Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Χριστιανισμός: Η θρησκεία της αγάπης (my ass)...

Clopy
Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τους μαιτρ του πατριωτισμού και της ορθοδοξίας, μια “είδηση” για ένα μουσουλμάνο μετανάστη που απαίτησε να κατέβει η εικόνα της παναγίας απ το νοσοκομείο για να γεννήσει η γυναίκα του. Αυτός είναι ο τίτλος της “είδησης” τουλάχιστον, γιατί η συνέχεια είναι αρκετά διαφορετική. Μια αναζήτηση στο google με τον τίτλο της είδησης, δίνει περισσότερα από 66.000 αποτελέσματα. Αναδημοσιεύεται σε πολλά blogs (ακροδεξιά αρκετά από αυτά), μερικά ντεμεκ ειδησεογραφικά sites, ακόμα και σε επίσημα blogs ιερών ναών όπως αυτό. Η “είδηση”:
Μουσουλμάνος (λαθρο)μετανάστης σχετικά πρόσφατα μετέφερε τη γυναίκα του σε μαιευτήριο της Πάτρας για να γεννήσει.
Δείτε τι έγινε στη συνέχεια όπως μας τη διηγήθηκε γιατρός.
Δεν γνωρίζουμε αν ήταν δημόσιο μαιευτήριο ή κάποιο Κέντρο Υγείας της ευρύτερης περιοχής των Πατρών (οι μετανάστες συνηθίζουν και πηγαίνουν σε Κέντρα Υγείας ακόμα και σε Αγροτικά Ιατρεία και δέχονται να ξεγεννήσουν τις γυναίκες τους ακόμα και γιατροί άσχετων ειδικοτήτων π.χ. οφθαλμίατροι! αρκεί να θεωρηθεί έκτακτο περιστατικό για να μην πληρώσουν τίποτα απολύτως)…..
Μόλις έβαλαν τη γυναίκα του στον θάλαμο για να γεννήσει, πρόσεξε ο μουσουλμάνος την εικόνα της Παναγίας στον τοίχο και αμέσως είπε στον υπεύθυνο γιατρό:
- Αυτό το κάδρο (εννοούσε το εικόνισμα) κατέβασέ το αμέσως από κει. Δεν θέλω μόλις γεννηθεί το παιδί μου να δει αυτό το πράμα!
Έγινε μια σχετική φασαρία, η γυναίκα αγχώθηκε και για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι δέχθηκαν να κατεβάσουν την εικόνα της Παναγίας (κακώς) με σκοπό να την ανεβάσουν αμέσως μετά.
Ο μουσουλμάνος έμεινε να περιμένει στην αίθουσα αναμονής πότε θα τελειώσει ο τοκετός.
Μετά από ώρες βγήκε ο γιατρός και του ανακοίνωσε:
- Η γυναίκα σου γέννησε φυσιολογικά. Εκείνη είναι καλά.
Το παιδί σου όμως γεννήθηκε τυφλό!
Όχι μόνο εικόνα της Παναγίας δεν θα δει, αλλά ούτε και τίποτα άλλο στον κόσμο!
Έχει αρκετά προβλήματα η ιστορία είναι η αλήθεια:
Strike One: Το “…όπως μας τη διηγήθηκε γιατρός”. Λεπτομέρεια που προστέθηκε εκ των υστέρων (δεν υπάρχει σε όλες τις αναδημοσιεύσεις, μόνο στις νεότερες) προφανώς γιατί οι γιατροί είναι σπουδαγμένοι και δε λένε ψέμματα, άρα η πηγή δε μπορεί, θα είναι αξιόπιστη. Τόσο αξιόπιστη είναι η είδηση που δεν γνωρίζουν οι συντάκτες αν ήταν δημόσιο μαιευτήριο ή Κέντρο Υγείας. Φυσικά, γιατί αν μιλούσαν πιο συγκεκριμένα θα μπορούσαν εύκολα και να διαψευσθούν.
Strike Two: “(οι μετανάστες συνηθίζουν και πηγαίνουν σε Κέντρα Υγείας ακόμα και σε Αγροτικά Ιατρεία και δέχονται να ξεγεννήσουν τις γυναίκες τους ακόμα και γιατροί άσχετων ειδικοτήτων π.χ. οφθαλμίατροι! αρκεί να θεωρηθεί έκτακτο περιστατικό για να μην πληρώσουν τίποτα απολύτως)”. Από που να ξεκινήσει κανείς; Απ το οτι η γέννα, είτε πας τελευταία στιγμή σε νοσοκομείο είτε σε Κέντρο Υγείας είναι ούτως ή άλλως έκτακτο περιστατικό; Από το οτι στα αγροτικά ιατρεία οι γιατροί πάνε πριν την ειδικότητά τους κυρίως, άρα δεν έχει οφθαλμίατρους; Ήθελε να προσθέσει λίγη χολή απέναντι στους μετανάστες γενικώς ο συντάκτης και βρήκε αυτό τον ιδιοφυή τρόπο.
Strike Three: Ο αξιόπιστος, σπουδαγμένος γιατρός με τον ανθρωπισμό που τον διακρίνει, ανακοίνωσε στον πατέρα (η μάνα δεν έχει ρόλο στην ιστορία φυσικά) οτι “όχι μόνο εικόνα της Παναγίας δεν θα δει, αλλά ούτε και τίποτα άλλο στον κόσμο!”. Κρίμα τα 10 χρόνια σπουδές του γιατρού, ακόμα μιλάει σα να χει βγει από ανέκδοτο περιοδικού με σταυρόλεξα της δεκαετίας του ’80.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι πως η είδηση είναι ψεύτικη. Αυτό δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία, φτάνουν οι λέξεις “παναγία” και “θαύμα” για να το διαπιστώσει κανείς. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν τουλάχιστον 60 χιλιάδες μαλάκες (και σίγουρα παραπάνω αν μετρήσει κανείς τις αναδημοσιεύσεις σε Facebook και twitter) που όχι μόνο πιστεύουν πως είναι αληθινή, αλλά θεωρούν θεϊκή δικαιοσύνη το να τυφλώνεις ένα παιδί επειδή ο πατέρας του είναι αλλόθρησκος. Αν αυτή είναι η δικαιoσύνη του θεού σας, προτιμώ αυτή των ανθρώπων.

Το παρελθόν της Λατινικής Αμερικής παρέχει μαθήματα για το χρέος, αλλά νοιάζονται καθόλου γι αυτά οι υπουργοί της ΕΕ;

ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ ...

Μια γυναίκα ζητιανεύει στην Αθήνα. Η ιστορία της κρίσης χρέους της Λατινικής Αμερικής υποδεικνύει ότι μια ελληνική στάση πληρωμών δεν θα ήταν απαραιτήτως καταστροφική. Φωτογραφία: Άρης Μεσσήνης /AFP/Getty Images

Λέγεται ό, τι η Ευρώπη έχει να μάθει πολλά απο τις προηγούμενες κρίσεις χρέους, αλλά τι γίνεται αν οι υπουργοί τα γνωρίζουν και απλά βάζουν τις τράπεζες πάνω από τους λαούς;
Αυτή την εβδομάδα, ενώ συμφωνούσαν στο τελευταίο τους σχέδιο να μη διαχειριστούν την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης θα έπρεπε ίσως να άκουγαν ιστορίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το Ινστιτούτο για τη Μελέτη των Αμερικανικών χωρών και η αναπτυξιακή τράπεζα της Λατινικής Αμερικής διοργάνωσαν ένα συνέδριο σχετικά με τα μαθήματα και τα συμπεράσματα από τις κρίσεις χρέους της Λατινικής Αμερικής. Το συνέδριο προσέφερε ισχυρά παραδείγματα του τι πρέπει να κάνει κανείς σε σχέση πάντα με τα συμφέροντα που υπηρετεί.
Η κρίση χρέους της Λατινικής Αμερικής πρωτοστάτησε στα πρωτοσέλιδα πριν από 30 χρόνια, τον Αύγουστο του 1982, όταν το Μεξικό ανακοίνωσε ότι δε μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος του. Τεράστια ποσά εξωτερικών δανείων είχαν δοθεί στη δεκαετία του ‘70 από τις χρηματιστηριακές αγορές που κολυμπούσαν στη ρευστότητα εξ’ αιτίας της απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την υψηλή τιμή του πετρελαίου. Το γεγονός αυτό τροφοδότησε μια αλματώδη ανάπτυξη, η «φούσκα» όμως έσκασε όταν η Αμερική αύξησε τα επιτόκια και οι τιμές των προϊόντων κατέρρευσαν.
Οι δυτικές και ιδίως οι αμερικανικές και οι βρετανικές τράπεζες βρίσκονταν ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, ειδικά αν σταματούσαν οι αποπληρωμές του χρέους της Λατινικής Αμερικής. Έτσι το ΔΝΤ και αργότερα η Παγκόσμια Τράπεζα πρόσφεραν τα λεγόμενα δάνεια σωτηρίας / διάσωσης. Η κίνηση αυτή συνιστούσε εξαίρεση. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν θα προσέφευγαν στη στάση πληρωμών ως εργαλείου επίλυσης της κρίσης χρέους.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Οι οικονομίες συρρικνώθηκαν κατά έναν συνολικό μέσο όρο 7% στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το ποσοστό των λατινοαμερικανών που ζούσαν κάτω από συνθήκες φτώχιας ανήλθε από το 40% το 1980 στο 48% το 1990, και περίπου το 6% του ΑΕΠ της περιοχής χανόταν στο εξωτερικό για την πληρωμή χρεών.
Ο Χοσέ Αντόνιο Οκάμπο, πρώην υπουργός οικονομικών της Κολομβίας, ισχυριζόταν ότι «ο τρόπος ανταπόκρισης» τη δεκαετία του 80 «ήταν εξαιρετικός για την αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης των ΗΠΑ και απαίσιος για την αντιμετώπιση της Λατινοαμερικάνικης κρίσης χρέους». Η τρέχουσα εμπειρία από την Ευρώπη δεν καταδεικνύει την αδυναμία μάθησης από αυτή την ιστορική εμπειρία, αλλά ότι οι κυρίαρχοι για μία ακόμη φορά δρουν υπέρ της προστασίας των τραπεζών ανεξαρτήτως των συνεπειών.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, οι δυτικές τράπεζες είχαν μειώσει την έκθεση τους στο Αμερικανικό χρέος. Με τις τράπεζες ασφαλείς, η ΗΠΑ επέτρεψαν μια περιορισμένου μεγέθους απομείωση του χρέους. Κύρια συνέπεια υπήρξε η αύξηση του ιδιωτικού δανεισμού της περιοχής, μια βραχυχρόνια βοήθεια αλλά τελικώς μια ακόμη φούσκα που οδήγησε σε περεταίρω κρίσεις όπως αυτής του Μεξικού το 1995, και της Αργεντινής στη στροφή του αιώνα. Η Αργεντινή κήρυξε τελικά χρεοστάσιο το 2001 και έκτοτε έχει μια ακμάζουσα οικονομία.
Άλλες χώρες της περιοχής εξακολουθούν να υπομένουν το άχθος του χρέους που κατά πρώτο λόγο δημιουργήθηκε μετά το ράλι της δεκαετίας του 70. Το Ελ Σαλβαδόρ η Γουατεμάλα και η Παραγουάη ξοδεύουν 10-20% των κρατικών εσόδων στην αποπληρωμή των εξωτερικών χρεών τους.
Η Λατινική Αμερική δεν είναι η μόνη περιοχή που υπέφερε από την άνοδο – πτώση αυτού που η καθηγήτρια Stephany Griffith-Jones βάφτισε «αχαλίνωτο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα». Κατά τις δεκαετίες του ’80, του ’90, όπως και μέσα στη δεκαετία του 2000, μεγάλο τμήμα της Αφρικής βρισκόταν στην πράξη σε ύφεση οφειλόμενη στο χρέος. Τις Ασιατικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις στα τέλη της δεκαετίας του 90 ακολούθησαν παρόμοια γεγονότα στη Ρωσία, πριν από τη τρέχουσα Αμερικάνική και Ευρωπαϊκή κρίση.
Ο Ugo Panizza από το συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και τη Ανάπτυξη, έδειξε ότι οι ξένοι δανειστές λειτουργούν σε αρμονία με τη συμβουλή της ανώνυμης πηγής «Βαθύ Λαρύγγι» στο Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου: «Ακολουθούν το χρήμα», δανείζοντας το στους καλούς καιρούς και αποσύροντας το στους δύσκολους. Η Griffith-Jones ισχυρίστηκε ότι αυτός ο κύκλος της ανόδου και της κατάρρευσης είναι που πρέπει να κάνει τις χώρες ιδιαίτερα προσεκτικές με τον εξωτερικό δανεισμό.
Πάμπολλες προσεγγίσεις για την Ελλάδα εκτιμούν ότι μια στάση πληρωμών θα ήταν καταστροφή. Υπάρχει μια σαφής συσχέτιση σύμφωνα με την οποία οι χώρες προσφεύγουν στη στάση πληρωμών όταν η οικονομία τους δεν πάει καλά. Αλλά ο Panizza έδειξε ποια είναι η κατεύθυνση αυτής της αιτιώδους συσχέτισης. Η οικονομική κατάρρευση οδηγεί πολλές χώρες στη στάση πληρωμών, αλλά μετά απ’ αυτήν οι οικονομίες τείνουν να επανακάμπτουν. Σύμφωνα με ένα σημείωμα της τράπεζας της Αγγλίας από τις αρχές της δεκαετίας του 2000: «Το πρόβλημα ιστορικά δεν εναπόκειται στην υπερβολική προθυμία των χωρών να αθετήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, αλλά στην απροθυμία τους να το πράξουν».
Ο Ισημερινός αποτελεί μοναδικό παράδειγμα προληπτικής στάσης πληρωμών κατά το 2008. Ο πρόεδρος Κορέα εκλέχθηκε υποσχόμενος τη δημιουργία επιτροπής λογιστικού/οικονομικού ελέγχου του χρέους. Η επιτροπή συμπέρανε ότι μεγάλο μέρος του χρέους είναι μη νομιμοποιημένο και παράνομο, ένα εύρημα της επιτροπής που χρησιμοποιήθηκε από τον Κορέα προκειμένου να δικαιολογήσει τη στάση πληρωμών και που τελικά οδήγησε στη μείωση του χρέους κατά 65%. Ο Alessandro Liepold, πρώην αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ, παρουσίασε τον Ισημερινό ως εκείνο το ανορθόδοξο και πιθανό παράδειγμα που και άλλοι μπορεί να ακολουθήσουν. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμο το γεγονός ότι η στάση πληρωμών προήλθε μέσα από ένα λαϊκό κίνημα λογιστικού ελέγχου κα ακύρωσης του χρέους.
Από τα μαθήματα της Λατινοαμερικανικής εμπειρίας είναι δύο που παραμένουν στη σκέψη μου. Πρώτον, όταν χτυπήσει η κρίση χρέους, το χρέος πρέπει να μειωθεί άμεσα. Το συνεχώς αποτυγχάνον σύστημα αντιμετώπισης των κρίσεων χρέους (δάνεια σωτηρίας και λιτότητα) είναι εργαλείο προστασίας των δανειστών και μεταβίβασης τους κόστους στις χρεώστριες κυβερνήσεις και στους λαούς τους. Πολλοί ομιλητές πρότειναν έναν μηχανισμό αναδιάρθρωσης του χρέους για τις κυβερνήσεις, ουσιαστικά μια διαδικασία χρεοκόπησης των κρατών, ώστε να γίνεται ευκολότερο για τις χώρες να κηρύσσουν χρεοστάσιο, να μειώνουν τα χρέη, να κατανέμουν τα κόστη και να φέρνουν μια γρήγορη ανάκαμψη.
Δεύτερον, οι κρίσεις χρέους προέρχονται από τον εξωτερικό δανεισμό των «καλών ημερών», είτε από ιδιωτικές εταιρείες, είτε από τον δημόσιο τομέα ή και από τα δύο. Η αποτροπή των χρηματοπιστωτικών κρίσεων απαιτεί πολύ λιγότερο δανεισμό και χρέος μεταξύ χωρών. Η Griffith-Jones τόνισε ότι μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι τράπεζες και ο χρηματοπιστωτικός τομέας ελέγχονταν από ένα παγκόσμιο σύστημα κανονισμών και σχεδόν δεν υπήρχαν κρίσεις χρέους μέχρι που το σύστημα αυτό κατέρρευσε τη δεκαετία του ‘70.
Ο Liepold χαρακτήρισε τρελό το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν συγκαλούν συνέδρια για να πάρουν μαθήματα από τις εμπειρίες της κρίσης χρέους άλλων λαών. Φοβάμαι ότι ξέρουν καλά το μάθημα αυτών των εμπειριών και ότι έχουν ταχθεί με το μέρος των τραπεζών ενάντια στους ανθρώπους. Η ελπίδα πρέπει, λοιπόν, να προέλθει από τους λαούς που θα ζητήσουν τη μείωση/διαγραφή των χρεών και τον αυστηρό έλεγχο των δανειστών. Ειδάλλως, η τρέχουσα Ευρωπαϊκή κρίση χρέους δεν θα είναι η τελευταία, σύντομα θα επανέλθει κάπου πιο κοντά στη περιοχή σας.
Πηγή:
http://www.guardian.co.uk/global-development/poverty-matters/2012/feb/24/latin-america-past-lessons-debt-eurozone/print?fb=native (Posted by Tim Jones)

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ: Η Σημαδεμένη Τράπουλα και η Αριστερά.

Tου κ. Γιώργου Πήττα, TVXS - TV Χωρίς Σύνορα...



18 Οκτωβρίου 1981, νύχτα εκλογών, νύχτα της «αλλαγής». Ο παλιός μου συμμαθητής φοιτητής της Ιατρικής τότε ο Αχιλλέας Προκοπίου, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ και ο γράφων επιστρατευμένος ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ Εσωτερικού στα εκλογικά τμήματα που φιλοξενούσε το 1ο γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου στην οδό Ναϊάδων. Χαλασμός κυρίου. Πανζουρλισμός, πανικός, κλάξον μπιπ, μπιπ, μπιπ, πλαστικές καραμούζες. Ήταν σαφέστατο από νωρίς, εκείνη τη νύχτα «πέθανε η δεξιά».

Λέμε με τον Αχιλλέα να κόψουμε μια βόλτα μέχρι το Σύνταγμα, με τα πόδια εννοείται, σιγά μην είχαμε και αυτοκίνητα 25χρονοι μετά βίας.

Ο Προκοπίου, με το χιούμορ που τον διέκρινε πάντα και με μια παιδεία που δεν του επέτρεπε να γίνει ούτε για ένα δευτερόλεπτο «οπαδός» έκανε πλάκα στη διαδρομή, σάρκαζε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ με πείραζε στη διαδρομή δείχνοντας μου σπίτια, δέντρα, αυτοκίνητα, ανθρώπους λέγοντας μου: «μα κοίτα ρε Γιώργο τι ωραία που είναι στο σοσιαλισμό, όλα δεν είναι καλύτερα τώρα; Να...κοίτα μια σοσιαλιστική πολυκατοικία! Μην είσαι κατσούφης

Τ’ ομολογώ, καμιά χαρά δεν είχα.

Το μόνο που έβλεπα να έρχεται, ήταν η πλήρης εξουθένωση της ήδη εξουθενωμένης Αριστεράς.

Φτάνοντας στο Σύνταγμα, είδαμε σε όλο του το μεγαλείο το μέγα ΠΑΣΟΚικό καρπούζι:
Καταπράσινο απ’ έξω, κόκκινο μέσα, στα ενδιάμεσα τους κατάμαυρους σπόρους.

Ο Προκοπίου, απολάμβανε τη στιγμή –χωρίς όμως ψευδαισθήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού του- λίγο πιο πέρα κάποιοι ντυμένοι χήρες και πενθούντες κουβαλούσαν ένα φέρετρο κηδεύοντας τη Δεξιά ψάλλοντας και κρατώντας κεριά, σφυροδρέπανα, ελληνικές σημαίες, ο θρίαμβος του αχταρμά που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον….λαό στην εξουσία.

Ένας αχταρμάς που βαφτίστηκε «πολυσυλλεκτικότητα», ένας αχταρμάς, ο οποίος δεν ήταν ενωμένος κάτω από μία συγκεκριμένη πολιτική φόρμουλα-πέρα από τις γενικολογίες των διακηρύξεων-αλλά ήταν εκεί για να σπρώξει δεκάδες, εκατοντάδες επί μέρους συμφέροντα που συχνά, πολύ συχνά ήταν και τελείως αντίπαλα.

Ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας, έχει αρχίσει ακριβώς μέσα από αυτό το συναξάρισμα των πιο ετερόκλητων κοινωνικοοικονομικών ομάδων.

Το ΠΑΣΟΚ, από ενωρίτατα αποψιλώθηκε από κάθε σκεπτόμενο πρόσχημα, από κάθε παρουσία που πάσχιζε να του δώσει κάποιο βάθος.

Η διαγραφή Σάκη Καράγιωργα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 70, είναι χαρακτηριστική-την έχω αναφέρει πολλές φορές- και, είναι χαρακτηριστική ως προς τις τάσεις που συγκρούστηκαν τότε και ως προς αυτές που επικράτησαν κατά κράτος.

Ήταν ο Κουτσόγιωργας με τον Κουλούρη που αλάλαξαν προς τον Καθηγητή «κάτσε κάτω κουλοχέρη» σε μία διάσκεψη. (όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους, ο Σάκης Καράγιωργας είχε χάσει το ένα του χέρι σε βομβιστική επίθεση κατά της δικτατορίας).

Και ήταν αυτοί ακριβώς, οι Κουτσόγιωργες και οι Κουλούρηδες που έδωσαν το ηθικό στίγμα και το χαρακτήρα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για χρόνια ολόκληρα.

Αν επρόκειτο να κάτσω να βάλω στη σειρά τα κατορθώματα του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού, δεν θα τελείωνα ούτε σε έξι μήνες.

Άλλωστε, στον προθάλαμο ζεσταίνεται με πηδηματάκια επί τόπου, χοπ, χοπ, χοπ, ο εθνικός μας μάγκας Αντώνης Σαμαράς, που έχει όλο το τάλαντο να ξεπεράσει κάθε γνωστό όριο προκειμένου να υπάρξει ως πρωθυπουργός έστω και για μία μέρα και ας καεί το σύμπαν ολάκερο.

Αλλά, επιστρέφω στο ΠΑΣΟΚ.

Γιατί, δεν θα πάψω ποτέ να το θεωρώ, απόλυτα ένοχο για τον αδιανόητο εκμαυλισμό και την ηθική και πνευματική εξαθλίωση μιας ολόκληρης χώρας.

Δεν θα σταθώ στα αναρίθμητα σκάνδαλα που έχουν σχέση με μίζες, χρηματισμούς, πλουτισμό στελεχών, διορισμούς κολλητών, συστηματική καλλιέργεια της συνείδησης πως μόνο αν είσαι κολλητός και γλείφτης θα βρεις δουλειά και θέση.

Αυτά, ναι, προϋπήρχαν στο ατελές ελληνικό κράτος αλλά, επί ΠΑΣΟΚ γνώρισαν την πλήρη αποθέωσή τους.

Θα σταθώ στις δύο βόμβες που τοποθέτησε το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση ενός έθνους, δύο βόμβες που με διαφορετικό τρόπο πραγματοποίησαν την λοβοτομή της κοινωνίας.

1. Φαινόμενο Αυριανή. Αυτή, η παροιμιώδους ρυπαρότητας «εφημερίδα» που ανέβηκε τα σκαλοπάτια της κυκλοφορίας επενδύοντας συστηματικά στη χυδαιότητα. Η Αυριανή, που αποκαλούσε τον Μάνο Χατζιδάκι «κίναιδο» και, αν είναι δυνατόν, ζητούσε από τους αναγνώστες της να της καταδώσουν οποιοδήποτε στοιχείο γνώριζαν για την προσωπική του ζωή, ώστε «να μάθει ο κοσμάκης της αλήθεια». Αυτή η φυλλάδα, που σπίλωσε δεκάδες προσωπικότητες με ψευδή στοιχεία, που κατασκεύασε το περίφημο φωτομοντάζ με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να φωτογραφίζεται τάχα με δύο γκεσταπίτες, αυτή η πορνοφυλλάδα που δημοσίευσε ολοσέλιδες τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη, είναι αυτή, που ο μέγας φύλαρχος Ανδρέας Παπανδρέου, είχε προκρίνει και σφραγίσει χαρακτηρίζοντάς την ως «υπόδειγμα δημοσιογραφίας».

Μην το ψάχνετε, αυτή η «εφημερίδα» έφτασε να πουλά 240.000 και πλέον καθημερινά. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη λέτε ορισμένοι. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

2. Φαινόμενο Life Style. Η άλλη πλευρά του οχετού. Χρυσόσκονη, κορίτσια, γκλάμουρ, χαβαλές, χαμόγελα Colgate, σολάριουμ ως εθνικό σπορ, ξανθιές και πάλι ξανθιές, ξαφνικά έγιναν όλες σουηδέζες στην Ελλάδα, ενδεχομένως για να κάνουν κοντράστ με τη σκούρα Φιλιππινέζα. Το life style που χτίστηκε μεθοδικά για να καθοδηγήσει αισθητικά και «ιδεολογικά» τους καράβλαχους των νέων τζακιών και να τους διδάξει πως ακριβώς πρέπει να δένουν τη γραβάτα και το παπιγιόν, πώς να κόβουν το πούρο, πώς να πίνουνε malt, που να πηγαίνουνε για φαγητό και πώς να τρώνε, δημιούργησε από τη πλευρά του δύο μερίδες κοινού: A) Τους εντός κύκλου, που δεν ήσαν καθόλου λίγοι και, B) τους λεγόμενους wannabe, που ήταν αμέτρητοι, θα επιμείνω, ναι, ήταν αμέτρητοι. Τα «ψάρια» , οι χάνοι που θα τσίμπαγαν αργότερα το δόλωμα του χρηματιστηρίου για να γίνουν και αυτοί glossy.

Όταν το 1998-99 ο αστραφτερός Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου με το χαμόγελο της επιτυχίας καθοδηγούσε κανονικότατα το πόπολο να «παίξει» στο χρηματιστήριο της «Ισχυρής Ελλάδας» η λοβοτομή είχε ολοκληρωθεί. Ο κος Παπαντωνίου μας…! Που είχε και μία παρατρεχάμενη να είναι δύο βήματα μπροστά του, για να πατά το κουμπί του ασανσέρ. Τέτοια μεγαλεία!

Οι κκ. Γιώργος Παπανδρέου, Χρήστος Παπουτσής, Στέφανος Τζουμάκας, Ευάγγελος Βενιζέλος, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Θεόδωρος Πάγκαλος, Χάρις Καστανίδης, η κα Λούκα Κατσέλη , όλοι αυτοί που τώρα τάχα εκφράζουν τάσεις μνημονιακές ή αντιμνημονιακές , επικαλούνται την ανάπτυξη, τον πατριωτισμό και την πατρίδα, όλοι αυτοί, ήσαν για όλα αυτά τα χρόνια, εκεί. Παρόντες, συμμέτοχοι, συνένοχοι, συνυπεύθυνοι, αυτουργοί.

Και το πόσο λοβοτομημένοι είμαστε ως κοινωνία, αποδεικνύεται από το γεγονός πως ακόμα, έχουν το θράσος να μιλάνε και να εμφανίζονται.

Όλες αυτές οι πολυδιασπάσεις, τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Ν.Δ. με τις διαγραφές και τις κωλοτούμπες, ακόμα, παγιδεύουν κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι άθλιες τρίπλες του αθλιότερου πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη, προκειμένου στο τέλος να επιβιώσει όλος αυτός ο συρφετός. Μια σημαδεμένη τράπουλα.

Ένα παιχνίδι στημένο στο οποίο, ο πολίτης –που δεν έμαθε ποτέ να είναι πολίτης- πολτοποιημένος από τη ραγδαία φτωχοποίηση, από την τεράστια και θανατηφόρα ανασφάλεια, είναι κυριολεκτικά κολλημένος στον τοίχο.

Επίδομα –λέει –ανεργίας, αν έχεις και δύο παιδιά, κάπου στα 350 ευρώ.
Μα γιατί δεν το αποκαλούν επίδομα αυτοκτονίας; Να ξέρει τι να κάνει ο κόσμος τουλάχιστον.

Με 350 ευρώ, αν μη τι άλλο, έχεις περιθώριο να διαλέξεις ένα καλό σχοινί και να χαρίσεις τα ρέστα στον μαγαζάτορα.

Επίδομα ανεργίας σε αυτά επίπεδα, μισθοί πατικωμένοι, ανεργία στο 20%, χορός εκβιασμών στον ιδιωτικό τομέα προς τους εργαζόμενους, και, την ίδια στιγμή, η Βουλή με προτροπή του Υπουργού Δικαιοσύνης Μιλτιάδη Παπαϊωάννου απέρριψε την τροπολογία περί άρσης του απορρήτου για τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών. «Να μην ψηφίζουμε εν θερμώ» είπε ο κύριος!

Σωστά! Αρκεί να διαλύουμε –εν ψυχρώ- τις ζωές των απλών πολιτών.

Το ερώτημα που εκ του πονηρού θέτουν οι πολιτικάντηδες των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων εξουσίας όταν γίνεται κριτική στο διεφθαρμένο σύστημα, είναι τούτο-το διετύπωσε πάλι χθες ο Μ. Παπαϊωάννου : «Μετά την πολιτική, τι;» είπε.

Ταυτίζοντας έτσι, το σημερινό σύστημα –που απονεύρωσε την πολιτική- με την ουσία της Πολιτικής.

Είναι σα να έχεις τον κατά συρροή δολοφόνο, να υπερασπίζεται τις αξίες της ζωής.

Και από την άλλη πλευρά άραγε τι υπάρχει;

Ποια είναι η πρόταση; Τι συμβαίνει έξω από το τραπέζι του εξουσιαστικού και διαπλεκόμενου πόκερ των ΠΑΣΟΚ και των Ν.Δ. και των αναπληρωματικών πάγκων που φτιάχνουν;
Διάβασα τους «Δέκα Άξονες» που παρουσίασε ο κος Τσίπρας.
Τους διάβασα προσεκτικά, με εξαιρετικά καλή διάθεση-όσο μπορούσα.

Ξέρετε, (το ξέρετε) η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά πλούσια.

Και για αυτό το λόγο, μπορεί να δίνει αριστουργήματα όταν ας πούμε την διαχειρίζεται ένας Σεφέρης, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μπουρδολογεί ασύστολα και να δημιουργεί ωραία σύννεφα. Θέλω να πω απλά, ωραίες οι διακηρύξεις.

Και ίσως είμαι άδικος αν επιζητώ λεπτομέρειες για το «πως» και «τι» σε ένα ολιγοσέλιδο κείμενο Αρχών με δέκα άξονες. Και σε πάρα πολλά συμφωνώ με τα όσα λέει. Δεν βρήκα λέξη όμως για τις υπαρκτές ελληνικές παθογένειες που κατέστησαν την Ελλάδα θεόγυμνη στη διεθνή Καπιταλιστική Κρίση.

Δεν βρήκα λέξη για το πώς εννοούν την Παιδεία και Πανεπιστήμια πέρα από τα γενικά περί δωρεάν Παιδείας. Δεν βρήκα λέξη για το πώς θα συνταχθούν με τα αναδυόμενα ευρωπαϊκά κινήματα που ζητούν όχι κατάργηση της Ε.Ε. αλλά περισσότερη Ευρώπη και επιστροφή στις αξίες που έχτισαν-για μία σημαντική περίοδο- την Ευρώπη που προσέφερε ευκαιρίες.

Και πάλι, εισέπραξα περισσότερο θυμικό και λιγότερο ορθολογισμό.

Είναι όμως, ένα πλαίσιο αρχών, που στη γενικότητά τους, βρίσκονται στον κατά την γνώμη μου σωστό δρόμο.

Ελπίζω, στη συνέχεια όλα αυτά να γίνουν «λιανά» να εξηγηθούν βήμα προς βήμα, και κυρίως, να παρουσιαστεί ένα πλήρες και πειστικό μοντέλο διακυβέρνησης ώστε να καταφέρει να αποτελέσει ένα συγκροτημένο αντίπαλο δέος στο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ από τη μία και στην «επαναστατική γυμναστική» του ΚΚΕ από την άλλη.

Γιατί; Γιατί είναι βέβαιο πως ο Καπιταλισμός θα καταφέρει να εκτονώσει την κρίση αργά ή γρήγορα.

Γιατί είναι βέβαιο πως ο «εκτός νόμου Καπιταλισμός» όπως τον προσδιορίζει και τον αναλύει ο Marc Roche θα τιθασευτεί και θα λουφάξει-μέχρι την επόμενη κρίση- η οποία μπορεί να έρθει πια από την Κίνα-τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται κάποιοι που ξέρουν σίγουρα καλύτερα από μένα.

Αυτά, σημαίνουν, πως θα ξαναμπεί η Ευρώπη σε μία φάση συστημικής ανάπτυξης, θα ωφεληθούν πολλά εκατομμύρια πολίτες (και δεν το λέω με την κακή έννοια απαραίτητα) θα αλλάξει σε κάποιο βαθμό το πολιτικό σκηνικό-θα καλλωπιστεί δηλαδή- και όταν κοπάσει η σημερινή θύελλα θα ακολουθήσουν και πάλι, κάποια χρόνια ξεγνοιασιάς μόρφωσης και ευκαιριών.

Για όλους; Όχι. Αλλά, για τόσους, ώστε κάθε «άλλη φωνή που ανησυχεί» να μπαίνει αυτόματα στο περιθώριο. Όπως γίνονταν πάντα δηλαδή, στην Ιστορία.

Για αυτό υπάρχει τεράστια ανάγκη για μία Αριστερά του 21ου αιώνα και όχι του 19ου, που να μη βολεύεται πουθενά και κυρίως να μη βολεύεται με τον εαυτό της.
Που να μη χαϊδεύει κανέναν για να μαζέψει μέλη και οπαδούς.

Και θα το πω και ας ενοχλήσω.

Η συμβολή της Αριστεράς για παράδειγμα στον εκφυλισμό της Ανώτατης Παιδείας, στην εκτροπή των Πανεπιστημίων σε κουρελομάγαζα αλίευσης μελών στελεχών και ψηφοφόρων είναι τεράστια. Όπως και η συστηματική καλλιέργεια μίας «συνείδησης» που περιφρονεί τον ιδεολογικό αντίπαλο, που μπερδεύει εγκληματικά τη Γνώση με την κομματική αντίληψη, που θεωρεί το Πανεπιστήμιο και την Παιδεία τσιφλίκι.

Δεν θα επεκταθώ σε αυτά, δεν είναι της ώρας. Είμαστε σε καιρό κανονικού πολέμου.

Η Αριστερά, η Αριστερά εκείνη που κατάγεται από το ιστορικό ΚΚΕ εσωτερικού, που κάποτε μπορούσε να αφουγκραστεί τα μηνύματα των καιρών και ήταν παγερά μόνη γιατί ήταν μπροστά, έχει μία ευκαιρία.

Μια ευκαιρία που οφείλει να την αξιοποιήσει Πολιτικά και όχι πολιτικάντικα.

Έχει ανάγκη δίπλα της όχι φωνακλάδες αλλά όλους εκείνους τους σοβαρούς ανθρώπους, επιστήμονες, ακαδημαϊκούς, προοδευτικούς τεχνοκράτες που θα μπορέσουν να μετατρέψουν το όραμα της-και τους «Δέκα Άξονες» σε βατή, πραγματοποιήσιμη πολιτική πρακτική με προοπτική.

Αν κληθεί να την εφαρμόσει θα κριθεί και είτε θα δικαιωθεί είτε θα εξαφανιστεί από το χάρτη.

Αν όχι, καθώς κατά τα φαινόμενα θα πολλαπλασιάσει δυνάμεις, αν μη τι άλλο, θα έχει ένα ισχυρό Λόγο στα πράγματα, που κανένας από τους ΠΑΣΟΚΝΔ δεν θα μπορεί να αγνοεί.

«Θα γίνει η ανάσταση μιαν αυγή, πως λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή, θα ξαναγίνει το πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη* είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». Και μπήκα στ’ αδειανό μου το σπίτι.

Μνήμη, Α΄ και η θάλασσα ουκ έστιν έτι - Γιώργος Σεφέρης
twitter@pittasgeorge

ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ...

Καρτεσιος...

Σύμφωνα με το πολυσέλιδο πόρισμα που έστειλε προς τον οικονομικό εισαγγελέα Γρ. Πεπόνη, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Γιάννης Δραγάτσης, που διενέργησε πολύμηνη προκαταρκτική εξέταση, ο επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, τέσσερα εκτελεστικά μέλη του ΔΣ της τράπεζας και της Επιτροπής Πιστοδοτήσεων της Proton Bank και 15 ιδιοκτήτες εταιριών που έλαβαν τα επίμαχα δάνεια 701 εκατομμυρίων, πρέπει να διωχθούν για τα κακουργήματα της εγκληματικής οργάνωσης, απάτης από κοινού σε συνδυασμό με τις διατάξεις του νόμου 1608/50 “περί καταχραστών δημοσίου χρήματος” και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα».
Την ώρα που κάποιοι φώναζαν ότι η περίπτωση Λαυρεντιάδη θυμίζει σε πολλά την περίπτωση Κοσκωτά, οι πολιτικοί σπρώχνονταν ποιος θα βγει φωτογραφία μαζί του, οι κοσμικοί τον έψαχναν στις δεξιώσεις και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι το βούλωναν επειδή ο Λαυρεντιάδης με την εμπλοκή του στα ΜΜΕ, μπορεί να ήταν το αυριανό αφεντικό τους.
Ακόμη ένα αστέρι της «ελεύθερης αγοράς», της ελληνικής άποψης περί επιχειρηματικότητας, οι συνήθεις ευκαιρίες που δίνει ο τριτοκοσμικός καπιταλισμός που εμπνέει τους «Μνημονιακούς» κατέρρευσαν σαν παλάτι στην άμμο.
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, πουλούσε και αγόραζε. Ασταμάτητα. Ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις, έβγαζε κι έβαζε εταιρείες στο Χρηματιστήριο, έκανε τράμπες με τους συνεταίρους του σε δήθεν αγοραπωλησίες και κανείς δε μπήκε στον κόπο να ελέγξει τις δραστηριότητές του.
Μεταξύ άλλων, ο Λαυρεντιάδης το 2009 αγόρασε το τη μεγαλύτερη βιομηχανία λιπασμάτων στα Βαλκάνια, τη Β.Φ.Λ. Ν. Καρβάλης. Μία εταιρεία που μόλις πριν ένα χρόνο είχε επιστρέψει στην κερδοφορία και το μέλλον της εμφανιζόταν λαμπρό, καθώς η Ε.Ε. είχε εφαρμόσει από το 2007 τον νέο κανονισμό REACH για την παραγωγή χημικών στα κράτη – μέλη της και η ΒΦΛ είχε επενδύσει μεγάλο κεφάλαιο για την ανανέωση των εγκαταστάσεών της έτσι ώστε να καλύπτουν πλήρως τους όρους του REACH.
Από την άλλη, η εκτίναξη των τιμών των ναύλων είχε ως αποτέλεσμα να καταστεί σχεδόν απαγορευτική η εισαγωγή φθηνών λιπασμάτων στην Ευρώπη και η ΒΦΛ ξεκίνησε τις εξαγωγές της δυναμικά. Στην ουσία ήταν ένα … λαβράκι για τον Λαυρεντιάδη.
Σήμερα, η ΒΦΛ που απασχολεί 600 εργαζόμενους μέσα στις εγκαταστάσεις, αλλά διαθέτει κι έναν εξίσου μεγάλο αριθμό συνεργαζόμενων εταιρειών, προμηθευτών, μεταφορικών εταιρειών, λειτουργεί χωρίς να παράγει ΤΙΠΟΤΑ!
Κι αυτό, επειδή τα ληξιπρόθεσμα χρέη της ΒΦΛ προς τη ΔΕΠΑ ανέρχονται σε 24 περίπου εκατομμύρια ευρώ. Μετά την εκδήλωση της αδυναμίας της πλευράς Λαυρεντιάδη να πληρώσει, η ΔΕΠΑ αποφάσισε να μειώσει την παροχή αερίου στο 5% μόνο και μόνο για να βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της βιομηχανίας σε λειτουργία.
Όλη αυτή η ιστορία δε θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα επρόκειτο για μία ακόμη άτυχη στιγμή της ελεύθερης αγοράς. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη σύνθεση της «ομάδας» ιδιοκτητών που κατείχαν τη ΒΦΛ και την πούλησαν στο Λαυρεντιάδη.
Η ΒΦΛ, λοιπόν, πουλήθηκε στον Λαυρεντιάδη από τις: Εμπορική Τράπεζα, Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank και τη ΔΕΠΑ. Αυτές κατείχαν τη ΒΦΛ και αυτές την πούλησαν σε έναν «δικό τους», σ’ έναν συνάδελφο τραπεζίτη, σ’ έναν έντιμο επενδυτή, στον Λαυρεντιάδη, έναντι μόνο 85,9 εκατ. ευρώ, ΑΛΛΑ με την υποχρέωση να εξοφλήσει ο νέος ιδιοκτήτης τα δάνεια της ΒΦΛ που ανέρχονταν περίπου στα 70 εκατ. ευρώ.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος σε ποιες τράπεζες υπήρχαν αυτά τα δάνεια και ποιες πήραν τα χρήματά τους πίσω δανείζοντας τον εαυτό τους, αλλά και κερδίζοντας άλλα 85,9 εκ. ευρώ.
Μία εθνικής σημασίας βιομηχανία πνέει τα λοίσθια. Δεν πειράζει όμως, αφού οι τράπεζες βγήκαν κερδισμένες, έτσι δεν είναι; Όλα για τις τράπεζες δε γίνονται; Αυτή δεν είναι η χώρα; Κι ας έχασε η «άλλη χώρα» την ευκαιρία να διαθέτει μία εξαγωγική δύναμη στο χώρο των χημικών και του λιπάσματος. Κι ας χάνει η «άλλη χώρα» τη δυνατότητα να διαθέτει αυτονομία λιπάσματος. Κι ας λέει η «άλλη χώρα» ότι θέλει να αναπτυχθεί. Παπάρια! Οι τράπεζες να ‘ναι καλά!

Το φέουδο ...

//ΠαραλληλοΓράφος//...
του Ιουλιανού
«Φαίνεται ότι είναι λάθος να παντρεύεσαι πολιτικό. Δυστυχώς ζούμε στην Ελλάδα. Δυστυχώς το αυτονόητο είναι ζητούμενο για την Ελλάδα. Είναι γελοίο. Είναι αίσχος».
Ισίδωρος Κούβελος


Ο κ Κούβελος είναι πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, πρόεδρος της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, Α’ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Μεσογειακών Αγώνων, τέλος είναι πρόεδρος της Επιτροπής Διεκδίκησης των Μεσογειακών Αγώνων 2013 για την Ελλάδα.
Τις παραπάνω ιδιότητες τις απέκτησε μετά τον γάμο του το 1998 με την κ Μπακογιάννη-Μητσοτάκη νυν κ Κούβελου.
Ο κ Κούβελος πριν το γάμο του είχε ιδρύσει συνεταιρικά ναυτιλιακή εταιρεία, επ’ ονόματι SOUGERKA MARITIME CO. LTD που ως αντικείμενο είχε ναυλώσεις και διαχείριση πλοίων. Το 1998 αποχώρησε οικειοθελώς και ίδρυσε δική του εταιρεία με αντικείμενο Πρακτορεύσεις Πλοίων & Ναυλομεσίτες, στον Πειραιά, την ISK SHIPPING LTD, την οποία διευθύνει μέχρι και σήμερα. Συμμετέχει δε στο μετοχικό κεφάλαιο 6 ναυτιλιακών εταιρειών και είναι κάτοχος μετοχών μερικών σοφά επιλεγμένων πολυεθνικών.
Τίποτα το μεμπτό μια και οι μετοχές είναι νόμιμα αγορασμένες και δεν θεωρείται κλοπή, από νομικής άποψης, η παρακράτηση της υπεράξιας, που μεταφράζεται ως κέρδος, που αυτές παράγουν. Δεν υπάρχουν κλέφτες της υπεραξίας.
Όσο αφορά τις δημόσιες θέσεις που κατέχει αυτές προέκυψαν αξιοκρατικά διότι είναι ταλαντούχος άνθρωπος και η οργάνωση της κοινωνίας μας, όπως είναι γνωστό, είναι τέτοια που προστατεύει τους ικανούς από τους ανίκανους.
Όποιος έχει αντίθετη άποψη και υποψιάζεται κάτι άλλο είναι μοχθηρός και κατέχεται από την κακότητα των ηλιθίων. Διότι η θεσμική οργάνωση της κοινωνίας μας δεν είναι αποτέλεσμα γάμων κουμπαριών και συγγενικών δεσμών.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων ο διορισμός του τον Οκτώβριο του 2006 από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ ως προέδρου της Επιτροπής Διεκδίκησης των Μεσογειακών Αγώνων 2013 για την Ελλάδα κρίνεται απολύτως κατανοητή.
Η παραγωγική επάρκεια όμως του κ Κούβελου δεν θα αποδειχτεί σε αυτήν του την προσπάθεια παρά του ότι ο ίδιος στις 10 Δεκεμβρίου του 2010 δήλωνε εμφατικά «την ικανοποίη­σή μου για την πρόοδο των εργασιών και την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων». Πάνω από 30 εκατ. ευρώ ως εκείνη την στιγμή είχε διαχειριστεί ο κ Κούβελος σε έργα και υποδομές.
Η Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων σε συνεδρίασή της τον Ιανουάριο του 2011 αποφάσισε να πάρει πίσω τους Αγώνες από τη Λάρισα και τον Βόλο λόγω μεγάλης καθυστέρησης στην εκτέλεση των έργων.
Κριτική στην κυβέρνηση για την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Μεσογειακών Αγώνων (ΔΕΜΑ) να αποσύρει τη διεξαγωγή των Μεσογειακών Αγώνων του 2013 από το Βόλο και τη Λάρισα, άσκησε η Ντόρα Μπακογιάννη Μητσοτάκη, σύζυγος Κούβελου.
Η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας (εν συντομία, που να αναφέρεις τόσα επίθετα) μίλησε για πρωτοφανή απόφαση στα χρονιά του Διεθνούς Αθλητικού Κινήματος που εκθέτει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και τον ελληνικό αθλητισμό και στερεί τη μεγάλη ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη και τουριστική αναβάθμιση της Κεντρικής Ελλάδας.

Η οικονομική ανάπτυξη της Κεντρικής Ελλάδας, ο Θεός και ένας γάμος

Στην Ελλάδα οικονομική ανάπτυξη χωρίς χείρα βοηθείας από τον Θεό και το θρησκευτικό «μυστήριο» του γάμου δεν νοείτε.
Ο από καιρό πριν την ανακοίνωση της διεκδίκησης των αγώνων «τοποθετημένος» στη Μαγνησία επιχειρηματίας κ. Μίλτος Καμπουρίδης γαμπρός της εφοπλιστικής οικογενείας Βερνίκου, του οποίου η αδελφή Κάλια είναι η σύζυγος του υιού της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη ,(σε αυτόν τον γάμο ο Χριστοφοράκος είχε πάει με ελικόπτερο) πρώην συμβούλου της στο υπουργείο εξωτερικών και νυν δημάρχου Καρπενησίου Κώστα, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Κι αυτό διότι η επένδυσή του στην αγορά γαιών στην περιοχή από την Εκκλησία τινάζεται στον αέρα.
Ο κ. Καμπουρίδης, παρέα με τον συνεργάτη του κ. Πιερ Χαραλαμπίδη και το σχήμα «Dolphin Capital», διατηρώντας πολυετή εμπειρία σε επενδύσεις στον κλάδο του real estate, επιδίωξαν το colpo grosso στη Μαγνησία.
Επρόκειτο για ένα έργο που αφορά στο «Levender Hills Golf Resort» (του οποίου κατέχουν το 85%), φερόμενης ιδιοκτησίας της εταιρείας «Golfing Developments S.A.», 3.100 στρεμμάτων, που, όπως εξασφάλισε για 99 ολόκληρα έτη μεγάλη στρεμματική έκταση στις Νηές, μέσω τριών συμβολαίων με τη Μητρόπολη Δημητριάδος.
Σύμφωνα με εισήγηση της Κτηματικής Υπηρεσίας, η έκταση που μεταβίβασε η Εκκλησία είναι κρατική.
«Από τη Δ/νση Δημόσιας Περιουσίας του Υπουργείου Οικονομικών δόθηκε εντολή στην Κτηματική Υπηρεσία Ν. Μαγνησίας να διενεργήσει έρευνα για το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην περιοχή ΝΗΕΣ Σούρπης. Η Υπηρεσία μας ζήτησε στοιχεία από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος (Ι.Μ.Δ.), την Εταιρεία Golfing Developers Α.Ε., τις Οικολογικές οργανώσεις της περιοχής καθώς και από τις συναρμόδιες Δημόσιες υπηρεσίες.
Τα συμπεράσματα:
  1. Από τα συμβόλαια που υπέγραψε η Golfing Developers Α.Ε. με την Ι.Μ.Δ. (συμβάσεις μίσθωσης αγρών και αγοροπωλησίας ακινήτων), διαπιστώνουμε ότι αυτά αναφέρονται στο αριθ. 6920/80 συμβόλαιο της συμβολαιογράφου Βόλου Δήμητρας Ζαχογιώργου. Ενώ όμως το συμβόλαιο περιγράφει και αναφέρεται σε έκταση εμβαδού 1.358 στρεμμάτων, στα παραπάνω συμβόλαια η έκταση ανέρχεται σε 2.903,62 στρ. Δηλαδή η Ι.Μ.Δ. πούλησε ή μίσθωσε 1.545,6 στρέμ. παραπάνω απ’ ό,τι αναφέρεται στο συμβόλαιό της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το συμβόλαιο της συμβολαιογράφου Αθηνών Ζαφειροπούλου – Οικονομοπούλου, όπου μισθώνει έκταση συνολικού εμβαδού 1.601,782 στρεμμάτων ως τμήμα έκτασης των 1.358 στρεμμάτων που αναφέρονται στο δωρητήριο συμβόλαιο (παράλογο).
  2. Στο 6920/80 συμβόλαιο, αναφέρεται ότι η έκταση των 1.358 στρ., που μεταβιβάστηκαν στην Ι.Μ.Δ., περιήλθε στην Ιερά Μονή Παναγίας Ξενιάς “…εκ χρησικτησίας…”. Στον από 20-3-54 κτηματολογικό πίνακα αποτυπώσεως του “Λειβαδίου Νηές Σούρπης Αλμυρού Ιεράς Μονής Ξενιά Μ.Σ Δημητριάδος”, καταγράφονται ακίνητα συνολικής έκτασης 13.426.500 τ.μ. Δεν προσδιορίζεται ούτε εντοπίζεται η ακριβής θέση των 1.358 στρεμ. που αναφέρονται στο αριθ. 6920/80 δωρητήριο συμβόλαιο. Δεν έγινε δυνατόν να εντοπιστεί η ακριβής θέση των 1.358 στρεμ. Είναι δηλαδή πιθανόν τα 1.358 στρεμ. να αναφέρονται σε άλλη περιοχή.
  3. Οσον αφορά το από 2-9-1933 Π. Διάταγμα, που «περιγράφει», εκκλησιαστική περιουσία παρατηρούμε ότι αναφέρεται μόνο σε εμβαδόν και στο ότι αναφέρεται στην περιοχή Νηές. Δεν έγινε δυνατόν, ούτε καν να συνδεθεί με την επίδικη έκταση, αφού άλλωστε δεν περιγράφονται ούτε κατά προσέγγιση τα όριά του. Ακόμα περισσότερο, κατά τη γνώμη μας δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο.
  4. Οσον αφορά την αριθ. 755/1878 απόφαση του Πρωτοδικείου Λαμίας, την αριθμ. 1.016/1878 απόφαση Εφετείου Αθηνών και την αριθ. 21/1896 απόφαση του Αρείου Πάγου, με τις οποίες το Ελληνικό Δημόσιο έχασε τις αγωγές κατά της Ιεράς Μονής Ξενιάς, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι αφ’ ενός τα όρια που περιγράφονται είναι ασαφή και αφ’ ετέρου το διεκδικούμενο εμβαδόν δεν αναφέρεται. Σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύεται ότι πρόκειται για την επίδικη έκταση.
  5. Οσον αφορά τα από 1783 και 1784 τούρκικα έγγραφα, αναφέρονται (και λογικό είναι) με ασαφή τρόπο σε τοποθεσίες που έχουν πάψει να ισχύουν και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν, ούτε κατά χονδρική προσέγγισή. Ούτε αυτά είναι αποδεικτικά στοιχεία για την επίδικη έκταση.
Υστερα από τα παραπάνω, γνώμη μας είναι ότι η επίδικη έκταση ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, διότι δεν αποδεικνύεται από τα προσκομισθέντα στοιχεία ότι είναι ιδιοκτησία της Ι.Μ.Δ. αφού δεν προσκομίστηκε αλληλουχία τίτλων, που να εφαρμόζονται και να φτάνουν τουλάχιστον μέχρι το έτος 1885. Αντίθετα, τόσο τα εμβαδά, όσο και οι περιγραφές των ορίων δεν είναι εφαρμόσιμα ούτε τα συμβόλαια διαδοχικά, δηλαδή εμφανίζονται χρονικά κενά, ασάφειες στις περιγραφές των ορίων και μεγάλες αδικαιολόγητες διαφορές στα εμβαδά». Τότε προκλητικά ο κ. Καμπουρίδης είχε πει πως αυτό ήταν πρόβλημα της Εκκλησίας, το οποίο θα έπρεπε να το λύσει η ίδια!
Στον αγώνα για επιβίωση τίποτα δεν είναι ανήθικο. Όλα είναι ηθικά και νόμιμα(;)
Είναι πολύ εύκολο και ίσως φτηνό να πει κάποιος ότι επειδή ένας από τους βασικούς αγοραστές-επενδυτές της έκτασης που πούλησε η Μητρόπολη Δημητριάδος, είναι αδελφός της νύφης της Ντόρας Μπακογιάννη, ο κ. Μίλτος Καμπουρίδης, αυτό σημαίνει αναγκαστικά σκάνδαλο. Απλά ανάγεται σίγουρα στα περί «ηθικού και νόμιμου». Η ατέλειωτη όμως σειρά των συμπτώσεων με την αμφισβητούμενης νομιμότητας πώληση των Νηών, την ανάληψη της προεδρίας των Μεσογειακών Αγώνων από τον κ. Κούβελο, την επιλογή του Βόλου για τη διεξαγωγή τους, την τεράστια αξία που απέκτησε αυτομάτως αυτή η επένδυση κλπ., ακόμα και τον πλέον αφελή τον βάζει σε σκέψεις.
Σκέψεις που έχουν να κάνουν και με την προσπάθεια ζωής του αδελφού της νύφης της Προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που είναι αφιερωμένη στην επιβίωση.
Γιος δημοσίου υπαλλήλου και νηπιαγωγού από την Κύπρο,με κλίση στα Μαθηματικά, αποφοίτησε από το αμερικανικό πανεπιστήμιο MIT και δούλεψε στην Goldman Sachs, και λίγο αργότερα εργάστηκε στην Soros Real Estate Partners. Το 2004 δύο μέλη της εταιρείας του Τζ. Σόρος (Soros Real Estate Partners) οι Μίλτος Καμπουρίδης και Πέτρος Χαραλαμπίδης αποχώρησαν δημιουργώντας την Dolphin Capital Partners (DCP). Σύμφωνα με τους ίδιους, «πρόκειται για μια ανεξάρτητη ιδιωτική εταιρεία, ειδικευμένη σε επενδύσεις real estate στην Ν.Α. Ευρώπη, Καραϊβική και Λατινική Αμερική. Μια νέα και δυναμική ομάδα με πλούσιο επιστημονικό και ακαδημαϊκό υπόβαθρο». Από το 2005 η εταιρεία δηλώνει ότι διέθετε μετοχές αξίας 1 δις ευρώ, με βασικό της όχημα την εταιρεία διαχείρισης ιδιωτικών κεφαλαίων Dolphing Capital Investors (DCI), η οποία διοικείται όμως από την DCP. Η DCI επενδύει σε πλάνα μεγάλων τουριστικών έργων, ενώ από το 2006 το ενεργητικό της φτάνει τα 2,3 δις ευρώ. Τον Απρίλιο του 2007 εξαγόρασε μέσω μιας θυγατρικής εταιρείας με την επωνυμία Dolphin Capital Atlantis Ltd το 79% της κυπριακής εταιρείας Aristo Developers Ltd., ενώ σήμερα κατέχει πλέον το 100%.» (Πηγή: Ιός)
Τον Μίλτο Καμπουρίδη τον κατηγόρησε το Πρώτο Θέμα πως παίρνει μισθό 18 εκα. Ευρώ και έχει φεσώσει τους επενδυτές του. Κάτι που προκάλεσε την άμεση αντίδραση της εισηγμένης στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου AIM, Dolphin Capital Investors και προσωπικά του Μίλτου Καμπουρίδη. Όπως επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση της εταιρείας, ήδη έχει εξουσιοδοτηθεί ο δικηγόρος κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος(ο γνωστός αριστερός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΟ) να υποβάλλει αγωγές κατά της εφημερίδας προκειμένου να προστατευτούν τα συμφέροντα της εταιρίας και των μετόχων της που θίχτηκαν από τη διασπορά ψευδών, “κακόβουλων και συκοφαντικών ειδήσεων που περιέχονται σε άρθρο της εφημερίδας την Κυριακή 14 Μαρτίου 2010?….Επιχειρεί έτσι να υποβαθμίσει το γεγονός ότι τα τέσσερα κυριότερα έργα του ομίλου, το Porto Heli Collection (Πελοπόννησος), το Venus Rock Golf Resort (Κύπρος), το Playa Grande Club & Reserve (Δομινικανή Δημοκρατία) και το Pearl Island Resort (Παναμάς) προχωρούν με ταχείς ρυθμούς αφού έχουν ολοκληρωθεί όλες οι προβλεπόμενες αδειοδοτικές διαδικασίες για την υλοποίηση των πρώτων φάσεων τους και έχουν ήδη εισέλθει στην κατασκευαστική φάση. Συγκεκριμένα, ως προς το Πόρτο Χέλι το οποίο αναφέρεται στο δημοσίευμα η κατασκευάστρια Δομοτεχνική Α.Ε. έχει ήδη εγκατασταθεί και τα έργα έχουν ξεκινήσει. Η δε Aristo Developers στα 2,5 χρόνια που ανήκει στον όμιλο της Dolphin, έχει σημειώσει στην Κύπρο πωλήσεις περισσοτέρων των 800 ακινήτων με τζίρο 240 εκ ευρώ ενώ έχει χτίσει και παραδώσει στους πελάτες της 1.118 κατοικίες”
«Το επιχειρηματικό στοίχημα της Dolphin έχει αναμφισβήτητα την ευρύτερη σημασία του για την Ανατολική Μεσόγειο αλλά και για την Ελλάδα ιδιαίτερα, η οποία βρίσκεται στην πιο κρίσιμη ίσως καμπή της μεταπολεμικής ιστορίας της και έχει ανάγκη μεγάλες ξένες επενδύσεις οι οποίες με προσήλωση στην ποιότητα, ιδιαίτερη έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος και σεβασμό στις πολιτισμικές αξίες, δημιουργούν θέσεις εργασίας και συμβάλουν σημαντικά στη ανάπτυξη της οικονομίας. Κακόβουλα και συκοφαντικά δημοσιεύματα όπως αυτό της περασμένης Κυριακής δεν βάλλουν μόνο κατά της Dolphin αλλά και όλων των σοβαρών και φερέγγυων επενδύσεων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αναχώματα στην ύφεση.» Τα αποτελέσματα της μήνυσης αγνοούνται…
Πάντως αυτό το ανάχωμα στην ύφεση είναι που οδήγησε τον κ Μίλτο να δηλώσει στο Bloomberg: «..οι Έλληνες θέλουν την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Ούτε λίγο – ούτε πολύ είπε πως έχουν λανθασμένη αντίληψη για την ιδιοκτησία και πως νομίζουν ότι αν πουληθεί η γη τους θα μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Μάλιστα συνέχισε λέγοντας πως «κανένας ξένος επενδυτής δεν πρόκειται να έρθει, για να του υποδείξουν στη συνέχεια τι πρέπει να κάνει στην περιοχή της επένδυσής του».
Πάντως έχω να πω πως όλα τα παραπάνω πρόσωπα είναι αναμεμιγμένα σε ένα μεγάλο ιστό επικερδών επαγγελματικών σχέσεων. Τέτοιων ώστε να οδηγηθώ στο συμπέρασμα ότι είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι για ευκαιρίες που δημιουργούνται σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Δεν γίνεται λοιπόν να αδιαφορούν για το κέρδος- από όπου και αν προέρχεται- το δικό τους των εταιριών τους και των πελατών τους. Η διαπλοκή δηλαδή με τις πολυεθνικές, δεν προκύπτει από τις ηθικές αδυναμίες μιας μερίδας πολιτικών.Μα είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που έχει για θεμέλιο λίθο της την ατομική ιδιοκτησία και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού μέσα από την σύμφυση υπαλληλικού πολιτικού προσωπικού ακόμα και με γάμους ,με επιχειρηματικά συμφέροντα.Σε διαφορετική περίπτωση θα ακύρωναν τον εαυτό τους ως συνεπείς καπιταλιστές.
Και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλάνε για την ανάγκη αιματηρών θυσιών από τον εργαζόμενο λαό.
Υ.Γ. Η υπόθεση του εκατομμύριου του Κούβελου έσκασε την ίδια μέρα που Εγκρίθηκε από το υπουργικό συμβούλιο η πράξη νομοθετικού(Νέα συνταγματική εκτροπή) περιεχομένου για τη μείωση των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Γνώριζε ο Γ. Παπανδρέου για τα κοιτάσματα , αλλά το απέκρυπτε...

politis-gr...

Ο Γ. Παπανδρέου γνώριζε για τα ενεργειακά κοιτάσματα και δη αυτά που βρίσκονται νότια της Κρήτης, αλλά το απέκρυπτε.
Αυτό προκύπτει από έγραφα τα οποία δημοσίευσε το WikiLeaks και αφορούν «ενδοεταιρικές» συνομιλίες των στελεχών του αμερικανικού ιδρύματος στρατηγικών πληροφοριών Stratfor .
Τα συγκεκριμένα τηλεγραφήματα αποκαλύπτουν συζητήσεις του επικεφαλής της Stratfor με δικούς του αναλυτές- δεν είναι δηλαδή μια εκτίμησή τους απλά, αλλά διαρροή.
Αναφέρουν για κοιτάσματα που έχουν εντοπιστεί νότια της Κρήτης και ειδικότερα εντός της Μεσογειακής Ράχης, έκτασης περίπου 80.000 Km2, με μεγάλο μέρος της να βρίσκεται εντός της ελληνικής Α.Ο.Ζ .
Σε τηλεγράφημα του Stratfor, επίσης, αναφέρεται η πιθανότητα να ενταχθεί η Ελλάδα «στο μπλοκ του δολαρίου», στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης των φυσικών της πόρων.
Ο συντάκτης παρατηρεί ότι «τελικά η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του δολαρίου είναι το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται αυτό τον καιρό στα παρασκήνια».
Η πηγή των πληροφοριών περιγράφεται ως «οικονομική με πολύ καλές διασυνδέσεις» και έχει τον ανώτερο βαθμό αξιοπιστίας (Α).
Στο σημείωμα υπάρχει εκτενής αναφορά «στη δυνατότητα της Ελλάδας να γίνει μεγάλη παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου». Πιο εντυπωσιακό όμως είναι το τέλος του κειμένου. «Στην περίπτωση που η Ελλάδα γίνει σημαντική παραγωγός φυσικού αερίου/πετρελαίου, η χώρα θα προτιμήσει να ανήκει στο μπλοκ του δολαρίου. Από ό,τι κατανοούμε ο Παπανδρέου φλερτάρει με τις ΗΠΑ». Ο συντάκτης διαπιστώνει πως «το να γίνει η Ελλάδα μέλος της ζώνης του δολαρίου ταιριάζει με το νέο γεωπολιτικό σενάριο που έχει διαμορφώσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ».
Οι – με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα – «ενδοεταιρικές» συζητήσεις των στελεχών που διέρρευσαν, αφορούν διάστημα από τις αρχές του 2010 μέχρι το 2011.
Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το Δεκέμβριο του 2009 δήλωνε ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε πετρέλαιο ή το πετρέλαιο που έχουμε είναι πολύ λίγο»(σ.σ προσοχή στη παγίδα. Αναφερόταν τεχνηέντως σε πετρέλαιο και όχι σε φυσικό αέριο, όταν οι σχετικές ερωτήσεις αφορούσαν γενικά υδρογονάνθρακες) και όπως αποδεικνύεται τα κοιτάσματα, ειδικά νότια της Κρήτης, είχαν ήδη εντοπιστεί και ήταν γνωστά.
Επίσης λίγους μήνες μετά και ενώ οι πληροφορίες είχαν αρχίσει και διέρρεαν ο μέχρι σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος μιλώντας στη Βουλή έλεγε τα ίδια: «Δεν υπάρχει …πετρέλαιο στην Ελλάδα».
Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν είναι εύλογα και πολλά, με κυριότερο το «Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν προτίμησε να δημοσιοποιήσει ,τουλάχιστον, την ύπαρξη των μεγάλων κοιτασμάτων νοτίως της Κρήτης και αδιαμφισβήτητα εντός της ελληνικής ΑΟΖ , προκειμένου να διαμορφώσει τις αναγκαίες θετικές προσδοκίες των αγορών για την ελληνική οικονομία , αλλά προτίμησε την οδό της απόκρυψης και του ψεύδους;» .
Μήπως γιατί με αυτό τον τρόπο δεν θα ήταν δυνατή η καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας και η οδήγηση της χώρας στις δαγκάνες του ΔΝΤ;
Τέλος, μήπως η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου για το περίφημο δημοψήφισμα , το οποίο υπέθαλπε τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ, αποσκοπούσε στην … «ζώνη του δολαρίου» ;

Οι ατέλειες της Αριστεράς...

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..

Όλα τ’ άλλα τά ‘χουμε τέλεια, οι ατέλειες της Αριστεράς μας μάραναν ! Ξιπαζόμαστε σαν τις ανέραστες –να μην το πω χειρότερα- γεροντοκόρες: ‘Eίναι πολυδιασπασμένοι’ ! ‘Kοιτάν τις καρεκλίτσες τους’! ‘Δεν βλέπουν πέρα απ’ τα κομματικά τους στρατόπεδα’ ! ‘Βολεύονται στις ανέξοδες κριτικές’ ! ‘Δεν έχουν έτοιμη λύση’ ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΑΜΩΤΟ ΚΑΜΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΛΥΣΗ, πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους;;
H ‘Αριστερά’ είναι μια ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. Που θα κάνει μυριάδες ΛΑΘΗ. Που θα ΑΠΟΤΥΧΕΙ χιλιάδες φορές. Που θα ΖΗΤΗΣΕΙ και θα ΞΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ και θα ΞΑΝΑΜΑΤΑΖΗΤΗΣΕΙ ΘΥΣΙΕΣ: Αλλά είναι η μόνη ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. Και τα όποια της λάθη –και τα πάθη- θα τα ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.
Γιατί, αυτή εδώ η τωρινή ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, πάει ΑΝΑΠΟΔΑ: Ανάποδα απ’ την ουσία. Ανάποδα απ’ τον άνθρωπο. Ανάποδα απ’ την οικολογία. Ανάποδα απ’ την ζωή. Είναι ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ετούτο που ΚΑΤΑΠΙΝΟΥΜΕ. Είναι για να ΕΠΙΖΗΣΕΙ το ΘΗΡΙΟ, όχι οι άνθρωποι. Τους ανθρώπους τους θυσιάζει. Τους καταπίνει αμάσητους. Πότε θα το καταλάβουμε;;…
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να βρίσκουμε ΑΛΛΟΘΙ στη δική μας αναποφασιστικότητα. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε για ΑΛΛΟΝ ΕΝΑ ΣΩΤΗΡΑ, που θα μας ποτίσει το ίδιο δηλητήριο, αλλά με ΔΗΘΕΝ άλλη συνταγή. Ας σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε με τις ΑΝΑΠΤΥΞΕΙΣ τους και τις ΠΑΡΟΧΕΣ τους και τις ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ τους. Είναι ΔΙΚΕΣ τους, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ. Αφορούν μόνο τις δικές τους ζωές, τα δικά τους παιδιά, όχι τα δικά μας.
Άντε, λοιπόν ! Ας ΣΤΡΙΨΟΥΜΕ. Εκατόν ογδόντα μοίρες !
Κι εσείς ‘κυρίες’ μου, κρατήστε τις φούστες σας: Περνάμε πάνω απ’ την κόλαση !...

Ο χαρταετός...

της Μαρίας Φραγκάκη, alfavita ...
Εντάξει, αυτές τις Απόκριες δεν τις κατάλαβα. Δεν τις ντύθηκα, δεν τις γλέντησα. Κατάλαβα μόνο λίγο από τους μασκαράδες της κι από τα γέλια των παιδιών στο προαύλιο την Παρασκευή.
Εντάξει, χαρταετό δεν πέταξα. Άλλοτε ετοίμαζα με τους φίλους μου τα ζύγια του από την προηγούμενη κι ανήμερα έβλεπα τον χαρταετό μου να ανυψώνεται πάνω στον καθαρό ουρανό, να αντρειεύει και να φλερτάρει με τις αχτίδες του ήλιου.
Αυτές τις απόκριες, πού να χεις ψυχή να πετάξεις αετό. Γιατί ο αετός θέλει ψυχή για να πετάξει. Αλλιώς «πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός».
Ήμουν προβληματισμένη, εάν έπρεπε να αναρτήσω στο BLOG του σχολείου μας πως εγώ, η Διευθύντρια του, Μαρία Φραγκάκη του Στυλιανού, καλούμαι σε απολογία για «το πειθαρχικό παράπτωμα της ατελούς εκπλήρωσης υπαλληλικού καθήκοντος…» από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης. Ήμουν προβληματισμένη για τους παρακάτω λόγους:
•To blog μας διαβάζεται αλλά και σχολιάζεται ελεύθερα, όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς, αλλά και από τους μαθητές μας, τους γονείς και τους κηδεμόνες τους, έχοντας προσωπικά κάνει ιδιαίτερες ενέργειες για να είναι αυτό «ανοικτό» και «ευέλικτο.
•Αναρωτήθηκα, πώς θα ένιωθαν οι κοντά 300 μαθητές μας, τα νιόβγαλτα βλαστάρια μας, εάν έβλεπαν πως τη Διευθύντρια του Σχολείου την πηγαίνουν για τιμωρία στο γραφείο ενός άλλου Διευθυντή. Ξέρουν βέβαια, πως η «τιμωρία στο γραφείο της διευθύντριας» δεν είναι κάτι «κακό» στο σχολείο μας, διότι έχει κουβεντούλα, αγκαλιά, φιλί, χειραψία συμφωνίας και τουλάχιστον ένα σοκολατάκι. Η «τιμωρία στο γραφείο του δ/ντη» είναι μια μεθοδολογική προσέγγιση συμπεριφοριστικών προτύπων που δε με εκφράζει ως ύπαρξη.
•Αναρωτήθηκα πως θα ένιωθαν οι συνάδελφοί μου εκπαιδευτικοί, κοντά 30 δάσκαλοι, νέα παιδιά υπέροχοι πρωτοδιόριστοι ανθοί, αναπληρωτές ΕΣΠΑ, αλλά και ώριμοι δάσκαλοι με παιδαγωγική εμπειρία χρόνων, όταν θα δουν τη Διευθύντριά τους να καλείται να «απολογηθεί εγγράφως για πειθαρχικό παράπτωμα» και να έχει και «πειθαρχικό φάκελο». Τα παιδιά των 500 ευρώ και οι απαξιωμένοι δάσκαλοι «αυξημένων προσόντων» θα έχαναν όποιο λογισμό και όνειρο τους έχει απομείνει και προσπαθούμε με κόπο να υποστηρίξουμε από την αρχή της χρονιάς με το παιδαγωγικό μας έργο, ακόμα και τα απογεύματα στις εθελοντικές συναντήσεις της «Παιδαγωγικής Συντροφιάς» μας.
•Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθαν οι κοντά 600 γονείς των μαθητών μας, που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους για τη (νέα) διευθύντρια, η οποία σύμφωνα με το Νόμο «βρίσκεται στην κορυφή της σχολικής κοινότητας και είναι διοικητικός αλλά και επιστημονικός παιδαγωγικός υπεύθυνος στο χώρο αυτό», όταν θα έβλεπαν να καλείται για «πλημμελείς ενέργειες», για «ύφος ειρωνικό» και για «άρνηση».
Θεώρησα, προς στιγμήν, πως το σχολείο μας θα έχανε την ισορροπία του, τη διοικητική και παιδαγωγική του επάρκεια, την καινοτόμο του ματιά, το όραμά του για ένα μέλλον που του πρέπει, το ψυχικό του σθένος σε δύσκολες εποχές, στις οποίες χρειάζεται να υπάρχει και να συνυπάρχει ο «ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ». Αυτό είναι και το σύνθημα του σχολείου μας που φωνάζουμε όλοι το πρωί μετά την πρωινή μας προσευχή και διαπερνάει το νου και τη ψυχή μας για να μη ξεχνάμε.
Φοβήθηκα. Τέσσερις ημέρες τώρα, από τη στιγμή που παρέλαβα τον «εμπιστευτικό φάκελο», σκεφτόμουν να μην το κάνω. Σκέφτηκα να κρύψω από τα παιδιά και τους γονείς τους ένα πραγματικό γεγονός. Αυτό, για να μη θιγεί το κύρος μου ως «manager», για να μπορεί ο λόγος και οι πράξεις μου να «πιάνουν τόπο» και να μπορώ να διοικήσω το σχολείο, όπως πριν. Ακόμα για να μη δημιουργήσω σύγχυση στους μαθητές μου, που τους νουθετώ από την αρχή μιας δύσκολης σχολικής χρονιάς με τη ψυχή μου, εγώ μια «κακή» και «διωκόμενη» διευθύντρια. Βγήκε μέσα μου εκείνο το παραπονιάρικο κορίτσι με τα κοτσιδάκια, που φοβήθηκε μήπως του τα τραβήξουν και πονέσει. Βγήκε εκείνος ο στίχος της Κικής Δημουλά «ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι, πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω…».
Σκέφτηκα τότε τον πατέρα μου το Στυλιανό και τη μητέρα μου την Αντωνία, που με μεγάλωσαν με τόσες οικονομικές δυσκολίες, σε τόσο δύσκολες εποχές, αλλά με έμαθαν να έχω δροσερό νου, ζεστή καρδιά και καθάριο βλέμμα. Σκέφτηκα την κόρη μου, τη δεκαεξάχρονη Νεφέλη, που τη μεγαλώνω με πολύ κόπο, αλλά μπορώ και κοιτώ βαθιά στα μάτια την ατίθαση εφηβεία της και αγκαλιάζω ολόκληρα την τρυφερή ψυχή της. Σκέφτηκα και τους Δασκάλους των μαθητικών και φοιτητικών μου χρόνων. Τον κύριο Νίκο Δρίλη, που τον είχα στην Τετάρτη Δημοτικού, που του άρεσε να του μιλώ και να με ακούει, καθησυχάζοντας τους φόβους μου. Το Δημήτρη το Λιαντίνη που τον είχα στη Μετεκπαίδευση Κι έλεγε «Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα ΄ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο… Φροντίσαμε, να κατεβάσουμε το δάσκαλο από το φυσικό του πρωτάτο στα στερνά και στα έσχατα της υπόληψης και της ζωής». Το Βασίλη Μακράκη, που ήταν ο μέντορας των διδακτορικών μου σπουδών, που μου τόνιζε πως «οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναστοχάζονται κριτικά, να μετασχηματίζουν τις απόψεις τους και να δρουν ως στοχαζόμενοι και ενεργοί πολίτες».
Όλοι τους με μάθανε να σκέφτομαι με τη ψυχή μου κι αυτή να ναι η πυξίδα μου.
Να υποστηρίζω την αλήθεια μου, χωρίς να κατηγορώ κανέναν κι αυτή να ναι πρίμο αεράκι στα πανιά μου.
Και να τη λέω, όχι για να τη μαθαίνουν επειδή το λέω ΕΓΩ.
Να τη λέω για να την κρίνουν ΕΚΕΙΝΟΙ, οι μαθητές, οι φοιτητές μου, η κόρη μου, οι συνάδελφοί μου, ΟΛΟΙ εσείς.
Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω, για να μην ακούγονται πιθανόν, σκόρπιες και ανυπόστατες κουβέντες, υποστηρίζοντας το δίκιο μου που πλήττεται, την προσωπικότητά μου που θίγεται, το κύρος μου που διαπομπεύεται, τους συναδέλφους μου που αγωνιούν για μένα, τους μαθητές μου που θα απορούν με τα μεγάλα τους μάτια όταν μάθουν, τους γονείς που θα χουν αναστατωθεί κι ας μην το λένε, την κόρη μου που δεν πέταξε μαζί μου σήμερα το χαρταετό της.
Αν ελέγχομαι, διότι δήθεν δεν εκτέλεσα την εντολή για δημοσιότητα της πράξης «Στήριξη των σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα», δηλώνω ότι η πληροφόρησή είναι λαθεμένη: οι ‘έγχρωμες αφίσες’ των οποίων το ψηφιακό αποτύπωμα μας έστειλε το Υπουργείο, είχαν τοποθετηθεί εγκαίρως και δεόντως, ασπρόμαυρες όμως γιατί ντράπηκα πια να ζητάω μελάνι, πληρωμένο από τις τσέπες των γονιών, και έγχρωμο!
Δεν μου είναι σαφές αν, πέρα από τις «παραλείψεις» μου, επίσης ελέγχομαι για τα λόγια και τα γραπτά μου, δηλαδή για την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης καθώς και της υποχρέωσης υπεράσπισης της υγείας και ασφάλειας των μαθητών μου, αλλά και της συνεργασίας με τους συναδέλφους μου μαθητές των άλλων σχολικών μονάδων.
Συμμετέχω, εκτός του διδακτικού μου έργου στο Πανεπιστήμιο, σε «ευρωπαϊκές πράξεις αναπτυξιακών προγραμμάτων» εδώ και δεκαπέντε χρόνια, στα είκοσι της υπηρεσίας μου, ως επιμορφώτρια, σχεδιάστρια εκπαιδευτικού λογισμικού, ειδικός εμπειρογνώμονας παιδαγωγικών θεμάτων, επιστημονικός σύμβουλος στα έργα αυτά, συγγραφέας των τεχνικών τους δελτίων. Γνωρίζω καλά και αποδέχομαι πλήρως τις υποχρεώσεις, που προκύπτουν από τα έργα αυτά, μεταξύ των οποίων και τις πράξεις δημοσιότητας. Λυπάμαι όμως, που αντί να στέλνονται στα σχολεία αισθητικά και λειτουργικά εκτυπωμένες και πλαστικοποιημένες αφίσες, στέλνονται ψηφιακά αρχεία που μας ζητιέται να τυπώσουμε σε χαρτί και να αναρτήσουμε, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην το κάνω.
Τα κύρια καθήκοντά μου, από την άλλη μεριά είναι διαφορετικά, και μια διευθύντρια σχολείου πρέπει να βάζει προτεραιότητες σύμφωνα με το Νόμο: προέχει η υγεία και η ασφάλεια των μαθητών, η παιδεία και η εκπαίδευσή τους, η φροντίδα για την συντήρηση και ολοκλήρωση των υποδομών του σχολείου, η επικοινωνία και συνεργασία με τα υπόλοιπα σχολεία -μεταξύ πολλών. Η απάντησή μου στο mail που δέχτηκα από το Τμήμα ΕΣΠΑ, της Διεύθυνσης στην οποία ανήκει το σχολείο που υπηρετώ, δήλωνε την αγωνία τη δική μου και των συναδέλφων μου για τις επαναλαμβανόμενες δηλωμένες ανάγκες του σχολείου μας στους ιθύνοντες από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Ήταν υπενθύμιση, η οποία εννοείται πως δε συνάδει με το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής πράξης «Στήριξη των Σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Πρόγραμμα», απαιτεί όμως απαραίτητη προϋπόθεση για την καλή λειτουργία του σχολείου μας, που λειτουργεί στη βάση αυτής.
Λυπάμαι που την υπενθύμιση κάποιοι εξέλαβαν ως ειρωνεία. Δεν έχω καμιά πρόθεση ή ενδιαφέρον να ειρωνευτώ. (Ποιόν και γιατί, άραγε;) Θα συνεχίσω όμως να απευθύνομαι, αρμοδίως αλλά και αποτελεσματικά, παρακαλετά και απαιτητικά, ήρεμα και έντονα, παντού όπου χρειάζεται, ώστε η στήριξη του σχολείου την διεύθυνση του οποίου μου εμπιστευτήκαν, να είναι κατά το δυνατό πληρέστερη και να επιτρέπει την ουσιαστική εφαρμογή ενός Ενιαίου Αναμορφωμένου Εκπαιδευτικού Προγράμματος.
Με ολοκάθαρη ματιά,
Δρ. ΜΑΡΙΑ ΦΡΑΓΚΑΚΗ
Η Διευθύντρια του 2ου Δ.Σ. Παιανίας
Η κόρη του Στυλιανού και της Αντωνίας
Η μητέρα της Νεφέλης
Η συνάδελφος και διευθύντρια της Δώρας, του Νίκου, της Μαρίας, της Φανής, του Πέτρου, της Χριστίνας, της Αλκμήνης, της Νίκης, της Ελισάβετ, της Ειρήνης, της Ματίνας, της Βασιλικής, της Ντάνιας, της Γιώτας, της Χρύσας, της Κατερίνας, της Χαράς, της Βαρβάρας, της Εβίτας, του Γιάννη, της Μαρίας, της Γιούλας, της Σοφίας, της Κάτιας.
Η δασκάλα των μαθητών του σχολείου μας & των φοιτητών μου στο Πανεπιστήμιο
Η φίλη του Μάκη, της Άντας, του Σωτήρη, της Τζένης, του Αλέξανδρου, του Νεκτάριου, της Τόνιας, του Μανώλη, του Θανάση, της Έλενας, της Κασσιανής, του Νίκου, του Παναγιώτη, της Ολυμπίας, της Δήμητρας, της Φανής, του Νίκου, της Πωλίνας, του Δημήτρη, του…, της…
Η ανθρώπινη ύπαρξη Μαρία
« ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ», Μίκης Θεοδωράκης
http://www.youtube.com/watch?v=pSujHbm-rG8

Μετά το Μάρτιο, στην ακίνδυνη χώρα...

ΤΟ ΒΗΜΑ ...
Του Γ. Μαλουχου
Οι χθεσινές αποφάσεις του eurogroup ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε: ήταν η ασπίδα προστασίας, η «εξωτερική» διασφάλιση του ευρώ εν όψει της 20ης Μαρτίου. Με τις αποφάσεις αυτές, η Ελλάδα θα «πληρώσει» κανονικά το λήγον χρέος της και το κοινό νόμισμα δεν θα απειληθεί. Ηταν η πρώτη πράξη στο νέο υβριδικό σύστημα που σταθεροποιεί το κοινό νόμισμα «προς τα έξω» και αφήνει το «μέσα» να είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, κατέστη πλέον και «με τη βούλα» μια ακίνδυνη χώρα. Όμως, το τι θα γίνει «μέσα», είναι πλέον μια εντελώς διαφορετική υπόθεση: από εδώ και στο εξής, όλα είναι πλέον ανοικτά, ακόμα και η τυπική πτώχευση.
Όπως έχουν διαμορφωθεί πλέον τα πράγματα η Ελλάδα έχασε το ένα από τα δύο «όπλα» που είχε στα χέρια της: το φόβο ότι μπορεί η κρίση της να εξαπλωθεί. Το άλλο «όπλο», το θεσμικό, μένει να το δούμε, αν και όλα δείχνουν ότι οι ελληνικές ηγεσίες ούτε αυτού θα κάνουν χρήση, όπως ήδη αποφάσισε η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, παραπέμποντας το Δημοσιονομικό Σύμφωνο σε δημοψήφισμα, το οποίο απειλεί να το τινάξει στον αέρα. Δημοψήφισμα που ουδεμία σχέση έχει με την καταστροφική ανοησία Παπανδρέου που έθεσε τη χώρα στην τελική ευθεία του κακού. Οι Ιρλανδοί δεν θα απαντήσουν σε ερώτημα του τύπου «μένουμε ή φεύγουμε από το ευρώ»… Η πίεση του δημοψηφίσματός τους, δεν θα είναι προς το εσωτερικό, αλλά προς τις Βρυξέλλες. Εκείνοι, θα κάνουν χρήση του θεσμικού «όπλου» όχι εναντίον της χώρας τους, αλλά υπέρ της…
Μετά τις 20 Μαρτίου, η Ελλάδα μη απειλούσα πλέον την εξωτερική σταθερότητα του ευρώ, θα έρθει μπροστά στη δική της μοναχική μοίρα. Τα περί ανάπτυξης, ουδόλως ενδιαφέρουν τον οποιονδήποτε έξω: είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Ο δρόμος που επελέγη και διασφαλίστηκε τόσο θεσμικά όσο, πλέον, και μετά τις 20 Μαρτίου, πραγματικά, είναι ο δρόμος της εσωτερικής πτώχευσης, η οποία, από τις 20 του μηνός, θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να δείξει τα δόντια της, σε μια χώρα που θα είναι πλέον ακίνδυνη για όλους, πλην για τον εαυτό της…
Μετά τον Μάρτιο, η Ελλάδα θα πληρώσει σωρευτικά και τοις μετρητοίς τα σπασμένα δεκαετιών, για τα οποία, ασφαλώς, έχει την πρώτιστη ευθύνη: για το κράτος που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια. Και το οποίο ασφαλώς πρέπει να αλλάξει εκ βάρθων – το πρόβλημα είναι η βία με την οποία κάτι τέτοιο επιβάλλεται να γίνει και το που αυτή η βία θα οδηγήσει. Το πιο ιλαροτραγικό, όμως, είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, που έφτιαξαν αυτό το κράτος μετά το 1981, με το ΠαΣοΚ να έχει αναμφισβήτητα το κύριο βάρος της ευθύνης, τα ίδια τώρα καλούνται να «σώσουν» τη χώρα κατεδαφίζοντάς το…
Όμως, στη διαδικασία αυτή, που κάθε άλλο παρά «ευγενής» και ανυστερόβουλη είναι, οι κίνδυνοι για τη σταθερότητα του τόπου είναι τεράστιοι. Και εκείνοι που θα πρώτοι απ’ όλους θα καρπωθούν τα οφέλη της, και θα είναι μεγάλα, θα είναι εκείνοι που θα ελέγχουν ασφυκτικά πλέον αυτό που διεθνώς απεκλήθη «η πρώτη αποικία μέσα στην Ευρώπη»…

Σε ράγες το μετεκλογικό τοπίο...

kathimerini.gr...

Tου Σταυρου Λυγερου

Εάν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, η Ν. Δ. θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά μακριά από την αυτοδυναμία. Είναι εύκολο ο Σαμαράς να λέει ότι θα προκηρύξει νέες εκλογές, αλλά δύσκολο να το κάνει. Η τρόικα και οι ντόπιοι σταυροφόροι του Μνημονίου, στους οποίους πια έχει προσχωρήσει, θα του ασκήσουν ασφυκτικές πιέσεις για να τον αποτρέψουν και θα έχουν επιχείρημα. Μόνο εάν προσπαθήσουν να του «φορέσουν καπέλο» (στην πρωθυπουργία) τον Παπαδήμο, ο Σαμαράς θα τα στυλώσει. Η Ν. Δ. δεν πρόκειται να κερδίσει αυτοδυναμία. Από τη στιγμή που ψήφισε το νέο Μνημόνιο έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική βάση της. Ο χρόνος δουλεύει εναντίον της. Η επιρροή της βρίσκεται σε καθοδική και όχι σε ανοδική τροχιά. Ενα σημαντικό τμήμα της λαϊκής Δεξιάς δικαιολογημένα αντιμετωπίζει πια τη Ν. Δ. σαν συνεργό στο «έγκλημα» και γι’ αυτό θα αναζητήσει δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας του. Και τέτοια δοχεία υπάρχουν. Ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, όμως, είναι λίγος για να προσλάβει μεγάλες διαστάσεις η φθορά. Η πολιτικοεκλογική αποδόμηση της Ν. Δ. θα συντελεσθεί μετεκλογικά.
Ετσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ο μόνος δρόμος για τον Σαμαρά θα είναι να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Μόνος διαθέσιμος εταίρος θα είναι η πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε και το νέο Μνημόνιο και έχει συσπειρωθεί γύρω από τον Βενιζέλο. Τα προγνωστικά δείχνουν ότι ο σημερινός υπουργός Οικονομικών θα κερδίσει την εσωκομματική μάχη, αλλά είναι πολύ αμφίβολο εάν το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ενωμένο. Εκτός από το ρήγμα που προκάλεσαν οι πρόσφατες μαζικές διαγραφές, είναι πιθανόν να προκύψει στην πορεία κι άλλο ρήγμα.
Μία κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα έχει τις ευλογίες της τρόικας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να τη σώσει. Θα χρεωθεί την εκτιμώμενη περαιτέρω βύθιση της οικονομίας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων, τα νέα αιματηρά μέτρα και πιθανώς μία κοινωνική έκρηξη. Με άλλα λόγια, το ενδεχόμενο να καταρρεύσει η χώρα στα χέρια των Σαμαρά - Βενιζέλου συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες.
Μετά την επιτυχή ρυμούλκηση της Ν. Δ. του Σαμαρά στην όχθη του Μνημονίου, η τρόικα και οι ντόπιες δυνάμεις που υποστηρίζουν την πολιτική της έχουν στρέψει τις πιέσεις τους προς τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Και αυτό, επειδή το μικρό αυτό κόμμα έχει γίνει ο προνομιακός υποδοχέας των «εκλογικών προσφύγων» που μαζικά συρρέουν από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται δημοσκοπικά δεύτερο κόμμα. Η -με διαφορά χρονικής φάσης- αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ. υποχρεώνει τους σταυροφόρους του Μνημονίου να βρουν πρόσθετο πολιτικό - κοινοβουλευτικό στήριγμα για την πολιτική τους. Ετσι κι αλλιώς αντιμετωπίζουν τα υπάρχοντα κόμματα σαν αναλώσιμα. Το επόμενο διάστημα, η ΔΗΜΑΡ θα βρεθεί στη μέγγενη, γεγονός που θα την υποχρεώσει να ξεκαθαρίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει».

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Κυνικοί εκδοροσφαγείς ...

Γαλαξιάρχης ...
Συνταγματολόγος: «Καταργήσαμε το Σύνταγμα για να προστατέψουμε το Σύνταγμα»
Υπουργός: «Δεν μπορεί να υπάρχει χώρα εκτός των Αγορών και Σύνταγμα χωρίς χώρα»
Υφυπουργός: «Ανάπτυξη είναι από μηδέν, το εισόδημα να γίνει κάτι»
Λαός: «Μπεεεε!»

Από το δούλεμα…

«Λεφτά υπάρχουν» είπε ο μεγάλος σοσιαλδημοκράτης οραματιστής του 4ου δρόμου και τσέπωσε 44% του εκλογικού σώματος που έκανε τον κόπο να φτάσει ως την κάλπη. Ο αντίπαλός του είχε φροντίσει στο μεταξύ να γελοιοποιήσει το σύνθημα της “επανίδρυσης του κράτους”, να αφήσει τη μισή χώρα να καεί και να διαλύσει τον κρατικό μηχανισμό γενικότερα, πνίγοντας τον πολιτικό κόσμο στα σκάνδαλα και την αναξιοπιστία. Ο “κουρασμένος” Καραμανλής ήταν από το καλοκαίρι του 2009 άλλωστε αναχωρητής. Το ίδιο και ένας στους τρεις έχοντες δικαίωμα ψήφου κάτοικοι αυτής της χώρας. Ήταν τόση η ενθουσιώδης εξαπάτηση του Παπανδρέου ώστε λίγο πριν τις εκλογές ακόμη και οι δικοί του τού ψυθίριζαν «κόψε κάτι». Τι σημασία είχε άλλωστε; Η συστηματική απάτη αποτελεί συνώνυμο της άσκησης εξουσίας από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους. Ένας τάχα μου προοδευτικός πρόεδρος, γόνος του ιδρυτή του κόμματος της σοσιαλιστικής δημαγωγίας, θα κώλωνε;
Κι άντε το χάψανε μερικά εκατομμύρια ψηφοφόροι αυτό το «λεφτά υπάρχουν», που αναμφίβολα θα συνοδεύει ως το θάνατό του -και πέρα από αυτόν- τον πλέον καταστροφικό ηγέτη της μεταπολίτευσης. Το δούλεμα όμως δεν σταμάτησε ούτε την επόμενη των εκλογών. Αντιθέτως, η χώρα οδηγήθηκε στην αδίστακτη επιτήρηση κάτω από ένα δολοφονικό μνημόνιο, εν μέσω φαύλου κύκλου ψεμάτων και διαψεύσεων. Φαύλος κύκλος που δεν σταμάτησε ούτε μετά την είσοδο -κατόπιν πρόσκλησης και ξεδιπλώματος κόκκινου χαλιού στην υποδοχή- του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν στη χώρα. Από κεκτημένη ταχύτητα ενδεχομένως οι υπουργοί και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονταν τόσο φυσικά ότι το μαύρο είναι άσπρο σαν να απαντούσαν στην ερώτηση «πόσο κάνει 1+1».
Δεν ήταν λίγοι τότε εκείνοι που είχαν επισημάνει ότι μεγαλύτερη καταστροφή από τις ίδιες τις πολιτικές του μνημονίου, θα επέφερε η μέθοδος επιβολής τους. Ότι ο μαζικός εμπαιγμός των πολιτών θα οδηγούσε σε φαινόμενα κοινωνικής αποσάθρωσης και ενδεχομένως τυφλής και βίαιης αντίδρασης. Προσωπικά έχω γράψει πολλές φορές για τη συλλογική παράνοια στην οποία οδήγησαν τους πολίτες, με την τόσο εξόφθαλμη στρέβλωση της πραγματικότητας και το βίαιο στραπατσάρισμα της κοινής λογικής. «Πονάει το μυαλό μου να σας ακούει», επέμενα. Εκείνο που δεν είχα προβλέψει σε ό,τι αφορά το ψυχολογικό και νοητικό πόλεμο που είχε κηρύξει η κυβέρνηση και τα μίσθαρνα όργανά της στην κοινωνία, ήταν το επόμενο, ακόμη πιο διαλυτικό, βήμα. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα υποτιμήσει για το πόσο ψυχροί εκτελεστές μπορούσαν να καταντήσουν.

…στον ψυχρό κυνισμό

Όταν χρησιμοποιήσεις όλα τα ψέμματα του καταλόγου της πολιτικής απάτης (και δεν είναι λίγα αυτά). Όταν καταντήσεις ένας κοινός εκβιαστής. Όταν, κάποια στιγμή μετά από όλα αυτά, έχεις αρχίσει να επαναλαμβάνεσαι αναγκαστικά και αφόρητα. Όταν ακόμη και τότε, κανείς δεν σε ελέγχει ουσιαστικά για το τι λες και τι κάνεις. Όταν κανείς δεν σε σκουντάει καν να σου πει «συμμαζέψου». Όταν, όταν, όταν… Περνάς στο επόμενο βήμα: την αποκτήνωση.
Κάπως έτσι λοιπόν και αφού το εκβιαστικό δίλημμα «μνημόνιο ή καταστροφή» έχει εκφραστεί σε όλες τις εναλλακτικές εκδοχές του, από το βήμα της βουλής, το γυαλί της τηλεόρασης, τα ρυπαρά ραδιοκύματα και τις κατακίτρινες σελίδες του Τύπου, η πολιτική ελίτ της χώρας αποκτηνώθηκε εντελώς. Δεν χρειάζεται πλέον να βιάζει άλλο τη λογική και να προσποιείται για τα πάντα. Απενοχοποιημένη πια, πέρασε στον κυνισμό.
Εκεί που ο όρος “συνταγματική εκτροπή” βρισκόταν στο στόμα μόνο μιας χούφτας ανθρώπων, οι οποίοι συστηματικά κατηγορήθηκαν ως γραφικοί, έρχεται ο Προκόπης Παυλόπουλος, συνταγματολόγος, πρώην υπουργός και νυν βουλευτής πρώτης γραμμής της Νέας Δημοκρατίας να ομολογήσει ψυχρά ότι: «Καταργήσαμε το Σύνταγμα για να προστατέψουμε το Σύνταγμα». Είχε προηγηθεί βέβαια ο, επίσης συνταγματολόγος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, το βράδυ ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης. Εντός της κοινοβουλευτικής αίθουσας και μπροστά στα μάτια 300 βουλευτών (και εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών) ισχυρίστηκε ότι «δεν μπορεί να υπάρχει χώρα εκτός των Αγορών και Σύνταγμα χωρίς χώρα». Με λίγα λόγια, το Σύνταγμα υφίσταται μόνο όταν η χώρα λειτουργεί ομαλά εντός το παγκόσμιου αγοραίου συστήματος και πάντα κατά την κρίση της κυβέρνησης. Χωρίς ντροπή. Ακόμη χειρότερα: κουνώντας το δάκτυλο σε όλους όσοι τον αμφισβητούν αυτόν προσωπικά και την κυβέρνησή του. Σπέρνοντας κατηγορητήρια αριστερά-δεξιά για μειοδότες και υπηρέτες οικονομικών συμφερόντων που θέλουν να πτωχεύσει η χώρα. Έτσι λοιπόν, όσοι ανησυχούν για την τύχη του ξεχειλωμένου ελληνικού Συντάγματος και κατά συνέπεια του βιασμένου πολιτεύματος, βαπτίστηκαν όργανα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Εχθροί της χώρας.
Ποιος θα σταματήσει λοιπόν έναν αστείο υφυπουργίσκο, σαν τον Παντελή Οικονόμου, που έσβηνε σελίδες από το προσωπικό του ιστολόγιο προκειμένου να κρύψει τις παλινωδίες του, από το να γίνει εξίσου κυνικός, ισχυριζόμενος ότι «ανάπτυξη είναι από μηδέν, το εισόδημα να γίνει κάτι», απαντώντας σε ερώτημα σχετικό με τις αντισυνταγματικές μειώσεις του βασικού μισθού; Ποιος θα ελέγξει έναν πρώην (και νυν) μεγαλοδημοσιογράφο που διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος ενός επίσης διορισμένου τραπεζικού υπαλλήλου στη θέση του πρωθυπουργού, όταν δημοσίως δηλώνει ότι η κατρακύλα των εισοδημάτων του μισθωτού δεν θα έχει σταματημό και πως στόχος είναι η Λετονία και η Βουλγαρία, όπως άλλωστε «περιγράφει το ίδιο το Μνημόνιο»;
Ποιον να φοβηθούν όλοι αυτοί; Τους δημοσιογράφους που τους γλείφουν δουλοπρεπώς; Τους διανοητές που τους παρακαλάνε να τολμούν περισσότερο; Τους καλλιτέχνες που βαράνε τα στήθη τους για καμένα ντουβάρια και κερδίζουν εκατομμύρια τραγουδώντας για την “φτωχολογιά”; Ή μήπως τις σποραδικές βουβές λιτανίες που αυτοβαπτίζονται διαδηλώσεις;

Το τελευταίο βέλασμα

Το τέρας βγήκε από το κλουβί. Γλυκάθηκε από τη γεύση της ανθρώπινης σάρκας και, όντας ανεξέλεγχτο, κυκλοφορεί διψασμένο για ανθρώπινο αίμα. Δεν κρύβεται. Δεν φοράει μάσκα. Δεν παριστάνει το χορτοφάγο που αναγκάστηκε να φάει σάρκες. Δεν βαφτίζει καν το κρέας ψάρι. Ομολογεί ότι είναι ανθρωποφάγο, ότι πεινάει και βγήκε για κυνήγι.
Δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί γιατί το θήραμα δεν έχει δείξει διάθεση να αμυνθεί. Για την ώρα βελάζει δυνατά. Πού και πού ρίχνει καμιά κλωτσιά, αλλά δεν έχει καν αρχίσει να τρέχει. Πόσο μάλλον να στρέψει τα κέρατα προς τον σφαγέα του. Δεν γνωρίζω ποια είναι η ψυχολογία του κατσικιού λίγα λεπτά πριν περάσει την πόρτα του σφαγείου, αλλά ενδεχομένως μπορώ να τη φανταστώ. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι τη νιώθω.
Η προβατοποιημένη κοινωνία δεν έχει καν την πολυτέλεια ενός τσοπανόσκυλου που θα την μαντρώσει με γαβγίσματα και δαγκωματιές, αλλά τουλάχιστον με ασφάλεια. Αν προτιμάτε, το πρώην τσοπανόσκυλο, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, έχει γίνει πλέον ο θηρευτής του κοπαδιού. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό η αυτοοργάνωση φαντάζει ουτοπία και η συλλογική δημιουργία πολιτικού προτάγματος από συνειδητοποιημένους πολίτες-μέλη οργανωμένης κοινωνίας, αγγίζει τη σφαίρα της φαντασίας.
Τι μένει; Το τελευταίο βέλασμα πριν το μαχαίρι κόψει την τραχεία;
Αν δεν είναι αυτό, η μόνη εναλλακτική που μπορώ να φανταστώ σε αυτό το διαλυμένο κοινωνικό χάρτη είναι η μία ενστικτώδης βίαιη αντίδραση.
Το περιθώριο χρόνου για την οργάνωση έχει δυστυχώς τελειώσει. Ωστόσο σε αυτή τη φάση, η κουτουλιά είναι πολλαπλά προτιμότερη από το βέλασμα. Η οργισμένη και αποφασιστική αντίδραση απέναντι στους κυνικούς είναι η τελευταία ευκαιρία για να κερδίσει χρόνο το θήραμα. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μπορεί να οδηγήσουν στη ζωή αντί για το θάνατο.
Zaphod

Άκου ανθρωπάκο της Ελλάδας του '12 ...

alterthess ...
του Μενελαου Βουλγαρη
akou-anthropako.jpg
του Μενέλαου Βούλγαρη
Το 1948 ο Βίλχελμ Ραιχ έγραψε το περίφημο βιβλίο <<Άκου ανθρωπάκο>>.
Στο βιβλίο του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε ανέπαφος.
Ο ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός. Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει τηλεόραση
και ειδήσεις.
Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο ανθρωπάκος φοβάται. Φοβάται να βγει στον δρόμο γιατί δε θέλει να φάει ξύλο. Περιμένει λοιπόν την ώρα που ο λαός θα είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους και τότε θα επιλέξει με κάθε μέσο να διεκδικήσει το δίκιο του. Φοβάται όμως ακόμα να βγει στο δρόμο γιατί είναι πολύ μικρός για να σηκώσει το βάρος του να βγει πρώτος.
Αλλά δεν είναι ο πρώτος. Η κατάσταση στη χώρα μας μπορεί τώρα να φτάνει στο απροχώρητο ,αλλά η κατάσταση έχει φτάσει εκεί σε πολλές οικογένειες. Η χώρα μπορεί τώρα να πτωχεύει αλλά υπάρχουν πολλές οικογένειες που εδώ και καιρό έχουν πτωχεύσει, πολλοί άνθρωποι που έχουν μείνει άνεργοι, πολλά σπίτια που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, πολλοί γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι έχουν ήδη βγει στον δρόμο. Στην αρχή ειρηνικά και όταν είδαν ότι δεν πάει άλλο, όταν έφτασαν να έχουν να ανησυχούν και για τη γιαγιά, που της πετσοκόβουν τη σύνταξη, πέρα από τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, τότε περάσανε στο επόμενο στάδιο.
Θα περίμενε κανείς ο ανθρωπάκος να έβρισκε έναυσμα από αυτό και να έβγαινε επιτέλους μαζί τους στους δρόμους να ρίξει αυτή την κυβέρνηση να καταδικάσει έμπρακτα αυτή την πολιτική πριν φτάσει και αυτός σε εκείνο το σημείο. Αλλά πουθενά ο ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος είναι σπίτι του και βλέπει τηλεόραση. Και θα μου πεις μα αυτός εντάξει φοβόταν να κατέβει πρώτος αλλά τώρα είναι και άλλοι όπως ήλπιζε, γιατί δεν είναι στο δρόμο να παλεύει.
Γιατί ο ανθρωπάκος εθελοτυφλεί. Δε βλέπει ανθρώπους, βλέπει κάφρους και μπάχαλους. Δε βλέπει ανέργους οικογενειάρχες που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, δε βλέπει φοιτητές απελπισμένους χωρίς μέλλον, βλέπει παρακρατικούς μηχανισμούς.
Και μέσα σε όλα αυτά τα κανάλια είναι εκεί για τον ανθρωπάκο. Θα παρουσιάσουν τον μπάχαλο που έκαψε το αττικόν ως τον πλιατσικολόγο παρακρατικό κάφρο, όχι ως τον απελπισμένο πολίτη. Το αττικόν θα γίνει θέμα στις ειδήσεις, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες επισκιάζοντας τον βασικό μισθό στα 450 ευρώ, την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, και το νέο απάνθρωπο χαράτσι που επέβαλε η κυβέρνηση. Μα κάηκε το αττικόν... Και ο ανθρωπάκος έχει να λέει τώρα για τους απολίτιστους που κάψανε το ιστορικό αυτό κτήριο.
Και άντε τα κανάλια ελέγχονται από τις κυβερνήσεις και τους προύχοντες και έχουν λόγο να τα λένε αυτά. Ο ανθρωπάκος γιατί τα πιστεύει; Αφού προχτές είδε τον διπλανό του να μετακομίζει την οικογένεια σε δυάρι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Εχτές του είπε το παιδί του για τον Κωστάκι στο σχολείο που είναι νηστικός 3 μέρες. Σήμερα του ήρθε το νέο χαράτσι το οποίο όλως παραδόξως αυξήθηκε ενώ ο μισθός του μειώθηκε. Γιατί; Γιατί έτσι ο ανθρωπάκος μπορεί να μείνει λίγο ακόμα σπίτι. Γιατί αν δει την αλήθεια και έχει λίγο τσίπα πάνω του πρέπει να βγει με τη πέτρα στο χέρι και να παλέψει για τους συνανθρώπους του, να παλέψει γιατί σε λίγο και αυτός εκεί θα είναι. Δε θα βγει βέβαια μαζί με τους παρακρατικούς και τους προβοκάτορες.
Ποιός θα έβγαινε;
ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Ο Ανθρωπάκος εθελοτυφλεί γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Γιατί μια ζωή έχει μάθει να βάζει άλλους να παίρνουν αποφάσεις για αυτόν άλλους να δρουν για αυτόν. Από το σπίτι του που οι γονείς του που του έλεγαν πάντα τι να κάνει, από το πανεπιστήμιο που επαναστάτησε σύμφωνα με την καθοδήγηση της κνε και σε όλη του τη ζωή που εξέλεγε ανθρώπους σε κάθε βαθμίδα για να παίρνουν αποφάσεις και να του λένε τι να κάνει, ή ακόμα καλύτερα να δρουν για αυτόν. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι ο ανθρωπάκος δε φοβάται τον αστυνόμο που θα βρει απέναντί του αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του, δε φοβάται τα δικαστήρια αν συλληφθεί. Φοβάται την ίδια την ιδέα του να δράσει.
Φοβάται, γιατί δε ξέρει να το κάνει. Περιμένει λοιπόν να αναθέσει την επανάσταση σε κάποιον, ή ακόμα καλύτερα να βγουν οι υπόλοιποι να κάνουν ότι είναι να κάνουν και αυτός απλά να απολαύσει το αποτέλεσμα πάντα φοβισμένος και μικρός στο σπίτι του.
ΦΟΒΑΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΟΣ.
Όχι ανθρωπάκο δε θα σε στηρίξω όσο και αν το θες
Όχι ανθρωπάκο δε θα σε δικαιολογήσω όσο και αν το χρειάζεσαι
Γιατί όταν σε χρειάστηκα εγώ, εσύ ήσουν φοβισμένος στο σπίτι σου με τη τηλεόραση σου αγκαλιά και με έβριζες που έκαιγα την Αθήνα.

Η Βουλή και το χρήμα...

ΤΟ ΒΗΜΑ ...
Λωρη Κεζα
Υπάρχει περίπτωση να έβγαλαν όξω τα λεφτά τους έλληνες βουλευτές; Η ερώτηση είναι σαφής και διατυπώθηκε από γερμανούς βουλευτές. Απαντά ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος: «Δεν φαίνεται ότι μέλη του κοινοβουλίου έχουν βγάλει μεγάλα ποσά στο εξωτερικό». Εδώ θα χρειαστεί να ανοίξουμε μια παρένθεση, για ένα παιδικό μάθημα φιλοσοφίας. Παίρνουμε ένα πλαστικό ψαράκι, από αυτά που παίζουμε στην μπανιέρα. «Το βλέπετε αυτό κ. πρόεδρε; Φαίνεται ψάρι αλλά δεν είναι». Κατόπιν παίρνουμε μια κροκέτα Captain Iglo. «Το βλέπετε αυτό κ. πρόεδρε; Δεν φαίνεται για ψάρι αλλά είναι». Δεν μας ενδιαφέρει λοιπόν τι «φαίνεται» να έκαναν οι έλληνες βουλευτές αλλά το τι πραγματικά έκαναν. Και για να γίνει γνωστό το τι πραγματικά έκαναν πρέπει να παρουσιαστεί ένας κατάλογος, επιμελημένος από ανεξάρτητους ελεγκτές. Δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις των ομοίων, που έχουν όλη την καλή διάθεση για συγκάλυψη.

Οι βουλευτές με την εκλογή τους αποδέχονται τη δημόσια έκθεση των οικονομικών τους. Υποχρεώνονται κάθε χρόνο να δηλώσουν τα εισοδήματα, τις καταθέσεις, τα χαρτοφυλάκια, τα ακίνητα. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Επί μακρόν γινόταν αποδεκτό το «κατά δήλωση», κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αμφισβητήσει, κανείς δεν μπήκε στον πειρασμό να ελέγξει – εκτός από πρόσφατες, εξόφθαλμες υποθέσεις, που μετρώνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Άλλαξαν όμως οι εποχές και ορισμένοι ψάχνουν και ψάχνονται. Εκεί στο ΣΔΟΕ έχουν αρχίσει και σκαλίζουν βαθιά αλλά διακριτικά – δεν λένε ονόματα. Θα νιώθαμε λοιπόν πιο ασφαλείς αν ο κ. Πετσάλνικος είχε επικαλεστεί τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων, αν είχε εκδώσει μια λίστα με 300 ονόματα και έβαζε από κάτω τη σφραγίδα της Βουλής, λέγοντας ότι δεν απέσυραν τις καταθέσεις τους, για να τις σώσουν. Ένας λόγος παραπάνω για να υπάρχει καχυποψία είναι ότι αναφέρεται σε «μεγάλα ποσά». Το μέγεθος κρίνεται από τα εισοδήματα του καθενός. Τα ψιλολοΐδια του κ. Πετσάλνικου είναι για τον πρωτοδιόριστο δάσκαλο οι μισθοί μιας οκταετίας.

Ο κ. Πετσάλνικος οφείλει να απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις. Είναι λογικό να δαπανώνται 3,5 εκατ. ευρώ ετησίως για καινούργια αυτοκίνητα των βουλευτών; Εν μέσω κρίσης, όταν έξω από το Κοινοβούλιο κοιμούνται δεκάδες άστεγοι; Είναι δίκαιο να περικόπτονται οι συντάξεις αλλά οι βουλευτές να μην μπορούν να κρατήσουν όχημα το οποίο τους παραχωρήθηκε πριν από 2,5 χρόνια; Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Πετσάλνικος προσπαθεί να περάσει και σε αυτή τη χυδαία σπατάλη ένα συμφιλιωτικό μήνυμα: τα καινούργια αμάξια είναι μικρού κυβισμού – τέρμα τα τεθωρακισμένα. Τούτα έρχονται να προστεθούν σε άλλες, πρόσφατες προκλήσεις του προέδρου της Βουλής. Ο κ. Πετσάλνικος προκειμένου να γεμίζει κατά το δοκούν τις τσέπες των προστατευομένων του θέσπισε «Κίνητρο Επίτευξης Στόχων Στήριξης του Κοινοβουλευτικού Έργου». Δουλεύουνε, λέει, πολύ, δουλεύουνε τη νύχτα. Ρώτησε αν πατάνε ποτέ το πόδι τους στο γραφείο οι διπλοθεσίτες που πληρώνονται ως κονσιλιέρηδες της Δημοκρατίας; Αναρωτήθηκε πού χωρούν όλοι αυτοί που φέρονται να υπηρετούν 'κει μέσα; Κι επειδή ταράζεται από την ένταση της δουλειάς: ρώτησε τους γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία τι σημαίνει εφημερία κι αν χρειάζονται κι εκείνοι «κίνητρο»;

Καταλήγοντας: Ο κ. Πετσάλνικος φαίνεται να νοιάζεται για τη δικαιοσύνη. Είναι άραγε ένας δίκαιος πολιτικός;

Η τελευταία γραμμή άμυνας των φανατικών του ευρώ είναι ο φόβος....

Του Ρουσσου Βρανα απο τα ΝΕΑ ...

Μια πτωση του νομισματικού πύργου της Βαβέλ, που ορθώθηκε περίπου το ίδιο απερίσκεπτα με τον βιβλικό κάποτε στο Μάαστριχτ, δεν μπορεί παρά να φέρει έναν οικονομικό κατακλυσμό. Αυτή είναι σήμερα η τελευταία γραμμή άμυνας των υπερασπιστών του ευρώ. Ομως πολυάριθμοι οικονομολόγοι, που ανάμεσά τους διακρίνονται και νομπελίστες, υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο.
Αδιανόητο...
... Για τους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας και για τους σχολιαστές των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης, η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ είναι κάτι αδιανόητο, αφού οι ολέθριες συνέπειές της θεωρούνται δεδομένες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η αντίθετη άποψη δεν αξίζει να προσεχθεί και αυτή. Ιδιαίτερα όταν εκφράζεται από τέσσερις νομπελίστες (Πολ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Αμάρτια Σεν, Μορίς Αλέ) και δεκάδες άλλους οικονομολόγους (είτε φιλελεύθερους σαν τον Ζαν-Λικ Γκρεό και τον Εμανουέλ Τοντ είτε ριζοσπάστες σαν τον Ζακ Σαπίρ και τον Φρεντερίκ Λορντόν). Ομως, όπως επισημαίνει στο περιοδικό «Μαριάν» ο γάλλος γκολικός πολιτικός Λοράν Πενσόλ, αντί να διαλέγονται με αυτούς, οι υπερασπιστές του ευρώ προτιμούν να συγκεντρώνουν τα πυρά τους εναντίον ακραίων εχθρών του, όπως η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν που, ομολογουμένως, μπροστά στους άλλους είναι μια εύκολη αντίπαλος. Ετσι γίνεται δυστυχώς ακόμη πιο ρηχός ο διάλογος για το ευρώ, λέει ο Πενσόλ, μολονότι μέρα με τη μέρα προβάλλουν όλα εκείνα τα μειονεκτήματά του που οδηγούν την Ευρώπη σε μια ολοένα και πιο βαθιά ύφεση.
Σε έρευνά του...
... ο άγγλος οικονομολόγος Τζόναθαν Τέπερ δημοσιεύει τα συμπεράσματά του από 69 χώρες που αποχώρησαν από νομισματικές ενώσεις τον εικοστό αιώνα «με περιορισμένες οικονομικές επιπτώσεις». Κάποιες περιπτώσεις μοιάζουν περισσότερο με αυτήν της ευρωζώνης: το τέλος της Αυστροουγγαρίας το 1919, η διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, η πτώση της Σοβιετικής Ενωσης το 1992, η Αργεντινή. Ο συντάκτης της έρευνας πιστεύει πως η Ιστορία έχει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Η διαδικασία είναι γνωστή: έκδοση νέου νομίσματος και έλεγχοι κεφαλαίων. «Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η μετάβαση είναι ήπια», τονίζει, παρά την αναδιάρθρωση του χρέους. Η υπερχρέωση και η απώλεια ανταγωνιστικότητας είναι για τις περιφερειακές χώρες του ευρώ καταδικαστικές, πιστεύει ο Τζόναθαν Τέπερ. Αντίθετα, «οι δυσμενείς επιπτώσεις από την υποτίμηση του νέου νομίσματος είναι σύντομες και ακολουθεί ταχεία ανάπτυξη, λέει, επισημαίνοντας την κρίση των ασιατικών «τίγρεων» το 1998 και την Αργεντινή το 2002. Ο ίδιος ο Τέπερ επικαλείται τον οικονομολόγο Αντριου Ρόουζ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (Μπέρκλεϊ), ο οποίος μελέτησε τα δεδομένα 130 χωρών από το 1946 έως το 2005. «Το πιο εντυπωσιακό είναι πως παρατηρούνται εκπληκτικά λίγες οικονομικές αναταράξεις κατά τη διάλυση μιας νομισματικής ένωσης», λέει ο Ρόουζ, όπως ακριβώς και οι συνάδελφοί του Πίτερ Γκάρμπερ και Μάικλ Σπένσερ από το Πρίνστον: «Οι περισσότερες έξοδοι από μια νομισματική ένωση προκάλεσαν ελάχιστη οικονομική αστάθεια».
Κατακλυσμός;...
... Απέναντι σε αυτές τις νηφάλιες επιστημονικές απόψεις, η τελευταία γραμμή άμυνας των φανατικών του ευρώ είναι ο φόβος.

Ροη αρθρων