του Γιώργου Βεργούλη απο το AlterThess...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Συνεπώς, είναι προφανές με βάση όχι μόνο την ορθή ερμηνεία του νόμου, αλλά το πρώτον με βάση την κοινή λογική ότι ένα πλαστικό ποτήρι καφέ και μια μυική κίνηση προς την πλάτη του φερόμενου ως παθόντος (όπως οι ίδιοι οι μάρτυρες κατηγορίας κατέθεσαν στο δικαστήριο ότι δεν είναι σίγουρο αν υπάρχει επαφή) ότι δεν μπορούν να προκαλέσουν κίνδυνο για τη ζωή ή βαριά σωματική βλάβη (λ.χ. σοβαρό ακρωτηριασμό, βαριά σωματική ή διανοητική πάθηση κ.λ.π.).
Με επιστολή του προς το alterthess.gr, ο δικηγόρος Γιώργος Βεργούλης, συνήγορος υπεράσπισης ενός εκ των κατηγορουμένων για τα γεγονότα κατά την επισκεψη Φούχτελ στη Θεσσαλονίκη, απαντά σε άρθρο του Πάσχου Μανδραβελη για την εξέλιξη της δίκης και την αθώωση των τριών κατηγορουμένων. Χθες έγινε γνωστό ότι έπειτα από έφεση του εισαγγελέα οι τρεις κατηγορούμενοι παραπέπονται εκ νέου σε δίκη.
Προσβλήθηκε το περί δικαίου αίσθημα του αρθρογράφου και έσπευσε να χαρακτηρίσει προκλητικά ως «καλαμπούρι» την απόφαση δικαστηρίου που μετά από 7 ώρες εξονυχιστικής αποδεικτικής διαδικασίας κήρυξε αθώους τους κατηγορούμενους για τις πράξεις που κατηγορήθηκαν. Ειρωνικά σχόλια για τις απολογίες των κατηγορουμένων και για το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης, την εφαρμογή και ερμηνεία των νόμων, ενώ δεν απουσίαζε η κλασσική πλέον προβοκατόρικη εξομοίωση της βίας της Χρυσής Αυγής με τη βία της αριστεράς. Κατά τη δημοσιογραφική και πολιτική του κρίση η δικαιοσύνη «είχε συνδικαλιστικά κέφια» και «το σκεπτικό της απόφασης θα καταγραφεί στα νομικά χρονικά».
Πράγματι το σκεπτικό της απόφασης θα καταγραφεί στα νομικά χρονικά για τον άρτιο νομικό του συλλογισμό, για την ορθή εφαρμογή των ποινικών διατάξεων, καθώς και για την εμπεριστατωμένη ερμηνεία τους στην οποία προέβη ο δικαστής και πάντως όχι για την υπονοούμενη από το αρθρογράφο γελοιότητά της. Και ναι μεν η ελεύθερη έκφραση της γνώμης είναι σαφώς κατοχυρωμένη, αλλά η ορθότητα της, οι σκοπιμότητές της και η αντικειμενικότητά της κρίνονται ως τουλάχιστον άστοχες και προκλητικές και αυτή με βάση τα παρακάτω δεδομένα:
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με κάποια δεδομένα της κοινής λογικής και της διαδικασίας:
Α. Το δικαστήριο αναβλήθηκε δύο φορές. Η πρώτη αναβολή δόθηκε στις 17 Νοεμβρίου, καθότι είναι υποχρεωτική με βάση το νόμο (άρθρο 423 παρ. 1 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας), για να προετοιμάσει ο κατηγορούμενος την υπεράσπιση του. Η δεύτερη δόθηκε από το ίδιο το δικαστήριο στις 19 Νοεμβρίου, διότι δεν προσήλθαν, ως όφειλαν, οι μάρτυρες κατηγορίας – αστυνομικοί. Έτσι, η δίκη αναβλήθηκε στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας (15νθήμερο) και τελικά διεξήχθη στις 29 Νοεμβρίου στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης και κράτησε περί τις επτά (7) ώρες
ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ψευδές, λοιπόν, ως γεγονός και εμπαθές το αρνητικό σχόλιο του αρθρογράφου ότι η υπόθεση δικάστηκε ύστερα από πολλές αναβολές.
Κατά την αποδεικτική διαδικασία εξετάστηκαν γύρω στους 25 μάρτυρες οι οποίοι υποβλήθηκαν σε μια σειρά ερωτήσεων από τον δικαστή, την εισαγγελέα και τους πέντε συνηγόρους υπεράσπισης. Ακολούθησε η εκτενής επισκόπηση του οπτικοακουστικού υλικού που είχε προβληθεί σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια απολογήθηκαν οι κατηγορούμενοι, στους οποίους υποβλήθηκαν ερωτήσεις από το δικαστή και την εισαγγελέα και . Ακολούθησε η εκε άξεις του κατηγορητηριο λουθ (εδω προφανως υπηρξε παρεμβαση του δαιμονα του πληκτρολογιου σημ. δικη μου Α.Κ.) έπειτα η εισαγγελέας διατύπωσε την πρόταση της για να ακολουθήσουν στο τέλος οι αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Είναι προφανές ότι όταν κάποιος δεν έχει παρακολουθήσει ούτε καν ένα μέρος της αποδεικτικής διαδικασίας δεν μπορεί να τοποθετείται με τέτοιο τρόπο περί της διαδικασίας και της επερχόμενης κρίσης του δικαστηρίου, πόσο μάλλον προβαίνοντας σε χαρακτηρισμούς: «το καλαμπούρι του Αυτόφωρου Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης» στηρίζοντας την άστοχη κριτική του μόνον σε κάποια απομονωμένα αποσπάσματα από τις απολογίες των κατηγορουμένων.
Ας περάσουμε τώρα σε μερικά στοιχειώδη μαθήματα νομικής προς άσχετους με το αντικείμενο προς υπεράσπιση της λογικής:
Α. Απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης (άρθρο 309 ΠΚ): επικίνδυνη σωματική βλάβη τελείται από κάποιον ο οποίος προξενεί απλή σωματική βλάβη με τρόπο που μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο ζωής (θάνατο) ή βαριά σωματική βλάβη (λ.χ. ακρωτηριασμό, βαριά διανοητική ή σωματική πάθηση). Βασική προϋπόθεση δε για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος είναι η πρόκληση απλής σωματικής βλάβης (έστω ασήμαντης) στο σώμα του θύματος που σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να έχει επέλθει σαν αποτέλεσμα κάποια κάκωση (λ.χ. μώλωπας, εκδορά, γραντζουνιά). Και επιπλέον αυτή η απλή βλάβη που έχει επέλθει να μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο για τη ζωή ή βαριά σωματική βλάβη. Ως επικίνδυνες σωματικές βλάβες, σύμφωνα με την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων έχουν κριθεί πράξεις που έγιναν με τη χρήση επικίνδυνου μέσου ή αντικειμένου (λ.χ. δηλητήριο, περίστροφο, τσεκούρι, μαχαίρι) ή έπληξαν ευπαθές σημείο του σώματος (λ.χ. κεφάλι, μάτια, γεννητικά όργανα) ή είχαν ιδιαίτερη ένταση (λ.χ. αλλεπάλληλα-συνεχόμενα γρονθοκοπήματα).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Συνεπώς, είναι προφανές με βάση όχι μόνο την ορθή ερμηνεία του νόμου, αλλά το πρώτον με βάση την κοινή λογική ότι ένα πλαστικό ποτήρι καφέ και μια μυική κίνηση προς την πλάτη του φερόμενου ως παθόντος (όπως οι ίδιοι οι μάρτυρες κατηγορίας κατέθεσαν στο δικαστήριο ότι δεν είναι σίγουρο αν υπάρχει επαφή) ότι δεν μπορούν να προκαλέσουν κίνδυνο για τη ζωή ή βαριά σωματική βλάβη (λ.χ. σοβαρό ακρωτηριασμό, βαριά σωματική ή διανοητική πάθηση κ.λ.π.).
Β. Διατάραξη κοινής ειρήνης (άρθρο 189 ΠΚ): «Όποιος συμμετέχει σε δημόσια συνάθροιση πλήθους που με ενωμένες δυνάμεις διαπράττει βιαιοπραγίες εναντίον προσώπων ή πραγμάτων ... τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών». Το έννομο αγαθό που προστατεύει το έγκλημα αυτό είναι η δημόσια τάξη, δηλαδή η κοινωνική ευταξία σε συγκεκριμένο χώρο, ή καλύτερα η ειρηνική συνύπαρξη των εννόμων αγαθών μέσα στον κοινωνικό χώρο. Πότε ανατρέπεται, λοιπόν, κάτι τέτοιο με βάση τη διάταξη αυτή; Ο Ιωάννης Μανωλεδάκης στο έργο του «Επιβουλή της δημόσιας τάξης» (σελ. 164-165) αναφέρει: «Για να υπάρξει ανατροπή της ευταξίας με την έννοια της ευθείας και κύριας προβολής της «δημόσιας τάξης» στην αξιολογική της αυτοτέλεια, θα πρέπει να μην εντοπίζεται η αξιόποινη δραστηριότητα σε συγκεκριμένο έννομο αγαθό, αλλά σε αόριστο αριθμό εννόμων αγαθών, έτσι ώστε να αναιρείται η γενική ειρήνευσή τους στον κοινωνικό χώρο όπου εκδηλώνεται η προσβολή. Να υπάρχει, δηλαδή, τέτοια αναίρεση της ειρήνευσης των αγαθών στο χώρο (τέτοια ανατροπή της ευταξίας) ώστε κάθε έννομο αγαθό μέσα στο χώρο αυτό να είναι υποψήφιο θύμα προσβολής. Έτσι, αν το πλήθος στρέφεται κατά συγκεκριμένου μόνο ή έστω, συγκεκριμένων προσώπων ή πραγμάτων, ατομικά προσδιορισμένων, και όχι εναντίον αόριστου αριθμού εννόμων αγαθών (προσώπων ή πραγμάτων), δεν εφαρμόζεται η διάταξη του 189 ΠΚ». Με λίγα λόγια, θα πρέπει να υπάρχει γενικά ανατροπή της κοινωνικής ευταξίας, η οποία συνίσταται στο ότι έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση όπου κινδυνεύουν, ανά πάσα στιγμή αόριστος αριθμός προσώπων ή πραγμάτων, να υπάρχουν δηλαδή, φθορές, σωματικές βλάβες, βιαιοπραγίες, εμπρησμοί κ.λ.π. κατά πολλών προσώπων ή πραγμάτων και όχι μια ή δύο μεμονωμένες πράξεις κατά ενός και μάλιστα συγκεκριμένου προσώπου. Ειδάλλως, κινδυνεύει να αναχθεί η οποιαδήποτε πράξη, έστω μεμονωμένη, σε έγκλημα κατά της δημόσιας τάξης, κάτι το οποίο θα αποτελούσε παραλογισμό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Απαιτούνται, λοιπόν, με βάση τον ίδιο το νόμο πολλές βιαιοπραγίες, εναντίον εκ των προτέρων απροσδιόριστου αριθμού προσώπων (ή πραγμάτων) οι οποίες μάλιστα τελούνται με ενωμένες δυνάμεις και έτσι έχουν σαν εμπειρικό αποτέλεσμα την ανατροπή της ευταξίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να προσβληθεί αόριστος αριθμός προσώπων ή πραγμάτων, ενώ είναι απόλυτα σαφές ότι δεν αρκεί για να στοιχειοθετηθεί το έγκλημα αυτό μια μεμονωμένη πράξη κατά ενός συγκεκριμένου μάλιστα ατόμου. Αν θέλουμε τώρα ντε και καλά να βαφτίσουμε τη ρίψη καφέ, τα γιουχαΐσματα, τις έντονες φωνές και διαμαρτυρίες που στόχευαν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, που οι διαδηλωτές τον πέρασαν για τον Υφυπουργό Εργασίας της Γερμανίας που είχε κάνει προκλητικές δηλώσεις την περασμένη μέρα, ως βιαιοπραγίες, που γίνονται με ενωμένες δυνάμεις και ανατρέπουν την ευταξία σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ο οποιοσδήποτε και το οτιδήποτε σε εκείνο το χώρο, θα ήταν ένας ακραίος και επικίνδυνος συλλογισμός. Θα πρέπει, άλλωστε, να εξεταστεί συνολικά το περιστατικό, όπως προέκυψε και από τη διαδικασία, ότι δηλαδή την ημέρα εκείνη έλαβε χώρα μια ειρηνική διαδήλωση από 1000 άτομα για 6 τουλάχιστον ώρες και δημιουργήθηκε μια μικρής έκτασης ένταση για 20 δευτερόλεπτα, όταν εμφανίστηκε ο πρόξενος της Γερμανίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα διατάραξης της κοινής ειρήνης θα μπορούσε να είναι μια πορεία - επίθεση υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής όπου με κράνη στα κεφάλια, καδρόνια, λοστούς και μαχαίρια στα χέρια επιτίθενται με ενωμένες δυνάμεις σε μετανάστες μικροπωλητές, τους κτυπούν, τους καταστρέφουν τους πάγκους και τα εμπορεύματα, τους απειλούν και τους βρίζουν. Να μια ανατροπή της κοινωνικής ευταξίας!
Γ. Παράνομη βία (Άρθρο 330 ΠΚ): «Όποιος χρησιμοποιεί σωματική βία ή απειλή σωματικής βίας ή άλλης παράνομης πράξης ή παράλειψης ή εξαναγκάζει άλλον σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή για τις οποίες ο παθών δεν έχει υποχρέωση τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών...». Η εξαναγκαζόμενη πράξη, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, είναι ότι οι συγκεκριμένοι τρεις κατηγορούμενοι εξαναγκάζουν τον γερμανό πρόξενο να μην μπει στη ΔΕΘ. Ο γερμανός πρόξενος τελικώς, εισέρχεται στη ΔΕΘ και μάλιστα αρκετά εύκολα. Όπως αποδείχθηκε δεν ανακόπηκε η διέλευση του από κάποιον. Εκφράστηκε με ένταση και πάθος μια διαμαρτυρία προς το πρόσωπό του, η οποία επ ουδενί στόχευε στο να τον εξαναγκάσει να μείνει έξω από τη ΔΕΘ. Εκτός, κι αν θωρήσουμε ότι ο εξαναγκασμός στο να ανεχτεί κάποιος να ακούσει μια διαμαρτυρία στοιχειοθετεί το έγκλημα της παράνομης βίας. Το ίδιο κατέθεσαν και οι μάρτυρες κατηγορίας και ιδίως ο αστυνομικός που βοήθησε τον φερόμενο ως παθόντα να εισέλθει στη ΔΕΘ, ο οποίος κατέθεσε, ότι κινήθηκε από μόνος του και μάλιστα προληπτικά προς το άτομο αυτό χωρίς και ο ίδιος να γνωρίζει για ποιον πρόκειται, λέγοντας στους διαδηλωτές να παραμερίσουν, όπως και έγινε ύστερα από λίγο.
Τέλος και επειδή κάποιοι επιδιώκουν διακαώς και αδιακρίτως την τιμώρηση ανθρώπων για πράξεις οι οποίες, ναι μπορεί να είναι ποινικά αδιάφορες, με βάση την ορθή ερμηνεία του νόμου, αξίζει να σημειωθεί ότι μια από τις βασικές αρχές του ποινικού δικαίου είναι ότι η πολιτεία δεν επεμβαίνει αυτεπαγγέλτως για την εφαρμογή της ποινικής διαδικασίας και την τιμώρηση κάποιου για εγκλήματα τα οποία ο φερόμενος ως παθών δεν υποβάλλει έγκληση. Τέτοια εγκλήματα είναι ενδεικτικά: η απλή σωματική βλάβη (ή η εντελώς ελαφρά ή ασήμαντη σωματική βλάβη) και προφανώς η απόπειρά τους, η εξύβριση (λόγω ή έργω), η απειλή κ.λ.π.. Αυτά τα εγκλήματα δεν διώκονται αν δεν υπάρχει έγκληση από τον παθόντα.
Θα έπρεπε να γνωρίζετε κ. Μανδραβέλη ότι η πολιτεία δεν μπορεί να επέμβει ως «βασιλικότερη του βασιλέως», όταν το ίδιο το θύμα δεν επιθυμεί την τιμωρία κάποιου, όταν προσβάλλονται συγκεκριμένα ατομικά και προσωπικά έννομα αγαθά! Ειδικά στις ημέρες που ζούμε θα έπρεπε να επικροτείται η έμμετρη χρήση του όπλου της ποινικής καταστολής, καθώς η εφαρμογή του με όρους μηδενικής ανοχής οδηγεί σε ακραία φαινόμενα.
Τελικό Συμπέρασμα: Όταν κάποιος τοποθετείται με τέτοιο τρόπο χωρίς να έχει παρακολουθήσει τη διαδικασία, όπως εξελίχθηκε, χωρίς να μπορεί να γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά που αναφαίνονται κατά τη διεξαγωγή της δίκης μέσω της εξέτασης μαρτύρων και την εξονυχιστική επισκόπηση όλων των αποδεικτικών μέσων (βίντεο, εγγράφων κ.λ.π.), χωρίς να γνωρίζει το νόμο και ό,τι αυτός απαιτεί για να καταδικαστεί κάποιος σε ένα συγκεκριμένο έγκλημα, είναι προτιμότερο να σωπαίνει, γιατί εκτίθεται.
Όταν μάλιστα τα αρνητικά αυτά σχόλια κατευθύνονται κατά υποκειμένων που ζουν μέσα σε μια κοινωνική εξαθλίωση, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, είναι αντιμέτωποι με τη διαθεσιμότητα και την απόλυσή τους που αναγγέλθηκε πριν από λίγες ημέρες και από πάνω προκαλούνται από εμπρηστικές δηλώσεις: «3.000 Έλληνες υπάλληλοι κάνουν τη δουλειά 1000 Γερμανών», η κριτική που εκφέρει είναι τουλάχιστον εμπαθής, προσβλητική και μάλλον κατευθυνόμενη.
Η συλλογική προσπάθεια, ο αγώνας και η διαμαρτυρία προς επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, η εξισορρόπηση των κοινωνικών αντιθεσεων, η επίτευξη της κοινωνικής αλληλεγγύης για τους όλο και αυξανομενους πληττομενους και εξαθλιωμένους δεν πρέπει να ποινικοποιείται.
Ας στραφεί η οξεία κριτική σας και η δίψα σας για καταδίκες σε φαινόμενα πραγματικής βίας που αφορμώνται από ξενοφοβία και ρατσισμό.
Θεσσαλονίκη, 4/12/2012
Γιώργος Βεργούλης
Συνήγορος Υπεράσπισης ενός εκ των αθωοθέντων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου