Μαθήματα νοοτροπίας από τον έφιππο Σαχινίδη...

 Η Αυγή online...

Θανάσης   Καρτερός 

 

Αν και σχετικά νέος σε ηλικία και στην πολιτική, ο φρεσκότατος υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης το έπιασε από τα μαλλιά το θέμα. Και όχι μόνο βρήκε τι φταίει για το σημερινό χάλι της χώρας, αλλά και το κοπάνησε στα μούτρα όσων περί άλλα ετύρβαζαν στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης της δανειακής σύμβασης: Η νοοτροπία ότι η Ελλάδα πληρώνει μόνο άμα θέλει είναι που μας οδήγησε στο υπέρογκο χρέος, την ύφεση και την ανυποληψία, είπε ο νέος. Κι επειδή ως γνωστό ο παλιός είναι αλλιώς αλλά ο νέος είναι ωραίος, πρέπει όλοι μας, παλιοί και νέοι, να λάβουμε σοβαρά υπόψη τα λόγια του ανδρός.
ΠΟΛΕΜΩ αυτή τη νοοτροπία, ήταν η μαχητική κατακλείδα του, που δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τις νέες θέσεις του νέου υπουργού και τις νέες προθέσεις του φυσικά. Διότι, όσο και να πεις, δεν είναι λίγο κοτζάμ υπουργός Οικονομικών όχι μόνο να σου λέει ότι όλα είναι θέμα νοοτροπίας, ότι φταίμε εμείς για όσα τραβάμε, επειδή είμαστε μπαταχτσήδες, αλλά και να δηλώνει μάχιμος εναντίον αυτής της νοοτροπίας. Έτοιμος συνεπώς να κόψει όχι μόνο μισθούς και συντάξεις, δουλειές και επιδόματα, κοινωνικές παροχές και εφάπαξ, αλλά και να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για να πάει το χρήμα που έτσι θα εξοικονομήσει στους δανειστές. Είναι θέμα νοοτροπίας, βλέπετε.
ΚΙ ΑΝ του πεις ότι λέει ανοησίες, λέτε να παρεξηγηθεί; Αν τον περιλάβεις ότι η χώρα οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε και οι πολίτες παγιδεύτηκαν εκεί που παγιδεύτηκαν από νοοτροπίες σαν τη δική του, θα θυμώσει; Όπως θύμωσε και στη Βουλή με την Αριστερά, την οποία στο πρώτο μέρος της ομιλίας του κατηγόρησε ότι δεν έχει προτάσεις και στο δεύτερο ότι οι προτάσεις της οδηγούν στην καταστροφή; Πεπεισμένος προφανώς ότι δεν είναι καταστροφή αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ίσα-ίσα μονόδρομος σωτηρίας, όπως μας έπρηξαν όλοι τελευταία να επαναλαμβάνουν;
ΑΥΤΗ η... φίλιππος νοοτροπία του Σαχινίδη όμως θα πρέπει να μας απασχολήσει και από άλλες απόψεις. Να αναγνωρίσουμε πρώτα-πρώτα ότι στη σημερινή Ελλάδα, ενώ από τη μια μεριά αναπτύσσεται η κατά Βενιζέλο ετερόκλητη και ανεύθυνη αντιπολίτευση στα Μνημόνια, από την άλλη συγκροτείται μια παράκλητη συμπολίτευση στα Μνημόνια, η οποία σιγά-σιγά αφήνει τους παλιούς επιτάφιους περί λύσεων άδικων, αντικοινωνικών, αντιλαϊκών, αλλά αναγκαίων και βγάζει γλώσσα ότι η λύση που ζούμε -και που δεν είναι ακόμα η γνωστή τελική λύση, απλώς προς αυτή βαδίζουμε- και δίκαιη είναι, και κοινωνικά απαραίτητη, και στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου θα μας οδηγήσει.
ΑΞΙΟΣ εκπρόσωπος αυτής της μνημονιακής συμπολίτευσης, ο Φίλιππος δεν μασάει τα λόγια του, δεν κλαίγεται για το πικρό χάπι των Μνημονίων, δεν χτυπιέται για όσα υποχρεώνεται να κάνει, τα παίρνει πάνω του, επιτίθεται στους διαφωνούντες, επιτίθεται ακόμα γερμανικότατα και στη νοοτροπία μας - θα πληρώσουμε για όσα πήραμε και όσα κάναμε επιμένει και ανακηρύσσει τον εαυτό του μαχητή για να επιβληθεί αυτού του είδους η δικαιοσύνη. Κι αν του πει κανείς ότι αυτή είναι η δικαιοσύνη του δανειστή, το δίκαιο του τοκογλύφου, ότι δεν είναι και τόσο καλή νοοτροπία να απαιτεί να πληρώσουν άλλοι για όσα δανείστηκαν άλλοι, ούτε είναι καλή νοοτροπία να επιβάλλεις σε ένα λαό καθεστώς αποικίας εν ονόματι των χρεών, μάλλον θα σε κοιτάξει σαν ούφο. Ή σαν αριστερό που δεν έχει προτάσεις.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ συνεργάτης της τρόικας με τα όλα του συνεπώς ο Σαχινίδης. Ο οποίος μπορεί να ακούει στο όνομα Φίλιππος, αλλά έφιππος, καβάλα, πώς το λένε, εποπτεύει για να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους - τα λεφτά μας δηλαδή. Διδάσκων από το ύψος του ίππου του ως σύγχρονος Κολοκοτρώνης τους λαούς όχι πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι, όπως λέει η επιγραφή στο άγαλμα της Κλαυθμώνος, αλλά πώς οι ελεύθεροι γίνονται δούλοι...

Παρελαύνουν τα λαμόγια...

ΠΡΙΝ...

του Γ. Δελαστίκ

 Χαφιέδες, δοσίλογοι, ασφαλίτες, ρουφιάνοι, παράσιτα, βουλευτές, απατεώνες –όλοι τους στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ– θα συναποτελούν το θεσμό των μισητών από την ελληνική κοινωνία συνεργατών των ευρωγερμανικών δυνάμεων κατοχής που θα βρίσκεται αύριο στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την εξέδρα των πολιτικά ομοίων τους κυβερνητικών αξιωματούχων.

Χιλιάδες ΜΑΤατζήδες θα προστατεύουν αυτή την «αφρόκρεμα» του βόρβορου της ελληνικής κοινωνίας από την οργή του λαού, ο οποίος θα ήθελε να εκφράσει την περιφρόνηση, την αηδία και τη σιχαμάρα που τρέφει προς τα πρόσωπά τους – κάτι που πάντως τους αφήνει παντελώς αδιάφορους, αν δεν φοβούνται για το τομάρι τους.

Στο κοινωνικό αυτό πλαίσιο, οι Γερμανοί και η ελληνική ολιγαρχία μαλιοτραβιούνται με τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και τον Παπαδήμο προκειμένου να αποφασίσουν αν και πότε θα κάνουν εκλογές. Όλοι γνωρίζουν ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα φάνε στις εκλογές αυτές τη μεγαλύτερη κατραπακιά της ιστορίας τους. Το ποσοστό τους αθροιστικά θα πέσει στο μισό περίπου από το μέχρι τώρα χειρότερο ποσοστό του δικομματισμού, το οποίο ήταν 77,4% το 2009, ενώ τώρα αποκλείεται να πιάσουν το 50% και μέχρι στιγμής δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη ούτε καν το 40%-45%. Για την ώρα πάντως κυριαρχεί το μικροκομματικό προσωπικό συμφέρον των αρχηγών των δύο κομμάτων – πόσω μάλλον που και στη μετεκλογική κατάσταση, η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ θα διασφαλίζει πιθανότατα τα ταξικά συμφέροντα τόσο του ελληνικού καπιταλισμού και πρωτίστως της ολιγαρχίας όσο και των γερμανικών και υπόλοιπων ευρωπαϊκών μονοπωλίων που έχουν πλήρως καθυποτάξει τη χώρα και έχουν εξανδραποδίσει το λαό της. Ο Σαμαράς προτιμάει μια μικρότερη, αλλά πρώτη σε ποσοστό ΝΔ που του εξασφαλίζει οπωσδήποτε τον πρώτο ρόλο και ίσως την πρωθυπουργία. Ο Βενιζέλος προτιμάει ένα αναιμικό ΠΑΣΟΚ που όμως θα είναι απολύτως δικό του αφού θα χρησιμοποιήσει τις εκλογές για να εξαρθρώσει πλήρως τον παπανδρεϊκό μηχανισμό που τώρα ελέγχει το κόμμα αυτό.

Ούτως ή άλλως θεωρούν όλοι βέβαιο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί θα ξεπεράσουν οπωσδήποτε το 36,4% έως 38,4% που απαιτείται για να βγάλουν από κοινοόυ 151 τουλάχιστον βουλευτές. Δεν φοβούνται την Αριστερά ως διεκδικητή της εξουσίας, όσο καλά ποσοστά και αν πετύχουν τα κόμματά της. Τους ενοχλεί ως παράγοντας που λόγω της αναμενόμενης αυξημένης εκλογικής της απήχησης αφενός διατηρεί στο λαό διαρκώς ανοιχτό το θέμα της αντίστασης στην ασκούμενη πολιτική επηρεάζοντας πολύ ευρύτερα λαϊκά στρώματα και αφετέρου επειδή με τα υψηλά της εκλογικά ποσοστά περιορίζει τα περιθώρια άνεσης στο σχηματισμό σταθερών φιλομνημονιακών κυβερνήσεων. Εφεδρείες όμως για να περάσει η αστική τάξη τη γραμμή της θα έχει άφθονες και στη νέα Βουλή, όσο δυσμενές και αν αποδειχθεί το εκλογικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ανήλθαν σε 213 οι βουλευτές που ψήφισαν τη νύχτα της Τρίτης την κατάπτυστη νέα δανειακή σύμβαση του νέου Μνημονίου που είναι πολύ χειρότερη από την πρώτη.

Ανάμεσά τους βρίσκονταν και 5 διαγραμμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και 7 από τη ΝΔ, οι οποίοι έτσι περιμένουν τώρα την επανένταξή τους στα αντίστοιχα κόμματα. Έχει κανείς αμφιβολία ότι σχεδόν όλοι οι βουλευτές του Φώτη Κουβέλη ή πολλοί από εκείνους που θα βγάλει ο Πάνος Καμμένος, θα είναι έτοιμοι να προστρέξουν και να βοηθήσουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε οποιοδήποτε σημαντικό θέμα, αν παραστεί ανάγκη; Το ίδιο θα κάνουν φυσικά και οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, αν και όσοι απομείνουν, γιατί όπως φαίνεται ο Καρατζαφέρης χαροπαλεύει στο όριο του 3%, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Από την άλλη πλευρά, όταν η τελευταία δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό Επίκαιρα δείχνει τον Π. Καμμένο να παίρνει ...11%(!!!) έναντι 22,5% του Α. Σαμαρά, εύκολα γίνεται κατανοητό ότι θα ήταν μοιραίο σφάλμα για την Αριστερά να υποτιμήσει τις «αντιμνημονιακές» διαθέσεις της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως φυσικά το κάθε τμήμα του αντιλαμβάνεται το «αντιμνημονιακό» περιεχόμενο. Η αλήθεια είναι πως αυτές οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν θα κρίνουν τελικά ούτε το τέλος του δικομματισμού ούτε το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού της παντοδυναμίας του αστικού δικομματικού διπόλου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο δικομματισμός έχει ακόμη σοβαρότατες εφεδρείες και η Αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει έτοιμη να πρωτοστατήσει στην κατεδάφιση του δικομματισμού και να αναλάβει αυτή ηγεμονικό πολιτικό ρόλο. Το πολιτικό σύστημα είναι βέβαιο ότι θα υποστεί σοβαρότατα ρήγματα και θα αποδυναμωθεί σε πρωτοφανή βαθμό.

Αμέσως μετά τις εκλογές θα δοθεί η μάχη γύρω από το αν η Αριστερά θα κατορθώσει να αξιοποιήσει τις ενισχυμένες θέσεις της προκειμένου να διευρύνει τα ρήγματα αυτά ή αν το σύστημα θα πετύχει να κλείσει τα ρήγματα και να ανακτήσει εκ νέου θέσεις εις βάρος πλέον της Αριστεράς, κάτι που αν όντως γίνει θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Θα απειληθεί τότε η Αριστερά και στην Ελλάδα με την περιθωριοποίηση που έχει υποστεί η Αριστερά σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, όπου σποραδικά και με εξαιρετική δυσκολία κατορθώνει να κάνει πότε πότε αισθητή την πολιτική παρουσία της. Από τον αγώνα μας θα κριθεί αν η ελληνική Αριστερά δεν περάσει ποτέ σε τέτοια κατάντια.

Η μετάβαση από το παλαιό στο νέο...

kathimerini.gr...

Του Σταύρου Λυγερού

Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι μετά το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχει εισέλθει σε τροχιά εκλογικής πτώσης. Η κρίση έπληξε τα θεμέλια του πελατειακού συστήματος, αλλά αυτό που κυρίως αποδομεί πολιτικοεκλογικά τα δύο κόμματα εξουσίας είναι η ταύτισή τους με το Μνημόνιο. Ολα δείχνουν ότι οι επικείμενες εκλογές θα αλλάξουν ριζικά τον πολιτικό χάρτη, αλλά δεν αναμένεται να αναδείξουν έναν παγιωμένο συσχετισμό δυνάμεων. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένας μεταβατικός σταθμός, αφού το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν έχει ακόμα πεθάνει και το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Μέχρι πρότινος, σταθερά του πολιτικού σκηνικού ήταν η εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εξουσία με τα μικρότερα κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ) σε μόνιμο ρόλο ελάσσονος αντιπολιτεύσεως. Σήμερα, η Ν.Δ. είναι πρώτο κόμμα, αλλά η αυτοδυναμία είναι όνειρο απατηλό. Εάν μέχρι το τέλος του 2011 ο Σαμαράς είχε κάποιες ελπίδες, μετά την προσχώρησή του στο στρατόπεδο του Μνημονίου δεν έχει καμία. Μία σημαντική μερίδα της λαϊκής Δεξιάς θεωρεί πια τη Ν.Δ. συνεργό στο «έγκλημα» και στρέφεται αλλού. Το εντυπωσιακό δημοσκοπικό ποσοστό των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου καταδεικνύει ότι ο ευρύτερος χώρος της Δεξιάς κατακερματίζεται. Η αρχή έγινε με το ΛΑΟΣ, αλλά τώρα πια έχουμε σημαντικά ρήγματα στον κορμό της Ν.Δ. όχι μόνο στο επίπεδο των στελεχών, αλλά και στο επίπεδο του σκληρού πυρήνα των ψηφοφόρων της. Ακόμα πιο ρευστή είναι η κατάσταση στον χώρο της κεντροαριστεράς. Η τελετουργία ενθρόνισης του Βενιζέλου μπορεί να τροφοδότησε την ελπίδα ενός νέου ξεκινήματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι άνευ πολιτικής σημασίας. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει για τον αριθμό των ψηφισάντων, αφού δεν υπήρξε ούτε δημόσιος έλεγχος, αλλά ούτε και ο εσωτερικός έλεγχος που δημιουργεί η ύπαρξη ανθυποψηφίων. Στην Ιπποκράτους θέλουν να νομίζουν ότι μπόρα είναι και θα περάσει. Η προοπτική, όμως, είναι πολύ πιο σκοτεινή. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ είναι πια ένα μεσαίο κόμμα που με την πολιτική του έχει προκαλέσει βάναυσα τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Μπορεί να άλλαξε αρχηγό, αλλά δεν άλλαξε σελίδα, επειδή ο Βενιζέλος έχει ταυτισθεί με το Μνημόνιο όσο και ο προκάτοχός του. Το γεγονός ότι το συρρικνωμένο πια ΠΑΣΟΚ αναγόρευσε πανηγυρικά αρχηγό του έναν πολιτικό που έχει σε μεγάλο βαθμό καεί πολιτικά, είναι αλάνθαστη ένδειξη ότι έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία. Ο Σαμαράς είχε παλαιότερα δηλώσει ότι εάν δεν έχει αυτοδυναμία θα ξαναστήσει κάλπες. Το γεγονός ότι αποφεύγει επιμελώς να επαναλάβει εκείνη τη δήλωση επιβεβαιώνει ότι πρώτη επιλογή του θα είναι να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Με δεδομένο ότι η Ν.Δ. έχει μπει στις ράγες του Μνημονίου, η μόνη διαθέσιμη επιλογή είναι να συνεργασθεί με το ΠΑΣΟΚ που επίσης κινείται στις ίδιες ράγες. Τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να έχουν έναν παραδοσιακό ανταγωνισμό, αλλά αυτή την περίοδο έχουν αποδεχθεί την κοινή προγραμματική βάση που συνιστά το νέο Μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ θα προτιμούσε πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης να είναι ο Παπαδήμος και πάντως όχι ο Σαμαράς. Το επιχείρημα που θα επικαλεσθεί είναι ότι το ίδιο είχε απαιτήσει ο αρχηγός της Ν.Δ. τον Ιούνιο 2011, όταν ο Παπανδρέου του είχε ζητήσει κυβερνητική συνεργασία. Τη λύση Παπαδήμου προτιμάει και η τρόικα, αλλά είναι μάλλον απίθανο ο Σαμαράς να παραχωρήσει την πρωθυπουργία, ειδικά εάν η εκλογική διαφορά της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη. Το ευρωιερατείο δεν αναμένεται να επιμείνει στη λύση Παπαδήμου για να μη δημιουργήσει εμπλοκή, η οποία θα προκαλούσε νέα προσφυγή στις κάλπες με αποτέλεσμα να τεθεί σε κίνδυνο η εφαρμογή του προγράμματος. Πιθανότατα, το ίδιο θα πράξει και ο Βενιζέλος, παρότι μία μερίδα του ΠΑΣΟΚ είναι κατηγορηματικά αντίθετη. Σύμφωνα, μάλιστα, με αξιόπιστες πληροφορίες, δεν αποκλείεται το ζήτημα αυτό να λειτουργήσει σαν αφορμή ακόμα και για την πρόκληση εσωκομματικού ρήγματος. Εάν πάντως σχηματισθεί «γαλαζοπράσινη» κυβέρνηση, στο τέλος του 2012 πιθανότατα θα έχουμε νέα αρνητικά δημοσκοπικά ρεκόρ για τους εταίρους και κρίση πολιτικής νομιμοποίησης για μία κυβέρνηση με θητεία μόλις μερικούς μήνες. Εχει αποδειχθεί πια ότι το Μνημόνιο καταστρέφει την εκλογική επιρροή των κομμάτων που το υποστηρίζουν. Το είδαμε με το ΠΑΣΟΚ, το είδαμε με το ΛΑΟΣ, το βλέπουμε με τη Ν.Δ. Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένοι κύκλοι εκτός και εντός Ελλάδας θεωρούν ότι ο Παπαδήμος δεν θα ήταν σκόπιμο να ορισθεί αντιπρόεδρος και τσάρος της οικονομίας στη νέα κυβέρνηση, όπως έχει συζητηθεί. Είναι προτιμότερο να κρατηθεί σαν πολιτική εφεδρεία, ώστε εάν αποσταθεροποιηθεί η νέα κυβέρνηση να προωθηθεί η εναλλακτική λύση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών τύπου Μόντι με επικεφαλής τον Παπαδήμο.

Το τρίτο κουδούνι...

Του Γιωργου Βελτσου απο ΤΟ ΒΗΜΑ...

«Περιορισμένη χρεοκοπία»; Ο χαρακτηρισμός δεν αφορά μόνο την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας αλλά και την ικανότητα των Ελλήνων να πραγματεύονται του λοιπού το κοινωνικό συμβόλαιο, χωρίς να φαγωθούν μεταξύ τους, όπως συνέβη προ πολλών ετών στο αεροπορικό δυστύχημα επί των Ανδεων. Η Ελλάδα στούκαρε στο βουνό του χρέους. Τώρα οι Ελληνες θα φάνε τους άλλους μισούς, νεκρούς. Και αύριο ζωτικά όργανα προς πώλησιν, μαζί με τα παλιοσίδερα από τους σκουπιδοτενεκέδες. Ομόλογα επίσης, σκουπίδια του 22%.

Τη βίαιη απαξίωση όμως δεν την υφίσταται μόνο η οικονομία αλλά και το φρόνημα. Αρχίζει από το γιαούρτωμα. Να μην καταλήξει στο έγκλημα. Οι πολιτικοί φυσικά δεν πρόκειται να τα πουν όλα, όσο οι νεοεμφανιζόμενες αλυσίδες καθαριστηρίων ρίχνουν τις τιμές.

Και καλά θα κάνουν να μην τα πουν όλα, διότι όποιος μαθαίνει υπερβολικά πολλά κινδυνεύει από το χειρότερο: την ιδεολογική αυταπάτη ότι τα ξέρει όλα.

Διαβάζοντας τις καθημερινές ανακοινώσεις για τους πλεονάζοντες τυφλούς, φοβούμαι πως η Ελλάδα γίνεται Μαχαγκόνι, όπου η κυνική διαπίστωση του Μπρεχτ («Η ληστεία μιας τράπεζας δεν είναι τίποτα μπρος στην ίδρυσή της») συναγωνίζεται τις προειδοποιήσεις του Προβόπουλου, ο οποίος χτύπησε τις προάλλες το «τρίτο κουδούνι»: μισθοί από του χρόνου στο επίπεδο του 2001.

Να λοιπόν που η χώρα μου θυμίζει εκείνον τον φουκαρά του Σιοράν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κάθε πρωί απευθυνόταν στον εαυτό του λέγοντας αυταρχικά: «Θέλε! Θέλε!».

Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει αν έπαιζε τραγωδία ή κωμωδία; Δεν το νομίζω. Το μόνο βέβαιο είναι πως ενεργώντας εναντίον του εαυτού του «περιφρονούσε τις απολαύσεις του λήθαργού του», όπως άλλωστε τις περιφρονούμε κι εμείς, διαβάζοντας τους ονειροκρίτες.

Το φροϋδικό μέλλον μιας αυταπάτης εγκαταστάθηκε πάνω από την Ελλάδα σαν χαμηλό βαρομετρικό. Πώς λοιπόν να μοιραστώ τη χαρά του Βαγγέλη Βενιζέλου κατά την τελετή παράδοσης τη Δευτέρα στην Ιπποκράτους; Ο Ζίζεκ θα την ονόμαζε «mise en scène» της φαντασίωσης που ενεργεί στο κέντρο της ίδιας της κοινωνικής πραγματικότητας.

Εγώ, ανθιστάμενος στον ισχυρισμό ότι η φαντασίωση καταλήγει στο να δομεί την πραγματικότητα - διότι βρίσκεται από την πλευρά της -,

θα προσυπέγραφα τον διάλογο του ιερέα με τον Κ. στη «Δίκη» του Κάφκα.

Λέει ο ιερέας: «Δεν είμαστε αναγκασμένοι να τα θεωρήσουμε σαν αληθινά αλλά σαν αναγκαία».

Και ο Κ. απαντά: «Τότε το ψέμα γίνεται παγκόσμιος νόμος».

Μεγαλείων οψώνια ...

του Κωστα Σπαθαρακη απο τα ΕΝΘΕΜΑΤΑ...

Σημειώσεις περί δημόσιου χώρου

Όλοι αυτοί οι φρόνιμοι γέροι, οι πρόθυμοι συμβουλάτορες, οπού ονομάζονται κάπου και «κακών παρακλήτορες», […] συνηθροίζοντο συνήθως εις το μικρόν καφενείον του Σκαρτσοπούλου […]. Εκεί εύρισκαν πολλά εύκολα θύματα. […] Αν ήτον όμως κανείς πτωχός, τότε αλλοίμονό του. Του έδιδαν συμβουλάς, πολλάς συμβουλάς και νουθεσίας, πώς να είναι φιλόπονος (ο άνθρωπος συνέβαινε να μη ευρίσκη εργασίαν), πώς να είναι οικονόμος (δεν είχε τι να οικονομήση), και να μην είναι και μέθυσος (ο άνθρωπος δεν είχε πεντάραν διά να πίη ένα ποτήρι).

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Μεγαλείων οψώνια», Άπαντα (4.421)

Γιάννης Τσαρούχης, "Θεατρίνοι"

Κυκλοφορεί γύρω μας, με διάφορες εκδοχές και πρόσημα, η αντίληψη ότι τώρα που κατέρρευσε το πελατειακό κράτος, τώρα που διαλύονται με την έξωθεν πίεση οι τεμαχικές συμφωνίες με επιμέρους επαγγέλματα και κοινωνικές ομάδες, τώρα που σταματάει πια εκ των πραγμάτων η εξαγορά των συνειδήσεων και της ψήφου, έχει έρθει η ώρα των ιδεών, ότι γίνεται δηλαδή ξανά εφικτή η αμιγής ιδεολογική πάλη, που είχε νοθευτεί από τα μεμονωμένα «συμφέροντα» και είχε διαστραφεί από την παραγνώριση του γενικού καλού.

Βασικός φορέας αυτής της αντίληψης είναι βεβαίως αυτές οι ετερόκλιτες ομαδώσεις διανοουμένων κυρίως, που από τον Μάιο του 2010 προχώρησαν σε μια σειρά δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ του μνημονίου, υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, υπέρ του Καμίνη, υπέρ του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, υπέρ της κυβέρνησης των αρίστων, και γενικώς υπέρ όλων των καλών πραγμάτων που εμποδίζονται από τα «συμφέροντα». Πέραν της φιλοδοξίας, βασικό κίνητρο τέτοιων παρεμβάσεων ήταν η καλόπιστη (σε βαθμό αφέλειας) αντίληψη ότι υπάρχει κοινωνικό ακροατήριο που περιμένει πολιτική καθοδήγηση από έγκριτους και σοβαρούς συνταγματολόγους, καλλιτέχνες, και πάει λέγοντας. Ήταν η αντίληψη πως, παρότι οι υλικοί όροι του δημόσιου χώρου καταστρέφονται, οι εφημερίδες φυτοζωούν, τα βιβλία πολτοποιούνται απούλητα, το ίντερνετ περνάει μια δύσκολη εφηβεία, ενώ αναγνώστες και ακροατές πνίγονται από τις βιοτικές μέριμνες, διανοίγεται πεδίο λαμπρό για τους αγνούς ιδεολόγους, που δεν ταυτίστηκαν με τα «συμφέροντα» και είναι οι αποκλειστικοί εκφραστές του γενικού καλού. Αυτή η γραφική αισιοδοξία σφράγισε εξαρχής όλες αυτές τις παρεμβάσεις και τους προσέδωσε τη χαρακτηριστική έπαρση και επιθετικότητα στο ύφος. Προβάλλεται λοιπόν η άποψη πως ο δημόσιος χώρος μπορεί κατά κάποιο τρόπο να αναγεννηθεί σήμερα, πιο καθαρός και αγνός από ό,τι υπήρξε σε όλη την επάρατο Μεταπολίτευση.

Θα μπορούσε κανείς να δείξει συγκατάβαση προς τον χαρούμενο ιδεαλισμό αυτής της προσδοκίας, κι ας παραγνωρίζεται η θέση και η κατάσταση του κοινού ως συγκροτητικού παράγοντα για τον δημόσιο χώρο. Το πρόβλημα είναι ότι οι δασκαλίστικες και ηθικολογικές απόψεις που μας κατακλύζουν καταστρέφουν οριστικά κάθε έδαφος δημοσίου διαλόγου. Ξεχνώντας τη θέση κοινωνικής ασφάλειας από την οποία μιλούν, αυτοί οι «πρόθυμοι συμβουλάτορες» εκδηλώνουν πλέον ανοιχτά την αρχοντοχωριάτικη περιφρόνησή τους για τον «εσμό» (διάβαζε «κατώτερες τάξεις»), αλλά και για κάθε λογική ή πρόταση που υπερβαίνει το ασφυκτικό πλαίσιο που οι ίδιοι θέτουν. Η συζήτηση περί αναβολής των εκλογών ανέδειξε εξάλλου και τα όρια τέτοιου τύπου παρεμβάσεων. Όταν οι μεν λένε ότι οι εκλογές είναι «εγκληματικές» και οι δε ότι οι εκλογές είναι αναγκαίες ως «εκτόνωση», ενώ το ακροατήριο των σοβαρών ανθρώπων χειροκροτεί, το ιδανικό του δημόσιου χώρου έχει πάει περίπατο, για να το αντικαταστήσουν μηχανισμοί, παρασκήνια και διαβούλια. Τα όρια αυτά φάνηκαν επίσης στην εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ: το τριτοκοσμικό ιδανικό του ενός υποψηφίου αποδεικνύει μια καταστροφική αδυναμία να διατυπωθούν πολιτικές θέσεις, η οποία οδηγεί στον πλήρη ευτελισμό των διαδικασιών.

Και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί βασικοί και προβεβλημένοι εκφραστές τέτοιων αντιλήψεων έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θητεύσει στην αριστερά. Η μπουτίκ της αριστερής διανόησης από την οποία ψώνισαν τα κόμματα εξουσίας και τα ΜΜΕ προσέφερε σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές κυνισμό, εξυπνακισμό και σοβαροφάνεια, ένα ακατανίκητο μείγμα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα. Και καθώς κανένας δεν μπορεί να διαλεχθεί με τις αποκρουστικές εκδοχές του παλιότερου εαυτού του, γεμίζουν οι σελίδες των εφημερίδων με αυτή την ψυχοπαθολογία του πρώην, που δίνει πάντοτε χειροπιαστά τεκμήρια της μεταστροφής του και εκδηλώνει με κάθε ευκαιρία το πάθος του νεοφώτιστου. Συγχρόνως καλλιεργείται μια κουλτούρα όπου καθένας δικαιούται να αλλάζει απόψεις ανάλογα με τη συγκυρία και όπου δεν θεωρείται κόσμιο να ζητά κανείς τον λόγο για τις διαδοχικές μεταλλάξεις του συνομιλητή του, μια κουλτούρα καιροσκοπισμού που δυστυχώς δεν περιορίζεται στο στρατόπεδο των αντιπάλων.

Η ιδεολογική αντιπαράθεση χρειάζεται αντιπάλους, απαιτεί τουλάχιστον δύο πόλους. Έχει όμως και δύο ακόμη προϋποθέσεις: χώρο εντός του οποίου θα διεξαχθεί η αντιπαράθεση και ενεργό ακροατήριο. Καμία από τις δύο αυτές προϋποθέσεις δεν φαίνεται να πληρείται. Τα ΜΜΕ λιγοστεύουν και κλείνονται ολοένα και περισσότερο στον ιδεολογικό τους ρόλο, ενώ το ακροατήριο προτιμά να κλείνει τα αυτιά του. Η ανυπαρξία πολιτικών σχεδίων και μακροπρόθεσμων στρατηγικών, ο τρόμος της άμεσης συγκυρίας και η διαρκής επίκληση του εθνικού συμφέροντος δεν επιτρέπουν καμία αντιπαράθεση· οι διαφωνούντες ομογενοποιούνται υπό την κατηγορία των «παλαβών», και αποσπούν στην καλύτερη περίπτωση ένα συγκαταβατικό μειδίαμα, και στη χειρότερη τις απειλές του παλιού καλού λαϊκίστικου αντικομμουνισμού.

Η αριστερά κέρδισε πολλές από τις μάχες των ιδεών της Μεταπολίτευσης, χωρίς όμως να καταφέρει να αποσπάσει ούτε μία πολιτική νίκη, πληρώνοντας δηλαδή κάθε νίκη στο επίπεδο των «ιδεών» με βαριές ιδεολογικές ήττες. Υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθεί αυτό και σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπει η αριστερή αφήγηση της κρίσης· η ρητορική του υπεύθυνου λόγου στο κάτω κάτω δεν αφορά παρά μια δράκα ανθρώπων. Το πρόβλημα είναι ότι η όποια αφήγηση δεν μετασχηματίζεται σε πολιτικό σχέδιο, αλλά και σε μια αισιόδοξη εικόνα του μέλλοντος. Λύσεις δεν μας ζητούν μόνο οι αρθρογράφοι της Καθημερινής, στο πλαίσιο της διαπάλης των ιδεών, ως διαπιστευτήρια σοβαρότητας.

Το ζήτημα είναι αν η όποια ιδεολογική διαμάχη θα αφορά μόνο ένα στενό κύκλο ειδικών διανοουμένων ή θα βρεθεί εκείνη η ριζοσπαστική ελαφρότητα που είναι απαραίτητη για να πειστούν ευρύτερα ακροατήρια ότι το ζήτημα τους αφορά. Και η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι συνομιλούμε με όσους διαπρέπουν με συμβουλές και νουθεσίες. Δεν πρέπει άλλωστε να παραγνωρίζουμε ότι κάτω από την παραπλανητική επιφάνεια ενός βαλτωμένου δημόσιου λόγου, η συζήτηση έχει ανάψει, και δεν αφορά μόνο το τι πήγε στραβά αλλά και το τι να κάνουμε. Γιατί λοιπόν να μην αφήσουμε τον κόσμο των δημοσιολόγων, αραχτό εις το μικρόν καφενείον του Σκαρτσοπούλου, να αναπαράγει τις ίδιες και τις ίδιες κοινοτοπίες, να ονειρεύεται δάφνες εθνοσωτήρα, αναμορφωτή και μεταρρυθμιστή, για να πιάσουμε την κουβέντα με τις περιφρονημένες μελαψές και κοντοπόδαρες φυλές μας;

Η σεμνή, ταπεινή και διάσπαρτη ιδιοτέλεια...

Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*
Η συμπυκνωμένη κοινωνική οργή δεν φάνηκε να μεταφράζεται στις ενδοπασοκικές εκλογές. Δεν με ενδιαφέρει η αξιοπιστία των αριθμών που ανακοινώθηκαν, όσο η απογοήτευση πολλών από αυτούς που ζουν συντετριμμένοι τις συνέπειες του «σοσιαλιστικού» και κρατικοδίαιτου νεοφιλελευθερισμού. Περίμεναν αυτοί οι πολίτες ότι το μίσος που νοιώθουν θα μεταφράζονταν σε μηδέν ψήφους για τον νέο πρόεδρο. Πολύ μεγάλο κοινωνικό και συλλογικό μίσος, καθόλου ψήφοι. Λάθος. «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ», όπως δήλωσε ο νέος πρόεδρος. Ακόμα και τα τεχνάσματα των διπλοψηφιών αυτό δηλώνουν. Είναι εδώ και ως πολιτική οντότητα και ως εκλογική πρακτική. Τι συνέβη; Παρ' όλο το μίσος, υπήρξαν ψήφοι. Παρ' όλη την υπερδεξιά μετατόπιση του ιστορικού κόμματος, υπήρξαν ευγνώμονες και επίμονοι άνθρωποι που πήγαν και ψήφισαν.
Η διάλυση που πέτυχε το κεντρικό όχημα καταστροφής του αστικού κράτους και των θεσμών, το αντιΠΑΣΟΚ υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι λειτουργεί συσπειρωτικά. «Να τα έχεις καλά μαζί τους, να είσαι γραμμένος στις λίστες για να σωθείς» από τη λιμπιντική κόλαση του παπανδρεϊκού γονιδιώματος. Όσο διαλύει μέσα στην πολιτική τυχαιότητα και ανικανότητα και ταξική πονηριά, τόσο εξουθενώνει. Όσο καταστρέφει τόσο πειθαρχεί. Μια μαύρη πειθαρχία που ποτέ η Αριστερά δεν ενοχοποίησε, δεν τιμώρησε, δεν θυμήθηκε. Η Λαϊκή διαφθορά που φτιάχνει τα εξουσιαστικά εκκλησιάσματα είναι για την Αριστερά μικρή και ελάχιστα ένοχη. Τα μεγάλα ιστορικά σχήματα που μεταχειρίζεται η Αριστερά για να εξηγήσει τις κοινωνικές διαρθρώσεις, μπερδεύονται από τη μικρή και διασπαρμένη ιδιοτέλεια. Το γλείψιμο στην εξουσία είναι άτυπο, ένα παρόραμα της ιστορίας, μια λεπτομέρεια ασήμαντη μπροστά στα μεγάλα διακυβεύματα: τον Σοσιαλισμό, τη Δημοκρατία, το Δίκαιο.
Η αδιάλειπτη ιδιοτέλεια που οδηγεί το χέρι στη δουλεία προς την κομματική εξουσία, η παρανομία του φτωχού, η μικρή καταπάτηση της παραλίας, η ελάχιστη δωροληψία του σκοτεινού κλητήρα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες ή κατανοητά μικρά ελαττώματα που η επαναστατική συγκατάβαση πρέπει να συγχωρεί ή να παραβλέπει. Η παράβλεψη όμως αυτή φτιάχνει μια μεγάλη πολιτική τύφλωση. Οι πολιτικές ποιότητες που καθορίζονται από τη μαζική κατάχρηση είναι συντριπτικές και ηγεμονικές. Ναι. Το ΠΑΣΟΚ ακόμα και σ' αυτή τη δεξιότατη μορφή δεν πρόκειται να διαλυθεί γιατί έχει τα ριζώματα μιας αδίστακτης λαϊκής προσμονής. Ο λαός μας διδάχθηκε και μεγάλωσε μέσα σ' αυτή τη δαιδαλώδη ηθική αλληλουχία. Οι άστεγοι, οι νεόπτωχοι, οι αφανισμένοι είναι τα απλά συναισθηματικά και ελεήμονα άλλοθι αυτής της ωμής επιλογής. Ψηφίζω για αρχηγό και επισημαίνομαι. Με βλέπουν, είμαι μαζί τους, κινδυνεύω λιγότερο. Περίπου μια πιο σιωπηλή εκδοχή «αγανακτισμένου πολίτη».
Αυτή την επανεκτίμηση της χαμηλής ιστορίας, της εμπράγματης δηλαδή ιδιοτέλειας, η Αριστερά πρέπει να την κάνει. Όχι για να αντιπροτείνει μια ανάγνωση μνησικακίας και εκδίκησης, αλλά ίσα- ίσα για να την ακυρώσει ηθικά. Όταν δεις την ιστορία και ως προϊόν μίσους, ζήλειας, ιδιοτέλειας, κρυψίνοιας, κουτοπονηριάς, εξαχρείωσης, κτηνωδίας, χαφιεδισμού, ανηθικότητας, τότε έχεις ελπίδα να αναθερμάνεις τις ερμηνείες σου. Να αναδιατυπώσεις τη μεγάλη σύνθεση, εμβαπτισμένη και στις μαύρες πεδιάδες της δυσωδίας του δρόμου.
Αν δει κανείς όλες τις ιστορικές στρώσεις που συγκρότησαν την Ελλάδα, αυτή την ενεργό χαμηλή πεδιάδα θα εντοπίσει. Πίσω από τις μεγάλες πράξεις π.χ. της πείσμωνος και ηρωικής αριστεράς, πίσω από τις υψηλές χειρονομίες ταλαντούχων και ηθικών αστών, πίσω από τη μεγάλη σύλληψη του «άλλου» που συγκροτούν τη μεγάλη ιστορία, το μεγάλο αφήγημα, ο μελετητής θα βρει έξυπνα κρυμμένη τη χαμηλή ζώνη των ενστίκτων κανιβαλικής αυτοσυντήρησης, αφανισμού του διπλανού, καρφώματος, λιντσαρίσματος του ηττημένου. Σαν να γράφτηκε μια επίσημη ιστορία από τις μεγάλες πράξεις, για να «ξεκαρφώσει» την εκλαϊκευμένη πονηριά. Και όλα στο τέλος, αναβαπτισμένα αναμεμειγμένα στον πιο άδικο και άνισο εξισωτισμό. Αυτό το πολιτιστικό υπόστρωμα παράγει την πολιτική σκηνή τουλάχιστον στην εξουσιαστική της εκδοχή. Αυτό το υπόστρωμα είναι ενεργό και στη δόμηση της κρίσης και στην κοινωνική σφαγή που τη συνοδεύει. Και αυτό το βορβορώδες μικρο-ιδιοτελές υπόστρωμα, ενώ πάντα νικάει και διδάσκει και διαμορφώνει, ποτέ δεν εντοπίζεται. Ένας αόρατος, διάσπαρτος και χαμηλός πνιγμός μιας ολόκληρης κοινωνίας.

* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ, dsevastakis@arch.ntua.gr

Ευρώπη ή... Επανάσταση...

του Χρήστου Λάσκου απο το alterthess ...

Ο τίτλος του κειμένου αυτού είναι προϊόν υποκλοπής. Αντιγράφει τον αντίστοιχο του editorial του Βήματος της Κυριακής, δια χειρός Σταύρου Ψυχάρη. Εκεί, όπου ο μεγαλοεκδότης της αστικής επικοινωνιακής ναυαρχίδος διευκρινίζει με σαφήνεια στα όρια της απλοϊκότητας, όπως συνηθίζει, άλλωστε, το διακύβευμα –τι λέξη κι αυτή, αλήθεια;- της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Γράφει, λοιπόν: «Οι ψηφοφόροι όμως δεν τρώνε κουτόχορτο. Η ψήφος στις προσεχείς εκλογές είναι συνάρτηση της επιλογής: με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση που θα φέρει κοινωνική αναταραχή και την… επανάσταση;». 

Εξαίρετη, πράγματι, αστική σαφήνεια! Που εξελίσσει, αναβαθμίζοντας το εναγώνιο αίτημα του παιδιού με το τσεκούρι για σύμπηξη ενός μετώπου του αστικού κόσμου –τρομάρα του- απέναντι στο διαμορφούμενο «λαϊκό μέτωπο» των αριστερών μηδενιστών και το κυρίως θέμα της επικοινωνιακής στρατηγικής των συντρόφων –μεταξύ τους- Σαμαρά και Βενιζέλου, κατά τους οποίους το δίλημμα είναι ή με την Ευρώπη και την καλή χαρά ή με την δραχμή και την… εθνική ταπείνωση. Το γεγονός, βέβαια, πως κανένα σχήμα της μαζικής και απολύτως πλειοψηφικής Αριστεράς στην Ελλάδα δεν τάσσεται με το δεύτερο σκέλος της διάζευξης, κυρίως δε με την εθνική ταπείνωση, είναι αδιάφορο. Όπως αδιάφορο είναι το γεγονός πως η κυρίαρχη πολιτική της κοινωνικής εξόντωσης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δραχμή σε ορίζοντα, ίσως, μόλις μερικών μηνών -όπως οδήγησε στην αναδιάρθρωση που αποτάσσονταν, την πτώχευση που θα απέφευγε και στον πλήρη αποκλεισμό από τις «αγορές», στις οποίες κατά τις έγκυρες προβλέψεις θα είχε επιστρέψει από το τέλος του 2011.  

Γιατί, όμως, χρειάζονται αναβάθμιση τα αστικά αιτούμενα και διλήμματα; Νομίζω πως ο κύριος λόγος είναι πως αν η διαχείριση του φόβου, μέσω της διαρκούς αύξησης της δοσολογίας, είναι απελπιστικά αναγκαία για την ελλαδική άρχουσα τάξη, δεν είναι, ωστόσο, αρκετή. Κι αυτό γιατί  από τη μία τα φτωχότερα στρώματα δεν αντιλαμβάνονται καν τα συγκεκριμένα διλήμματα ως τέτοια στο μέτρο που δεν έχουν πια τίποτε σχεδόν να χάσουν, ενώ τα μεσαία μπορεί να σκέφτονται και να αγωνιούν για την τύχη των εναπομεινασών καταθέσεών τους στην περίπτωση που «βγούμε από το ευρώ», αλλά, δεν φτάνει αυτό για να επιτελέσουν τον πάγιο ρόλο τους ως τάξεων στηριγμάτων του αστικού συνασπισμού εξουσίας. 

Ως προς αυτό, λοιπόν, η επανάσταση είναι συμπληρωματικό –και καλύτερο- επιχείρημα από τη δραχμή. Εδώ, πλέον, δεν είναι παίξε γέλασε. Εδώ είναι που πρέπει στα σοβαρά να τοποθετηθούν οι νοικοκυραίοι, δηλαδή οι ιδιοκτήτες, μικροί, μεγάλοι και μεσαίοι, απέναντι στους ξεβράκωτους, τους άθλιους κι ανάξιους πληβείους, τους κατεξοχήν τεμπέληδες. Φυσικά, δεν λέγεται έτσι. Και πάλι φυσικά, αυτό ακριβώς υπονοείται. Όταν δεν έχεις να προσφέρεις την παραμικρή προοπτική όχι βελτίωσης, αλλά ούτε καν υποφερτής επιδείνωσης, για την πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχεις παρά να μηχανεύεσαι μεγάλες ιστορικές… διακυβεύσεις. Κι αφού σε λίγο καιρό τα ως τώρα κυρίαρχα διλήμματα θα έχουν ήδη καεί ετοιμάζονται τα άλλα, τα μεγάλα.

Περί αυτού πρόκειται. Γι’ αυτό κιόλας, μαζί με τα διλήμματα, το «συγκρότημα» φροντίζει και για την «ανάλυση». Αρχίζει, δηλαδή, να «λέει την αλήθεια», για να προειδοποιήσει τους πραγματικούς αποδέκτες.  Διαβάστε: «Καμιά φορά οι αριθμοί φωτογραφίζουν με απόλυτη ευκρίνεια την πολιτική συγκυρία. Ξένος που εδρεύει στην Αθήνα υπέδειξε σε έλληνα συνομιλητή του την αριθμητική που ακολουθεί. Προσέξτε: στην Ολλανδία, το 80% του ΑΕΠ αναλογεί σε μισθωτούς και εργαζόμενους γενικά. Μόνο το 20% πάει σε αφεντικά, κεφαλαιούχους και ραντιέρηδες… Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ξένου, η αναλογία είναι διαφορετική. Μόνο το 34% του ΑΕΠ αναλογεί τους εργαζόμενους. Το υπόλοιπο 66% είναι συγκεντρωμένο σε ολίγους…». Ποιος τα γράφει αυτά; Ένα από τα καλύτερα παιδιά του «συγκροτήματος», ο Δ. Μητρόπουλος (Νέα, 16 Μαρτίου 2012). 

Και πού τον οδηγούν αυτά τα δεδομένα; Όχι, βέβαια, στην απόρριψη των μνημονίων. Ούτε στην αποδοχή των προτάσεων του, έξαλλου κι ανεύθυνου, άλλωστε, ΣΥΡΙΖΑ για ριζική αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Στην πραγματικότητα, πουθενά δεν τον οδηγούν παρά μόνο σε μια διαπίστωση: «Το φθινόπωρο θα έχουμε την κοινωνική έκρηξη που όλοι (;, ΧΛ) φοβούνται εδώ και δύο χρόνια. Αυτή θα έχει πραγματικές αιτίες και η καταστολή δεν θα είναι επαρκής λύση…». Προσέξτε το τελευταίο: η καταστολή δεν απορρίπτεται, κρίνεται απλώς ως μη επαρκής λύση! 

Την επόμενη μέρα ήταν που το μεγάλο αφεντικό αναβάθμισε το δίλημμα «απειλώντας» τους νοικοκυραίους με την επερχόμενη επανάσταση και καλώντας τους να επιλέξουν, ταγμένοι και αποφασιστικοί, το μονόδρομο που τους «ταιριάζει». 

Και η Αριστερά; Αν αυτοί προετοιμάζονται για την αντεπανάσταση εμείς δεν πρέπει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο; Αν, διαφορετικά, αυτοί φοβούνται την «επανάσταση», εμείς δεν θα πρέπει να την αγκαλιάσουμε πείθοντας το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων πως αυτό που αυτοί φοβούνται είναι ακριβώς η λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία; Πως η λύση, δηλαδή, βρίσκεται στη μαχητική κινητοποίηση, τη συμμετοχή, τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή, που ανοίγει το δρόμο σε ευρύτερες επικράτειες, όπου οι άνθρωποι με τα κοινά προβλήματα μπορούν να διεκδικήσουν τις κοινές λύσεις; Μετατρέποντας, δηλαδή, το δίλημμα «Ευρώπη ή Επανάσταση» στην ταυτότητα «Ευρώπη, δηλαδή Επανάσταση»;   

Δεν σας φταίει η Μέρκελ...

Old Boy...
 Ι. Το Ακάθαρτο Εθνικό Προϊόν. Αν έγραφε κάποιος για την Τουρκία ή το Ισραήλ:  «Η χώρα αυτή είναι βόθρος! Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την γύρω περιοχή», πώς θα τον χαρακτήριζες;
Χρυσαυγίτη; Απροκάλυπτο ρατσιστή; Αποθρασυμένο φασίστα; Νεάντερνταλ;

Αν το γράψει για την Ελλάδα, όπως ο Νίκος Δήμου, γιατί άραγε είναι τόσο διαφορετικό; Επειδή είναι Έλληνας; Ρατσισμός μπορεί να νοηθεί μόνο εις βάρος άλλων λαών; Όταν αυτού του είδους η "κριτική" και οι αφορισμοί σαφέστατα δεν περιλαμβάνουν εσένα τον ίδιο και δεν συνιστούν αυτοκριτική, αλλά τους μετέρχεσαι ακριβώς για να εκφράσεις τη διαφοροποίηση σου από τη μεγάλη μάζα των συμπατριωτών σου για την οποία έχεις αυτήν την άποψη, γιατί ο λόγος σου δεν είναι ευθέως ρατσιστικός;

«Η χώρα αυτή είναι βόθρος! Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη»: δεν πρόκειται απλώς για μια -ακραία έστω- καταδίκη νοσηρών φαινομένων, αλλά μπαίνει μαζί της και η διαχωριστική γραμμή. Δεν είμαστε μια μηχανή παραγωγής σκατών σκέτα. Είμαστε μια μηχανή παραγωγής σκατών η οποία μολύνει με το ακάθαρτο εθνικό προϊόν της την αρία Ευρώπη, που διαφθορά και σκατό δεν ξέρει τι σημαίνει. Είναι τόσο προηγμένη, που, ό,τι τρώει, μένει μέσα της και μοσχοβολά, χωρίς να μετατραπεί ποτέ σε περίττωμα. Η δυστυχία να είσαι σε μια χώρα που ο λαός της χέζει.

ΙΙ. Ή να έχεις πελάτες ή να μην έχεις.

«Τα αποκαλυπτόμενα κρούσματα ευρείας διαφθοράς όχι για να σχολιαστούν μόνα τους, αλλά για να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα "Δεν σας φταίει η Μέρκελ"», μέρος δεύτερο. Μετά το Νίκο Δήμου και ο Φώτης Γεωργελές γράφει -πολύ πιο εμπεριστατωμένα και μερικές κλάσεις καλύτερα, για να είμαστε στοιχειωδώς δίκαιοι- για όσα έρχονται τελευταία στο φως. «Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι. 50.000 walking dead που εισέπρατταν συντάξεις, 40.000 ανάπηροι που δεν εμφανίστηκαν, 50.000 προνοιακά επιδόματα που δεν προσήλθαν προς απογραφή, 17.000 συντάξεις του ΟΓΑ χωρίς δικαιολογητικά. Από τον πρώτο μόλις έλεγχο γίνεται φανερό ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σ’ ένα όργιο λεηλασίας που στοίχιζε πολλά δις στο ελληνικό Δημόσιο». Το άρθρο μιλάει και ξαναμιλάει για τις πελατειακές σχέσεις, το πελατειακό κράτος, την κομματική πελατεία. Στο σκέλος που αναφέρεται στη συστημικότητα του φαινομένου δυσκολεύεσαι να διαφωνήσεις. Ναι, της πουτάνας γινόταν και προφανώς γίνεται ακόμα. Ώρα να καταλογιστεί λοιπόν η ηθική χρεοκοπία για αυτό το πελατειακό κράτος. Ποιός να είναι ο ηθικά υπόλογος για αυτά τα φαινόμενα, ποιός να επέτρεψε να λειτουργεί έτσι το σύστημα, ποιός να ωφελήθηκε από αυτά τα φαινόμενα; Με ένα όχι ευκαταφρόνητο λόγικο άλμα, το όσκαρ της ηθικής χρεοκοπίας παίρνει (ο φάκελος ανοίγει, καρδιοχτύπια στα πλήθη) ... ηηηη..... Αριστερά. Η Αριστερά ακούει το όνομά της με κατάπληξη, σαν αυτή που έχει συνήθως η Μέριλ Στριπ όταν ακούει να βγαίνει από τον φάκελο το δικό της. Δεν το περίμενε με τίποτα. Οι συνυποψήφιοί της χειροκροτούν με ζήλεια, μεταμφιεσμένη σε δέος για το ανυπέρβλητο εκτόπισμά της.

Νέα δανειακή σύμβαση: Και επισήμως αποικία η Ελλάδα...

 Επίκαιρα   Leonidas Vatikiotis...
 Μια νέα σελίδα στην υποτέλεια της Ελλάδας απέναντι στους πιστωτές και την ξενοδουλεία της πολιτικής της ελίτ ανοίγει η δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το δεύτερο δάνειο της Τρόικας ύψους 137 δισ. ευρώ (109 από ευρωζώνη, συν 28 από ΔΝΤ). Το άγχος που διαπερνά το πολυσέλιδο κείμενο σχετίζεται με την αποτροπή κάθε πιθανής αναθεώρησης ακόμη και αμφισβήτησης της λεόντειας αυτής συμφωνίας από μια μελλοντική κυβέρνηση που θα σέβεται τον εαυτό της και δεν θα λειτουργεί ως το μακρύ χέρι των πιστωτών. Οι προσπάθειες τους ωστόσο να πνίξουν τον ελληνικό λαό στα χρέη για να σώσουν τις τράπεζες πέφτουν στο κενό. Κι η νέα δανειακή σύμβαση μπορεί με μια απλή πλειοψηφία της Βουλής ανά πάσα στιγμή να καταγγελθεί και να χαρακτηριστεί παράνομη, λόγω του ότι βρίθει αντισυνταγματικοτήτων! Είναι επίσης έκδηλη και μαζί προκλητική η μεροληψία της υπέρ των τραπεζών καθώς από τα 137 δισ. ευρώ τα 113 δισ. πάνε στις τράπεζες (ελληνικές και ξένες), δηλαδή το 82% του νέου δανείου!!! Τι σεβασμού μπορεί να αξίζει μια τέτοια χρηματοδότηση που καλύπτει την πιο βαθιά διαπλοκή ΕΕ και τραπεζών με τον μανδύα της «διάσωσης»;
Ενδεικτικό του νομοθετικού αλαλούμ που έχει δημιουργηθεί, ως αποτέλεσμα  του άγχους τους να καλύψουν τις παρατυπίες τους, είναι ότι στη Βουλή εισήλθε προς κύρωση μετά το υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης 14 Μαρτίου μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου! Πληροφορούμαστε έτσι στο άρθρο πρώτο του σχεδίου νόμου που αναμενόταν να ψηφισθεί υπό την μορφή κατεπείγοντος την Τρίτη 20 Μαρτίου ότι «κυρώνεται και έχει ισχύ νόμου από την δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η από 14 Μαρτίου 20012 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου». Προς τι η ψήφιση επομένως από την Βουλή;

Απαγορεύουν την αθέτηση πληρωμών

Η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση βάσει της οποίας εγκρίθηκε η χορήγηση των 109,1 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ξεκινάει με μια δήλωση (υποταγής και συμμόρφωσης): «Τόσο το Δικαιούχο Κράτος Μέλος όσο και το ΤΧΣ δηλώνει και εγγυάται στο ΕΤΧΣ… ότι… ii) δεν αποτελούν και δεν θα αποτελέσουν γεγονός αθέτησης υποχρέωσης ή καταγγελίας (με οποιονδήποτε τρόπο κι αν περιγράφονται) για οποιοδήποτε από τα ζητήματα αναφέρονται στην υποπαράγραφο (i). Στη συνέχεια οι πιστωτές μας ζητούν την εξαίρεσή τους από οποιαδήποτε «δικαστική διαδικασία, διαιτησία ή διοικητική διαδικασία ή έρευνα από ή ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου, διαιτητικού οργάνου ή αρχής που ενδέχεται να θίξουν την υπογραφή ή υλοποίηση του Μνημονίου, της παρούσας Σύμβασης ή των συναλλαγών που προβλέπονται στην παρούσα»! Το άγχος τους εδώ είναι προφανές και το μοιράζονται με την ελληνική πολιτική ηγεσία: αυτό που θέλουν είναι να αποφύγουν την τύχη που είχαν ο πρώην Ισλανδός και ο πρώην Ούγγρος πρωθυπουργός που έκατσαν στο σκαμνί και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για την υπερχρέωση και τη χρεοκοπία της χώρας τους. Γι’ αυτό ψηφίζουν στη Βουλή ότι είναι υπεράνω του νόμου!
Οι «ευρωπαίοι εταίροι» μας επέβαλαν επίσης να αναγνωρίσουμε την απόλυτη προτεραιότητα που θα έχει η εξυπηρέτηση του χρέους τους. Στο κεφάλαιο με τίτλο «Υποχρεώσεις» αναφέρεται: «Το δικαιούχο κράτος μέλος αναλαμβάνει την υποχρέωση, σχετικά με το χρέος γενικής κυβέρνησης μέχρι την πλήρη εκταμίευση όλης της χρηματοδοτικής ενίσχυσης και την αποπληρωμή όλων των τόκων και πρόσθετων ποσών, εάν υπάρχουν, που οφείλονται από την παρούσα σύμβαση… να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημοσίου χρέους οποιαδήποτε προτεραιότητα έναντι των υποχρεώσεων που απορρέουν από την παρούσα σύμβαση».
Ο λεόντειος χαρακτήρας της συμφωνίας φαίνεται από τον όρο κατά τον οποίο το ΕΤΧΣ μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να απαιτήσει πίσω τα λεφτά του. Η παράγραφος 9 με τίτλο «Γεγονότα καταγγελίας» ξεκινά με τα εξής: «Το ΕΤΧΣ δύναται με γραπτή ενημέρωση του δικαιούχου κράτους μέλους να ακυρώσει όλες ή κάποιο μέρος από τις διευκολύνσεις (ή οποιαδήποτε από αυτές) και/ή να κηρύξει το συνολικό ποσό κεφαλαίου οποιασδήποτε ή όλων των χρηματοδοτικών ενισχύσεων που έγιναν και εκκρεμούν… άμεσα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους, όλα τα άλλα ποσά που οφείλονται σχετικά με τα ανωτέρω εάν: (α) το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα Ελλάδας δεν καταβάλλει στο ΕΤΧΣ οποιοδήποτε ποσό κεφαλαίου ή τόκων… (β) το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα της Ελλάδας αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους».

Κλητήρας το ελληνικό δημόσιο

Με την νέα δανειακή σύμβαση το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει επίσης καθήκοντα γραμματέα και κλητήρα απέναντι στους πιστωτές, που πλέον θα γνωρίζουν όλα όσα σχετίζονται με την κατάσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: «Με ισχύ από την ημερομηνία της παρούσας σύμβασης το δικαιούχο κράτος μέλος οφείλει να παράσχει στο ΕΤΧΣ: (α) όλα τα έγγραφα που αποστέλλονται από το δικαιούχο κράτος μέλος στους κατόχους νέων ελληνικών ομολόγων ή στους πιστωτές γενικώς, την ίδια ακριβώς στιγμή που αποστέλλονται και πρέπει να παρέχει στο ΕΤΧΣ το συντομότερο δυνατό μετά την παραλαβή, όλα τα έγγραφα που έχουν εκδοθεί γενικά στους πιστωτές άλλων προσώπων από τα οποία προκύπτει χρέος γενικής κυβέρνησης, (β) μια τακτική τρίμηνη έκθεση της προόδου που έχει γίνει στην εκπλήρωση των όρων του μνημονίου συνεννόησης, (γ) εγκαίρως κάθε περαιτέρω πληροφορία που αφορά τη δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση, την οποία εύλογα να ζητήσει το ΕΤΧΣ», κ.α.
Στη νέα δανειακή σύμβαση ακόμη προσδίδεται κι επίσημος, θεσμικός ρόλος στους …Γκαουλάιτερ: «Το δικαιούχο κράτος μέλος επιτρέπει στο ΕΤΧΣ να στείλει τους δικούς του αντιπροσώπους ή δεόντως εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους για να διεξάγουν τεχνικές ή οικονομικές αξιολογήσεις, ελέγχους ή επιθεωρήσεις τις οποίες θεωρεί απαραίτητες»!
Το επόμενο κεφάλαιο, υπ. αρ. 12, με τίτλο «Γνωστοποιήσεις» αποτελεί, επιτέλους, την δικαίωση της Άννας Διαμαντοπούλου καθώς προβλέπεται ότι «όλα τα έγγραφα, οι πληροφορίες και τα στοιχεία που παραδίδονται σύμφωνα με την παρούσα και τους ειδικούς όρους διευκόλυνσης είναι στην αγγλική γλώσσα»…

Υποτελείς στο …μεγάλο δουκάτο του Λουξεμβούργου

Ο απόλυτος εξευτελισμός του ελληνικού κράτους περιλαμβάνεται στο 15^ο κεφάλαιο με τίτλο «Εφαρμοστικό δίκαιο και αρμόδια δικαστήρια». Εκεί αναφέρεται κατά λέξη: «Η παρούσα σύμβαση και οι ειδικοί όροι διευκόλυνσης (συμπεριλαμβανομένων των όποιων παραρτημάτων και προσαρτημάτων) και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που απορρέει από ή γεννάται σε σχέση με κάθε μία από αυτές διέπονται και ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο»! Επίσης, «τα μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία, ή εκτέλεση της παρούσας σύμβασης και καθενός από τους ειδικούς όρους διευκόλυνσης της (συμπεριλαμβανομένων των όποιων παραρτημάτων και προσαρτημάτων της) στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου».
Ο συγκεκριμένος όρος που αποτελεί όνειδος για κάθε κυρίαρχο κράτος, όπως τυπικά είναι η Ελλάδα, σηματοδοτεί τον ακρωτηριασμό των αρμοδιοτήτων του. Σε συνδυασμό με την κατάργηση και της τυπικής ισότητας των κρατών μελών που επήλθε στο συμβούλιο κορυφής της ΕΕ, μέσω της ντε φάκτο θέσπισης της αρχής της πλειοψηφίας επ’ αφορμή την ψήφιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου που κατοχυρώνει την νομοθετική απαγόρευση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, η υπαγωγή της νέας δανειακής στο δίκαιο της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου σηματοδοτεί την μετατροπή της Ελλάδας σε κράτος – παρία, περιορισμένης κυριαρχίας.
Εποφθαλμιούν τον χρυσό!
Οι δανειστές μας, δεν διστάζουν να δημιουργήσουν μέσα από τη νέα δανειακή κι εκείνο το πλαίσιο που θα τους επιτρέψει να «βάλουν χέρι», σαν κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου, όχι μόνο στη δημόσια περιουσία και τον φυσικό πλούτο αλλά επίσης και στον χρυσό της Ελλάδας. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο ίδιο (15^ο) κεφάλαιο, στην παράγραφο 4: «Το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ και η Τράπεζα Ελλάδας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορούν να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι νομικών διαδικασιών σχετικά με την παρούσα σύμβαση και κάθε ένα από τα παραρτήματα και τα προσαρτήματα της». Η συμπερίληψη στο άρθρο (περί παραίτησης από την ασυλία) της Τράπεζας της Ελλάδας δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά στα αποθέματα χρυσού που διατηρεί το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα βάρους 147,5 τόνων και αξίας 5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην έκθεση του διοικητή για το έτος 2010. Το γεγονός δε ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρυσού βρίσκεται εκτός Ελλάδας, στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας και της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας, στη Νέα Υόρκη, επιτρέπει στους Σάιλοκ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος σε περίπτωση πιθανής μελλοντικής αμφισβήτησης της δανειακής σύμβασης να επιχειρήσουν την κατάσχεσή του, καθώς εκεί το εκτελεστικό δίκαιο δεν είναι το ελληνικό!
Οι κίνδυνοι (κατάσχεσης) που ελλοχεύουν για την Ελλάδα έγιναν ορατοί πέρυσι. Όταν συγκεκριμένα ο εκλεγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας διέταξε τον επαναπατρισμό του χρυσού της χώρας του (βάρους 211 τόνων και αξίας 12 δισ. δολ.) ο οποίος βρισκόταν στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής τράπεζας της Αγγλίας. Οι δικαστικές διαμάχες που έχει ο Ούγκο Τσάβες με ενεργειακούς πολυεθνικούς κολοσσούς, μετά την δημοφιλή απόφαση εθνικοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Βενεζουέλας, και ο κίνδυνος της εκδίκασης σοβαρών προστίμων που θα οδηγούσαν στην κατάσχεση του βενεζολάνικου χρυσού που κρατείται στο εξωτερικό, πιθανά να τον οδήγησαν να διατάξει την μεγαλύτερη μεταφορά στην πρόσφατη ιστορία χρυσού σε φυσική μορφή. Μια απόφαση που αμφισβήτησε και μια συνήθεια από την εποχή της αποικιοκρατίας που θέλει την Αγγλία να κρατάει τα αποθέματα χρυσού των κυρίαρχων κρατών, για να μπορεί φυσικά να τα εκβιάζει και να έχει τον τελικό λόγο για τις εσωτερικές τους εξελίξεις. Παράδοση που αλληλοσυμπληρούμενη με την πλανητική επικράτηση του αγγλικού δικαίου, όπως δείχνει και το παράδειγμα της Ελλάδας, αποδεικνύεται να έχει καταλυτική σημασία στην εποχή της αναβίωσης της οικονομικής αποικιοκρατίας.

Μήπως ζητάω πολλά;

Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη...

Τελικά θα πω και εγώ τη γνωστή πλέον φράση-στα όρια του κλισέ- όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Και με πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφω στον τόπο μου. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντοτε έτσι ή αν η κατάσταση επιδεινώθηκε λόγω κρίσης αλλά έχω την εντύπωση πως διανύουμε περίοδο αποσύνθεσης.  Ο κόσμος είναι οργισμένος. Δικαιολογημένα θα πει κάποιος. Αυτή τη στιγμή η ανεργία ξεπερνάει το 20%, μιλάμε δηλαδή για πάνω από 2 εκατομμύρια ανέργους (χωρίς να υπολογίσουμε και εκείνους που δεν καταγράφονται) και οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αγγίζουν το 27%. Αυτό σημαίνει πως 3 εκ. συνάνθρωποι μας υποχρεώνονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα, καθώς το όριο της φτώχειας στην ΕΕ ορίζεται ως εισόδημα που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το  60% του βασικού μισθού. Στην αντίπερα όχθη ψηφοφορίες και κομματικά συμφέροντα, δημοσκοπήσεις, σκάνδαλα, βία, και η περίφημη «αλληλεγγύη». Πριν λίγους μήνες είχαμε αποθεώσει τις χειρονομίες των μαθητών κατά τη διάρκεια της παρέλασης και είχαμε ανάγει σε εθνικό ήρωα τον 15χρονο που σήκωσε το χέρι και «μούντζωσε» τους επισήμους. Αλήθεια τι ακριβώς επιτεύχθηκε εκείνη την ημέρα; Άραγε συνειδητοποίησε κανείς πόσο εύκολο είναι να περάσεις από μια χειρονομία στη βία και στον βανδαλισμό; Και το είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια στα γήπεδα. Πόσο εύκολο είναι πλέον να μιλήσεις στα νέα παιδιά για την αξία της παιδείας, της ευγένειας, της σκληρής δουλειάς όταν όλοι με τη στάση μας τους δείχνουμε καθημερινά το αντίθετο;

Έχω δει αρκετές χώρες να βιώνουν βαθιές οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές κρίσεις. Θυμάμαι την Σερβία, όταν λίγο καιρό μετά τον πόλεμο και τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ, εργάστηκα για κάποιους μήνες εκεί. Η χώρα βίωνε μια βαθειά οικονομική και πολιτική κρίση, κυβερνήσεις που διαδέχονταν η μια την άλλη, διαφθορά, όπλα, φτώχεια. Και όμως, υπήρχε διάχυτη η πίστη και η αισιοδοξία πως είναι στο χέρι των πολιτών να ανατρέψουν την κατάσταση. Αυτή η πίστη υπήρξε η κινητήριος δύναμη να επιβιώσει ο λαός και να βγει από το αδιέξοδο.

Έχω ζήσει και σε χώρες που τελικά κατέρρευσαν. Η εσωστρέφεια, ο ατομισμός, η απαξίωση των θεσμών και ο υπέρμετρος λαϊκισμός υπήρξαν καταλύτης της καταστροφής. Όταν η παιδεία ενός λαού καταρρέει , όταν ο εγωισμός τον τυφλώνει, και η αρνητικότητα κυριαρχεί, τότε χάνεται και η ελπίδα ανάκαμψης.

Σήμερα πρέπει να επιλέξουμε τι είδους χώρα θέλουμε να χτίσουμε για το μέλλον. Το μέλλον όμως δεν μπορεί να χτιστεί με τις πλάτες των παλιών πολιτικών. Όσα νέα κόμματα και αν ιδρύσουν, όσο και να αλλάζουν τον πολιτικό τους λόγο είναι φτιαγμένοι από την διαφθορά, το ψέμα και την απαξίωση. Δεν θα χτιστεί όμως ούτε με την οργή, την βία και τις αδιέξοδες χειρονομίες που διδάσκουμε στα παιδιά μας. Ακόμα και η περίφημη αλληλεγγύη λειτουργεί ανασταλτικά αν δεν συνοδεύεται από ουσιαστικές προσπάθειες αλλαγής. Τι αξία έχει μια εταιρεία που θα δώσει τα τρόφιμα που περισσεύουν στα συσσίτια όταν  απολύει-δίκαια και άδικα- και εκμεταλλεύεται την κρίση για χαμηλούς μισθούς και καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος; Είδαμε μέσα ενημέρωσης και «αριστερές» εφημερίδες που πρωτοστατούσαν στις αντικαπιταλιστικές κορώνες και κόπτωνταν για τα δικαιώματα των πολιτών, να κλείνουν χωρίς προειδοποίηση, να απολύουν εκατοντάδες εργαζόμενους  και να αποποιούνται κάθε ευθύνης. Δεν γενικεύω, οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες, θεωρώ όμως πως  η ουσιαστική αλληλεγγύη είναι κάτι περισσότερο από ένα ανταλλακτικό παζάρι ή μια διανομή φαγητού. Κινήσεις απαραίτητες και σημαντικές αλλά από μόνες τους απλά συντηρούν το κατεστημένο.

Σήμερα τα πάντα έχουν ανατραπεί. Η ζωή που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Και απαιτούνται πολλές θυσίες, Κάποιοι θα χαθούν στις εξελίξεις, οι περισσότεροι όμως θα επιβιώσουμε. Τώρα έχουμε μια τελευταία ευκαιρία. Να αρνηθούμε τις παλιές συνταγές, να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους ξαφνικά μεταλλάχθηκαν και κάνουν δηλώσεις μετάνοιας για να σώσουν ότι προλάβουν και να παραμερίσουμε τον θυμό μας. Κάθε μεγάλη αλλαγή ξεκινάει από μια μικρή ατομική αλλαγή. Και αυτή την αλλαγή μπορεί ο καθένας μας να την κάνει στον μικρό χώρο που επηρεάζει, στην εργασία του ή στην οικογένεια του. Είναι εφικτό, ή μήπως ζητάω πολλά;

Απευθείας διάγγελμα του αφεντικού στους υπηκόους;

του Δ. Λαβατση, alterthess ...

Ποιοτική αναβάθμιση της πολιτικής- Η δικιά τους άμεση …. δικτατορία 

Είναι  η πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια (από την εποχή του Παπάγου) που τα αφεντικά αισθάνονται την ανάγκη να πολιτευθούν απευθείας: Βγήκε ο Δασκαλόπουλος πρόεδρος του ΣΕΒ-στον οποίο συμμετέχουν και οι τράπεζες-και κατηγόρησε όσους δεν αποδέχονται την κυρίαρχη πολιτική .Αυτήν που μετατρέπει τους μισθούς σε χαρτζιλίκια ,τις συντάξεις σε ελεημοσύνες, τους αυτοαπασχολούμενους σε ανέργους. Και κατηγόρησε   όλους όσους  απαιτούν ανατροπή αυτής της πολιτικής που σπρώχνει την πραγματική ανεργία ντουγρού στο 33% και διαμορφώνει μια ζοφερή έως εφιαλτική καθημερινότητα για το 80% της κοινωνίας.

Κατηγόρησε λοιπόν ο πολυπράγμων εκμεταλλευτής, τους ανθρώπους της δουλειάς που αγωνίζονται στους δρόμους, που απεργούν, που διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν, αλλά και όσες συλλογικότητες πολιτικές και συνδικαλιστικές αναφέρονται και συμπορεύονται με αυτούς , ως μηδενιστές που επιδιώκουν το χάος. Αντιγράφουμε από τα Νέα: Ο κ. Δασκαλόπουλος ανέφερε ότι το δίλημμα αυτών των εκλογών, «των κρισιμότερων της μετεκλογικής περιόδου» όπως είπε, είναι «Ευρώπη ή χάος» καθώς και ο κίνδυνος ενδυνάμωσης των κομμάτων της «σταλινικής και μηδενιστικής Αριστεράς», τα οποία χαρακτήρισε «κόμματα της εθνικής ανευθυνότητας».

Μεταξύ των άλλων είπε: «Σε αυτή την κάλπη θα αντιπαραταχθούν ουσιαστικά δύο παρατάξεις. Από τη μια, εκείνοι που αγωνίζονται να διατηρήσουν ένα χρεοκοπημένο μοντέλο υπερασπιζόμενοι τα δικά τους παρασιτικά συμφέροντα εις βάρος του λαού και, από την άλλη, όσοι θέλουν ειλικρινά την επίμοχθη αλλαγή μέσα από μεταρρυθμίσεις, την εθνική πρόοδο μέσα στην ευρωπαϊκή κοίτη. Οι κερδοσκόποι του λαϊκού θυμικού, οι σπεκουλαδόροι του χάους και της αναρχίας, η οπισθοδρομική κομπανία της εθνικής υποτίμησης και της δραχμής θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα στη μάχη αυτή». 

Θεωρούμε εντελώς φυσιολογικές τις σκόπιμες ανακρίβειες και τα ψέματα του πολυπράγμονος και πρωταθλητή εκμεταλλευτή (τα 600εκατομμύρια ευρώ μετοχικό κεφάλαιο σε επιχειρήσεις που έχει στην κατοχή του δείχνουν ότι στο σπορ ο τύπος αυτός είναι  από τους πρώτους ).Γιατί κάθε εκμεταλλευτής θεωρεί ότι είναι εθνικός ευεργέτης και  για  τις ανάγκες της εξουσίας της τάξης του συνεννοείται με τους πολιτικούς του υπαλλήλους και συμβουλάτορες -ΠΑΣΟΚ,ΝΔ, και στην ανάγκη και με τους τσεκουροφόρους  του ΛΑΟΣ ακόμη  και με  τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής.  Ως  πρακτικός άνθρωπος  μπορεί να συνεργαστεί  ακόμη και με πραγματιστές από την σύγχρονη ακροδεξιά (Καμμένους)  μέχρι την κεντροαριστερά που σέβεται την υπογραφή των μνημονίων –λέγε με ΔΗΜΑΡ.

Έτσι λοιπόν μεταθέτει το δίλλημα: από το «κοινωνική ερήμωση και υποταγή»  που ζούμε ή «ανατροπή και κοινωνική χειραφέτηση- ανάπτυξη για τις ανάγκες της κοινωνίας»  που είναι  η αναγκαία απάντηση  βάζει τον εκβιασμό που παραθέσαμε παραπάνω. Τον μεταφράζουμε: «εμείς οι εκμεταλλευτές σας και εσείς σκυλάκια μας ή το χάος!» Αυτό  όμως που οφείλουμε να προσέξουμε είναι την ποιοτική αναβάθμιση της σύγκρουσης:

Ενώ  μέχρι τώρα τα αφεντικά έβγαιναν στο σεργιάνι πολύ λιγότερο και έβαζαν τους ανθρώπους τους  μπροστά, τώρα για πρώτη φορά βάζουν τη φάτσα τους πρώτο κάδρο.

Μιλούν οι ίδιοι για λογαριασμό τους. Χωρίς μεσολαβήσεις.

Μια πρώτη ανάγνωση της αναβάθμισης αυτής είναι η αφερεγγυότητα του πολιτικού προσωπικού της εξουσίας. Όταν οι υπάλληλοι δεν τα καταφέρνουν το αφεντικό αναλαμβάνει δράση

Μια δεύτερη ανάγνωση μπορεί να οδηγήσει σε πιο ανησυχητικά συμπεράσματα: Όταν  η  πολιτική διαχείριση των ισχυρών δηλαδή των κεφαλαιοκρατών δεν πείθει ούτε σαν στοιχειωδώς  αποτελεσματική, όταν εγγράφεται σαν  καταφανώς άδικη και αδιέξοδη στην συνείδηση της πλειοψηφίας που την υφίσταται, τότε: πριν οι από κάτω τάξεις οργανωθούν, όσο ακόμα είναι πολύ πονεμένες, αδύναμες και αποπροσανατολισμένες  από την κυρίαρχη προπαγάνδα, τότε άμεσα η εξουσία κινητοποιείται με τον πιο αποφασιστικό τρόπο για να προλάβει. Και επειδή το μόνο σχέδιο διεξόδου από την κρίση, που διαθέτει  το καπιταλιστικό σύστημα ,  είναι πλέον η, χωρίς τέλος, ένταση των ανισοτήτων, η αστάθεια και η ανασφάλεια σαν τρόπος ρύθμισης, ορθώνεται η ανάγκη της επιβολής  του νέου κώδικα αξιών  που θα εξυπηρετεί το σχέδιο αυτό. Η ανισότητα να επιβληθεί  σαν ύψιστη, αδιαπραγμάτευτη αξία. Βγαίνει λοιπόν το αφεντικό ,ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ αυτοπροσώπως και  λέει : είναι φυσικό και αναγκαίο  να ζείτε για πάντα υποταγμένοι  στην ανισότητα, στη μιζέρια στη φτώχεια. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίσοι.

Και δίνει το μήνυμα στον κρατικό μηχανισμό, εν όψει προεκλογικής περιόδου, να πράξει τα δέοντα ώστε να αποφευχθεί το χάος, δηλαδή να εκφραστεί στις διαδηλώσεις και στις εκλογές η αμφισβήτηση που διογκώνεται. Και να υπάρξει μέριμνα και για το μετεκλογικό τοπίο. Για τα επόμενα χρόνια. Με προοπτική δεκαετιών Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ολοκληρωτικό τρόπο. Στην ανάγκη με (νέο) φασισμό .Που μπορεί να μην καταργεί την πολιτική ζωή τυπικά αλλά την καθιστά στην ουσία παράνομη. Η Δημοκρατία λέξη κενή

 ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ: Είναι αγώνας χρόνου και πρέπει να προλάβουμε. Αλλιώς η βαρβαρότητα θα μιλάει με την μόνη γλώσσα που ξέρει: με την ΩΜΗ ΒΙΑ αποκλειστικά κυρίαρχη. 

Το πραγματικό  δίλημμα τίθεται τώρα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Δεν ξεχνώ!

pressinaction.g...

του Χρήστου Κυργιάκη

Δεν ξεχνώ, θυμάμαι και τιμωρώ πολιτικά αυτούς που… 

-εδώ και 40 χρόνια κυβερνούν αυτή τη χώρα και κατάφεραν να εξαθλιώσουν τους ανθρώπους που την κατοικούν

-προεκλογικά διαδήλωναν επαναστατικά φωνάζοντας «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και μετεκλογικά δήλωναν ερωτευμένοι με την ΕΟΚ και ξελογιασμένοι με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους

-ευαγγελίζονταν προεκλογικά την «Αλλαγή» για να αλλάξουν μετεκλογικά και να εφαρμόσουν πολιτικές αντιδραστικές από το κυβερνητικό πόστο

-έστειλαν πρώτοι τις απεργίες στα δικαστήρια

-συνδικαλίστηκαν για να πολιτευτούν και να καταλάβουν βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν και πώς εκλέχτηκαν

-καθιέρωσαν στα πολιτικά ήθη και έθιμα τα «δωράκια» των διευθυντών διαφόρων οργανισμών προς τους εαυτούς τους, ως αποδεκτά και συνηθισμένα

-θέσπισαν ως κριτήριο πρόσληψης στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, την κομματική ταυτότητα, προτάσσοντας, αναλόγως το χρώμα της διακυβέρνησης, τα «δικά μας» πράσινα και γαλάζια παιδιά

-στραγγάλιζαν συστηματικά, μεθοδικά και με παραπλανητικά συνθήματα τις ελπίδες και τα όνειρα των ανθρώπων για κάτι καλύτερο

-μας έμπασαν στην ΕΟΚ και αργότερα την Ευρωπαϊκή Ένωση λέγοντάς μας ξεδιάντροπα πως τάχα «θα τρώμε με χρυσά κουτάλια» ενώ ήξεραν και ξέρουν πως μας έβαλαν «στη σπηλιά του Νταβέλη» και μας κατάντησαν φτωχούς και ανυπόληπτους

-έφτιαξαν τους αγροτικούς συνεταιρισμούς μόνο και μόνο για να τους απαξιώσουν κάνοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία να φαίνεται πως υπερτερεί και να μοιράσουν στους παρατρεχάμενους ψίχουλα και κόκκαλα, κρατώντας το φιλέτο και το παντεσπάνι για τους ίδιους

-φρόντισαν ώστε να επιδοτείται από την ΕΟΚ της «ανάπτυξης», της «παραγωγικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας» το ξερίζωμα των σπαρτών, το κάψιμο των καϊκιών, το κόψιμο των καρποφόρων δέντρων, το θάψιμο της σοδειάς και η μεταφορά των εργοστασίων σε άλλες χώρες πιο συμφέρουσες προς τους εργοστασιάρχες

-έδιωχναν τις αμερικάνικες βάσεις υπογράφοντας την παραμονή τους

-ερήμωσαν την ύπαιθρο και μετέτρεψαν τις πόλεις σε ζούγκλες στο όνομα του αχαλίνωτου κέρδους, χωρίς καμία περιβαλλοντική μέριμνα

-δημιουργούσαν σκάνδαλα με την ίδια ακριβώς συχνότητα που τα κουκούλωναν με αποτέλεσμα να μένουν ατιμώρητοι οι υπαίτιοι και να στήνεται ένα μεγάλο φαγοπότι στις πλάτες των πολιτών

-βάφτισαν τους πολίτες «επενδυτές» και τους έστειλαν στην κόλαση του χρηματιστηρίου για να θησαυρίσουν οι αετονύχηδες, να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και να χάσουν πάρα πολλοί τις περιουσίες τους στην μεγαλύτερη  αναίμακτη μεταφορά πλούτου που έγινε τα τελευταία χρόνια

-που πρωτοστάτησαν στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, προσφέροντας υπερκέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και υπερχρέωση των πολιτών μέχρι τρεις γενιές στο μέλλον

-άνοιξαν πρώτα τα σύνορα για να μπουν «τα αδέρφια μας» και να πετύχει το ντόπιο κεφάλαιο μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης με τα φτηνά εργατικά χέρια σπέρνοντας, όμως, στη συνέχεια το μίσος για τους αλλοδαπούς και τους οικονομικούς μετανάστες  

-συνέτρωγαν με μεγαλοεργολάβους και μεγαλοκαναλάρχες καθορίζοντας και σχεδιάζοντας τη μοιρασιά του εθνικού πλούτου

-χάρισαν χρέη εκατομμυρίων σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες, στέλνοντας το λογαριασμό στους Έλληνες φορολογούμενους για να ψαρέψουν ψηφοφόρους από τους οπαδών των ομάδων

-που με αριστερά συνθήματα εφάρμοζαν για χρόνια δεξιές πολιτικές

-μας έβαλαν στη «ζώνη του ευρώ» η οποία αποδείχτηκε ζώνη που έγινε θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις, με την αλλαγή του νομίσματος, ώστε να πραγματοποιηθεί άλλη μία μεγάλη αναίμακτη μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους

-μετέτρεψαν σιγά-σιγά, μεθοδικά και στοχευμένα τα «περήφανα νιάτα» σε «άνεργα νιάτα» και τα «τιμημένα γηρατειά» σε «πάμφτωχα γηρατειά»

-βάφτισαν «ηθικό» κάθε τι που είναι νόμιμο απολαμβάνοντας οι ίδιοι τη βουλευτική τους ασυλία  και ξεπουλώντας, χωρίς να το καταλάβουν, ταυτόχρονα την πολιτική τους αξιοπρέπεια

-που θεωρούσαν ως απολύτως φυσιολογικό να δίνουν περιοδικά «ραπόρτο» στην Αμερικάνικη πρεσβεία σε ένδειξη δουλικότητας και υποταγής εκ μέρους τους

-προεκλογικά έλεγαν πως «λεφτά υπάρχουν για τον κόσμο» και μετεκλογικά εφάρμοσαν το «ό,τι λεφτά υπάρχουν στον κόσμο θα του τα πάρουμε»

-που κατηγορούνται πως μας οδήγησαν στο ΔΝΤ με δόλο και κατόπιν συγκεκριμένου σχεδίου

-που ψήφισαν το μνημόνιο οδηγώντας τους πολίτες στη χρεοκοπία

-που ψήφισαν με «υπευθυνότητα» τους περισσότερους νόμους λέγοντας δήθεν «όχι» στα μνημόνια για να καταλήξουν κουτρουβαλώντας πολιτικά στο μεγάλο «ναι σε όλα»

-συγκρίνουν τους μισθούς των εργαζομένων των διαφόρων κρατών μεταξύ τους και αποφεύγουν να συγκρίνουν τους μισθούς των εργαζομένων με τα κέρδη των αφεντικών

-που αποκτούν αμύθητα πλούτη και τα στέλνουν για «επαγγελματικούς» λόγους στο εξωτερικό την ίδια στιγμή που οι πολίτες πεινάνε

-που συγχώνευσαν και κατάργησαν σχολεία και πανεπιστημιακό άσυλο

-που συγχώνευσαν και κατάργησαν νοσοκομεία, κοινωνική ασφάλιση και κοινωνική πρόνοια

-που ανακάλυψαν όψιμα, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τη μαϊμουδιά τις οποίες τόσα χρόνια τώρα κάλυπταν και έθρεφαν

-που δημιούργησαν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες για να κλέβουν οι σύγχρονοι κατακτητές το φυσικό πλούτο της χώρας υπό καθεστώς εργασιακών συνθηκών όμοιων με της αρχαίας Αιγύπτου

-που δηλώνουν πως «τα έφερε η τύχη» να χρεοκοπήσουν οι πολίτες

-που ζητάνε, γεμάτοι ξετσιπωσιά την ψήφο των ανθρώπων από τους οποίους μείωσαν «λίγο» τις συντάξεις, έκοψαν «λίγο» τους μισθούς στέλνοντάς τους για «λίγο»στην κόλαση της φτώχιας και της εξαθλίωσης

-που θα λογοδοτήσουν πολύ γρήγορα για όσα έκαναν στον κόσμο

-που αρνούνται, τούτες τις μέρες της μαυρίλας και της καταχνιάς, να δώσουν μια ηλιαχτίδα ελπίδας στους ανθρώπους, κρυμμένοι πίσω από ανεξήγητες δογματικές δικαιολογίες και φοβούμενοι τις διαθέσεις του κόσμου οι οποίες πολλές φορές ξεπερνούν τις καθιερωμένες πρακτικές τους

-που αρνούνται την αντιμνημονιακή αριστερή ενότητα και συνεργασία αφήνοντας ελεύθερες, χωρίς αντίπαλο δέος, τις μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης να προαναγγέλλουν τη δική τους μετεκλογική συνεργασία ως μονόδρομο για να βγούμε από την κρίση

-σκότωσαν τη ζωή και τα όνειρά μας και θέλουν να σκοτώσουν τις ζωές και τα όνειρα των παιδιών μας.

Ο Λίβανος και το 1821...

kathimerini.gr...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στο κουβάρι της Ιστορίας, κάθε μέρα του χρόνου χρωματίζεται ξανά και ξανά. Ξυπνάει έτσι διαφορετικές μνήμες, κατά την εποχή και τον τόπο. Η 11/9 λ. χ. έγινε ορόσημο μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Για τους Χιλιανούς, όμως, η ίδια ημερομηνία διατηρεί ξεχωριστό φορτίο: στις 11/9/1973 η χούντα του Πινοσέτ ανέτρεψε τον σοσιαλιστή πρόεδρο Σαλβαντόρ Αλιέντε, που πέθανε πολεμώντας. Αλλά και για μια μερίδα των Αμερικανών, η ίδια ημερομηνία είναι στιγματισμένη από τη σφαγή 120 πιονιέρων στη Γιούτα, το 1857, από Μορμόνους, οι οποίοι, πάντως, την αρνούνται. Στα δικά μας τώρα. Η 25η Μαρτίου είναι η λαμπρότερη μέρα του νέου ελληνισμού, κι ας επελέγη με κάποια διαχείριση των πραγματικών συμβάντων. Η ίδια μέρα, ωστόσο, σφραγίστηκε από το τέλος μιας πειρατικής κίνησης Ελλήνων στον Λίβανο και τη Συρία. Πότε; Το 1826, μέσα στη ματωμένη από τους εμφυλίους Επανάσταση, κι ενώ το Μεσολόγγι πολεμούσε πείνα και Τούρκους. Αρκετά χρόνια πριν, άλλα ψάχνοντας στην «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», το μάτι μου πήρε το τιτλάκι «Τυχοδιωκτική επιχείρηση Ελλήνων στον Λίβανο». Αν πω ότι ξαφνιάστηκα δεν θα πω τίποτα. Ούτε το σχολείο ούτε η περίφημη κοραϊκή αυτοδιδασκαλία με είχαν προετοιμάσει. Κι αν το αναμοχλεύω τώρα δεν είναι από το χούι της γκρίνιας, αλλά επειδή στο κουβάρι της Ιστορίας όλα τα νήματα έχουν την αξία τους, μικρά και μεγάλα, και με κάθε χρώμα. Από τον Οκτώβριο του 1824, λοιπόν, εξεταζόταν το ενδεχόμενο συμμαχίας της Ελλάδας με τον Λίβανο. Στόχος, να απελευθερωθούν από τους Τούρκους Λίβανος και Κύπρος και να ενισχυθούν οι Ελληνες επαναστάτες από 200.000 Λιβανέζους. Προσεκτικότερη εξέταση των πραγμάτων ώθησε τις ελληνικές κυβερνήσεις να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους. Κάποιοι στρατιωτικοί, όμως, (Χατζημιχάλης Νταλιάνης, Νικ. Κριεζώτης, Βάσος Μαυροβουνιώτης) αποφάσισαν να εκστρατεύσουν μόνοι τους. Σύναξαν περί τους 2.000 οπλοφόρους στην Τζια και αναχώρησαν με 14 καράβια. Αρχές Μαρτίου έφτασαν έξω από τη Bηρυτό. Κατέλαβαν έναν παραθαλάσσιο πύργο και άρχισαν τις λεηλασίες, οπότε ο εμίρης Μπεσίρ τους πρόσταξε να φύγουν, για να σωθούν από την οργή των Αράβων. Πληρεξούσια γράμματα από την ελληνική κυβέρνηση δεν είχαν οι διεθνιστές ή τυχοδιώκτες, κι έτσι στις 25 Μαρτίου 1826 πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Προσέγγισαν πρώτα την Κύπρο, «τρομοκρατώντας Τούρκους και Ελληνες κατοίκους» κατά την «Ιστορία». Κι ύστερα όρμησαν σ’ ένα αυστριακό πλοίο που μετέφερε χρυσοΰφαντα υφάσματα του Χαλεπίου και πλιατσικολόγησαν. «Με τέτοιες απερίσκεπτες επιχειρήσεις κατατριβόταν η ελληνική αυτή δύναμη, ενώ ο εχθρός έδινε συντονισμένα και μεθοδικά τα τελευταία πλήγματα εναντίον του Μεσολογγίου» καταλήγει ο ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους». Η φράση αυτή, παραλλαγμένη, θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε πάμπολλες στιγμές του ελληνικού βίου. Παλιές και πρόσφατες.

Ο Σαμαράς πληρώνει τη στροφή...

γιωργος δελαστικ,  ethnos.gr

Ούτε στους χειρότερους πολιτικούς εφιάλτες του δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς ότι η κωλοτούμπα του υπέρ του νέου Μνημονίου θα είχε τόσο βαρύ πολιτικό αντίτιμο όσο έδειξε δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό «Επίκαιρα», τα ευρήματα της οποίας συνιστούν πραγματικό σοκ: το αντιμνημονιακό κόμμα του Πάνου Καμμένου που κινείται στον χώρο της ΝΔ όχι μόνο μπαίνει στη Βουλή και μάλιστα με τα τσαρούχια, αλλά επιπλέον παίρνει... 11%!!!
Οσο για τη ΝΔ που βρίσκεται σε διαρκή πτωτική τάση από τότε που μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου και ακόμη περισσότερο από τότε που ο Αντ. Σαμαράς διέγραψε τον περασμένο μήνα τους αντιμνημονιακούς βουλευτές της και ένθερμους μέχρι τότε υποστηρικτές του, στη δημοσκόπηση της VPRC εμφάνισε το αναιμικό και επικίνδυνα ανεπαρκές ποσοστό του 22,5%.
Οι δημοσκοπήσεις δεν αποτυπώνουν ποτέ τίποτα περισσότερο από τις διαθέσεις της κοινής γνώμης τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν υποθέσουμε όμως ότι βρισκόμαστε μόλις έναν - ενάμιση μήνα πριν τις εκλογές και το νεοϊδρυθέν κόμμα Καμμένου εμφανίζει εκρηκτική άνοδο ενώ η ΝΔ συνεχίζει να διολισθαίνει προς τα κάτω, αυτές οι τάσεις δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό για τον Αντώνη Σαμαρά και το κόμμα του που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν την Ελλάδα. Με τέτοια ποσοστά δεν πάει πουθενά. Υπενθυμίζουμε ότι για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας από τη ΝΔ απαιτείται ποσοστό που κυμαίνεται από το 36,4% των ψήφων το ελάχιστο έως 38,4% το μέγιστο, αν εκτιμήσουμε ότι το άθροισμα των ψήφων όσων κομμάτων μείνουν εκτός Βουλής θα ανέλθει στο πρωτοφανές ποσοστό του 10% ή στο σύνηθες 5% αντιστοίχως. Επομένως, με ποσοστά της τάξης του 25% η ΝΔ ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν μπορεί να ελπίζει σε αυτοδυναμία. Ο Αντ. Σαμαράς εμφανώς υποτίμησε τραγικά το πολιτικό κόστος της μετατροπής του από «σημαιοφόρο του αντιμνημονιακού αγώνα» σε «Ηρακληδέα» του Μνημονίου. Δεν κατάλαβε ότι τα μέλη, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της ΝΔ είχαν πιστέψει πολύ βαθύτερα στην αντιμνημονιακή του γραμμή από όσο είχε πιστέψει, όπως αποδείχθηκε, ο ίδιος!
Τασσόμενος υπέρ του νέου Μνημονίου, ο πρόεδρος της ΝΔ είναι γεγονός ότι κατέστη «πρωθυπουργήσιμος» στα μάτια των Γερμανών, της ΕΕ και του οικονομικού κατεστημένου. Μόνο που τα συγχαρητήρια και τα εγκώμια όλων αυτών δεν μεταφράζονται -τουλάχιστον αυτομάτως- σε ψήφους του ελληνικού λαού.
Μην έχοντας πια καμιά απολύτως ελπίδα αυτοδυναμίας, ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να γίνει πρωθυπουργός παρά μόνο με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και αποδεχόμενος φυσικά την πολιτική ομηρεία του από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα εργάζεται αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να τον φθείρει και να τον ανατρέψει όσο το δυνατόν πιο σύντομα, όπως είναι το απολύτως φυσιολογικό. Ακόμη και έτσι όμως για να του επιτρέψει το ΠΑΣΟΚ να καθίσει επιτέλους στον πρωθυπουργικό θώκο, θα πρέπει ο Αντ. Σαμαράς πρώτον να έχει κάποιο αξιόλογο εκλογικό ποσοστό της τάξης του 30% και δεύτερον να προηγείται πολύ η ΝΔ του ΠΑΣΟΚ στο εκλογικό αποτέλεσμα. Υποθετικά μιλώντας, αν η ΝΔ έχει 25% και το ΠΑΣΟΚ 20% δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να κάνει το ΠΑΣΟΚ τον Σαμαρά πρωθυπουργό! Αν όμως το αποτέλεσμα είναι π.χ. 32% ΝΔ και 16% ΠΑΣΟΚ ή έστω 30% ΝΔ και 20% ΠΑΣΟΚ, τότε είναι πολύ δύσκολο να αποτρέψει το ΠΑΣΟΚ την πρωθυπουργοποίηση του προέδρου της ΝΔ.
Το πολιτικό ζήτημα όμως είναι άλλο. Η θεαματικότατη απήχηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου αποδεικνύει στον Αντώνη Σαμαρά πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι τεράστιο ποσοστό των ψηφοφόρων της ΝΔ εξακολουθεί να είναι κατά του Μνημονίου και απαιτεί αντιμνημονιακή γραμμή.
Ο ηγέτης της Δεξιάς επομένως τίθεται ενώπιον ενός αμείλικτου διλήμματος: Θα τολμήσει να επιχειρήσει επαναπροσέγγιση με τις αντιμνημονιακές διαθέσεις των ψηφοφόρων της παράταξής του, πράγμα που συνεπάγεται διόρθωση της γραμμής του και διάλογο με τον Π. Καμμένο με στόχο την επασυγκόλληση των κομματιών της συντηρητικής παράταξης σε αντιμνημονιακή βάση ή θα επιμείνει πάση θυσία στη μνημονιακή γραμμή, θυσιάζοντας εν ανάγκη στον βωμό του Μνημονίου τις πρωθυπουργικές του φιλοδοξίες;
Μέχρι τώρα, όλα δείχνουν ότι επιλέγει το δεύτερο, τη θυσία του υπέρ του Μνημονίου.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΤΩΣΗ
ΛΑΟΣ: Χαροπαλεύει στο όριο του 3%
ΑΓΩΝΑ κοινοβουλευτικής επιβίωσης φαίνεται ότι θα υποχρεωθεί να δώσει το κόμμα του ΛΑΟΣ. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την επιρροή του να βρίσκεται σε διαρκή πτωτική τάση. Το χειρότερο για το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη είναι ότι ήδη έφτασε στο όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (η δημοσκόπηση της VPRC του δίνει ακριβώς 3%) χωρίς σημάδια ανακοπής της πορείας του προς τα κάτω. Αν αυτό συνδυαστεί αφενός με τη δημοσκοπικά διαγραφόμενη ως βέβαιη είσοδο της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή και αφετέρου με τη φυγή προβεβλημένων στελεχών του προς τη ΝΔ, το ερώτημα που αντικειμενικά θα τεθεί είναι αν το κόμμα του ΛΑΟΣ έχει όντως λόγους πολιτικής ύπαρξης ή αν ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις.

Δημόσια Αποκεντρωμένη Επιχειρηματικότητα...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...

Η σπέκουλα και ο γκαιμπελισμός είναι οι μόνες προβλέψεις για τον… καιρό στα χρόνια της χολέρας. Και η σκουληκοποίιηση συνειδήσεων, οπτικών, ηθικής, με όπλο τις ηθικολογίες του τρόμου, είναι η μόνη επαγγελματική δεξιότητα εδώ και χρόνια όλων των μαφιόζων της δημόσιας ζωής.

Η Δημοκρατία δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Η Δημοκρατία αντίθετα είναι ένα απολύτως διαδραστικό πολίτευμα. Όσους προστατεύει θα την προστατέψουν. Όσους περιθωριοποιεί και αποκλείει θα τους έχει εχθρούς.

Η Δημοκρατία προστατεύει όσους έχουν εργασία, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια. Το …‘ξεχάστε το κοινωνικό κράτος’ του κ. Ντράγκι δεν αφορά τους πολίτες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Αφορά τους ολιγάρχες που με καταστολή σε επίπεδο αστυνόμευσης ή/και επικοινωνίας θα επιχειρούν να συγκρατήσουν τα εξαθλιωμένα πλήθη από τα χρυσοποίκιλτα σεραγια τους.

Σήμερα ακούω από τους διαφόρους αυτιστικούς της ολιγαρχίας να χλευάζουν τη επι Κυβέρνησης Καραμανλή, ρήση Τσιπρα - για πρόσληψη 100.000 δημοσίων υπάλληλων. Προσωπικά διαφωνώ στην λέξη …πρόσληψη και διαφωνώ στον ..αριθμό που απαιτεί την επικαιροποιηση του, στο πολλαπλάσιο.

Όχι λοιπόν …πρόσληψη αλλά δημιουργία πλούτου μέσω Δημόσιας επιχειρηματικότητας.

Είναι αδιανόητο αφου διέλυσαν τα αποθεματικά των Ταμείων οι κάθε λογής κομπιναδόροι, εγκάθετοι, κολλητοί και ταμίες μαφιόζων, σήμερα να μιλούν για ελεημοσύνη σύνταξης. Τα χρήματα των Ταμείων έπρεπε να δημιουργήσουν πλούτο, υποδομές, θέσεις εργασίας, και κατ’ επέκταση έσοδα στα ταμεία.

Γιατί η Αττική οδός δόθηκε στον κρατικοδίαιτο Μπόμπολα και δεν επενδυθήκαν στο συγκεκριμένο εργο χρηματα των Ταμείων αλλά τζογαρονταν μοχλεύοντας τις μετοχές του κάθε Μπόμπολα;

Γιατί το Αιγαίο παραχωρείται σε …εφοπλιστές με επιδοτήσεις και χαριστικές φοροαπαλλαγές και δεν χρηματοδοτούνται μέσα από το ΕΣΠΑ εταιρίες λαϊκής βάσης στα νησιά;

Γιατί η ηλεκτρονική διακυβερνηση δεν υλοποιειται με προγραμματικές συμβάσεις των Δημοσιων Οργανισμών με Δημόσια Πανεπιστημια και Ε.Ι. αλλά σε χορούς πεταμενουν εκατομυρίων σε ...εταιριες πληροφορικής ...συν-εταιρων; Σε ποιες και ...ποιών εταιρίες εκπονουνται οι ...μελετες "αναδιαρθρωσης" του Κρατους τους;

Γιατί η Αττικό Μετρό πρέπει να έχει την …εποπτεία των λογής λογής λαμογοεργολάβων και όχι την κατασκευή του μετρό;

Γιατί οι …διαφημιστικές εταιρίες λυμαίνονται όλη την κρατική διαφήμιση δίνοντας τα …λύτρα στα κομματικά ταμεία, ή στην ενδο-ομιλική διαφθορά των καναλαρχών και εταιριών τους; Γιατί τμήματα marketing και διαφήμισης δεν κάνουν προγραμματικές συμβάσεις με όλους τους φορεις του Δημοσίου;

Γιατί τα αντισταθμιστικά οφέλη των τερατωδών αγορών όπλων για έρευνα και τεχνολογία δεν θα πρέπει να χρηματοδοτησουν αμυντική βιομηχανία με εξωστρεφεια; Ποιος εταιρίες με γραφεία ένα δυάρακι στο Κολωνάκι «απορρόφησαν» τα τεράστια κονδύλια των αντισταθμιστικών και σήμερα πριμοδοτούν την πολιτική καριέρα των …εκλεκτών συνεταίρων τους;

Να μιλήσουμε για τα φωτοβολταικά, για τα σκουπιδια, για τους αυτοκινητοδρομους, για ότι πετάει και ότι κολυμπάει;

Ας ζητηθούν επίσημα και απολογιστικά πόσο ήταν το κόστος των υπάλληλων καθαριότητας και πόσο κοστίζει το καθεστώς των …συνεργείων καθαρισμού με υπάλληλους Κουνεβες ανασφάλιστες αλλά τις μίζες ανάθεσης μεταξύ πολιτικών, του ταμία τους και του κάθε λογής «επιχειρηματία»;

Ας μας που πόσο κοστίζουν τα catering των νοσοκομείων, οι μίζες από τις χρυσές αναθέσεις, και πόσο οι υπάλληλοι; Ως υπάλληλοι των νοσοκομείων και ως ανασφάλιστοι …ευαλφαλεις υπάλληλοι του κάθε λαμογιου. Ποιος καρπώνεται την εφιαλτική διαφορά του πολλαπλάσιου κόστους και ποιος …την διαχέει στους κοτζαμπάσηδες του Κρατους τους;

Δημόσια επιχειρηματικότητα στην δημόσια περιουσία με εξωστρέφεια και πώληση υπηρεσιών ΚΑΙ σε ιδιώτες, εντός και εκτός Ελλάδας. Προγραμματικές συμβάσεις με τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά Ιδρύματα. Ο πλούτος μας είναι οι άνθρωποι μας. Επενδυση στη γνωση, όχι στη δεξιότητα. Ο φοιτητής του Δημοσιου Πανεπιστημίου* κοστιζει στον φορολογουμενο, εδώ θα δημιουργησει πλουτο, υπάλληλος της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και όχι στην Αυστραλία, στην Γερμανία ή στον Παναμα.

"Μα το Κράτος δεν είναι …αξιόπιστος επιχειρηματίας". Όταν το Κράτος ταυτίζεται με τα 1000 χαμόγια που έκαναν μπιζνες πετώντας ένα ψίχουλο πελατειακού κράτους στους 10,000 κομματάρχες των ψηφοφόρων τους, ε, τότε και ο Άνθιμος είναι ο Θεός και η Μαφία ο ηθικός Μονοδρομος.

Ε, λοιπόν το Κράτος δεν είναι ούτε ο Λοβερδος, ουτε ο Ψυχάρης, ουτε ο Τσουκάτος, ουτε ο Βαρθολομαίος, ουτε ο Σπυρόπουλος, ουτε ο Δασκαλοπουλος, ουτε ο Παγκαλος, ουτε ο Προβοπουλος, ουτε ο Σημιτης. Το Κράτος ΔΕΝ είναι οι ταμίες τους. Το Κράτος δεν είναι ούτε οι πελάτες τους. Το Κράτος είμαστε ΕΜΕΙΣ.

Πατριωτισμός δεν είναι η παραχώρηση σε μονοπώλια ή καρτελ. Το πολίτευμα δεν μπορεί να είναι διαπλεκομενη εταιριοκρατία που θα σε υποχρεώνουν να αγοράζεις τον λιγνιτη , τον ηλιο σου, το νερό σου, όλα αυτά που χρυσοπλήρωσες –βάζοντας και όλες τις μίζες των …πολιτικών αξιωματούχων ως υποδομές, σε απαγορευτικές τιμές. Πατριωτισμός δεν είναι η φιλανθρωπίες ως φιλοζωίες και τα συσσίτιο της νεοΦρειδερικης.

Πατριωτισμός είναι το να έχει ο διπλανός σου, γείτονας σου, ο συμπολίτης σου, υγεία, παιδεία, δουλειά, ασφάλεια, κοινωνικό κράτος, αξιοπρέπεια. Πατριωτισμός είναι η ΔΗΜΟΣΙΑ επιχειρηματικότητα. Μικρή αλλά δικτυωμένη σε clusters, αποκεντρωμένη αλλά ελεγχόμενη, εξωστρεφής αλλά με απόλυτο σεβασμό στον δικαίωμα της εργασίας και στο εργασιακό δικαίωμα.. Πατριωτισμός είναι η αξιοποίηση του πλούτου από το ΔΗΜΟΣΙΟ προς όφελος των πολιτών του.

Οι υπόλοιπες …βιώσιμες λύσεις είναι βιώσιμες ΜΟΝΟ για τον κάθε τοκιστή και σουλατσαδόρο επιπέδου Δασκαλοπουλου.

Τολμήστε και πείτε το: όχι …προσληψη Δημοσίων Υπαλλήλων αλλά Δημόσια Αποκεντρωμένη Επιχειρηματικότητα.

Υ.Γ. Αλήθεια ποιος …Επιχειρηματίας δανείζεται τον επιχειρηματικά ανύπαρκτο Δασκαλόπουλο ως Προέδρο του ΣΕΒ;

Η εκδίκηση της Ακροδεξιάς...

Η Αυγή online...

Το Εφετείο απάλλαξε τους δύο αστυνομικούς οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί για τον βασανισμό Αφγανών προσφύγων το 2004, μέσα στο γκαράζ του Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονος Αχαρνών. Η απαλλακτική απόφαση ελήφθη παρά την εισαγγελική πρόταση να επικυρωθεί η πρωτόδικη απόφαση, με την οποία οι κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί για... πλημμέλημα! Ο ένας από τους αστυνομικούς παραμένει στην υπηρεσία.
Η υπόθεση δεν αφορά το παρελθόν. Μόλις προχθές το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας ανακοίνωσε ότι μέσα σε τρεις μήνες (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2011) κατέγραψε 63 περιστατικά, με θύτες ακροδεξιές συμμορίες και θύματα μετανάστες, κυρίως από την Αφρική. Ακόμη, κατεγράφησαν 18 περιστατικά αστυνομικής ρατσιστικής βίας.
Με την οικονομική κρίση να σπέρνει απόγνωση στην κοινωνία, και ιδιαιτέρως στα φτωχότερα στρώματα, επανέρχεται το κυνήγι μαγισσών. Νεοναζιστικές ομάδες στοχοποιούν τους μετανάστες ως υπεύθυνους για την ανεργία. Αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, η "Χρυσή Αυγή" θα είναι το πρώτο ναζιστικό σχήμα που θα μπει σε ευρωπαϊκή Βουλή.
Τι μήνυμα στέλνει η ευνομούμενη πολιτεία, όταν αθωώνονται αστυνομικοί για υποθέσεις βασανισμού μεταναστών; Όταν το σύνθετο πρόβλημα της υποβάθμισης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας μετατρέπεται από τον δήμαρχο Αθηναίων σε πρόβλημα εγκληματικότητας που αποδίδεται στους μετανάστες; Τι μήνυμα στέλνει στην κοινωνία η αντιπαράθεση ανάμεσα στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη και την Τοπική Αυτοδιοίκηση για τα κέντρα αλλοδαπών; Ή, ακόμη, η περιβόητη ιστορία του τείχους στον Έβρο;
Η αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας, σε συνθήκες γενικευόμενης κοινωνικής ανασφάλειας, αύξησης της επιθετικότητας των νεοναζιστικών ομάδων, αλλά και προώθησης της οπλοκατοχής με πρόσχημα την εγκληματικότητα, όλα αυτά δημιουργούν εύφλεκτο κοινωνικό υπόβαθρο.
Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να αντιληφθούν ότι η δημαγωγία πάνω στο πρόβλημα της ασφάλειας και της μετανάστευσης ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Χρειάζεται οι πολιτειακοί και οι κοινωνικοί θεσμοί να θέσουν στο επίκεντρό τους τη δράση των ακροδεξιών εγκληματικών συμμοριών, να μην δείξουν συγκαταβατικότητα και να τιμωρούν με αμείλικτο τρόπο παράνομες συμπεριφορές των "οργάνων της τάξης", τα οποία συνήθως λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με ακροδεξιές οργανώσεις.
Με αφορμή την προχθεσινή Ημέρα κατά του Ρατσισμού, αντιρατσιστικές οργανώσεις διοργανώνουν για αύριο συλλαλητήριο στην πλατεία Δημαρχείου, στις 3 μ.μ. Δεν πρόκειται για επετειακή εκδήλωση, αλλά για ένα σήμα κοινωνικής και πολιτικής εγρήγορσης, δημοκρατικού συναγερμού μπροστά στην εκδίκηση της Ακροδεξιάς.

Οι …πιο καλοί οι μαθητές στο δρόμο για την αποτυχία...

Σοφοκλεους 10 ...

Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε… ή αλλιώς, πώς οι καλοί μαθητές της τρόικας, Πορτογαλία και Ιρλανδία οδηγούνται στην καταστροφή γιατί εφαρμόζουν πιστά την αδιέξοδη πολιτική σκληρής λιτότητας που έχει επιβάλλει στην Ε.Ε. το Βερολίνο.

Τα στοιχεία για την πορεία των οικονομιών της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, δείχνουν έμπρακτα ότι οι ευρωπαίοι ακολουθούν λάθος πορεία και σπρώχνουν τις παραπάνω χώρες, αλλά και την ευρωζώνη συνολικά, στο γκρεμό, με την καθοδήγηση της Γερμανίας.

Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική, καθώς η χώρα μας αδυνατούσε να εφαρμόσει κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα και να προχωρήσει στις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις, δεν ισχύει το ίδιο για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.

Αντιθέτως οι δύο μνημονιακές χώρες, εφαρμόζουν επακριβώς όσα προβλέπουν οι συμφωνίες, ακολουθούν πιστά τις επιταγές της τρόικας και έχουν δεχθεί τα εύσημα για την προσήλωσή τους.

Όμως το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικό για τη συνέχεια. Το πορτογαλικό έλλειμμα τριπλασιάστηκε στο α΄ δίμηνο του 2012, η Ιρλανδία επέστρεψε στην ύφεση.

Τι πήγε στραβά με το success story της Ιρλανδίας;

Κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτέλεσε η επιστροφή της Ιρλανδίας στην ύφεση στο δ΄τρίμηνο. Μπορεί για τους αναλυτές η διολίσθηση αυτή να περιγράφεται ως απρόσμενη, ωστόσο οι πολέμιοι της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η τρόικα δεν ξαφνιάστηκαν διόλου.

Το άλλοτε καλό παιδί της τρόικας, που εφαρμόζει κατά γράμμα τις επιταγές της, και φιγουράριζε μέχρι πρόσφατα ως το PIIG με την καλύτερη απόδοση, γίνεται ξαφνικά το  «μαύρο πρόβατο».

Όταν ανακοινώθηκε τον Οκτώβριο ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει σε «κούρεμα» του χρέους της, πολλοί έσπευσαν να πουν ότι Πορτογαλία και Ιρλανδία θα σαμποτάρουν τις οικονομίες τους, ώστε να ακολουθήσουν το δρόμο της Ελλάδας. Φαίνεται ότι η Ιρλανδία οδεύει ακριβώς προς αυτό το δρόμο.

Κι όμως λίγο καιρό πριν, ήταν η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ που δήλωνε ότι η Ιρλανδία αποτελεί ιδανικό παράδειγμα, για το πώς μια χώρα μπορεί να βρει τον δρόμο της μετά την κρίση χρέους, ενώ και ο αρμόδιος επίτροπος της Ε.Ε. Όλι Ρεν , δήλωνε πως οι Ιρλανδοί βλέπουν ήδη φως στο βάθος του τούνελ, ακριβώς ένα χρόνο μετά την ένταξή της στον μηχανισμό διάσωσης.

Επιστροφή στην ύφεση

Η Ιρλανδία επέστρεψε στην ύφεση το δ΄τρίμηνο, καθώς το ΑΕΠ της κατέγραψε απρόσμενη συρρίκνωση 0,2% σε σχέση με το γ΄τρίμηνο. Οι οικονομολόγοι προέβλεπαν διεύρυνση 1%, σύμφωνα με το Bloomberg. 

Ωστόσο, ο υπουργός Οικονομικών Michael Noonan, δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε πτωτική αναθεώρηση του στόχου για την ανάπτυξη φέτος, καθώς οι εξαγωγές επιβραδύνονται, ενώ συρρικνώνονται οι καταναλωτικές δαπάνες.

Η Ιρλανδία αγωνίζεται να δώσει και πάλι ζωή στην οικονομία της, ωστόσο αυτό φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο, την ώρα που τα μέτρα λιτότητας διατηρούν την ανεργία πάνω από το 14%.

Καθυστερεί την αποπληρωμή των χρεών

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι χθες η Ιρλανδία ζήτησε άδεια από το δ.σ. της ΕΚΤ ώστε να καθυστερήσει την  αποπληρωμή χρεών των τραπεζών της χώρας.

Το βάρος της διάσωσης ων ιρλανδικών τραπεζών είναι δυσβάσταχτο για τα δημοσιονομικά της χώρας. Το ποσό που καλείται να πληρώσει το ιρλανδικό κράτος στην πρώην Anglo Irish Bank, είναι 3,1 δις. ευρώ. Η τράπεζα με τη σειρά της θα πρέπει να δώσει τα κεφάλαια αυτά για να μειώσει την έκτακτη χρηματοδότησή της από την κεντρική τράπεζα.

Η ιρλανδική κυβέρνηση ζητά τη βοήθεια των Ευρωπαίων για την αναδιάρθρωση περίπου 30 δισ. ευρώ υποσχετικών τίτλων που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση της πρώην Anglo Irish.

Η εναλλακτική πρόταση αναφέρει ότι η τράπεζα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια για να αγοράσει νέα ομόλογα της ιρλανδικής κυβέρνησης κάτι που σημαίνει ότι δεν θα καταγραφούν καθαρές εκροές από το κράτος. Τα ομόλογα θα μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για την άντληση κεφαλαίων από την ΕΚΤ.

Αν οι  Ευρωπαίοι δώσουν το «πράσινο φως», τότε το κόστος για τη διάσωση των τραπεζών θα περιοριστεί για την Ιρλανδία και θα είναι πιο εύκολο γι αυτήν να επιστρέψει στις αγορές.

Χωρίς αντίκρισμα οι θυσίες της Πορτογαλίας;

Άλλος ένας καλό μαθητής της τρόικας δεν φαίνεται να τα πηγαίνει και τόσο καλά. Η συνταγή που εφαρμόζει η τρόικα στη χώρα της ιβηρικής δεν… τραβάει, με αποτέλεσμα το δημοσιονομικό έλλειμμα της Πορτογαλίας σχεδόν να τριπλασιαστεί στο πρώτο δίμηνο του 2012!

Το έλλειμμα διευρύνθηκε στα 799 εκατ. ευρώ στο πρώτο δίμηνο, έναντι ελλείμματος 274 εκατ. ευρώ πέρυσι.

Τα τελευταία αυτά στοιχεία έρχονται να επιβεβαιώσουν τους φόβους των αναλυτών, οι οποίοι εκτιμούν ότι ούτε η Πορτογαλία θα καταφέρει να επιστρέψει στις αγορές στον χρόνο που έχει οριστεί, με αποτέλεσμα είτε να οδηγηθεί σε ένα νέο πακέτο διάσωσης, είτε να αναδιαρθρώσει το χρέος της , όπως ακριβώς συνέβη με την Ελλάδα, η οποία όπως φαίνεται δεν αποτελεί και τόσο «μεμονωμένη» περίπτωση, όπως διατείνονταν οι Ευρωπαίοι.

Άλλωστε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup Willem Buiter, υποστήριξε μιλώντας  χθες στο Bloomberg, ότι θα υπάρξει αναδιάρθρωση χρέους στην Πορτογαλία, ενώ μίλησε και για νέο πακέτο διάσωσης αλλά και αναδιάρθρωση στην Ελλάδα.

Εν τω μεταξύ χθες οι Πορτογάλοι βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική που εφαρμόζει η κεντροδεξιά κυβέρνηση Πασόα.

Ο πορτογαλικός λαός υποβάλλεται όπως φαίνεται σε θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Το έλλειμμα αυξάνεται κα η ανεργία παραμένει στο 14%, παρά τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά.

Μπορεί η Wall Street Journal να σχολιάζει πως η στάση των Πορτογάλων οι οποίοι διαδηλώνουν ήπια και ειρηνικά, χωρίς τις ακρότητες που συναντάμε στην Ελλάδα, θα οδηγήσει την χώρα της Ιβηρικής σε διαφορετική, καλύτερη  μοίρα, ωστόσο οι αριθμοί καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.