ΤΗΣ OΛΓΑΣ ΛΑΦΑΖAΝΗ* απο την Αυγη...
«Εγώ, όπως και κάποιοι άλλοι σαν εμένα από το Αφγανιστάν ή αλλού είμαστε η συνέχεια μιας μεγάλης ιστορίας μετανάστευσης, που ξεκίνησε και συνεχίζει αυτό τον δρόμο, εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε αυτή την αλυσίδα. Στη Ελλάδα μ’ άρεσε πάρα πολύ να έρθω, με τη βαθιά ιστορία, τη φιλοσοφία της, και τον κόσμο, τον λαό της. Βέβαια, φτάνοντας εδώ, σε αυτόν τον τόπο που αγαπούσα κάπως από έξω, από μακριά, δεν ήταν εύκολο. Κατάλαβα πως εδώ οι μετανάστες δεν έχουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια και από τον νόμο, κι από παντού, είναι σαν εμπόρευμα.(…)
Η Αθήνα είναι όλα αυτά τα προβλήματα που βλέπουμε. Για αυτά τα προβλήματα, όμως, κάποιος είναι υπεύθυνος. Το κράτος δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει τίποτα. Ακόμα κι η φασιστική νοοτροπία που δημιουργείται τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία έχει τις ρίζες της στο κράτος. Εάν δεν υπάρχει πρόγραμμα για να λυθούν κάποια ζητήματα, τότε ομάδες του κόσμου θα αντιδρούν. Όταν βλέπουν μετανάστες θεωρούν ότι τους ενοχλούν, ότι παίρνουν τη μερίδα της ζωής τους, αυτή που δικαιούνταν και έτσι δημιουργείται ένας φόβος. Πρέπει να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες, να μη βλέπουνε τους μετανάστες σαν βάρος σε μια κοινωνία. Αν βλέπουμε τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, αντί να βρούμε λύση για να έχουμε καλύτερη ζωή όλοι μας, θα ζήσουμε σε χειρότερη κατάσταση. Όσοι ζούνε μέσα σε κάποια γεωγραφικά σύνορα δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι οι ιδιοκτήτες αυτού του χώρου. Πρέπει να σκέφτονται πως αν οι μετανάστες κατάφερναν να έχουν μια κανονική ζωή, ισότιμη, θα μπορούσαν να είναι μεγάλη δύναμη για αυτή την κοινωνία. Πώς μπορούμε να πούμε ότι όλοι όσοι ζούνε στον πλανήτη φτιάχνουν ένα μωσαϊκό. Αν έχει μόνο ένα χρώμα, το λέμε απλό. Όταν είναι διαφορετικό, φαίνεται ωραία. Κι έτσι νομίζω είναι και η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες. Όταν είναι από διάφορα χρώματα, όταν φτιάχνονται από διαφορετικούς ανθρώπους, φαίνονται πιο όμορφες.
Κάθε δυσκολία έχει δύο πλευρές. Τώρα στην Ελλάδα είναι η οικονομική κρίση. Εγώ σαν ένα κομμάτι της κοινωνίας -γιατί κι εγώ είμαι ένα κομμάτι της κοινωνίας- δεν πρέπει να βλέπω μόνο τις δυσκολίες, γιατί υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Μπορεί με την κρίση να αλλάξει και το σύστημα, να γυρίσει ανάποδα, να φέρει κάτι καλό. Το χειρότερο πάντως είναι να μη μάθουμε από την εμπειρία του κάθε προβλήματος και της κάθε δυσκολίας.(…)
Αυτό που ελπίζουμε σαν πρόσφυγες είναι να έχουμε καλή μνήμη απ’ την κοινωνία όπου ζούμε. Μπορεί σε κάποια φάση να σταματήσει η δική μας αλυσίδα μετανάστευσης, αλλά αυτό που δεν σταματάει ποτέ είναι η ιστορία, αυτό που δεν σταματάει ποτέ, νομίζω, είναι η μνήμη και οι εμπειρίες που θα πάρουμε μαζί μας».
Συζητώντας με τον Αλί σκεφτόμουν μια φράση από το βιβλίο του Burghardt Du Bois "The souls of Black Folk", γραμμένο το 1903: «Ο Νέγρος έχει γεννηθεί με ένα πέπλο αλλά και με το χάρισμα μιας δεύτερης ματιάς σε αυτόν τον αμερικάνικο κόσμο». Ο Αλί, όντας ταυτόχρονα εντός και εκτός της κοινωνίας, έχει τη δυνατότητα μιας δεύτερης, διεισδυτικής ματιάς στα τεκταινόμενα: για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τη μετανάστευση, για την κρίση, για τον ρόλο του κράτους. Βλέπει, με βάση την εμπειρία του, πως η ζωή προχωράει, ότι δεν τη χαρακτηρίζει μόνο το σήμερα, αλλά αποτελεί μια συνέχεια με το χθες και μια προϋπόθεση για το αύριο. Βλέπει πως είμαστε οι δημιουργοί του μέλλοντός μας, που, δεν μπορεί, θα κάνει μια στροφή προς το καλύτερο. Ο Αλί έχει τη ματιά ενός αισιόδοξου, φτωχού κοσμοπολίτη. Ενός ταξιδευτή που σε κάθε στροφή του δρόμου βλέπει όχι μόνο τον κίνδυνο αλλά και τη δυνατότητα, την ομορφιά. Δεν πιστεύει σε σύνορα και πατρίδες -άλλωστε τα έχει «παραβιάσει» πολλές φορές στο ταξίδι του-, αλλά πιστεύει στην ομορφιά της διαφορετικότητας του κόσμου τον οποίο προσεγγίζει με σεβασμό και εμπιστοσύνη. Ο Αλί, όπως και άλλοι άνθρωποι με τις δικές του εμπειρίες, έχουν πολλά να μας πουν. Ας τους ακούσουμε.
*Η Όλγα Λαφαζάνη είναι μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
Η Αθήνα είναι όλα αυτά τα προβλήματα που βλέπουμε. Για αυτά τα προβλήματα, όμως, κάποιος είναι υπεύθυνος. Το κράτος δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει τίποτα. Ακόμα κι η φασιστική νοοτροπία που δημιουργείται τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία έχει τις ρίζες της στο κράτος. Εάν δεν υπάρχει πρόγραμμα για να λυθούν κάποια ζητήματα, τότε ομάδες του κόσμου θα αντιδρούν. Όταν βλέπουν μετανάστες θεωρούν ότι τους ενοχλούν, ότι παίρνουν τη μερίδα της ζωής τους, αυτή που δικαιούνταν και έτσι δημιουργείται ένας φόβος. Πρέπει να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες, να μη βλέπουνε τους μετανάστες σαν βάρος σε μια κοινωνία. Αν βλέπουμε τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, αντί να βρούμε λύση για να έχουμε καλύτερη ζωή όλοι μας, θα ζήσουμε σε χειρότερη κατάσταση. Όσοι ζούνε μέσα σε κάποια γεωγραφικά σύνορα δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι οι ιδιοκτήτες αυτού του χώρου. Πρέπει να σκέφτονται πως αν οι μετανάστες κατάφερναν να έχουν μια κανονική ζωή, ισότιμη, θα μπορούσαν να είναι μεγάλη δύναμη για αυτή την κοινωνία. Πώς μπορούμε να πούμε ότι όλοι όσοι ζούνε στον πλανήτη φτιάχνουν ένα μωσαϊκό. Αν έχει μόνο ένα χρώμα, το λέμε απλό. Όταν είναι διαφορετικό, φαίνεται ωραία. Κι έτσι νομίζω είναι και η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες. Όταν είναι από διάφορα χρώματα, όταν φτιάχνονται από διαφορετικούς ανθρώπους, φαίνονται πιο όμορφες.
Κάθε δυσκολία έχει δύο πλευρές. Τώρα στην Ελλάδα είναι η οικονομική κρίση. Εγώ σαν ένα κομμάτι της κοινωνίας -γιατί κι εγώ είμαι ένα κομμάτι της κοινωνίας- δεν πρέπει να βλέπω μόνο τις δυσκολίες, γιατί υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Μπορεί με την κρίση να αλλάξει και το σύστημα, να γυρίσει ανάποδα, να φέρει κάτι καλό. Το χειρότερο πάντως είναι να μη μάθουμε από την εμπειρία του κάθε προβλήματος και της κάθε δυσκολίας.(…)
Αυτό που ελπίζουμε σαν πρόσφυγες είναι να έχουμε καλή μνήμη απ’ την κοινωνία όπου ζούμε. Μπορεί σε κάποια φάση να σταματήσει η δική μας αλυσίδα μετανάστευσης, αλλά αυτό που δεν σταματάει ποτέ είναι η ιστορία, αυτό που δεν σταματάει ποτέ, νομίζω, είναι η μνήμη και οι εμπειρίες που θα πάρουμε μαζί μας».
Συζητώντας με τον Αλί σκεφτόμουν μια φράση από το βιβλίο του Burghardt Du Bois "The souls of Black Folk", γραμμένο το 1903: «Ο Νέγρος έχει γεννηθεί με ένα πέπλο αλλά και με το χάρισμα μιας δεύτερης ματιάς σε αυτόν τον αμερικάνικο κόσμο». Ο Αλί, όντας ταυτόχρονα εντός και εκτός της κοινωνίας, έχει τη δυνατότητα μιας δεύτερης, διεισδυτικής ματιάς στα τεκταινόμενα: για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τη μετανάστευση, για την κρίση, για τον ρόλο του κράτους. Βλέπει, με βάση την εμπειρία του, πως η ζωή προχωράει, ότι δεν τη χαρακτηρίζει μόνο το σήμερα, αλλά αποτελεί μια συνέχεια με το χθες και μια προϋπόθεση για το αύριο. Βλέπει πως είμαστε οι δημιουργοί του μέλλοντός μας, που, δεν μπορεί, θα κάνει μια στροφή προς το καλύτερο. Ο Αλί έχει τη ματιά ενός αισιόδοξου, φτωχού κοσμοπολίτη. Ενός ταξιδευτή που σε κάθε στροφή του δρόμου βλέπει όχι μόνο τον κίνδυνο αλλά και τη δυνατότητα, την ομορφιά. Δεν πιστεύει σε σύνορα και πατρίδες -άλλωστε τα έχει «παραβιάσει» πολλές φορές στο ταξίδι του-, αλλά πιστεύει στην ομορφιά της διαφορετικότητας του κόσμου τον οποίο προσεγγίζει με σεβασμό και εμπιστοσύνη. Ο Αλί, όπως και άλλοι άνθρωποι με τις δικές του εμπειρίες, έχουν πολλά να μας πουν. Ας τους ακούσουμε.
*Η Όλγα Λαφαζάνη είναι μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου