Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Γιατί κλαις, Πρόεδρε;

της Νίνας Γεωργιάδου, ΑΛΦΑΒΗΤΑ ...
ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ, ΠΡΟΕΔΡΕ;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ
28 Οκτώβρη 2011
Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.
ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.
Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».
Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.
Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του.
Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.
Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν - τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο.
Κι όμως δε δακρύσατε.
Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.
Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.
Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».
Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.
Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.
Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».
Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.
Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.
Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.
Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.
Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,
τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.
Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ – που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.
Και τέλος – γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία – μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.
Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11

Πάς καλά, πράϊμ-μίνιστερ;

Protagon ... του Άρη Δαβαράκη ...


Δεν θέλω να φλυαρήσω και να πλατειάσω ασκόπως: Θέλω όμως απαραιτήτως και επειγόντως να καταγράψω την απορία μου που γρήγορα μεταμορφώθηκε σε οργή και θυμό. Δεν το κατάλαβα καθόλου αυτό το ύφος του «νικητή» που μόλις επέστρεψε από μια δύσκολη μάχη. Λέω για τον Γιώργο Παπανδρέου βέβαια. Μήπως πρέπει να το κοιτάξει; Έχει μήπως πεισθεί ότι μας «έσωσε» κιόλας; Ότι η διετία του οδήγησε σ’ αυτόν τον θρίαμβο του "κουρέματος" της Πέμπτης που θέλησε να τον εκμεταλλευτεί κιόλας και πολιτικά, απευθύνοντάς μας και διάγγελμα πανηγυρικό, την ώρα της μεγάλης τηλεθέασης και των δελτίων ειδήσεων; Στέκει καλά ή μας κοροϊδεύει συνειδητά και έχει πεισθεί ότι είμαστε εντελώς κορόϊδα και δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον τόπο; Μήπως θέλει να του πούμε και «ευχαριστώ» για τους αξιοθρήνητους, τρισάθλιους χειρισμούς του, που έχουνε κλείσει ήδη πολλές χιλιάδες σπίτια και οδηγούν άμεσα, μέσα στον δύσκολο αυτόν χειμώνα 2011-2012, ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας που κατοικούν στην Ελλάδα, στην πλήρη πια απόγνωση;
Το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες στα δύσκολα δεν μας αρέσει να μιζεριάζουμε κι’ έχουμε από τη φύση μας μια διάθεση να υπερβούμε το εμπόδιο που προκύπτει έξαφνα μπροστά μας, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο γερά μας σφράγισε ο Γιώργος Ανδρέου Παπανδρέου. Δεν θέλω να προχωρήσω ούτε σε χαρακτηρισμούς άκομψους ούτε σε συμπεράσματα ενοχλητικά, αλλά μη βγαίνεις αδερφάκι μου να μας πεις ότι είσαι και πολύ μάγκας και πολύ ωραία τα κανόνισες γιατί είναι σαν να μας προκαλείς. Enough is enough – για να στο πώ και στη μητρική σου γλώσσα. Δεν φτάνει που μας οδήγησες, πριν ακόμα εκλεγείς στο ΔΝΤ, κραυγάζοντας, μόλις όρκισες κυβέρνηση, με τον φωστήρα σου τον Παπακωνσταντίνου, «Τιτανικός, Τιτανικός, βυθιζόμαστε». Δεν φτάνει που μας έχει εκθέσει παγκοσμίως με τις πρωτοβουλίες σου – επενδύεις τώρα και στην συνέχεια της πολιτικής καριέρας σου στην Ελλάδα; Μήπως σε παραμυθιάζει κανείς πως θα ξανακατέβεις (κάποτε) σε εκλογές και θα τρέξουμε να σε ψηφίσουμε –να σε επιβραβεύσουμε για την παγκόσμια διαπόμπευση στην οποία μας έχεις υποβάλλει; Έλεος κύριε πρωθυπουργέ! Δεν έχεις καταλάβει πώς το 80% του Ελληνικού λαού (και λίγους λέω) μετράει τις μέρες μέχρι ναρθεί η ώρα να τελειώσει αυτός ο φαύλος κύκλος που σε περιλαμβάνει – μαζί με όλο εκείνο το κομμάτι του "πολιτικού προσωπικού" που μας έφερε ως εδω και με τους παρατρεχάμενους αυτών των ανθρώπων σε όλα τα κόμματα;
Κρίμα, δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Υπομονή κάνουμε Γιώργο, υπομονή και ΖΕΝ και καλές σκέψεις, επειδή πιστεύουμε στην αισιοδοξία σαν στάση ζωής. Επειδή ελπίζουμε πως θα τα περάσουμε και τα δικά σου τα δύσκολα και, πολύ σύντομα, θα αποτελείς παρελθόν. Αυτό περιμένουμε : Ξεμπέρδευε Γιώργο, κι’ εσύ και η κυβέρνησή σου και διαλέξτε άλλα χόμπι : Οι πολίτες που έχουν δικαίωμα ψήφου ήδη αναζητούν άλλες διεξόδους και θα τις βρουν. Αντέχουμε – είμαστε από καλή γενιά. Θα τα καταφέρουμε, φτάνει να μας αδειάσεις τη γωνιά το συντομότερο.

Garbage In, Garbage Out * ...

Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*
Δεν μπορεί η θεωρία σου να είναι καλύτερη από τις υποθέσεις που χρησιμοποίησες, δεν μπορεί το εμπειρικό μοντέλο σου να καλύψει τη φτώχεια των πρωτογενών στοιχείων σου, δεν μπορεί η στρατηγική σου να ξεπεράσει τις θεωρητικές και ιδεολογικές, συχνά άρρητες, παραδοχές σου.
Η απόφαση της συνόδου βασίζεται σε συγκεκριμένες υποθέσεις. Δυστυχώς για το μέλλον του κόσμου της εργασίας στην Ελλάδα, και στην Ευρωζώνη, οι κυριότερες από αυτές δεν έχουν πια καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Η πρώτη υπόθεση έχει να κάνει με τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης. Το κείμενο που δημοσιεύτηκε επιμένει σε αυτό και ευελπιστεί ότι καμία άλλη χώρα δεν θα χρειαστεί κούρεμα του χρέους στο μέλλον. Με λίγα λόγια η προσπάθεια είναι να δημιουργηθεί μια υγειονομική ζώνη γύρω από την Ελλάδα, όπως επιδιώχθηκε και το καλοκαίρι.
Και αυτό θα αποτύχει, όπως απέτυχε μετά τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, και γιατί, όταν αφήνει κανείς μια χώρα να χρεωκοπήσει, ο πειρασμός να επαναληφθεί το πείραμα αυξάνεται, και γιατί τα νέα ποσά για το EFSF μπορεί να μην επαρκούν (ακόμα και αν ξεκαθαριστεί με μεγαλύτερη λεπτομέρεια ο τρόπος χρηματοδότησης του ταμείου).
Αλλά πιο σημαντικό ακόμα είναι το γεγονός ότι το πρόβλημα της Ελλάδας, και των άλλων PI(I)GS, δεν αφορά κυρίως το χρέος. Αντιθέτως αφορά την πραγματική οικονομία, το οικονομικό μοντέλο, τις μακροοικονομικές ανισορροπίες εντός της Ευρωζώνης. Μια λύση που δεν θίγει αυτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Αντιθέτως η δεύτερη υπόθεση υπονοεί ότι η ρίζα του κακού είναι η δημοσιονομική χαλαρότητα των κρατών μελών. Το κείμενο της απόφασης δίνει μεγάλη έμφαση σε αυτό, στη σημασία της πειθάρχησης, της εποπτείας και του συντονισμού, όπου ο συντονισμός κατανοείται ως μέσο για την επιβολή της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής.
Η ιδέα ότι η ίδια η λιτότητα μπορεί να αποτελεί το πρόβλημα απουσιάζει εντελώς. Και γι' αυτόν τον λόγο η λογική της απόφασης παραμένει στο δίπολο “περισσότερη λιτότητα, περισσότερα δάνεια”. Αλλά δεν είναι το θέμα μόνο οικονομικό. Η πειθάρχηση και ο συντονισμός χρειάζονται πολιτική νομιμοποίηση. Και αυτή η νομιμοποίηση θα απουσιάζει όσο το μοίρασμα της κυριαρχίας δεν επεκτείνει τη σφαίρα της δημοκρατίας και της συμμετοχής, όσο δεν φέρει τον κόσμο της εργασίας πιο κοντά στον χώρο όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις και προπαντός όσο δεν αντιμετωπίζει τις ανάγκες των πολλών.
Η τρίτη υπόθεση θεωρεί ως δεδομένο ότι οι χώρες που εφαρμόζουν πιστά τα σταθεροποιητικά προγράμματα έχουν και τις πιο ευνοϊκές προοπτικές για το μέλλον. Από αυτή τη σκοπιά στην απόφαση η Ιρλανδία παινεύεται πιο πολύ από την Πορτογαλία, που παινεύεται πιο πολύ από την Ιταλία, και έτσι φτάνουμε στη χώρα μας, που παίρνει λίγους, αλλά όχι μηδενικούς, επαίνους.
Αλλά τα πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν μόνο ένα από τα σκέλη στη δυναμική εξέλιξη του χρέους. Τα άλλα δύο είναι ο ρυθμός ανάπτυξης και το επιτόκιο. Αν δεν έχουμε ένα ρυθμό ανάπτυξης μεγαλύτερο από το επιτόκιο, τότε τα πρωτογενή πλεονάσματα συνήθως δεν επαρκούν και ενδέχεται να χειροτερεύουν την κατάσταση καθώς συμβάλλουν στο να πέσει το εισόδημα και να αυξάνεται ο λόγος χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Τέλος, το κείμενο υποθέτει ότι η κάθε χώρα πρέπει να είναι υπεύθυνη για το δικό της χρέος. Και έτσι η απόφαση δεν προσπαθεί να δημιουργήσει μια μεγάλη αγορά ευρωπαϊκών ομολόγων, όπου από τη μια το μέγεθος της αγοράς θα δυσκόλευε τους κερδοσκόπους που θα ήθελαν να απεμπλακούν και από την άλλη θα πρόσφερε κάποια προστασία και αλληλεγγύη στις πιο αδύνατες οικονομίες.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια υπόθεση κλειδί που εμπεριέχει όλες τις άλλες υποθέσεις. Αυτή είναι ότι η οικονομική και χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική της Ε.Ε. έχει χτιστεί σε στέρεη βάση και το πολύ να χρειάζεται μερικές και μικρές διορθώσεις. Και ακριβώς επειδή αυτή η υπόθεση είναι θεμελιακά λανθασμένη, οι ηγέτες της Ευρωζώνης όχι μόνο δεν προτείνουν σωστές λύσεις, αλλά δεν θέτουν καν τα σωστά ερωτήματα.
*Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
(*Σκουπίδια βάζεις, σκουπίδια βγάζεις)

Ο Χριστός, ο Ζαμπούνης και ο ...Κάρολος

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...
Κατανοώ απόλυτα τον κακοχωνεμένο μακιαβελισμό της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και της ελέω Τρόικας Πολιτικής «Εξουσίας» να απαξιώσει τους πολίτες, ράβοντας τους στο κούτελο, γραφικές ταμπέλες σαν τα κίτρινα αστέρια του Δαυίδ. Είναι το τελευταίο ...προκεχωρημένο φυλάκιο που μπορούν να υπερασπιστούν ...καταρρέοντας.
Αλλά μου είναι αδιανόητο να αποδεχτώ ότι κάποιοι βυθιζόμενοι σε θεσμολαγνικούς αυτισμούς, σε μιντιακα παιχνιδάκια απαξιωμένων υπαλληλίσκων, σε επιθεωρησιακά νούμερα μπουλουκτσήδων της συναλλαγής, θα απολογούνται για την ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών. Όποιων πολιτών. Όλων των Πολιτών.
Η Πολιτική έχει ΠΑΝΤΑ σαφές ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται. Κι αυτό το πλαίσιο δεν ήταν ποτέ ...μεταφυσικό. Ήταν πάντα ταξικό. Όταν η μεσαία τάξη βυθίζεται κ προλεταριοποιειται, όταν η εργασία της απαξιωνεται κ η περιουσία της δεν αξίζει ούτε το χαρτί των συμβολαιογραφικών τίτλων ...ιδιοκτησίας, είτε είναι θρησκευόμενη, είτε είναι ποδοσφαιροφιλη, είτε είναι εθνικιστική, είτε είναι βουδιστική, είτε είναι φαν της Τατιάνας, είτε φαν του Γιανναρα, τότε έχει ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΈΝΟΥ έναν ΕΧΘΡΟ κ έναν ΣΥΜΜΑΧΟ. Τον εχθρό τον εντόπισε, τον γνωρίζει και τον καταγράφει. Τον ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΕΙ. Οι νοικοκυραίοι πήραν το όπλο τους.
Τώρα μένει να καταλάβει ο ...Σύμμαχος, ότι η Κοινωνία είναι πιο μπροστά από τα δικά του ...μεταφυσικά προβλήματα savoir faire. Αν δεν το καταλάβει...αν συνεχίσει τους ..ελιτισμούς, τότε δεν αυτοκαταστρέφεται απλά. Αυτό είναι το μικρότερο κακό. Το μεγάλο κακό είναι ότι η Φύση μισεί το ...κενό. Και δεν το αναπληρώνει πάντα, ...όπως φαντασιωνομαστε με αυτοϊκανοποίηση.
Αν νομίζει η Αριστερά ότι εκπροσωπεί κάποιου είδους ...μεταφυσική θρησκεία, όπου ευσεβείς πιστοί θα προσέλθουν να ...βαπτιστούν στα καθαγιασμένα νερά της, πλανάται πλάνην οικτρά... Ο Χριστός ...πέθανε. Ο Ζαμπούνης, γράφει σε φυλλάδες για το πολιτικάντικο life-style . Κι ο ...Κάρολος παριστάνει το φερετζέ του φαντάσματος της ...δημοκρατίας.

Λιγδιασμένες ψυχές...

LIFO...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ
To αυτάρεσκο μόρφωμα της ελληνικής Βουλής.

Magnify Image
Τρέμω μήπως έχουμε γίνει ίδιοι. Μήπως είμαστε εμείς. Βλέπω τις ξεχειλωμένες κοιλιές, αυτό τον τυμπανισμό που έχει το πτώμα της νεκρής συνείδησης κι ανατριχιάζω. Νιώθω τη μυρωδιά της λιγδιασμένης ψυχής, αυτή την αποφορά της μέσα σαπίλας, και αηδιάζω.
Αν έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, τότε μπορεί και να μας αξίζει αυτή η μάζα με ψέματα. Αυτή η παχύδερμη απάτη, παραφουσκωμένη με τα αέρια της σήψης. Φοβάμαι μήπως είναι και η δικιά μας σήψη.
Τον παρατηρώ στην τηλεόραση. Είναι αυτός ο Έλληνας πολιτικός; Ένα κουστούμι λεκτικής ακροβασίας, που μέσα του ιδρώνει ένα σώμα σιχαμερό, με λιπώδεις στρώσεις αναισθησίας κι αυταρέσκειας; Όχι, δεν είναι, αλλά τρομάζω μήπως και είναι.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει κάνει τόσα λάθη ώστε να είναι έτσι. Δεν μπορεί να αυταπατάται, θεωρώντας ευφυΐα την ευκολία με την οποία εξαπατάται. Εξυπνάδα, την τυποποιημένη τακτική της παραδοσιακής απατεωνιάς, σαν αυτή που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και από πατέρα στα παιδιά του.
Παρατηρώ χρόνια στην τηλεόραση τα χέρια που κινούνται στον αέρα σαν να προσπαθούν να σπρώξουν τις φράσεις του παντού, τις πεταλουδίτσες της λεξιπλασίας, που δεν είναι τίποτα άλλο από βρομερά σκουλήκια που έβγαλαν φτερά αφού σύρθηκαν.
Δεν θέλω να πιστέψω πως αυτή είναι η χώρα. Η εικόνα ενός υπερφίαλου σαπιοκοιλιά, ενός άρρωστου εγωλάτρη, που φτάνει να ναρκισσεύεται με την ασχήμια του. Που γίνεται Θεός και προσκυνητής του εαυτού του.
Η χώρα είναι κάτι διαφορετικό. Αν όχι, πρέπει να γίνει γρήγορα. Πρέπει ν’ αποκαταστήσει τη σχέση της με την πολιτική. Αλλιώς θα συνεχίσει να εκπορνεύεται, όπως οι σταρλετίτσες που αγκαλιάζουν τον αποκρουστικό όγκο της λιπαρής βρομιάς και σκαρφαλώνουν στην πολιτική, βαφτίζοντάς τον όγκο σοφίας.
Παρατηρώ χρόνια αυτό το τέρος, το αδηφάγο τερατώδες σώμα της υποκρισίας, που τρέφεται από τις σάρκες της ελπίδας μας, μαζί με τα φουα-γκρά των προστατών του. Αυτό τον βάτραχο της διαφθοράς που νομίζει ότι έγινε πρίγκιπας επειδή τον φίλησαν τα εκδοτικά συμφέροντα, οι ομοτράπεζοι στο μεγάλο φαγοπότι.
Ο αυτόκλητος σωτήρας που θεσμοθετεί χρόνια τη διαφθορά, την ατιμωρησία, κάνοντας νόμους πιο βρόμικους από τα σωματικά του υγρά. Που κάνει έργα, Ολυμπιάδες, αγορές και πωλήσεις κρατικών ακινήτων για να γεμίζει την κοιλιά του με μίζες.
Αυτό το χοντρό παιδί που κρατά τα εξαπτέρυγα του παραθρησκευτικού σκοταδισμού, τηρώντας με ιερή ευλάβεια τους κανόνες της συναλλαγής και της πολιτικής -πέραν την οικονομικής- είσπραξης. Που καταχώνιασε τους φακέλους του σκανδάλου με το Βατοπέδι πριν τους ανακαλύψει η δημοσιογραφική έρευνα.
Αποκλείεται να είναι έτσι η Ελλάδα. Εικόνα και ομοίωση της αφράτης φαμφαρολογίας του και της επιστημοσύνης των γνωριμιών. Ένα τηλεμάρκετινγκ στο οποίο πουλά μπορδοροδοκόκκινα πολιτικά χαλιά και πετραχήλια. Αυτό το μεταλλαγμένο ζώο της πολιτικής, που απειλεί και καταβροχθίζει ανθρώπους.
Ο χορτάτος της διαπλοκής, που προσπαθεί να συνετίσει τους πεινασμένους. Το παραγεμισμένο σακί με τις βρομιές, που στέκει όρθιο γιατί κανένας δεν θέλησε να το γυρίσει ανάποδα.
Παρακολουθώ χρόνια αυτό το αυτάρεσκο μόρφωμα, που προσπαθεί να κάνει την Ελλάδα σαν τα μούτρα του. Μια παραμορφωμένη μάζα που αγιογραφείται ως μορφωμένη από αυτούς που αντέχουν την μπόχα του ή την εμφανίζουν ως τη μυρωδιά όλων μας. Όχι, δεν είναι έτσι η Ελλάδα. Μόνος του σαπίζει.
Απλώς, όπως όλοι οι Ναπολέοντες, αγνοεί πως κατασκευάζει το Βατερλώ του. Καταδικασμένος να μείνει στη μνήμη των ανθρώπων αυτής της χώρας, όχι όπως ο ιστορικός Ναπολέοντας αλλά σαν αυτή την καρικατούρα του τρελού, με το ένα χέρι να μπαίνει στο σακάκι.
ΥΓ.: Γι’ αυτούς που αναζητούν μορφή και ονόματα για όσα περιγράφω, είναι χωρίς αντικείμενο. Πρόκειται για το λιπαρό πρόσωπο του πολιτικού μας συστήματος.

«Κούρεμα» με την... ψιλή...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr

Νέα φάση αβεβαιότητας και αναμονής άρχισε με την προχθεσινή απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης για "κούρεμα" κατά 50% των ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών - δηλαδή ιδιωτικών τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, ασφαλιστικών εταιρειών, ιδρυμάτων διαχείρισης κεφαλαίων κ.λπ. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα μειωθεί κατά 50% και από 360 δισεκατομμύρια ευρώ που είναι θα γίνει μόνο 180 δισεκατομμύρια. Ούτε κατά διάνοια δεν θα συμβεί αυτό επειδή ομόλογα αξίας τουλάχιστον 160 και ίσως 200 δισεκατομμυρίων ευρώ θα εξαιρεθούν από το "κούρεμα". Αμφιβάλλουμε εντονότατα αν όντως το ελληνικό δημόσιο χρέος μειωθεί έστω κατά 100 δισεκατομμύρια που ισχυρίζεται η κυβέρνηση Παπανδρέου. Δικός της είναι αυτός ο υπολογισμός, δεν αναφέρεται πουθενά στην απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης.
Σφοδρότατη ανησυχία προκαλεί η παντελής έλλειψη αναφοράς στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία θα υποστούν βαρύτατο πλήγμα 10 ή και 15 δισεκατομμυρίων ευρώ, αν τα ομόλογα που έχουν στα αποθεματικά τους "κουρευτούν" κατά 50%, όπως πλέον φαίνεται πιθανότατο. Ολόκληρο παράρτημα της απόφασης αναφέρεται στις τράπεζες, αλλά ούτε λέξη για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Δεν θα έχουν λεφτά τα Ταμεία να χορηγούν συντάξεις, αν μειωθεί κατά 50% η αξία των ομολόγων τους. Λογικό είναι να αναμένει κανείς ότι τουλάχιστον τους πρώτους μήνες, η κυβέρνηση θα τα χρηματοδοτήσει για να δώσουν συντάξεις και να μην προκληθεί κοινωνική αναταραχή. Δεδομένου όμως ότι η περαιτέρω δραστική μείωση των συντάξεων των Ελλήνων αποτελεί στρατηγικό στόχο τόσο της κυβέρνησης όσο και της ΕΕ, αναδύεται ένας μεγάλος κίνδυνος.
Μέχρι πότε θα χρηματοδοτεί το κράτος συντάξεις με δανεικά από το εξωτερικό, ειδικά τώρα που λεηλάτησε την περιουσία των ταμείων με το "κούρεμα" κατά 50% των ομολόγων τους; Το επιχείρημα αυτό θα ακούγεται λογικοφανές μετά από λίγο καιρό. Ούτως ή άλλως λεφτά δικά του δεν έχει το κράτος. Από αυτά που θα δανείζεται θα δίνει και για συντάξεις. Τώρα όμως η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε τη χώρα και υπό το καθεστώς "κατοχικής διοίκησης" του Γερμανού γκαουλάιτερ Χορστ Ράιχενμπαχ. Θα αφήσει η "κομαντατούρα" την Αθήνα να "σπαταλάει" τα λεφτά για συντάξεις αντί να... πετάει τους γέρους στον Καιάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης;
"Χωρίς αξιοπρέπεια στο προτεκτοράτο της Ευρώπης" είναι ο βαθύτατα απαξιωτικός για τη χώρα μας αλλά και για τον πρωθυπουργό τίτλος της γερμανικής εφημερίδας "Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ", σε μια ανάλυσή της που περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα μετά την απόφαση της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης. Οταν η ίδια η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ δηλώνει ευθέως ενώπιον του γερμανικού κοινοβουλίου ότι πρέπει "να υπάρξει μια μόνιμη επιτήρηση της Ελλάδας γιατί δεν αρκεί να πηγαίνει εκεί η τρόικα κάθε τρεις μήνες", για ποια εθνική αξιοπρέπεια της χώρας μας μπορεί να γίνει λόγος;
Καμιά ελπίδα δεν αφήνει το δημόσιο χρέος, που αυξάνεται αφηνιασμένα υπό το καθεστώς του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του πολυνομοσχεδίου, του "κουρέματος". Ο Γ. Παπανδρέου μας είπε ότι η χώρα ήταν ουσιαστικά χρεοκοπημένη επειδή το χρέος της ήταν ίσο με το 115% του ΑΕΠ όταν αυτός ανέλαβε την πρωθυπουργία. Στα δύο χρόνια εξουσίας του όμως το εκτόξευσε στο... 160%!
Πώς μας "έσωσε" όταν μετά το "κούρεμα", ο στόχος είναι το 2020, μετά από μια ολόκληρη δεκαετία ανείπωτων δεινών και λεηλασίας των εισοδημάτων του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να πέσει στο... 120% του ΑΕΠ - να είναι δηλαδή όσο όταν ο πρωθυπουργός μάς κήρυξε σε χρεοκοπία; Κοροϊδευόμαστε;
Τίποτα δεν λύθηκε στη Σύνοδο της Τετάρτης. Ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη. Οι αντιθέσεις βρίσκονται σε παροξυσμό. Οι ηγέτες της Ευρωζώνης συμπεριφέρθηκαν απέναντι στους τραπεζίτες "όπως στα πιο ωραία μαφιόζικα φιλμ" γράφουν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" στη γερμανική τους έκδοση. "Η συμμορία της Μέρκελ κέρδισε τη μάχη για μια μικρή φράση, όχι όμως τον πόλεμο" έγραψε με μίσος η γαλλική οικονομική εφημερίδα "Λα Τριμπίν". "Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα"!

Ήταν νταρντάνα του Παπανδρέου η μάνα

ΕΠΟΧΗ ...

Κώστας Κρεμμύδας

Ως επαινετικό και μη πολιτικό (όπως όλα τα άλλα καλοδεχούμενα, και κυρίαρχα, υβρεολόγια των γηπέδων), το παραπάνω πανό σίγουρα θα τύχει της έγκρισης της διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Επομένως, δεν θα χρειαστεί νέο ξυλοκόπημα, μήτε έρευνες στ’ αυτοκίνητα των φιλάθλων και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ για ανύπαρκτο αδίκημα –πέραν αυτού της διαμαρτυρίας, που μαζί με τις διαδηλώσεις ενοχλούν τη γερμανική Βουλή, κατά τα λεχθέντα ελληνικής καταγωγής Γερμανού ευρωβουλευτή, που μας συνιστά κοσμιότητα (όπως και ο Κουβέλης).

Τα πανό κι οι διαδηλώσεις ενοχλούν και την ελληνική(;) κυβέρνηση, μαθημένη τριάντα χρόνια τώρα να χαριεντίζεται off camera μεταξύ της και να ειρωνεύεται τους ιθαγενείς που την επευφημούν, την πιστεύουν και την ανέχονται, αρκούμενοι στα χαϊμαλιά και τις γυάλινες χάντρες.
Κατανοώ την αγωνία των μαθημένων να εξουσιάζουν και να εμπαίζουν εν λευκώ. Η απώλεια της εξουσίας είναι βαρύτερη κι από την απόγνωση του συνταξιούχου, τον πανικό του άνεργου, τη θαλπωρή ενός επιδόματος ανεργίας. Άλλωστε, η αγωνία, το περιθώριο, η αβεβαιότητα, η ανέχεια, είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη ύπαρξη των μαζών, όχι των φωτισμένων ηγετών τους. Για το λαό η κατραπακιά είναι αυτονόητη, όπως το χτύπημα της κάρτας, η επίπληξη του προϊστάμενου, η αναμονή στην ουρά, η ορθοστασία στο λεωφορείο, η φευγαλέα ματιά της αθλητικής στο περίπτερο, για να γλιτώσεις το ευρώ. Είναι κομμάτι μας η μιζέρια κι η ανέχεια, δηλωτικά των θεόθεν ορίων μας, που πρέπει να τα υπομένουμε, όπως τον πονοκέφαλο, την πίεση, το βαρύ κρυολόγημα.
Οι άλλοι όμως πώς ν’ αντέξουν χωρίς οδηγό και σωματοφύλακα, πώς να πορευτούν δίχως τίτλο, δημόσια διαχείριση, και αναγνώριση; Πώς να σταθούν δίχως θώκο, πού να βρουν κουράγιο για ζεμπεκιά, δίχως χαρτοφυλάκιο και κλακαδόρους; Γιατί, στα σαλόνια δε χρειάζονται έργα, ούτε καν η ελληνική γλώσσα χρειάζεται – αυτά είναι για «φλούφληδες» και «τζιτζιφιόγκους», κατά δήλωση Μεϊμαράκη - Ρέππα, λαμπρών στελεχών που κοσμούν τη Βουλή την τελευταία 30ετία.
Κι επειδή φαίνεται πως κοντοζυγώνουν τα λιγοστά δευτερόλεπτα που θα χρειαστούμε για να ανανεωθεί η εξουσία τους – εκτός αν οι ρήτρες του Γιωργάκη προβλέπουν διαφορετικά, (θα πρότεινα, πάντως, να του δώσουμε όσα συμφώνησε με τους ξένους και να τον ξεφορτωθούμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), κι επειδή κινδυνεύουν κεφάλαια της πολιτικής σκηνής να μείνουν ως μωρές παρθένες εκτός νυμφώνος της εξουσίας, μαθαίνω ότι η φιλόξενη αγκαλιά της αριστεράς άρχισε να ενεργοποιείται: Ήδη ξεκίνησαν επαφές (όχι τόσο για μας, όσο για «τη φουκαριάρα τη μανούλα του»), με μια σημαντική πολιτική μορφή, τον Γιάννη Δημαρά, ενώ ο Γιάννης Θεωνάς συνομιλεί με το ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην ευρωβουλευτή και πρόεδρο της ΓΣΕΕ των ηρωικών απεργοσπαστικών χρόνων, Γιώργο Ραυτόπουλο. (Κρίμα που πέθανε κι ο Λάσκαρης που είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων). Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί ο Ραυτόπουλος έγραψε έως και υμνητική έκθεση για τη χούντα, στις εξετάσεις του στην Τράπεζα Ελλάδος. Το βίο και την πολιτεία του μπορεί ο καθένας να θυμηθεί και να μάθει. Και βέβαια η σημερινή κατάντια της ΓΣΕΕ φέρει πλατιά και την ένδοξη υπογραφή του. (Μη λησμονήσουμε πάντως και τους δυο Στάθηδες του άλλοτε ενιαίου ΣΥΝ: Γιώτα και Παναγούλη).
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μετά από τόσα χρόνια εξουσίας είναι κάτι σαν τη χελώνα καρέτα-καρέτα, ή τη φώκια μονάχους-μονάχους: πρέπει να διασωθούν, και στην Αριστερά πέφτει ο κλήρος. Άλλωστε στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. (Ούτε στην ΕΤΕ παλιότερα υπήρχαν: όταν έχανε το ένα κόμμα έβαζαν τα στελέχη του στο ψυγείο της Διεύθυνσης Γραμματείας. Τα πρόσεχαν, τα πότιζαν, τους γλυκομιλούσαν, γιατί κάποια στιγμή θα άλλαζαν τα πράγμα. Και τότε θα βόλευαν τους δικούς τους, μέχρι να ξαναρθεί η σειρά τους). Η δημοκρατία της τραμπάλας, γι’ αυτό ο τρίτος πόλος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ’χει ρόλο. (Κι έτσι η αριστερά κατάντησε πολύγωνο: διόλου οξεία και πολυκερματισμένη).
Όταν παρατηρείται κενό στην πολιτική, έρχεται το γήπεδο να το καλύψει. Παλιότερα ερχόταν και η εκκλησία. (Και πιο παλιότερα, ο στρατός που θυμήθηκε κι ο Πάγκαλος). Και στο γήπεδο και στην εκκλησία κυριαρχεί η θρησκεία: «Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου». Η μόνη διαφορά είναι ότι στον οίκο του Θεού επικοινωνούν με ψαλμωδίες, ενώ στον οίκο του ποδοσφαίρου, με συνθήματα. Θα μπορούσα ενδεχομένως και να ψάλλω «Τη Βάσω τη Βάσω πριν μείνει στον άσσο», αλλά δεν θα γίνει κατανοητό από τον αναγνώστη. Γι’ αυτό θα προτιμήσω να συμβάλλω στην προσέγγιση με τα στελέχη του σοσιαλιστικού(!) ΠΑΣΟΚ μέσω κόσμιων συνθημάτων: αφενός για να μη μου την πέσουν οι μπάτσοι, αφετέρου για να μη φέρω σε δύσκολη θέση Ουέφα, Πλατινί και Πιλάβιο (άλλη μεγάλη μορφή της κάθαρσης, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα).
Προτείνω μέσω μιας σειράς πανό που θ’ αναρτηθούν στα γήπεδα (και σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ θα ’λεγα, αλλά σπανίζουν), να ρίξουμε γέφυρες συνεργασίας με καταξιωμένους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Ιδού τα πρώτα δείγματα: Ύφος πόζα και στιλάκι/ με Μιλένα Αποστολάκη. Κι άμα ψάχνουμε για μάγκα/ να προτείνουμε στον Τράγκα. Θα’ ναι μούρλια θα ’ναι τρέλα/ με τον Κώστα Χαρδαβέλα. Στιβαρή (και λίγο χέλι)/ είναι γάτα κι η Κατσέλη.
Και για όποιον δεν κατάλαβε: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε».


Μια ακόμα μεγαλειώδης τρύπα στο νερό...

Γ.Βαρουφάκης Η Αυγή ...
Καθώς ο βόμβος της συζήτησης σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει η νέα «συμφωνία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης αντηχεί ακόμα στ’ αυτιά μας, έπειτα από μια μακρά νύχτα κατά την οποία παρακολουθούσαμε γεμάτοι ανησυχία τις διαπραγματεύσεις των ηγετών μας, είναι εξαιρετικά εύκολο να χάσουμε από τα μάτια μας τη μοναδική αλήθεια για τη νέα αυτή εξέλιξη στο σήριαλ της κρίσης του ευρώ: δεν υπήρξε καμιά συμφωνία.
Η Ευρώπη είχε δεσμευτεί να δώσει μια μακρόπνοη λύση σε τρία αλληλοσυνδεόμενα προβλήματα: τον τραπεζικό της κλάδο που καταρρέει, το πρόβλημα του ιταλικού και του ισπανικού δημόσιου χρέους (με τις εν δυνάμει καταστροφικές επιπτώσεις του στη βαθμολογία της Γαλλίας με ΑΑΑ), καθώς και τη ρημαγμένη ελληνική οικονομία. Κανένα από τα τρία αυτά προβλήματα δεν αντιμετωπίστηκε, έστω και σε μικρό βαθμό, το βράδυ της Τετάρτης.
Ο τραπεζικός κλάδος θα χρειαζόταν μια επιθετική, υποχρεωτική αύξηση κεφαλαίου, σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. (Όχι μόνο επειδή το ποσό που προορίζεται γι’ αυτό τον σκοπό είναι ισχνό, αλλά κυρίως επειδή θα δοθούν πάμπολλες ευκαιρίες στους τραπεζίτες να μη χάσουν τον έλεγχο των χρεοκοπημένων τραπεζών τους, με ποικίλα μέσα που θα καταστήσουν την ανακεφαλαιοποίηση νεκρό γράμμα.)
Ο ντοπαρισμένος (διότι έτσι θα καταλήξουν τα ιδιωτικά κεφάλαια, κατόπιν της μόχλευσης) Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθεροποίησης (EFSF) που έχει ανακοινωθεί δεν πρόκειται να ελαφρύνει το φορτίο της Ιταλίας, ούτε να απομακρύνει τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τη Γαλλία.
Τέλος, το ελληνικό «κούρεμα» είναι απλώς το άδειο κέλυφος ενός αριθμού (50% είναι το «στρογγυλό νούμερο» που συμφωνήθηκε τις πρωινές ώρες της Πέμπτης, μόνο και μόνο για να υπάρχει ένα νούμερο), καθώς στηρίζεται σε μια σειρά γελοίες υποθέσεις και συμφωνίες, συμφωνίες με τραπεζίτες που οι πολιτικοί δεν θα καταφέρουν ποτέ να ολοκληρώσουν.
Και έτσι η Κρίση θα συνεχίσει ακάθεκτη τη διαδρομή της: ξεπερνώντας και τα τελευταία αναχώματα της ευρωζώνης, θα βαδίσει προς τη διάλυση της τελευταίας. Με λίγα λόγια, το μόνο που καταφέραμε όσοι ξενυχάγαμε μπροστά στις οθόνες και τους δέκτες μας, με όλες τις κεραίες μας στραμμένες στο Βέλγιο, είναι να χάσουμε τον ύπνο μας.
[Σχόλια και συζήτηση για το άρθρο στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]

Αριστερά και Καβάφης...

Ελευθεροτυπία...

«Ο καπιταλισμός είναι το καταπληκτικό «πιστεύω» ότι οι πιο μοχθηροί άνθρωποι θα προβούν στις πιο μοχθηρές πράξεις, για το καλύτερο όλων».
Πρόκειται για την εκ βαθέων εξομολόγηση του θεωρητικού-στυλοβάτη του καπιταλισμού, Τζον Κέινς, για ένα σύστημα που στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού υπερβαίνει ακόμα και τα όρια σχιζοφρένειας κι ύβρεως - με την αρχαία του όρου έννοια - για την ανθρώπινη ζωή σαν αυταξία αιώνων, την ίδια την ύπαρξη. Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε;
Πυρακτωμένα τα δακτυλικά αποτυπώματα τούτης της φαγέδαινας: σε παγκόσμιο πληθυσμό 6,5 δισ., τα 2,9 δισ. ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερήσια. Πεθαίνουν καθημερνά 40.000 παιδιά από πείνα, ενώ 6 πάμπλουτοι Αμερικανοί κατέχουν περσότερα χρήματα απ' όσα οι υπόλοιποι στον πλανήτη κι ο γνωστός παγκόσμιος κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος κερδίζει στο χρηματιστήριο 1,6 δισ. δολάρια, σε μια νύχτα, παίζοντας με την αγγλική λίρα κι άλλοτε με το ψωμί, τη μοίρα, τη ζωή της πλεμπάγιας. Στην Αμερική, μητρόπολη του καπιταλισμού, 29.800.000 Αμερικανοί σβήνουν από πείνα-ταπείνωση με κουπόνια και στη Βρετανία, 2.100.000 παιδιά οδηγούνται στο όριο της φτώχειας και 1.700.000 Αγγλοι σε ανήλιαγες ράμνες ανεργίας. Ο δραματικά πληθαίνων «Τέταρτος Κόσμος» (οι «υπόπτωχοι των υποπτώχων», οι άστεγοι ανθρωποαρουραίοι των τενεκεδόσπιτων στις αναπτυγμένες χώρες), τα περιττώματα της παγκοσμιοποίησης.
Στον αντίποδα του καπιταλισμού, επιμένει το κομμάτι της κοινωνίας που εκφράζεται κυρίαρχα απ' την αριστερά, με κέντρο βάρους τον άνθρωπο, το υπαρξιακό αίτημα που συμπυκνώνεται στην κοσμοθεωρία του σοσιαλισμού. Η αριστερά, με τιμαλφή διαμάντια στο διάδημα, τις υποθήκες του Χριστού για ειρήνη («και επί γης ειρήνη»), για κοινωνική δικαιοσύνη («ο έχων δύο χιτώνας διδότω τω μη έχοντι»), για φιλαλληλία («αγαπάτε αλλήλους») κ.λπ. Μέσα σε τούτη την κόλαση του Μαμωνά και του Μολώχ της αγοράς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ρόλος ύπαρξης της αριστεράς, εκτός από τη σύγκρουση με το σύστημα, με στόχο μοναδικό την ανατροπή του.
Καμιά αριστερά όμως και ποτέ, δεν θα πείσει πως μπορεί και θέλει να ηγηθεί του κοινωνικού μετασχηματισμού: όσο αυτάρεσκα αυτοπροσδιορίζεται απόλυτος πάτρονας των προσδοκιών για αλλαγή. Οσο αδυνατεί να συνθέσει θετική, πειστική πρόταση εξουσίας, αρκούμενη στην επαναστατική ή κινηματική γυμναστική και στη - δίκην σχολιαστή - μουντή, άσαρκη και ομφαλοσκοπική καταγραφή «αυτών που δεν θέλει». Οσο ναρκισσευόμενα βαυκαλίζεται να δοξάζεται στο κοινωνικοπολιτικό εικονοστάσι, ως «οσία της φετιχιστικής αλήθειας και διαμαρτυρίας», διεκδικώντας, όμως, με τον τρόπο αυτό, επάξια μόνιμο στασίδι στη χορεία των ουραγών των εξελίξεων, των κομπάρσων στην αυλή της Ιστορίας.
Για τούτη τη βαθιά συστημική κρίση, πέρα από τον Μαρξ - τον κορυφαίο φιλόσοφο, θεωρητικό του κομμουνισμού - είχαν κρούσει τον κώδωνα κινδύνου και μεγάλοι θιασώτες του ίδιου του καπιταλισμού (Σμιθ, Κέινς, Σάμιουελσον), επισημαίνοντας έντονα τον καθοριστικό ρυθμιστικό, ελεγκτικό, επιχειρηματικό ρόλο του κράτους και τις καταστροφικές συνέπειες της αχαλίνωτης κι ασύδοτης αγοράς. Ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ προϊδέασε για τα μελλούμενα, όταν ενώπιον του Κογκρέσου, το 1935, απέδωσε τη βασική αιτία των προβλημάτων της ύφεσης του 1929 στις υπερβολικές ελευθερίες της αγοράς. «Οι Αμερικανοί πρέπει να αποκηρύξουν την ιδέα απόκτησης πλούτου, ο οποίος, μέσω των υπερβολικών κερδών, δημιουργεί αθέμιτη προσωπική δύναμη»(1), επισήμαινε.
Οι ιστορικές ειδήσεις του μέλλοντος θα μιλήσουν για μια παγκόσμια αμβλυωπική αριστερά, που έκλεισε ερμητικά την πόρτα στο «ενσαρκωμένο» φάντασμα του Μαρξ, που απαιτούσε απεγνωσμένα δικαίωση και έδινε λυτρωτικές απαντήσεις σε μια νέα, χαμένη, ίσως ακόμα μια φορά, διεθνή αφήγηση.
Κάθε φορά που συνδιαλέγομαι με τον εαυτό μου, σταθμίζοντας «έργα και ημέρες», ευθύνες, αδιέξοδα της αριστεράς, κάθε φορά -μέσα στα τόσα άλλα- έρχεται ειρωνικός ο Καβάφης, με τον ανείπωτο δραματικό πολιτικό-ποιητικό του οίστρο, στη «Διορία του Νέρωνος», να αιτιολογήσει, τουλάχιστον, τη στάση της: «Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε/ του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό./ "Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται"./ Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί./ Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή/ είν' η διορία που ο θεός τον δίδει/ για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους./Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,/ αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,/ που ήταν όλο μέρες απολαύσεως/ στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια.../ (...) Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας/ κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,/ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ». Και σε ελεύθερη, επίτομη απόδοση: «Αφες αυτοίς, ουκ οίδασι τι ποιούσι»...
(1) Τάσος Τσακίρογλου,«Κ.Ε.»,4/8/2011

Ανοιχτή Επιστολή στον Κ.Παπούλια, από ένα διαδηλωτή της Θεσσαλονίκης...



του Γιώργου Θωμαΐδη απο την ΑλφαΒητα...


Απόψε κ. Παπούλια, εμφανισθήκατε στα ΜΜΕ, έξαλλος και ίσως δακρυσμένος, διότι κάποιος από εμάς σας αποκάλεσε προδότη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, αυτό αποτελεί αδικία, διότι έχετε αντιστασιακό παρελθόν (κατά την πρώϊμη εφηβεία σας), στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως και ο κ. Παπουτσής και ο κ. Πάγκαλος στην φοιτητική εποχή τους). Σας γράφω λοιπόν από την πρώτη σειρά των συγκεντρωμένων, για να παρουσιάσω μια καθαρά προσωπική άποψη για εσάς, από την πλευρά ενός από τους πολίτες που πέτυχαν σήμερα μια αληθινά εορταστική παρέλαση, και όχι τη ματαίωσή της, όπως ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ: Το τμήμα της παρέλασης που δεν έγινε, ματαιώθηκε από την πολιτική ηγεσία.

Το παρελθόν ενός ανθρώπου, και μάλιστα το εφηβικό., δεν έχει καμμία σημασία, όταν γίνεται άσχετο με το παρόν του. Δικτάτορες (και αξιωματικοί των Γερμανοτσολιάδων), όπως ο Παπαδόπουλος, τολμούσαν να καυχηθούν για τα μετάλλιά τους ως ενήλικοι στο αλβανικό μέτωπο. Συνεργάτες των ναζί και δικτάτορες, όπως ο Πάγκαλος, για την ανδρεία τους και τις δημοκρατικές περγαμηνές τους, όταν ήταν μεγάλοι άντρες. Ο πληρωμένος από τους Αγγλογάλλους δολοφόνος του Καποδίστρια το ίδιο, για το αγώνα του κατά των Οθωμανών κατακτητών. Πάρα πολλοί από τους πρώην φυλακισμένους επί δικτατορίας, πάμπλουτοι και σε σεσηπώτα βαθμό διεφθαρμένοι ανάλογα. Όλοι αυτοί δάκρυσαν επίσης μπροστά στην κατηγορία της προδοσίας, αλλά ιδίως υπό το σοκ της απομυθοποίησης της -συχνά επιδέξια δημιουργημένης- δημόσιας εικόνας τους. Δεν θεωρείτε λοιπόν κάπως υπερβολικό, να μας ζητάτε να σας κρίνουμε για την εφηβική σας δράση και όχι για την τωρινή -και όχι μόνο- παρουσία σας;
Το χειρότερο όμως είναι πως, κάθε φορά, με αυτό τον απίστευτο τρόπο, με το «ήμασταν κάποτε ήρωες, ποιοι είστε που μας κρίνετε; », κλείστηκε το στόμα της κριτικής στην Ελλάδα και έτσι χάθηκε το όραμα για το μέλλον μέσα στην παρελθοντολογία. Οι αληθινοί ήρωες όμως, αυτοί που παρέλασαν σήμερα μαζί με το πλήθος, έμειναν πάντα σιωπηλοί. Σιωπηλοί έμειναν οι ήρωες του Πολυτεχνείου που δεν κολύμπησαν στη ματαιοδοξία και οι αντιστασιακοί που δεν αναμίχθηκαν στα παιχνίδια της εξουσίας. Καταφρονεμένοι και λησμονημένοι έμειναν οι αγωνιστές της Κύπρου του 74 και οι Μακεδονομάχοι . Η ταπεινόφρων σιωπή των αληθινών ηρώων, είναι αυτή που επέτρεψε την όποια κοινωνική πρόοδο: Οι σιωπηλοί, δέχτηκαν την κριτική, χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα, οι "κερδισμένοι" των αγώνων, βυθίστηκαν στη διαφθορά ή στην ανοχή της και διεκδικούσαν το απυρόβλητο επειδή κάποτε υπήρξαν και αυτοί κάπου και κάπως μάχιμοι.
Κύριε Παπούλια, το αγωνιστικό σας φιλότιμο, το οποίο υπήρξε όντως στα ασχημάτιστα νιάτα σας πριν απροσμέτρητα χρόνια, ανέχθηκε επί τριάντα πρόσφατα χρόνια, να υπηρετεί έναν άνθρωπο, τον Α.Παπανδρέου, ο οποίος, την εποχή που οι φίλοι σας πέθαιναν στο Αλβανικό και την εποχή που οι παππούδες μας κρεμιόταν στην Γκεστάπο, έκανε διακοπές στην Καλιφόρνια. Ήταν αυτό ή όχι ενδοτισμός ενηλίκου από την πλευρά σας;
Κύριε Παπούλια, είστε ο άνθρωπος που παρέχει ηθική κάλυψη, στο γιο του λιποτάκτη φίλου σας: Ένα γιο ο οποίος ουδέποτε δέθηκε με τον ελληνικό λαό, και ο οποίος συνηγόρησε, με τους ίδιους συμβούλους δικτατόρων που έχει τώρα, υπέρ της παράδοσης της Κύπρου σε "διεθνή εποπτεία" (όπως τώρα παραδόθηκε η Ελλάδα) μέσω του Σχεδίου Αννάν. Ο ίδιος άνθρωπος, πλαστογράφησε τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, έβαλε προσχεδιασμένα την Ελλάδα σε καθεστώς ομηρείας και συστηματικά επέβαλε, μέσω του ψεύδους και του εκβιασμού της «χρεοκοπίας», την αποδόμηση της ελληνικής Υγείας, Παιδείας. Και της Άμυνας: είναι ημέρα του ΟΧΙ ας μην ξεχνάμε.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είχατε ούτε μια κίνηση συμπόνοιας για τους διαδηλωτές που χτυπήθηκαν αλύπητα στο Σύνταγμα, οι οποίοι ζητούσαμε καταρχήν αυτό που αρνήθηκε και αρνείται ο προστατευόμενός σας: Υψηλότατη, αναλογική φορολόγηση του πολύ μεγάλου πλούτου, διότι -κυριολεκτικά- πολλών πεινούν τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς, είχατε μόνο λόγια και ευχολόγια, που θυμίζουν πολύ τα λόγια των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να κάνουν τίποτε στην πράξη. Αυτό με ποιόν τρόπο δεν είναι υποκρισία;
Τέλος, ο άνθρωπος τον οποίο εσείς στηρίζετε ηθικά όλη αυτή την περίοδο, έχει εκφρασθεί με τα χείριστα λόγια για τον λαό και τη χώρα μας, για να πετύχει το στόχο μιας ειδικής μερίδας του ΔΝΤ: Την εισαγωγή στην Ευρώπη της αμερικανικής οικονομικής κηδεμονίας και -όπως λέει το καθεστωτικό «Βήμα»- την ηγεσία του τόσο σκοτεινού ΔΝΤ στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό, όπως επιβεβαιώνουν και τα απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας που διέρρευσαν, το είχε ρητά αναφέρει μυστικά την εποχή που κλυδωνιζόταν η οικονομία (Φεβρουάριος 09) ενώ (Ιούνιος 09) είχε δημόσια πει το απολύτως αντίθετο.
Κύριε Παπούλια, πολύ καιρό πριν από εμάς, ο Μ.Γλέζος, σας γύρισε την πλάτη, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Απόψε, στη Θεσσαλονίκη, παρέλασαν μόνο όταν φύγατε, πρώτοι οι Σύλλογοι των Μακεδονομάχων, υπό τις επευφημίες όλων των πολιτών, δεξιών και αριστερών. Κατόπιν, ακολούθησαν, με χαμόγελα ευτυχίας, μέσα στις αγκαλιές των πολιτών, όλοι αυτοί που παρέμειναν απόλυτα πιστοί στα ιδανικά τους: Οι παλιοί και νεότεροι αγωνιστές της Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είστε πρόσωπο τραγικό, που άβουλο παρακολουθεί τη μοίρα του. Κάποτε, δίκαια ή άδικά, είχατε το κύρος να μιλήσετε και να απειλήσετε την αδίστακτη κυβερνητική πολιτική με μια παραίτηση: Δεν το θελήσατε όμως πραγματικά, διότι θα το είχατε κάνει.
Κύριε Παπούλια, στα μάτια των Ελλήνων, είστε πλέον ο προστάτης και ο τροφός του Παπανδρέου και όχι της Δημοκρατίας, την οποία κατέλυσε το Μνημόνιο Ι. Δεν σας ζητά κανείς να παραιτηθείτε, διότι οι πιο πολλοί πιστεύουν πως δεν θα το κάνετε. Θεωρούν ότι είναι πολύ παλιά η σχέση σας με τους Παπανδρέου και μεγάλη η σταδιοδρομία υπό την αιγίδα τους, για να φανείτε αγνώμων σε αυτούς. Αντίθετα, είναι ελάχιστη, εδώ και δεκαετίες, η σχέση σας μαζί μας. Μην σας παραξενεύει λοιπόν ότι δεν σας αναγνωρίζουμε ούτε εμείς. Είναι κρίμα, αλλά πλέον έχει γίνει περιφρόνηση.
Για εμάς, Πρόεδρος είναι πλέον ο Μ.Γλέζος, είναι οι παράλυτοι αλλά καθαροί πολεμιστές του αλβανικού έπους και οι ιδίως οι άγιοι νεκροί της Κατοχής, που βεβηλώθηκαν από την άνοδο στην εξουσία δωσιλόγων, όπως τόσοι, και ριψάσπιδων όπως ο Α.Παπανδρέου. Εσείς, είστε απλά, εκτός εάν ξαναβρείτε λίγο θάρρος, και αφού δεν σας αρέσει το προδότης, ένας ξένος στον ελληνικό λαό και ειδικά στα νιάτα του, που ανερυθρίαστα τους ζητούν, να γεράσουν χωρίς ελπίδα: Έντιμα σας γράφω, είναι βαθιά οδυνηρό να βλέπεις έναν ηλικιωμένο να δακρύζει. Ελπίζω ειλικρινά, να γίνουν πράξεις μεταμέλειας. Ως τότε, για εμάς θα είστε ξένος και αλλότριος, όπως και οι άνθρωπος τον οποίο στηρίζετε.
Δεν χρειάζεται λοιπόν η άδεια κανενός, για να μην σας αναγνωρίζουμε. Ούτε εσάς, ούτε μια κυβέρνηση που μόνο χάρη σε απειλές, απάτες και ρουσφέτια, έχει μαζί της ένα 10-15% του πληθυσμού: Τρεις με τέσσερις φορές λιγότερο από αυτό που πήρε ο κτηνώδης Πινοσέτ, με τον οποίο δουλέψαν ορισμένοι σύμβουλοί της. Αυτά, επίσης τα γνωρίζετε.

Γιώργος Θωμαϊδης
Θεσσαλονίκη,
29 Οκτωβρίου 2011

28η Οκτωβρίου 2011: η γιορτή της υποκρισίας

Red NoteBook ...
Του Νίκου Σβέρκου

Η κυβέρνηση, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Αριστερά και τη Ντόρα Μπακογιάννη, έκπληκτοι και θλιμμένοι παρακολούθησαν την παρέμβαση του κόσμου στις μαθητικές παρελάσεις, τη ματαίωση της στρατιωτικής στη Θεσσαλονίκη και την αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Παριστάνουν τους συγκλονισμένους από την οργή του κόσμου, που έφτασε στο σημείο να ακυρώσει τις εκδηλώσεις και να επιτεθεί σε στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές.

Δεν εθελοτυφλούν απλώς. Ουσιαστικά πρόκειται για το απόγειο της υποκρισίας. Υποκρίνονται ότι δεν κατανοούν τα αποτελέσματα της πολιτικής που ασκείται από την κυβέρνηση και το σημείο απελπισίας στο οποίο έχει φτάσει η κοινωνία.

Χύνουν ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων για την δήθεν ασέβεια μπροστά στη δημοκρατία και ψέγουν την άθλια την οικονομική κρίση επειδή δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν άνετα στους δρόμους. Τα δάκρυα και η αμηχανία των πολιτικών που στέκονταν πάνω σε εξέδρες και εκδιώχθηκαν, δεν είναι μόνο το τίμημα για την διαλυτική οικονομική διακυβέρνηση, αλλά το αποτέλεσμα της χρόνιας παιδείας που προσφέρουν.

Η δημοκρατία που εμπνέει σεβασμό είναι αυτή που σέβεται την πηγή της, το λαό. Εδώ και δεκαετίες κάνει το αντίθετο. Η δημοκρατία των κυβερνώντων διαστρεβλώνει συστηματικά τη λαϊκή βούληση, την διαστρέφει και την χαλιναγωγεί με το καρότο των πελατειακών σχέσεων και το μαστίγιο της ανεργίας. Χαϊδεύει τους ψηφοφόρους με κορώνες δήθεν δικαιοσύνης και την ίδια ώρα τους σέρνει στη λάσπη της διαφθοράς. Βουτάει τους εργαζόμενους στην μικροκομματική επαιτεία και τους εμβαπτίζει στην ανυποληψία.

Γι αυτό οι διαμαρτυρίες της 28ης Οκτωβρίου φαντάζουν τόσο τρομακτικές στα μάτια των κυβερνώντων και των “μη μου άπτου” συνοδοιπόρων τους. Γιατί αυτοί που ματαίωσαν τις παρελάσεις είναι οι αμνοί που οι ίδιοι εξέτρεφαν τόσα χρόνια. Και αντιδρούν με τον τρόπο που έμαθαν. Με αυγά, καφέδες, σφαλιάρες και άλλα “ευγενή” μέσα. Η αριστερά έχει αξίες και αρχές και το γεγονός ότι οι δέκτες της οργής την κατηγορούν για οργάνωση αυτής της αντίδρασης, δείχνει το πόσο βυθισμένοι είναι στους τέσσερις τοίχους του βουλευτικού τους γραφείου.

Η υπέρτατη υποκρισία όμως κρύβεται στα λόγια τους για τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Φτάνουν μάλιστα να εγκαλούν τον κόσμο για ασέβεια προς το πρόσωπό του Κάρολου Παπούλια. Εκείνοι όμως δεν σέβονται την ίδια τη δημοκρατία, έστω και αυτή την αισχρή αστική δημοκρατία. Αντί να φύγουν και να δώσουν τη διέξοδο με εκλογές, κουνούν το δάχτυλο και εκστομίζουν φόβους για εκτροπή και υπενθυμίζουν χούντες και δικτατορίες.

Να τους θυμίσουμε μόνο ότι η χούντα της 21ης Απριλίου ήρθε μετά από την ελεεινή κρίση του πολιτικού συστήματος, ενώ οι νοσταλγοί εκείνης της εποχής, το ΛΑΟΣ, βρίσκονται στο δικό τους στρατόπεδο και επισκέπτονται το σπίτι του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Και σε τελική ανάλυση, αν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, ένα σύστημα δικαίου, μια ολόκληρη δημοκρατία, στηρίζεται και αποκρυσταλλώνεται σε ένα πρόσωπο, τότε να την βράσουμε.

Στήνουν το νέο κατεστημένο...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...
Το σχέδιο του ΔΝΤ για τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και οικο­νομικής ζωής ήταν εξαρχής ένα. Άρχισε όμως να κυκλοφορεί τις τελευ­ταίες δύο εβδομάδες με περισσότερες λεπτομέρειες. Η απόρρητη έκθεση πε­ριέγραφε πώς θα αναπτυχθεί το και­νούργιο κατεστημένο, το οποίο βεβαί­ως θα ελέγχεται από τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τη μεθοδευ­μένη κατάρρευση της χώρας μας.
Η έκθεση αναφέρει ότι από τη μετα­πολίτευση δημιουργήθηκε μια αλυσίδα συμφερόντων μεταξύ των τραπεζών, των πολιτικών και των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται (και) στα μέ­σα ενημέρωσης, κυρίως εκδότες.
Περιγράφει πώς ο κάθε «κλάδος» εξυπηρετούσε τον άλλο και πώς και οι τρεις είναι άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους και επιβιώνουν χάρη στη «βοή­θεια» που παρέχει ο ένας στον άλλο.
Το ΔΝΤ λοιπόν και οι εμπνευστές της έκθεσης αναφέρουν ότι, για να μπο­ρέσει η νέα κατάσταση να αναλάβει πλήρη δράση και να απλώσει τον ιστό της, πρέπει να σπάσει η αλυσίδα. Και για να σπάσει, πρέπει πρώτα να καταρ­ρεύσει ένας από τους τρεις τομείς που περιγράψαμε πιο πάνω. Κάποιος θα πί­στευε ότι ο τομέας που συστήνεται για κατάρρευση θα ήταν ο πολιτικός, όμως οι δανειστές στοχοποιούν την «πηγή» του χρήματος, δηλαδή τις ελληνικές τράπεζες.
Αλλαγή συστήματος
Όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές της έκθεσης, η μετοχική σύνθεση των τραπεζών πρέπει να αλλάξει τα επό­μενα χρόνια, ώστε να αλλάξουν και τα άτομα που θα είναι επικεφαλής και θα λαμβάνουν τις αποφάσεις για νέα δά­νεια και επενδύσεις.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να απειληθεί η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών, αφού, όπως αναφέρε­ται, οι μέχρι τώρα προσπάθειες για συγχωνεύσεις και εξαγο­ρές και οι πιέσεις προς τους τραπεζίτες τον τελευταίο χρόνο δεν απέδωσαν τα ανα­μενόμενα. Κοινώς, οι Έλληνες τραπεζίτες εμφανίστηκαν ξεροκέφαλοι και επέμε­ναν στο status quo.
Όμως ένα κούρεμα της τάξης του 50%-60% σίγουρα θα έστελνε την πλειονότητα των τρα­πεζών στην ανακεφαλαιοποίηση. Οι περισσότερες δεν θα μπο­ρούν να την πραγματοποιήσουν μέσα από τους μετόχους τους. Θα στραφούν προς το κράτος για εγγυήσεις. Το ελλη­νικό κράτος είναι πτωχευμένο και έτσι το τρίτο στάδιο είναι η ένταξή τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότη­τας. Φαινομενικά, πρόκειται για κρατικοποίησή τους, όμως, εάν διαβάσει κά­ποιος τα ψιλά γράμματα των όρων λει­τουργίας του ΤΧΣ, θα διαπιστώσει ότι ο έλεγχος θα ασκείται από την τρόικα και τους δανειστές μας.
Με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξει δρα­στικά και η μετοχική σύνθεση των ελληνικών τραπεζών και από εκεί και πέ­ρα ανοίγει ο δρόμος αλλαγής του πολιτικού και εκδοτικού σκηνικού.
Μάλιστα, όπως πληροφορείται το «Π», για το πώς τα μέσα ενημέρωσης - τα οποία είναι σχεδόν όλα υπερχρε­ωμένα - μπορούν να καταρρεύσουν σαν τραπουλόχαρτα μόλις τους κοπεί η πίστωση, αναφέρεται η περίπτωση του Alter. Πετυχημένη - κατ’ αυτούς - συ­νταγή για ένα κανάλι που, όπως λένε, επηρέαζε πολύ το ελληνικό κοινό.
Έτσι, κατά το ΔΝΤ, θα τερματιστεί η πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και εκδοτών και θα μπει μια νέα τάξη μέσων ενημέρωσης που θα κάνουν «αποστειρωτική» ενημέρωση και κυ­ρίως δεν θα κάνουν αντιπολίτευση στο κατεστημένο πίσω από τους δανει­στές.
Βεβαίως, σε δεύτερη ανάγνωση, αυ­τό που θέλουν να κάνουν τα ξένα συμφέροντα, είναι να μεταφέρουν το «μονοπώλιο» των πιέσεων και των απειλών σε αυτούς. Θέλουν δηλα­δή να κάνουν παιχνίδι με πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης αυτοί και να κινούν τα νήματα ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες.
Φανταζόμαστε ότι τα νέα εκδοτι­κά τζάκια που θα αναδυθούν, δεν θα έχουν πρόβλημα πίστωσης, εάν παί­ζουν το παιχνίδι των έξω…
Ο Ράιχενμπαχ
Την προηγούμενη εβδομάδα σας γράψαμε για την εμπιστευτική έκθεση του επικεφαλής της Ομάδας Δράσης, για το πού και πώς θα αναλάβουν οι μόνιμοι ελεγκτές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις επιβεβαιωθήκαμε. Ο κ. Ράιχενμπαχ βρίσκεται από προχθές στη χώρα μας για επίσημη επίσκεψη και θα δει όλους τους υπουρ­γούς της κυβέρνησης, φορείς και οργα­νισμούς που πλέον θα ελέγχει.
Η Γερμανία ξεκαθάρισε ότι, για να δοθεί το νέο πακέτο σωτηρίας στη χώ­ρα μας, εκτός από το κούρεμα η Ελλά­δα πρέπει να δώσει και τη διαχείριση των εσόδων - εξόδων του κράτους.
Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει στην εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας, ενώ ετοιμάζεται να μας ανακοινώ­σει και νέα μέτρα!!! Εκτός δηλαδή από αυτά που πέρασαν μόλις την περασμέ­νη εβδομάδα από τη Βουλή, έρχονται και άλλα για να κλείσουν οι τρύπες που είδε η τρόικα και που δεν ανακοινώθη­καν.
Τα μέτρα 1,9 δια ευρώ θα έρθουν από το σκέλος περικοπής δαπανών και συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα.
Μαχαίρι θα υποστεί για ακόμα μια φο­ρά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και οι αμυντικές δαπάνες.
Πάντως οι εξελίξεις είναι καταιγιστι­κές και αναμένονται άμεσες.
Οι μόνιμοι ελεγκτές θα εγκαταστα­θούν στα «κεφάλια» των υπουργών το αργότερο τον Δεκέμβριο. Οι υπουργοί δεν θα μπορούν να διακινήσουν κανέ­να ποσό ή να λάβουν καμία απόφαση εάν δεν πάρουν το ΟΚ των νέων αφεντικών τους.
Και μπορεί ο ίδιος ο κ. Ράιχενμπαχ να δηλώνει ότι ο ρόλος του είναι συμβουλευτικός, όμως το αντίθετο συμβαίνει. Φαίνεται ήδη από την ανάληψη της δι­αχείρισης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ από τον ίδιο τον κ. Ράιχενμπαχ.
Όσο και αν η κυβέρνηση υποβάθμι­σε την έκθεση της Κομισιόν, αυτή γρά­φει καθαρά ότι οι ελληνικές αρχές είναι πλέον αναξιόπιστες και δεν πρέπει να ελπίζει κανείς για υλοποίηση των απο­φάσεων που ανακοινώνονται εάν δεν υπάρξει το ανάλογο καπέλωμα.
Ο πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί ότι το νέο καθεστώς δεν πρόκειται να καλυφθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα πίσω από τη μάσκα της «τεχνικής βοήθειας» και ότι αργά ή γρήγορα θα απο­καλυφθεί ότι όλοι οι τομείς της οικονο­μίας περνούν στον απόλυτο έλεγχο των ξένων.
Ο λόγος που επιμένει στο «όχι εκλο­γές» είναι το γεγονός ότι οι εταίροι του στην ευρωζώνη τού το ξέκοψαν. Βεβαί­ως κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα γίνει όταν φθάσει στη Βουλή η νέα δανειακή σύμβαση και οι όροι της.
Την περασμένη Κυριακή οι ηγέτες της ευρωζώνης απαίτησαν από τον κ. Παπανδρέου δεσμεύσεις ότι θα περά­σει από το Κοινοβούλιο. Ζήτησαν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, έστω και από τα μικρά κόμματα της Δεξιάς. Εξ ου και το «τρικ» της αυξημένης πλειοψη­φίας. Εάν δεν συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι, τότε η νέα σύμβαση θα περάσει με απλή πλειοψηφία και η κυβέρνηση θα μπορεί να ρίχνει το φταίξιμο στην αντιπολίτευση.
Ο πρωθυπουργός ζήτησε εκ νέου στήριξη από τους ομολόγους του για την πολιτική του επιβίωση και για ακό­μα μια φορά φρόντισε να ενημερώσει όλους ότι, εάν ο κ. Σαμαράς αναλά­βει την εξουσία, τότε οι Ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα. Κάτι το οποίο οι εταίροι το γνωρίζουν καθώς, όπως μαθαίνουμε, δεν είναι λί­γες οι σχετικές εμπιστευτικές εκθέσεις πρεσβειών στην Αθήνα.

Εορταστικό τριήμερο...

pressinaction.gr ...

του Γιάννη Γούδα
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Στο «αυγό του φιδιού» αναφέρθηκε ο υπουργός Άμυνας (χωρίς το «Εθνική» πιά) Μπεγλίτης μετά τις σε βάρος του αποδοκιμασίες στον Αϊ Δημήτρη. Κατά τον καθόλου αξιότιμο υπουργό, όποιος διαμαρτύρεται για όσα γίνονται σε βάρος του, βοηθάει την εκκόλαψη του φιδιού. Ποιος; Ο Μπεγλίτης, που προχθές ενέκρινε καταβολή 16.000€ για υπερωρίες και έξοδα κίνησης σε 4 υπαλλήλους του υπουργείου του που όμως είναι αποσπασμένοι σε βουλευτικά και κομματικά γραφεία.
«Δεν ανέχομαι να με βρίζουν και να με αποκαλούν προδότη. Εγώ πολέμησα για την Ελλάδα!» δήλωσε ο κ. Παπούλιας κατά την (αναγκαστική) αποχώρησή του από την εξέδρα των επισήμων πριν αρχίσει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Δύο παρατηρήσεις. Ο χαρακτηρισμός «προδότης» δεν του αποδόθηκε για τη συμπεριφορά του απέναντι στην Ελλάδα, αλλά απέναντι στον λαό υπέρ του οποίου δεν παραλείπει να εκφράζεται με λογύδρια σε διάφορες επίσημες εμφανίσεις του. Και δεύτερο, είναι άραγε ο μόνος που πολέμησε για την Ελλάδα; Μυριάδες συμπολεμιστές του είδαν τις συντάξεις τους να κόβονται με αποφάσεις που φέρουν ΚΑΙ την υπογραφή του. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας είναι σεβαστός αλλά δεν καθιστά αυτομάτως σεβαστό όποιο πρόσωπο τον εκφράζει. Οι πολιτικοί άνδρες κρίνονται από τα πεπραγμένα τους, από τη στάση τους απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στη Δημοκρατία, απέναντι στο Σύνταγμα. Ο συγκεκριμένος έχει υπογράψει αναρίθμητα προεδρικά διατάγματα που κατέβασαν το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, που ανέτρεψαν οικογενειακούς προγραμματισμούς, που στέρησαν δουλειές, που παραβίασαν άρθρα του Συντάγματος, που έβαλαν χέρι στις τσέπες όλων εκτός ελαχίστων και γνωστών και πάντα εξαιρουμένων. Ο σεβασμός κ. Παπούλια δεν απαιτείται, ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ!
Ήμουν εκεί, στο χώρο της παρέλασης κοντά στην εξέδρα των επισήμων. Ούτε έβρισα, ούτε αποδοκίμασα, προσπάθησα να παραμείνω ανεπηρέαστος παρατηρητής. Υπήρχαν διάφορες ομάδες διαμαρτυρομένων με πανό, πλακάτ, συνθήματα και ελληνικές σημαίες. Υπήρχε και μια ομάδα οπαδών του Ηρακλή που φώναζε συνθήματα για την αδικία σε βάρος του αλλά συμμετείχε και σε όλα τα άλλα. Με την άφιξη της πομπής του κ. Παπούλια ένα γενικό «ου» δόνησε την ατμόσφαιρα και οι πρώτοι από τους διαμαρτυρόμενους έριξαν τα σιδερένια κιγκλιδώματα και κινήθηκαν προς την εξέδρα των επισήμων. Αμέσως τρείς κλούβες της αστυνομίας που βρισκόταν στην «Καλλιδοπούλου» μαζί με άντρες των ΜΑΤ τους έκλεισαν το δρόμο. «Πετάχτηκαν αντικείμενα προς τους αστυνομικούς» άκουσα να λέει κάποιο κανάλι. Τα «αντικείμενα ήταν μόνο ΕΝΑ αυγό σε μία κλούβα. Οι αποδοκιμασίες εντάθηκαν και ο περισσότερος κόσμος συνόδευσε τους διαδηλωτές κι έκλεισε την παραλιακή λεωφόρο. Τα συνθήματα αγρίεψαν και περιλάμβαναν και κάποια απρεπή, όμως είναι υπερβολικό να ζητάς ευπρέπεια από αυτούς που τους έχεις ξεσκίσει δυό χρόνια τώρα. Όπως απρέπεια είναι -για να μη ξεχνιόμαστε- να χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας σαν εκβιασμό προς την κυβέρνηση (του Καραμανλή) προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Η συνολική αποδοχή των διαδραματισθέντων από τον κόσμο, φάνηκε με τα χειροκροτήματά του και τη συμμετοχή του στην παρέλαση των πολιτικών τμημάτων, συλλόγων και μαθητών μπροστά σε μια εξέδρα από την οποία είχαν φύγει όλοι οι πολιτικοί και τις θέσεις τους είχε πάρει ο απλός λαός που γιόρτασε τη μέρα με το δικό του ΟΧΙ.

ΚΑΛΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ "ΟΧΙ" ΑΛΛΑ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΑ "ΝΑΙ" (Ο "ΓΑΠ ΧΩΡΙΣ ΣΑΡΔΑΜ" ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΚΥΛΙΑ)

celin...

Θελω να ευχαριστησω τον προεδρο της Νεας Δημοκρατιας, Αντωνη Σαμαρα.
Με τη καταπτυστη δηλωση του σημερα, νομιζω οτι εδειξε και στον πιο φανατικο Νεοδημοκρατη που κατηγορει το Πασοκ,
οτι η διακυβερνηση Σαμαρα θα ειναι ιδια κι απαραλλαχτη με τη διακυβερνηση Παπανδρεου.

«Η κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανα τις κοινωνικές εκρήξεις, που η ίδια η πολιτική της πυροδότησε.
Όμως, όσοι χαίρονται που τραυμάτισαν την εθνική μας γιορτή, να ξέρουν ότι οι ίδιοι πλήγωσαν την εθνική μας υπερηφάνεια, οι ίδιοι αμαύρωσαν την εικόνα όλων των Ελλήνων, οι ίδιοι πρόσβαλαν τη μνήμη των ηρώων μας.
Σε μια στιγμή που η χώρα μετράει τις πληγές της και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, δεν θα έπρεπε να μπερδεύουν τα εθνικά μας σύμβολα και την ελληνική ιστορία με μια καταστροφική κυβέρνηση. Είναι ένας ολέθριος τρόπος αντίδρασης σε μια ολέθρια πολιτική.
Μόνον οι εχθροί μας θα μας ήθελαν σήμερα διχασμένους"

Μονο ενας πανηλιθιος θα δηλωνε υστερα απο τα σημερινα γεγονοτα, οτι ο λαος που αντεδρασε στη χουντα του Πασοκ, μπερδεψε τα εθνικα συμβολα με τη καταστροφικη κυβερνηση.
Η οργη δε στραφηκε εναντιον των εθνικων συμβολων,
δε στραφηκε εναντιον της εποποιιας του 40,
δε στραφηκε εναντιον των Ελληνων πεσοντων κι αντιστασιακων.
Η οργη, αντιθετως, ηταν ο τροπος των διαμαρτυρομενων για να
τα αποκαταστησουν ολα αυτα.
Η οργη στραφηκε εναντιον εκεινων που τα αμαυρωσαν.
Ηταν η κραυγη του λαου για την αποκατασταση της Δημοκρατιας, οχι για την καταλυση της.

Μονο ενας πανηλιθιος θα χαρακτηριζε ολεθριο τον τροπο εκφρασης αυτης της διαμαρτυριας.
Αναποτελεσματικο, ναι, σπασμωδικο, ναι, ανοργανωτο, ναι,
αλλα ολεθριο απο που κι ως που;
Ετσουξε πολυ η λαικη αντιδραση απεναντι στη γαλαζοπρασινη Καθεστωτικη συμμορια.

Και τελος, μονο ενας ολοκληρωτικα πανηλιθιος θα ταυτιζε τους αγανακτισμενους
με τους εχθρους της Ελλαδας που "μας θελουν διχασμενους".
Μονο ενας πανηλιθιος θα χαρακτηριζε σημερα τον Ελληνικο λαο, διχασμενο.
Ειναι μονιασμενος οσο δεν υπηρξε ποτε.
Δεν ισχυριζομαι οτι εχει επιτευχθει συναδελφωση ουτε αλληλεγγυη, εννοειται οτι ακομα και τωρα, ειμαστε ικανοι να σκοτωθουμε μεταξυ μας,
απλα λεω οτι εχουν γινει σημαντικα βηματα προς ενα consensus, προς ενα μινιμουμ Συνεννοησης
γιατι αυτη τη στιγμη, η συντριπτικη πλειοψηφια του λαου συμφωνει στο οτι
η κυβερνηση αυτη πρεπει να γκρεμοτσακιστει ειτε με το καλο ειτε με το αγριο.
Απο τη μια μερια ο λαος, κι απο την αλλη η γαλαζοπρασινη συμμορια μαζι με τη συμμαχια των προθυμων και τα τσιρακια τους, μικροβολεμενοι, παπαγαλοι και πανηλιθιοι.
Δεν ειναι ενας λαος διχασμενος οταν η αντιπαραθεση ειναι η παραπανω περιγραφεισα.
Ειναι ενας λαος εξεγερμενος εναντιον στους δυναστες του. Η δυναμει εξεγερμενος.


Μονο ενας πανηλιθιος λοιπον θα εκανε αυτες τις δηλωσεις και ο προεδρος της ΝΔ δεν ειναι πανηλιθιος. Γιατι, εκτος απο εναν πανηλιθιο, τις ιδιες δηλωσεις θα εκανε και καποιος που αδημονει να αντικαταστησει τον ΓΑΠ τηρωντας τους κανονες του παιχνιδιου,
τηρωντας τις δεσμευσεις που ο ΓΑΠ εχει αναλαβει, ανυπομονωντας να φανει "ανταξιος" του εργου του ΓΑΠ, να ευχαριστησει τα ιδια αφεντικα, να υποδουλωσει και να ρημαξει ακομα περισσοτερο τη χωρα.

Για μενα, τα παραπανω ειναι αυτονοητα, αλλωστε ειχα περιγραψει τον ρολο του Σαμαρα εδω κι εναμιση χρονο.
Η ΦΙΛΟΛΑΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΔ
Δεν ειναι και λιγοι ομως οσοι εχαψαν το παραμυθι της Σαμαρικης, "λαικης", "πατριωτικης" Δεξιας.
Κι εγκλωβιστηκαν στα φουμαρα του συμμαθητη του ΓΑΠ.
Ελπιζω οτι υστερα απο τη σημερινη και "οργισμενη" εκρηξη Καθεστωτισμου του,
θα συνειδητοποιησουν οτι ο Σαμαρας δεν ειναι παρα ενας ΓΑΠ χωρις σαρδαμ.



Θελω να ευχαριστησω επισης τη "Δημοκρατικη" "Αριστερα" του Κουβελη.
Δε μπορω να καταλαβω ποιοι ειναι αυτοι που τους δινουν πενταρακι στις δημοσκοπησεις,
υποψιαζομαι οτι ειναι δυσαρεστημενοι πασοκοι, οι οποιοι καθολου δεν ενοχλουνται απο την αντιλαικη πολιτικη του ΓΑΠ, απλα αυτο που τους ενοχλει ειναι οτι χασαν καποια μικροπρονομια τους,
κι εννοειται οτι δεν επιθυμουν να αλλαξει τιποτα στην υφισταμενη κατασταση.
Προφανως και δεν ειναι αριστεροι, ουτε δημοκρατες. Προφανως και δε φοβουνται για το αυριο, πρωην μεσαια ταξη ειναι που νομιζει οτι δε θα προλεταριοποιηθει διοτι εχει ακομα "λιπος" να καψει.
Βεβαια αγνοουν αυτο που ελεγε ο Φιχτε
"καθε ανθρωπος πρεπει να μπορει να ζει,να εχει τα μεσα για τη συντηρηση του και οτι αν σε μια κοινοτητα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ οπου πασχει απο την ελλειψη των αναγκαιων για τη ζωη του μεσων,η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ.Δεν πρεπει να υπαρχει ανθρωπος που να μην εχει τη δυνατοτητα να εργασθει και να εξασφαλισει με την εργασια του τα προς το ζην αναγκαια."

αλλα, ενταξει, να ηταν το μονο που αγνοουν, παει στο διαολο.
Αγνοουν κι αλλα πολλα.
Οι υπολοιποι ομως δεν αγνοουν οτι αυτο το κατασκευασμενο κομμα, ανηκον εις τη συμμαχια των προθυμων, δεν ειναι παρα η Ντορα Μπακογιαννη της "Αριστερας"
Και θελω να πιστευω οτι, οσο περναει ο καιρος, ολο και περισσοτεροι θα το βλεπουν αυτο.
Ακομα και οι μικροπρονομιουχοι, πρωην μεσοαστοι, πρωην Πασοκοι, Δημαριτες.
Οι οποιοι, σορυ γκαις, αλλα θα προλεταριοποιηθουν τελικα, και συντομα.





Τελος, θα ηθελα να ευχαριστησω και τα χουντοκαναλα.
Με μια ομοβροντια υβρεων, συκοφαντιων και καθεστωτικης προπαγανδας, απεδειξαν για μια κομη φορα την αναντιστοιχια ,με το λαικο αισθημα,
που τα δερνει.
Δε γραφω "τη μαλακια που τα δερνει" γιατι δεν ειναι μαλακας το σκυλι του αφεντικου,
το σκυλι του αφεντικου εχει εναν ρολο και τον ακολουθει πιστα, περιμενοντας την ανταμοιβη του.
(Βλεπε ματατζηδες)
Το σκυλι του αφεντικου ειναι το ιδιο εχθρος με το αφεντικο.
Ετσι λοιπον, τα σκυλια των σκυλιων του αφεντικου
(Βλεπε χουντοδημοσιογραφοι των ηλεκτρονικων ΜΜΕ- τα σκυλια των σκυλιων 2 φορες σκυλια)
εσπευσαν να καταδικασουν με πρωτοφανη λυσσα τα σημερινα γεγονοτα.
"ΝΤΡΟΠΗ, ΓΙΝΑΜΕ ΡΕΖΙΛΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ, ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟ, ΚΑΡΟΛΟ ΠΑΠΟΥΛΙΑ"

Δε μπορει κανεις να πει οτι τα χουντοκαναλα ξεβρακωθηκαν σημερα οπως οι προαναφερθεντες καθεστωτικοι πολιτικοι,
γιατι ηταν ηδη ξεβρακωμενα κι ενοχα στη συνειδηση του λαου.
Απλα, καθε λεξη που ξεστομιζουν ειναι μια ακομη φτυρια στον ταφο της αξιοπιστιας κι εγκυροτητας τους. Και η απαξιωση ολοενα δυναμωνει, η λαικη οργη ολοενα και υποδαυλιζεται απο τις αηδιες των χουντοδημοσιογραφων,
τελικως προκυπτει οτι κανουν καλο, πολυ καλο στη ριζοσπαστικοποιηση του λαου.
Κατι σα τον Παγκαλο ενα πραγμα..οσο υπαρχουν, οσο μιλανε, τοσο ο λαος που τους ακουει εκνευριζεται μαζι τους, τοσο ο λαος φτανει στα αντιθετα συμπερασματα απο αυτα που εκεινοι επιδιωκουν να τον ωθησουν.



ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΘΕΑΥΤΑ,
εγω δε θελω να συμμεριστω τις σημερινες θριαμβολογιες που διαβαζω,
για το "ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ", για τον "ΛΑΟ ΠΟΥ ΑΠΕΛΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥΛΙΑ" κλπ.
Εννοειται πως ισχυουν τα παραπανω, εννοειται οτι απ'ακρη σε ακρη το ΟΧΙ του λαου, θεριευει, δυναμωνει, ισχυροποιειται κι απειλει να τους περικυκλωσει σαν φλογα,
εννοειται οτι οποιαδηποτε αντιδραση ειναι προτιμοτερη απο την Μη-Αντιδραση,
εννοειται οτι καθε μπινελικι σε βουλευτη ειναι απαξιωτικο και ταπεινωτικο
και οτι η Ταπεινωση- για αρχη- ειναι μια καλη τιμωρια για εκεινους που υπογραφουν με τις πραξεις και τα λογια τους τη θανατικη καταδικη της πατριδας.
Οσο πιο ξεφτιλα, τοσο το καλυτερο.

Απλα, θελω να πω οτι βρισκομαστε σε ενα σημειο που το ΟΧΙ δεν ειναι αρκετο.
Καλη η αρνηση για αρχη κι αυτη, ομως πρεπει να δανειστουμε λιγη απο τη φλογα που περικυκλωνει τους δολοφονους
(και ο "δανεισμος" εδω ειναι αστοχος χαρακτηρισμος γιατι ειναι δικη μας αυτη η φλογα)
και να αρθρωσουμε, με τη δυναμη της, κι ενα ΝΑΙ.
Αυτη η φλογερη Καταφαση, δεν ειναι παρα το επομενο σταδιο της Αρνησης,
του ΟΧΙ που αρθρωθηκε σημερα.
Πρεπει να καουμε ζωντανοι μεσα σε αυτη τη καταφαση, και να ξαναγεννηθουμε.
Πρεπει αυτη η φλογα να καψει δισταγμους, επιφυλαξεις και οτι απο τον παλιο μας εαυτο αποτρεπει τον νεο απο το να γεννηθει.
Γιατι, αν δεν υπαρξει αυτο το επομενο σταδιο του ΝΑΙ, τοτε το σταδιο του ΟΧΙ δε θα εχει καμια αξια.
Πρεπει σιγα σιγα μεσα μας να μορφοποιειται, να σχηματιζεται αυτο το ΝΑΙ, να αποκτα περιεχομενο.
Πρεπει η λυσσα μας για Γκρεμισμα να γινει σιγα σιγα παθος για Οικοδομηση,
η λυσσα για καταστροφη του Παλιου, να γινει παθος για τη Δημιουργια του Νεου.

Γκαουλαιτερ-Ραιχενμπαχ, Ρεσλερ, Χιλαρυ Κλιντον, 10 χρονια λιτοτητας, ανεργια, φτωχεια,
Ευρω, ευρωζωνη, Τοκογλυφοι, Αγορες, Γκολντμαν Σαξ, Ντοιτσε Μπανκ, Μπουντεσμπανκ, Σεβ.
Μπορουμε να πουμε το ΟΧΙ σε ολους αυτους, αρκει να αρθρωσουμε το
ΝΑΙ της επομενης μερας.
Το ΝΑΙ της λαικης εξουσιας και της εθνικης ανεξαρτησιας.



ΥΓ 1 Ενας πρακτορας της Διεθνους Τοκογλυφιας, ενας πρασινος βουλευτης, προειδοποιησε τον λαο που διαμαρτυρεται οτι "Ολα εχουν το οριο τους"
Το οτι ετοιμαζουν χουντα και εφαρμογη του αρθρου 48 του Συνταγματος, το γνωριζουμε.
Μακαρι. Οσο πιο γρηγορα αγριεψουν, τοσο πιο γρηγορα θα τρεχουν για να γλυτωσουν
οταν τους παρουμε στο -πολιτικο- κυνηγι.

ΥΓ2 Ενα ακομη ομορφο σημερα: Ο Καρολος Παππουλιας ειναι πια το ιδιο μισητος με τον ΓΑΠ.
Δεν ειναι συνυπευθυνος δια της ανοχης..Ειναι συνενοχος.
Ευχομαι οι εκατονταδες χιλιαδες ευρω ετησιως που εισπραττει να τον παρηγορησουν για ολα τα οδυνηρα που υπεστη σημερα.

Read more: http://celinathens.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html#ixzz1c77IBTus

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι και παρελάσεις...

Polyfimos....

Παρακολουθώ με συγκίνηση το μαρτύριο του μέσου βουλευτή, του ανώτερου υπουργού και του ίδιου του προέδρου της δημοκρατίας της Ελλάδας από το πρωί. Νιώθω τον πόνο των υπηρετών της ενημέρωσης για τις αλγεινές συμπεριφορές μίας “μικρής μειονότητας” που τα σκηνοθετικά τρικ την μετέτρεψαν σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις πολιτών.
Ακούω την αγωνία στη φωνή των σοσιαλιστικών αλλά και των ορίτζιναλ κοινοβουλευτικών φασιστοειδών, που παίρνοντας σβάρνα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, βγάζουν έξω τις δημοκρατικοφροσύνες τους για να τις μετρήσουν ποιος έχει τη μεγαλύτερη.
Είπα να περιμένω μπας και βγει κανένας άλλος να διαφημίσει την απέχθεια του σε δεκάχρονα, δεκαπεντάχρονα και κάθε ηλικίας πρακτοράκια του προσωρινώς ημιπαράνομου και προσεχώς απαγορευμένου “ριζοσπαστικού χώρου”, που αντί να υπηρετεί το καθήκον του, μουτζώνει, γυρνάει το κεφάλι του, σηκώνεται και φεύγει στη θέα αυτών που έχουν ξεσκίσει τον πατέρα του, σε αυτούς που έχουν διαλύσει τη μάνα του, σε αυτούς που έχουν καταστρέψει κάθε τι που ονειρεύτηκε, ή πρόκειται ποτέ να ονειρευτεί.
Βγήκαν όμως όλοι μαζί, και έτσι, ακολουθώντας το δόγμα της “πραγματικής δημοκρατίας” όλων αυτών που αποφάσισαν να μας “σώσουν”, αναθεμάτισαν την αηδιαστική επίθεση εναντίον τους. Μία επίθεση που μέσω της συνεπαγωγικής θεωρίας που θέλει όλη τη χώρα με το μέρος τους, οργανωμένα και συντονισμένα εξαπέλυσε σήμερα μία “μικρή μερίδα” του κόσμου.
Ήταν, μάλιστα, τόσο μικρή αυτή η μερίδα που περιορίστηκε σε λίγες μόνο περιοχές. Από τη Ρόδο ως την Κέρκυρα και από την Ξάνθη ως το Ηράκλειο, οι στρατιές των “μικρών μερίδων” απειλώντας τους πραγματικούς θεσμούς του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, της εκχώρησης κυριαρχίας, των χαρατσίων, της ανισοκρατίας, εμπόδισαν όλους τους υπόλοιπους “νομοταγείς και “δημοκρατικούς” πολίτες, να χαρούν το μεγαλείο της εθνικής μας επετείου.
Και αναρρωτιέμαι. Για ποιον πολέμησαν οι Έλληνες πάνω στα βουνά, στα νησιά, τις πόλεις και τα χωριά ολόκληρης της χώρας; Για τις επόμενες γενιές; Για τα παιδιά τους; Ή μήπως για παιδιά των παιδιών τους; Αμ δε. Για τον Γιωργάκη πολέμησαν. Για το θρόνο του Κάρολου, το βάθρο της Άννας και το άρμα του Μπεγλίτη πολέμησαν. Για το καινούριο γραφείο του Βενιζέλου και τις σαλάτες του Πάγκαλου πολέμησαν.
Αν σηκωνόταν ένας, μόνο ένας από όλους αυτούς που χάθηκαν, μόνο και μόνο για να κουβαλήσουν όσοι έζησαν στη θέση του, την Ελλάδα και όλους εμάς σε έναν εμφύλιο, μία χούντα και ένα ολοκληρωτικό και εθελοντικό ξεπούλημα, σε αυτούς του οποίους εκείνος πολέμησε για να διώξει, τι θα έλεγε σε αυτούς τους τύπους πάνω στο βάθρο;
Αν τους ρώταγε ποιοι είναι, γιατί στέκονται εκεί, ποιος ο λόγος που όλος ο κόσμος τους βρίζει, τι θα του απαντούσαν; Αν έπιανε τον Κάρολο από το γιακά και τον Γιωργάκη από τ’ αυτί και του φώναζε “ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα” τι θα του έλεγαν;
Είμαι ο πρωθυπουργός της χώρας; Είμαι ο πρόεδρος της δημοκρατίας; Πολέμησα όταν ήμουν 15, ή πολέμησα με μία σκούπα και ένα φαράσι στα χαρακώματα της Στοκχόλμη; Όχι. Είμαι ο Γιώργος και ο Κάρολος θα του ‘λεγαν. Και έτσι ως Γιώργος, ως Κάρολος, ως Βαγγέλης, Άννα και δεν συμμαζεύεται σας αντιμετωπίζουμε όλους. Και ως αυτοί, δεν έχετε καμία δουλειά να ζητάτε την υποταγή μας. Δεν έχετε καμία δουλειά να ζητάτε τον σεβασμό μας.
Ο σεβασμός δεν είναι υποχρεωτικός. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται. Ο σεβασμός κερδίζεται. Εσείς αυτόν το σεβασμό δεν μπορείτε να πείτε ότι τον χάσατε. Γιατί πολύ απλά, δεν τον είχατε ποτέ.
Ο κόσμος κάνει τις επιλογές του. Εσείς κάνατε τις δικές σας. Μία από αυτές ήταν να μην αφήσετε τη Σύρο να τιμήσει τη σημερινή επέτειο. Να την τιμήσει έτσι όπως εσείς λέτε ότι η “μικρή μερίδα” δεν σας άφησε. Οι Συριανοί έκαναν τις επιλογές τους. Και μία από αυτές ήταν να βγουν να γιορτάσουν μόνοι τους. Χωρίς “επισήμους”. Με μικρά παιδιά στη θέση τους. Και δεν έγινε το παραμικρό.
Ποιος από σας μπορεί να σταθεί μπροστά σε ένα από αυτά τα παιδιά και να του εξηγήσει αυτά που λέει από το μεσημέρι, δεξιά κι αριστερά. Αυτά που θα λέει και το βράδυ και αύριο και για εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες;
Ένα μεγάλο ΟΧΙ ακούστηκε σήμερα από κάθε γωνιά της χώρας. Από κάθε άνθρωπο, από κάθε παιδί. Εσείς επιλέξατε να μην ακούσετε ούτε κι αυτό. Όπως δεν ακούτε και δεν βλέπετε τίποτα εδώ και τόσα χρόνια. Όπως δεν θα ακούσετε και δεν θα δείτε αυτό που πρόκειται να σας έρθει. Γιατί θα είναι τόσο δυνατό, τόσο γρήγορο, τόσο ξαφνικό, που τότε θα σας κάνει να θυμηθείτε τι ήταν αυτό που όταν σας το βάζαν μπροστά σας εσείς το παίζατε “δημοκράτες”.
“Δημοκράτες” ενός στημένου παιχνιδιού, θωρακισμένου σε κάθε τι που θα τους χαλούσε την ηρεμία τους. Το παιχνίδι, όμως, τέλειωσε. Καμία κατοχή δεν κρατά πολύ. Και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να οδηγηθεί και πάλι σε έναν εμφύλιο. Αυτή τη φορά το έργο δεν θα μείνει στη μέση. Θα ολοκληρωθεί. Και θα είναι από τον κόσμο. Από τους “διαδηλωτές” που τόσο όμορφα αποκαλείτε στα τόσο φιλικά σε σας Μέσα.
Από τους “διαδηλωτές” που σήμερα εσείς βαφτίζετε παράνομους, παρακρατικούς, φασίστες και κουκουλοφόρους. Από τους “διαδηλωτές” που με τα μαύρα μαντήλια στα χέρια, τις παλάμες ανοιχτές προς το μέρος σας, τις μαύρες σημαίες και τα παιδιά τους αγκαλιά, θα σας πατήσουν κάτω. Και τότε η ώρα της χάριτος θα έχει παρέλθει. Τότε θα είναι αργά. Για όλους σας.
(Με περίσσια μετριοπάθεια έχω αναφερθεί παλαιότερα στο “Θεσμό των Π” στο πρόσωπο του προέδρου και του πρωθυπουργού, αλλά και στο πρόσωπο του Προέδρου και του Πρωθυπουργού”. Τελικά κάποια πράγματα όποτε και να τα γράψεις, είναι πάντα επίκαιρα)

Ή με τους ήρωες του «ΟΧΙ» ή με τους φαύλους του «ναι σε όλα» ...

Ελευθεροτυπία..

Τιμούμε τη μνήμη κάποιων ανθρώπων, σημαίνει ότι ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, είτε γιατί δεν είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ήρωες είτε γιατί δεν το απαιτούν οι συγκεκριμένες περιστάσεις, τουλάχιστον υποκλινόμαστε στη μνήμη τους, στους αγώνες τους, στις θυσίες τους. Και πάντως, δεν πράττουμε το ακριβώς αντίθετο.
Υπ’ αυτή την έννοια, το γενναίο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στην επέλαση του φασιστικού – ναζιστικού άξονα, το τιμούν αυτοί που μάχονται και όχι αυτοί που λιποταχτούν, αυτοί που αγωνίζονται και όχι αυτοί που παραδίνονται, αυτοί που αντιστέκονται και όχι αυτοί που προσκυνούν.
Συνεπώς, το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, την ημέρα της 71ης επετείου της 28ης Οκτωβρίου, εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που οδήγησε την Ελλάδα στο κατώφλι της υποτέλειας και της εξαθλίωσης και -ταυτόχρονα- τους Έλληνες στην κοινωνική και οικονομική εξόντωση, είναι η καλύτερη απόδοση τιμής στο έπος του ’40.
Καμία εθνική επέτειος δεν αμαυρώθηκε. Όσοι πολιτικοί μηρυκάζουν, ελαφρά τη καρδία, αυτές τις ανοησίες, ομολογούν εμμέσως πλην σαφώς την ιδιοκτησιακή τους λογική ως προς τις εθνικές επετείους και τη σημασία τους. Θα ήθελαν προφανώς να βλέπουν τους εαυτούς τους, πρώτες μούρες στις εξέδρες και τα μπαλκόνια εορτών και παρελάσεων, στη μνήμη ανθρώπων και αγώνων που εμπνέουν και καθοδηγούν για τα ακριβώς αντίθετα από τα πεπραγμένα αυτών των ιδίων.
Εναντίον τους στράφηκαν οι χιλιάδες των οργισμένων συμπολιτών μας και όχι εναντίον των ηρώων προγόνων. Και τις εκδηλώσεις τους δεν τις οργάνωσε κανένα κόμμα, καμιά πολιτική ομάδα, κανένα καθοδηγητικό κέντρο. Η κυβερνητική πολιτική της τελευταίας διετίας, ως επιστέγασμα μιας εγκληματικής συμπεριφοράς των κομμάτων και των μηχανισμών εξουσίας, για πάνω από τρεις δεκαετίες, αρκούν και περισσεύουν για να οργανωθούν όχι μόνο όσα συνέβησαν την 28η Οκτωβρίου 2011, αλλά και για όσα θα ακολουθήσουν.
Όσοι σπέρνουν ανέμους θερίζουν θύελλες, λέει ένα ρητό. Οι θύελλες έχουν ήδη ξεσπάσει. Οι τυφώνες έπονται...
Υ.Γ.: Δεν έχει κανένα νόημα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επικαλείται το παρών που έδωσε στον αγώνα κατά των κατοχικών δυνάμεων, το ’41-’44, αμούστακο παιδί ων. Θα γνωρίζει ασφαλώς ότι εξαίρετοι στρατηγοί, δοξασμένοι ήρωες στα πεδία των μαχών, υπήρξαν τόσο ο Γάλλος Aνρί Φιλίπ Πετέν όσο και ο ημέτερος Γεώργιος Τσολάκογλου...

Ροη αρθρων