Άνοιξε το επάγγελμα των ταξιτζήδων μένοντας ερμητικά κλειστό. Ήταν θέμα αρχών του τσεκουράτου υπουργού. Όπου οι αρχές μεταφράζονται σε κάποιες χιλιάδες ψήφων.

Να υπενθυμίσω ότι τα Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα την Κυριακή θα εγκληματήσουν εντύπως στο «Χωνί».

Μικρός Φωκίων

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ...

ΙΣΚΡΑ...
 ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ-ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Οι τράπεζες έχουν εδώ και χρόνια κλείσει τις στρόφιγγες της δανειοδότησης.
Το παλιό ''πάρτυ" τελείωσε! Τώρα ούτε ευρώ δεν γλιστράει από τις τράπεζες στα νοικοκυριά και την οικονομία!
Αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε νέα μείωση της τραπεζικής χρηματοδότησης στην οικονομία και νέα μείωση των καταθέσεων. Και τα δύο βαίνουν προς κατάρρευση!
Η χώρα διανύει τον 5ο χρόνο μιας ύφεσης που διαρκώς βαθαίνει!
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος κάποτε να ανακάμψει η οικονομία, αν δεν υπάρξει μια ισχυρή πηγή που να προσφέρει ρευστότητα!

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Ειδικότερα, όσο οι τράπεζες έχουν κλείσει τις ''κάνουλες'', η οικονομία θα σβήνει χωρίς προοπτική.
Η βρύση, όμως, των τραπεζών δεν πρόκειται να ανοίξει όσο οι τράπεζες βρίσκονται σε ιδιωτικά χέρια και κινούνται με κερδοσκοπικές λογικές.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει δυνατό οι τράπεζες να ανοίξουν τους διαύλους χρηματοδότησης είναι, ιδιαίτερα σ' αυτή τη συγκυρία, να μη φοβούνται το ρίσκο και να μη κυνηγούν σώνει και καλά κέρδη.
Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες πρέπει να φύγουν από τα ιδιωτικά χέρια και να περάσουν στα χέρια του δημοσίου!
Και όχι μόνο αυτό! Αλλά και υπό πλήρη δημόσιο ιδιοκτησία και έλεγχο να αλλάξουν ριζικά προσανατολισμό και πολιτική, στο πλαίσιο μιας γενικότερης αλλαγής της οικονομικής πορείας της χώρας!

ΡΥΘΜΙΣΗ ΧΡΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ!

Συγκεκριμένα η αλλαγή προσανατολισμού των νέων δημόσιων τραπεζών σημαίνει:
Πρώτον: Γενική ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών μέχρι τη διαγραφή τους για τις πιο ευάλωτες κατηγορίες, τους χαμηλόμισθους, τους ανέργους, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τους μικρούς αγρότες.
Δεύτερον: Γεναιόδωρη, πλατιά και ευνοϊκή χρηματοδότηση της οικονομίας με πολύ χαμηλά επιτόκια και τολμηρό αναπτυξιακό και παραγωγικό προσανατολισμό.
Για να αναλάβουν μια τέτοια δίδυμη αναπτυξιακή και παραγωγική αποστολή οι τράπεζες, χρειάζονται γεναία ανακεφαλαιοποίηση από το δημόσιο και αναστολή ή ακύρωση των κανόνων ''απελευθέρωσης'' της χρηματοπιστωτικής αγοράς.
Με δυο λόγια όλες οι τράπεζες περνάνε στο δημόσιο και λειτουργούν υπό ενιαία διεύθυνση και ενιαία χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικό κριτήριο την τόνωση της οικονομίας, ώστε να ανακοπεί ο κατήφορος και τεθεί σε αναπτυξιακή τροχιά.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ!

Για να μπορέσει το δημόσιο να στηρίξει ένα τέτοιο καινούργιο ρόλο των τραπεζών πρέπει η Ελλάδα να φύγει από την ευρωζώνη, να θεσμοθετήσει ένα νέο εθνικό νόμισμα και να χαράξει μια νέα εθνική νομισματική πολιτική.
Χωρίς εθνικό νόμισμα και νέα εθνική αναπτυξιακή πολιτική οι δημόσιες τράπεζες δεν μπορούν να επιτελέσουν όσα είπαμε μέχρι τώρα και να καταστούν καταλύτες για σταδιακή ανάπτυξιακή απογείωση της χώρας.
Χωρίς εθνικό νόμισμα οι τράπεζες θα είναι το μεγάλο βάρος, που θα βυθίζει στο τέλμα την οικονομία αντί να της προσφέρει ανάσες!!!

ΝΕΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ!

Το εθνικό νόμισμα και συνακόλουθα μια νέα, υπό κυβερνητικό έλεγχο, Κεντρική Τράπεζα για μια νέα εθνική νομισματική πολιτική, χρειάζονται και για ενα πρόσθετο πολύ κρίσιμο λόγο.
Διότι μόνο έτσι η Κεντρική Τράπεζα μπορεί να χρηματοδοτεί ευνοϊκά το ίδιο το δημόσιο (με, σχεδόν, μηδενικά επιτόκια) προκειμένου το τελευταίο να ανασυγκροτηθεί και να σχεδιάσει ένα τολμηρό και αναζωογοννητικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σε προοδευτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση, Συνιστούν, όμως, αναντικατάστατες προϋποθέσεις για μια διέξοδο από την κρίση!
Ποιές πολιτικές δυνάμεις τα προβάλλουν;
Ποιές δυνάμεις και κινήματα τα διεκδικούν;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Που είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ όλων, σχεδόν, των αποχρώσεων να σηκώσει ψηλά μεγάλα αιτήματα, πραγματικές ανάγκες και αυθεντικές επιλογές;
Χωρίς, όμως, πραγματική εναλλακτική λύση.
Χωρίς εναλλακτικό σχέδιο που να πατά γερά στο έδαφος των σημερινών πραγματικών αναγκών και όχι σε ιδεολογικές φαντασιώσεις ή κατασκευές εκτός ζωής.
Χωρίς εναλλακτικές προτάσεις που να πείθουν ότι μπορεί να υπάρξουν όχι θαύματα αλλά κάποιο φως διεξόδου.
Χωρίς όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρξει μεγάλο ενωτικό εργατικολαϊκό κίνημα και ελπίδα!
Και δίχως τα τελευταία οι σημερινές βρώμικες κυρίαρχες δυνάμεις και εξουσίες όσο και αν φθείρονται, θα βρίσκουν τρόπους να ''ανανεώνονται'', να τρομοκρατούν και να παραμένουν ως ''μικρότερο κακό'' στην εξουσία!
Και αυτό το ''μικρότερο κακό'' δεν έχει πάτο!

Στη χωματερή Ελλάς... τα «κουρεμένα» ελληνικά ομόλογα...

kathimerini.gr ...

Της Ζέζας Ζήκου

Παρ’ όλες τις θριαμβολογίες για την επιτυχή έκβαση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, η επόμενη μέρα είναι «μαύρη» για τις ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους 11.000 ιδιώτες κατόχους, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία, δηλαδή για όλους τους κατόχους των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου. Ποιος ο λόγος να αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί που ήταν υποχρεωμένοι να δανείζουν το κράτος μας ως ίσα κι όμοια με τους «τζάμπα» τραπεζίτες (ιδίως της Βόρειας Ευρώπης) και τα hedge funds που επέλεγαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα; Οι «τρύπες» που άφησε το «κούρεμα» των ομολόγων στις ελληνικές τράπεζες θα ξεπεράσουν τα 26 δισ. ευρώ, ποσό που θα πρέπει να καλυφθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καθώς κρίνεται η επιβίωσή τους. Είναι τόσο κρίσιμο το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και προκειμένου να αποφευχθεί η πολιτική κριτική, η κυβέρνηση αποφάσισε να μην το περάσει από τη Βουλή, αλλά να εγκριθεί με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που θα γίνει μόνο από το Υπουργικό Συμβούλιο και συγκεκριμένα με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών μετόχων στις επερχόμενες αυξήσεις κεφαλαίου, για την αποφυγή της άμεσης κρατικοποίησης, θα είναι τουλάχιστον 10%. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών ασκούν αφόρητες πιέσεις στην κυβέρνηση ώστε να διασφαλίζονται μεν τα συμφέροντα του Δημοσίου, αλλά και να παρέχονται σαφή κίνητρα στους ιδιώτες μετόχους, που φτάνουν τις 700.000, για συμμετοχή στις αυξήσεις κεφαλαίου που θα διενεργηθούν. Με τον τρόπο αυτό, τα πιστωτικά ιδρύματα θα παραμείνουν στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα, με την προοπτική επιστροφής της κρατικής βοήθειας που υπολογίζεται ώς και 50 δισ. ευρώ, σε εύλογο χρονικό διάστημα (π.χ. 5 χρόνια). Οι υπόλοιποι χαμένοι επέλεξαν τον δρόμο της σύγκρουσης με την Τράπεζα της Ελλάδος. Σύμφωνα με καταγγελίες Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), όπως το ΤΕΕ, το Ογκολογικό Νοσοκομείο «Αγιοι Ανάργυροι» και η Σύνοδος Πρυτάνεων, η Τράπεζα της Ελλάδος μετέφερε, μέσα στο 2012, διαθέσιμα κεφάλαιά τους στο κοινό κεφάλαιο του νόμου 2469/14/3/1997 (ΦΕΚ 38/Α΄), τα επένδυσε σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και, στη συνέχεια, τα «κούρεψε». Ετσι, το κατατεθειμένο κεφάλαιο του ΤΕΕ, που μέχρι και τις 9.3.2012 ανερχόταν στα 2.781.569,43 ευρώ, μειώθηκε στις 12.3.2012 στα 850.621,87 ευρώ. Οπως καταγγέλλουν οι φορείς αυτοί, η ΤτΕ προχώρησε σε αυτές τις επιλογές «χωρίς τη βούλησή τους, εν αγνοία τους και πλήττοντας την ταμειακή επάρκειά τους για την κάλυψη τακτικών δαπανών». Μήνυση κατά του διοικητή Γιώργου Προβόπουλου αποφάσισαν να υποβάλουν η Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) και ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ), αγνοώντας τις διαβεβαιώσεις του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου ότι θα καλυφθούν οι απώλειες των αποθεματικών των νοσοκομείων μετά το «κούρεμα». Κάνουν λόγο για «άγρια περικοπή των αποθεματικών που διατηρούσαν τα νοσοκομεία στην ΤτΕ», επισημαίνοντας ότι αυτό θα έχει «σοβαρές επιπτώσεις στην περίθαλψη των ασθενών, πολλοί εκ των οποίων θα κινδυνεύσουν από την έλλειψη υλικών λόγω της οικονομικής ασφυξίας που προκαλείται στα νοσοκομεία της χώρας». Δραματικές καταστάσεις βιώνουν και τα ελληνικά πανεπιστήμια και λόγω του «κουρέματος» των αποθεματικών τους στο PSI και τα σοβαρά προβλήματα θέτουν εν αμφιβόλω τη λειτουργία τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν, από τα 120 εκατ. ευρώ που είχαν σε καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος, για τις λειτουργικές τους ανάγκες, 17 πανεπιστήμια της χώρας, σήμερα έχουν μείνει 33 εκατ. ευρώ, ενώ έξι ΑΕΙ έχουν μηδενικούς λογαριασμούς.

Σταυλοι μεταναστων...

Καρτεσιος...

Για μία ακόμη φορά άνοιξε το θέμα της δημιουργίας «κέντρων φιλοξενίας παράνομων μεταναστών» και εν συντομία «στρατόπεδα μεταναστών». Φυσικά το θέμα δεν άνοιξε μόνο του. Το άνοιξε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Πριν μπούμε στην ουσία του ζητήματος, καλό θα ήταν να δούμε κατά πόσο ειλικρινείς είναι οι προθέσεις του κ. Χρυσοχοΐδη, πόσο ρεαλιστικές είναι οι προτάσεις του και τελικά αν πράγματι θα βοηθήσουν στην πάταξη του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης.
Πρώτον: Ο κ. Χρυσοχοΐδης με χθεσινή δήλωσή του παραδέχθηκε ότι μόνο στην Αθήνα ζουν ένα εκατομμύριο παράνομοι μετανάστες. Αριθμητικά 1.000.000. Σύμφωνα με το σχέδιο του κ. Χρυσοχοΐδη, δημιουργούνται 30 «κέντρα κλειστής φιλοξενίας παράνομων μεταναστών» σε όλη την Ελλάδα δυναμικότητας χιλίων (αριθμητικά 1.000) μεταναστών το καθένα.
Δηλαδή, το πρόβλημα του 1.000.000 παράνομων μεταναστών μόνο στην Αθήνα, θα λυθεί με τη δημιουργία στρατοπέδων όπου θα μαντρωθούν στην κυριολεξία, όλο κι όλο 30.000 μετανάστες. Εν ολίγοις, η κοροϊδία πάει σύννεφο, καθώς οι υπόλοιποι 970.000 μετανάστες συν όσοι περνούν καθημερινά τα σύνορα, θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν στην Αθήνα.
Δεύτερον: Ο κ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει ότι επιτέλους πρέπει να δοθεί ένα τέλος στο θέμα των παράνομων μεταναστών, καθώς έτσι θα χτυπηθεί η εγκληματικότητα και θα αυξηθεί το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών. Μόλις πριν λίγες μέρες, στις 31 Ιανουαρίου του 2012, υπερψηφιζόταν από τη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών, σύμφωνα με το οποίο θα αποφυλακίζονται πρόωρα «κατάδικοι με ποινές φυλάκισης έως 3 χρόνια υπό την προϋπόθεση έκτισης του 1/10 της ποινής τους, καθώς και κατάδικοι με ποινές φυλάκισης ή και κάθειρξης έως 5 έτη, εφόσον έχουν εκτίσει το 1/5 της ποινής τους». Να υπενθυμίσω ότι η αρχική πρόβλεψη αφορούσε και στην αποφυλάκιση καταδικασμένων για κακουργήματα σε κάθειρξη από πέντε έως δέκα έτη.
Δηλαδή: Ο κ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει ότι το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι καθαρά θέμα των παράνομων μεταναστών, ενώ η πρόωρη αποφυλάκιση ελλήνων που έχουν εγκληματήσει και τιμωρηθεί με 5 και 10 χρόνια κάθειρξης, δεν ενοχλεί κανέναν. Βέβαια, το στερεότυπο του «εγκληματία λαθρομετανάστη» χωνεύεται πολύ πιο εύκολα από εκείνο του εγκληματία που είναι… δικός μας άνθρωπος.
Τρίτον: Ο κ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει ότι οι «ειδικοί» χαρακτηρίζουν «υγειονομική βόμβα» τη μεγάλη συγκέντρωση αλλοδαπών μέσα στις συνθήκες τις οποίες ζουν τώρα, καθώς πολλοί από αυτούς εμφανίζουν νοσήματα υψηλής μεταδοτικότητας.
Δηλαδή: Ο κ. Χρυσοχοΐδης προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι υγειονομική βόμβα το να ζουν 7 μετανάστες σ’ ένα σπίτι και όχι το να ζουν 1.000 μετανάστες συγκεντρωμένοι σ’ ένα χώρο.
Το επιχείρημα ότι τα στρατόπεδα που θα μαντρωθούν οι μετανάστες είναι «κλειστής φιλοξενίας» και άρα πιθανή επιδημία θα είναι ευκολότερα ελεγχόμενη, διαψεύδεται από τα υπόλοιπα σχέδια του κ. υπουργού. Βλέπετε, ο κ. υπουργός μοιράζοντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς των τοπικών κοινωνιών, προσπαθεί να τους πείσει ότι η φιλοξενία στρατοπέδων στην περιοχή τους έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα. Κι εκεί βάζει ένα ακόμη αυτογκόλ στη λογική του.
Διαβάστε, σας παρακαλώ, τα «αναπτυξιακά κίνητρα» που έδωσε ο ίδιος ο κ. Χρυσοχοΐδης κατά τη συνέντευξη Τύπου: «Σε κάθε χώρο φιλοξενίας δημιουργείται αστυνομικό τμήμα, της τάξης των 150 αστυνομικών, οι οποίοι θα τοποθετούνται με κριτήρια και την εντοπιότητα, προκειμένου να ενισχύσουμε και τις τοπικές κοινωνίες. Θα υπάρχουν, επίσης, 250 άτομα, 70 άτομα εσωτερικής φύλαξης από ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης έτσι ώστε η μεν ασφάλεια να είναι δεδομένη μαζί με τις υποδομές των κέντρων φιλοξενίας αυτών, αλλά συγχρόνως και να απασχολούνται και πάρα πολλοί ντόπιοι, νέοι κυρίως από τις τοπικές κοινωνίες. Υπολογίζεται ότι σε κάθε Κέντρο Κλειστής Φιλοξενίας θα απασχολούνται περίπου 1.000 άτομα την ημέρα, σε εβδομαδιαία, μηνιαία, ετήσια βάση, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και έτσι θα δημιουργηθεί ένας νέος κύκλος εργασιών, απασχόλησης και ευημερίας σε κάθε περιοχή».
Πάμε πάλι από την αρχή.
Πρώτον: Με 1.000 άτομα που θα μπαινοβγαίνουν στα «κέντρα κλειστής φιλοξενίας μεταναστών» πόσο κλειστή είναι η περίπτωση μετάδοσης μιας επιδημίας;
Δεύτερον: Όταν δεκάδες αστυνομικοί και λιμενικοί που υποτίθεται ότι περνούν από ψυχολογικά τεστ, έχουν καταγγελθεί για βασανισμούς παράνομων μεταναστών, με ποια λογική παραδίδεις αυτές τις ψυχές στα χέρια ανεκπαίδευτων σεκιουριτάδων;
Τρίτον: Ποια ανθρώπινη, ποια ευρωπαϊκή λογική δίνει το δικαίωμα να αντιμετωπίζεις ανθρώπους ως προϊόντα ανάπτυξης που… καλλιεργούνται σε μία περιοχή; Είναι δυνατόν να μετατρέπεις κρατούμενους σε αναπτυξιακό κίνητρο ελεύθερων; Αν αυτό δεν είναι σκλαβιά, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι Μακρόνησος όπου η Χούντα έβαζε τους εξόριστους να χτίζουν «Παρθενώνες» τότε τι είναι;
Είναι δυνατόν να λες σε μία κοινωνία ότι η οικονομία της θα στηριχτεί πάνω στη φύλαξη κρατουμένων;  Δεν την εθίζεις έτσι την κοινωνία στην παρακμιακή οικονομία; Δεν αναγκάζεις έτσι την κοινωνία να παρακαλά ώστε να μη σταματήσει ποτέ η ύπαρξη παράνομων μεταναστών; Είναι δυνατόν να κατασκευάζεις τσομπάνηδες ανθρώπων; Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεις την κράτηση ανθρώπων ως φύλαξη κοπαδιού; Δηλαδή ποια η διαφορά της κτηνοτροφίας από τη … μεταναστοτροφία;
Όσο γράφω, τόσο αηδιαστικότερο μου φαίνεται το σχέδιο του κ. Χρυσοχοΐδη. Δε μαντρώνει μόνο άτυχους μετανάστες που η σκατομοίρα τους έριξε σε αυτό το κολαστήριο, αλλά διαταράσσει και συνειδήσεις πολιτών τις οποίες διαφθείρει με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους.
Οι συνθήκες κράτησης παράνομων μεταναστών, παρά τις υποσχέσεις που ακούγονται, είναι γνωστές. Πώς να ξεχάσεις τις δραματικές εκκλήσεις των φορέων αυτοδιοίκησης του Έβρου οι οποίοι εκλιπαρούσαν να δοθούν χρήματα για χαρτί τουαλέτας στα εκεί στρατόπεδα μεταναστών, επειδή οι προμηθευτές είχαν σταματήσει πλέον να συνεργάζονται λόγω καθυστέρησης πληρωμών επί μήνες; Τα ίδια θα ξαναγίνουν.
Τα χρήματα που θα πάρει ο κ. Χρυσοχοΐδης από την Ε.Ε. δε θα τα ρίξει στα στρατόπεδα. Είναι το μόνο βέβαιο. Σε δακρυγόνα, ασπίδες και λοιπό εξοπλισμό αστυνομικών θα τα επενδύσει για να μπορεί να ελέγχει τις διαδηλώσεις. Απλώς βρήκε μια καλή ευκαιρία. Απλήρωτοι θα μείνουν όσοι πάνε να δουλέψουν σε αυτή την ιστορία. Και θα την πληρώσουν πάλι οι μετανάστες. Διότι όταν οι φύλακες έχουν νεύρα, πάντα ξέρουμε ποιος την πληρώνει.
Είναι μεγάλη αυτή η ιστορία. Έχει πολύ μπόχα. Έχει πολύ φασισμό και σκοτάδι. Δεν υποστηρίζω ότι οι κάτοικοι της Αθήνας ζουν σ’ έναν παράδεισο κι ότι δεν κινδυνεύουν καθημερινά από την εγκληματικότητα. Δεν υποστηρίζω ότι όλοι οι παράνομοι μετανάστες είναι αγγελάκια.
Υποστηρίζω ότι αυτή η κατάσταση ήταν προσχεδιασμένη. Οι πολίτες έπρεπε να τρομοκρατηθούν από την εγκληματικότητα, ώστε να θεωρήσουν ελευθερία κάθε φασιστικό μέτρο που θα ληφθεί και θα στερήσει ελευθερίες από τους ίδιους. Εδώ είμαστε και θα το δούμε!

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ?

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...
Εύλογα κάποιος που διάβασε τη προηγούμενη ανάρτηση να ρωτήσει. Καλά κι εσύ τι προτείνεις. Πως νομίζεις ότι μπορούμε να βγούμε από το κατήφορο. Δεν νομίζω. Δεν θα βγούμε. Απλά, στεγνά, χωρίς καμιά διάθεση να χρυσώσω το χάπι, δεν θα βγούμε. Θα γίνει όλο και χειρότερο. Οι πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν, όποιες κι αν είναι προτείνουν επιδιορθώσεις. Μεταποιήσεις. Λύσεις μέσα από τα τείχη του συστήματος. Κι όταν λέω σύστημα δεν εννοώ το καπιταλιστικό. Εννοώ την συνολικότερη αντίληψη πάνω στην οποία είναι χτισμένος ο σύγχρονος πολιτισμός μας.

Το σύστημα δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είμαστε εμείς. Όλοι. Με το λιθαράκι που βάζει ο καθένας στο χτίσιμό του. Με την αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή και τις αξίες της. Με τον εγκλωβισμό που έχουμε πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας. Το έξω είναι όπως το μέσα. Και το αντίθετο. Οπότε δεν προτείνω τίποτα. Γιατί για να δώσεις ένα σοκ στο σύστημα πρέπει να έχεις βάλει πριν τα καλώδια στο κούτελο το δικό σου, να τα ανάψεις, να σε τινάξει κι αν επιζήσεις να βγεις με άλλο μυαλό στο κόσμο.

Ο πρώην σκλάβος των φεουδαρχών και αποικιοκρατών είναι ο νυν καταναλωτής σκλάβος των πολυεθνικών.  Τίποτα  άλλο δεν είμαστε αυτή τη στιγμή από κατασκευάσματα κατά παραγγελία των γραφείων μάρκετινγκ και διαφήμισης των μεγάλων ομίλων. Αυτά τα γραφεία γεμάτα από επιστήμονες που σπουδάζουν τις ανθρώπινες αδυναμίες και έχουν ανάγει σε τέχνη το να χτίζουν ολόκληρη τη προσωπικότητα ενός ανθρώπου από την ώρα που γεννιέται, ποντάρουν στον εγκλωβισμένο μας ευαυτό και στα  αχόρταγα θέλω του. Το έχουν πει σοφοί άνθρωποι , μας το έχουν φωνάξει χιλιάδες φορές, δεν θέλουμε να ακούσουμε, δεν μπορούμε, δεν ξέρω.

Δεν είναι το άλφα ή βήτα σύστημα που χωλαίνει, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που έχει υποβιβάσει την ύπαρξή του σε επίπεδο αγοραπωλησίας, κάθε είδους. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι αν υπάρχει ελπίδα να γίνει ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα...

Για να περιοριστούμε λοιπόν στο σήμερα δεν πιστεύω πως θα γίνει τίποτα το σημαντικό γιατί για να γίνει κάτι που να μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα, εκατομμύρια άνθρωποι θα έπρεπε ξαφνικά να αναβαθμιστούν από κούφιοι μαζικοποιημένοι καταναλωτές της ζωής σε αυτόνομες ελεύθερες οντότητες. Για να κάνω ένα παραλληλισμό, το σύστημα θα πάθαινε σοκ αν αντί για ανθρώπους που αγωνιούσαν συνεχώς πως θα βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητο, είχε μπροστά του ανθρώπους που αποφάσιζαν να μάθουν ξανά να περπατάνε με τα πόδια τους.

Αν λοιπόν οι καταναλωτές ξύπναγαν ένα πρωί και συνειδητοποιούσαν έτσι σαν τρέλα που τους ήρθε ξαφνικά, πως όλα όσα χρειάζονται  για να ζήσουν είναι δυο τρία απλά πράγματα κι όλα τα άλλα είναι σκουπίδια, το σύστημα θα πάθαινε σοκ μέσα σε 24 ώρες και θα κατέρρεε, γιατί θα έχανε το λόγο ύπαρξης. Κι επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει , επειδή όλη μας η ύπαρξη έχει πιαστεί γερά από τα αρχ.... του συστήματος που οι ίδιοι χτίσαμε, δεν πιστεύω σε τίποτα. 

Ακόμα κι εκείνο το μέρος εκείνο του πληθυσμού που φωνάζει για επαναστάσεις, ανατροπές, κοινωνίες ισότητας, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης, ελευθερίας, κάνει απλά μια εντελώς υποθετική πρόβα του πως ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι που δεν έχει δοκιμάσει, δεν ξέρει, δεν έχει βιώσει ποτέ στο πετσί του για αυτό και ο καθένας από το πολιτικό στρατόπεδο που ανήκει επιτρέπει στο μελλοντικό όραμα ανθρωπισμού του αντιπάλους εγκλωβισμένους, εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων, τυράννους που μοιάζουν καλύτεροι από τους τυράννους του αντίπαλου στρατοπέδου, μετατόπιση του πλούτου από εδώ εκεί κι από εκεί εδώ. Οραματίζονται τις κοινωνίες μετά την όποια επανάσταση όπως ακριβώς οραματίζεται ο εγωιστής πιστός το θάνατό του. Πως θα μεταβεί δηλαδή στο παράδεισο με τα ρούχα που φοράει και θα βρει τους γνωστούς τους όλους να κοιτάνε τη κόλαση αφ΄υψηλού. Σπάνια ένας άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τη γύμνια του ακόμα και στο τέλος...


Ίσως τα παραπάνω μοιάζουν παιδαριώδη, αερολογίες, ουτοπίες άχρηστες .  Γιατί δεν μπορεί να βγαίνει ένας οποιοσδήποτε άσχετος σαν κι εμένα και να λέει πως όλο αυτό που με τόσο κόπο κατορθώσαμε να κερδίσουμε είναι στην ουσία ένα τίποτα και λύση είναι να γυρίσουμε στα σπήλαια και να κυνηγάμε τη τροφή μας καταργώντας αιώνες πορείας του ανθρώπινου είδους για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.

Όμως θα το χειροτερέψω ακόμα περισσότερο και θα σας πω, πως κατά τη ταπεινή μου γνώμη πάντα, το εδώ που φτάσαμε σήμερα για μένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα γιατί κοιτάζοντας τον εκ πολιτισμένο πιθηκάκο βλέπω πως ίσως έχει μεγαλύτερη άγνοια της φύσης , του νοήματος της ζωής, των ίδιων των μυστικών της δημιουργίας, του σύμπαντος, από ότι είχε εκείνος ο πρόγονος της σπηλιάς που κοίταζε εκστασιασμένος το σεντόνια από άστρα να τον σκεπάζει στην απέραντη ερημιά του και δημιουργούσε τους θεούς του για να μπορεί να δοξάσει κάποιον για το δέος που ένοιωθε.

Δεν είμαστε πολιτισμένοι. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή της ιστορίας μας, είμαστε ξεκάθαρα απολίτιστοι. Κι ο πρωτογονισμός μας είναι πολύ επικίνδυνος και ανίκητος γιατί σε αντίθεση με τον άνθρωπο των σπηλαίων, ο σημερινός άνθρωπος νομίζει πως αυτό που βιώνει είναι πρόοδος.  Νοιώθει περήφανος για την τεχνολογία του, τις επιστήμες, τα υπερσύγχρονα κτίρια, τα αεροπλάνα που τον ταξιδεύουν, τις επικοινωνίες που τον συνδέουν με όλο το πλανήτη, τα πολύχρωμα χαπάκια που καταπίνει για κάθε του ενόχληση, τους αυτοματισμούς που τον κάνουν να παίζει με διάφορα χειριστήρια στα χεράκια του και νοιώθει υποχρεωμένος να βρίσκεται σε συνεχή ανταγωνισμό με όποιον είναι γύρω του για το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος όλων αυτών των παιχνιδιών. Ποιος έχει τη πρόοδο μεγαλύτερη. Διψασμένος και πεινασμένος μόνιμα. Εξαρτημένος από την απόλυτη πρέζα της ύλης. Εκπαιδευμένος μόνο να αγγίζει, να μυρίζει, να βλέπει, να γλύφει τη ζωή όπως ο σκύλος το κόκκαλο του.

Έχει όλα τα εργαλεία της γνώσης στα χέρια του αλλά είναι άχρηστα γιατί γνωρίζει τα υλικά που αποτελούνται αλλά έχει ξεχάσει τον αρχικό λόγο που επιθύμησε να μάθει, και το σκοπό που ονειρευόταν να εκπληρώσει. Χάθηκε σε ένα απρόσωπο δρόμο,γεμάτο από κανόνες απειλητικούς, ένα ναρκοπέδιο που εκπαιδευμένοι στρατιώτες τον τραβολογάνε μόνιμα προς την κατεύθυνση που θέλουν για να τον σώσουν. Αλλά η αλήθεια είναι πως όλα τα στρατόπεδα την ίδια μούρη έχουν..

Κι αρκεί ένα μνημόνιο σε μια μικρή κωλοτρυπίδα του πλανήτη για να του αρπάξει το κόκκαλο και να κατανοήσει πως όλο αυτό το όνειρο ήταν μια λεπτή πέτσα πάνω από τη προβιά....
 Μόνο που μόλις σκίστηκε ανακαλύπτουμε πως και τα ρόπαλα και οι μάγοι της φυλής, έχουν εξαφανιστεί εδώ και κάτι αιώνες κι εμείς μέχρι το περίπτερο είχαμε μάθει να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο. Και τώρα?....

Τώρα ψάχνουν πάλι όλοι το νέο είδωλο. Τον θεό που θα τους οδηγήσει στο νέο παράδεισο. Ο οποίος όποια και μορφή να έχει θα είναι ίδιος με το προηγούμενο. Μια φυλακή με άλλους δεσμοφύλακες κι άλλα κελιά.

Δεν προτείνω τίποτα γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η μόνη ουσιαστική επανάσταση είναι αυτή που κάνει κάποιος με τον ευαυτό του. Ο πόλεμος που δίνει με τον εαυτό του και η δύναμη να τιναχτεί έξω από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση ελεύθερος χωρίς να έχει τίποτα, χωρίς να ελπίζει σε τίποτα, απλά ελεύθερος....

Οπότε το μόνο που θα συμβούλευα σε όσους επιμένουν ακόμα στις μεταποιήσεις είναι να μην ψάχνουν θεούς, αλλά ένα καλό ράφτη για τα μπαλώματα.

Ακούγοντας τους Μέρκελ, Σόιμπλε και Τόμσεν...

kathimerini.gr...

Tου Σταύρου Λυγερού

Μέχρι πρότινος, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι άλλοι του ευρωιερατείου καλλιεργούσαν με τις δηλώσεις τους την εντύπωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη. Οι εγχώριοι υποστηρικτές του Μνημονίου, μάλιστα, εκμεταλλεύονταν το καλλιεργούμενο κλίμα επικείμενης αποπομπής για να εκβιάσουν την κοινωνία να ανεχθεί μια πολιτική η οποία παράγει ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Τώρα που οι υπογραφές έχουν μπει και οι ψηφοφορίες έχουν ολοκληρωθεί, όπως ακριβώς επεδίωκαν η τρόικα και η κυβέρνηση Παπαδήμου, τώρα που η Ελλάδα έχει για τα καλά δεσμευθεί στον δρόμο της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου Μνημονίου, η ρητορική του ευρωιερατείου άλλαξε. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δηλώνουν ότι η εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφική για το ευρώ κι ότι ουσιαστικά δεν ετέθη ποτέ τέτοιο ζήτημα. Πότε έλεγαν την αλήθεια; Ο καθένας διαλέγει ό, τι βολεύει το ιδεολόγημά του, αλλά είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι οι δηλώσεις που αντανακλούν την πραγματικότητα είναι οι τωρινές. Οι λόγοι είναι δύο: Πρώτον, επειδή πριν από τις κρίσιμες ψηφοφορίες στην ελληνική Βουλή, το ευρωιερατείο είχε πολιτική σκοπιμότητα. Με τις δηλώσεις-απειλές για αποπομπή της Ελλάδας διευκόλυνε την κυβέρνηση Παπαδήμου, προσδίδοντας αξιοπιστία στην προπαγανδιστική εκστρατεία των εγχώριων «μνημονιακών» δυνάμεων ότι η ψήφιση και η εφαρμογή του νέου πακέτου είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Δεύτερον, επειδή -όπως επιμόνως υποστηρίζουμε σ’ αυτές τις στήλες από τις αρχές του 2010- η ελληνική κρίση είναι συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη. Μεγαλύτερος τότε, αλλά και τώρα ικανός να προκαλέσει όχι μόνο τεράστιο κόστος, αλλά και μεγάλο ρήγμα στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος όχι λόγω του χρέους της (τώρα πια η μερίδα του λέοντος είναι προς τις χώρες-μέλη και προς το ΔΝΤ), αλλά επειδή μια στάση πληρωμών θα προκαλούσε ένα καταστροφικό ντόμινο που θα συμπαρέσυρε τους άλλους αδύναμους κρίκους. Μπορεί το ευρωιερατείο να δηλώνει ότι η Ελλάδα είναι μοναδική περίπτωση, αλλά οι Αγορές θα προεξοφλούσαν πολύ περισσότερο απ’ όσο τώρα το αντίθετο, ότι η Ελλάδα είναι η αρχή. Αυτό θα είχε ως συνέπεια μια εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο. Τα δόντια των Αγορών θα ένιωθε ακόμα και η Γαλλία. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι μπορούσε να συνεχίσει το πάρτι του ελλείμματος. Μπορούσε, όμως, να διαπραγματευθεί ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης και αξιοποίησης των πολλών λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Οι κυβερνώντες, όμως, αποδείχθηκαν ανίκανοι να επεξεργασθούν ένα τέτοιο σχέδιο. Προτίμησαν να υιοθετήσουν την πολιτική που ήρθε ντελίβερι από την τρόικα. Οσοι έχουν ακόμα αμφιβολία, ας δουν τις δηλώσεις Τόμσεν στο Ευρωκοινοβούλιο. Επιβεβαίωσε αυτό που ήταν προφανές: οι κυβερνώντες όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκαν, αλλά κι αποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες το Μνημόνιο.

Όταν ο Γ. Παπανδρέου καταδίωκε … το “Αντί”...

Του Κώστα Καραβίδα, από το ΜΟΝΟ #5...

Στο ΜΟΝΟ σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να τιμήσουμε την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ανατρέχοντας στο παρελθόν και δίνοντας υλικό στον ιστορικό του μέλλοντος που θα ασχοληθεί με την περίπτωσή του. Μια ιστορία διδακτική και διασκεδαστική είναι αυτή που θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές. Μια ιστορία εξόχως διαφωτιστική για το ποιόν του ανδρός, οι χειρισμοί του οποίου, στα δυο χρόνια της πρωθυπουργίας του, οδήγησαν τη χώρα στο Μνημόνιο και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Μια φορά κι έναν καιρό, ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) είχε βαλθεί να υπερασπιστεί την οικογενειακή τιμή του καταδιώκοντας ένα σοβαρό αριστερό πολιτικό περιοδικό, το Αντί, που είχε τολμήσει να δημοσιεύσει αποκαλυπτικά ρεπορτάζ με κατηγορίες περί χρηματισμού του ίδιου αλλά και του στενού περιβάλλοντος του τότε πρωθυπουργού από τον μεγαλοαπατεώνα της μακρινής εκείνης εποχής, δρ. Γεώργιο Κοσκωτά.

Θυμηθήκαμε λοιπόν και σας παρουσιάζουμε στις επόμενες γραμμές, μια ιστορία στην οποία ο τέως πρωθυπουργός κατείχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του μηνυτή και του τιμητή των ηθών απέναντι σ’ ένα μικρό πολιτικό περιοδικό, που είχε μεγάλη απήχηση, κυρίως τη δεκαετία του ‘80, και είχε συχνά το θράσος να βγάζει γλώσσα. Η υπόθεση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθότι αποδεικνύει περίτρανα και από πολύ νωρίς το ήθος και τις πολιτικές πρακτικές του μετέπειτα πρωθυπουργού, που συστηματικά φρόντιζε να καλλιεργεί την εικόνα του καλού παιδιού, χωρίς ωστόσο οι μέθοδοί του να χαρακτηρίζονται πάντα από ανάλογη καθαρότητα. Το μουστάκι του ΓΑΠ εκείνη τη μακρινή εποχή, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες, ήταν πιο παχύ, η κόμη του κάπως πλουσιότερη, ενώ παρέμενε σταθερά το ίδιο ευθυτενής και λυγερόκορμος με σήμερα.

Ένα σκληρό πρωτοσέλιδο: «Κυβέρνηση απατεώνων»

Στις 11 Νοεμβρίου 1988 το Αντί κυκλοφόρησε έκτακτη έκδοση με προκλητικό εξώφυλλο και αιχμηρές αναφορές για ευθύνες του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου και του περιβάλλοντος του στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της περιόδου το Αντί φιλοδόξησε από πλευράς του τύπου να έχει κι αυτό ένα μερίδιο συμβολής στην αποκάλυψη κάποιων από τις πολλαπλές πτυχές του σκανδάλου Κοσκωτά που απλωνόταν τότε στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Τα ρεπορτάζ του περιοδικού στηρίζονταν σε μαρτυρίες στενών συνεργατών του Κοσκωτά αλλά και διάφορων πολιτικών παραγόντων που αργότερα, την ώρα του Ειδικού Δικαστηρίου και όταν το κλίμα είχε μεταστραφεί μεταθέτοντας την Κάθαρση στις ελληνικές καλένδες, ξαφνικά θα δήλωναν ότι «δεν τον ξέρουμε τον κύριο Παπουτσάκη, είναι τρελός»…

Το τεύχος 387 της 11.11.88 ήταν πάντως η κορύφωση της ρητορικής του Αντί απέναντι στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Η στροφή του Αντί σε αντιπολιτευτικό προς το ΠΑΣΟΚ έντυπο είχε ήδη ολοκληρωθεί μετά τις εκλογές του 1985, οπότε και εγκατέλειψε τη γραμμή της κριτικής υποστήριξης της Αλλαγής. Το αίτημα της Κάθαρσης είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται στο
δύσοσμο πολιτικό σκηνικό που σπαρασσόταν από τις φοβερές αποκαλύψεις του τύπου για την εμπλοκή κυβερνητικών παραγόντων στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Το Αντί είχε αναλάβει τον δυσβάσταχτο για το μέγεθος του ρόλο υποστήριξης του αιτήματος της Κάθαρσης με κάθε τρόπο, ακόμα και όταν άλλοι εκδοτικοί οργανισμοί άλλαξαν στάση και συντάχτηκαν με τη λογική του «περασμένα-ξεχασμένα». Στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του περιοδικού αφήνονταν σαφείς υπαινιγμοί εναντίον στελεχών της κυβέρνησης για πλάτες, στραβά μάτια, προκλητική απάτη εις βάρος του δημοσίου, ακόμη και για χρηματισμό. Η κυκλοφορία αυτού του αποκαλυπτικού έκτακτου τεύχους του Αντί υπήρξε περιπετειώδης.

Την επομένη κιόλας άρχισε να εκτυλίσσεται μια πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρονικά κρατική πρακτική κατάπνιξης της ελευθεροτυπίας. Υπηρεσιακοί παράγοντες της κυβέρνησης προέβησαν σε άτυπη κατάσχεση του εντύπου αγοράζοντας μαζικά από τα περίπτερα τα τεύχη του Αντί. Η κατάσχεση αυτή δεν έγινε βέβαια επίσημα, όμως σειρά επώνυμων και ανώνυμων καταγγελιών που έφταναν στο περιοδικό επιβεβαίωναν τη χρήση αυτής της πρακτικής, που παρέπεμπε στις σκοτεινές εποχές της δικτατορίας. Το Αντί αναγκαστικά τυπώθηκε και δεύτερη φορά, για να φτάσει σε περισσότερα χέρια το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του για τα σκάνδαλα. Το περιοδικό έφτασε να κυκλοφορεί σε φωτοαντίγραφα από χέρι σε χέρι ή να διανέμεται προστατευόμενο, διπλωμένο μέσα σε εφημερίδες, από τους περιπτερούχους.

Την επόμενη μέρα της έκτακτης έκδοσης, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 1988, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Μένιος Κουτσόγιωργας, βαλλόμενος πανταχόθεν εκείνη την περίοδο και που λίγο αργότερα απεβίωσε μέσα στην αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου (1991), κατέθεσε μήνυση σε βάρος του περιοδικού για «συκοφαντική δυσφήμηση». Παράλληλα, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας Πρωτοδικών Ι. Γαβρίλης άσκησε αυτεπάγγελτη δίωξη στο Αντί για «περιύβριση αρχής». Και ενώ τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου το Έθνος δημοσίευε συνέντευξη του περιβόητου Παν. Βακάλη, στενού συνεργάτη του Κοσκωτά, στην οποία αναφερόταν ότι ο ΓΑΠ είχε τις πιο συχνές επαφές με τον Κοσκωτά και ήταν αυτός που ξεκίνησε την κίνηση για τους «νέους επιχειρηματίες» κι έφερε σε επαφή τον Κοσκωτά με τον Μαργέλο, εντούτοις ο ΓΑΠ δεν άσκησε δίωξη στο Έθνος αλλά μόνο στο Αντί. Και ενώ η μήνυση του Κουτσόγιωργα αφορούσε προσωπικά τον εκδότη Παπουτσάκη, ο ΓΑΠ μήνυσε παράλληλα όλη τη συντακτική επιτροπή (Β. Ζήσης, Π. Καφετζής, Γ. Φλώρος), αλλά και τον «Αντήνορα», τον σεβάσμιο και λόγιο δημοσιογράφο και συνεργάτη του Αντί και της Αυγής, Σοφιανό Χρυσοστομίδη!

Προβαίνοντας σε ένα κακόγουστο σόου δηλώσεων ο ΓΑΠ επικαλέστηκε μάλιστα και την παρουσία 24 μαρτύρων υπεράσπισης που όρισε ο ίδιος, μεταξύ των οποίων ο Κύρκος, ο Ανδρουλάκης, ο Σημίτης, ο Γεννηματάς, ο Λαλιώτης, ο Κακλαμάνης, ο Αλευράς, ο Αρσένης, ο Μαγκάκης, ο Φυντανίδης και ο Καραπαναγιώτης! Φυσικά, οι περισσότεροι από τους μάρτυρες δεν ρωτήθηκαν ποτέ αν επιθυμούν να καταθέσουν εναντίον του Αντί και τελικά στον ανακριτή προσήλθαν μόνο οι Τσούρας, Λεβογιάννης, Καζακλάρης και ο δημοσιογράφος Σπ. Λιναρδάτος, ο οποίος μετετράπη όμως σε συνήγορο υπεράσπισης. Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου που είχε κυκλοφορήσει το επίμαχο τεύχος και ενώ οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για ενδεχόμενη σύλληψη του Παπουτσάκη, τα γραφεία του περιοδικού πλημμύρισαν με κόσμο και πολιτικούς που ήρθαν για συμπαράσταση, ανάμεσά τους και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διατηρούσαν ακόμα καλές σχέσεις με το περιοδικό, όπως ο Γεννηματάς, ο Μαγκάκης, ο Λαλιώτης, ο Πάγκαλος κ.ά.

Μια δίκη που συνεχώς αναβαλλόταν

Στη δίκη που ορίστηκε μετά από σκόπιμες αναβολές στις 14.9.89 ο ΓΑΠ δεν προσήλθε. Την προηγούμενη μέρα έκανε βέβαια τη θεαματική εμφάνισή του στο Φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ μιλώντας για την παιδεία του μέλλοντος, αλλά τη μέρα της δίκης επικαλέστηκε ανειλημμένες υποχρεώσεις. Εν τω μεταξύ η προεκλογική περίοδος της δεύτερης από τις τρείς τελικά αναμετρήσεις του ‘89-’90 βρισκόταν σε εξέλιξη και η κυκλοφορία του περιοδικού είχε φτάσει στα ύψη με πωλήσεις κατά μέσο όρο 30.000 τευχών, έναντι 12.000 το 1988! Ο συνήγορος του ΓΑΠ ζήτησε αναβολή της δίκης. Πράγματι η δίκη ορίστηκε για τις 14 Νοέμβρη, δηλαδή μία εβδομάδα μετά τις εκλογές. Έτσι, ο ΓΑΠ κέρδισε πολύτιμο χρόνο ενώ μέχρι τις εκλογές θα μπορούσε να επικαλείται το επιχείρημα ότι μήνυσε τους συκοφάντες του και άρα είναι καθαρός. Παράλληλα επιδίωκε να στιγματίσει το ενοχλητικό Αντί με
τη ρετσινιά του υπόδικου. Να σημειωθεί ότι τις μέρες εκείνες, το Σάββατο 16.9.1989 ο ΓΑΠ παντρευόταν τη δεύτερη σύζυγό του Άντα Παπαπάνου στο Καλέντζι της Αχαΐας. Φυσικά στο δικαστήριο που προκάλεσε ο ίδιος δεν μπήκε στον κόπο να εμφανισθεί. Την ίδια τακτική-κρυφτούλι κράτησε και ο Μένιος Κουτσόγιωργας.

Η επόμενη δικάσιμος ορίστηκε για τις 13 Νοεμβρίου, οχτώ μέρες μετά τις νέες εκλογές, στο Α’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Ο ΓΑΠ ζήτησε αυτή τη φορά να μην συνεκδικασθούν οι δυο υποθέσεις για να μην ταυτιστεί ο ίδιος με τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Οι κατηγορίες εις βάρος του Μένιου είχαν αρχίσει να γίνονται συντριπτικές, ενώ είχε απομονωθεί μέσα στο ΠΑΣΟΚ που ανα- κάλυψε τότε στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο που θα φορτωνόταν με τραγικό τρόπο όλες τις αμαρτίες της πασοκικής διακυβέρνησης. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στις 14 Νοέμβρη βούιζαν ότι ο ΓΑΠ αποκηρύσσει τον Μένιο, σημειώνοντας εμφατικά την οπορτουνιστική μεταλλαγή της στάσης του.

Στο τέλος ο ΓΑΠ αποσύρει τη μήνυση

Τελικά, οι μηνύσεις των ΓΑΠ και Μένιου κατά του Αντί εκδικάστηκαν στις 25.4.1990, πάλι λίγες μέρες μετά τις νέες εκλογές. Την
ημέρα εκείνη των εκλογών (9/4/1990) η ΝΔ του Μητσοτάκη κατήγαγε μεγάλη νίκη και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση (με
τη συνδρομή του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ Κατσίκη), ενώ την ίδια μέρα γεννιόταν και η κόρη του ΓΑΠ Μαργαρίτα-Έλενα.

Ο ΓΑΠ, φρέσκος πατέρας, λίγες μέρες μετά εμφανίστηκε αεράτος στο δικαστήριο. Εκεί όμως γρήγορα στριμώχτηκε έχοντας απέναντί του τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ως συνήγορο υπεράσπισης του Αντί. Επί 6 ώρες εξεταζόταν από τους συνηγόρους και τους δικαστές. Η βασική του προσπάθεια ήταν να διαχωρίσει τη θέση του από τον Κουτσόγιωργα. Στο ρεπορτάζ του Αντί της 11.11.88 αναφερόταν ότι ο ΓΑΠ όταν έλαβε από τον Μένιο Κουτσόγιωργα ένα έγγραφο της Μέριλ Λήντς με δήλωση λογαριασμού της Τράπεζας Κρήτης στο τέλος του οποίου αναγραφόταν το όνομά του και το ποσό των 2.300.000 δολαρίων, αμέσως δήλωσε ότι είναι πλαστογραφημένο και κατηγόρησε τον Κοσκωτά ως εκβιαστή της κυβέρνησης.

Η δύσκολη στιγμή του ΓΑΠ στο δικαστήριο ήταν όταν δεν μπόρεσε να εξηγήσει με τεκμηριωμένο τρόπο γιατί δεν αντέδρασε αμέσως όταν του δόθηκε η επιστολή της Μέριλ Λήντς, αλλά ανέθεσε σε δικηγόρο του στη Νέα Υόρκη να ερευνήσει αν έχει λογαριασμούς στις ΗΠΑ. Φυσικά οι κατηγορίες αυτές αργότερα, όπως και πολλές άλλες, δεν τεκμηριώθηκαν επαρκώς και χάθηκαν σαν έπεα πτερόεντα. Στην κατάθεσή του ο ΓΑΠ δεν εξήγησε επίσης γιατί δεν μήνυσε και άλλα έντυπα, όπως το Έθνος, που επίσης άφηναν σαφείς υπαινιγμούς εις βάρος του. Συστηματικά αρνήθηκε τις όποιες επαφές με τον Κοσκωτά, τον οποίο όπως είπε τον συνάντησε μόνο δυο-τρείς φορές «υπηρεσιακά».

Η υπεράσπιση του Αντί διά στόματος Κωνσταντόπουλου εξέφρασε τη θέση ότι το περιοδικό άσκησε τη δημοσιογραφική του υποχρέωση, κάνοντας αυστηρή κριτική και έλεγχο σε μια υπόθεση που μόλις τότε είχε αρχίσει να ταλαιπωρεί την πολιτική ζωή του τόπου. Η αναφορά στο όνομα ΓΑΠ δεν έγινε για να θιγεί η τιμή και η υπόληψή του, αλλά ενείχε, σύμφωνα με την υπεράσπιση, πρόθεση πολιτικής κριτικής. Τότε ξαφνικά, με μια θεαματική κωλοτούμπα, ο ΓΑΠ, αρπάχτηκε από αυτή την αποστροφή της ομιλίας του συνηγόρου και δήλωσε ότι αρκείται στη διευκρίνιση και ανακαλεί την έγκλησή του, πράγμα που δέχτηκαν ασμένως οι κατηγορούμενοι και το Δικαστήριο αποφάσισε την παύση της ποινικής δίωξης.

Λίγο πριν ολοκληρωθεί όμως η διαδικασία ο ΓΑΠ ζήτησε να εκφραστεί η λύπη των κατηγορουμένων προς τον μηνυτή τους, γεγονός που θα σήμαινε έμπρακτη ανάκληση του δημοσιεύματος και του ρεπορτάζ. Ο εκδότης του Αντί Χρήστος Παπουτσάκης δήλωσε απερίφραστα ότι «καμιά λύπη δεν εκφράζω όταν κάνω τη δουλειά μου για να ασκήσω κριτική και έλεγχο». Ο εισαγγελέας της έδρας αρκέστηκε απευθυνόμενος στον Παπουτσάκη να δηλώσει: «κύριε κατηγορούμενε σας τιμά η παρρησία σας»!

Ο ΓΑΠ αποχώρησε σκεφτικός και λυπημένος για το ατυχές αλλά ασήμαντο πια περιστατικό. Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις είχαν παρέλθει, η ΝΔ είχε ήδη ανάψει φώτα ότι δεν σκοπεύει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, ο τύπος είχε ήδη μεταστραφεί πάλι σε υπερασπιστή του Ανδρέα Παπανδρέου. Το Αντί έμεινε πιστό μέχρι τέλους και εμμονικά στη γραμμή της Κάθαρσης και της αποκάλυψης σκανδάλων, απώλεσε 20.000 αναγνώστες μέσα σε λίγους μήνες και έκτοτε παρέμεινε ένα μικρό ζιζάνιο στα μάτια του συστήματος εξουσίας.

Σήμερα που το Αντί και ο εκδότης του δεν υπάρχουν στη ζωή, ο ΓΑΠ ολοκληρώνει μια πολιτική σταδιοδρομία, για την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος μάλλον θα πρέπει να αναζητήσει πολλαπλές πηγές και σίγουρα θα δυσκολευτεί πολύ στην ερμηνεία τους.

Χαίρε άθλιο κράτος, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν...

 Protagon...
 της Τζίνας Δαβιλά

«Σήμερα μου έστειλες να πληρώσω 660 ευρώ σε εισόδημα επιβολής εισφοράς αλληλεγγύης όπως το λες. Με ανάγκασες να ζω ανάπηρη τραχειοτομημένη διασωληνωμένη χωρίς να ενδιαφερθείς για τα αναλώσιμα και την 24ωρη περίθαλψη που χρειάζομαι καθημερινά.
Κατανοώ πως είσαι στριμωγμένος οικονομικά, τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν. Γι’ αυτό κι εγώ έγραψα στον παππού που έχουμε για πρόεδρο δημοκρατίας και στον τσαχπίνη υπουργό υγείας, να επιτραπεί στους γιατρούς να σταματήσουν τη μηχανική μου υποστήριξη. Εσύ, ούτε αξιώθηκες ν’ απαντήσεις, μάλλον κάνεις οικονομία και στο χαρτί, φτωχό μου ΕΣΥ! Σε υπηρέτησα 20 χρόνια πιστά, γέννησα 3 ελληνόπουλα, τελευταία δανείστηκα να βάλω φωτοβολταϊκά βοηθώντας παράλληλα και σένα να ανεξαρτητοποιηθείς μια σταλιά από τις εισαγωγές πετρελαίου. Ξέρω τώρα ότι δεν είχες ούτε έχεις τσίπα πάνω σου. Γι’ αυτό κι εγώ σου κηρύττω τον πόλεμο, όπλο μου μόνο δυο μάτια που με βοηθούν να γράφω.
Ένα κράτος που σε περιόδους κρίσης δεν κοιτά πρώτα να σώσει τους αδύνατους, όταν βυθίζεται το πλοίο όπως ο σωστός καπετάνιος  έχει χρεοκοπήσει κοινωνική και ηθικά.
Χαίρε λοιπόν και στον αγύριστο να πας.

KAΘΟΛΙΚΗ (ΚΙΚΗ) ΤΣΑΚΙΡΗ
85106 ΑΡΧΙΠΟΛΗ ΡΟΔΟΣ
2246098061
kiki9@otenet.gr»
Υγ: Κάπου - κάπου επισκέπτομαι το κέντρο «Ελπίδα» στη Ρόδο. Πρόκειται για κέντρο ημερήσιας φροντίδας ατόμων με νοητικές, κυρίως, αναπηρίες που στηρίζεται οικονομικά από τους εθελοντές. Είκοσι πέντε ‘‘παιδιά’’ ηλικίας  18 έως 52 χρόνων περνούν τη μισή τους μέρα εκεί απασχολούμενα στη ζωγραφική, Πηλό, υαλογραφία, ζωγραφική, κηπουρική, μαγειρική,  θέατρο με στόχο την κοινωνική επανένταξη των ανθρώπων. Η πρώτη κίνηση που κάνουν είναι αν σε πάρουν αγκαλιά. Ή ζητούν να τους αγκαλιάσεις. Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος. Μια αγκαλιά σφιχτή σχεδόν ασφυκτική που σου περνά χίλια μηνύματα απ’όλα όσα θέλουν να πουν και δεν μπορούν. Τη χαρά τους που σε βλέπουν, τον έρωτά τους για κάποιον (ναι ερωτεύονται και μάλιστα σφόδρα), την αγωνία τους για να σου μεταδώσουν όλα όσα δημιούργησαν. Μια αγκαλιά χίλιες λέξεις για όσα δυσκολεύονται να προφέρουν.
Δεν ξέρω εσείς τι συναισθήματα βιώνετε μετά την επιστολή της Κικής, αλλά προσωπικά σε ένα σημείο έχω κολλήσει: την τραγικότητά της να μπορώ μόνο με τα μάτια να εκφράσω την οργή μου. Το αντιλαμβάνεσθε; Μόνο με τα μάτια! Καμία αρθρωμένη λέξη, καμία κίνηση, κανένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι, κανένα θυμωμένο περπάτημα, καμιά εκτόνωση. Μόνο με τα μάτια. Μ ό ν ο  με τα μάτια.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Χρυσοχοϊδική Αυγή..

Old Boy...

Οι σκέψεις για την απλή απαγόρευση αντιασφυξιογόνων μασκών μυρίζoυν πολύ "αριστερή ιδεολογική ηγεμονία". Να μοιράζουν στον πληθυσμό δακρυγόνα και να καθίσταται υποχρεωτικός ο εκούσιος αυτοψεκασμός. Όποιος πριν από κάθε διαδήλωση δεν αυτοψεκάζεται σε βαθμό λιποθυμικό, θα διαπράττει νέο ιδιώνυμο κακουργηματικού χαρακτήρα και θα οδηγείται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθροημεδαπών, τα οποία θα έχουν ψυχιατρική κατεύθυνση, αφού εκεί θα κλείνονται βασικά παλαβοί αριστεροί. Η θεραπεία τους θα κυμαίνεται μεταξύ της λύσης του "Κουρδιστού Πορτοκαλιού" και αυτής της "Φωλιάς του Κούκου". Για τους αμετανόητους θα παραμένουν πάντα ακροβολισμένοι έξω από κάθε στρατόπεδο ελεύθεροι σκοπευτές, το αγαθοποιό έργο των οποίων θα επαινούν και επικοινωνούν φιλελεύθεροι στοχαστές στη πλατιά μάζα των δημοκρατών πολιτών.

Όταν το Κράτος αποφασίζει να σου πετάξει δακρυγόνα και εσύ έχεις βρει τον τρόπο να τα αντιμετωπίζεις, τότε περιφρονείς έναν από τους πυλώνες διατήρησης της δημόσιας τάξης τις τελευταίες δεκαετίες, τότε με την πράξη σου αυτή κάνεις μια δήλωση προς το Κράτος όπου του λες τι ακριβώς; Ότι αρνούμαι αυτό που εσύ κρίνεις ότι πρέπει να αναπνεύσω; Ότι αρνούμαι το μέσο που εσύ κρίνεις ως πρόσφορο για να με καταστείλεις; Με ποιό δικαίωμα; Τι άλλο υποδηλώνει αυτή η άρνησή σου παρά μια συνολικότερη άρνηση του τρόπου λειτουργίας του πολιτεύματος, του ίδιου του πολιτεύματος, του μονοπωλίου της κρατικής βίας, της ευχέρειας της κρατικής βίας να επιλέξει με ποιόν τρόπο θα εξειδικευθεί επάνω σου;

Η ακροδεξιοποίηση της προεκλογικής ατζέντας είναι ο μόνος τρόπος απομνημονιοποίησής της και ο αποτελεσματικότερος τρόπος να χτυπηθεί η Αριστερά, η οποία θα σπεύσει να τσιμπήσει και να επαναλάβει τα δικά της; Πολύ πιθανόν. Αλλά η ακροδεξιοποίηση δεν είναι μόνο ένα τέχνασμα. Είναι και μια υπαρκτή πολιτική αλλαγή, είναι και μια συνειδητή μετατόπιση θέσεων και πρακτικών, είναι η σταδιακή νομιμοποίηση της κρατικής βαρβαρότητας, έτσι ώστε να διαγράψει ολόκληρη τη διαδρομή από το αδιανόητο στο απαράδεκτο, από το απαράδεκτο στο αναγκαίο κακό, από το αναγκαίο κακό στο απόλυτα θεμιτό και από το απόλυτα θεμιτό στο αυτονόητο. 

Θέμα υπακοής...

Η Αυγή online...

Καρτερός Θανάσης

Παρέλαση ζόφου! Λαγκάρντ, Τόμσεν, Μορς, ΟΟΣΑ, προβλέπουν και προειδοποιούν για νέα μέτρα τα οποία απαιτούνται για τη σωτηρία μας. Σημειώνουν πόσο μεγάλο κίνδυνο αποτελεί για τις μεταρρυθμίσεις τους η κοινωνική αντίσταση, την οποία φυσικά αποσυνδέουν από τη σκληρότητα της πολιτικής τους. Συνιστούν αντοχή -μάλιστα, αντοχή!- στους Έλληνες για τα επερχόμενα. Τριγυρίζουν δίκην κοράκων γύρω από τους μισθούς και τις συντάξεις που ακόμα αιμορραγούν από τις προηγούμενες επελάσεις τους. Εύχονται στο διά ταύτα να κερδίσουν τις εκλογές είτε η Ν.Δ., ή το ΠΑΣΟΚ, ούτως ώστε να μην παρεκκλίνει η Ελλάδα από τη σημερινή της τροχιά. Επαναφέροντας προεκλογικά τον γνωστό εκβιασμό -η Ελλάδα ακόμα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ούτε έχει σταθεροποιήσει τη θέση της στην Ευρωζώνη.
Εικόνα θλιβερή ασφαλώς. Λες και λειτουργούν κάτω από την καθοδήγηση ενός αόρατου κοινού κέντρου -ή μήπως είναι έτσι;- έχουν πέσει πάνω στους Έλληνες πολίτες με όλο το βάρος των αγορών και των Eurogroup τους, αδιαφορώντας εντελώς ακόμα και για τα προσχήματα. Μας τρομάζουν, μας επεξεργάζονται, μας δουλεύουν, μας απειλούν, μας διδάσκουν το savoir vivre της υπακοής, μας υποδεικνύουν ακόμα και ποιους να ψηφίσουμε, για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική και να μη χάσουμε ως Βενετιά το βελόνι του ευρώ. Ενώ ταυτόχρονα διαφημίζουν τόσο πυκνά και συστηματικά τα επερχόμενα νέα μέτρα, ώστε αυτά να θεωρηθούν δεδομένα τόσο από την επόμενη κυβέρνηση -τους θύτες-, όσο και από μας -τα θύματα.
Αν καταλάβατε, όλα αυτά εμπεριέχουν και αποδεικνύουν την ανησυχία τους για τις εκλογές. Άδικο έχουν; Τόσες προσδοκίες, τόσα Μνημόνια, τόσο Μεσοπρόθεσμα, τόσα πειράματα από τους Μέγκελε της οικονομίας και της κοινωνίας να πάνε χαμένα; Πού θα δοκιμάσουν ύστερα τους τρόπους με τους οποίους μια κοινωνία μετατρέπεται σε αγέλη, μια χώρα τίθεται υπό πειθαρχική διαβίωση, ένας λαός υποτάσσεται σε κατάσταση πολιορκίας; Είναι δυνατό να μην αναδειχτεί το ΠΑΣΟΚ τους, ή η Ν.Δ. τους, ή έστω και οι δυο μαζί, κυβέρνηση από τις κάλπες; Να μην μπορέσουν με τόση δύναμη πυρός να βάλουν σε τάξη μια χώρα ένοχη ενδημικής απειθαρχίας όπως η Ελλάδα;
Είναι εν ολίγοις κρίσιμο το στοίχημα των εκλογών. Θέμα υπακοής τελικώς. Θα πειθαρχήσει ο πολίτης στους τοποτηρητές, ή θα δώσει το στίγμα του -άει σιχτίρ, δεν πάει άλλο;

Οι άγιοι των αριθμών...

kathimerini.gr ...

Tου Παντελή Μπουκάλα

Δεν πά’ να ’χει περάσει θεριζοαλωνιστική πάνω από αμοιβές και δικαιώματα. Δεν πά’ να μετράει κάθε οικογένεια δύο ανέργους, κι ας είχε δεσμευτεί ο καλογυμνασμένος (στα ψεύδη) κ. Παπανδρέου ότι έλαβε τα μέτρα του, ώστε σε κάθε σπίτι μόνο ένας να παραδίδεται στην ανεργία. Δεν πά’ να ’χουν κόψει οι εννιά στους δέκα τις πολυτέλειες, φροντιστήριο για τα παιδιά (το κατέστησε άλλωστε περιττό η λίαν επιτυχημένη κ. Διαμαντοπούλου), ένα βοήθημα στον παππού και τη γιαγιά που παίρνουν - δεν παίρνουν σύνταξη για σαράντα χρόνια δουλειά, σινεμαδάκι, θέατρο, κάνα βιβλίο μια στο τόσο. Δεν πά’ να μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες της ηπείρου τους οι Ευρωπαίοι, πεπεισμένοι από τις λαϊκές φυλλάδες τους ότι αυτά που μας δανείζουν οι κυβερνήσεις τους, με τα ωραία τους τα επιτόκια και τους προσβλητικούς πολιτικούς τους όρους, τα στερούνται οι ίδιοι. Δεν πά’ να ’χει δείξει απίστευτη αντοχή ο κόσμος, κι ας τον πετροβολούν ξένοι και δικοί σαν γονιδιακώς λαμόγιο και σαν παράσιτο από κούνια... Δεν πά’ να αναγνωρίζουν τις βαρύτατες θυσίες μας οι πρωθυπουργοί μας, απελθόντες, νυν και επερχόμενοι, με δάκρυα στα μάτια και μέλι στα χείλη. Δεν πά’ να ξοδεύουν επαίνους για το θυσιαστικό μας πνεύμα η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Ρεν, ο Γιουνκέρ, ο Μπαρόζο. Δεν πά’ να λένε όλοι τους ότι το σκοινί της ελληνικής αντοχής τεντώθηκε πολύ και δεν πρέπει να το τραβήξουν άλλο, γιατί θα σπάσει και «θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη». Δεν πά’ να συμφωνούν ότι τέτοια λιτότητα δεν επιβλήθηκε ποτέ αλλού διά νόμου, ότι τέτοια επίθεση δεν την έχει υποστεί κανένας άλλος λαός της αλληλέγγυας και συνεταιρικής και συμμαχικής Ευρωπαϊκής Ενωσης... Ο,τι κι αν λένε αυτοί, όσα κι αν τραβάμε εμείς, Ράιχενμπαχ, Τόμσεν, Μορς και λοιποί, άλλα σχεδιάζουν κι άλλα κηρύσσουν, αυθεντικοί επικυρίαρχοι που δεν μπαίνουν καν στον κόπο της διπλωματίας, ν’ αφήσουν δηλαδή να τα πουν αυτά κάποιοι πολιτικοί, κάποιοι Ελληνες. Ακόμα, σαν παχυλότατα αμειβόμενους τους υπολογίζουν τους Ελληνες, εξού και τα νέα μαχαίρια που τροχίζουν. Και σαν να ζουν στην κοιλάδα με τα απεριόριστα δικαιώματά τους μετράνε, εξού και οι απαιτήσεις τους για νέες μειώσεις, στα επίπεδα λέει της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας όπου όμως τα προς το ζην κοστίζουν πολύ λιγότερο απ’ ό,τι εδώ. Και επειδή τάχα είναι ψυχροί γραφειοκράτες και αντικειμενικοί τεχνοκράτες, επειδή δεν παίζουν με τα στοιχεία και δεν διαχειρίζονται τους αριθμούς σαν τους αχρείους Ελληνες, για να περάσει το καινούργιο τους σεναριάκι, το εμπλούτισαν με ολίγην φαντασία και παρουσίασαν σαν τωρινά οικονομικά μεγέθη τα καλοκαιρινά, τα περυσινά, ενώ όλα άλλαξαν - κι άλλαξαν εις βάρος μας. Ε, θα το ξεπεράσουν κι αυτό. Θα πουν ότι και τώρα, και πάντα, οι αχρείοι Ελληνες φταίνε. Που κόλλησαν δημιουργική λογιστίτιδα σε ποιους, στους άγιους των αριθμών, τους οσιομάρτυρες, που έμπλεξαν μ’ εμάς τους αμαρτωλούς και πολεμούν να μην τους χαλάσουμε...

Σεΐχηδες για τις ανάγκες της προπαγάνδας...

Σοφια Βουλτεψη απο το Mediasoup...

Αν εξαιρέσουμε το PSI – το οποίο, ως γνωστόν απέτυχε, διαφορετικά για ποιο λόγο να μετατραπεί σε υποχρεωτικό και να ενεργοποιηθούν τα cds; - η κυβέρνηση Παπαδήμου καθόταν και μας κοιτούσε ακίνητη εδώ και τέσσερις ολόκληρους μήνες.

Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε, ανάλογα με τις κομματικές ανάγκες και τις προσωπικές φιλοδοξίες - αρκεί να θυμηθούμε ότι ο κ. Παπουτσής εγκατέλειψε σύξυλο το υπουργείο του για να θέσει μια υποψηφιότητα που… τελικά δεν έθεσε και πέρασαν δέκα μέρες μέχρι να αποφασίσει ο πρωθυπουργός την μεγάλη πρωτοτυπία της αντικατάστασής του από τον κ. Χρυσοχοΐδη.

Μήνας έμπαινε, μήνας έβγαινε και δεν κουνιόταν φύλλο σε κανέναν τομέα.

Και ξαφνικά, ανασκουμπώθηκαν όλοι να τα λύσουν όλα λίγες μέρες πριν από τη διάλυση της Βουλής.

Ο Χρυσοχοΐδης «χτίζει» κέντρα για τους μετανάστες.

Η Διαμαντοπούλου (που τον αντικατέστησε, για να μην ξεχνιόμαστε) τρέχει (και αυτή μετά τον προκάτοχό της) στη Γερμανία για να σαγηνεύσει τους πολύφερνους επενδυτές.

Ο Πάγκαλος έφυγε (πάλι) για το Κατάρ, προκειμένου να φέρει τις επενδύσεις που δεν έφερε επί 2,5 χρόνια.

Και ο Παπακωνσταντίνου… βρήκε πετρέλαιο χωρίς ΑΟΖ!

Πολύ ωραία όλα αυτά για την εξυπηρέτηση της προεκλογικής προπαγάνδας και τον γενικό αποπροσανατολισμό, αλλά, συγγνώμη, γι’ αυτό το τελευταίο (το πετρέλαιο), εμείς πρέπει να χαρούμε ή να ανησυχήσουμε;

Με δεδομένο ότι την κρίσιμη ώρα βρίσκεται πάντα ο Economist να οργανώσει ένα συνέδριο – τι διάβολο, στο τσεπάκι τους τα έχουν τα συνέδρια; - αυτή τη φορά το θέμα ήταν η ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ.

Και να οι υπογραφές και να οι συναντήσεις και να οι ομιλίες και να τα μνημόνια – άλλο που τελικά αυτό που υπογράφηκε ήταν… μνημόνιο για το νερό, δεν βαριέστε, σε ρευστή μορφή είναι όλα.

Όσο για τον κ. Παπακωνσταντίνου, έγινε τώρα ειδικός… πετρελαιολόγος.

Είναι καταπληκτικό πώς μερικές ιδιοφυίες αποδίδουν σε όποιο πόστο κι’ αν βρεθούν!

Είναι καταπληκτική η ικανότητα αφομοίωσης των θεμάτων εκ μέρους των ιδιοφυών.

Οπότε, τεχνηέντως διοχετεύθηκε πως, στο περιθώριο του συνεδρίου, τον κ. Παπακωνσταντίνου πλησίασαν εκπρόσωποι των εταιριών Delek και Noble Energy, που δραστηριοποιούνται στο Ισραήλ και στην Κύπρο, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον τους για τους υδρογονάνθρακες της Ελλάδας.

Αν δεν ήμασταν σίγουροι πως πρόκειται για σκέτη προπαγάνδα και αν οι εκλογές δεν βρίσκονταν προ των πυλών, θα έπρεπε χωρίς αμφιβολία να ανησυχήσουμε.

Αλλά, ησυχάστε, πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο του «Πετρέλαια υπάρχουν!», μετά το γνωστό «Λεφτά υπάρχουν!».

Διαφορετικά, θα έπρεπε το δίχως άλλο να έχουμε καταληφθεί ήδη από πανικό.

Με δεδομένες τις καταστροφικές συνέπειες του συγκεκριμένου ανθρώπου στο τιμόνι (λέμε τώρα) του υπουργείου Οικονομικών, έπρεπε αυτή τη στιγμή (αν δεν επρόκειτο για πούρα προπαγάνδα) να τρέχουμε και να μην φθάνουμε.

Ως γνωστόν, πρόκειται για τον άνθρωπο που έλαβε μέρος στη δυσφήμηση της χώρας και στη διόγκωση του ελλείμματος.

Ως γνωστόν, πρόκειται για τον άνθρωπο που μας σέρβιρε το Μνημόνιο (εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του αυτοκρατορικές εξουσίες και καταργώντας με τροπολογία την κύρωση των δανειακών συμβάσεων από τη Βουλή), χωρίς ποτέ να διαπραγματευτεί το παραμικρό.

Επομένως, θα διατρέχαμε μεγάλο κίνδυνο αν πράγματι διαπραγματευόταν τα θέματα των πετρελαίων με τις εταιρίες που τον προσέγγισαν – ελπίζουμε να μην το διανοήθηκε καν.

Ησυχάστε, λοιπόν, το μεγάλο αυτό εθνικό – οικονομικό ζήτημα σ’ αυτή τη φάση εξυπηρετεί τις ανάγκες της προπαγάνδας.

Α, να μην το ξεχάσω: Ο κ. Παπακωνσταντίνου απάντησε και σε ερωτήσεις για την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Και απάντησε ότι  η Ελλάδα θα κάνει «τα απαιτούμενα βήματα στον κατάλληλο χρόνο». (Προφανώς θεωρεί ότι η αυτού μεγαλειότης του είναι η… Ελλάδα)!

Όπως είπε, «δεν θα κάνουμε πολιτική φουτμπόλ με ένα ζήτημα τόσο σημαντικό για τη χώρα», παραπέμποντας παράλληλα σε δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών (που πάντως έχει πει πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ «είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δεν τα απεμπολούμε»).

Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί προς στιγμήν φοβηθήκαμε πως ο «μέγας διαπραγματευτής» εκτός από… υπουργός Πετρελαίου έγινε και υπουργός των Εξωτερικών…

Υ.Γ. Ο ένας με το Κατάρ, ο άλλος με τη Noble Energy, σε λίγο θα κυκλοφορούν με κελεμπίες – για τις ανάγκες της προπαγάνδας, πάντοτε!

Δήλωση φρονήματος...

του Κωστη Παπαϊωαννου απο το αντίφωνο...
 

Ο ορθός λόγος δοκιμάζεται σε περιόδους διχαστικών διενέξεων αλλά και «ακραίας ομοψυχίας», οπότε οι λίγοι διαφωνούντες βρίσκονται απολογούμενοι. Μιλώ, επί παραδείγματι, για όσους προέβλεπαν πως η εθνική τύφλωση στο Μακεδονικό θα οδηγούσε νομοτελειακά στο σημερινό αδιέξοδο. Όσοι γέμιζαν τις γαλανόλευκες πλατείες θεωρούσαν μειοδοτική την υποστήριξη του έντιμου αμοιβαίου συμβιβασμού, αυτόν που σήμερα ζητάμε και δεν μας προσφέρεται. Το ίδιο συνέβαινε όταν η ελληνοσερβική φιλία επέβαλλε πανεθνικό σιωπητήριο για τα εγκλήματα σε βάρος των μουσουλμάνων της Βοσνίας ή των Αλβανών του Κοσόβου. Το ίδιο γινόταν και με τους λίγους που το καυτό καλοκαίρι εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη» τόνιζαν την ανάγκη να μη θυσιαστούν οι εγγυήσεις του κράτους δικαίου στον βωμό του αγώνα κατά της ένοπλης τρομοκρατίας. Την ίδια μοναξιά ένιωθαν όσοι εγκαίρως διέκριναν το παντοειδές κόστος του Ολυμπιακού ονείρου αλλά δεν ακούγονταν στα μέσα ενημέρωσης γιατί χαλούσαν την χορηγική ευφορία. Έτσι ένιωθαν κι όσοι υπενθύμιζαν αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας στο ζήτημα της ιθαγένειας των μεταναστών και στη μάχη των ταυτοτήτων. Πάντοτε ο ορθός λόγος βρισκόταν σε δεινή θέση σε αυτόν τον μακρύ κατάλογο. Και όσοι κατά καιρούς βρεθήκαμε στην πλευρά των μειοψηφούντων οφείλουμε με θάρρους να αναγνωρίσουμε ότι η πίεση στον ορθό λόγο δεν ασκείται πάντα από μια μόνο κατεύθυνση.
Ποτέ άλλοτε όμως ο ορθός λόγος δεν υπέστη τόσο βίαιη αμφίπλευρη επίθεση όσο σήμερα. Κρίση και μνημόνιο έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο όπου ανθεί ο πανικός, τα εκβιαστικά διλήμματα και η δημαγωγία. Όποιος προσέρχεται στον δημόσιο διάλογο πρέπει εξαρχής να δηλώσει πίστη στο θέσφατο του συνομιλητή του. Να δηλώσει ότι αποτάσσεται τον λαϊκισμό και τις παραφυάδες του. Ότι δεσμεύεται να ακολουθήσει αδιαμαρτύρητα τη «μόνη ρεαλιστική οδό εξόδου από την κρίση». Μόνο έτσι θα αποδείξει ότι τον ενδιαφέρει η σωτηρία της χώρας. Άλλοτε πάλι, αναμένεται από αυτόν να δηλώσει ότι αποτάσσεται το μνημόνιο (και συχνά κάθε μεταρρύθμιση) για να αποδείξει πως δεν είναι εγκάθετος της τρόικας.
Φυσικά δεν είναι ίσα τα όπλα των δυο πλευρών. Στην πρώτη περίπτωση ο κυρίαρχος λόγος που ορίζει τους κανόνες του διαλόγου είναι ικανός να πείσει για το πιο παράλογο στο όνομα της «κοινής λογικής». Βάζει μια χώρα αυτιστικά να αναλώνεται επί μήνες στη συζήτηση εάν οι εκλογές θα γίνουν μια εβδομάδα πριν ή μετά. Αναδεικνύει την εκλογή με έναν υποψήφιο σε κομματική αναγέννηση και δημοκρατική εποποιία. Παρουσιάζει την κενή σιδερόφραχτη παρέλαση ως απότιση τιμής στους ήρωες του ’21. Βαφτίζει σήμερα επιτυχία αυτό που χτες έλεγε απευκταία χρεοκοπία. Με ένα ιδιότυπο πιεσόμετρο μετρά την ένταση του αντιλαϊκιστικού οίστρου. Ασκείται στην οργιαστική κινδυνολογία και υπονοεί, όταν δεν εννοεί, πως η δημοκρατική επιλογή εκπροσώπων δεν είναι παίγνιο άνευ όρων. Ότι δηλαδή υπάρχουν σωστά και λάθος αποτελέσματα στις εκλογές και τα λάθος δύσκολα μπορούν να γίνουν δεκτά.
Ο άλλος λόγος εκφέρεται πολύ πιο άγαρμπα και ανοργάνωτα. Ασκεί κι αυτός βέβαια, στο μέτρο που του αναλογεί, την δική του πίεση, κάποτε μάλιστα με φυσική και όχι μόνο λεκτική βία. Συχνά δυστυχώς κρύβονται πίσω από τις οργισμένες λέξεις της εξοντωτικής ανέχειας και κάποιοι που δεν θα έπρεπε να μιλούν: τα ορφανά του πιο εκτρωματικού, διεφθαρμένου, αντιπαραγωγικού πελατειακού χτες, οι αγανακτισμένοι πελάτες που έμειναν χωρίς πάτρωνες και τώρα καταριούνται το μνημόνιο.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, όποιος εκφέρει λόγο κριτικό εκτός των «στρατοπέδων» καλείται να κάνει δήλωση φρονήματος. Όποιος κατανοεί ότι η σημερινή καταβαράθρωση επιτάσσει την επανεξέταση πολλών ακλόνητων πεποιθήσεων, κι αυτή η επανεξέταση δεν είναι μονοσήμαντη, πρέπει να επιδείξει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης. Βρίσκεται λοιπόν μεταξύ σφύρας και άκμονος εκείνος που προσπαθεί να συγκροτήσει με τρόπο συντεταγμένο και νηφάλιο ένα νέο στρατηγικό όραμα που θα συνδυάζει τα μείζονα: την ανυποχώρητη υποστήριξη στην ευρωπαϊκή ιδέα αλλά και την πίστη στην κοινωνική Ευρώπη. Την αλληλεγγύη στις πιο ευάλωτες ομάδες αλλά και τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που θα καταστήσουν τη χώρα λειτουργική και παραγωγική. Την ασφάλεια αλλά και τον σεβασμό στα θεμελιώδη δικαιώματα. Όποιος λοιπόν υποστηρίζει όλα αυτά θεωρείται αυτόχρημα εθνικά ανεύθυνος από κάποιους και κοινωνικά ανάλγητος από κάποιους άλλους. Η αντίθεση στο μνημονιακό αδιέξοδο και την εξαθλίωση χωρίς όμως απώλεια της κριτικής μνήμης και της αυτοκριτικής σκέψης απορρίπτονται ως περιττές πολυτέλειες. Σπεύδουν αμέσως και οι δυο πλευρές να καταγγείλουν ασάφειες, αμηχανίες και κρυφή συστράτευση με τον εχθρό.
Το ιδεολογικό λιντσάρισμα απειλεί να κλιμακωθεί στον δρόμο προς τις εκλογές. Μακάρι οι φορείς του ορθού λόγου, κόμματα, συλλογικότητες και άτομα, να αντέξουν. Μακάρι να μην υποκύψουν στη γοητεία της ευκολίας, των υποχωρήσεων, των συμβιβασμών και των ευκαιριακών συμμαχιών με εκπροσώπους του ξοφλημένου χτες. Υπάρχουν δυστυχώς ανησυχητικά δείγματα για το αντίθετο.

Οι μετανάστες χαράζουν τα σύνορα....

Του Νίκου Νικήσιανη, alterthess...

Δεν μιλάμε φυσικά για τα σύνορα που χωρίζουν τους λαούς και τους ανθρώπους, αυτά που μια μέρα θέλουμε να καταργήσουμε, μαζί με τα κράτη που τα δημιουργούν· αλλά για αυτά που χωρίζουν από τη μια πλευρά τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους πολλούς και από την άλλη αυτούς που μας εκμεταλλεύονται και μας κυβερνάνε.
Στην πολιτική είναι πάντα δύσκολο να χαράζει κανείς αυτές τις αναγκαίες διαχωριστικές γραμμές, ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς. Μία σαφής διαχωριστική γραμμή για παράδειγμα, είναι η στάση απέναντι στο Μνημόνιο· καμία υπαναχώρηση απέναντι όχι μόνο στα μέτρα αλλά και στα ιδεολογήματα (βλ πχ την κριτική στο «δημόσιο») αυτής της επίθεσης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από όποιαδήποτε συλλογικό χώρο διεκδικεί μία θέση δίπλα και όχι απέναντι στην κοινωνία που αγωνίζεται.
Αυτό όμως, προφανώς δεν αρκεί. Εκτός από τα κοινωνικά κινήματα και την αριστερά, απέναντι στο Μνημόνιο βρίσκεται επίσης ένα ετερόκλητο συνοθύλευμα πολιτικών κινήσεων και κομμάτων γενικότερου «πατριωτικού» προσανατολισμού· ήδη οι αντίπαλοι το εκμεταλλεύονται για να απαξιώσουν πολιτικά και ιδεολογικά αυτή την «αριστεροδεξιά» αντιμνημονιακή συμμαχία.
Πώς λοιπόν μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτούς που στέκονται δίπλα μας στο κίνημα, ακόμα και αν έχουν διαφορετικές απόψεις, από αυτούς που μπορεί να είναι ενάντια στο Μνημόνιο, αλλά είναι ακόμα πιο ενάντια σε κάθε χειραφετησιακό κίνημα; Και αν η κρίση αυτή είναι μάλλον εύκολη για τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, που προσπαθούν ξανά να πλασαριστούν στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ή ακόμα περισσότερο για τους ναζί της Χρυσής Αυγής και τους λάιτ ακροδεξιούς του κ. Καμμένου, τι γίνεται με αυτό τον αστερισμό των σχημάτων και αυτόκλητων σωτήρων που θέλουν να απελευθερώσουν το λαό και το έθνος από τη δυναστεία της Τρόικας, των «προδοτών πολιτικών», της «κομματοκρατίας» κοκ;
Εδώ έγκειται η πολύτιμη προσφορά των μεταναστών. Η παρουσία και η δράση τους μέσα στην ελληνική κοινωνία και την ελληνική εργατική τάξη, αποσύνδεσε –επιτέλους- αυτές τις δύο λέξεις: οι εργαζόμενοι δεν είναι υποχρεωτικά έλληνες, όπως οι έλληνες δεν είναι υποχρεωτικά εργαζόμενοι. Όσοι λοιπόν είναι χοντρικά στο πλευρό των ελλήνων, δεν είναι υποχρεωτικά και στο πλευρό των εργαζομένων.
Να λοιπόν μία ακόμα καθοριστική διαχωριστική γραμμή. Είμαστε με αυτούς που είναι με τους εργαζόμενους, έλληνες και μετανάστες. Και είμαστε απέναντι από αυτούς που είναι ενάντια στους μετανάστες, γιατί τότε είναι και ενάντια στους εργαζόμενους, αφού θέλουν να τους διασπούν, να τους χωρίζουν, να τους στερούν κομμάτι-κομμάτι τα δικαιώματά τους.
Κάθε εργαζόμενος και άνεργος που αγωνίζεται σήμερα έχει πρακτικό συμφέρον να μην διαχωρίζεται η τάξη του σε «νόμιμους» και «παράνομους», να μην μετατρέπονται τα δικαιώματα σε προνόμια κάποιων, να μη θριαμβεύσει η βαρβαρότητα και η βία του κράτους. Ακόμα περισσότερο, έχει πρακτικό συμφέρον να υπερασπίζεται το δικαιώμα του κάθε ανθρώπου να διαλέγει αυτός που θα εργαστεί και που θα ζήσει και να μην του το επιβάλλουν αυτό τα σύνορα, τα κράτη και –τελικά- τα αφεντικά.
Με απλά λόγια: όποιος είναι με την πλευρά των εργαζομένων, είναι –χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές- με τα δικαιώματα των μεταναστών, τη νομιμοποίηση, το άσυλο, το άνοιγμα των συνόρων.
Οι απέναντι φαίνεται ότι γνωρίζουν πολύ καλά αυτή τη διαχωριστική γραμμή και έτσι πάνω σε αυτό ακριβώς το μέτωπο προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους· ο Χρυσοχοΐδης, η ΝΔ, η «Καθημερινή», οι ναζί, το ΛΑΟΣ, ο Καμμένος, ο Καμίνης, ακόμα και αν (πιστέψουμε ότι) διαφωνούν σε όλα τα άλλα, συμφωνούν σε ένα πράγμα: στην «αποφασιστική» και «αποτελεσματική» αντιμετώπιση του «προβλήματος της λαθρομετανάστευσης».
Απέναντι σε αυτό το αρραγές μέτωπο, όποιος συνεχίζει να ψελίζει δικαιολογίες για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και ταυτόχρονα θεωρεί ότι παλεύει για τα δικαιώματα των (ελλήνων ή έστω «νομίμων») εργαζομένων, είναι ένας απατεώνας - ή ένας ακόμα χρήσιμος ηλίθιος. Το «μεταναστευτικό πρόβλημα», από την πλευρά της εργατικής τάξης, οφείλεται στο γεγονός ότι το κράτος κρατά τους μετανάστες χωρίς χαρτιά για να ρίχνει τα μεροκάματα και τα δικαιώματα, ή δεν τους αφήνει να πάνε στις χώρες που θέλουν, για να εξυπηρετεί το διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Ο Σαμαράς χθες, ο φερόμενος ως επόμενος επικεφαλής του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, ζήτησε από τους δικούς του, με εντυπωσιακή ειλικρίνια, «να ανακαταλάβουνε τις πόλεις μας». Αυτός προφανώς, έχει τους λόγους του να πιστεύει ότι με το να νομιμοποιεί τις φασιστικές επιθέσεις, θα πάρει πίσω από την ακροδεξία μερικές αναγκαίες ψήφους.
Η αριστερά από την άλλη, έχει κάθε λόγο να αντισταθεί σε αυτή την ανακατάληψη τόσο στους δρόμους, όσο και στα λόγια· και αυτά σημαντικά είναι. Φαντάζεστε για παράδειγμα ένα αριστερό κόμμα να ζητούσε με την ίδια καθαρότητα από τους εργαζόμενους να «ανακαταλάβουνε» τις γειτονιές, τις δουλειές ή ακόμα και τη Βουλή; Ή να έθετε την πάλη για την ενότητα των εργαζομένων στο επίκεντρο της πολιτικής της; Να έλεγε πχ ότι δεν γουστάρει ούτε μία ψήφο ρατσιστή στις επόμενες εκλογές;

Αλήθειες που πονάνε και ερωτήσεις που καίνε για τα μνημόνια, το κούρεμα χρέους και τους όρους του,...

της Αναστασίας Τριανταφυλλίδου απο την ΑλφαΒητα ...

ΑΡΧΕΣ 2010: ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ 300 δις €

Σχεδόν ολόκληρο το παραπάνω ποσό ήταν οφειλές σε μορφή ομολόγων Ελληνικού δικαίου και όχι ενυπόθηκων δανείων προς ιδιώτες πιστωτές. Δηλαδή φυσικά πρόσωπα, ιδιωτικές τράπεζες και ασφαλιστικοί οργανισμοί εντός και εκτός της χώρας, είχαν αποταμιεύσει ή επενδύσει χρήματα, αγοράζοντας Ελληνικά ομόλογα με μεγάλα επιτόκια, αλλά και με ρίσκο σε ενδεχόμενη στάση πληρωμών ή χρεοκοπία της Ελλάδας. Σε μια τέτοια περίπτωση όλοι οι παραπάνω δανειστές της χώρας δεν θα είχαν σχεδόν καμία δυνατότητα να αντιδράσουν και να απαιτήσουν κανενός είδους αποζημίωση, αφού το κυρίαρχο Ελληνικό κράτος θα επέβαλε με δικό του νόμο τους νέους όρους των ομολόγων (για παράδειγμα την αξία, την διάρκεια ή το επιτόκιο).

Μετά από σχεδόν δυόμιση χρόνια, 2 μνημόνια, τεράστιες περικοπές δαπανών, νέους φόρους και κούρεμα του χρέους στο μισό (κατά 50%), φτάσαμε στη λύση…

ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 (αμέσως μετά το κούρεμα κατά 50%) :
ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ 300 δις €

Δηλαδή με απλά λόγια, το χρέος μετά το κούρεμα έμεινε ακριβώς το ίδιο με αυτό του 2010, αλλάζοντας όμως «χέρια» σε μια οικονομία που βυθίζεται στην ύφεση.

Πως και γιατί το χρέος έμεινε ίδιο με αυτό του 2010 ; Από τα 300 δις € που ήταν το χρέος αρχές του 2010, έφτασε στις αρχές του 2012 τα 360 δις λόγω νέων ελλειμμάτων αλλά και των τόκων που πλήρωσε η χώρα το 2010 και 2011 για παλιότερα δάνεια. Από αυτά τα 360 δις, τον Μάρτιο του 2012 κουρεύτηκαν στο μισό μόνο τα 200 δις, γιατί τα υπόλοιπα 160 δις η Ελλάδα μετά το πρώτο μνημόνιο τα χρωστούσε πλέον στους επίσημους φορείς της Τρόικας: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(Ε.Κ.Τ.), Κράτη Ευρωζώνης και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(Δ.Ν.Τ.). Αυτό απλά σημαίνει ότι αυτά τα 160 δις δεν επιτρεπόταν να κουρευτούν. Αρχικά λοιπόν φαίνεται να προκύπτει ένα κέρδος για την Ελλάδα περίπου 100 δις €, που όμως τελικά έγινε μόλις 60 δις, αφού η χώρα αναγκάστηκε να αποζημιώσει πλήρως τις Ελληνικές τράπεζες για τις απώλειές τους από το κούρεμα, με 40 δις € νέου δανείου από την Τρόικα. Έτσι η καθαρή μείωση του χρέους ήταν τελικά 60 δις € σε σύνολο 360 δις € (μείωση 17% και όχι 50% όπως μας λένε...)

Το χρέος άλλαξε ιδιοκτήτες και όρους : Το σύνολο πλέον του χρέους είναι είτε σε ενυπόθηκα δάνεια με τοκογλυφικούς όρους προς την Τρόικα, είτε (ένα μικρότερο μέρος του) σε ομόλογα Αγγλικού δικαίου προς ιδιώτες. Σε κάθε περίπτωση το Ελληνικό Κράτος δεν επιτρέπεται στο μέλλον να το ξανακουρέψει.

 Η Ελληνική οικονομία είναι πλέον σε βαθιά ύφεση : Οι επιχειρήσεις κλείνουν, το Α.Ε.Π.(τζίρος) της χώρας μειώνεται συνεχώς, τα κρατικά έσοδα δεν αυξάνονται, η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 20%, η αγορά είναι στεγνή από ρευστό και μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι πλέον σε απόγνωση έχοντας φτάσει στην απόλυτη φτώχεια.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ (σίγουρα πριν τις εκλογές…) :
1. Εάν το 2010 ήμασταν σε οικονομικό αδιέξοδο, σήμερα που άραγε βρισκόμαστε ;
2. Από το σύνολο του χρέους (300 δις €), πόσα δις είναι το κεφάλαιο και πόσα οι τόκοι ;
3. Πρέπει να πληρώσουμε ολόκληρο αυτό το τεράστιο χρέος με οποιοδήποτε τίμημα ;
4. Είναι η χώρα μας η πιο χρεωμένη του κόσμου οπότε και μας αξίζει ότι συμβαίνει ; 
5. Ποιοι θα ωφεληθούν από την ανάπτυξη όταν τελικά έρθει με μισθούς Βουλγαρίας ;

ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ…

1. Το σύνολο πλέον του χρέους (300 δις €) διέπεται από το Αγγλικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί από την Ελλάδα να γίνει νέο κούρεμα στο μέλλον και αν ποτέ προκύψει αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους, τότε θα είναι δυνατή από τους πιστωτές μας η κατάσχεση δημόσιας περιουσίας με αποφάσεις δικαστηρίων του εξωτερικού.
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 14 παράγρ.1 και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 15 παράγρ.1)

2. Η χώρα μας δεσμεύεται ότι για οποιαδήποτε νομική ενέργεια μπορεί να προσφύγει μόνο στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, ενώ δέχεται ότι οι δανειστές της μπορούν να επιλέξουν τα δικαστήρια όποιας χώρας επιθυμούν ακόμα και της χώρας τους.
(2η δανειακή σύμβαση άρθρο 15 παράγρ.2 και 3)

3. Εάν για οποιοδήποτε λόγο το Δ.Ν.Τ. διακόψει την δική του συμμετοχή, τότε ολόκληρο το δάνειο μπορεί να ακυρωθεί. (2η δανειακή σύμβαση άρθρο 7 παράγρ.6)
4. Σε οποιαδήποτε καθυστέρηση πληρωμής κάποιας δόσης, η Ελλάδα θα χρεώνεται με επιπλέον επιτόκιο υπερημερίας 2% ανατοκιζόμενο ανά εβδομάδα.
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 5 παράγρ.5 και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 6 παράγρ.3)

5. Εάν ανασταλούν οι πληρωμές του κεφαλαίου για πάνω από μια εβδομάδα ή των τόκων για πάνω από ένα μήνα, το δάνειο ακυρώνεται και το ανεξόφλητο κεφάλαιο γίνεται άμεσα απαιτητό και πληρωτέο μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους.
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 8 παράγρ.1α και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 9 παράγρ.1α)

6. Η χώρα μας δεν δικαιούται να εξασφαλίσει οποιοδήποτε μελλοντικό δάνειο με υποθήκη ή ενέχυρο την περιουσία ή τα έσοδά της χωρίς την συμμετοχή των δανειστών. Επίσης χωρίς την συναίνεσή τους δεν επιτρέπεται η αγορά ή ανταλλαγή νέων Ελληνικών ομολόγων, οπότε κάθε εξόφληση χρέους με αυτόν τον τρόπο θα είναι παράνομη.
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 4 παράγρ.2α και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 5 παράγρ.2α-ζ)

7. Οποιοσδήποτε από τους δανειστές μας μπορεί να μεταβιβάσει τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις του προς τρίτους, χωρίς την συναίνεση των υπολοίπων πιστωτών και χωρίς την άδεια από την χώρα μας, αρκεί να μας ενημερώσει για τις ενέργειές του.
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 13 παράγρ.1-2 και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 14 παράγρ.5)

8. Η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει με βάση το διεθνές δίκαιο επί της περιουσίας της, σε σχέση και με τα δύο δάνεια από την Τρόϊκα. Αυτό ισοδυναμεί πρακτικά με απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας και θέτει σε άμεσο κίνδυνο όλη την δημόσια περιουσία (χρυσός – ακίνητα – ορυκτός πλούτος)
(1η δανειακή σύμβαση άρθρο 14 παράγρ.5 και 2η δαν. σύμβαση άρθρο 15 παράγρ.4)

9. Όλα τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων θα αποπληρώνουν αποκλειστικά το δημόσιο χρέος. (Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο : νόμος 3986/2011 άρθρο 1 παράγρ.2)

10.Δεσμευτήκαμε στην Τρόικα ότι τους επόμενους δύο μήνες θα δοθεί με νόμο η απόλυτη προτεραιότητα στην εξόφληση των πιστωτών, έναντι οποιασδήποτε άλλης εσωτερικής δαπάνης. Η ρύθμιση αυτή θα ενσωματωθεί αργότερα και στο Ελληνικό Σύνταγμα. (Υπάρχει σε βίντεο η δήλωση του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, Προέδρου του Γιούρογκρουπ)

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ (σίγουρα πριν τις εκλογές…) :
1. Μας δίνουν οι παραπάνω όροι ελπίδα σωτηρίας ή οδηγούν στο ξεπούλημα της χώρας ;
2. Πρέπει οι πολίτες μοιραία να τους υποστούμε ή μπορούμε να τους ανατρέψουμε ;
3. Σώθηκε η Ελλάδα από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή οδηγείται σ΄αυτήν παγιδευμένη ;
4. Ήταν αυτό που μας συμβαίνει αναπόφευκτο ή κάποιοι έχουν πολύ σοβαρές ευθύνες ;
5. Γίνεται αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, να μας σώσουν τώρα ή αυτό δεν έχει λογική ;

Αναστασία Τριανταφυλλίδου

Kόμμα Βαγγελοφρόνων

Του Γαλαξιαρχη απο το Μετωπο ...

Το ΠΑΣΟΚ του τέταρτου δρόμου προς τον παγκόσμιο σοσιαλισμό και της πράσινης ανάπτυξης πέθανε. Ζήτω το ΠΑΣΟΚ! Τρία "ζήτω" για το νέο βασιλέα, Ευάγγελο Βενιζέλο. Η κατάσταση μου θύμισε το Κόμμα των Βαρελοφρόνων του αείμνηστου Βασίλη Χριστοδούλου, με τη διαφορά ότι ενώ είναι το ίδιο γραφική, της λείπει εντελώς το χιούμορ. Εκεί, οι ψηφοφόροι πότες που ορκίζονταν στη ρετσίνα και το κοκκινέλι, ήταν χαμένοι μονίμως στον μικρόκοσμό τους, αιωνίως μεθυσμένοι στο ταβερνάκι τους. Παρομοίως και αυτός ο αιώνια μεθυσμένος, από το κομματικό αλκοολίκι, σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να ζει στην κοσμάρα του. Δεν έχει πρόβλημα με τις ποικιλίες, κι από το ελαφρύ μοσχοφίλερο (ΓΑΠ) το γυρνά στο βαρύ μπρούσκο (Βενιζέλος), χωρίς δυσκολία. Αρκεί να ρέει το κρασάκι. Έτσι κάπως περάσαμε στο κόμμα των Βαγγελοφρόνων. Ωστόσο, ανάμεσα στις επιδράσεις του αλκοόλ στον οργανισμό βρίσκεται και η διπλωπία. Αυτό το σύμπτωμα, της διπλής όρασης, το αντιληφθήκαμε όλοι την περίφημη “Κυριακή της Δημοκρατίας”, όταν οι “ψηφοφόροι” θύμιζαν το θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψαριών. Ένας πήγαινε στην κάπλη, τρεις έβγαιναν από αυτήν. Σε ακόμη μεγαλύτερες ποσότητες, το ποτό επηρεάζει και τη μνήμη. Ένα επίσης φανερό σύμπτωμα των οπαδών του κόμματος των Βαγγελοφρόνων. Το μεθυσμένο κομματόσκυλο Ποιος θυμάται το δημιουργό του Άρθρου 86, δηλαδή του περίφημου “νόμου περί ευθύνης Υπουργών”, τον οποίο όλο το πολιτικό και μιντιακό προσωπικό ξορκίζει, λες και δεν φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια. Λες και φύτρωσε. Λες και το σκάλισε κάποιος νέος Μωυσής στις λίθινες πλάκες του Συντάγματος της Ελλάδας. Οι αμνήμονες ξεχνούν ότι ο “Μωυσής” της ιστορίας μας δεν έχει μακριά γενειάδα και δεν σμιλεύει κοτρώνες, αλλά διαθέτει διδακτορικό στις νομικές επιστήμες και πένα για να υπογράφει με το ονοματεπώνυμό του: Βαγγέλης Βενιζέλος λέγεται και μη νομίζει κανείς ότι έχει μετανοιώσει για το νομικό αυτό έκτρωμα. Κάθε άλλο, αφού η ιστορία του πολιτικού ανδρός και έγκριτου συνταγματολόγου είναι γεμάτη από παρόμοιες ιστορίες νομιμοποίησης παρανομίας και ανηθικότητας. Δίπλα στο Βαγγέλη μας, ο Γιώργος Βουλγαράκης της ατάκας “ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” μοιάζει με σχολιαρόπαιδο. Στη βιομηχανία νομιμοποιήσεων της ανηθικότητας ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε ακάματος αγωνιστής, από το ξέπλυμα πλαστογράφων της Θεσσαλονίκης σε σκάνδαλο μετεγγραφών ως το εξωδικαστικό ξέπλυμα της Siemens και της Thyssen Krupp (με τα υποβρύχια που γέρνουν). Η πρόσφατη, διεξοδικά αναπτυγμένη στα έδρανα της βουλής, άποψη ότι οι Αγορές βρίσκονται πάνω από το Σύνταγμα της χώρας, δεν αποτελεί παράδοξο για τον πνευματικό πατέρα του νόμου περί (μη) ευθύνης Υπουργών. Αρκεί να μην έχει κανείς σοβαρά προβλήματα μνήμης. Και βέβαια το μεθυσμένο κομματόσκυλο των Βαγγελοφρόνων, δε θυμάται πού κατούραγε προχθες κι έγλυφε χθες. Με τέτοια ψιλά γράμματα θα ασχολείται; Τι κάνουμε όμως όλοι εμείς οι υπόλοιποι; Η απάντηση είναι απλή... Παραφράζοντας το μόττο του νεόκοπου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ: Γίνεται να μην ξεχάσουμε; ΝΑΙ Γίνεται!

Ολη η Ελλαδα ενα στρατοπεδο...

 Strange Journal...

Η απόφαση του υπουργού Προ.Πο. να δημιουργηθούν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε διάφορες περιοχές της χώρας, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Οι μετανάστες μοιάζουν να είναι οι Εβραίοι του σήμερα, όπου θα κρατηθούν σε χώρους που θυμίζουν μαύρες μέρες της ανθρωπότητας.
Τα ΜΜΕ τα παρουσιάζουν ως τρόπο λύσης του προβλήματος της αθρόας μετανάστευσης, ακροδεξιοί χώροι το πάνε παραπέρα μιλώντας για…ναρκοπέδια στα σύνορα και το ψηφοθηρικό παιχνίδι πάνω σε ανθρώπινες ζωές, εκμεταλλευόμενο την ρατσιστική υστερία, καλά κρατεί. Τα στρατόπεδα δεν είναι “χώροι φιλοξενίας”, όπως προσπαθούν να παρουσιάσουν τα καθεστωτικά παπαγαλάκια. Οι πρακτικές αυτές είναι πάγιες των φασιστών και τις εφάρμοσαν οι ναζί.
Εκτός από την Αττική και η περιφέρεια θα “φιλοξενήσει” μετανάστες, με τις τοπικές κοινωνίες να αντιδρούν εντόνως. Καταλαβαίνει και ο πλέον αφελής, ότι τα στρατόπεδα (πέρα του συμβολικού) δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για οποιονδήποτε άνθρωπο. Μάλιστα αν έχετε απορία για το πως θα είναι διαμορφωμένα, μπορείτε να διαβάσετε την παρακάτω παράγραφο, από δημοσίευμα της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ“.

Σύμφωνα με το σχέδιο, κάθε χώρος – όπου θα κρατούνται χίλια άτομα – θα χωρίζεται σε τέσσερις τομείς δυναμικότητας 250 ατόμων ο καθένας. Αντίστοιχα, οι τομείς θα αποτελούνται από πέντε πτέρυγες και θα διαθέτουν ξεχωριστούς χώρους διαμονής, εστίασης, υγιεινής, θρησκευτικής λατρείας.

Κάθε κέντρο κράτησης προβλέπεται πως θα έχει τριπλή περίφραξη τύπου NATO και θα είναι ύψους 3 μέτρων. Επίσης θα υπάρχουν χώροι διοικητικών υπηρεσιών, ιατρεία και αναρρωτήρια.

Την ευθύνη της εξωτερικής φύλαξης του χώρου θα έχουν ένοπλοι αστυνομικοί φρουροί. Η εσωτερική φύλαξη του χώρου θα ανατεθεί σε ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης. Κάθε χώρος προβλέπεται να επιτηρείται από κλειστό κύκλωμα καμερών.

Αυτές οι ιδιωτικές εταιρείας θα κάνουν buisness στο όνομα της ασφάλειας, όπως συμβαίνει σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο με τις ιδιωτικές φυλακές (που μάλιστα έχουν κέρδος “με το κεφάλι”). Σκεφτείτε επίσης πόσες εταιρείες τροφοδοσίας, αλλά και διάφορων εξοπλισμών θα κερδίσουν από αυτή την ιστορία.

Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι υπαρκτό, σημαντικό και μεγάλο. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την χείριστη καταστολή, τον διασυρμό και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό και το γεγονός ότι άνθρωποι μεταναστεύουν στην Ευρώπη, ευθύνονται οι δυτικές πολιτικές, αλλά και τα καθεστώτα των μουσουλμανικών, ασιατικών και αφρικανικών χωρών. Την λύση πρέπει να την βρει ολόκληρη η Ευρώπη και να απορροφάει κάθε χώρα, όσους μπορεί, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της. Επίσης, να δίνεται η δυνατότητα σε μετανάστες να μετακινούνται εντός της Ευρώπης και όχι να εγκλωβίζονται σε χώρες σαν την Ελλάδα και να μην μπορούν να πάνε σε κάποια άλλη, γειτονική ή μη.

Το γεγονός ότι τα καθεστωτικά μέσα και τα αστικά κόμματα θεωρούν κάτι φυσιολογικό την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης και μάλιστα συζητούν και για τον τρόπο λειτουργίας τους, θα πρέπει να μας βάλει σε βαθύ προβληματισμό, καθώς τόσο επικίνδυνες πρακτικές, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στον φασισμό. Οι μετανάστες ήταν οι πρώτοι. Μετά ποιος;

ΥΓ. Κάθε εποχή έχει τα μνημεία που της αξίζουν. Κάποτε έφτιαχναν γλυπτά και πίνακες, σήμερα τείχη και φυλακές.

“Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας.” - Κώστας Ουράνης